Ἀνορθόδοξος πόλεμος καί ἰδεολογικό ἀντάρτικο

4 ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΤΣΙΚΗ

ΓΙΕΛΤΣΙΝ-ΣΗΜΙΤΗΣ : Ὁ μέθυσος καί ὁ λογιστής. ( τεῦχος 31-ΑΝΟΙΞΗ 2004)

Κάθε φορά πού τελειώνει ὁ ποδοσφαιρικός ἀγών τῶν ἐκλογῶν διερωτώμεθα: ἀξίζει τόν κόπο νά πληρώνωμε τόσο ὑψηλούς μισθούς σέ τόσους βουλευτές – ποδοσφαιριστές, 300 ἀτόμων, γιά νά ἐπιστρέψωμε μετά τόν ἀγῶνα στήν γκρίζα ζωή τῆς ἀπελπιστικῆς καθημερινότητας; Καί τώρα φανταζόμεθα τό 1943 τό Βερολῖνο καί τίς γερμανικές πόλεις νά κατακλύζονται ἀπό 11 ἑκατομμύρια Γερμανῶν ( ὅπως τόν Μάρτιο τοῦ 2004 στήν Ἱσπανία) ἐπειδή οἱ δολοφόνοι τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Σαράφη-Μπίν Λάντεν στήν κατακτημένη ἀπό τούς Γερμανούς Ἑλλάδα ἐτόλμουν νά προβοῦν σέ πράξεις τρομοκρατίας κατά τοῦ φιλειρηνικοῦ γερμανικοῦ λαοῦ. Ὄχι στήν τρομοκρατία ἐφώναζε στούς δρόμους τοῦ Βερολίνου ὁ γερμανικός ὄχλος πού τά παιδιά του ἐμάχοντο γιά τήν ἐλευθερία στά διάφορα μέτωπα τῆς Εὐρώπης. Οἱ βουλευτές ὁμιλοῦν γιά δημοκρατία ἀλλά ποτέ δέν ἀσχολοῦνται μέ τό πρόβλημα τῆς ἐξαφανίσεως τοῦ Ἕλληνος καί τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ μισθοί, δέν εἶναι τά ράντσα στά νοσοκομεῖα, δέν εἶναι οἱ ἐλλιπεῖς συντάξεις, δέν εἶναι ἡ ἀνεργία οὔτε κάν ἡ ἐθνική ἀνεξαρτησία. Ὅλοι γνωρίζομε ὅτι ἕνα εἶναι τό ἀφεντικό, ἡ Ἀμερική, καί ὅποιος πολιτικός τολμήση νά τῆς σηκώσει κεφάλι θά τό χάση, ὅποιος Γιωτόπουλος ἐναντιωθῆ θά καταλήξη στόν Κορυδαλλό. 

Πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση ὅτι εἴμεθα δοῦλοι τῆς Ἀμερικῆς. Μέσα στά πλαίσια ὅμως τῆς δουλείας αὐτῆς μποροῦμε νά σώσουμε τόν ἑλληνισμό χωρίς ἡ Ἀμερική νά ἐναντιωθῆ. Γι’ αὐτό πρέπει νά δοθῆ προτεραιότητα α) στήν ἐπανασύνδεση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας μέ τήν παράδοσή της β) στήν ὑποστήριξη τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἀποσύνδεσή της ἀπό τόν παπισμό, διά μέσου τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πνεύματος τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ γ) στήν προώθηση τῆς πολυτεκνίας. Διαφορετικά, νά γίνωμε ὅλοι καμικάζι, νά αὐτοκτονήσωμε καί νά πάρωμε μαζί μας στόν θάνατο ὁλόκληρο τόν πλανήτη. Ἕνας λαός κατακτημένος στόν ΙΗ αἰώνα ἀπό τούς Ἄγγλους, οἱ Γάλλοι τοῦ Καναδᾶ, ἐδέχθησαν τήν δουλεία, ἐκλείσθησαν στόν ἑαυτό τους μέ τούς παπάδες τους καί τούς πνευματικούς τους ἡγέτες, στίς ἐκκλησιές τους καί τά κρυφά σχολεῖα, ἐπέρασαν ἀπαρατήρητοι καί ἀσχολήθησαν μόνο μέ τρία πράγματα: 1) νά κρατήσουν τήν γλῶσσα τους ὅσο περισσότερο συντηρητική καί πολυτονική, χωρίς καμμία μεταρρύθμιση, 2) τήν θρησκεία τῶν προγόνων τους χωρίς κανέναν νεωτερισμό, 3) νά παραμείνουν οἱ γυναῖκες στά σπίτια τους γιά νά μαγειρεύουν παραδοσιακό φαγητό πού δίδει μακροζωία καί νά κάνουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα παιδιά. Τό ἀγγλοσαξωνικό ἀφεντικό ἄφησε τούς κατακτημένους Γάλλους νά κάνουν αὐτά τά ἐμφανῶς ἀνώδυνα πράγματα ἐφ’ ὅσον δέν ἦταν πράξεις ἐπαναστατικές. Οἱ Γάλλοι ὅμως πού στόν ΙΗ αἰῶνα ἦσαν μόνο μερικές χιλιάδες ἐπῆραν τήν ὀνομασθεῖσα «ἐκδίκηση τῆς κούνιας» ( la revanche des berceaux) ὡς καλοί οἰκογενειάρχες καί τό 1960 ἦσαν ἤδη 6 ἑκατομμύρια, χωρίς νά χάσουν οὔτε στό ἐλάχιστο τήν πλέον παραδοσιακή τους γλῶσσα καί τήν πλέον παραδοσιακή τους ρωμαιοκαθολική θρησκεία. Καί τότε ἐσήκωσαν τό ἀνάστημά τους καί ἐζήτησαν τήν ἀνεξαρτησία τους. Τά θορυβημένα ἀγγλοσαξωνικά ἀφεντικά ἀπευθύνθησαν στούς Κουίσλιγκ-Σημίτηδες τοῦ γαλλικοῦ δωσιλογισμοῦ, πού ἔπεισαν τούς ψηφοφόρους τους νά μήν χάσουν τό τραῖνο τοῦ οἰκονομικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ. Ἀποτέλεσμα: σέ διάστημα 20 ἐτῶν, τό 1980 τά ἔξι ἑκατομμύρια ἤρχισαν νά συρρικνώνονται καί νά γηράσκουν, περνώντας ἀπό τό ὑψηλότερο ποσοστό γεννητικότητας τοῦ παρελθόντος, στό χαμηλότερο τῆς Ἀμερικανικῆς ἠπείρου, ἐνῶ ἡ μετανάστευση προσεπάθη νά καλύψη τά κενά. Οἱ ἐναπομείναντες δέ Γαλλοκαναδοί, ἀποστασιοποιημένοι ἀπό τήν ἐκκλησία τους ἀμερικανοποίηθησαν τάχιστα. Τό γαλλικό ἔθνος τοῦ Καναδᾶ εἶχε παρακμάσει καί ἐκινδύνευε νά ἐξαφανισθῆ ὑπό τήν ἔκδηλη ἱκανοποίηση τῶν Ἀγγλοσαξώνων. Αὐτό πού δέν εἶχε καταφέρει ἡ δουλεία τῶν περασμένων αἰώνων τό εἶχε καταφέρει ἡ «ἐλευθερία». Ἕλληνες, ἀδημονούσατε νά εἰσέλθητε στήν Εὐρώπη καί νά ἀποδεχθῆτε τό κοινό νόμισμα, διότι εἶχε γονατίσει τά νεῦρα σας ἡ γραφειοκρατία καί οἱ τράπεζες πού δέν σᾶς ἐπέτρεπαν νά βγάλετε συνάλλαγμα γιά νά κάνετε μία βόλτα στήν Εὐρώπη καί σᾶς σταματοῦσαν στά σύνορα γιά νά σᾶς κατάσχουν τά ἑκατό δολλάρια πού ἐκρύβατε στήν τσέπη σας. Καί τώρα τί ἐκερδίσατε; Ἡ κυβέρνησή σας ποτέ δέν ἠσχολήθη μέ τόν ἄθλιο ὀργανισμό καταπατήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου πού ὀνομάζεται ἀρχαιολογική ὑπηρεσία, ἐνῶ ἡ Ἀθήνα σᾶς ὑπεχρέωνε νά κτίζετε αὐθαίρετα– διότι ἄλλη λύση δέν σᾶς ἔδινε- καί κατόπιν σᾶς ἀφαιροῦσε τό ρεῦμα! Τά μόνα ἔργα πού γίνονται ἀμέσως, χωρίς φειδώ, εἶναι γιά τήν προετοιμασία ἐκλογῶν, ὅπου τά κόμματα μεταφέρουν μέ ἐκπτώσεις τούς ψηφοφόρους τους ἀπό ἀέρος, θαλάσσης καί ξηρᾶς, σκορπώντας τά χρήματα τοῦ λαοῦ.


ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ( τεῦχος 48 –ΘΕΡΟΣ 2008)

Ὁ Ἡρακλῆς ἦταν ἥρωας. Συνεπῶς δέν ἦτο ἀντιπρόσωπος τῆς δημοκρατίας, ἀλλά ἐνσάρκωση τοῦ λαοῦ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Μόνος του, ὡς ἀπόλυτος ἡγέτης ἀμέσου δημοκρατίας ἐκκαθάρισε τήν κόπρο τοῦ Αὐγία. Ὁ κύριος Μιχάλης Χριστοφοράκος τῆς γερμανικῆς Siemens πού ἐδήλωσε στίς 11 Ἰουνίου 2008 πώς ἦταν νόμιμο νά δίδη ὁ ἐπιχειρηματίας δῶρα στούς βουλευτές, εἶναι δημοκράτης. Διότι δημοκρατία νοεῖται ὡς Βουλή βουλευτῶν πού λαμβάνουν δῶρα ἀπό τούς ἐπιχειρηματίες γιά νά ὑπηρετοῦν τόν λαό πού τούς ἐξέλεξε. Τό πρότυπο τοῦ δημοκρατικοῦ λαοῦ εἶναι ὁ βουλευτής. Ὄνειρο τοῦ κάθε Γραικοῦ μπαμπά εἶναι νά κερδίζη στό ΠΡΟΠΟ καί τό καζίνο καί τό παιδί του νά γίνη βουλευτής, γιά νά ἀπολαύση, μέ τήν ψῆφο τοῦ γηπεδομανοῦς λαοῦ, νά τρώγη τζάμπα στά ξενοδοχεῖα τῶν πλοιοκτητῶν. Ἔτσι ἡ Ἑλλάδα θά λύση καί τό πρόβλημα τῆς ἀκρίβειας! Ὁ ἐπιχειρηματίας ἔχει δίκαιο. Θέλει νά εἶναι ἐπικερδής ἡ ἐπιχείρησή του καί γι’αὐτό ἐπιζητεῖ ὀλιγώτερους φόρους γι’ αὐτόν, ὀλιγώτερη γραφειοκρατία, ἐλεύθερη οἰκονομία μέ ἐλεύθερη μετακίνηση τῶν ἐπιχειρήσεών του πρός τίς χῶρες πού προσφέρουν χαμηλομίσθους ἐργάτες. Δέν ἔχει καιρό νά ἀσχοληθῆ μέ τήν πολιτική πού θά ἐξασφαλίση τήν μεγιστοποίηση τῶν κερδῶν τῆς ἐπιχειρήσεώς του. Συνεπῶς, θά διαλέξη νά ἀναδείξη βουλευτή ἤ ἕναν ἀδελφό του, ὅπως τόν Παῦλο Βαρδινογιάννη γιά τήν ἐπιχείρηση τοῦ Βαρδῆ Βαρδινογιάννη, ἤ ἕναν συντηρούμενο ἀπό αὐτόν μέ δῶρα. Πρόκειται γιά τό κοινό ὄνειρο ὅλων ἠμῶν τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων τοῦ κρατιδίου, μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις πού ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα. Γιά τήν ἔξοδο ἀπό τόν παρασιτισμό εὐτυχῶς πού ἔχουμε τούς λαθρομετανάστες. Τί θά κάναμε χωρίς βαρβάρους, οἱ ὁποῖοι καί δουλεύουν καί μᾶς κάνουν παιδιά καί ἐξαπλώνουν τήν ἑλληνική γλώσσα. Ὁ Μπερλουσκόνι εἶναι ἄξιος ἐπαίνου διότι ἀπεφάσισε νά διαχειρισθῆ προσωπικά τίς ἐπιχειρήσεις του, ἐπιδιώκοντας μέ ἐπιτυχία τήν ἰταλική πρωθυπουργία, ἀντί νά διοικῆ μέσω ἀντιπροσώπου του βουλευτοῦ. Ἡ δημοκρατία ὁρίζεται ὡς διαχείριση τῶν συμφερόντων τῶν ἐπιχειρηματιῶν μέσω δωροδοκουμένων ἐλευθέρως ψηφισμένων ἀπό τόν λαό βουλευτῶν, διά μέσου ποδοσφαιρικοῦ ἐγκλωβισμοῦ τοῦ λαοῦ μεταξύ της ὁμάδος τοῦ Κόκκαλη καί τῆς ὁμάδος τοῦ Βαρδινογιάννη. Διότι ἡ δημοκρατία δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν λαοκρατία. Ὁ βουλευτής μαθαίνει νά τά ἔχει ὅλα τζάμπα. Ὅταν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἦταν ἐκτός πολιτικῆς, τόν ἐχρηματοδοτοῦσε «νομίμως» ἐξ Ἀγγλίας ὁ πλοιοκτήτης Ἐμπειρίκος. Τελικά οἱ φίλοι του τόν ἐνύμφευσαν μέ τήν ἀσχημομούρα Ἕλενα, τήν κόρη τοῦ Κωνσταντινουπολίτου μεγαλοεπιχειρηματία Σκυλίτση, γιά νά εὑρίσκεται μονίμως ἀγκυροβολημένος ἐντός τοῦ λιμένος τοῦ καπιταλισμοῦ. Αὐτό ἔγινε ὅταν εἶχε ἐκδιωχθῆ ἀπό τήν ἐξουσία τό 1921, καί τοῦ ἐπέτρεψε νά ἐπιστρέψη χάριν τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Οἱ ἀθηναϊκές ἐφημερίδες ἔγραψαν τότε: «Ἕνας ἔξ καί μία αἴξ συνεζεύχθησαν χθές εἴς τό Αἴξ (Aix-en-Provence)». Ὁμοίως, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ὁ πρεσβύτερος, προτοῦ ἐπιστρέψη στήν ἐξουσία τό 1974, χάριν τῆς κυπριακῆς καταστροφῆς, μοῦ εἶχε παραπονεθῆ, ὅταν εὐρίσκετο στό Παρίσι, ὅτι ἕνας Ἕλλην μεγαλοεπιχειρηματίας τόν εἶχε καλέσει στήν ἔπαυλή του στήν Καραϊβική, ἐνῶ αὐτός ἀπουσίαζε, ἔχοντας ξεχάσει νά γεμίση μέ νερό τήν πισίνα! Ὁ πρόεδρος Ὀζάλ, ὑπεραμυνόμενος καί αὐτός τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, περιεφέρετο μαζί μου, ἀπό πολυτελέστατο ξενοδοχεῖο σέ πολυτελέστατο ξενοδοχεῖο μέχρι καί στήν ἔπαυλή του κοντά στό Αἰγαῖο γιά τά μπάνια μας, ὅλα δέ προσφερθέντα ἀπό ἐπιχειρηματίες. Τελικά, ὡς στυμμένο λεμόνι, ἐδολοφονήθη. Ἡ Βουλή, δημοκρατικῶς ἐκλεγμένη καί ἐλευθέρως δωροδοκουμένη πρέπει κατά τόν σοσιαλιστή Σημίτη, enfant gate τῶν ἐπιχειρηματιῶν, στήν ἐπιστολή του τῆς 11ης Ἰουνίου 2008, νά ἀποφεύγη, πρός χάριν τῆς δημοκρατίας, τά δημοψηφίσματα γιά τήν ἐπικύρωση τοῦ εὐρωσυντάγματος, ὥστε νά μήν εὑρεθῆ ἐνώπιον δυσαρέστων ἐκπλήξεων.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ( τεῦχος 50 –ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2008)

Μπιμπικάνθρωπος καί Μπεμπέκος, Σημίτης καί Καραμανλῆς τζούνιορ ἐνέκρωσαν τό κράτος. Τό ἐπανίδρυσαν στό χάος. Τό περιοδικό αὐτό πρωτοεκυκλοφόρησε τό 1996, τό ἔτος ἀνόδου στήν πρωθυπουργία τοῦ Μπιμπικανθρώπου, ὁ ὁποῖος ἦρθε στήν ἐξουσία γιά ἕνα καί μοναδικό λόγο: νά παραμείνη στήν ἱστορία τοῦ τόπου ὡς ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς σταδιακῆς πτώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ. Καί τώρα πού ἐφθάσαμε στό τέλος, ἔρχεται ὁ νομάρχης τῆς Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης καί προτείνει συνεργασία στήν ἐξουσία τῶν δύο κομμάτων, ὑπευθύνων της πτώσεως τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ μετά τό 1974, ὥστε νά διοικήση τήν χώρα τό ὑβρίδιο τέρας τοῦ Μπιμπικανθρώπου-Μπεμπέκου. Δηλαδή, τό μηδέν στό τετράγωνο! Ἀλλά ποῖοι ὑπῆρξαν αὐτοί οἱ δύο σκουληκιασμένοι στύλοι τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ; Ὁ Μπιμπικάνθρωπος (παρατσούκλι τοῦ Σημίτη πού ἀνεφέρετο στήν σωρεία μπιμπικιῶν πού κατέτρωγε τό πρόσωπό του) ἦταν ἕνα μονίμως χολῶδες καί πυῶδες ἀνθρωπάκι πού εἶχε λές βαλθῆ νά κάνη ἀντιπαθές τό δημοκρατικό σύστημα ἀκόμη καί στούς ἐπιχειρηματίες πού τόν ὑπεστήριζαν μέ ἐνθουσιασμό. Ὁ Μπεμπέκος πού τόν διεδέχθη (παρατσούκλι τοῦ Καραμανλῆ τοῦ νεωτέρου πού ἀνεφέρετο στήν ἀναποφασιστικότητα ἑνός πείσμονος Λουδοβίκου 16ου τῆς κολωνακιώτικης παρακμῆς), ἦταν ἕνα βουτυρόπαιδο πού ἐκράτει ὑψηλά στίς δημοσκοπήσεις τήν φήμη τοῦ πλέον ἱκανοῦ πρωθυπουργοῦ μέ τό νά μήν ἐπεμβαίνη ποτέ καί πουθενά, κατόπιν μίας κενῆς δηλώσεως ὅτι θά ἐπανίδρυε οὔτε λίγο οὔτε πολύ τό Κράτος, προκαλώντας μέ τόν τρόπο αὐτό θυμηδία γύρω του. Τό ἀποτέλεσμα τῆς διακυβερνήσεως τῶν δύο αὐτῶν μορφῶν τοῦ θεάτρου σκιῶν πού ἐπαίζετο στούς πρόποδες τοῦ λόφου τοῦ Λυκαβηττοῦ, ἦταν νά παραδώσουν στήν καθημερινή διαφθορά ἑνός δυστυχοῦς βίου ἕναν ὁλόκληρο ὑποβαθμισμένο λαό τελείως ἀηδιασμένο ἀπό τά καθημερινά ψεύδη τοῦ Χονδροῦ καί τοῦ Λιγνοῦ. Πεπεισμένοι καί οἱ δύο ὅτι ἦσαν σοβαροί πολιτικοί πού ἐντυπωσίαζαν μέ τίς πολιτικές πρωτοβουλίες τους, τούς Εὐρωπαίους ἡγέτες στά μεγάλα ξενοδοχεῖα τῶν δυτικῶν πρωτευουσῶν, δέν κατεδέχοντο νά συνομιλήσουν μέ τόν ἁπλό φοιτητή, τόν ἀγρότη, τόν ἐργάτη καί τόν ὑπάλληλο τῶν 600 εὐρώ. Κατά τά ἄλλα, ὁ λαός εἶχε ἄδικο στήν Ρωσία νά διατηρῆ στά σπίτια του εἰκονοστάσια ὅπου εἰκονίζετο ὡς ἅγιος ὁ αἱμοσταγής δικτάτωρ Στάλιν, προστάτης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἕλλην δημοσιογράφος, ἔγραφε στίς 13 Δεκεμβρίου 2008, ὡς τελείως ἄσχετος μέ τήν ρωσική ἱστορία, ὅτι τά ἀποτελέσματα ἑκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων οἱ ὁποῖοι ἐψήφισαν μέ κάθε τρόπο καί ἰδιαίτερη θέρμη γιά νά ἀναδείξουν τήν πλέον ἐμβληματική προσωπικότητα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἦταν ἀπροσδόκητα, διότι κατετάγη πρῶτος ὁ, κατά τόν δημοσιογράφο, «ἐλάχιστα γνωστός παγκοσμίως»(!) ἅγιος Ἀλέξανδρος Νέβσκι, δεύτερος ὁ , κατά τόν δημοσιογράφο «προβλέψιμη ἐπιλογή», Μεγάλος Πέτρος ( πού στήν πραγματικότητα ἀκόμη σήμερα διχάζει τούς Ρώσους, οἱ μισοί τῶν ὁποίων τόν θεωροῦν καταστροφέα τῶν ρωσικῶν παραδόσεων) καί τρίτος ὁ , πάντα κατά τόν δημοσιογράφο, μεγάλος ἐγκληματίας Στάλιν. Ὁ πατέρας ὅμως τῶν σοβιετικῶν ἐθνῶν Στάλιν ἔκαμε τεράστιο ἔργο καί ὅταν ἀπεβίωσε τό 1953, οἱ ἐφημερίδες ὁλοκλήρου τῆς ὑφηλίου ἐξεδώθησαν μέ μαῦρο πλαίσιο, θρηνώντας γιά τόν χαμό τοῦ πλανητικῶν διαστάσεων πολιτικοῦ ἀνδρός. Ἀντιθέτως στό κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν τοῦ 2008, ὁ ὑπουργός Ἐσωτερικῶν Προκόπης Παυλόπουλος εἶχε ἀμελήσει νά ὀργανώση δημοσίᾳ δαπάνῃ τήν κηδεία τοῦ δολοφονημένου 15χρονου Ἀλέξη καί ὁ ἐπαρχιωτικῆς νοοτροπίας δήμαρχος Ἀθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης εἶχε ἐκμανῆ κατά Ἀλβανοῦ ἐργαζομένου, λέγοντας: «Ἄν δέν τοῦ ἀρέσει τοῦ Ἀλβανοῦ ἡ πολιτική στήν Ἑλλάδα, ἄς ἐπιστέψη στήν Ἀλβανία» (!) Μέ τέτοιους φωστῆρες, ὁ κοινοβουλευτισμός ἐνεκρώθη καί ἡ ἀστική τάξη παρέμεινε χωρίς ἐκπροσώπους.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΚΚΕ ( τεῦχος 51 – ΑΝΟΙΞΗ 2009 )

Δέν ὑπῆρξα καί δέν εἶμαι μέλος τοῦ ΚΚΕ, ὅπως δέν εἶμαι ῥωμαιοκαθολικός, διότι εἶμαι μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί γνωρίζω ὅτι ὁ μαρξισμός λενινισμός εἶναι ἄθεος. Δέν πρόκειται δέ ποτέ νά δώσω μαθήματα συμπεριφορᾶς στό ΚΚΕ διότι δέν εἶμαι Πάγκαλος καί δέν εἶχα τίς σχέσεις πού εἶχε μέ τήν ὑπόθεση Ὀτσαλάν. Ἀλλά ἔζησα τό ΚΚΕ μέσα στήν οἰκογενειά μου καί τό ἐγνώρισα ἀπό κοντά καί ἔμαθα νά τό σέβομαι ἀφάνταστα, ἀκόμα καί μέ τά πολλά λάθη του. Τό ΚΚΕ δέν εἶναι μόνον ἡρωϊκό, εἶναι τό μόνο ἔντιμο κόμμα τοῦ κοινοβουλίου. Τό νά ψηφίζεις ΚΚΕ εἶναι αὐτονόητο. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι καιροσκοπικά χωρίς ἐξαίρεση. Τό Σύριζα, αἰφνιδίως ἐπῆρε 10% παραπάνω στίς δημοσκοπήσεις, ἐπειδή ἔκαμε μία «ἔξυπνη» κίνηση, ἐπιλέγοντας ἕναν ἡγέτη νεαρᾶς ἡλικίας, ἀλλά ἔχασε μέ τήν ἴδια εὐκολία τό ἴδιο 10%, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἐπρόκειτο γιά καιροσκοπική κίνηση. Τόν Μάρτιο, ὁ πολιτευτής τοῦ ΛΑΟΣ, ὁ ἐκδότης Ἰωάννης Γιαννάκενας, ἐπαρουσίασε στό ξενοδοχεῖο Πρέζιντεντ, ὀγκῶδες βιβλίο πού εἶχε ἐκδόσει, γιά τήν ἰδεολογία τῆς 21ης Ἀπριλίου, καί ὁ Καρατζαφέρης, πού ὑπῆρξε πάντα ὑποστηρικτής τοῦ μέχρι θανάτου ἐγκλείστου πρωτεργάτου τῆς ἐν λόγῳ ἰδεολογίας, ἠρνήθη, αὐτός καί οἱ βουλευτές του, νά παραστῆ στήν παρουσίαση, προφανῶς διότι ἐπιδιώκει νά συγκυβερνήση μέ τήν ΝΔ, ἐπιδεικνύοντας ἔτσι καιροσκοπισμό. Τό ΠΑΣΟΚ ἐξεδίωξε, καί σωστά, τόν ἀρνητή του, τόν Σημίτη, ἀλλά γιά καιροσκοπικούς λόγους, τόν ἐπανέφερε ἀπό τήν πίσω πόρτα καί οἱ Μητσοτακικοί τῆς ΝΔ πού εἶχαν ὁρκισθῆ ποτέ νά μήν ἐπαναφέρουν τόν «προδότη» Σαμαρᾶ, ἀπεδέχθησαν ἀπό καιροσκοπισμό νά τόν ἀναβαπτίσουν φερέλπιδα ὑπουργό τους. Ὅλα τά κόμματα ἐπιδιώκουν τήν καρέκλα. Τό ΚΚΕ, ἐπί 90 χρόνια ἀγώνων ὑπέρ τῆς ἐργατιᾶς, ποτέ δέν ξεπέρασε τό 10% τῆς ἐκλογικῆς δυνάμεως διότι δέν ὑπῆρξε ποτέ καιροσκοπικό. Τόν Ῥιζοσπάστη, οὔτε ἐγώ τόν διαβάζω, διότι δέν εἶμαι ἐργάτης, οὔτε μετανάστης, τόν βαριέμαι, δέν τραβᾶ τά ἐνδιαφέροντά μου, ἐνῶ θά ἠδύνατο νά γίνη πρῶτος σέ κυκλοφορία, ἐφ’ ὅσον ἀνεδείχθησαν ἀπό τά σπλάχνα του οἱ μεγαλύτεροι ἕλληνες δημοσιογράφοι. Ἀρνεῖται ὅμως νά γίνη καιροσκοπικός γιά νά πουλήσῃ ἁπλῶς φύλλα. Κάνω ὅμως ἔκκληση στό ΚΚΕ νά κινηθῆ πιό ἀποτελεσματικά πρός τόν στόχο πού δικαιολογεῖ τήν ὕπαρξή του: ὄχι ἁπλῶς νά ὑπερασπίζεται μέ τά δόντια καί τά νύχια τά συμφέροντα τῆς ἐργατιᾶς σέ ἕνα καπιταλιστικό καθεστώς, ὄχι ἁπλῶς νά παίζῃ τό παιχνίδι τῆς ἀστικῆς νομιμότητος, ὄχι μόνον νά διακηρύσση «ἀνυπακοή, ῥήξη καί ἀνατροπή». Πῶς θά πραγματωθῆ ἡ ἀνυπακοή ἐάν ὑπακούωμε στούς ἄδικους νόμους τοῦ ἀστικοῦ κράτους; Στήν Κατοχή, τό ΕΑΜ εἶχε ὀργανώσει στρατιωτικό βραχίονα, τόν ΕΛΑΣ, στήν Ἰρλανδία οἱ ἐθνικιστές ὠργάνωσαν συνάμα νόμιμο κόμμα στήν Βουλή καί ἐκτός νόμου στρατιωτικό βραχίονα, στήν βασκική χώρα ἐπίσης. Γιατί κατηγορεῖ τό ΚΚΕ τούς ἀντάρτας πόλεων γιά προβοκάτορες ὅταν τό ἴδιο δέν κινεῖται γιά τήν βίαιη καί δίκαιη ἀνατροπή τοῦ ἀστικοῦ συστήματος; Ἐάν, ἀπό θαῦμα γίνη πρῶτο κόμμα καί σχηματίση κυβέρνηση θά σεβασθῆ τό ἀστικό καθεστώς καί δέν θά τό ἀνατρέψη; Τήν ἀνατροπή αὐτή πού ἐπιθυμῶ καί ἐγώ μέ ὅλην μου τήν ψυχή; Διαφορετικά, σέ ποία ἀνατροπή ἀναφέρεται; Τό ΚΚΕ θά παραμείνη ἁπλῶς συντονιστής συνδικάτων; Γνωρίζει ὅτι ἡ καπιταλιστική οἰκονομική κρίση πού ζοῦμε, θά ὁδηγήση σέ βίαιες ἀστικές δικτατορίες καί σέ πολέμους, χωρίς ὅμως τούτην τή φορά νά ὑπάρξη ΕΣΣΔ, μόνη χώρα στόν κόσμο πού δέν εἶχε γνωρίσει τήν κρίση τοῦ 1929; Τό ΚΚΕ καί πάλι θά κηρυχθῆ ἐκτός νόμου καί πάλι θά χύση τό ἡρωϊκό του αἷμα στά ἀστικά κάτεργα. Βέβαια, καί ὁ χριστιανισμός ἐχρειάσθη νά χύση τόνους αἵματος τῶν μαρτύρων του ἕως πού, μετά ἀπό 300 χρόνια, θριαμβεύση. Ὄχι, δέν θέλω ἡ μητέρα μου, ἀπό τόν τάφο της, νά ξαναδῇ τά ἴδια πού ἐτράβηξε αὐτή καί οἱ συντρόφισσές της!