Γιῶργος Ἰωάννου -Τά κεφάλια

Μπαίνοντας ἐκεῖνο τό βράδυ στό δικηγορικό γραφεῖο τοῦ φίλου μου μέ χτύπησε μία πολύ βαριά βρώμα. Μέσα, ἕνας γεροδεμένος μά μεγαλούτσικος στά χρόνια χωρικός κουβέντιαζε ζωηρά μαζί του, γιά κάποια μᾶλλον κτηματική ὑπόθεση. Ἔμοιαζε παλιός πελάτης.
Κάθισα στόν προθάλαμο κι ἄνοιξα τήν ἐφημερίδα. Ὅμως ἡ ἀνεξήγητη βρώμα ἦταν ἀνυπόφορη. Κοίταξα τό ταβάνι, τούς τοίχους, μήπως εἶχε σπάσει καμιά σωλήνα ἀπ’αὐτές πού κατεβάζουν τίς βρωμιές, μά δέ φαινόταν τίποτα. Ὅλα λευκά καί πεντακάθαρα. Ἔφτασα στό σημεῖο νά φέρω στή μύτη μου ἀκόμα καί τήν ἐφημερίδα, πού ἦταν ν’ἀνοίγει ἡ καρδιά σου, σωστός μπαχτσές. Μάχες, τουφεκισμοί, συλλήψεις, προδοσίες, ἀποκηρύξεις καί φυσικά μπόλικες δηλώσεις πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Ἕνα νέο πάντως, μᾶς ἀφοροῦσε ἰδιαίτερα: μές στή βδομάδα θά περνοῦσαν ἀπ’τούς κεντρικούς δρόμους μας τούς αἰχμάλωτους ἀντάρτες, πού λίγες μέρες πρίν εἶχαν βομβαρδίσει τήν πόλη μας μέ κανόνι. Προαναγγέλονταν ἄγρια ἀποδοκιμασία.
Καθώς διάβαζα αὐτά, τελείωσε μέσα ἡ ἀκρόαση κι ὁ χωρικός βγαίνοντας σήκωσε ἀπ’τή μισοσκότεινη γωνιά ἕνα μικρό σακί πού εἶχε ἐκεῖ ἀφημένο. Βρωμοκόπησε ὁ τόπος. Ἐδῶ λοιπόν ἦταν ἡ πηγή τῆς βρωμιᾶς. Ὁ φίλος δέ βαστάχτηκε, τόν ρώτησε γιά τό περιεχόμενο. Κι αὐτός μέ τό φυσικότερο ὕφος μᾶς εἶπε : « εἶναι τά κεφάλια δύο συγχωριανῶν μου. Τά πηγαίνω στό χωριό νά τά στήσουμε στή πλατεία. Θά περάσει ὅλο τό χωριό νά τά δεῖ καί νά τά φτύσει. Θά σᾶς τά ’δειχνα, μά εἶναι τυλιγμένα σέ ἐφημερίδες.»
Μόλις γκρεμοτσακίστηκε, ἀνοίξαμε τά παράθυρα καί πήραμε δρόμο. Γυρίζαμε στήν ἄρρωστη παραλία πάνω κάτω σά τρελοί. Δέ μιλάγαμε καθόλου, οὔτε κάν κοιταζόμασταν. Ὕστερα μπήκαμε σέ μία ταβέρνα καί γίναμε στουπί στό μεθύσι. Κερνοῦσε ὁ φίλος μέ τά λεφτά ποῦ εἶχε εἰσπράξει προηγουμένως. Ἐγώ δέν ἔβγαζα ἀκόμη χρήματα, κόντευα ὅμως. Ἤμουν φοιτητής, ἄνθρωπος τοῦ Μέλλοντος, ὅπως μᾶς ξεγελοῦσαν διάφοροι σιχαμεροί καί τότε.


Βιογραφία τοῦ Γιώργου Ἰωάννου