ἀναδημοσίευση ἀπό τό ἱστολόγιο Σχολιαστές χωρίς σύνορα ( Ἀπό τόν Αὐριανισμό στόν Άλαφουζισμό)
Συνώνυμο τῆς διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας ὡς φαινόμενο σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ὑπῆρξε γιὰ δεκαετίες ὁ «Αὐριανισμός». Στὴν πραγματικότητα, ἡ λέξη αὐτὴ ἀδικεῖ τοὺς ἐπαγγελματίες τῆς διαπλοκῆς καὶ τοὺς ὁμίλους ποὺ πέτυχαν νὰ ἀνεβάσουν καὶ νὰ ρίξουν κυβερνήσεις, ἀπὸ τὸν ΔΟΛ ἕως τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου. Κουρῆς ἐναντίον (οἰκογένειας) Ἀλαφούζου: ὁ «ἄξεστος μπακάλης» ἐναντίον τοῦ «εὐγενοῦς πλοιοκτήτη», ἡ «κατακίτρινη Αὐριανὴ» ἐναντίον τῆς «πολυφωνικῆς Καθημερινῆς», τὸ «φασιστοκάναλο Alter» ἐναντίον τοῦ «οἰκολογικοῦ Σκάι». Μήπως δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα; Μήπως ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὸν ἀπατεώνα τῶν εἰκονικῶν τιμολογίων ἐναντίον τοῦ χρηματοδότη πρωθυπουργῶν, τὸ φερέφωνο τοῦ πελάτη ἐναντίον τοῦ φερέφωνου τοῦ ἐφοπλιστικοῦ λόμπι, τὸν κατὰ συρροὴν συκοφάντη ἐναντίον τοῦ… κατὰ συρροὴν συκοφάντη; Μήπως πρόκειται γιὰ τὶς δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος, πού ὅμως ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ ἕναν πανίσχυρο ὅμιλο τῶν ΜΜΕ μὲ ἱστορικὸ ὄνομα τότε τὰ πράγματα εἶναι ἀπείρως χειρότερα; Μήπως ὁ ἐμετικὸς Αὐριανισμὸς ὠχριᾶ μπροστὰ στὸν ἀηδιαστικὸ Ἀλαφουζισμό;
Ἡ ἱστορικὴ ἐφημερίδα τοῦ Γιώργου Βλάχου, παρότι στὴ συνείδηση τοῦ κοινοῦ θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ἔγκριτα ἔντυπα τῶν (ἀστικῶν πάντα) μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης, πολὺ πρὶν περάσει στὰ χέρια τοῦ ἐφοπλιστῆ Ἀριστείδη Ἀλαφούζου, ἔχει στιγματιστεῖ ἀπὸ ἀρκετὲς «μελανὲς σελίδες» ποὺ ἐνδεχομένως δὲν εἶναι γνωστὲς στὸ εὐρὺ κοινό.
Οὔτε ὅμως περίμενε τὴ διαπλεκόμενη οἰκογένεια Ἀλαφούζου γιὰ νὰ ἐμπλακεῖ σὲ ὕποπτα πολιτικὰ παιχνίδια, καθὼς ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἑλένης Βλάχου εἶναι πασίγνωστα τὰ πάρε-δῶσε μὲ τὸ παλάτι καὶ ἡ στήριξη τοῦ καραμανλικοῦ παρακράτους. Ὅποια ὅμως κι ἂν ἦταν ἡ πραγματικότητα, τὸ προφὶλ τῆς Καθημερινῆς καὶ τῶν ἀνθρώπων της κατάφερνε νὰ παραμένει στὸ ἀπυρόβλητο καὶ μάλιστα νὰ θεωροῦνται ὡς οἱ στυλοβάτες τῆς δημοσιογραφίας. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ λίγη σημασία ἔχει τὸ πῶς κατάφερε ἡ βασιλικὴ ὡς τὸ μεδούλι Ἑλένη Βλάχου νὰ πλασαριστεῖ ὡς «πασιονάρια» τὴν ἐποχὴ τῆς Χούντας, ὅταν τὴν κοπάνησε ἀπὸ τὴν ταράτσα τοῦ σπιτιοῦ της πρὸς Λονδῖνο μεριά, ἐπειδὴ δὲν «ἄντεξε τὸν κατ’ οἶκον περιορισμὸν» ποὺ τῆς ἐπέβαλε τὸ καθεστὼς τῶν συνταγματαρχῶν (ἀκριβῶς γιατί ἦταν ἄνθρωπος τοῦ παλατιοῦ). Ὅμως τὴν ἴδια ἀπατηλὴ λάμψη διατηρεῖ ὡς σήμερα τὸ ἔντυπο καὶ οἱ κάτοχοί του, μὲ παρόμοιες μεθόδους.
Ἐφοπλιστικῆς προπαγάνδας τὸ ἀνάγνωσμα
Τὰ μέσα τοῦ ὁμίλου Ἀλαφούζου πάντα ἀκολουθοῦσαν πιστὰ (ἂν ὄχι ἐπηρέαζαν ἀπροκάλυπτα) τὶς πολιτικὲς ἀλλαγὲς τοῦ δικομματισμοῦ. Πουλώντας ἕνα μετριοπαθὲς κεντροδεξιὸ προφὶλ γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατῶν, οὐκ ὀλίγες φορὲς κύλισε στὸ βοῦρκο τῆς παραπολιτικῆς, φτύνοντας ἐκεῖ ποὺ ἔγλειφε. Μία τακτική τῆς Καθημερινῆς καὶ τοῦ Σκάι, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν πόλεμο στὸ Μητσοτάκη -μὲ βαρὺ πυροβολικὸ τοὺς ἀθυρόστομους Τράγκα καὶ Κακαουνάκη- τὸν ὁποῖον προηγουμένως εἶχε «φιλοδωρήσει» ὁ Ἀ. Ἀλαφοῦζος. Περνᾶ ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Σημίτη (σ.σ τὸ 2004, τὸ μεσημεριανὸ μαγκαζίνο τοῦ σταθμοῦ σχεδὸν πανηγύριζε τὴ νίκη τῆς ΝΔ), τὴν πλήρη ἀπαξίωση τοῦ ἀλαφουζικοῦ πουλὲν Κ. Καραμανλῆ, καὶ φτάνει στὶς ἀσκήσεις ἰσορροπίας «μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο» μὲ τὴν κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου νὰ σπρώξουν -χωρὶς νὰ τὸ κρύβουν- τὴ «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό τοῦ διαδόχου Γιάννη Ἀλαφούζου στὸ τιμόνι τῆς Καθημερινῆς καὶ τοῦ Σκάι εἶναι ἡ ἔντονη παρέμβασή του στὰ πάντα (σ.σ. ἔφτανε σὲ σημεῖο νὰ κάνει σχολιασμοὺς ὡς «ἀνώνυμος ἀκροατὴς» καὶ σχεδόν… ἀπέλυσε ἐκφωνήτρια εἰδήσεων στὸν «ἀέρα») καὶ οἱ ἀπροκάλυπτα προσωπικὲς σταυροφορίες ἀπέναντι σὲ κάθε πολιτικὴ ἀπόφαση πού ἐμπόδιζε τὰ στενὰ ἐπιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι ὅταν ὁ Ἀλαφοῦζος ἀποφασίσει νὰ χτυπήσει κάποιον, τότε ὅλοι μαζὶ συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, ἀναλυτές, ἀνεξάρτητοι συνεργάτες, ἀποκτοῦν ἑνιαία σκέψη, μία φωνὴ καὶ κοινὰ ἐπιχειρήματα. Μέχρι τὸν ἑπόμενο στόχο, ὅποτε πάλι ὅλοι μαζὶ κουρδίζονται ὡς χορωδία καὶ ψάλλουν σὲ νέο σκοπό. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ὁ Ἀλαφοῦζος ἔστηνε ἕνα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του καὶ πάντα σὲ πρῶτο ρόλο ραδιοφωνικοῦ προπαγανδιστῆ: ἀπὸ τὸν Κακαουνάκη ἕως τὸν Παπαδημητρίου καὶ ἀπὸ τὸν Πορτοσάλτε ἕως τὸν Οἰκονόμου. Περσόνες ποὺ κινοῦνται ἀνάμεσα σὲ σχολιαρόπαιδα τοῦ ΙΕΚ Γκέμπελς καὶ καρικατοῦρες τοῦ Ξανθόπουλου ἀναλαμβάνουν τὴ «βρώμικη δουλειά», ἀφήνοντας στὸ παρασκήνιο βαριὰ ὀνόματα τῆς δημοσιογραφίας νὰ προσδίδουν κύρος στὴν Καθημερινὴ μὲ τὶς πένες τους.
Ὁ μόνος στόχος ποὺ συνεχίζει νὰ παραμένει κοινὸς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ Βλάχου ὡς τὴν ἐποχὴ Ἀλαφούζου εἶναι τὸ ΚΚΕ. Ὅποια ἄποψη κι ἂν ἔχει κανεὶς γιὰ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα Ἑλλάδας, εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἔχει ὁλοκληρωτικὰ ἐκτοπιστεῖ ἀπὸ ἕνα κανάλι πανελλαδικῆς ἐμβέλειας ποὺ ἐκπέμπει σὲ δημόσια συχνότητα καὶ -ἀκόμη χειρότερα- νὰ στοχοποιεῖται εὐθέως καὶ πέρα ἀπὸ κάθε δεοντολογία. Τόσο οἱ συνδικαλιστικὲς κινητοποιήσεις τοῦ ΠΑΜΕ, ὅσο ὅμως καὶ ἡ κοινοβουλευτικὴ δράση τοῦ ΚΚΕ, πυροβολοῦνται μονίμως ἀπὸ τὸ ραδιοφωνικὸ καὶ τὸν τηλεοπτικὸ Σκάι. Οἱ εἰδήσεις ποὺ τὸ ἀφοροῦν περνοῦν ἐντελῶς μασημένες ἀπὸ τοὺς σφόδρα ἐπιτιθέμενους (σὲ βαθμὸ ἐμπάθειας) δημοσιογράφους καὶ σχολιαστὲς τοῦ σταθμοῦ. Ἐνδεικτικό τῆς ἐμπάθειας αὐτῆς, τὸ ὑβρεολόγιο πρὸς τὸ ΠΑΜΕ στὸ δελτίο τοῦ ρ/σ Σκάι κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν κινητοποιήσεων τῆς ΠΝΟ. Ὅταν μάλιστα τόλμησε νὰ ψελίσει ἡ δύσμοιρη ρεπόρτερ τοῦ σταθμοῦ ὅτι ἡ κινητοποίηση γίνεται ἀπὸ τὴν ΠΝΟ (καὶ ὄχι ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ ΠΑΜΕ) καὶ πὼς ἐμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοῖα ποὺ εἴτε παραβιάζουν τὸν ἰσχύοντα νόμο εἴτε σὲ αὐτὰ ἐπικρατοῦν συνθῆκες γαλέρας, μόνο ποὺ δὲν τῆς ἔκλεισε τὸ μικρόφωνο στὸν ἀέρα ὁ πανικόβλητος παρουσιαστὴς εἰδήσεων. Τὴ μόνη φορὰ ποὺ ὁ Ἀλαφοῦζος ἔχυσε κροκοδείλια δάκρυα μὲ φωσκολικὰ ἄρθρα γιὰ τὸν καημένο ναυτεργάτη, ἦταν τὴν ἐποχὴ ποὺ μέσῳ τῆς ἐφημερίδας του χτυποῦσε ὅσους ἦταν ὑπὲρ τῆς προοπτικῆς ἀπόσυρσης τῶν τάνκερ μονοῦ πυθμένα ἀπὸ τὶς εὐρωπαϊκὲς θάλασσες (σ.σ. δεῖτε παρακάτω γιὰ τὸ θέμα ἀναλυτικά).
Τὸ 2004 ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀρνεῖται νὰ ἐπικυρώσει ὁδηγία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴν ἐπιβολὴ αὐστηρῶν ποινῶν σὲ πληρώματα πλοίων ποὺ μόλυναν τὴ θάλασσα. Ἡ «οἰκολογικὴ» Καθημερινὴ ἔγραφε: «Μέσα ἐνημέρωσης καὶ Ἕλληνες πολιτικοὶ ἀπαιτοῦν τὴν υἱοθέτηση αὐστηρῶν ποινῶν γιὰ τὰ πληρώματα τῶν πλοίων ποὺ ρυπαίνουν τὴ θάλασσα. Ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς μούτσους. Γι’ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν, τοὺς ἐνημερώνουμε πὼς τὰ πλοῖα ἐλέγχονται ἀπὸ νηογνώμονες μὲ εὐθύνη τῶν πλοιοκτητῶν, χωρὶς γνώση τῶν πληρωμάτων. Τί φταῖνε αὐτοί; Νισάφι πιὰ» (Καθημερινή, 28 Ὀκτ 2004). Βέβαια ὁ ἀνώνυμος μοῦτσος γιὰ τοῦ ὁποίου τὴν τύχη κόπτεται τὸ 2004 τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου, λίγα χρόνια ἀργότερα θὰ γίνει καταστροφέας τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ ἐπικίνδυνος στασιαστὴς ποὺ ξυλοφορτώνει ἀθώους ταξιδιῶτες: «…ὁ Σάββας Τσιμπόγλου ποὺ γεννήθηκε πάμφτωχος στὰ Μανιάτικα, ἔγινε ἐργατοπατέρας στὸν Πειραιά, καὶ κατάφερε νὰ διώξει τόσους τουρίστες ἀπὸ τὸ λιμάνι ποὺ ὁ ‘Ριζοσπάστης’ γράφει ἀκόμα τὰ κατορθώματά του γιὰ νὰ τὸν ἀποθεώσει ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ἡ μόνη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ Βασίλι Ζάιτσεφ καὶ τὸν Σάββα Τσιμπόγλου, εἶναι πὼς ὁ πρῶτος εἶχε τουφέκι γιὰ ὅπλο, ἐνῶ ὁ δεύτερος ντουντούκα … Τὸ κομοδινὶ μαλλὶ τοῦ κ. Τσιμπόγλου ὁμοιάζει ἐξαιρετικὰ μὲ τὸ γούνινο σκουφὶ τοῦ Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ἰουλίου 2010). Προφανῶς, ἂν ἡ ΕΕ ἔστελνε τὸν κύριο Τσιμπόγλου γιὰ μόνιμο παραθερισμὸ σὲ βραχονησίδα τῆς Ἰσλανδίας, ὁ ὅμιλος τοῦ τιμημένου μούτσου θὰ ἔνοιωθε δικαιωμένος ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἀποφασιστικότητα. Ἄλλωστε ὁ κ. Τσιμπόγλου δὲν εἶναι μοῦτσος, ἀλλὰ κομμουνιστής!
Τοὺς τελευταίους μῆνες, πέτρα νὰ πετάξεις σὲ ἀνοικτὴ σελίδα τῆς Καθημερινῆς κάποιον ναυτεργάτη θὰ πετύχεις. Ἡ στοχοποίηση εἰδικά τοῦ ἀγώνα στὰ λιμάνια ἀλλὰ καὶ ὁ (παράνομος) ἀποκλεισμὸς τμήματος τῆς κοινοβουλευτικῆς ἀριστερᾶς ἀπὸ τὴ δημόσια συχνότητα τοῦ Σκάι, προφανῶς ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ τελευταῖο προπύργιο τοῦ Ἕλληνα ναυτεργάτη: τὸ καμποτάζ. Τὰ ἐφοπλιστικὰ ΜΜΕ ξιφουλκοῦν ἐναντίον κάθε ναυτεργατικῆς ἀντίδρασης, ἀποκρύπτοντας τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πλοιοκτῆτες στὴν Ἑλλάδα χαίρουν τόσων ἀπαλλαγῶν ἀκριβῶς ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ στήριξη τῶν Ἑλλήνων ἐργαζομένων τοῦ κλάδου. Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ δὲν ἔχουν οὔτε καν αὐτὴν τὴν ὑποχρέωση, πλὴν ὅμως διατηροῦν ὅλα τὰ προνόμιά τους ἀπείραχτα…
Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρ. Ἀλαφούζου δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ χαρακτηρίσουμε τὴν Καθημερινὴ ὡς τὴ «φωνὴ τοῦ ἐφοπλιστῆ». Ἀξίζει ὅμως νὰ ρίξουμε μία ματιὰ στὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν ἄξιων αὐτῶν γνήσιων τέκνων τοῦ ἑλληνικοῦ ἐφοπλισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐνῶ «κατατάσσει τὴν μικρὴ Ἑλλάδα στὸ 16% τῆς παγκόσμιας ναυτιλίας καὶ σὲ ὁρισμένες κατηγορίες πλοίων σὲ πάνω ἀπὸ τὸ 20% ἀποδίδει στὸν κρατικὸ προϋπολογισμὸ λιγότερο ἀπὸ ὅσα ἀποδίδουν τὰ παράβολα ποὺ πληρώνουν οἱ ἀλλοδαποὶ ἐργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ὁ Ἀριστείδης Ἀλαφοῦζος, ἔχει περάσει ἀπὸ ὅλες τὶς θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πρὶν καταλήξει στὰ ΜΜΕ. Μηχανικὸς ὁ ἴδιος, ὑπῆρξε κατασκευαστὴς δημοσίων ἔργων κατὰ τὶς δεκαετίες τοῦ ’50 καὶ τοῦ ‘60 γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸν ἐφοπλισμὸ τὸ 1965. Τὴ δεκαετία τοῦ ’80 ἐπενδύει στὰ δεξαμενόπλοια ὅποτε καὶ τὸ ὄνομά του ἀρχίζει νὰ ἐμπλέκεται σὲ ἀριθμὸ περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, ὅπως γιὰ παράδειγμα μὲ τὸ καθεστὼς Ἀπαρτχάιντ τῆς Νότ. Ἀφρικῆς ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ΠΓΔΜ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἐμπάργκο. Ὑπόθεση γιὰ τὴν ὁποία τὸ 1992 ὁ Ι. Ἀλαφοῦζος καὶ πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στὸ δικαστήριο (ἀπαλλάχθηκε τὸ 1996). Ἕως τὸ 1991 οἱ σχέσεις Ἀρ. Ἀλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη εἶναι θερμότατες, μὲ τὸν τελευταῖο νὰ τὸν ἔχει συμβουλέψει μετὰ τὸ σκάνδαλο Κοσκωτὰ νὰ ἀγοράσει τὴν Καθημερινὴ καὶ τὸ Σκάι, πράγμα ποὺ τελικὰ ἔκανε. Ὅμως ὁ Ἀρ. Ἀλαφοῦζος δηλώνει δημοσίως ὅτι εἶχε χρηματοδοτήσει μὲ 1 ἑκατ. δολλάρια τὸν πρώην πρωθυπουργό, ἐνῶ τὸ 1993 καὶ ἀφοῦ ὁ Μητσοτάκης -ὡς ἀπάντηση- δὲν ἔχει ἀδειοδοτήσει τὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ Σκάι καὶ ἔχει ταυτόχρονα παραπέμψει τὸν Ι. Ἀλαφοῦζο, δείχνει ὡς ἠθικὸ αὐτουργὸ τῆς περίφημης ὑπόθεσης ὑποκλοπῶν τὸν ἴδιο τὸν πρωθυπουργό. Λιγότερο ἀπὸ ἕνα χρόνο μετὰ καὶ κατόπιν προσωπικοῦ πολέμου ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Καθημερινῆς καὶ τὴ συχνότητα τοῦ Σκάι, ὁ Μητσοτάκης χάνει τὶς ἐκλογὲς μὲ 7,5 μονάδες διαφορά. Ἤδη λοιπόν, ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια ποὺ περνᾶ στὴν ἰδιοκτησία Ἀλαφούζου τὸ συγκρότημα τῆς Καθημερινῆς γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ ἐφοπλιστικὴ οἰκογένεια θὰ χρησιμοποιοῦσε τὴ δύναμη ποὺ τῆς παρεῖχε τὸ μέσο γιὰ τὰ στενὰ ἐπιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολὺ ψηλὰ καὶ πολύ… κοντά. Σημειώνω ὅτι παραδοσιακὰ ἡ οἰκογένεια Ἀλαφούζου, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται ὡς ὑπερασπιστὴς τῶν πλοιοκτητῶν καὶ πολέμιος τῶν ναυτεργατῶν, προτιμᾶ τὰ ναυπηγεῖα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς (Ἰαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ὡς κατόρθωμα αὐτὴν της τὴ συνήθεια ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐφημερίδα της: «Καθέλκυση τοῦ 100οῦ πλοίου τοῦ Ὁμίλου Ἀριστείδη καὶ Ἰωάννη Α. Ἀλαφούζου θὰ γίνει στὰ ναυπηγεῖα τῆς ΝKK στὴν πόλη Τσού, νοτιοανατολικά τοῦ Τόκιο», Καθημερινή, 20 Μαῒου 2001. Παρενθετικά, δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁ Ἰ. Ἀλαφοῦζος ἀπασχόλησε τὴν ἑλληνικὴ δικαιοσύνη, καθὼς τὸ 2001 καταδικάζεται ἀπὸ τὸ Πλημμελειοδικεῖο Πειραιὰ γιὰ χρέη πρὸς τὸ Δημόσιο, ἐνῶ καὶ τὸ 2004 ἐμπλέκεται σὲ μία δικαστικὴ διαμάχη μὲ τὴν ΕΣΗΕΑ ἐπειδὴ ὁ ἴδιος μὲ τσιράκια του δημοσιογράφους τοῦ Σκάι, «ἔσπασαν» μὲ ἄκρως ἐπεισοδιακὸ τρόπο ἀπεργία ποὺ εἶχε κηρύξει ἡ συνδικαλιστικὴ ἕνωση τὴν 15η Ἰουλίου τῆς ἴδιας χρονιᾶς (γιὰ τὴν ἱστορία ἔφαγε 10.000 εὐρὼ πρόστιμο).
Οἰκολόγος στὰ βουνά, ρυπαντὴς στὴ θάλασσα.
Ἑπόμενος σταθμὸς ἡ περίφημη ὑπόθεση τῶν «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετὰ τὸ ναυάγιο τοῦ δεξαμενόπλοιου (ἑλληνικῶν συμφερόντων) «Πρεστὶζ» τὸ 2002 ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἐπιχείρησε νὰ ἐπισπεύσει τὶς ρυθμίσεις γιὰ τὴν ἀπαγόρευση μεταφορᾶς μαζοὺτ καὶ παράγωγων σὲ εὐρωπαϊκὰ λιμάνια ἀπὸ πλοῖα μονοῦ τοιχώματος (τὰ γνωστὰ «μονοπύθμενα»). Ἡ «ἔνδοξη» ἑλληνικὴ ναυσιπλοΐα τῶν μονοπύθμενων τάνκερ ποὺ κατασκευάστηκαν στὶς δεκαετίες τοῦ ’70 καὶ τὸ ’80 σὲ ἰαπωνικὰ ναυπηγεῖα, εἶχε ἤδη κατάμαυρο μητρῶο σὲ αὐτὰ τὰ ἄκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδὸν ὅλα ὅμως τὰ δεξαμενόπλοια ποὺ ἔγιναν ἀφορμὴ γιὰ σημαντικὲς οἰκολογικὲς καταστροφὲς στὴν Εὐρώπη εἶναι μονοῦ πυθμένα καὶ ἔχουν ναυπηγηθεῖ τὴν κρίσιμη δεκαετία τοῦ 1970 στὴν Ἰαπωνία: τὸ «Ἕρικα», ποὺ βυθίστηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1999 ἀνοιχτὰ τῶν γαλλικῶν ἀκτῶν, τὸ «Ἐτζίαν Σῆ», ποὺ ναυάγησε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1992 ἀνοιχτὰ τῶν ἱσπανικῶν ἀκτῶν, καθὼς καὶ τὸ «Μπράερ», ποὺ βυθίστηκε ἀνοιχτὰ τῶν νήσων Σέτλαντ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1993». Τὸ Βῆμα, 24 Νοεμβρίου 2002
Ἤδη ἀπὸ τὸ ναυάγιο τοῦ «Ἕρικα», ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση προσπάθησε νὰ περάσει μία σειρὰ αὐστηρότερων ὁδηγιῶν γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν δεξαμενοπλοίων μονοῦ τοιχώματος ποὺ πλέουν στὶς εὐρωπαϊκὲς θάλασσες. Ἐννοεῖται ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ἐφοπλιστικὸ λόμπι ἐπιχείρησε νὰ ἐμποδίσει ὅλες τὶς ὁδηγίες αὐτές, μὲ τοὺς βουλευτὲς καὶ εὐρωβουλευτὲς (κυρίως τῆς ΝΔ) νὰ πρωτοστατοῦν σὲ αὐτὴν τὴν ἀντίδραση. Πέντε ἡμέρες πρὶν τὸ ναυάγιο τοῦ «Sea Diamond» ἔξω στὰ παράλια της Σαντορίνης, ἡ Ἑλλάδα δίνει τὴν τελευταία της μάχη ἐνάντια στὴν ὁδηγία «Erika III», τὴν ὁποία τελικὰ χάνει. Ἡ ὁδηγία πέρασε μὲ συντρηπτικὴ ἧττα τῶν Ἑλλήνων εὐρωβουλευτῶν ὑπαλλήλων τοῦ ἐφοπλιστικοῦ λόμπι (πλὴν Ἀριστερᾶς) μὲ σκὸρ «26-1». Καὶ εὐτυχῶς, διότι στὰ «μέσα Μαρτίου (σ.σ. τοῦ 2007), τὸ ἑλληνικῆς σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε ἔξω ἀπὸ τὸ Γιβραλτάρ, φορτωμένο μὲ 44.000 τόνους πετρέλαιο. Ἡ οἰκολογικὴ καταστροφὴ ἀποφεύχθηκε καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ἦταν ὅτι τὸ πλοῖο ἦταν διπλοῦ πυθμένα…», Ἐλευθεροτυπία, 22 Ἀπρ 2007
Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ Καθημερινή, τὸ Σκάι καὶ ὁ Ἰ. Ἀλαφοῦζος προσωπικά, ἐπιτίθενται, βρίζουν καὶ χλευάζουν ὁποιονδήποτε Ἕλληνα πολιτικὸ ἢ δημοσιογράφο συντάσσεται μὲ τὶς αὐστηρὲς ὁδηγίες γιὰ τὰ «μονοπύθμενα». Ὁ ὑποτιθέμενος ὑπέρμαχος τῆς οἰκολογίας (δηλαδὴ ἀτζέντης «πράσινων προϊόντων») Ἀλαφοῦζος ἀφρίζει, γρυλίζει καὶ τσιρίζει γιὰ τὴ βαλόμενη ἑλληνικὴ ναυσιπλοΐα τῶν μονοπύθμενων σαπακίων ποὺ βρώμιζαν συχνὰ-πυκνὰ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἀκτές. Μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα τοῦ ἐφοπλιστικοῦ δονκιχωτισμοῦ τοῦ συγκροτήματος Ἀλαφούζου δίνουν νέα ἔννοια στὴν ἐξοργιστικὴ ὑποκρισία:
«H ἀπύθμενη προπαγάνδα γιὰ τὰ “μονοπύθμενα”, ποὺ δὲν ὑπάρχουν, συνεχίζεται ἀπὸ τὰ “σπίρτα” τῆς δημοσιογραφίας τοῦ κέντρου. Δὲν ἀντελήφθησαν ἀκόμη ὅτι πρόκειται περὶ ἀνοησίας, διότι τέτοια πλοῖα δὲν ὑπάρχουν. Καὶ καλὰ αὐτοί, μπορεῖ νὰ μὴν παίρνουν τὰ μηνύματα τῆς ἀγορᾶς, τὰ ἀφεντικὰ τοὺς ὅμως δὲν γνωρίζουν;» … «Ἐπισημαίνουμε δὲ ὅτι οἱ ἑταιρεῖες τοῦ κ. Ἄρ. Ἀλαφούζου εἶναι ἀπὸ τὶς πρῶτες, σὲ παγκόσμια κλίμακα, ποὺ παρήγγειλαν πλοῖα διπλῶν τοιχωμάτων ἀπὸ τὸ 1994 καὶ ἔκτοτε ἔχουν παραγγείλει 16 πλοῖα συνολικῆς χωρητικότητας 2,5 ἑκατ. τόννων», Καθημερινὴ 7 Ἰουν 2003 (“Ἀνώνυμο”).
«K. Καραμανλῆς – Τεκμηριωμένος λόγος σὲ ὕφος σαρωτικό» … «Ὅσον ἀφορᾶ στὰ μονοπύθμενα πλοῖα, ὁ πρόεδρος τῆς N.Δ. ἀνέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτιλίας κ. Γ. Ἀνωμερίτη ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι μέχρι καὶ πρὸ ὀλίγων μηνῶν ἦταν ἀπολύτως σύμφωνος μὲ τὶς θέσεις τῆς N.Δ. γιὰ μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατικὴ περίοδο μέχρι τὴν ἀντικατάστασή τους ἀπὸ νεότερα, διπλοῦ πυθμένα, πλοῖα. “Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, νὰ λαϊκίζετε ἀσύστολα, νὰ εἶστε ὁ ‘γιες–μαν’, δικό σας θέμα. Ἐὰν ἡ Ἑλληνικὴ Ναυτιλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σημαντικὴ πηγὴ γιὰ τὴ χώρα μας, δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, ἄξιος ὁ μισθὸς σας”, τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ἰουνίου 2003. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Κων. Καραμανλῆς ἀποτελεῖ τὸ ἀγαπημένο παιδὶ τοῦ κ. Ἀλαφούζου, τασσόμενος ὑπὲρ ἑλληνικῶν ἐφοπλιστικῶν συμφερόντων. Λίγα χρόνια ἀργότερα ἡ Καθημερινὴ θὰ σφάξει ἕνα ἀκόμη ἀγαπημένο τῆς παιδί…
Ὁ πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἑλλήνων Ἐφοπλιστῶν διερωτᾶται ἂν ἡ ρύπανση μὲ χιλιάδες τόνους μαζοὺτ τῶν εὐρωπαϊκῶν θαλασσῶν μπορεῖ νὰ γίνει αἰτία νὰ χάσουν οἱ Ἕλληνες πλοιοκτῆτες τὸ παντεσπάνι τους. Ἡ Καθημερινὴ φιλοξενεῖ τὸ «εὔλογο» ἐρώτημά του: «“Εἶναι δυνατόν, ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ 480 πλοῖα ποὺ θίγονται ἀπὸ τὰ μέτρα τῆς Ε.Ε., νὰ μιλᾶμε γιὰ ὀργανωμένα ἐφοπλιστικὰ συμφέροντα; Καὶ τί θὰ γίνει ἂν ναυαγήσει αὔριο ἄλλο ἕνα πλοῖο μὲ μονό τοίχωμα; Θὰ ἀποσυρθοῦν ὅλα τὰ πλοῖα αὐτοῦ του εἴδους ἐν μία νυκτί;” διερωτήθη ὁ κ. Εὐθυμίου», Καθημερινή, 4 Ἰουλίου 2003.
Τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου ποὺ καλεῖ τὸ εὐαισθητοποιημένο κοινό του νὰ φυτέψει ἕνα πεῦκο στὴν Πεντέλη ἔδωσε μάχες χαρακωμάτων γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν καταστροφὴ τῆς θάλασσας. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε τὰ -ἀκίνδυνα γιὰ τὸν ἐφοπλιστικὸ κλάδο- βουνά. Ὅμως ἡ ὑποκρισία δὲ σταματάει ἐκεῖ, καθώς, σύμφωνα μὲ ἕνα ἄρθρο τῆς ἐφημερίδας Παρὸν (σ.σ. μὴ διασταυρωμένο, ἄρα τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα παρατίθεται μὲ ἐπιφυλάξεις):
«…σὲ ὅλους εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸ κτίριο τοῦ Φαλήρου ἔχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπέμβει ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἡ Πολεοδομία» … «Τὸ κτίριο τοῦ ΣΚΑΪ καὶ τῆς “Καθημερινής” εἶναι τὸ μοναδικὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν ὁδὸ Φαλήρεως ποὺ διαθέτει παράνομο γκαρὰζ μὲ συρόμενη πόρτα μπροστὰ σὲ κεντρικὴ ὁδό. Μὲ μία μόνον ματιὰ οἱ πάντες μποροῦν νὰ διαπιστώσουν ὅτι τὸ κτίριο τῆς “Καθημερινῆς” εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου κτισμένο στὶς ὄχθες τῆς κοίτης τοῦ ποταμοῦ ποὺ σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ἐκβάλλει στὸ Φάληρο», Τὸ Παρόν, 22 Φεβρουαρίου 2009
Τέλος, πολὺ σοβαρὰ ἐρωτήματα ἔχουν ἀνακύψει μὲ τὴν πρόσφατη ἀναγέννηση τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Σκάι, σὲ πανελλαδικὴ ἐμβέλεια, καθὼς φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη προϊόν της παραδοσιακῆς πολιτικῆς εὐνοιοκρατίας. Ο Ἰ. Ἀλαφοῦζος κάνει «τράμπα» λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν Πρωταπριλιὰ τοῦ 2006 τὸν ἰδιοκτησίας τοῦ τοπικὸ δίαυλο Smart TV μὲ τὸ ἐθνικῆς ἐμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας τὸ σῆμα τοῦ νέου σταθμοῦ Σκάι (πρώην Seven X) πανελλαδικὰ καὶ σὲ ἄλλη συχνότητα ἀπὸ ὅτι ἀναμενόταν. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὡς μία ἔξυπνη ἐπιχειρηματικὴ κίνηση, ἂν πίσω ἀπὸ τὸ Seven X δὲν βρίσκονταν δύο ἀμφιλεγόμενα πρόσωπα: ὁ ὑπόδικος (γιὰ ὑπόθεση μετοχῶν-φούσκα) ἐπιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης καὶ ὁ διοικητὴς τῆς ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στὸν ὁποῖον -γράφτηκε ὅτι- ἀσκήθηκαν πιέσεις ἀπὸ τὸ περιβάλλον Καραμανλῆ καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Θ. Ρουσόπουλο ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς ὁ «κουμπάρος» τῆς συμφωνίας. Ὁ τελευταῖος μάλιστα δὲν ἔχει τυχαῖα χαρακτηριστεῖ καὶ ὡς «ὁ προστατευόμενος τοῦ Φαλήρου», καθὼς ἡ Καθημερινὴ καὶ τὸ Σκάι ἦταν τὰ μόνα μέσα ποὺ οὐδέποτε ἀσχολήθηκαν μὲ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ τοῦ Καραμανλῆ, ἐνῶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς τὸν ὑπερασπίστηκαν καὶ στὶς ἀγωγὲς του ἐναντίον δημοσιογράφων τοῦ Alpha (Γ. Αὐτιᾶ, Γ. Βλάχου) καὶ τοῦ Ἰ. Ντάσκα, μὲ τὸν Τάσο Τέλλογλου νὰ καταθέτει στὸ πλευρὸ τοῦ Ρουσόπουλου ἐναντίον συναδέλφων του.
Ἡ λίστα τῆς ντροπῆς
Τὸ Συγκρότημα Ἀλαφούζου βρέθηκε συχνὰ-πυκνὰ στὸ ἐπίκεντρό της πολεμικῆς της ΕΣΗΕΑ, καθὼς ἐμπλέκεται σὲ μία σειρὰ περιπτώσεων αὐθαίρετων ἀπολύσεων, ἀπεργοσπασίας καὶ δόλιας ὑπονόμευσης συνδικαλιστικῶν ἀγώνων. Πολυάριθμοι οἱ δημοσιογράφοι τοῦ ὁμίλου ποὺ τσεκουρώθηκαν ἐν ριπὴ ὀφθαλμοῦ ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἀρεστοὶ στὴ διοίκηση ἢ παραβίασαν τὴν ἐπίσημη γραμμὴ (βλ. προπαγάνδα) Ἀλαφούζου. Ἡ λίστα τῶν ἀπολυθέντων μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες περιλαμβάνει ὀνόματα ὅπως τοῦ συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, τοῦ «διδύμου» Ἀρ. Μπουγάτσου – Χ. Μπότσαρη, τῆς Δ. Σαρρή, ἐνῶ σὲ πρόσφατο πογκρὸμ ἀπὸ τὸ νεοαποκτηθὲν ἐπιτελεῖο προπαγανδιστῶν ἐπικεφαλῆς τοῦ ὁμίλου (βλ. Ἀλέξης Παπαχελᾶς καί… CIA) ἀποκεφαλίστηκε ὁ Γιῶργος Δελαστίκ. Δὲν εἶναι ὅμως καὶ λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν παραγκωνιστεῖ ἢ ἀκόμη καὶ πολεμηθεῖ (ἔστω καὶ ἐμμέσως) ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ σταθμὸ ὅπου δουλεύουν, ὅπως οἱ Ἄρης Χατζηστεφάνου (γιὰ τὴν κάλυψη τοῦ Δεκέμβρη τοῦ 2008 καὶ τὴν πρόσφατη ἀποστολὴ στὴ Γάζα ποὺ βάφτηκε μὲ αἷμα) καὶ Μάνος Βουλαρίνος (ἐκπομπὴ «Ραδιενεργὰ Κατάλοιπα»). Ἀπὸ τὶς κομμένες ἐκπομπὲς προφανῶς ξεχωρίζει ἐκείνη τοῦ Τζίμη Πανούση, ὁ ὁποῖος ἀποδείχτηκε πολὺ βαρὺς γιὰ τὸ μετριοπαθὲς προφὶλ τοῦ ραδιοφωνικοῦ Σκάι. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὰ τρανταχτὰ ὀνόματα τῆς δημοσιογραφίας, ὅσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα γιὰ τὶς συνθῆκες ἐργασίας στὸν ὅμιλο, μποροῦν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ὕπαρξη «καβουριῶν» στὴν τσέπη τοῦ ἰδιοκτήτη, γιὰ τὸ πῶς ἀπολύεται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες προσωπικό του ὁμίλου, γιὰ τὸ πόσοι συνεργάζονται μὲ τὴν Καθημερινὴ οὐσιαστικὰ ἀπλήρωτοι καὶ γιὰ τὸ πόσο «εὐέλικτες» εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις ὅσων πληρώνονται (ἀπὸ δημοσιογράφοι, κούριερ καὶ ἀπὸ μαρκετίστες, κηπουροί).
Ἀπὸ τὶς πιὸ ἐξωφρενικὲς καὶ ταυτόχρονα γελοῖες περιπτώσεις ἀπόλυσης, ἐκείνη τῆς Δώρας Σαρρῆ, ἀμέσως μετὰ τὰ ἐπεισόδια ἔξω ἀπὸ τὸ κτίριο τοῦ Φαλήρου τὸ 2004 μὲ τὴν ἀπεργοασπαστικὴ ὁμάδα τοῦ Σκάι:
«Στὶς 18/7/2004 τὸ πρωϊ, ὅταν ἡ ἀπεργία εἶχε λήξει, ἡ Δώρα Σαρρῆ στὴν τότε ἐκπομπή της, ἐπιχείρησε μὲ ψύχραιμο τρόπο νὰ ἀναφερθεῖ μὲ λίγα λόγια στὴν κατάσταση. Καὶ τότε συνέβη τὸ ἐξωφρενικό: Ὁ ἰδιοκτήτης, Ι. Ἀλαφοῦζος, παρενέβη στὸν ἀέρα “ὡς ἀκροατής” (!), ἐπανέλαβε τοὺς συκοφαντικοὺς ἰσχυρισμούς του, ἄφησε ὑπονοούμενα γιὰ τὰ κίνητρα τῆς ΕΣΗΕΑ καὶ ἐπέπληξε δημόσια τὴν παρουσιάστρια τῆς ἐκπομπῆς, ἡ ὁποία δὲν εἶχε φροντίσει νὰ ἀπαγγείλει τὶς συκοφαντικὲς ἀπόψεις τοῦ ἐργοδότη της» … «Λίγες βδομάδες μετὰ ὁ κ. Ἀλαφοῦζος ἀπέλυσε τὴν κ. Σαρρή», “Ἰός”, 30 Ὀκτ 2004
Τὸ πιὸ πρόσφατο σήριαλ μὲ ἀπολύσεις καὶ ἀπεργοσπαστικὲς κινήσεις τοῦ ὁμίλου, ἡ κόντρα μεταξύ του ὁμίλου ραδιοφώνων Ἀλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) καὶ τοῦ συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου τῶν τεχνικῶν. Πιὸ συγκεκριμένα, στὶς 3 Ἰουνίου σημειώνονται δύο ἀπολύσεις ἠχοληπτῶν στὸ «Μελωδία», μία ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν ἐκπρόσωπος τῆς συνδικαλιστικῆς ἕνωσης. Τὴν ἑπομένη πραγματοποιεῖται 24ωρη ἀπεργία τῶν τεχνικῶν σὲ ὅλους τους ραδιοσταθμοὺς καταγγέλλοντας τὶς ἀπολύσεις στὸ «Μελωδία». Ἡ ἕνωση τεχνικῶν ὁρίζει ὅτι θὰ ἐκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις καὶ προηχογραφημένο μήνυμα γιὰ τὴν ἀπεργιακὴ κινητοποίηση, καθὼς καὶ τὸ σῆμα τοῦ κάθε ραδιοσταθμοῦ, χωρὶς καθόλου λόγο εἴτε ἀπὸ δημοσιογράφους, εἴτε ἀπὸ μουσικοὺς παραγωγούς. Ἡ ἀπεργία ἔχει ἀπόλυτη ἐπιτυχία, μὲ ἐξαίρεση γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὸ Σκάι. Ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ σταθμοῦ προσφεύγει ἀμέσως στὰ δικαστήρια γιὰ νὰ κριθεῖ ἡ ἀπεργία παράνομη καὶ καταχρηστικὴ καὶ σὲ ἀπάντηση ἡ ΕΣΗΕΑ κηρύσσει τὸ ἴδιο πρωὶ γιὰ τοὺς δημοσιογράφους τοῦ ραδιοφώνου τοῦ Σκάι δίωρη στάση ἐργασίας, τὴν ὥρα τῆς ἐκδίκασης τῆς ἀπεργίας τῶν τεχνικῶν στὴ ζώνη τῆς μεσημεριανῆς ἐνημέρωσης. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς στάσης ἐργασίας ὁ ὅμιλος βγάζει ἐπανειλημμένα ἐμπρηστικὰ μηνύματα ἐναντίον τῆς ΕΣΗΕΑ τὴν ὁποία καταγγέλλει γιά… «φίμωση»!
Ὁ θίασος τοῦ Ἀλαφουζισμοῦ
Ἀπὸ τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου ἔχουν κατὰ καιροὺς περάσει σχεδὸν ὅλοι οἱ πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου καὶ τηλεόρασης. Ἂν τοὺς ἀθροίσουμε μὲ ἐκείνους ποὺ «εὐδοκίμησαν» στὸν ἕτερο ὅμιλο πολιτικῆς διαπλοκῆς, τὸ Δημοσιογραφικὸ Ὀργανισμὸ Λαμπράκη, τότε μιλᾶμε γιὰ τὸ σύνολο τῶν καθεστωτικῶν δημοσιογράφων ποὺ ἔχουν ἀναλάβει νὰ σερβίρουν τὴν κυβερνητικὴ πραγματικότητα (ὡς ἀντικατάστατο τῆς… πραγματικῆς), τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἀπὸ τὸ μακαρίτη Κακαουνάκη καὶ τὸν Τράγκα, ἕως τὸν Εὐαγγελάτο καὶ τὴν Στάη, ὁ Σκάι καὶ ἡ Καθημερινὴ ἀποτελοῦν σχολὴ τῆς ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας – καὶ κυρίως τῆς μαύρης πλευρᾶς της. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ταίριαξαν τὸ προσωπικό τους στὺλ μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ὁμίλου, ἐνῶ ἄλλοι ἁπλῶς παρακολούθησαν τὴ γραμμὴ τοῦ σταθμοῦ καὶ τῆς ἐφημερίδας σάν φανατισμένα στρατιωτάκια. Στὴ σημερινὴ ἐποχή, τὸ δίδυμο Παπαχελᾶ-Παπαδημητρίου δίνει τὸν τόνο τῆς «ἐνημέρωσης» στὴν ἐφημερίδα καὶ τὸ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ ἀντίστοιχα. Μετὰ τὸ συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τὸν ἐπίσης συντονισμένο ἀντιμητσοτακισμό, τὸν ἄκρως ἐνθουσιώδη σημιτισμὸ καὶ τὸν ἀπολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρὰ ἔχει ἡ «διεθνοποίηση» τῆς γραμμῆς τοῦ ὁμίλου, ὑπὲρ τοῦ μνημονίου καὶ τοῦ ΔΝΤ. Οἱ ἐμπορικὲς δυνατότητες ποὺ ἀνοίγονται γιὰ κατασκευαστὲς καὶ ἐφοπλιστὲς σὲ μία περίοδο ποὺ τὸ κράτος ξεπουλιέται μισοτιμῆς καὶ τὸ δημόσιο εἶναι ἕτοιμο νὰ ἀλωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες γιὰ μία δεκάρα, ὁ ἀδίστακτος -ὅπως ἔχει ἀποδειχτεῖ- Ἰ. Ἀλαφοῦζος δὲν πρόκειται νὰ ἀφήσει οὔτε μισή εὐκαιρία νὰ πάει χαμένη. Εἰδικὰ μέσα στὸ 2010 ἡ καθοδήγηση στὸ τί λέγεται, τί γράφεται, ἀλλὰ καὶ τὸ τί καὶ ποιὸς κόβεται καὶ ἀποσιωπᾶται, εἶναι ὁλοφάνερη, ἄκρως ἐπιθετική, πολὺ συχνὰ αἰσχρὴ καὶ σὲ μόνιμη βάση ἀντιδεοντολογική. Ὁ «θίασος» τοῦ Ἀλαφούζου ἀπαρτίζεται ἀπὸ πιστὰ σκυλιὰ ποὺ ταΐζονται γιὰ πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴ διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους ἀστέρες τῆς καθεστωτικῆς δημοσιογραφίας καὶ σχεδὸν ὅλη τὴν ἁμαρτωλὴ ὁμάδα τῆς καραμανλικῆς/ρουσοπουλικῆς ΕΡΤ. Ἀπολαῦστε τους:
Ἀλέξης Παπαχελᾶς: Τὸ «ἀμερικανάκι», ὁ «ἄνθρωπος τῆς CIA», ὁ «ὑπάλληλος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου», ὁ «Mr. Bilderberg». Πολλὰ ἔχουν ἀκουστεῖ γιὰ μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀμφιλεγόμενες μορφὲς τῆς ὄζουσας ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ τί πιστεύει κανεὶς γιὰ τὸν Ἀλέξη Παπαχελᾶ, εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ εἴσοδός του στὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου ὑπῆρξε ἀρκούντως ἐπεισοδιακὴ καὶ χρονικὰ ταυτισμένη μὲ μία θεαματικὴ κλιμάκωση τῆς προπαγανδιστικῆς ἐκστρατείας. Γιὰ τὸ γνήσιο αὐτὸ προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», εἶναι προτιμότερο νὰ ἀφήσουμε νὰ μιλήσουν τὰ πρόσφατα κείμενα:
«Κάθε χώρα ποὺ θέλει νὰ πάει μπροστὰ χρειάζεται μία δυναμικὴ μεσαία ἀστικὴ τάξη. Μιλᾶμε γιὰ τοὺς πολίτες ποὺ κάνουν σοβαρὰ τὴ δουλειά τους, ἔχουν τὴν ἀγωνία τῆς ἀπόλυσης ἢ τῆς ἀποτυχίας συνέχεια στὸ μυαλό τους καὶ δὲν ζοῦν οὔτε ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ κράτος οὔτε ὅμως καὶ ἀπὸ ‘λαμογιές’» … «Ὅταν ὅμως θὰ τὴ νιώσει ἡ ὑγιὴς μεσαία καὶ ἀνώτερη τάξη αὐτῆς τῆς χώρας, οἱ συνέπειες θὰ εἶναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβρουαρίου 2010
«Οἱ κ. Παπανδρέου καὶ Σαμαρᾶς ἔχουν ὁ καθένας ἀπὸ μία τελευταία εὐκαιρία νὰ σώσουν τὴν παρτίδα. Ὁ μὲν κ. Παπανδρέου ἂν ὑπερβεῖ ἑαυτὸν καὶ ΠΑΣΟΚ καὶ τὰ ἀλλάξει ὅλα, ὁ δὲ κ. Σαμαρὰς ἂν σταματήσει νὰ μοιάζει μὲ τὸν ἡγέτη τῆς περεστρόικα τῆς Ν.Δ. περιβαλλόμενος ἀπὸ ὅλους τους Σουσλὼφ τοῦ παρελθόντος. Καὶ οἱ δύο πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι ἔχουν πολὺ λίγο χρόνο στὴ διάθεσή τους» … «Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ κ. Βγενόπουλος μπορεῖ νὰ κάνει ἢ νὰ μὴν κάνει γιὰ τὸ ἀφόρητο καμίνι τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς, μπορεῖ νὰ πείθει ἢ νὰ ἀκούγεται μονοδιάστατος καὶ ἁπλοϊκός, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ἡ δίψα τῆς κοινωνίας γιὰ νέα πρόσωπα ποὺ εἶναι ἢ δείχνουν ὅτι εἶναι ἕτοιμα νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸ ὑπάρχον σύστημα καὶ νὰ ἐκφράσουν ἕναν μὴ ξύλινο κομματικὸ λόγο», Καθημερινή, 21 Ἀπριλίου 2010.
Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ὁ «κομμουνιστοφάγος», ἡ «ἐρωμένη τοῦ ΔΝΤ», τὸ «γιουσουφάκι τοῦ τραπεζίτη».
Σὲ δύο βάρδιες, μία πρωϊνὴ στὸ ραδιόφωνο καὶ μία βραδινὴ στὸ δελτίο εἰδήσεων, ὁ Μπάμπης Παπαδημητρίου -πρώην κρατικοδίαιτο τραπεζικὸ στέλεχος- ἔχει ἀναλάβει ἐργολαβικῶς τὴν προώθηση κάθε (ἀκρο)δεξιοῦ μέτρου τῆς ἑκάστοτε κυβέρνησης καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀπαξιώσει, καταπολεμήσει καὶ -εἰ δυνατὸν- ἐξοστρακίσει κάθε ἄποψη, κάθε δράση καὶ κάθε κινητοποίηση, προερχόμενη ἀπὸ τὰ ἀριστερά (της ἀκροδεξιᾶς).
Ἀγαπημένο του θέμα, ἡ συνδικαλιστικὴ δράση τοῦ ΠΑΜΕ, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν κρύβει τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπιστρέψει τὸ Ἰδιώνυμο. Τὸ παρακάτω εἶναι ἕνα τυχαῖο δεῖγμα (γραπτὸ) τῶν ἀναρίθμητων κατὰ μέτωπο ἐπιθέσεων στὸ ΚΚΕ, στὰ ὁποῖα καθημερινὰ ἐπιδίδεται ὁ Μπάμπης Παπαδημητρίου.«Τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα εἶναι ὁ μόνος πολιτικὸς σχηματισμὸς πού, ἀπὸ τὴ μεταπολίτευση τοῦ ’74 καὶ μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστῆς καὶ ἐνισχυμένης ἀσυλίας (σ.σ. ἀκριβῶς τὰ ἴδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης στὴν Βουλή). Τὸ κόμμα αὐτὸ ἔχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στὸ πολιτικὸ σκηνικό, ἂν καὶ ἐμπράκτως, ὅσο καὶ ἐπιδεικτικά, ἀγνοεῖ τὴ βάση τῆς κοινωνικῆς ἐλευθερίας, ὅπως διασφαλίζεται μὲ τοὺς στέρεους, πλέον, δημοκρατικοὺς θεσμοὺς ποὺ διαθέτει ἡ χώρα», Καθημερινή, 12 Ἰουν 2010
Ξεχωρίζει ἡ συμπόνοια ποὺ δείχνει πρὸς κάθε ἀναξιοπαθοῦσα ὁμάδα, ὅπως ἐκείνη τῶν τραπεζιτῶν καὶ τοῦ ΔΝΤ («Μὰ ὅπου πάει τὸ καημένο τὸ ΔΝΤ, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ φροντίζει εἶναι ἡ σταθεροποίηση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Ἡ πλήρης καὶ ἔνθερμη ὑποστήριξη τοῦ Μνημονίου ἀπὸ τὸν λάτρη αὐτὸν τῆς κάθε «τρόικας» τραπεζιτῶν καὶ διεθνῶν πλιατσικολόγων ἀπεικονίζεται γλαφυρότατα στὸ παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε τὸ ὁλόκληρο ἐδῶ, ἂν μπορεῖτε νὰ τὸ ὑποστεῖτε):
«Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ἔχει καθῆκον νὰ ἀλλάξει τὴν κυβέρνησή του. Νὰ ἀναγνωρίσει, ὡς ἄλλος αἰσχύλειος Αἴγισθος, πόσο δίκιο ἔχει ὁ Χορὸς ὅταν τοῦ θυμίζει πὼς εἶναι «δεινὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν». Ὅσο περισσότερο καθυστερεῖ τή, συνετὴ καὶ μὲ μέτρο, ἐφαρμογὴ τοῦ Μνημονίου τόσο θὰ ἐνισχύει τοὺς βαθύτερους λόγους ποὺ ἔχουν κάποιοι «σύντροφοι τοῦ ΠΑΣΟΚ» νὰ κατατρώγουν τὸ λαϊκὸ ἔρεισμα τῆς πρωθυπουργίας του καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν εἰλικρίνεια τῶν πράξεων τῆς κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ἰουνίου 2010.
Ἄρης Πορτοσάλτε: Ὁ «κωπηλάτης τῆς γαλέρας», ὁ «δυσλεξικὸς ρήτωρ», ὁ «Δῆμος Σταρένιος του Σκάι», ὁ «Γκρούεζας τῶν ἐρτζιανῶν». Ἀπὸ τοὺς βετεράνους τοῦ Σκάι, ὁ Ἄρης Πορτοσάλτε βρῆκε ἴσως τὸ μοναδικὸ χῶρο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τόσο πετυχημένη καριέρα σκυλιοῦ τῆς διεύθυνσης, ὅπου καὶ ξημεροβραδιάζεται σὲ ἐναλλασσόμενους ρόλους ραδιοφωνικοῦ παραγωγοῦ, σχολιαστῆ, οἰκονομικοῦ ἀναλυτή, κοινωνικοῦ ἐπιστήμονα, ρεπόρτερ (πού καὶ πού) ἀλλὰ καὶ κηπουροῦ (μὲ εἰδικότητα τὰ μικρὰ πευκάκια). Ἐμφανῶς ἐμπαθὴς μὲ ἐξίσου ἐμφανῆ προβλήματα στὴν ἄρθρωση, τὸ συντακτικὸ καὶ γενικότερα τὸ χειρισμὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ὁ ἀναβαθμισμένος σὲ διευθυντὴ τοῦ ρ/σ Σκάι κατηγορεῖται γιὰ ἐπανειλημμένη ἄσκηση ψυχολογικῆς τρομοκρατίας στοὺς ἐργαζόμενους τοῦ σταθμοῦ, ἐνῶ παράλληλα ἀποτελεῖ τὴν πρώτη φωνὴ στὶς ἐνορχηστρωμένες ἐπιθέσεις στὴν ΕΣΗΕΑ, τὸ δημόσιο, τὸ συνδικαλισμὸ καὶ τὴν ἀριστερά. Ἴσως ἡ πιὸ ἐπιτυχημένη στιγμὴ τῆς καριέρας του, τὸ περίφημο γιαούρτωμα μὲ τὸν ὁποῖο τὸν φιλοδώρησε τὸ κοινὸ τῶν Ἑξαρχείων, ὡς ἐπιβράβευση γιὰ τὸν διαρκῆ ἀγώνα τοῦ ὑπὲρ καθαρῶν πεζοδρομίων καὶ εὐημερούντων καταστηματαρχῶν τῆς περιοχῆς.
Δημήτρης Οἰκονόμου – Βασίλης Λυριτζῆς: Τὰ «φερέφωνα», ἡ «παιδικὴ χαρὰ τῆς πρωινῆς ἐνημέρωσης», οἱ «αἰώνιοι κρατικοδίαιτοι». Τὸ τηλεοπτικὸ ζεῦγος Λυριτζῆ-Οἰκονόμου ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς ἁμαρτωλῆς ὁμάδας τῆς ΕΡΤ, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο τῆς κρατικῆς τηλεόρασης, νῦν ὑπόδικο καὶ κολλητό τοῦ Ρουσόπουλου), ποὺ βρῆκε κυριολεκτικὰ καταφύγιο μετὰ τὴν κατακραυγὴ γιὰ τὸ νεοδημοκρατικὸ ὄργιο στὴ θερμὴ ἀγκαλιὰ τοῦ φίλου καὶ συνοδοιπόρου Ἰ. Ἀλαφούζου. Τὸ δίδυμο συνεχίζει τὴν ἐπιτυχημένη συνταγὴ τοῦ δῆθεν ἀμερόληπτου καὶ ἀνεξάρτητου σχολιασμοῦ ποὺ ἐγκαινίασε στὴ χρυσὴ ἐποχὴ τῆς ΝΕΤ (προφανῶς ἀναφέρομαι στὸ ἀξίας 320.000 εὐρώ ἐτησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους μὲ τὴν κρατικὴ τηλεόραση – ἕκαστος! Ἡ μόνη διαφορὰ εἶναι ὅτι πλέον ὀφείλουν νὰ διαφημίζουν μὲ ἰδιαίτερο ἐνθουσιασμὸ καὶ κάθε ἕνα τέταρτο περίπου, τὸν «οἰκολογικὸ» σπόνσορα τῆς ἐκπομπῆς Verbound (σ.σ. αὐστριακὴ ἰδιωτικὴ ἑταιρεία παραγωγῆς ἐνέργειας ποὺ δραστηριοποεῖται στὴν Ἑλλάδα). Προφανῶς δὲν εἶναι τυχαία ἡ συνεχὴς ἐπίθεσή τους στὴ ΔΕΗ, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.
Σὲ πολὺ πρόσφατη ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ τους (22 Ἰουν 2010), ἀφοῦ ὁ Β. Λυριτζῆς ἀνακάλυψε ἐντελῶς ἑτεροχρονισμένα τοὺς κατοχικοὺς ὅρους τοῦ μνημονίου, σχετικὰ μὲ τὸ ἀνεμπόδιστο δικαίωμα «ἀπαλλοτρίωσης» ὁποιουδήποτε τμήματος τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους δανειστές μας, ὁ Δ. Οἰκονόμου συμπλήρωσε ἐλάχιστα λεπτὰ ἀργότερα «κάθε σοβαρὸς πολιτικὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ψηφίσει ὑπὲρ τοῦ μνημονίου γιὰ τὴ σωτηρία τῆς χώρας». Σημειώνεται, ὅτι ἀγαπημένο χόμπι τοῦ Β. Λυριτζῆ ἀποτελεῖ τὸ «πολιτισμένο» ὑβρεολόγιο πρὸς ὅσους ἀκροατὲς τοῦ τολμοῦν νὰ τὸν κρίνουν, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη ἀπειλὴ σὲ μία ἀκροάτρια τοῦ σταθμοῦ ὅτι θά μας… λιθοβολήσει (σ.σ. προφανῶς σὲ ἀπάντηση κάποιου σχολίου τοῦ στὺλ «θὰ σᾶς πάρουν μὲ τὶς πέτρες»).
Τάσος Τέλλογλου: Τὸ «καλὸ παιδί», ὁ «διώκτης τῆς διαφθορᾶς», ὁ «ἐπιθεωρητὴς Κάλαχαν τῆς ἐρευνητικῆς δημοσιογραφίας», ἀλλὰ κυρίως ὁ… «ὁδηγὸς τοῦ τάνκ». Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀνερυθρίαστα ὑποστήριξε τὴν κατάλυση τοῦ πολιτεύματος κι ἔβαλε φερμουὰρ στὴν ἔρευνα γιὰ τὸ σκάνδαλο Siemens, ἔχει καταφέρει νὰ πείσει χιλιάδες ἀνθρώπους γιὰ τὸ «ἄμεμπτον» τοῦ χαρακτήρα του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ θυμόσοφος λαὸς ἔχει ἕνα ἐξαιρετικὸ ρητὸ γι’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴ χαρὰ τοῦ ἀρχαιότερου ἐπαγγέλματος τοῦ κόσμου, ἀκολουθεῖ τὸ ἐπίμαχο (καὶ πρόσφατα διαγραμμένο ἀπὸ τὸν «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στὸ protagon.gr, στὸ ὁποῖο ὁ «ἄμεμπτος» Τέλλογλου ἀπαιτεῖ ἐδῶ καὶ τώρα κοινοβουλευτικὴ δικτατορία:
«Ἡ κυβέρνηση αὐτὴ πρέπει νὰ ἔχει ἔκτακτες ἐξουσίες ,γιὰ νὰ τὸ πῶ πιὸ ἁπλὰ ἡ χώρα εἶναι σὲ κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης χωρὶς δικτατορία ἀλλὰ ὁρισμένα ἄρθρα τοῦ συντάγματος πρέπει νὰ βγοῦν “ἐκτός” ἤ νὰ ἑρμηνευτοῦν ἀνάλογα. Ἐκδηλώσεις σὰν κι ἐκεῖνες τοῦ ΠΑΜΕ στὸν Πειραιὰ πρέπει νὰ δίνεται ἡ δυνατότητα νά κηρύσσονται ἀμέσως παράνομες μὲ διαδικασίες αὐτοφώρου, πρέπει νὰ περιοριστεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἀπεργίας ἀλλὰ καὶ τῆς διαμαρτυρίας σὲ εὐαίσθητους τομεῖς»
Παρενθετικά, ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ἡ ἀπάντηση τοῦ ἐπίσης ἀμφιλεγόμενου στιχουργοῦ Ἄρη Δαβαράκη πρὸς τὸν φίλο Τάσο: «Αὐτὸ ποὺ σκέφτεσαι καὶ προτείνεις εἶναι ὁ μόνος σωστὸς καὶ λογικὸς δρόμος αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἡ κατάσταση ἐξ’ ἄλλου εἶναι κρισιμότερη καὶ ἀπὸ τὸ 74 ἀκόμη». Κατὰ τὴν ταπεινὴ γνώμη τοῦ γράφοντος, τόσο ἡ ἄποψη ὅσο καὶ γενικότερα τὸ πρόσωπο τοῦ Δαβαράκη, ἀποτελοῦν ἕνα τυπικὸ δεῖγμα μίας ἀπαξιωμένης καὶ ἀπολίτικης μεταπολιτευτικῆς γενιᾶς ἀνθρώπων τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων.
Νῖκος Ὑποφάντης: Τὸ «ποντίκι ποὺ βρυχᾶται», ὁ «Ζῆκος τοῦ Ἀλαφούζου», τὸ «ball-boy τοῦ σπόνσορα». Ἄλλη μία περίπτωση ἀνθρώπου ποὺ βρισκόταν στοὺς δρόμους, γιὰ τρεῖς κι ἑξήντα, εἰκοσιτέσσερις ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ καλύψει ἀπὸ τὰ θέματα τοῦ ἀσφαλιστικοῦ ὡς τὶς γεννήσεις κουταβιῶν στὸ Κουφόβουνο Ἕβρου, ἕως ὅτου μετατραπεῖ σὲ «πύρινο διώκτη τῶν ΔΕΚΟ» στὸ νέο του ρόλο τοῦ τριτοκλασάτου σχολιαστῆ στὸ δελτίο εἰδήσεων τοῦ Σκάι. Στὴ μικρή του ἀκόμη καριέρα στὴ θέση τοῦ τιμωροῦ τῶν δημόσιων ὑπηρεσιῶν, ὁ Νίκος Ὑποφάντης ἔχει ἐπιδείξει ἰδιαίτερο ἐνθουσιασμό, μὲ κορυφαία στιγμὴ τὴν συντονισμένη ἐπίθεση (μετὰ τοῦ διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) ἐναντίον τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΔΕΗ καὶ τῶν συνδικαλιστῶν τῆς ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ὅτι «κατεβάζουν τοὺς διακόπτες». Μία ὑπόθεση ἡ ὁποία μάλιστα ἔφτασε μέχρι καὶ τὸν εἰσαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδᾶ, γιὰ νὰ καταλήξει σὲ πανηγυρικὴ ἀπαλλαγὴ τῶν ἐργαζομένων. Ἐννοεῖται ὅτι μία ἀνάκληση ἢ καὶ συγγνώμη, μετὰ τὸ ἀπαλλακτικὸ πόρισμα, οὐδέποτε πέρασε τὶς ἠλεκτρονικὲς διόδους τοῦ Σκάι.
Ὀφείλω ἀπὸ τὴν παραπάνω ἐξίσωση τοῦ Ἀλαφουζισμοῦ νὰ ἀφαιρέσω τὸ ὄνομα τοῦ ἔντιμου δημοσιογράφου Ἀντώνη Καρκαγιάννη, ὄχι μόνο τιμώντας ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πρόσφατα ἀπεβίωσε. Σημειώνω ὡστόσο ὅτι εἶναι πολὺ κρῖμα (ἂν καὶ συνηθισμένο φαινόμενο γιὰ ἀριστερούς, πρώην, νῦν ἢ καὶ κατὰ φαντασίαν) ποὺ συνέδεσε τὸ ὄνομά του μὲ ἕναν ὅμιλο βουτηγμένο στὰ παιχνίδια ἐξουσίας. Σὲ κάθε περίπτωση κατάφερε νὰ περισώσει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἐντύπου στὸ ὁποῖο ὑπῆρξε ἐπικεφαλῆς, ἂν καὶ κατὰ τὴν ἄποψή μου ἡ ἄσκηση ἰσορροπιῶν στὴν ἐφημερίδα ὑπῆρξε μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου -καὶ εἰδικὰ μετὰ τὴν εἴσοδο τῆς ὁμάδας Παπαχελᾶ- περισσότερο προσχηματικὴ παρὰ οὐσιαστική. Ἐξαιρετικοὶ δημοσιογράφοι-ἀναλυτές, ὅπως οἱ Σταῦρος Λυγερός, Παντελῆς Μπουκάλας, καὶ Πέτρος Παπακωνσταντίνου, κοσμοῦν ἕνα ἔντυπο ποὺ ἔχει καταντήσει πολὺ κατώτερο τῶν ὀνομάτων τους.
Τὸ Βῆμα: Ὁ τηλεοπτικὸς σταθμὸς Σκάι γίνεται πανελλαδικῆς ἐμβέλειας μὲ ὀσμὴ πολιτικοῦ σκανδάλου
«Ἰὸς»: Ντοὺ καὶ ξύλο ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀλαφούζου σὲ 48ωρη ἀπεργία τοῦ 2004
Καθημερινή: Τὸ ἀνθολόγιο τοῦ μονοῦ πυθμένα , ὅταν ὁ Καραμανλὴς ἦταν φίλος μας καὶ ὁ Ι. Ἀλαφοῦζος προστάτης τῶν Ἑπτὰ Θαλασσῶν
Τὸ Παρὸν: Τὸ αὐθαίρετο τοῦ Φαλήρου
«Λὲς Μαλακίες»: Τὸ blog ποὺ ἔχει ἀναλάβει σχεδὸν κατ’ ἀποκλειστικότητα τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου μὲ καθημερινὰ ἠχητικὰ ντοκουμέντα τῆς ντροπῆς.
Σχολιαστές χωρἰς σύνορα: Ἐργολάβοι συνειδήσεων ( Ἡ φωνή τοῦ ἐφοπλιστῆ)
 |
Ἡ ἱστορικὴ ἐφημερίδα τοῦ Γιώργου Βλάχου, παρότι στὴ συνείδηση τοῦ κοινοῦ θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ἔγκριτα ἔντυπα τῶν (ἀστικῶν πάντα) μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης, πολὺ πρὶν περάσει στὰ χέρια τοῦ ἐφοπλιστῆ Ἀριστείδη Ἀλαφούζου, ἔχει στιγματιστεῖ ἀπὸ ἀρκετὲς «μελανὲς σελίδες» ποὺ ἐνδεχομένως δὲν εἶναι γνωστὲς στὸ εὐρὺ κοινό.
 |
| Ἡ "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στήν ἱστορία της |
Ἐφοπλιστικῆς προπαγάνδας τὸ ἀνάγνωσμα
Τὰ μέσα τοῦ ὁμίλου Ἀλαφούζου πάντα ἀκολουθοῦσαν πιστὰ (ἂν ὄχι ἐπηρέαζαν ἀπροκάλυπτα) τὶς πολιτικὲς ἀλλαγὲς τοῦ δικομματισμοῦ. Πουλώντας ἕνα μετριοπαθὲς κεντροδεξιὸ προφὶλ γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατῶν, οὐκ ὀλίγες φορὲς κύλισε στὸ βοῦρκο τῆς παραπολιτικῆς, φτύνοντας ἐκεῖ ποὺ ἔγλειφε. Μία τακτική τῆς Καθημερινῆς καὶ τοῦ Σκάι, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν πόλεμο στὸ Μητσοτάκη -μὲ βαρὺ πυροβολικὸ τοὺς ἀθυρόστομους Τράγκα καὶ Κακαουνάκη- τὸν ὁποῖον προηγουμένως εἶχε «φιλοδωρήσει» ὁ Ἀ. Ἀλαφοῦζος. Περνᾶ ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Σημίτη (σ.σ τὸ 2004, τὸ μεσημεριανὸ μαγκαζίνο τοῦ σταθμοῦ σχεδὸν πανηγύριζε τὴ νίκη τῆς ΝΔ), τὴν πλήρη ἀπαξίωση τοῦ ἀλαφουζικοῦ πουλὲν Κ. Καραμανλῆ, καὶ φτάνει στὶς ἀσκήσεις ἰσορροπίας «μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο» μὲ τὴν κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου νὰ σπρώξουν -χωρὶς νὰ τὸ κρύβουν- τὴ «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό τοῦ διαδόχου Γιάννη Ἀλαφούζου στὸ τιμόνι τῆς Καθημερινῆς καὶ τοῦ Σκάι εἶναι ἡ ἔντονη παρέμβασή του στὰ πάντα (σ.σ. ἔφτανε σὲ σημεῖο νὰ κάνει σχολιασμοὺς ὡς «ἀνώνυμος ἀκροατὴς» καὶ σχεδόν… ἀπέλυσε ἐκφωνήτρια εἰδήσεων στὸν «ἀέρα») καὶ οἱ ἀπροκάλυπτα προσωπικὲς σταυροφορίες ἀπέναντι σὲ κάθε πολιτικὴ ἀπόφαση πού ἐμπόδιζε τὰ στενὰ ἐπιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι ὅταν ὁ Ἀλαφοῦζος ἀποφασίσει νὰ χτυπήσει κάποιον, τότε ὅλοι μαζὶ συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, ἀναλυτές, ἀνεξάρτητοι συνεργάτες, ἀποκτοῦν ἑνιαία σκέψη, μία φωνὴ καὶ κοινὰ ἐπιχειρήματα. Μέχρι τὸν ἑπόμενο στόχο, ὅποτε πάλι ὅλοι μαζὶ κουρδίζονται ὡς χορωδία καὶ ψάλλουν σὲ νέο σκοπό. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ὁ Ἀλαφοῦζος ἔστηνε ἕνα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του καὶ πάντα σὲ πρῶτο ρόλο ραδιοφωνικοῦ προπαγανδιστῆ: ἀπὸ τὸν Κακαουνάκη ἕως τὸν Παπαδημητρίου καὶ ἀπὸ τὸν Πορτοσάλτε ἕως τὸν Οἰκονόμου. Περσόνες ποὺ κινοῦνται ἀνάμεσα σὲ σχολιαρόπαιδα τοῦ ΙΕΚ Γκέμπελς καὶ καρικατοῦρες τοῦ Ξανθόπουλου ἀναλαμβάνουν τὴ «βρώμικη δουλειά», ἀφήνοντας στὸ παρασκήνιο βαριὰ ὀνόματα τῆς δημοσιογραφίας νὰ προσδίδουν κύρος στὴν Καθημερινὴ μὲ τὶς πένες τους.
Ὁ μόνος στόχος ποὺ συνεχίζει νὰ παραμένει κοινὸς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ Βλάχου ὡς τὴν ἐποχὴ Ἀλαφούζου εἶναι τὸ ΚΚΕ. Ὅποια ἄποψη κι ἂν ἔχει κανεὶς γιὰ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα Ἑλλάδας, εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἔχει ὁλοκληρωτικὰ ἐκτοπιστεῖ ἀπὸ ἕνα κανάλι πανελλαδικῆς ἐμβέλειας ποὺ ἐκπέμπει σὲ δημόσια συχνότητα καὶ -ἀκόμη χειρότερα- νὰ στοχοποιεῖται εὐθέως καὶ πέρα ἀπὸ κάθε δεοντολογία. Τόσο οἱ συνδικαλιστικὲς κινητοποιήσεις τοῦ ΠΑΜΕ, ὅσο ὅμως καὶ ἡ κοινοβουλευτικὴ δράση τοῦ ΚΚΕ, πυροβολοῦνται μονίμως ἀπὸ τὸ ραδιοφωνικὸ καὶ τὸν τηλεοπτικὸ Σκάι. Οἱ εἰδήσεις ποὺ τὸ ἀφοροῦν περνοῦν ἐντελῶς μασημένες ἀπὸ τοὺς σφόδρα ἐπιτιθέμενους (σὲ βαθμὸ ἐμπάθειας) δημοσιογράφους καὶ σχολιαστὲς τοῦ σταθμοῦ. Ἐνδεικτικό τῆς ἐμπάθειας αὐτῆς, τὸ ὑβρεολόγιο πρὸς τὸ ΠΑΜΕ στὸ δελτίο τοῦ ρ/σ Σκάι κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν κινητοποιήσεων τῆς ΠΝΟ. Ὅταν μάλιστα τόλμησε νὰ ψελίσει ἡ δύσμοιρη ρεπόρτερ τοῦ σταθμοῦ ὅτι ἡ κινητοποίηση γίνεται ἀπὸ τὴν ΠΝΟ (καὶ ὄχι ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ ΠΑΜΕ) καὶ πὼς ἐμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοῖα ποὺ εἴτε παραβιάζουν τὸν ἰσχύοντα νόμο εἴτε σὲ αὐτὰ ἐπικρατοῦν συνθῆκες γαλέρας, μόνο ποὺ δὲν τῆς ἔκλεισε τὸ μικρόφωνο στὸν ἀέρα ὁ πανικόβλητος παρουσιαστὴς εἰδήσεων. Τὴ μόνη φορὰ ποὺ ὁ Ἀλαφοῦζος ἔχυσε κροκοδείλια δάκρυα μὲ φωσκολικὰ ἄρθρα γιὰ τὸν καημένο ναυτεργάτη, ἦταν τὴν ἐποχὴ ποὺ μέσῳ τῆς ἐφημερίδας του χτυποῦσε ὅσους ἦταν ὑπὲρ τῆς προοπτικῆς ἀπόσυρσης τῶν τάνκερ μονοῦ πυθμένα ἀπὸ τὶς εὐρωπαϊκὲς θάλασσες (σ.σ. δεῖτε παρακάτω γιὰ τὸ θέμα ἀναλυτικά).
Τὸ 2004 ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀρνεῖται νὰ ἐπικυρώσει ὁδηγία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴν ἐπιβολὴ αὐστηρῶν ποινῶν σὲ πληρώματα πλοίων ποὺ μόλυναν τὴ θάλασσα. Ἡ «οἰκολογικὴ» Καθημερινὴ ἔγραφε: «Μέσα ἐνημέρωσης καὶ Ἕλληνες πολιτικοὶ ἀπαιτοῦν τὴν υἱοθέτηση αὐστηρῶν ποινῶν γιὰ τὰ πληρώματα τῶν πλοίων ποὺ ρυπαίνουν τὴ θάλασσα. Ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς μούτσους. Γι’ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν, τοὺς ἐνημερώνουμε πὼς τὰ πλοῖα ἐλέγχονται ἀπὸ νηογνώμονες μὲ εὐθύνη τῶν πλοιοκτητῶν, χωρὶς γνώση τῶν πληρωμάτων. Τί φταῖνε αὐτοί; Νισάφι πιὰ» (Καθημερινή, 28 Ὀκτ 2004). Βέβαια ὁ ἀνώνυμος μοῦτσος γιὰ τοῦ ὁποίου τὴν τύχη κόπτεται τὸ 2004 τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου, λίγα χρόνια ἀργότερα θὰ γίνει καταστροφέας τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ ἐπικίνδυνος στασιαστὴς ποὺ ξυλοφορτώνει ἀθώους ταξιδιῶτες: «…ὁ Σάββας Τσιμπόγλου ποὺ γεννήθηκε πάμφτωχος στὰ Μανιάτικα, ἔγινε ἐργατοπατέρας στὸν Πειραιά, καὶ κατάφερε νὰ διώξει τόσους τουρίστες ἀπὸ τὸ λιμάνι ποὺ ὁ ‘Ριζοσπάστης’ γράφει ἀκόμα τὰ κατορθώματά του γιὰ νὰ τὸν ἀποθεώσει ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ἡ μόνη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ Βασίλι Ζάιτσεφ καὶ τὸν Σάββα Τσιμπόγλου, εἶναι πὼς ὁ πρῶτος εἶχε τουφέκι γιὰ ὅπλο, ἐνῶ ὁ δεύτερος ντουντούκα … Τὸ κομοδινὶ μαλλὶ τοῦ κ. Τσιμπόγλου ὁμοιάζει ἐξαιρετικὰ μὲ τὸ γούνινο σκουφὶ τοῦ Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ἰουλίου 2010). Προφανῶς, ἂν ἡ ΕΕ ἔστελνε τὸν κύριο Τσιμπόγλου γιὰ μόνιμο παραθερισμὸ σὲ βραχονησίδα τῆς Ἰσλανδίας, ὁ ὅμιλος τοῦ τιμημένου μούτσου θὰ ἔνοιωθε δικαιωμένος ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἀποφασιστικότητα. Ἄλλωστε ὁ κ. Τσιμπόγλου δὲν εἶναι μοῦτσος, ἀλλὰ κομμουνιστής!
Τοὺς τελευταίους μῆνες, πέτρα νὰ πετάξεις σὲ ἀνοικτὴ σελίδα τῆς Καθημερινῆς κάποιον ναυτεργάτη θὰ πετύχεις. Ἡ στοχοποίηση εἰδικά τοῦ ἀγώνα στὰ λιμάνια ἀλλὰ καὶ ὁ (παράνομος) ἀποκλεισμὸς τμήματος τῆς κοινοβουλευτικῆς ἀριστερᾶς ἀπὸ τὴ δημόσια συχνότητα τοῦ Σκάι, προφανῶς ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ τελευταῖο προπύργιο τοῦ Ἕλληνα ναυτεργάτη: τὸ καμποτάζ. Τὰ ἐφοπλιστικὰ ΜΜΕ ξιφουλκοῦν ἐναντίον κάθε ναυτεργατικῆς ἀντίδρασης, ἀποκρύπτοντας τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πλοιοκτῆτες στὴν Ἑλλάδα χαίρουν τόσων ἀπαλλαγῶν ἀκριβῶς ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ στήριξη τῶν Ἑλλήνων ἐργαζομένων τοῦ κλάδου. Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ δὲν ἔχουν οὔτε καν αὐτὴν τὴν ὑποχρέωση, πλὴν ὅμως διατηροῦν ὅλα τὰ προνόμιά τους ἀπείραχτα…
 |
| Πελατειακές σχέσεις που εκτίθενται λόγω... τυπογραφικού λάθους. |
 |
| Ἰωάννης Ἀλαφοῦζος: Οἰκολόγος, Ἀνθρωπιστής, Πατριώτης. Ἡ βιτρίνα τοῦ πιὸ ἀδίστακτου ἐκπρόσωπου ἑνὸς ἀπόλυτα παρασιτικοῦ ἐφοπλιστικοῦ λόμπι. |
Ἑπόμενος σταθμὸς ἡ περίφημη ὑπόθεση τῶν «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετὰ τὸ ναυάγιο τοῦ δεξαμενόπλοιου (ἑλληνικῶν συμφερόντων) «Πρεστὶζ» τὸ 2002 ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἐπιχείρησε νὰ ἐπισπεύσει τὶς ρυθμίσεις γιὰ τὴν ἀπαγόρευση μεταφορᾶς μαζοὺτ καὶ παράγωγων σὲ εὐρωπαϊκὰ λιμάνια ἀπὸ πλοῖα μονοῦ τοιχώματος (τὰ γνωστὰ «μονοπύθμενα»). Ἡ «ἔνδοξη» ἑλληνικὴ ναυσιπλοΐα τῶν μονοπύθμενων τάνκερ ποὺ κατασκευάστηκαν στὶς δεκαετίες τοῦ ’70 καὶ τὸ ’80 σὲ ἰαπωνικὰ ναυπηγεῖα, εἶχε ἤδη κατάμαυρο μητρῶο σὲ αὐτὰ τὰ ἄκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδὸν ὅλα ὅμως τὰ δεξαμενόπλοια ποὺ ἔγιναν ἀφορμὴ γιὰ σημαντικὲς οἰκολογικὲς καταστροφὲς στὴν Εὐρώπη εἶναι μονοῦ πυθμένα καὶ ἔχουν ναυπηγηθεῖ τὴν κρίσιμη δεκαετία τοῦ 1970 στὴν Ἰαπωνία: τὸ «Ἕρικα», ποὺ βυθίστηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1999 ἀνοιχτὰ τῶν γαλλικῶν ἀκτῶν, τὸ «Ἐτζίαν Σῆ», ποὺ ναυάγησε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1992 ἀνοιχτὰ τῶν ἱσπανικῶν ἀκτῶν, καθὼς καὶ τὸ «Μπράερ», ποὺ βυθίστηκε ἀνοιχτὰ τῶν νήσων Σέτλαντ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1993». Τὸ Βῆμα, 24 Νοεμβρίου 2002
Ἤδη ἀπὸ τὸ ναυάγιο τοῦ «Ἕρικα», ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση προσπάθησε νὰ περάσει μία σειρὰ αὐστηρότερων ὁδηγιῶν γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν δεξαμενοπλοίων μονοῦ τοιχώματος ποὺ πλέουν στὶς εὐρωπαϊκὲς θάλασσες. Ἐννοεῖται ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ἐφοπλιστικὸ λόμπι ἐπιχείρησε νὰ ἐμποδίσει ὅλες τὶς ὁδηγίες αὐτές, μὲ τοὺς βουλευτὲς καὶ εὐρωβουλευτὲς (κυρίως τῆς ΝΔ) νὰ πρωτοστατοῦν σὲ αὐτὴν τὴν ἀντίδραση. Πέντε ἡμέρες πρὶν τὸ ναυάγιο τοῦ «Sea Diamond» ἔξω στὰ παράλια της Σαντορίνης, ἡ Ἑλλάδα δίνει τὴν τελευταία της μάχη ἐνάντια στὴν ὁδηγία «Erika III», τὴν ὁποία τελικὰ χάνει. Ἡ ὁδηγία πέρασε μὲ συντρηπτικὴ ἧττα τῶν Ἑλλήνων εὐρωβουλευτῶν ὑπαλλήλων τοῦ ἐφοπλιστικοῦ λόμπι (πλὴν Ἀριστερᾶς) μὲ σκὸρ «26-1». Καὶ εὐτυχῶς, διότι στὰ «μέσα Μαρτίου (σ.σ. τοῦ 2007), τὸ ἑλληνικῆς σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε ἔξω ἀπὸ τὸ Γιβραλτάρ, φορτωμένο μὲ 44.000 τόνους πετρέλαιο. Ἡ οἰκολογικὴ καταστροφὴ ἀποφεύχθηκε καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ἦταν ὅτι τὸ πλοῖο ἦταν διπλοῦ πυθμένα…», Ἐλευθεροτυπία, 22 Ἀπρ 2007
Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ Καθημερινή, τὸ Σκάι καὶ ὁ Ἰ. Ἀλαφοῦζος προσωπικά, ἐπιτίθενται, βρίζουν καὶ χλευάζουν ὁποιονδήποτε Ἕλληνα πολιτικὸ ἢ δημοσιογράφο συντάσσεται μὲ τὶς αὐστηρὲς ὁδηγίες γιὰ τὰ «μονοπύθμενα». Ὁ ὑποτιθέμενος ὑπέρμαχος τῆς οἰκολογίας (δηλαδὴ ἀτζέντης «πράσινων προϊόντων») Ἀλαφοῦζος ἀφρίζει, γρυλίζει καὶ τσιρίζει γιὰ τὴ βαλόμενη ἑλληνικὴ ναυσιπλοΐα τῶν μονοπύθμενων σαπακίων ποὺ βρώμιζαν συχνὰ-πυκνὰ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἀκτές. Μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα τοῦ ἐφοπλιστικοῦ δονκιχωτισμοῦ τοῦ συγκροτήματος Ἀλαφούζου δίνουν νέα ἔννοια στὴν ἐξοργιστικὴ ὑποκρισία:
«H ἀπύθμενη προπαγάνδα γιὰ τὰ “μονοπύθμενα”, ποὺ δὲν ὑπάρχουν, συνεχίζεται ἀπὸ τὰ “σπίρτα” τῆς δημοσιογραφίας τοῦ κέντρου. Δὲν ἀντελήφθησαν ἀκόμη ὅτι πρόκειται περὶ ἀνοησίας, διότι τέτοια πλοῖα δὲν ὑπάρχουν. Καὶ καλὰ αὐτοί, μπορεῖ νὰ μὴν παίρνουν τὰ μηνύματα τῆς ἀγορᾶς, τὰ ἀφεντικὰ τοὺς ὅμως δὲν γνωρίζουν;» … «Ἐπισημαίνουμε δὲ ὅτι οἱ ἑταιρεῖες τοῦ κ. Ἄρ. Ἀλαφούζου εἶναι ἀπὸ τὶς πρῶτες, σὲ παγκόσμια κλίμακα, ποὺ παρήγγειλαν πλοῖα διπλῶν τοιχωμάτων ἀπὸ τὸ 1994 καὶ ἔκτοτε ἔχουν παραγγείλει 16 πλοῖα συνολικῆς χωρητικότητας 2,5 ἑκατ. τόννων», Καθημερινὴ 7 Ἰουν 2003 (“Ἀνώνυμο”).
«K. Καραμανλῆς – Τεκμηριωμένος λόγος σὲ ὕφος σαρωτικό» … «Ὅσον ἀφορᾶ στὰ μονοπύθμενα πλοῖα, ὁ πρόεδρος τῆς N.Δ. ἀνέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτιλίας κ. Γ. Ἀνωμερίτη ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι μέχρι καὶ πρὸ ὀλίγων μηνῶν ἦταν ἀπολύτως σύμφωνος μὲ τὶς θέσεις τῆς N.Δ. γιὰ μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατικὴ περίοδο μέχρι τὴν ἀντικατάστασή τους ἀπὸ νεότερα, διπλοῦ πυθμένα, πλοῖα. “Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, νὰ λαϊκίζετε ἀσύστολα, νὰ εἶστε ὁ ‘γιες–μαν’, δικό σας θέμα. Ἐὰν ἡ Ἑλληνικὴ Ναυτιλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σημαντικὴ πηγὴ γιὰ τὴ χώρα μας, δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, ἄξιος ὁ μισθὸς σας”, τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ἰουνίου 2003. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Κων. Καραμανλῆς ἀποτελεῖ τὸ ἀγαπημένο παιδὶ τοῦ κ. Ἀλαφούζου, τασσόμενος ὑπὲρ ἑλληνικῶν ἐφοπλιστικῶν συμφερόντων. Λίγα χρόνια ἀργότερα ἡ Καθημερινὴ θὰ σφάξει ἕνα ἀκόμη ἀγαπημένο τῆς παιδί…
Ὁ πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἑλλήνων Ἐφοπλιστῶν διερωτᾶται ἂν ἡ ρύπανση μὲ χιλιάδες τόνους μαζοὺτ τῶν εὐρωπαϊκῶν θαλασσῶν μπορεῖ νὰ γίνει αἰτία νὰ χάσουν οἱ Ἕλληνες πλοιοκτῆτες τὸ παντεσπάνι τους. Ἡ Καθημερινὴ φιλοξενεῖ τὸ «εὔλογο» ἐρώτημά του: «“Εἶναι δυνατόν, ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ 480 πλοῖα ποὺ θίγονται ἀπὸ τὰ μέτρα τῆς Ε.Ε., νὰ μιλᾶμε γιὰ ὀργανωμένα ἐφοπλιστικὰ συμφέροντα; Καὶ τί θὰ γίνει ἂν ναυαγήσει αὔριο ἄλλο ἕνα πλοῖο μὲ μονό τοίχωμα; Θὰ ἀποσυρθοῦν ὅλα τὰ πλοῖα αὐτοῦ του εἴδους ἐν μία νυκτί;” διερωτήθη ὁ κ. Εὐθυμίου», Καθημερινή, 4 Ἰουλίου 2003.
Τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου ποὺ καλεῖ τὸ εὐαισθητοποιημένο κοινό του νὰ φυτέψει ἕνα πεῦκο στὴν Πεντέλη ἔδωσε μάχες χαρακωμάτων γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν καταστροφὴ τῆς θάλασσας. Γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε τὰ -ἀκίνδυνα γιὰ τὸν ἐφοπλιστικὸ κλάδο- βουνά. Ὅμως ἡ ὑποκρισία δὲ σταματάει ἐκεῖ, καθώς, σύμφωνα μὲ ἕνα ἄρθρο τῆς ἐφημερίδας Παρὸν (σ.σ. μὴ διασταυρωμένο, ἄρα τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα παρατίθεται μὲ ἐπιφυλάξεις):
«…σὲ ὅλους εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸ κτίριο τοῦ Φαλήρου ἔχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπέμβει ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἡ Πολεοδομία» … «Τὸ κτίριο τοῦ ΣΚΑΪ καὶ τῆς “Καθημερινής” εἶναι τὸ μοναδικὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν ὁδὸ Φαλήρεως ποὺ διαθέτει παράνομο γκαρὰζ μὲ συρόμενη πόρτα μπροστὰ σὲ κεντρικὴ ὁδό. Μὲ μία μόνον ματιὰ οἱ πάντες μποροῦν νὰ διαπιστώσουν ὅτι τὸ κτίριο τῆς “Καθημερινῆς” εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου κτισμένο στὶς ὄχθες τῆς κοίτης τοῦ ποταμοῦ ποὺ σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ἐκβάλλει στὸ Φάληρο», Τὸ Παρόν, 22 Φεβρουαρίου 2009
Τέλος, πολὺ σοβαρὰ ἐρωτήματα ἔχουν ἀνακύψει μὲ τὴν πρόσφατη ἀναγέννηση τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Σκάι, σὲ πανελλαδικὴ ἐμβέλεια, καθὼς φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη προϊόν της παραδοσιακῆς πολιτικῆς εὐνοιοκρατίας. Ο Ἰ. Ἀλαφοῦζος κάνει «τράμπα» λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν Πρωταπριλιὰ τοῦ 2006 τὸν ἰδιοκτησίας τοῦ τοπικὸ δίαυλο Smart TV μὲ τὸ ἐθνικῆς ἐμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας τὸ σῆμα τοῦ νέου σταθμοῦ Σκάι (πρώην Seven X) πανελλαδικὰ καὶ σὲ ἄλλη συχνότητα ἀπὸ ὅτι ἀναμενόταν. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὡς μία ἔξυπνη ἐπιχειρηματικὴ κίνηση, ἂν πίσω ἀπὸ τὸ Seven X δὲν βρίσκονταν δύο ἀμφιλεγόμενα πρόσωπα: ὁ ὑπόδικος (γιὰ ὑπόθεση μετοχῶν-φούσκα) ἐπιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης καὶ ὁ διοικητὴς τῆς ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στὸν ὁποῖον -γράφτηκε ὅτι- ἀσκήθηκαν πιέσεις ἀπὸ τὸ περιβάλλον Καραμανλῆ καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Θ. Ρουσόπουλο ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς ὁ «κουμπάρος» τῆς συμφωνίας. Ὁ τελευταῖος μάλιστα δὲν ἔχει τυχαῖα χαρακτηριστεῖ καὶ ὡς «ὁ προστατευόμενος τοῦ Φαλήρου», καθὼς ἡ Καθημερινὴ καὶ τὸ Σκάι ἦταν τὰ μόνα μέσα ποὺ οὐδέποτε ἀσχολήθηκαν μὲ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ τοῦ Καραμανλῆ, ἐνῶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς τὸν ὑπερασπίστηκαν καὶ στὶς ἀγωγὲς του ἐναντίον δημοσιογράφων τοῦ Alpha (Γ. Αὐτιᾶ, Γ. Βλάχου) καὶ τοῦ Ἰ. Ντάσκα, μὲ τὸν Τάσο Τέλλογλου νὰ καταθέτει στὸ πλευρὸ τοῦ Ρουσόπουλου ἐναντίον συναδέλφων του.
Ἡ λίστα τῆς ντροπῆς
Τὸ Συγκρότημα Ἀλαφούζου βρέθηκε συχνὰ-πυκνὰ στὸ ἐπίκεντρό της πολεμικῆς της ΕΣΗΕΑ, καθὼς ἐμπλέκεται σὲ μία σειρὰ περιπτώσεων αὐθαίρετων ἀπολύσεων, ἀπεργοσπασίας καὶ δόλιας ὑπονόμευσης συνδικαλιστικῶν ἀγώνων. Πολυάριθμοι οἱ δημοσιογράφοι τοῦ ὁμίλου ποὺ τσεκουρώθηκαν ἐν ριπὴ ὀφθαλμοῦ ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἀρεστοὶ στὴ διοίκηση ἢ παραβίασαν τὴν ἐπίσημη γραμμὴ (βλ. προπαγάνδα) Ἀλαφούζου. Ἡ λίστα τῶν ἀπολυθέντων μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες περιλαμβάνει ὀνόματα ὅπως τοῦ συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, τοῦ «διδύμου» Ἀρ. Μπουγάτσου – Χ. Μπότσαρη, τῆς Δ. Σαρρή, ἐνῶ σὲ πρόσφατο πογκρὸμ ἀπὸ τὸ νεοαποκτηθὲν ἐπιτελεῖο προπαγανδιστῶν ἐπικεφαλῆς τοῦ ὁμίλου (βλ. Ἀλέξης Παπαχελᾶς καί… CIA) ἀποκεφαλίστηκε ὁ Γιῶργος Δελαστίκ. Δὲν εἶναι ὅμως καὶ λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν παραγκωνιστεῖ ἢ ἀκόμη καὶ πολεμηθεῖ (ἔστω καὶ ἐμμέσως) ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ σταθμὸ ὅπου δουλεύουν, ὅπως οἱ Ἄρης Χατζηστεφάνου (γιὰ τὴν κάλυψη τοῦ Δεκέμβρη τοῦ 2008 καὶ τὴν πρόσφατη ἀποστολὴ στὴ Γάζα ποὺ βάφτηκε μὲ αἷμα) καὶ Μάνος Βουλαρίνος (ἐκπομπὴ «Ραδιενεργὰ Κατάλοιπα»). Ἀπὸ τὶς κομμένες ἐκπομπὲς προφανῶς ξεχωρίζει ἐκείνη τοῦ Τζίμη Πανούση, ὁ ὁποῖος ἀποδείχτηκε πολὺ βαρὺς γιὰ τὸ μετριοπαθὲς προφὶλ τοῦ ραδιοφωνικοῦ Σκάι. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὰ τρανταχτὰ ὀνόματα τῆς δημοσιογραφίας, ὅσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα γιὰ τὶς συνθῆκες ἐργασίας στὸν ὅμιλο, μποροῦν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ὕπαρξη «καβουριῶν» στὴν τσέπη τοῦ ἰδιοκτήτη, γιὰ τὸ πῶς ἀπολύεται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες προσωπικό του ὁμίλου, γιὰ τὸ πόσοι συνεργάζονται μὲ τὴν Καθημερινὴ οὐσιαστικὰ ἀπλήρωτοι καὶ γιὰ τὸ πόσο «εὐέλικτες» εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις ὅσων πληρώνονται (ἀπὸ δημοσιογράφοι, κούριερ καὶ ἀπὸ μαρκετίστες, κηπουροί).
Ἀπὸ τὶς πιὸ ἐξωφρενικὲς καὶ ταυτόχρονα γελοῖες περιπτώσεις ἀπόλυσης, ἐκείνη τῆς Δώρας Σαρρῆ, ἀμέσως μετὰ τὰ ἐπεισόδια ἔξω ἀπὸ τὸ κτίριο τοῦ Φαλήρου τὸ 2004 μὲ τὴν ἀπεργοασπαστικὴ ὁμάδα τοῦ Σκάι:
«Στὶς 18/7/2004 τὸ πρωϊ, ὅταν ἡ ἀπεργία εἶχε λήξει, ἡ Δώρα Σαρρῆ στὴν τότε ἐκπομπή της, ἐπιχείρησε μὲ ψύχραιμο τρόπο νὰ ἀναφερθεῖ μὲ λίγα λόγια στὴν κατάσταση. Καὶ τότε συνέβη τὸ ἐξωφρενικό: Ὁ ἰδιοκτήτης, Ι. Ἀλαφοῦζος, παρενέβη στὸν ἀέρα “ὡς ἀκροατής” (!), ἐπανέλαβε τοὺς συκοφαντικοὺς ἰσχυρισμούς του, ἄφησε ὑπονοούμενα γιὰ τὰ κίνητρα τῆς ΕΣΗΕΑ καὶ ἐπέπληξε δημόσια τὴν παρουσιάστρια τῆς ἐκπομπῆς, ἡ ὁποία δὲν εἶχε φροντίσει νὰ ἀπαγγείλει τὶς συκοφαντικὲς ἀπόψεις τοῦ ἐργοδότη της» … «Λίγες βδομάδες μετὰ ὁ κ. Ἀλαφοῦζος ἀπέλυσε τὴν κ. Σαρρή», “Ἰός”, 30 Ὀκτ 2004
Τὸ πιὸ πρόσφατο σήριαλ μὲ ἀπολύσεις καὶ ἀπεργοσπαστικὲς κινήσεις τοῦ ὁμίλου, ἡ κόντρα μεταξύ του ὁμίλου ραδιοφώνων Ἀλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) καὶ τοῦ συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου τῶν τεχνικῶν. Πιὸ συγκεκριμένα, στὶς 3 Ἰουνίου σημειώνονται δύο ἀπολύσεις ἠχοληπτῶν στὸ «Μελωδία», μία ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν ἐκπρόσωπος τῆς συνδικαλιστικῆς ἕνωσης. Τὴν ἑπομένη πραγματοποιεῖται 24ωρη ἀπεργία τῶν τεχνικῶν σὲ ὅλους τους ραδιοσταθμοὺς καταγγέλλοντας τὶς ἀπολύσεις στὸ «Μελωδία». Ἡ ἕνωση τεχνικῶν ὁρίζει ὅτι θὰ ἐκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις καὶ προηχογραφημένο μήνυμα γιὰ τὴν ἀπεργιακὴ κινητοποίηση, καθὼς καὶ τὸ σῆμα τοῦ κάθε ραδιοσταθμοῦ, χωρὶς καθόλου λόγο εἴτε ἀπὸ δημοσιογράφους, εἴτε ἀπὸ μουσικοὺς παραγωγούς. Ἡ ἀπεργία ἔχει ἀπόλυτη ἐπιτυχία, μὲ ἐξαίρεση γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὸ Σκάι. Ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ σταθμοῦ προσφεύγει ἀμέσως στὰ δικαστήρια γιὰ νὰ κριθεῖ ἡ ἀπεργία παράνομη καὶ καταχρηστικὴ καὶ σὲ ἀπάντηση ἡ ΕΣΗΕΑ κηρύσσει τὸ ἴδιο πρωὶ γιὰ τοὺς δημοσιογράφους τοῦ ραδιοφώνου τοῦ Σκάι δίωρη στάση ἐργασίας, τὴν ὥρα τῆς ἐκδίκασης τῆς ἀπεργίας τῶν τεχνικῶν στὴ ζώνη τῆς μεσημεριανῆς ἐνημέρωσης. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς στάσης ἐργασίας ὁ ὅμιλος βγάζει ἐπανειλημμένα ἐμπρηστικὰ μηνύματα ἐναντίον τῆς ΕΣΗΕΑ τὴν ὁποία καταγγέλλει γιά… «φίμωση»!
Ὁ θίασος τοῦ Ἀλαφουζισμοῦ
Ἀπὸ τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου ἔχουν κατὰ καιροὺς περάσει σχεδὸν ὅλοι οἱ πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου καὶ τηλεόρασης. Ἂν τοὺς ἀθροίσουμε μὲ ἐκείνους ποὺ «εὐδοκίμησαν» στὸν ἕτερο ὅμιλο πολιτικῆς διαπλοκῆς, τὸ Δημοσιογραφικὸ Ὀργανισμὸ Λαμπράκη, τότε μιλᾶμε γιὰ τὸ σύνολο τῶν καθεστωτικῶν δημοσιογράφων ποὺ ἔχουν ἀναλάβει νὰ σερβίρουν τὴν κυβερνητικὴ πραγματικότητα (ὡς ἀντικατάστατο τῆς… πραγματικῆς), τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἀπὸ τὸ μακαρίτη Κακαουνάκη καὶ τὸν Τράγκα, ἕως τὸν Εὐαγγελάτο καὶ τὴν Στάη, ὁ Σκάι καὶ ἡ Καθημερινὴ ἀποτελοῦν σχολὴ τῆς ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας – καὶ κυρίως τῆς μαύρης πλευρᾶς της. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ταίριαξαν τὸ προσωπικό τους στὺλ μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ὁμίλου, ἐνῶ ἄλλοι ἁπλῶς παρακολούθησαν τὴ γραμμὴ τοῦ σταθμοῦ καὶ τῆς ἐφημερίδας σάν φανατισμένα στρατιωτάκια. Στὴ σημερινὴ ἐποχή, τὸ δίδυμο Παπαχελᾶ-Παπαδημητρίου δίνει τὸν τόνο τῆς «ἐνημέρωσης» στὴν ἐφημερίδα καὶ τὸ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ ἀντίστοιχα. Μετὰ τὸ συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τὸν ἐπίσης συντονισμένο ἀντιμητσοτακισμό, τὸν ἄκρως ἐνθουσιώδη σημιτισμὸ καὶ τὸν ἀπολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρὰ ἔχει ἡ «διεθνοποίηση» τῆς γραμμῆς τοῦ ὁμίλου, ὑπὲρ τοῦ μνημονίου καὶ τοῦ ΔΝΤ. Οἱ ἐμπορικὲς δυνατότητες ποὺ ἀνοίγονται γιὰ κατασκευαστὲς καὶ ἐφοπλιστὲς σὲ μία περίοδο ποὺ τὸ κράτος ξεπουλιέται μισοτιμῆς καὶ τὸ δημόσιο εἶναι ἕτοιμο νὰ ἀλωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες γιὰ μία δεκάρα, ὁ ἀδίστακτος -ὅπως ἔχει ἀποδειχτεῖ- Ἰ. Ἀλαφοῦζος δὲν πρόκειται νὰ ἀφήσει οὔτε μισή εὐκαιρία νὰ πάει χαμένη. Εἰδικὰ μέσα στὸ 2010 ἡ καθοδήγηση στὸ τί λέγεται, τί γράφεται, ἀλλὰ καὶ τὸ τί καὶ ποιὸς κόβεται καὶ ἀποσιωπᾶται, εἶναι ὁλοφάνερη, ἄκρως ἐπιθετική, πολὺ συχνὰ αἰσχρὴ καὶ σὲ μόνιμη βάση ἀντιδεοντολογική. Ὁ «θίασος» τοῦ Ἀλαφούζου ἀπαρτίζεται ἀπὸ πιστὰ σκυλιὰ ποὺ ταΐζονται γιὰ πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴ διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους ἀστέρες τῆς καθεστωτικῆς δημοσιογραφίας καὶ σχεδὸν ὅλη τὴν ἁμαρτωλὴ ὁμάδα τῆς καραμανλικῆς/ρουσοπουλικῆς ΕΡΤ. Ἀπολαῦστε τους:
Ἀλέξης Παπαχελᾶς: Τὸ «ἀμερικανάκι», ὁ «ἄνθρωπος τῆς CIA», ὁ «ὑπάλληλος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου», ὁ «Mr. Bilderberg». Πολλὰ ἔχουν ἀκουστεῖ γιὰ μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀμφιλεγόμενες μορφὲς τῆς ὄζουσας ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ τί πιστεύει κανεὶς γιὰ τὸν Ἀλέξη Παπαχελᾶ, εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ εἴσοδός του στὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου ὑπῆρξε ἀρκούντως ἐπεισοδιακὴ καὶ χρονικὰ ταυτισμένη μὲ μία θεαματικὴ κλιμάκωση τῆς προπαγανδιστικῆς ἐκστρατείας. Γιὰ τὸ γνήσιο αὐτὸ προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», εἶναι προτιμότερο νὰ ἀφήσουμε νὰ μιλήσουν τὰ πρόσφατα κείμενα:
«Κάθε χώρα ποὺ θέλει νὰ πάει μπροστὰ χρειάζεται μία δυναμικὴ μεσαία ἀστικὴ τάξη. Μιλᾶμε γιὰ τοὺς πολίτες ποὺ κάνουν σοβαρὰ τὴ δουλειά τους, ἔχουν τὴν ἀγωνία τῆς ἀπόλυσης ἢ τῆς ἀποτυχίας συνέχεια στὸ μυαλό τους καὶ δὲν ζοῦν οὔτε ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ κράτος οὔτε ὅμως καὶ ἀπὸ ‘λαμογιές’» … «Ὅταν ὅμως θὰ τὴ νιώσει ἡ ὑγιὴς μεσαία καὶ ἀνώτερη τάξη αὐτῆς τῆς χώρας, οἱ συνέπειες θὰ εἶναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβρουαρίου 2010
«Οἱ κ. Παπανδρέου καὶ Σαμαρᾶς ἔχουν ὁ καθένας ἀπὸ μία τελευταία εὐκαιρία νὰ σώσουν τὴν παρτίδα. Ὁ μὲν κ. Παπανδρέου ἂν ὑπερβεῖ ἑαυτὸν καὶ ΠΑΣΟΚ καὶ τὰ ἀλλάξει ὅλα, ὁ δὲ κ. Σαμαρὰς ἂν σταματήσει νὰ μοιάζει μὲ τὸν ἡγέτη τῆς περεστρόικα τῆς Ν.Δ. περιβαλλόμενος ἀπὸ ὅλους τους Σουσλὼφ τοῦ παρελθόντος. Καὶ οἱ δύο πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι ἔχουν πολὺ λίγο χρόνο στὴ διάθεσή τους» … «Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ κ. Βγενόπουλος μπορεῖ νὰ κάνει ἢ νὰ μὴν κάνει γιὰ τὸ ἀφόρητο καμίνι τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς, μπορεῖ νὰ πείθει ἢ νὰ ἀκούγεται μονοδιάστατος καὶ ἁπλοϊκός, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ἡ δίψα τῆς κοινωνίας γιὰ νέα πρόσωπα ποὺ εἶναι ἢ δείχνουν ὅτι εἶναι ἕτοιμα νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸ ὑπάρχον σύστημα καὶ νὰ ἐκφράσουν ἕναν μὴ ξύλινο κομματικὸ λόγο», Καθημερινή, 21 Ἀπριλίου 2010.
Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ὁ «κομμουνιστοφάγος», ἡ «ἐρωμένη τοῦ ΔΝΤ», τὸ «γιουσουφάκι τοῦ τραπεζίτη».
 |
| Μπάμπης Παπαδημητρίου: τὸ (πρώην) τραπεζικὸ στέλεχος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰδιώνυμου |
Ἀγαπημένο του θέμα, ἡ συνδικαλιστικὴ δράση τοῦ ΠΑΜΕ, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν κρύβει τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπιστρέψει τὸ Ἰδιώνυμο. Τὸ παρακάτω εἶναι ἕνα τυχαῖο δεῖγμα (γραπτὸ) τῶν ἀναρίθμητων κατὰ μέτωπο ἐπιθέσεων στὸ ΚΚΕ, στὰ ὁποῖα καθημερινὰ ἐπιδίδεται ὁ Μπάμπης Παπαδημητρίου.«Τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα εἶναι ὁ μόνος πολιτικὸς σχηματισμὸς πού, ἀπὸ τὴ μεταπολίτευση τοῦ ’74 καὶ μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστῆς καὶ ἐνισχυμένης ἀσυλίας (σ.σ. ἀκριβῶς τὰ ἴδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης στὴν Βουλή). Τὸ κόμμα αὐτὸ ἔχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στὸ πολιτικὸ σκηνικό, ἂν καὶ ἐμπράκτως, ὅσο καὶ ἐπιδεικτικά, ἀγνοεῖ τὴ βάση τῆς κοινωνικῆς ἐλευθερίας, ὅπως διασφαλίζεται μὲ τοὺς στέρεους, πλέον, δημοκρατικοὺς θεσμοὺς ποὺ διαθέτει ἡ χώρα», Καθημερινή, 12 Ἰουν 2010
Ξεχωρίζει ἡ συμπόνοια ποὺ δείχνει πρὸς κάθε ἀναξιοπαθοῦσα ὁμάδα, ὅπως ἐκείνη τῶν τραπεζιτῶν καὶ τοῦ ΔΝΤ («Μὰ ὅπου πάει τὸ καημένο τὸ ΔΝΤ, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ φροντίζει εἶναι ἡ σταθεροποίηση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Ἡ πλήρης καὶ ἔνθερμη ὑποστήριξη τοῦ Μνημονίου ἀπὸ τὸν λάτρη αὐτὸν τῆς κάθε «τρόικας» τραπεζιτῶν καὶ διεθνῶν πλιατσικολόγων ἀπεικονίζεται γλαφυρότατα στὸ παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε τὸ ὁλόκληρο ἐδῶ, ἂν μπορεῖτε νὰ τὸ ὑποστεῖτε):
«Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ἔχει καθῆκον νὰ ἀλλάξει τὴν κυβέρνησή του. Νὰ ἀναγνωρίσει, ὡς ἄλλος αἰσχύλειος Αἴγισθος, πόσο δίκιο ἔχει ὁ Χορὸς ὅταν τοῦ θυμίζει πὼς εἶναι «δεινὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν». Ὅσο περισσότερο καθυστερεῖ τή, συνετὴ καὶ μὲ μέτρο, ἐφαρμογὴ τοῦ Μνημονίου τόσο θὰ ἐνισχύει τοὺς βαθύτερους λόγους ποὺ ἔχουν κάποιοι «σύντροφοι τοῦ ΠΑΣΟΚ» νὰ κατατρώγουν τὸ λαϊκὸ ἔρεισμα τῆς πρωθυπουργίας του καὶ νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν εἰλικρίνεια τῶν πράξεων τῆς κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ἰουνίου 2010.
 |
| Ἄρης Πορτοσάλτε: ἐπικεφαλῆς "μαντρόσκυλο" τοῦ ρ/σ Σκάι |
Δημήτρης Οἰκονόμου – Βασίλης Λυριτζῆς: Τὰ «φερέφωνα», ἡ «παιδικὴ χαρὰ τῆς πρωινῆς ἐνημέρωσης», οἱ «αἰώνιοι κρατικοδίαιτοι». Τὸ τηλεοπτικὸ ζεῦγος Λυριτζῆ-Οἰκονόμου ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς ἁμαρτωλῆς ὁμάδας τῆς ΕΡΤ, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο τῆς κρατικῆς τηλεόρασης, νῦν ὑπόδικο καὶ κολλητό τοῦ Ρουσόπουλου), ποὺ βρῆκε κυριολεκτικὰ καταφύγιο μετὰ τὴν κατακραυγὴ γιὰ τὸ νεοδημοκρατικὸ ὄργιο στὴ θερμὴ ἀγκαλιὰ τοῦ φίλου καὶ συνοδοιπόρου Ἰ. Ἀλαφούζου. Τὸ δίδυμο συνεχίζει τὴν ἐπιτυχημένη συνταγὴ τοῦ δῆθεν ἀμερόληπτου καὶ ἀνεξάρτητου σχολιασμοῦ ποὺ ἐγκαινίασε στὴ χρυσὴ ἐποχὴ τῆς ΝΕΤ (προφανῶς ἀναφέρομαι στὸ ἀξίας 320.000 εὐρώ ἐτησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους μὲ τὴν κρατικὴ τηλεόραση – ἕκαστος! Ἡ μόνη διαφορὰ εἶναι ὅτι πλέον ὀφείλουν νὰ διαφημίζουν μὲ ἰδιαίτερο ἐνθουσιασμὸ καὶ κάθε ἕνα τέταρτο περίπου, τὸν «οἰκολογικὸ» σπόνσορα τῆς ἐκπομπῆς Verbound (σ.σ. αὐστριακὴ ἰδιωτικὴ ἑταιρεία παραγωγῆς ἐνέργειας ποὺ δραστηριοποεῖται στὴν Ἑλλάδα). Προφανῶς δὲν εἶναι τυχαία ἡ συνεχὴς ἐπίθεσή τους στὴ ΔΕΗ, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.
Σὲ πολὺ πρόσφατη ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ τους (22 Ἰουν 2010), ἀφοῦ ὁ Β. Λυριτζῆς ἀνακάλυψε ἐντελῶς ἑτεροχρονισμένα τοὺς κατοχικοὺς ὅρους τοῦ μνημονίου, σχετικὰ μὲ τὸ ἀνεμπόδιστο δικαίωμα «ἀπαλλοτρίωσης» ὁποιουδήποτε τμήματος τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους δανειστές μας, ὁ Δ. Οἰκονόμου συμπλήρωσε ἐλάχιστα λεπτὰ ἀργότερα «κάθε σοβαρὸς πολιτικὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ψηφίσει ὑπὲρ τοῦ μνημονίου γιὰ τὴ σωτηρία τῆς χώρας». Σημειώνεται, ὅτι ἀγαπημένο χόμπι τοῦ Β. Λυριτζῆ ἀποτελεῖ τὸ «πολιτισμένο» ὑβρεολόγιο πρὸς ὅσους ἀκροατὲς τοῦ τολμοῦν νὰ τὸν κρίνουν, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη ἀπειλὴ σὲ μία ἀκροάτρια τοῦ σταθμοῦ ὅτι θά μας… λιθοβολήσει (σ.σ. προφανῶς σὲ ἀπάντηση κάποιου σχολίου τοῦ στὺλ «θὰ σᾶς πάρουν μὲ τὶς πέτρες»).
Τάσος Τέλλογλου: Τὸ «καλὸ παιδί», ὁ «διώκτης τῆς διαφθορᾶς», ὁ «ἐπιθεωρητὴς Κάλαχαν τῆς ἐρευνητικῆς δημοσιογραφίας», ἀλλὰ κυρίως ὁ… «ὁδηγὸς τοῦ τάνκ». Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀνερυθρίαστα ὑποστήριξε τὴν κατάλυση τοῦ πολιτεύματος κι ἔβαλε φερμουὰρ στὴν ἔρευνα γιὰ τὸ σκάνδαλο Siemens, ἔχει καταφέρει νὰ πείσει χιλιάδες ἀνθρώπους γιὰ τὸ «ἄμεμπτον» τοῦ χαρακτήρα του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ θυμόσοφος λαὸς ἔχει ἕνα ἐξαιρετικὸ ρητὸ γι’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴ χαρὰ τοῦ ἀρχαιότερου ἐπαγγέλματος τοῦ κόσμου, ἀκολουθεῖ τὸ ἐπίμαχο (καὶ πρόσφατα διαγραμμένο ἀπὸ τὸν «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στὸ protagon.gr, στὸ ὁποῖο ὁ «ἄμεμπτος» Τέλλογλου ἀπαιτεῖ ἐδῶ καὶ τώρα κοινοβουλευτικὴ δικτατορία:
«Ἡ κυβέρνηση αὐτὴ πρέπει νὰ ἔχει ἔκτακτες ἐξουσίες ,γιὰ νὰ τὸ πῶ πιὸ ἁπλὰ ἡ χώρα εἶναι σὲ κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης χωρὶς δικτατορία ἀλλὰ ὁρισμένα ἄρθρα τοῦ συντάγματος πρέπει νὰ βγοῦν “ἐκτός” ἤ νὰ ἑρμηνευτοῦν ἀνάλογα. Ἐκδηλώσεις σὰν κι ἐκεῖνες τοῦ ΠΑΜΕ στὸν Πειραιὰ πρέπει νὰ δίνεται ἡ δυνατότητα νά κηρύσσονται ἀμέσως παράνομες μὲ διαδικασίες αὐτοφώρου, πρέπει νὰ περιοριστεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἀπεργίας ἀλλὰ καὶ τῆς διαμαρτυρίας σὲ εὐαίσθητους τομεῖς»
Παρενθετικά, ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ἡ ἀπάντηση τοῦ ἐπίσης ἀμφιλεγόμενου στιχουργοῦ Ἄρη Δαβαράκη πρὸς τὸν φίλο Τάσο: «Αὐτὸ ποὺ σκέφτεσαι καὶ προτείνεις εἶναι ὁ μόνος σωστὸς καὶ λογικὸς δρόμος αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἡ κατάσταση ἐξ’ ἄλλου εἶναι κρισιμότερη καὶ ἀπὸ τὸ 74 ἀκόμη». Κατὰ τὴν ταπεινὴ γνώμη τοῦ γράφοντος, τόσο ἡ ἄποψη ὅσο καὶ γενικότερα τὸ πρόσωπο τοῦ Δαβαράκη, ἀποτελοῦν ἕνα τυπικὸ δεῖγμα μίας ἀπαξιωμένης καὶ ἀπολίτικης μεταπολιτευτικῆς γενιᾶς ἀνθρώπων τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων.
Νῖκος Ὑποφάντης: Τὸ «ποντίκι ποὺ βρυχᾶται», ὁ «Ζῆκος τοῦ Ἀλαφούζου», τὸ «ball-boy τοῦ σπόνσορα». Ἄλλη μία περίπτωση ἀνθρώπου ποὺ βρισκόταν στοὺς δρόμους, γιὰ τρεῖς κι ἑξήντα, εἰκοσιτέσσερις ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ καλύψει ἀπὸ τὰ θέματα τοῦ ἀσφαλιστικοῦ ὡς τὶς γεννήσεις κουταβιῶν στὸ Κουφόβουνο Ἕβρου, ἕως ὅτου μετατραπεῖ σὲ «πύρινο διώκτη τῶν ΔΕΚΟ» στὸ νέο του ρόλο τοῦ τριτοκλασάτου σχολιαστῆ στὸ δελτίο εἰδήσεων τοῦ Σκάι. Στὴ μικρή του ἀκόμη καριέρα στὴ θέση τοῦ τιμωροῦ τῶν δημόσιων ὑπηρεσιῶν, ὁ Νίκος Ὑποφάντης ἔχει ἐπιδείξει ἰδιαίτερο ἐνθουσιασμό, μὲ κορυφαία στιγμὴ τὴν συντονισμένη ἐπίθεση (μετὰ τοῦ διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) ἐναντίον τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΔΕΗ καὶ τῶν συνδικαλιστῶν τῆς ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ὅτι «κατεβάζουν τοὺς διακόπτες». Μία ὑπόθεση ἡ ὁποία μάλιστα ἔφτασε μέχρι καὶ τὸν εἰσαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδᾶ, γιὰ νὰ καταλήξει σὲ πανηγυρικὴ ἀπαλλαγὴ τῶν ἐργαζομένων. Ἐννοεῖται ὅτι μία ἀνάκληση ἢ καὶ συγγνώμη, μετὰ τὸ ἀπαλλακτικὸ πόρισμα, οὐδέποτε πέρασε τὶς ἠλεκτρονικὲς διόδους τοῦ Σκάι.
Ὀφείλω ἀπὸ τὴν παραπάνω ἐξίσωση τοῦ Ἀλαφουζισμοῦ νὰ ἀφαιρέσω τὸ ὄνομα τοῦ ἔντιμου δημοσιογράφου Ἀντώνη Καρκαγιάννη, ὄχι μόνο τιμώντας ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πρόσφατα ἀπεβίωσε. Σημειώνω ὡστόσο ὅτι εἶναι πολὺ κρῖμα (ἂν καὶ συνηθισμένο φαινόμενο γιὰ ἀριστερούς, πρώην, νῦν ἢ καὶ κατὰ φαντασίαν) ποὺ συνέδεσε τὸ ὄνομά του μὲ ἕναν ὅμιλο βουτηγμένο στὰ παιχνίδια ἐξουσίας. Σὲ κάθε περίπτωση κατάφερε νὰ περισώσει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἐντύπου στὸ ὁποῖο ὑπῆρξε ἐπικεφαλῆς, ἂν καὶ κατὰ τὴν ἄποψή μου ἡ ἄσκηση ἰσορροπιῶν στὴν ἐφημερίδα ὑπῆρξε μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου -καὶ εἰδικὰ μετὰ τὴν εἴσοδο τῆς ὁμάδας Παπαχελᾶ- περισσότερο προσχηματικὴ παρὰ οὐσιαστική. Ἐξαιρετικοὶ δημοσιογράφοι-ἀναλυτές, ὅπως οἱ Σταῦρος Λυγερός, Παντελῆς Μπουκάλας, καὶ Πέτρος Παπακωνσταντίνου, κοσμοῦν ἕνα ἔντυπο ποὺ ἔχει καταντήσει πολὺ κατώτερο τῶν ὀνομάτων τους.
Τὸ Βῆμα: Ὁ τηλεοπτικὸς σταθμὸς Σκάι γίνεται πανελλαδικῆς ἐμβέλειας μὲ ὀσμὴ πολιτικοῦ σκανδάλου
«Ἰὸς»: Ντοὺ καὶ ξύλο ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀλαφούζου σὲ 48ωρη ἀπεργία τοῦ 2004
Καθημερινή: Τὸ ἀνθολόγιο τοῦ μονοῦ πυθμένα , ὅταν ὁ Καραμανλὴς ἦταν φίλος μας καὶ ὁ Ι. Ἀλαφοῦζος προστάτης τῶν Ἑπτὰ Θαλασσῶν
Τὸ Παρὸν: Τὸ αὐθαίρετο τοῦ Φαλήρου
«Λὲς Μαλακίες»: Τὸ blog ποὺ ἔχει ἀναλάβει σχεδὸν κατ’ ἀποκλειστικότητα τὸν ὅμιλο Ἀλαφούζου μὲ καθημερινὰ ἠχητικὰ ντοκουμέντα τῆς ντροπῆς.
Σχολιαστές χωρἰς σύνορα: Ἐργολάβοι συνειδήσεων ( Ἡ φωνή τοῦ ἐφοπλιστῆ)
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να έβλεπε κανείς τι έγραφαν οι εφημερίδες της Αργεντινής την εποχή που παρόμοια κρίση έπληξε εκείνη τη χώρα και να συγκρίνει τα Αργεντίνικα άρθρα της εποχής με την αρθρογραφία των Ελληνικών εντύπων την τρέχουσα περίοδο. Έχω την υποψία πως θα υπάρχουν εκτενείς ομοιότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι ἔχει ἐνδιαφέρον. Χωρίς νά γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο, ἐκτιμῶ τό ἑξῆς. Μέ δεδομένο ὅτι στήν Ἀργεντινή οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνο βγῆκαν στούς δρόμους ἀλλά τά ἔκαναν γυαλιά καρφιά, πιθανολογῶ πώς ἡ στήριξη καί ἡ προώθηση αὐτῶν τῶν ληστρικῶν μεθόδων σέ βάρος τῶν πολλῶν( ἡ πολιτικά ὀρθή διατύπωση εἷναι "ἄδικα ἀλλά ἀναγκαῖα τά μέτρα") ἀπό τά ΜΜΕ εἴτε δέν ἧταν τόσο πρόστυχη ὅσο στήν Ἑλλάδα ἀπό τά ἀντίστοιχα ἑλληνικά ΜΜΕ, εἴτε θά ἧταν ἐλάχιστα ἀποτελεσματική. Κλίνω πρός τήν πρώτη ἐκδοχή, ὄχι τόσο γιατί γνωρίζω τά ἀργεντίνικα ΜΜΕ, ἀλλά τά διαπλεκόμενα ἑλληνικά , πού ἔχουν συντελέσει τά μέγιστα στήν ἀποβλάκωση καί τήν μετατροπή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας σέ λαπά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω κι εγώ αρκετές λεπτομέρειες ούτε γιά τα ΜΜΕ της Αργεντινής ούτε πολιτιστικά-ιστορικά δεδομένα του λαού αυτού. Έχω την εντύπωση πως οι ομοιότητες στις οποίες αναφέρομαι είναι συνέπεια του γεγονότος ότι θεωρώ πως η πηγή των προβλημάτων και στις δύο χώρες είναι κοινή και για το λόγο αυτό και η ενημέρωση κατά πάσα πιθανότητα θα είναι καθοδηγούμενη από τα ίδια κέντρα. Βέβαια ηχεί λίγο παρανοϊκό αλλά αξίζει τον κόπο από περιέργεια να αναζητήσει κανείς ομοιότητες στην αρθρογραφία των ΜΜΕ των δύο χωρών. Άλλωστε το γεγονός ότι όλες οι εθνικές κυβερνήσεις ανά την υφήλιο άρχισαν ταυτόχρονα να επιβάλλουν μέτρα λιτότητας για να διασώσουν την αγορά (χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο τι θα συμβεί στους ανθρώπους) χρησιμοποιούν παρόμοια φρασεολογία γιά να πείσουν τους πολίτες πως θα πρέπει να μη διαμαρτύρονται αλλά να σκύψουν το κεφάλι και να υποστούν τα "αναγκαία μέτρα".
ΑπάντησηΔιαγραφή