Ἡ μουχλιασμένη πάστα, δηλαδή "Ἑλλάς" τέλος...

(1) Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.

Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.

Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες. 

Ὅταν ἡ προβοκάτσια "διεκδικεῖ" τά δικαιώματά της...

Στὰ γεγονότα τοῦ Μαΐου τοῦ 2010, μὲ τὴν δολοφονία τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΜΑΡΦΙΝ εἶχα γράψει τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὴν στάση τῶν ΜΜΕ. Ἡ διάγνωση τῶν «ἀναλυτῶν» τότε ἔγινε γρήγορα κι’ ἁπλά, ὅπως ὅταν πρέπει νά καταλήξεις σέ ἕνα προαποφασιμένο συμπέρασμα. Πρῶτο τους βῆμα ἡ ἀόριστη καταδίκη, ὡς φυσικῶν, αὐτουργῶν τῶν κουκουλοφόρων μὲ τὶς μολότοφ πού ἔκαψαν τὴν τράπεζα. Χωρὶς νὰ ἐξετάσουν πιθανὲς διασυνδέσεις τους μὲ παρακρατικὲς ὀργανώσεις καὶ κρατικὲς ὑπηρεσίες. Παράλληλα ὅμως φρόντισαν καὶ ἔριξαν ἀλλοῦ τὸ μεγαλύτερο βάρος. Νὰ δημιουργήσουν στὴν συνείδηση τοῦ κόσμου ὡς ἠθικοὺς αὐτουργούς, τοὺς βασικοὺς διοργανωτὲς τῆς ἐκδήλωσης καὶ τῆς πορείας.

Πρὶν μερικὲς μέρες, μὲ τὸν θάνατο τοῦ 53χρονου μέλους τοῦ ΠΑΜΕ συνέβη κάτι διαφορετικό. Οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ ἦσαν οἱ ἴδιοι - ὄχι σὰν πρόσωπα ἀλλὰ σὰν ἄμεσοι δημιουργοί της ὅλης ἀτμόσφαιρας. Κουκουλοφόροι, γνωστοὶ ἄγνωστοι, τοὺς ὁποίους τὰ ΜΜΕ αὐτὴ τὴν φορὰ πρόβαλαν διαφορετικὰ καὶ ἐλάχιστα ἐπικριτικά, ὡς ἰδεολογικὰ ἀντιπαρατιθέμενους μέ τό ΠΑΜΕ. Ἀρωγός σ’ αὐτή τήν τακτική παραπλάνησης στάθηκε τό ἐπιχείρημα περί παρεμπόδισης ἀπό τό ΠΑΜΕ ἄλλων ὁμάδων διαδηλωτῶν. Δόθηκε ἡ εἰκόνα μιᾶς μάχης μεταξὺ ὁμοειδῶν ὁμάδων. Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ ποὺ καθορίζει καὶ τὴν σταθερὴ στάση τῶν ΜΜΕ γιὰ λασπολογία καὶ παραπληροφόρηση κατὰ τῶν μὴ ἐλεγχόμενων διαδηλώσεων; Στὴ ΜΑΡΦΙΝ ὁ θάνατος τῶν θυμάτων ἔδινε τὴν δυνατότητα, μὲ τὸν κατάλληλο χειρισμὸ καὶ δημιουργώντας συγκεκριμένους «ἠθικοὺς» αὐτουργούς, ἡ ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου νὰ διοχετευθεῖ κατὰ τῶν διαδηλώσεων καὶ τῆς διεκδίκησης δικαιωμάτων. Προχθές, ἐπειδὴ τὸ θῦμα ἦταν μέλος τοῦ ΠΑΜΕ, μιᾶς ὀργάνωσης ποὺ πρωταγωνιστεῖ στὴν ὀργάνωση διαδηλώσεων, γιά νά πετύχουν τά ΜΜΕ τόν ἴδιο στόχο, ἔπρεπε νὰ τὸ ὑποβιβάσουν στὸ ἐπίπεδο τῶν κουκουλοφόρων.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο; (2)

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2011/10/blog-post_09.html

Μπορεῖ ἡ σημερινὴ κατάντια νὰ μὲ ξεγελᾶ καί νὰ βλέπω τὸ τηλεοπτικὸ παρελθὸν ὡς παράδεισο. Ὅμως θυμᾶμαι ὡραῖες ἐκπομπές, «Θέατρο τῆς Δευτέρας». «Μουσικὸ Ὁδοιπορικό», μιά ἐκπληκτικὴ ἐκπομπή πού παρουσίαζε φοβεροὺς ὀργανοπαῖκτες ἀπὸ ὅλη τὴν χώρα. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐκπομπὴ ἔμαθα γιὰ τὸ πολυφωνικὸ τραγούδι τῆς Ἠπείρου. Δὲν εἶχαν μόνο μουσικὸ ἐνδιαφέρον. Ἔβλεπες μαζὶ διάφορα πρόσωπα τῆς Ἑλλάδας. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ πῶ καλύτερα, ἀπομεινάρια τῆς Ἑλλάδας, αὐτὰ πού ἄφησε πίσω της ἡ ἐπιβληθεῖσα «ἐθνικὴ» ὁμοιομορφία. Ἂς μὴν τὸ συνεχίσω, τοὺς ἔχει λούσει καλὰ ὅλους τούς καταστροφεῖς ἑλληναράδες ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος.

Ὑπῆρχε ὅμως μιά καταγραφή τῆς πραγματικότητας. Μερική ἴσως, ἀλλά λίγο ξύπνιος νἄσουνα ἔπαιρνες μερικά πράγματα χαμπάρι. Εἶχε καλὲς καί δεμένες παραγωγὲς ἡ ΕΡΤ. Τώρα μούρχεται στὸ μυαλὸ τὸ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ. Ἀφιερώματα σὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Σὲ μουσικούς δημιουργούς. Σειρὲς βασισμένες σὲ λογοτεχνικὰ ἔργα. Ἱστορικά ἀφιερώματα. Ἐκπομπές γιά τήν διασπορά. Ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκπομπὲς γιὰ τὸ βιβλίο, τὸ θέατρο, ζωγραφική. Καὶ τὰ τηλεπαιχνίδια πού βάζανε εἴχανε μία ἰσορροπία ρὲ παιδί μου, οὔτε τὰ φοβερὰ ποσὰ, δέλεαρ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ συμμετάσχεις, οὔτε ἐξαλλοσύνες, δὲν εἶχε τέτοια πράγματα.

Θέλουμε ἡ δημόσια τηλεόραση νά γίνει νταβατζοκάναλο;(1)

Τά ιδιωτικά ΜΜΕ, ἐδῶ καί καιρό, ἔχουν βάλει τήν δημόσια τηλεόραση στό μάτι. Πρόσφατο παράδειγμα οι κατηγορίες κατά τῆς ΕΡΤ γιά σπατάλη, ὅσον ἀφορᾶ τήν αγορά τῶν δικαιωμάτων προβολῆς τῶν αγώνων τοῦ Κυπέλλου Πρωταθλητριῶν Εὐρώπης. Πρίν μερικούς μῆνες ὁ στόχος τῶν ἀνιδιοτελῶν κατηγοριῶν ἐκ μέρους τῶν ιδιωτῶν ἦταν πάλι ἡ ΕΡΤ. Αυτή τήν φορά ὄχι γιά σπατάλη, ἀλλά γιά ἀπαράδεκτη λιτότητα στήν ἐκδήλωση επιλογῆς τραγουδιοῦ γιά τόν διαγωνισμό τῆς Γιουροβίζιον.

Τό πάντα ζεστό ἐνδιαφέρον τῶν ιδιωτικῶν ΜΜΕ γιά τήν ΕΡΤ δέν σχετίζεται καθόλου μέ τά οἰκονομικά της, τήν διαφάνεια, τήν ἀξιοκρατία, οὔτε τήν σπατάλη πόρων σέ ἐξωτερικές παραγωγές ἤ σέ μισθοδοσία ὑψηλοβάθμων στελεχῶν καί δημοσιογράφων. Περισσότερο σχετίζεται μέ τήν οἰκοδόμηση καί καθιέρωση στήν συνείδηση τοῦ κόσμου-πελάτη ἑνός προφίλ διαφάνειας καί ὑγιοῦς επιχειρηματικότητας πού ἐπιδιώκεται νά παγιωθεῖ σάν ἐγγύηση δημοκρατικότητας, ἀνεξάρτητης, σφαιρικῆς καί ἀντικειμενικῆς ενημέρωσης, πού ὑποτίθεται δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει στά κρατικά μέσα. Ὅμως ἕνα τέτοιο στερεότυπο μπάζει νερά ἀπό παντοῦ, ἄν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν πέραν τοῦ ἰδιοκτησιακοῦ καθεστῶτος τῶν ἰδιωτικῶν ΜΜΕ, τά τεράστια χρέη αὐτῶν τῶν καναλιῶν σέ ἀσφαλιστικά ταμεῖα, δημόσιο καί ἐφορία καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ μή συμμόρφωσή τους μέ τό ισχύον νομικό πλαίσιο λειτουργίας. Διότι ὄντως ἡ ρουσφετολογία, ἡ διαπλοκή καί ἡ ρεμούλα εἶναι συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους καί τῶν ὀργανισμῶν του, ἀλλά ὅταν αὐτή ἡ ρητορική ἐκφέρεται ἀπό τούς λεγόμενους νταβατζῆδες τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα, ἄλλες σκοπιμότητες ἐξυπηρετοῦνται.

Μαστορέματα: Φτιάχτο μόνος σου

Κεφάλαιον πρῶτον:

Φαντάσου -ἂν μπορεῖς- πὼς δὲν ἔχεις καθόλου συνείδηση, γιὰ τίποτα, κανένα αἴσθημα ἐνοχῆς ἢ τύψεις ἀνεξάρτητα μὲ τὸ τί ἔχεις πράξει, καμμιὰ αἴσθηση ἀνησυχίας γιὰ τὸ τί κάνουν οἱ ἄλλοι, εἴτε ἄγνωστοι, εἴτε φίλοι, ἢ ἀκόμη καὶ συγγενεῖς. Φαντάσου πὼς δὲν αἰσθάνεσαι οὔτε τὴν παραμικρὴ ντροπὴ γιὰ τίποτα ἀπ΄ὅσα ἔχεις κάνει σὲ ὅλη σου τὴ ζωή, ἀνεξάρτητα μὲ τὸ τί εἴδους ἐγωϊστικές, ἐπιβλαβεῖς, ἢ ἀνήθικες πράξεις ἔχεις διαπράξει.

Κεφάλαιον δεύτερον:

Ὑποκρίσου πὼς ἡ ἔννοια τῆς εὐθύνης, σοῦ εἶναι ἄγνωστη, πὼς ἡ εὐθύνη εἶναι ἕνα περιττὸ βάρος τὸ ὁποῖο δέχονται νὰ κουβαλοῦν μόνο οἱ μωρόπιστοι ἠλίθιοι.

Κεφάλαιον τρίτον:

Πρόσθεσε σ΄αὐτὴ τὴν παράξενη φαντασία τὴν ἱκανότητά τοῦ νὰ μπορεῖς νὰ κρύβεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὸ γεγονὸς πὼς ἡ ψυχοσύνθεσή σου εἶναι ριζικὰ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ δική τους. Δεδομένου ὅτι ὅλοι ὑποθέτουν ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι καθολικὴ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἀπόκρυψη τοῦ γεγονότος πὼς δὲν ἔχεις συνείδηση μπορεῖ νὰ γίνει σχεδὸν χωρὶς κανένα κόπο.