Τό ἱερό δικαίωμα τῶν ἀπολύσεων ( γιά νά γίνονται " ἐπενδύσεις" ) καί οἱ σύγχρονες μαϊμούδες

Πίνακας τοῦ David Alfaro Siqueiros - Struggle for Emancipation, 1961  -  δηλαδή ΜΑΤ ἐναντίον ἀπεργῶν τῆς Χαλυβουργίας πρός ὑπεράσπισιν τοῦ ἱεροῦ δικαιώματος γιά ἀπολύσεις

Ἄρκετά χρόνια πρίν - κάποιοι ἴσως θυμοῦνται  ἐγώ ἴσα πού τό πρόλαβα -  ἕνας γύφτος κρατῶντας τό ντέφι στό ἕνα χέρι καὶ σέρνοντας μιά μαϊμοῦ δεμένη μέ ἁλυσίδα μέ τό ἄλλο, γύρναγε στοὺς δρόμους. Μαζευόταν ὁ κόσμος, χτύπαγε ὁ γύφτος τὸ ντέφι καὶ ἡ μαϊμοῦ χόρευε. Ὅταν σταμάταγε ὁ γύφτος τὸ ντέφι, σημάδι ὅτι τελείωσε τό νούμερο,  ἡ μαϊμοῦ δὲν σταμάταγε. Βασιλικώτερη τοῦ βασιλέως συνέχιζε νὰ χορεύει γύρω ἀπό τον γύφτο, ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα, κυττῶντας τον στὰ μάτια.

Σέ μιά μαϊμοῦ προφανῶς καί δέν μπορεῖς νά προσάψῃς δουλοπρέπεια. Τουλάχιστον ὄχι ἄν δέν ἐκφράζει μερικές θέσεις, πού ὅλο και περισσότερο προβάλλονται στίς μέρες μας καί συνεισφέρουν στόν πνευματικό μας ἐξανδραποδισμό. Ἕνα τυπικό δεῖγμα τέτοιων θέσεων, ἀλλά ὄχι καί τό μόνο,  εἶναι αὐτή ἐδῶ ἡ συλλογή ἄρθρων , ἀπό ἱστοσελίδα οἰκονομικοῦ κατά βάσιν περιεχομένου. Ὁ Θεός νά τίς κάνει θέσεις δηλαδή. Τέτοιο γλύψιμο - σπατουλάρισμα στόν ρηγκανισμό καί τόν θατσερισμό εἶναι δύσκολο νά γίνεται σκοπίμως. Διαβάζοντάς τα δέν ξέρεις τί νά ὑποθέσῃς γιά τέτοιους ἀρθρογράφους πού βγάζουν στά γραπτά τους ἀφρούς, πότε ἐπισεἰοντας τόν βορειοκορεάτικη ἀπειλή, πότε ἀναγορεύοντας τήν ἀριστερά σέ ἐθνικό κίνδυνο καί ἀποκλειστική ὑπαίτια τῆς κατάστασης στήν ὁποία βρίσκεται ἠ χώρα, καί ἄλλοτε χοροπηδῶντας σάν τήν μαϊμοῦ προτείνουν λίγο πολύ ὅσο γίνεται χαμηλότερο πλαφόν στίς συντάξεις, ἀπελευθέρωση ἀπολύσεων, κατάργηση κατωτάτου μισθοῦ καί τοῦ ἐπιδόματος ἀνεργίας. Καί ὅλη τήν δημόσια περιουσία στό σφυρί, διότι οἱ ἰδιωτικές "ἐπενδύσεις" στά τριτοκοσμικά κράτη γίνονται μέ μηδενικό ρίσκο, βάζοντας χέρι στήν περιουσία τοῦ δημοσίου. Ἕνα καθεστώς ἀστικῆς δικτατορίας τύπου Πινοσέτ, ἐπ' ὀνόματι τοῦ ἔθνους βεβαίως βεβαίως, δἐν θά τούς χάλαγε ἄρκεῖ νά γινόντουσαν " ἐπενδύσεις". Ἐκφράζουν συνειδητή καφρίλα ἤ μήπως γράφουν χαπακωμένοι, ὁπότε δικαιοῦνται τό ἀκαταλόγιστο καί τήν συμπαράστασή μας, ὅπως κάθε ἐξαρτημένος ναρκομανής; Πιθανόν, ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή σάν σκιἀχτρο δίνει ἄλλοθι "δημοκρατίας" στά σύγρονα κοινοβουλευτικά κόμματα, καί οἱ παραλληρημματικές ἀπόψεις τῶν παραπάνω ἄρθρων νά δίνουν ἄλλοθι σοβαρότητος καί ρεαλισμοῦ στούς σημερινούς κυβερνῶντες. Σέ κάθε περίπτωση, ἐκ προθέσεως ἤ ἄνευ, προσφέρουν ἀνυπολόγιστη ὑπηρεσία στούς ἐπωφελούμενους ἀπό τόν πνευματικό ἐκφυλισμό τῆς κοινωνίας μας. 

Ἀκταίων

Μὲ τὸν Ἀκταίωνα ἐργαζόμασταν στὸ ἴδιο γραφεῖο, γιὰ ἕνα σημαντικὸ ἀριθμὸ ἐτῶν. Ὁ Ἀκταίων ἦταν τύπος ἰδιαίτερα δημοφιλής. Ἐργαζόταν πάρα πολὺ σκληρά, γύρω στὶς ἑκατὸ ὧρες τὴν ἑβδομάδα, καὶ σπανίως παρέβλεπε τοὺς θεατρινισμούς. Κάθε μέρα τὸ χαμόγελό του γινόταν πλατύτερο καὶ οἱ ὧρες πού ξόδευε στὸ τηλέφωνο παριστάνοντας τὸν Al Pacino στὸν "Σημαδεμένο" προκειμένου νὰ διεκπεραιώσει τὶς ὑποθέσεις του μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα αὐξάνονταν. Τὰ μεσημέρια, μὴ μπορῶντας νὰ ἀντικρύσει τὸν ἥλιο νὰ πέφτει στὰ μάτια του, συνήθως μὲ παρακαλοῦσε νὰ τὸν δώσω τὴ θέση μου πού ἦταν μὲ τὴν πλάτη στὸ παράθυρο. Ἀκταίωνας, μ΄ἔλεγε μιὰ μέρα, ἦταν στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ γιὸς τοῦ Ἀρισταίου καὶ τῆς Αὐτονόης, κόρης τοῦ βασιλιᾶ τῆς Θήβας Κάδμου. Τὸν ἀνέθρεψε ὁ Κένταυρος Χείρωνας στὸ Πήλιο καὶ ἔγινε σπουδαῖος κυνηγός. Κυνηγοῦσε καθημερινὰ στὰ δάση μὲ τὰ πενήντα σκυλιά του. Ἄθελά του εἶδε μία μέρα τὴν Ἄρτεμη νὰ λούζεται σὲ μία πηγή. Ἡ θεὰ θύμωσε, μεταμόρφωσε τὸν Ἀκταίωνα σὲ ἐλάφι καὶ ἔτσι τὸν κατασπάραξαν τὰ ἴδια του τὰ σκυλιά.