Ἀδέλφια μου, ἀλῆτες, πουλιά...

Τὸ παρακάτω γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μανώλη Ρασούλη τὸ 2002 καὶ ἐμπεριέχεται στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο, ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ. Κατὰ τὴν γνώμη μου δυὸ πράγματα ἀναδεικνύονται πεντακάθαρα ἀπὸ αὐτὲς τὶς σελίδες καὶ συνοψίζονται θαυμάσια στὰ δύο τετράστιχα πού ἀνοίγουν καὶ κλείνουν τὸ κείμενο. Πρῶτον: ἡ ἑλλαδικὴ ἀστικὴ τάξη εἶναι ἡ χειρότερη παγκοσμίως. Μιά ζωή ἦταν καί παραμένει ἀνερμάτιστη, παρασιτική, λαμόγιο, θρασεῖα καὶ ἀνεύθυνη. Τὸ πλατσούρισμα ὅλων μας στὸ βοῦρκο, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὀ βοῦρκος, εἶναι πρωταρχικά δικά της ἔργα. Δεύτερον: ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν λύση τῶν εἰδκώτερων προβλημάτων του, μέ πρόταση καί δράση, ἀλλὰ καὶ μιᾶς ἀξιοπρεποῦς καὶ μὲ περιεχόμενο ὕπαρξης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ λαός. Ἂν δὲν τὸ θέλει ἢ δὲν τὸ καταφέρνει, ἄν τοῦ ἀρέσει να κυλιέται στίς λάσπες, μέ θόρυβο δουλοπρεπῆ, συναινετική ἀδιαφορία ἤ μέ ἀπορημένο βλέμμα, τότε τὸ πρόβλημα εἶναι δικό του. Καὶ τὰ ρέστα ἐπίσης… 

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ, ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥΛΙΑ ( τοῦ Μανώλη Ρασούλη)
 

Ἀπ’ τοῦ Κόκκαλη βγαλμένη τῶν ἑλλήνων τὰ λεφτὰ καὶ σὰν πρῶτα ἀπορημένος χαῖρε ὢ χαῖρε Πανταγιᾶ.

Πρόκειται γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη ἄρχουσα τάξη τῆς Ἑλλάδας. Κυρίως τὸ ἐφοπλιστικὸ κεφάλαιο. Αὐτὴ τὴ διεθνῆ ἀλητεία. Πού ἡ μισὴ ζεῖ στὸ Λονδῖνο, ἡ ἄλλη στὴ Βενεζουέλα καὶ δὲν  συμμαζεύεται. Καὶ ἡ Ἑλλάδα; Καθρέφτης πού ἀντανακλᾷ μὲ συνέπεια αὐτὸ τὸ παράδοξο, τὸ ἀλλοπρόσαλλο, τὸ ἀληταμπουρέξ.

Ἔχετε δεῖ ἄρχουσα τάξη μεγάλης χώρας νὰ ζεῖ ἀλλοῦ; ΟΧΙ. Ἡ ἄρχουσα τάξη εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν οἰκονομία, τὴ δημοσιονομία, τὸν πολιτισμό, τὴν κυκλοφορία, τὸ κιμπαριλίκι, τὴ φυσιογνωμία καὶ τὴ φήμη τῆς χώρας. Πού ‘ν  ‘τηνα;

Ἡ ἱλαροτραγωδία πού ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα, μὲ χιλιάδες νεόπλουτους νὰ παριστοῦν τοὺς ἀστοὺς καὶ νὰ μὴν ξέρουν σὲ τί τάξη ἀνήκουν πιά, ἀφοῦ οὔτε ἀγρότες εἶναι οὔτε μικρομεσαῖοι καν, οὔτε ἐργάτες στὰ ναυπηγεῖα. Κι οὔτε μποροῦν νὰ γίνουν ἀστικῆς τάξης. Κι ἂν γίνουν, θὰ 'ναι μὲ τὸν κῶλο ὄξω, γιατί ὅλα τὰ δανείζονται, τὴν κουλτούρα τοῦ προλεταριάτου  (ρεμπέτικα κι ἔτσι), τὴν κουλτούρα τῶν ἀστῶν (Χατζιδάκις κ.λπ.), τὴν ξένη κουλτούρα (σινεμά, ρόκ, κλασσικὰ) ἢ διὰ μέσου της κατανάλωσης πού σ’ αὐτὴν ἐπιδίδονται σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις. Μοιάζουν μὲ καρχαρία πού ἔχει δοκιμάσει αἷμα. Ἀστοὶ δὲν θὲν νὰ γίνουν, τσούζει, γιατί πρέπει ν' ἀναλάβουν μεγάλες εὐθύνες διεξαγωγῆς εὐκρινῶν μορφῶν κοινωνικῶν ἀξιῶν. Πίσω στὴ φτώχεια οὔτε νὰ τὸ σκεφτοῦν. Μένουν ἐκεῖ καὶ κωλοβαροῦν στὴ μέση της γέφυρας. Σὺν τοὺς Λάτσηδες κι ἄλλες τινὲς δημοκρατικὲς δυνάμεις, σὺν τὸν ἀπέραντο πολτὸ τῶν νεόπλουτων μικροαστῶν, ἔχομε καὶ τὰ προκὰτ νέα τζάκια πού οὐσιαστικὰ διαμόρφωσε ὁ Ἀντρέας Παπανδρέου μὲ Κοσκωτάδες, Σαλιαρέληδες, νῦν Κοκκαλαίους καὶ πάει λέγοντας, προσπαθῶντας νὰ καλύψει τὸ κενὸ πού ὑπάρχει ὄχι τόσο στὴν οἰκονομικὴ ὅσο στὴν κοινωνικὴ ἱεραρχία. Στὸ στὶλ πού διαχέεται ἀπ' τ' ἀπάνω πρὸς τὰ κάτω. Ἀκόμη καὶ τὰ τροχαῖα εἶναι μέρος τοῦ στὶλ τῆς λεγόμενης ἑλληνικῆς ὀλιγαρχίας, ἂν λάβει κανεὶς ὑπόψιν τὸν Καμμένο πού πουλᾶ ἀσύστολα ἁμάξια ἀλλὰ δὲν φτιάνει καν δρόμους (πού πᾶς, καμένε Ἀθανασόπουλε, ξυπόλυτος στ' ἀγγούρια).

Ἡ ἐν ἑξάλλῳ καταστάσει δῆθεν ἑλληνικὴ μπουρζουαζία ἀντανακλᾷ καὶ στὰ δρώμενα καὶ τὰ ἐθνικά μας ντράβαλα. Πού βόσκει ἠθικὰ ὁ νεοέλλην; Στὸ τρεχαγύρευε. Δὲν ἔχει πεποίθηση. Ἔχει ἀλαζονεία. Δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου νομίσματος.

Ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ χώρα. Μεταπρατική, πλυντήριο μαύρου χρήματος κι ἄσπρου. Τοῦ φαίνεται πιὰ στὴ φάτσα τοῦ καημένου τοῦ νεοέλληνα, πού εὐδόκησε νὰ φάει κι αὐτὸς ἕνα σούσι, ἀλλὰ τοῦ γαμιέται ὁ Δίας, γιατί δὲν ξέρει πού πατᾷ καὶ πού πηγαίνει.

Δὲν μποροῦμε ἐπ' οὐδενὶ νὰ ποῦμε τὸν Κόκκαλη ἀστό. Τὸν Λαμπράκη ἴσως. Ὅμως τὸν Τεγόπουλο; Θεὸς φυλάξοι. Μηδὲ τὸν Μπόμπολα μπορεῖς. Εἶναι ἄλλου παπᾶ εὐαγγέλια. Σοβιετικὲς ἐγκυκλοπαίδειες κι ἄλλα πολλὰ λιολιὰ πού δὲν συνιστοῦν παράγωγο κι ἐνδείξεις μίας τάξης μὲ κοινὸ κώδικα ἀξιῶν.

Φτάνει αὐτὴ καθ' αὐτὴ ἡ παρτσακλή μας ἄρχουσα τάξη, πού 'χει πάρει τοὺς 5 δρόμους καὶ μᾶς ἄφησε ὀρφανὰ στοὺς 5 δρόμους;

Τὸν Μπερλουσκόνι δηλαδὴ μποροῦμε νὰ τὸν ποῦμε ἀστό; Ἔντονα τὰ νεοπλουτίστικα στοιχεῖα καὶ τὸ ἀνορθόδοξο.

Ἔτσι εἶναι ἡ ἐποχή μας, ἴσως πεῖ κάποιος. Τὶς πταίει λοιπόν; Κανείς; Νὰ τ' ἀφήσομε κι ὅπως ἔρθουν κι ὅπως πᾶνε; Καὶ στοὺς ὑπαρκτοὺς σοσιαλισμούς; Τὸ κόμμα ἔπαιζε τὸν ρόλο τῶν ἀστῶν;

Στὴ Ρωσία ἀκόμη ἕνα περισσότερο, ἀφοῦ ἦταν δουλοχτησία καὶ ξαφνικὰ πέρασαν σ' ἐκλεπτυσμένη μορφὴ λαϊκῆς διακυβέρνησης ἡ ὁποία ἐξελίχθηκε σὲ ἐφιάλτη. Μήπως ὁ Κερένσκι εἶχε τελικὰ δίκιο;

Στὸ Ἑλλάντα ὑπῆρχε ἡ Ἕνωση Κέντρου, πού τώρα τὴν ἐκπροσωπεῖ ὁ συμπαθὴς Βασίλης Λεβέντης. Ἕνας κοῦκος κι αὐτός.

Μήπως θὰ πρέπει νὰ μορφοποιηθεῖ ἕνα θέσμιο μὲ ἀνώτερα καθήκοντα, μία ὑπεργερουσία, ἡ ὁποία, ἀνὰ τακτὰ διαστήματα, νὰ ἀνασυντάσσει τοὺς κατακερματισμένους τῆς χώρας; Τώρα ἑτοιμάζονται νὰ ξαναφέρουν τὴ βασιλεία. Γιὰ νὰ κάνει τὰ ἔξι πέντε. Δὲν πρέπει νὰ γίνει αὐτό, ἐπειδὴ κάποιοι λυσσασμένοι εἶναι βασιλικοί. Ἀλλὰ μέσα σ' ἕνα πακέτο μεταλλαγῶν πού θὰ κυοφορηθοῦν καὶ θὰ παράξουν μία πρωτοφανῆ μέθεξη μέσα στὰ σπλάχνα τῆς χώρας, τέτοια, πού θὰ ὠχριᾶ μπροστά της καὶ ἡ ἐπανάσταση τοῦ '21. Μ' αὐτὰ καὶ μ' αὐτὰ πού λέω σὰν βάση καὶ ἔναυσμα πρὸς παλλαϊκὴ συζήτηση, πού δὲν θὰ σαμποτάρει κανείς, μπορεῖ νὰ πετύχομε μία νέα συνείδηση γιὰ τὴ χώρα καὶ τὸν πολίτη, μία σωστὴ ἱεράρχηση ἀξιῶν, τὴν ποθητὴ ἀποκέντρωση, τὴ μείωση κατὰ 80% τῶν στρατιωτικῶν δαπανῶν, τὴν προώθηση τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ σὲ Νούμερο 1 τῆς χώρας καὶ ὡς δευτερογενὲς ἂς ὑπάρξει μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, καὶ μόνο μετὰ ἀπ' ὅλα αὐτά, μία διακυβέρνηση συνδυασμένη, «σοβιετικῆς βασιλείας», πού θὰ ἐποπτεύω ἐγὼ ὡς ἄγρυπνο μάτι τῆς βαθύτερης ψυχῆς τῆς χώρας. Ὅλα συνέβησαν: καὶ διχτατορία εἴχαμε (οἱ ἀκροδεξιοὶ δὲν ἔχουν παράπονο) καὶ σοσιαλιστικοῦ τύπου ἔμμεση δημοκρατία εἴχαμε (οὐδὲν παράπονο ἐκ μέρους τῶν μαζῶν), τώρα ἡ Δεξιὰ θὰ ξαναγυρίσει τὴ χώρα στὸ πάλαι ποτὲ μὲ ἄλλη γαρνιτούρα; Αὐτὸ εἶναι ἀδιέξοδο καὶ δὲν θὰ ἀποβεῖ σὲ καλό.

Πρέπει νὰ δοθοῦν αὐτονομίες στὶς ἐντοπίες, ἂν βέβαια αὐτὲς τὸ ζητήσουν σθεναρὰ καὶ πάψουν νὰ εἶναι θαλαμηπόλοι τοῦ ἀθηνοκεντρικοῦ ἰμπέριουμ.

Ὅποιος δὲν βάζει τὴ συζήτηση σ' αὐτὴ τὴ βάση εἶναι χαμούρα. Πρέπει νὰ κρεμιέται συμβολικὰ γιὰ 3 μέρες στὰ πλατάνια τῆς Πιερίας καὶ νὰ δημεύεται ἡ περιουσία του. Βεβαίως κάτι τύποι σὰν καὶ μένα, πού ἔχουμε λόγῳ μὴ διαφθορᾶς πρωτότυπες ἰδέες, κινδυνεύουμε νὰ μᾶς τὶς πάρουν οἱ μηχανισμοί, νὰ τὶς προσαρμόσουν καὶ νὰ κερδίσουν κάποιο χρόνο. Ὅμως αὐτὸ θὰ ἐπιφέρει δεινά. Κατανοῶ τὴν τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ ὅταν δὲν εἶναι ἐφικτικισμός. Αὐτοὶ πού μᾶς κατηγοροῦν γιὰ αἰθεροβάμονες ἔχουν χεσμένη τὴ φωλιά τους, αὐτοὶ εἶναι χυδαῖοι, πραγματιστές, διεκπεραιωτές, δὲν ἔχουν ὅραμα καὶ κλέβουν ἰδέες ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ γιὰ νὰ διατηρηθοῦν.

Ἐκτὸς καὶ πᾶμε σ' ἕνα νέο ἐμφύλιο πόλεμο καταμεσῆς ἑνὸς παγκόσμιου. Κι αὐτὸ δὲν τὸ ἀποκλείω. Σέρνομε μία νοσηρότητα σὰν γένος ἀκόμη κι ἀπ' τὸν μεσαίωνα. Δὲν ἔχομε συνέχεια ἱστορική. Κι αὐτὰ τὰ ἰδεοληπτικὰ σχήματα «ἑλληνοχριστιανισμός», δηλαδή, πού βάζομε σ' ἕνα πάνελ Χριστὸ καὶ Μεγαλέξανδρο (sic), εἶναι πιὰ ἰδεολογικὰ φαγοκύτταρα.

Πού μπορεῖ νὰ στηρίζεται μία νέα συναίνεση; Στὴ λεπτεπίλεπτη οὐσία πού λέγεται εἰδικὴ ἠθική, κυρίως πού συναντᾶς μὲς στὰ γραπτά μου καὶ τὴν ποιότητα τῆς ἀγωνίας μου.

Δὲν ἀπειλῶ τίποτα, δὲν ἀνατρέπω τίποτα. Ἐπανατοποθετῶ τὰ ἤδη ὑπάρχοντα στὰ σωστὰ ράφια. Δὲν θέτε; Ποτέ σας.

Ὅταν ὁ Ἀρμαγεδδών                             θὰ σοδομεῖ τὴ Νέμεση

                             αὐτὸ θὰ γίνεται my friend
                            μὲ τὴ δική σου τὴ συναίνεση.