Περὶ τοῦ ἀλάθητου τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, αὐτὸ πού ἔχω νὰ
πῶ εἶναι ὅτι ἡ φολιδωτὴ οὐρὰ πού κρύβει ἡ δημοκρατία κάτω ἀπὸ τὰ φουστάνια της
εἶναι ἡ ἴδια ἡ πλειοψηφία πού ἐπικαλεῖται ὡς τὸ βασικὸ προσὸν ὑπέρ της.
Ἡ πλειοψηφία, μία αὐθαίρετη καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἔννοια, δὲν
δίνει λογαριασμό, ἄρα δὲν εἶναι ἐλέγξιμη – ἀποφασίζει de facto, σύμφωνα μὲ τοὺς
δημοκράτες.
Ἡ πλειοψηφία ὅμως δὲν εἶναι ἰδανική. Δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ
διαφωτισμένους, ἐνημερωμένους, ἔξυπνους πολίτες πού ἔχουν ξεπεράσει τὶς ὅποιες ἀγκυλώσεις
τοῦ περιβάλλοντός τους καὶ ἔτσι ἐπιλέγουν πολιτικὸ ἀντιπρόσωπο μὲ γνώμονα τὴν ἱκανότητά
του νὰ ἐκπροσωπήσει τὰ κατόπιν κριτικῆς σκέψης διαμορφωμένα λαϊκὰ αἰτήματα.
Ἡ πλειοψηφία εἶναι τυραννική, πραξικοπηματική, καὶ ναί, ἡ
πλειοψηφία εἶναι συντηρεῖται σὲ μία τεχνητὴ ἠλιθιότητα χωρὶς νὰ ἀπεμπολεῖ
κανείς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἴδια, τὶς εὐθύνες τῆς αὐτοβελτίωσης καὶ τῆς ἀφύπνισής
της.