Μεγάλη ἐβδομάδα

Τό Ὄχι εἶναι δισύλλαβο:
βρέ-χει.
Ὁ Πιλάτος φοράει τό μπλέ του ἀδιάβροχο,
δέν βρίσκει ταξί,
οἱ συνειδήσεις συνωστίζονται
στόν ἴδιο μονόδρομο,
ὅλοι νίπτουν τάς χεῖρας των,
μάλιστα τέτοιες μέρες.
Τό ὄχι εἶναι δισύλλαβο,
ἡ ψιλή καί ἡ ὀξεία στό ο
κεντρώνει τό Ὄχι,
μονόγραμμα τῶν ἡμερῶν.
Τό παράθυρο εἶναι δίφυλλο,
ἡ ψιλή καί ὀξεία βροχή
τό κεντρώνει,
μονόγραμμα στό κλειστό Ὄχι.

Οἱ καμπάνες οἱ πένθιμες
ἀνοίγουν αὐλάκια στόν ἀέρα,
χύνονται καί ποτίζουν ἐκτεταμένες ἀτονίες
ὡσότου κάποια ἀπόσταση ἀπότιστη
νά τίς ἀπορροφήσει.
Οἱ καμπάνες, ἀσχέτως τοῦ πένθιμες,
πάντοτε κάτι ἀποχωρίζουν,
πολλῶ μᾶλλον οἱ πένθιμες.

Οἱ καμπάνες φορτώνουν
βαλίτσες στά πούλμαν,
τά τρένα τρέχουνε, ξεσκίζουν
καί βάζουν κλῆρο
στά ἱμάτια τῶν τοπίων.

Σταύρωσον, σταύρωσον
τά χέρια σου στό στῆθος...
Τί ἀλλο νά κάνω;
Ποιό μέτρο νά κινητοποιήσω;
Ποῦ ξέρω ἀπό ποῦ
φεύγει κάθε πράγμα;
Κάθε κατεύθυνση ἔχει τό ἄλλοθί της.

Οἱ πασχαλιές ἐσταυρωμένες
σ' ἕνα φθηνό ἀνθοδοχεῖο
ἐμψυχώνουν τό ἀρωμα τοῦ θανάτου.
Τά μάτια σου
εἶναι οἱ δύο ληστές,
ἐκ δεξιῶν και ἐξ εὐωνύμων.

Τό Ὄχι εἶναι δισύλλαβο,
ἐπιμένω
βρέ-χει.
Οἱ ἐκκλησίες ξεχειλίζουν,
ὅπως ξεχειλίζουν τά ποτήρια
στά ἄλλα πάθη πού ἑορτάζουμε.

Οἱ ἐκκλησίες ξεχειλίζουν
ἀγάπα τόν πλησίον σου...
Ἀπαίτηση,
πού μές στή ρύμη καί τή γλύκα τῶν ψαλμῶν,
περνάει σάν εὔκολη ἀγάπη
καί χάνει τή θεία ἀπανθρωπία της,
τό θεῖο ἀνεφάρμοστο.

Στήν κοπιώδη πορεία τοῦ δεηθῶμεν
τά μεγάλα κεριά προχωροῦν,
τά κεριά προχωροῦν,
τά κεριά τῆς δραχμῆς μένουν πίσω.
Τά μικρά κεριά κουράζονται εὔκολα,
λυγίζουν καί διεκτραγωδοῦν
τό ἀντίτιμό τους.
Ἡ ἀνισότης τῶν κεριῶν ἀναλιώνει μυσταγωγικά.
Ὁ θεός τους ὁ νεωκόρος
τά ρίχνει στόν Καιάδα τῆς ἀνατήξεως.

Ξεχειλίζουν οἱ ἐκκλησίες.
Δέν χωράω, δέν πειράζει.
Θά μάθω τό τετέλεσται
ἀπό ἄλλη πηγή.
Πιό θετική.    

Κική Δημουλᾶ
Ἀπό τήν συλλογή: Τό λίγο τοῦ κόσμου (1971)