Ὁ θόρυβος

Ὁ ἀτέλειωτος ὑπολογισμός τοῦ συμφέροντος ἔχει καταντήσει νά εἶναι μιά βασανιστική δραστηριότητα πού ἀπορροφᾶ ὅλες τίς πτυχές τῆς διαβίωσής μας σέ ἕναν ἐπίπεδο ὁρίζοντα ἀτέλειωτης συσσώρευσης κέρδους. Θρησκευτικά προσηλωμένοι στό ἀκατάπαυστο κυνηγητό τοῦ κέρδους ἀδυνατοῦμε νά παρατηρήσουμε τόν μετασχηματισμό τῆς ἠθικῆς ἤ καλύτερα τήν ἐξάλειψη τῆς ἠθικῆς στό σύνολό της. Οἱ γεμάτες ψευτροσακοῦλες τοῦ συσσωρευμένου κέρδους διευκολύνουν τήν πλεύση στήν κοινωνική ἐπιφάνεια, ἐκείνων πού ἔχουν ἀπαλλαγεῖ ἀπό κοινωνικό, ἱστορικό, καί ἠθικό ἔρμα.

Ἡ τελεολογία τῆς οἰκονομίας καθηλώνει τήν ἀνθρώπινη διαβίωση στόν ὀρθολογισμό τοῦ κέρδους. Θά πρέπει κανείς νά δίνει τήν ἐντύπωση τοῦ μοντέρνου καί τοῦ ξύπνιου. Ἡ ἐπιχειρηματική καινοτομία εἶναι μοντέρνα καί ἔξυπνη ὅταν ἐξασφαλίζει τό μέγιστο δυνατό κέρδος μέ τήν κατά τό δυνατό ἐλάχιστη προσπάθεια. Ἐάν κανείς θέλει νά θεωρεῖται ἐπιτυχημένος θά πρέπει συνεχῶς νά παράγει θόρυβο προκειμένου νά προσελκύει τήν προσοχή πού ἀπολαμβάνει ὁ κερδισμένος, ὁ μοντέρνος καί ὁ ξύπνιος.

Ὁ θόρυβος ἀποθηκεύεται, κωδικοποιεῖται, μεταφέρεται. Καλώδια καί ἠχητικά κύματα τόν μεταδίδουν σέ ἀποστάσεις μακρυνές, τόν διαχωρίζουν ἀπό τήν προέλευσή του, τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν χῶρο καί τόν χρόνο τῆς παραγωγῆς του. Ὁ θόρυβος μέ τήν ἐπινομή του διαπερνᾶ ἐκπαιδευτικά συστήματα, κορεννύει τήν πνευματική καλλιέργεια τῆς νεολαίας, κυριαρχεῖ στόν πολιτικό λόγο καί καθορίζει τόν τρόπο πού θά πρέπει κανείς νά ζεῖ, νά ἐργάζεται, ἀκόμα καί νά διασκεδάζει. Ὁ θόρυβος συνεπῶς δέν διαταράσει τήν εἰρήνη, τήν ἡρεμία, ἤ τήν παραγωγικότητα, ἀλλά μιά πολύ εὐρύτερη ἔννοια, ἐκείνη τῆς ἐσωτερικότητας.

Ὁ θόρυβος βρίσκεται σέ μιά διαρκή διαμάχη μέ τήν σιωπή, καθώς ἐκείνη ἀντιστέκεται σθεναρά στήν ὑπερβολή καί τήν ἔπαρση. Ὁ θόρυβος μόνιμα προσπαθεῖ νά ἀποικοδομήσει τό μεγαλεῖο τῆς σιωπῆς ὑποτιμώντας την συστηματικά. Ὁ θόρυβος, σέ ἀντίθεση μέ τή σιωπή, δέν μπορεῖ νά προστατευθεῖ ἀπό ἐξωτερικές παρεμβάσεις. Ὁ ἦχος τοῦ καταρράκτη στόν ὁποῖο μπορεῖ νά καταλήξει ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι τό τέλος τοῦ ἤχου, τῆς ἀκοῆς καί τῆς σκέψης μέχρι σημείου σωματικῆς ἀποτυχίας. Ὁ θόρυβος αὐτός εἶναι φίμωση ὄχι μόνο τοῦ κόσμου, τοῦ ἐαυτοῦ, τοῦ ἤθους καί τῆς λογικῆς ἀλλά καί τῆς ἐσωτερικότητας.

Ἡ σιωπή στέκεται ἀντιμέτωπη στόν θόρυβο πού ἐπιδιώκει τόν ἐγκλεισμό μας στήν ἐξουσία τῶν ἀσήμαντων ἐπιδιώξεων τοῦ κέρδους. Τό μεγαλεῖο τῆς σιωπῆς ἔγκειται στήν ἀναγνώριση τῆς κβαντικῆς της σχέσης μέ τόν θόρυβο. Στήν ἀναγνώριση πώς ἡ ἔκρηξη τοῦ θορύβου εἶναι ἀναπόφευκτη. Αὐτό πού ἐπιχειρεῖ ἡ σιωπή εἶναι ἡ ἐπιτάχυνση τῆς ἔλευσης ἐκείνης τῆς στιγμῆς. Τῆς στιγμῆς πού οἱ κραυγές ὅλων μας γίνονται σιωπή χωρίς τέλος.