
Προσωπολατρεία
Ἡ προσωπολατρεία εἶναι ἐγγενὴς στὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὡστόσο, ἂν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἐπαφή του μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναγκαστικὰ ἡ προσωπολατρεία στρεβλώνεται καὶ ἐκδηλώνεται ὡς λατρεία ἡγετῶν, στάρς, ἀκόμη καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ ὡς ἕνα ἑνιαῖο πρόσωπο (φασισμός)...
Ἡ προσήλωση καὶ λατρεία πρὸς ἕνα (ἀνώτερο) πρόσωπο εἶναι ἔμφυτη ἀνάγκη στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἐκρίζωση της τὸν καθιστᾶ ἀνάπηρο ψυχολογικά. Ἡ πρωταρχικὴ ἔκφραση τῆς προσωπολατρείας στρέφεται πρὸς τὸ θεῖο. Ὅταν ὅμως ἡ προσωπικὴ αὐτή ἐπαφὴ καὶ σχέση μὲ τὸ θεῖο χαθεῖ τότε ἡ ἐγγενὴς τάση γιὰ προσωπολατρεία τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἀναζητήσει ἄλλες διεξόδους.
Ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πεῖρα προκύπτει ὅτι ἡ προσωπολατρεία πρῶτα θὰ ἐκτραπεῖ στὴν θρησκεία ὅπου θὰ λατρέψει τὸ πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε ποντίφικα καὶ τὸ εἴδωλο. Ἀργότερα, ὅταν ἡ θρησκεία πεθάνει καὶ τὴ θέση της θὰ πάρει ἡ ἰδεολογία, ἡ προσωπλατρεία θὰ στραφεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ μονάρχη (Θεός Βασιλεύς Ἥλιος). Μὲ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ μονάρχη ἡ προσωπολατρεία θὰ βρεῖ ἀντικείμενο λατρείας στὸν λαό, τὸν ὁποῖο θὰ μετατρέψει σὲ μυθικὸ πρόσωπο καὶ θὰ τὸν λατρέψει (ἀπαρχὴ τοῦ φασισμοῦ), ἐνῷ ὅσο φτάνουμε πρὸς τὶς μέρες μας, ὁ ἄνθρωπος θὰ λατρέψει τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, τὸ ἄτομο, τὸ λαϊκὸ εἴδωλο, τὴν τέλεια ἔκφραση τοῦ ἑωσφόρου...