Ἀθόρυβο καί ἐνεργητικό ἀντάρτικο.

Ὁ θάνατος τοῦ δικομματισμοῦ - ἐν εἴδει παραπλανητικοῦ τρύκ - διαφημίζεται ἐντατικά στίς μέρες μας. Τό ἴδιο καί τό ὑπάρχον "πολιτικό" σύστημα, μιά μπανανόφλουδα πού ἡ χρήση της ἀποδεικνύεται πλέον ἀναποτελεσματική.  Ἐκ τῶν πραγμάτων, μετά τά μύρια ὅσα δεινά πού ἐπροκάλεσε, ἀποσύρεται πλέον. Οἱ ἱστορικές αἰτίες πού τό δημιούργησαν, καλά κρυμμένες, ἐξακολουθοῦν καί παραμένουν ἀνενόχλητες γιά νά παίξουν τήν τελευταῖα πράξη τοῦ "δράματος".

Ἕνας λαός πού βρίσκεται κάτω ἀπό καθεστώς συστηματικῆς ψυχικῆς καί πνευματικῆς ἐξουθένωσης εὔκολα πατᾶ τίς νέες μπανανόφλουδες, πού σερβίρονται παρασκηνιακά ἀπό τούς ἰδιους μπανανοπαραγωγούς σέ ἀντικατάσταση τῆς ἤδη σάπιας καί ξοφλημένης. Ὁ δικομματισμός πέθανε, ζήτω ὁ δικομματισμός...

Κάποιοι ἀποχωροῦν κλείνοντας πίσω τους τήν πόρτα, ἄλλοι ἀλλάζουν μεταξύ τους κουστούμια , οἱ μέν μετά τήν σχετική κωλοτούμπα παίρνουν τήν ἄγουσα παραχωρῶντας καί τήν τεχνογνωσία τῆς κυβίσθησης, οἱ δέ προβάρουν στό φατσοβιβλίο ( facebook) καί στόν καθρέφτη ἤδη φορεμένα ἤ φρεσκοραμμένα ροῦχα, ἀπό τό ἴδιο ὅμως βεστιάριο, μέ τόν «Ὕμνο εἰς τήν Ἐλευθερία» ὑπό μάλης -ὁ Σολωμός θά τράβαγε τά μαλλιά του - καί στήν κωλότσεπη,  –εἰς ἔνδειξιν πλουραλισμοῦ καί εὐελίξίας- τά τσιτάτα περί "εὐρωπαϊκοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ",  "δημοκρατίας" καί "ἐλεύθερης ἀγορᾶς"… Στήν χώρα ἱπποποτάμων πού ζοῦμε μπορεῖς να δηλώνεις τά πάντα καί νά γίνεσαι πιστευτός… Ἰδίως ἄν σέ συνοδεύουν οἱ κραυγές τοῦ ἐλεγχόμενου πλήθους καί οἱ φανφάρες τῶν ΜΜΕ…

Το τραγούδι τοῦ τρελλοῦ ( Κώστας Βάρναλης, Νῖκος Μαμαγκάκης, Μαρία Δημητριάδη

Ὑπάρχουν καί αὐτοί πού ἐπιμένουν στό τριμμένο, καί μπαλωμένο παντελόνι. Οἱ "ἀγκυλωμένοι" καί ἰδεολογικά "ἀπολιθωμένοι". Κάτι θά ξέρουν γιά νά τούς ἀποκαλοῦν ἔτσι ὅσοι θεωροῦν σάν πρόοδο καί ἄνθιση τῆς ἐπιχειρηματικότητας τό ἄνοιγμα sex shops  στό Νεπάλ. Θά βρίσκομαι στήν τσίτα, μαζί τους ὅμως, γιατί ξέρω τουλάχιστον ὅτι τό ροῦχο πού φορᾶνε τό τιμᾶνε…Σάν μιά ἐπίμονη ἀνεξαρτησία χρεωκοπημένη, κυκλωμένη ἀπὸ βουνά. Ἕνα γερό ξεσκόνισμα χρειάζεται – νά συνδυασθῇ δηλαδή ἡ μόρφωση μέ τήν αὐτοσυντήρηση - καί εἶναι ἐντάξει. Στό κάτω κάτω καλύτερα λίγη σκόνη παραπάνω, παρά νά φορᾶς ἐναλλάξ τό μέσα ἔξω…

Σέ κάποιο φόρουμ, μετά καί τήν αὐτοκτονία τοῦ συνανθρώπου μας στό Σύνταγμα ἐγράφη πώς « …ἡ εὐθύνη εἶναι πλέον δική μας…». Νομίζω πώς κατανοῶ καί συμφωνῶ μέ τό πνεῦμα τοῦ γράφοντος, ἀλλά διαφωνῶ στήν βαθύτερη οὐσία τῆς φράσης. Ἡ εὐθύνη πάντα ἦταν δική μας, ὅπως καί ἡ ἐκχώρηση, ἡ ἐγκατάλειψη ἤ ἡ διαχείρισή της. Δέν ὑπάρχουν προδότες, ὑπάρχει μόνο ἀνάλειψη ἤ ἐγκατάλειψη εὐθύνης.  Εἴτε σέ προεκλογική περίοδο εἴτε ὄχι, αὐτό βαραίνει τό ἴδιο...Ὅπως καί νά ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τήν εὐθύνη του, κάτι πού εἶναι αὐστηρά προσωπικό.

Τό παρακάτω ποίημα τῆς Σύλβιας Πλάθ, σάν συνέχεια προηγούμενων σκέψεων τοῦ φίλου καί συνεργάτη  Ἱπτάμενου Δαίμονα , καί σάν μιά μορφή ἄμυνας στό θολό περιβάλλον πού διαμορφώνεται. Ἐνάντια στόν θορυβώδη ἀποπροσανατολισμό μεταξύ συνθημάτων ὅπως  "ἐθνικῆς κυριαρχίας", "δημοσιονομικῆς καί τραπεζικῆς ἐξυγίανσης" καί "διαρθρωτικῶν ἀλλαγῶν", πού ἐκστομιζόμενα καῖνε τό περιεχόμενό τους, ἄς ἐπιστρατεύσουμε λόγια δικά μας, ἰδέες δικές μας καί ὄχι δανικές, βγάζοντάς τες πρός τά ἔξω. Σκοπός δέν εἶναι νά πείσουμε τόν ἄλλον γιά τίς ἰδέες μας, οὔτε νά κολλήσουμε τήν ὅποια ρετσινιά, ἀλλά νά τόν κάνουμε νά προβληματιστεῖ γιά αὐτές. Ἡ κατανόηση καί ὁ συνδυασμός συνεπῶς τῆς λογικῆς καί τοῦ  συναισθήματος τοῦ κατ' ὄνομα "ἀντιπάλου", εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά τόν ὁδηγήσουμε στόν ἀνάλογο προβληματισμό. Χωρίς τόν ὁποῖο μακροπρόθεσμη νίκη δέν ὑφίσταται, οὔτε ἐπιτυγχάνεται μέ κραυγές καί φανφάρες… Τήν τάση γιά ἀκατάσχετη φλυαρία γνωρίζουν νά ἐκμεταλλεύονται καλύτερα ἀπό ὅλους οἱ "προστάτες", γι' αὐτό καί φροντίζουν νά τήν ὑποδαυλίζουν ἐδῶ καί 200 χρόνια τώρα...

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΟ – Σύλβια Πλάθ

( μετάφραση: Κατερίνα καί Ἑλένη Ηλιοπούλου)

Χαρὰ στὸ κουράγιο τοῦ σφαλισμένου στόματος,

παρὰ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πυροβολικοῦ!
Ἡ γραμμὴ του ρόδινη καὶ ἥσυχη σὰν σκουλήκι ποὺ λουφάζει.

Ὑπάρχουν μαῦροι δίσκοι ἀπὸ πίσω, οἱ δίσκοι τῆς ὀργῆς,
καὶ ἡ ὀργὴ ἑνὸς οὐρανοῦ, τὸ διαγραμμισμένο μυαλό του.

Οἱ δίσκοι περιστρέφονται, ζητᾶνε νὰ ἀκουστοῦν,
φορτωμένοι καθὼς εἶναι, μὲ ἐκθέσεις νοθείας.
Νοθεῖες, καταχρήσεις, λιποταξίες καὶ παραχαράξεις.
Ἡ βελόνα ταξιδεύει στὴν χαραγή της,
ἀσημένιο θηρίο, ἀνάμεσα σὲ δυὸ σκοτεινὲς χαράδρες,
ἕνας σπουδαῖος χειρουργός, τώρα κτυπάει τατουάζ.

Χαράζει ξανὰ καὶ ξανά τὶς ἴδιες κυανὲς θλίψεις,
τὰ φίδια, τὰ μωρά, τὰ βυζιὰ τῶν γοργόνων,
τὰ δίποδα ὀνειρικὰ κορίτσια.

Ὁ χειρουργὸς εἶναι ἤρεμος, δὲν μιλάει.
Ἔχει ἀντικρύσει τόσους θανάτους, τὰ χέρια του γέμισαν θανατικό.

Κι ἔτσι οἱ δίσκοι τοῦ μυαλοῦ περιστρέφονται, σὰν στόμιο κανονιοῦ.
Κι ὕστερα ὑπάρχει κι αὐτὸ τὸ ἀρχαῖο κλαδευτήρι, ἡ γλῶσσα.
Ἀκούραστη, βιολετιά. Μήπως πρέπει νὰ κοπεῖ;
Ἔχει ἐννιὰ οὐρές, εἶναι ἐπικίνδυνη.
Καὶ ὁ θόρυβος ποὺ ἀποσπᾶ ἀπὸ τὸν ἀέρα, ὅταν ἀρχίσει!

Ὄχι, ἡ γλῶσσα ἐπίσης ἔχει μπεῖ στὴν ἄκρη.
Κρεμάστηκε στὴ βιβλιοθήκη μαζὶ μὲ τὶς γκραβοῦρες τοῦ Ραγκούν
καὶ τ’ ἀλεπουδίσια κεφάλια, τὰ κεφάλια τῶν ἐνυδρίδων καὶ τῶν ψόφιων λαγῶν.
Εἶναι ἕνα θαυμάσιο ἀντικείμενο- πόσα πράγματα δὲν ξέσκισε στὸν καιρό της.

Καὶ τί θὰ γίνει μὲ τὰ μάτια, τὰ μάτια, τὰ μάτια;
Οἱ καθρέφτες μποροῦν νὰ σκοτώνουν καὶ νὰ μιλοῦν, εἶναι φρικτὰ δωμάτια
ὅπου ἐκτυλίσσεται ἕνα μαρτύριο, κι ἐσὺ μπορεῖς μόνο νὰ κοιτάζεις.
Τὸ πρόσωπο ποὺ ἔζησε μὲς στὸν καθρέφτη εἶναι τὸ πρόσωπο ἑνὸς νεκροῦ.

Μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ τὰ μάτια – μπορεῖ νὰ εἶναι λευκὰ καὶ ντροπαλά, 
ἀλλὰ δὲν εἶναι περιστέρια γιὰ δόλωμα.
Οἱ θανατηφόρες ἀκτίνες τους διπλωμένες σὰν σημαῖες μιᾶς χώρας ποὺ ἔχει ξεχαστεῖ,

μιά ἐπίμονη ἀνεξαρτησία χρεωκοπημένη, κυκλωμένη ἀπὸ βουνά.