Ἡ προέλαση τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς πρός τήν εὐημερία!

Martin Rowson (The Guardian - Saturday 27/11/2010)

Θαυμᾶστε τους...

Α) Στό παρακάτω πολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρο πού προέρχεται ἀπό τό ἱστολόγιο ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ, θά ἤθελα νά προσθέσω κάποιες ἱστοσελίδες που μέ στοιχεῖα διαχωρίζουν ἀντικειμενικά τήν στάση τοῦ Κ.Κ.Ε. ἀπό αὐτή τῶν ὑπολοίπων κομμάτων, στά ζητήματα τῆς βουλευτικῆς ἀποζημίωσης, τῆς βουλευτικῆς σύνταξης καί τῶν λοιπῶν προνομίων πού σχετίζονται μέ τούς βουλευτές. Πάγια θέση τοῦ Κ.Κ.Ε. εἷναι ἡ μείωση τῆς βουλευτικῆς ἀποζημίωσης, ἡ κατάργηση τῆς βουλευτικῆς σύνταξης καί ἡ ἀντικατάσταση της μέ κανονική βάσει τῶν ἐνσήμων τοῦ ἐργασίμου βίου τῶν βουλευτῶν. Ἐπίσης τό Κ.Κ.Ε. πάντα καταψηφίζει τόν προϋπολογισμό τῆς Βουλῆς, καί ἔχει ζητήσει τήν κατάργηση τῆς ἀποζημίωσης γιά συμμετοχή σέ διάφορες κοινοβουλευτικές ἐπιτροπές, πού τελευταῖα εἷναι πολύ τῆς μόδας. Ὅλα αὐτά καταθέτοντας προτάσεις νόμου, πού συστηματικά ἀποσιωποῦνται ἀπό τήν πλειονότητα τῶν δημοσιοκάφρων. Τό σύνολο τῶν Μ.Μ.Ε., τά ὁποῖα ἀπό τήν μιά ἀρέσκονται στίς κορώνες κριτικῆς γιά βουλευτές, ἐνῷ ἀπό τήν ἄλλη τούς κλείνουν τό μάτι. Ἐμμέσως ἔτσι κολακεύουν τό δικαιολογημένο λαϊκό αἴσθημα ἀγανάκτησης γιά τούς βουλευτές, ἀπενεργοποιώντας το πού εἷναι καί τό ζητούμενο, ἀποκρύβοντας τήν διαφοροποίηση τοῦ Κ.Κ.Ε. στό συγκεκριμένο ζήτημα. Τεχνηέντως δέ προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν τόν στόχο τοῦ Κ.Κ.Ε. γιά λαοκρατία σάν ἀντιδημοκρατικό ἐπειδή ἀντιστρατεύεται τό κοινοβούλιο, παραβλέποντας ὅτι ἄν αὐτό γίνει, θά γίνει μέ λαϊκή συμμετοχή.

Νά μειωθεῖ κι' ἄλλο ἡ βουλευτική ἀποζημίωση
Μείωση τῆς ἀποζημίωσης , κατάργηση τῆς σύνταξης
Πυροτεχνήματα μέ τήν βουλευτική ἀποζημίωση
Δικομματική πρόκληση μέ τίς ἀποδοχές τῶν βουλευτῶν 

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ χρήματος

Κάθισα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς τέσσερις ἀντικρυστὲς θέσεις κοντὰ στὸ παράθυρο. Καθὼς τὸ τραῖνο, σ΄ἕνα μεθυστικὸ ἡλιοβασίλεμα, διέσχιζε μὲ ταχύτητα τὸ ἀπέραντο πράσινό του τοπίου, ἔκανα μιὰ παρατήρηση γιὰ τὸ θαυμάσιο service ποὺ προσφέρει καὶ τὰ εἰσιτήρια ποὺ εἶναι ἀπίστευτα φτηνά. Δύο κουστουμαρισμένοι τύποι ποὺ κάθονταν ἀπέναντί μου, κοίταξαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὁ ἕνας ἂπ΄αὐτοὺς μὲ εἶπε, σὲ ἐπικριτικὸ τόνο, πὼς αὐτὸ δὲν θὰ συνεχιζόταν. “Δεν ἔχει κανένα νόημα. Πρέπει νὰ μελετηθοῦν τρόποι ἐκσυγχρονισμοῦ τῶν συγκοινωνιῶν. Τὸ σύστημα εἶναι παράλογο. Θὰ ἦταν φτηνότερο νὰ πλήρωναν τοὺς ἐπιβάτες τοῦ τραίνου παρὰ νὰ διατηρηθεῖ τὸ τρέχον σύστημα ἐλέγχου εἰσιτηρίων, εἰδικὰ ἐὰν κανεὶς περιλάβει στὰ ἔξοδα καὶ τὶς δαπάνες συνταξιοδότησης τῶν ἐλεγκτῶν. Ἀπόλαυσε λοιπὸν τὸ δρομολόγιο, γιατί σύντομα δὲν θὰ ὑπάρχει στὴ σημερινή του μορφὴ” κατέληξε.

Online διαπροσωπικές σχέσεις ἤ ἡ μοναξιά στήν ψηφιακή ἐνηλικίωση

Ὅπως κάθε βράδυ, σωριάστηκα καὶ σήμερα στὴν καρέκλα τοῦ καφενείου. Βέβαια τώρα εἶναι πολὺ διαφορετικὰ τὰ πράματα. Εἶναι ποὺ μ΄ἐνοχλεῖ αὐτὴ ἡ παράξενη συνειδητοποίηση τοῦ γήρατος ποὺ μὲ διακατέχει βλέποντας τοὺς θαμῶνες νὰ προσπαθοῦν νὰ διαφυλάξουν τὴν ἰδιωτικοποίηση τοῦ τραπεζιοῦ τους, ἀραδιάζοντας στὰ διπλανά τους καθίσματα ἀδιάβροχα, τσάντες, ὀμπρέλες καὶ νὰ κοιτοῦν ἐπίμονα τὶς ἀφίσες τοῦ μαγαζιοῦ σὰν νὰ βρίσκονται σὲ δωμάτιο ἀναμονῆς ἰατρείου. Δὲν ἔχει ἀπαραίτητα τίποτα ἀπὸ δυσαρέσκεια, δυσθυμία, ἢ ἔχθρα αὐτὸ τὸ αἴσθημα, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος πὼς ἡ ἐπιφυλακτικότητα, ἡ παραίτηση, ἴσως ἡ ἀδιαφορία καὶ σίγουρα ἡ νοσταλγία μποροῦν νὰ ἀνιχνευθοῦν. Τὸ καφενεῖο εἶναι πλέον ἕνα στεῖρο κέντρο ἐλεύθερου χρόνου. Ἕνα δωμάτιο γιὰ πολλὲς χρήσεις ὅπου οἱ θαμῶνες μποροῦν νὰ ζοῦν χωριστὰ δίπλα-δίπλα, νὰ μοιράζονται τὸ χῶρο, ἀλλὰ ὄχι σκέψεις ἢ συναισθήματα. Τί θὰ μποροῦσε ἄλλωστε ἕνα ἄτομο νὰ ἀποκομίσει ἀπὸ τὴν ἀλληλεπίδρασή του μὲ ἄλλα ἐπιπλέοντα ἐμπορεύματα;

Χάρολντ Πίντερ ( Τέχνη, ἀλήθεια καἰ πολιτική)

A) Διανοούμενος, ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος. Σὲ μία ἐποχὴ βαθειὰ ἀντιπνευματική, ὅπου ὅπως καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔτσι καὶ τὸ πνευματικὸ ἔργο ἀποτιμᾶται μὲ ἀνταλλακτικοὺς ὅρους παραγωγῆς καὶ ἀγορᾶς, γιὰ νὰ ἀπονεμηθοῦν οἱ προαναφερθέντες «τίτλοι», ἡ ἀντίθεση μὲ λόγια καὶ ἔργα στὸ κατεστημένο εἶναι αὐτονόητη. Ὅπως εἶπε καὶ ὁ Σάρτρ «…Ὁ διανοούμενος εἶναι κάποιος ποὺ ἀνακατεύεται σὲ ὅτι δὲν τὸν ἀφορὰ καὶ ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖ τὸ σύνολο τῶν ἀποδεδειγμένων ἀληθειῶν καὶ ἐπιταγῶν στὸ ὄνομα μίας σφαιρικῆς ἀντίληψης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας…» Αὐτὴ ἡ ἀντίθεση καὶ ἡ σύγκρουση δὲν περιορίζεται μόνο ἀπέναντι στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ ἔναντι τῆς μάζας καὶ τῆς ἀγελαίας συμπεριφορᾶς της. Ἡ διαμορφωμένη κοινή γνώμη ἀποτελεῖ γιά τόν διανοούμενο, κόκκινο πανί.

Μαθήματα λήθης

Μία πραγματικὰ συναρπαστικὴ πτυχὴ αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι πὼς τώρα εἴμαστε σὲ θέση νὰ καταλαβαίνουμε τὸν τρόπο παραγωγῆς καὶ ἐλέγχου σύνθετων συναισθημάτων σὲ μονοκυτταρικὸ ἐπίπεδο, διαλάλησε στοὺς παρευρισκόμενους δίνοντας τὴν ἐντύπωση πὼς ἀνακοίνωνε ἕναν ἐντυπωσιακὸ ἄθλο.

Στὸ βάθος οἱ βάρκες λικνίζονταν ἁπαλὰ κι ἀθόρυβα, χωρὶς νὰ δίνουν πολὺ σημασία στὶς μεγαλοστομίες του. Κοίταξα καλύτερα, ἡ φωνὴ κάτι μὲ θύμιζε. Θαρρῶ Πέτρο τὸν ἐλέγαν. Ἔρχονταν πολλὲς φορὲς τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, χειμώνα καλοκαίρι. Πᾶνε τώρα κοντὰ δεκαπέντε χρόνια ποὺ ὅλοι τους ξαφνικὰ χάθηκαν ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἡ σύνθεση τῆς παρέας ἄλλαζε συχνά, ἀλλὰ τουλάχιστον ὁ Πέτρος καὶ ἡ Εὐριδίκη, ἢ Εὔρη ὅπως τὴν φώναζαν οἱ ὑπόλοιποι, ἦταν πάντα σταθεροί. Ἦταν καμμιὰ δεκαριὰ καὶ τούτη τὴ φορά, ἀλλὰ τὴν Εὔρη δὲν τὴν ἀναγνώρισα ἀνάμεσά τους. Ὁ Πέτρος κάθησε στὸ ἴδιο τραπέζι, στὴν ἴδια θέση, ὅπως τότε. Ἡ Εὔρη, τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτιμοῦσε νὰ κάθεται ἀντικρυστὰ στὴ θάλασσα, νὰ τὴν κοιτάζει κατάφατσα, καὶ νὰ σηκώνεται τρεῖς-τέσσερις φορὲς νὰ βάζει τὰ πόδια της στὸ νερό, ἐνῷ ὁ Πέτρος τὴν κοιτοῦσε μὲ αὐτάρεσκη ἱκανοποίηση πίνοντας οὖζο καὶ ἀναμασώντας ἱστορίες τοῦ παρελθόντος γιὰ τὸν Σάββα τὸν ἀνατόμο.

Ρῆγμα στόν κρόταφο

Ἕκτωρ Κακναβάτος

Αὐλίδα - Σχόλιο
Ἐστὶ οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως
σπουδαίας καὶ τελείας...
Ἀριστοτέλης
Σοὺ 'λαχε νὰ δεῖς τέτοια ἀπανεμιὰ πρὶν τὸ χαμὸ
ὅπως ἡ γόμωση ὀβίδας;
Κάποιος ρωτοῦσε γιὰ ποῦ θὰ κινούσανε τὰ πλοῖα
Γιατί κατάπεσε ὁ ἄνεμος
Γιατί σὰ χύμηξε ὁ χαλκὸς ἴσα στὸ λαιμό της
τὸν εἶπαν πετεινὸ
πού τὴ σφάξανε;

...κι οἱ θάμνοι γύρω σαστισμένοι
βουβαμένο κόλυβο ὕπνωνε τὴ χούφτα
τὸ σκυλὶ ἀπόμακρο αὐτοπυρπολήθηκε

στὸ γιαλὸ ἀκούστηκαν πατούσες•
εἶπαν, ἡ ψυχή της ποὺ ἔφευγε
Καὶ τότες — χίλιοι ταῦροι —
ἀπὸ τὸν ἀνοιγμένο της λαιμὸ σηκώθηκε
οὔριος ἄνεμος
— Ἀχαιοί, στὰ πλοῖα...

Ἂν ὄχι τίποτ' ἄλλο
κι ἂν σακατεύτηκαν κι ἂν δὲν ἔμεινε σανίδα
ἀπ' τὰ καράβια
κι ἂν ἡ Τροία
«καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς εὐμελίοιο Πριάμοιο»
ἂν ὅλα πῆγαν κατ' ἀνέμου
τουλάχιστον αὐτό: ἡ σφαγὴ χρησίμεψε
νὰ εἶναι ἀλάθητος ὁ λόγος σου
νὰ 'σαι κι ἐλόγου σου γιὰ Νόμπελ Σταγειρίτη.

Κάποιος ρωτοῦσε ἂν προβλέπεται
ποινικὴ παρακαμπτήριος
γιὰ ἀθλιότητες δεδοξασμένων.

Ἕλληνες καί Τοῦρκοι -Δύο μουσικότατοι λαοί...

Τό παρακάτω κείμενο προέρχεται ἀπό το παλιό «ΝΤΕΦΙ», ἕνα περιοδικό γιά τό τραγούδι καί ὄχι μόνο. Πέρα ἀπό τίς ἐξειδικευμένες πληροφορίες γιά τήν μουσική συγγένεια ἑλλήνων καί τούρκων, ἀναδεικνύεται ἡ ἄποψη γιά τόν τρόπο πού λειτούργησε, σέ μεγάλο βάθος χρόνου, ἡ μουσική παράδοση σάν τρόπος ἐπικοινωνίας καί ἀλληλεπίδρασης τῶν λαῶν πού ἔζησαν στόν χῶρο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Μιά μουσική παράδοση πού πηγάζει ἀπό τά κοινά ἱστορικά τους βιώματα. Ἡ ἐκμετάλλευση αὐτῶν τῶν λαῶν μαζί μέ ἄλλα, καταστροφικά γιά τήν εὐρύτερη περιοχή ἀποτελέσματα, προϊόν τῆς μεθοδευμένης διαίρεσής τους, κάνει ἐπιτακτικώτερη τήν ἀνάγκη ἀποκατάστασης αὐτῶν τῶν γεφυρῶν ἐπικοινωνίας –μουσικῶν καί μή – σέ πεῖσμα τῆς δυτικῆς ἰδεολογικοπολιτικῆς θολούρας τῶν δύο τελευταίων αἰώνων, περί πολιτιστικῆς καθυστέρησης καί «προαιώνιας» ἔχθρας μεταξύ τους.

Πρὶν λίγο καιρὸ ὁ Γιῶργος Κυβέλος τῆς ΕΜΙ παρουσίασε στοὺς δημοσιογράφους ἕνα δίσκο, ποὺ ἑτοίμασε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ψάλτης Νικηφόρος Μεταξᾶς μὲ τὴ συνεργασία τῆς Ἀνιὲς Ἀγκοπιάν. Ὁ δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια τούρκικης κλασσικῆς μουσικῆς, ποὺ τὰ ἔχουν συνθέσει ἕλληνες τῆς Πόλης ( ἀπὸ τὶς ἀρχές τοῦ 18ου ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνα) καὶ τὰ παίζουν τοῦρκοι μουσικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ὁ διευθυντὴς τοῦ Ὠδείου τουρκικῆς μουσικῆς Ἰχσάν Ὀζγκέν.

Viva Cuba -Ζήτω ἡ Κούβα

Τεόφιλο Στήβενσον

Ἀμερικανοὶ ἰμπρεσάριοι πλησίασαν τὸν Στήβενσον πρὶν καλὰ καλὰ ὁλοκληρωθεῖ ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῆς Κούβας. Τοῦ πρόσφεραν 2 ἑκατομμύρια δολάρια, τὸν οὐρανὸ καὶ τ' ἄστρα. «Δὲν ἐνδιαφέρομαι», τοὺς ξάφνιασε αὐτὸς μὲ τὴν ἀπάντησή του. «Θὰ τελειώσω τὶς σπουδές μου καὶ θὰ βοηθήσω τὴν πατρίδα μου στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐπανάσταση. Δὲν εἶμαι ἀντικείμενο πρὸς ἐκμετάλλευση, οὔτε ἄλογο κούρσας. Ὅσα λεφτὰ κι ἄν μοῦ δώσετε, δὲν πάω στὴν Ἀμερική! Τί εἶναι ἕνα ἑκατομμύριο δολάρια μπροστὰ στὴν ἀγάπη 8 ἑκατομμυρίων Κουβανῶν;» (Τεόφιλο Στήβενσον - Προτίμησε τήν ἀγάπη τῶν Κουβανῶν )

Τὴν ἴδια αὔρα οὐσιαστικῆς ἐλευθερίας,περηφάνιας καὶ ἀξιοπρέπειας – προφανῶς ἐννοῶ αὐτὴ ποὺ δὲν ἀποτιμᾶται ἀναλόγως τῶν κερδῶν ποὺ ἀποφέρει – συναντᾶμε μερικὰ χρόνια ἀργότερα στὶς δηλώσεις ἑνὸς ἄλλου Κουβανοῦ πυγμάχου, τοῦ Φέλιξ Σαβόν, ὁ ὁποῖος ἔφτυσε κατάμουτρα τὰ χρήματα ποὺ τοῦ προσφέρθηκαν, κλείνοντας τὰ αὐτιά του στὶς σειρῆνες τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ἀθλητισμοῦ, ὑποστηρίζοντας τὸν ὑψηλοτάτου ἐπιπέδου ἐρασιτεχνικὸ ἀθλητισμὸ τῆς χώρας του, ποὺ δὲν στηρίζεται σὲ «χορηγούς», δέν ἐπιβραβεύεται μὲ παχυλὰ συμβόλαια ἀλλὰ μὲ τὴν γνήσια ἀγάπη τοῦ λαοῦ.