Μία πραγματικὰ συναρπαστικὴ πτυχὴ αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι πὼς τώρα εἴμαστε σὲ θέση νὰ καταλαβαίνουμε τὸν τρόπο παραγωγῆς καὶ ἐλέγχου σύνθετων συναισθημάτων σὲ μονοκυτταρικὸ ἐπίπεδο, διαλάλησε στοὺς παρευρισκόμενους δίνοντας τὴν ἐντύπωση πὼς ἀνακοίνωνε ἕναν ἐντυπωσιακὸ ἄθλο.
Στὸ βάθος οἱ βάρκες λικνίζονταν ἁπαλὰ κι ἀθόρυβα, χωρὶς νὰ δίνουν πολὺ σημασία στὶς μεγαλοστομίες του. Κοίταξα καλύτερα, ἡ φωνὴ κάτι μὲ θύμιζε. Θαρρῶ Πέτρο τὸν ἐλέγαν. Ἔρχονταν πολλὲς φορὲς τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, χειμώνα καλοκαίρι. Πᾶνε τώρα κοντὰ δεκαπέντε χρόνια ποὺ ὅλοι τους ξαφνικὰ χάθηκαν ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἡ σύνθεση τῆς παρέας ἄλλαζε συχνά, ἀλλὰ τουλάχιστον ὁ Πέτρος καὶ ἡ Εὐριδίκη, ἢ Εὔρη ὅπως τὴν φώναζαν οἱ ὑπόλοιποι, ἦταν πάντα σταθεροί. Ἦταν καμμιὰ δεκαριὰ καὶ τούτη τὴ φορά, ἀλλὰ τὴν Εὔρη δὲν τὴν ἀναγνώρισα ἀνάμεσά τους. Ὁ Πέτρος κάθησε στὸ ἴδιο τραπέζι, στὴν ἴδια θέση, ὅπως τότε. Ἡ Εὔρη, τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτιμοῦσε νὰ κάθεται ἀντικρυστὰ στὴ θάλασσα, νὰ τὴν κοιτάζει κατάφατσα, καὶ νὰ σηκώνεται τρεῖς-τέσσερις φορὲς νὰ βάζει τὰ πόδια της στὸ νερό, ἐνῷ ὁ Πέτρος τὴν κοιτοῦσε μὲ αὐτάρεσκη ἱκανοποίηση πίνοντας οὖζο καὶ ἀναμασώντας ἱστορίες τοῦ παρελθόντος γιὰ τὸν Σάββα τὸν ἀνατόμο.
-Τὴ στιγμὴ αὐτή, ὅπως ὅλοι φαντάζομαι ἔχετε συνειδητοποιήσει, βρισκόμαστε στὸ πιὸ ἐνδιαφέρον δωμάτιο τοῦ κόσμου, ξεφώνιζε συχνὰ ἀφοῦ εἶχε ἀδειάσει δυὸ τρία καραφάκια μοναχός του.
Πλησίασα γιὰ τὴν παραγγελία. Ἀπὸ κεῖνα τὰ χρόνια ὁ Πέτρος ἦταν κολλημένος μὲ μανία στὰ γεμιστὰ θράψαλα κι ἔτσι σκέφτηκα νὰ μὴν τὸν ἐνοχλήσω μὲ περιττὲς κουβέντες. Ἔτσι ρώτησα ὅλους τους ὑπόλοιπους καὶ τὸν Πέτρο τὸν ἄφησα παραπονούμενο.
-Καὶ μὲ μένα τί θὰ γίνει; διαμαρτυρήθηκε.
-Δὲ νομίζω ν’ ἄλλαξες συνήθειες τώρα στὰ γεράματα Πέτρο, τόνε λέω.
Σάστισε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα, ἀλλὰ δὲν ἄργησε νὰ ἀναλάβει.
-Ναί, μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια, μὲ λέει καὶ συνέχισε νὰ μιλᾶ ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπόλοιπους. Μιὰ νέα μνήμη, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ παγιωθεῖ θὰ ἀποθηκευτεῖ ἀμετάβλητη σὲ μακροπρόθεσμη βάση. Κάθε φορά ποὺ στὸ μέλλον θὰ ἀνακτοῦμε μιὰ μακροπρόθεσμη μνήμη στὴν οὐσία θὰ ἀνακτοῦμε τὴν ἀρχική της μορφὴ καὶ στὴ συνέχεια θὰ τὴν ἐπιστρέφουμε ἀμετάβλητη στὸ ἴδιο σημεῖο τοῦ ἐγκεφάλου ἀπ΄ὅπου τὴν ἀνασύραμε. Αὐτὸ πιστεύαμε ὅλοι μέχρι τώρα. Ἡ νέα θεωρία τῆς ἀναπαγίωσης τῆς μνήμης ὅμως, ἀνατρέπει τὰ γνωστά, ἀφοῦ διατείνεται πὼς ἡ ἐνθύμηση μπορεῖ νὰ μεταβάλλει τὴ μνήμη. Ἑπομένως, κάθε φορά ποὺ θὰ θυμόμαστε κάτι, θὰ θυμόμαστε αὐτὸ ποὺ ἀποθηκεύσαμε τὴν τελευταία φορὰ καὶ ὄχι τὴν ἀρχικὰ διαμορφωμένη μνήμη. Ἄρα ἡ ἴδια ἡ πράξη τῆς ἐνθύμησης ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθιστὰ εὔθραυστες τὶς μνῆμες, νὰ τὶς μεταβάλλει ἢ ἴσως καὶ νὰ τὶς ἐξαλείφει.
-Θὰ μποροῦσαν μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τραυματικὲς ἐμπειρίες νὰ λησμονηθοῦν ἢ νὰ σβήσουν ἀπὸ τὴ μνήμη; ρώτησε κάποιος ἀπὸ τὴν ὁμήγυρη.
-Ἔτσι θὰ εὐχόμουν νὰ συμβαίνει, ἀποκρίθηκε ὁ Πέτρος. Ὑπάρχουν ὅμως κι ἄλλα ἐρωτήματα. Πῶς γίνεται οἱ κυτταρικὲς δομὲς ποῦ οἰκοδομήθηκαν γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῆς ἀποθήκευσης τῆς μακροπρόθεσμης μνήμης νὰ μεταβάλονται μὲ τέτοια εὐκολία ἔτσι ἁπλὰ μὲ τὴν ἀνάκτηση μιᾶς μνήμης; Ποιὸς εἶναι ὁ λόγος ποῦ ἡ μνήμη λειτουργεῖ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο; Εἶναι ἡ ἐπαναπαγίωσή τους μία διαδικασία προσαρμοστικὴ μέσω τῆς ὁποίας οἱ μνῆμες ἀνανεώνονται καὶ ἐμπλουτίζονται μὲ νέες πληροφορίες;
-Τί συνέβη στὴν Εὔρη, τόνε ρώτησα ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ νὰ φύγουν.
-Ἦταν μέρες αὐτὰ τὰ χρόνια, ποὺ ἔψαχνα νὰ βρῶ τρόπους νὰ συνεχίσω χωρὶς αὐτὴν ὡς τὶς ἐννιάμιση ὡς τὶς δέκα. Ἐκεῖνοι ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀναμνήσεις, τὶς ὁποῖες δὲν μποροῦν νὰ ἐλέγξουν θὰ διακινδύνευαν τὴν ἀπώλεια μίας ἢ δυὸ εὐχάριστων, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπώδυνες, μὲ ἀπάντησε.
Στὸ βάθος οἱ βάρκες λικνίζονταν ἁπαλὰ κι ἀθόρυβα, χωρὶς νὰ δίνουν πολὺ σημασία στὶς μεγαλοστομίες του. Κοίταξα καλύτερα, ἡ φωνὴ κάτι μὲ θύμιζε. Θαρρῶ Πέτρο τὸν ἐλέγαν. Ἔρχονταν πολλὲς φορὲς τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, χειμώνα καλοκαίρι. Πᾶνε τώρα κοντὰ δεκαπέντε χρόνια ποὺ ὅλοι τους ξαφνικὰ χάθηκαν ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἡ σύνθεση τῆς παρέας ἄλλαζε συχνά, ἀλλὰ τουλάχιστον ὁ Πέτρος καὶ ἡ Εὐριδίκη, ἢ Εὔρη ὅπως τὴν φώναζαν οἱ ὑπόλοιποι, ἦταν πάντα σταθεροί. Ἦταν καμμιὰ δεκαριὰ καὶ τούτη τὴ φορά, ἀλλὰ τὴν Εὔρη δὲν τὴν ἀναγνώρισα ἀνάμεσά τους. Ὁ Πέτρος κάθησε στὸ ἴδιο τραπέζι, στὴν ἴδια θέση, ὅπως τότε. Ἡ Εὔρη, τὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτιμοῦσε νὰ κάθεται ἀντικρυστὰ στὴ θάλασσα, νὰ τὴν κοιτάζει κατάφατσα, καὶ νὰ σηκώνεται τρεῖς-τέσσερις φορὲς νὰ βάζει τὰ πόδια της στὸ νερό, ἐνῷ ὁ Πέτρος τὴν κοιτοῦσε μὲ αὐτάρεσκη ἱκανοποίηση πίνοντας οὖζο καὶ ἀναμασώντας ἱστορίες τοῦ παρελθόντος γιὰ τὸν Σάββα τὸν ἀνατόμο.
-Τὴ στιγμὴ αὐτή, ὅπως ὅλοι φαντάζομαι ἔχετε συνειδητοποιήσει, βρισκόμαστε στὸ πιὸ ἐνδιαφέρον δωμάτιο τοῦ κόσμου, ξεφώνιζε συχνὰ ἀφοῦ εἶχε ἀδειάσει δυὸ τρία καραφάκια μοναχός του.
Πλησίασα γιὰ τὴν παραγγελία. Ἀπὸ κεῖνα τὰ χρόνια ὁ Πέτρος ἦταν κολλημένος μὲ μανία στὰ γεμιστὰ θράψαλα κι ἔτσι σκέφτηκα νὰ μὴν τὸν ἐνοχλήσω μὲ περιττὲς κουβέντες. Ἔτσι ρώτησα ὅλους τους ὑπόλοιπους καὶ τὸν Πέτρο τὸν ἄφησα παραπονούμενο.
-Καὶ μὲ μένα τί θὰ γίνει; διαμαρτυρήθηκε.
-Δὲ νομίζω ν’ ἄλλαξες συνήθειες τώρα στὰ γεράματα Πέτρο, τόνε λέω.
Σάστισε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα, ἀλλὰ δὲν ἄργησε νὰ ἀναλάβει.
-Ναί, μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια, μὲ λέει καὶ συνέχισε νὰ μιλᾶ ἀπευθυνόμενος στοὺς ὑπόλοιπους. Μιὰ νέα μνήμη, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ παγιωθεῖ θὰ ἀποθηκευτεῖ ἀμετάβλητη σὲ μακροπρόθεσμη βάση. Κάθε φορά ποὺ στὸ μέλλον θὰ ἀνακτοῦμε μιὰ μακροπρόθεσμη μνήμη στὴν οὐσία θὰ ἀνακτοῦμε τὴν ἀρχική της μορφὴ καὶ στὴ συνέχεια θὰ τὴν ἐπιστρέφουμε ἀμετάβλητη στὸ ἴδιο σημεῖο τοῦ ἐγκεφάλου ἀπ΄ὅπου τὴν ἀνασύραμε. Αὐτὸ πιστεύαμε ὅλοι μέχρι τώρα. Ἡ νέα θεωρία τῆς ἀναπαγίωσης τῆς μνήμης ὅμως, ἀνατρέπει τὰ γνωστά, ἀφοῦ διατείνεται πὼς ἡ ἐνθύμηση μπορεῖ νὰ μεταβάλλει τὴ μνήμη. Ἑπομένως, κάθε φορά ποὺ θὰ θυμόμαστε κάτι, θὰ θυμόμαστε αὐτὸ ποὺ ἀποθηκεύσαμε τὴν τελευταία φορὰ καὶ ὄχι τὴν ἀρχικὰ διαμορφωμένη μνήμη. Ἄρα ἡ ἴδια ἡ πράξη τῆς ἐνθύμησης ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθιστὰ εὔθραυστες τὶς μνῆμες, νὰ τὶς μεταβάλλει ἢ ἴσως καὶ νὰ τὶς ἐξαλείφει.
-Θὰ μποροῦσαν μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τραυματικὲς ἐμπειρίες νὰ λησμονηθοῦν ἢ νὰ σβήσουν ἀπὸ τὴ μνήμη; ρώτησε κάποιος ἀπὸ τὴν ὁμήγυρη.
-Ἔτσι θὰ εὐχόμουν νὰ συμβαίνει, ἀποκρίθηκε ὁ Πέτρος. Ὑπάρχουν ὅμως κι ἄλλα ἐρωτήματα. Πῶς γίνεται οἱ κυτταρικὲς δομὲς ποῦ οἰκοδομήθηκαν γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῆς ἀποθήκευσης τῆς μακροπρόθεσμης μνήμης νὰ μεταβάλονται μὲ τέτοια εὐκολία ἔτσι ἁπλὰ μὲ τὴν ἀνάκτηση μιᾶς μνήμης; Ποιὸς εἶναι ὁ λόγος ποῦ ἡ μνήμη λειτουργεῖ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο; Εἶναι ἡ ἐπαναπαγίωσή τους μία διαδικασία προσαρμοστικὴ μέσω τῆς ὁποίας οἱ μνῆμες ἀνανεώνονται καὶ ἐμπλουτίζονται μὲ νέες πληροφορίες;
-Τί συνέβη στὴν Εὔρη, τόνε ρώτησα ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ νὰ φύγουν.
-Ἦταν μέρες αὐτὰ τὰ χρόνια, ποὺ ἔψαχνα νὰ βρῶ τρόπους νὰ συνεχίσω χωρὶς αὐτὴν ὡς τὶς ἐννιάμιση ὡς τὶς δέκα. Ἐκεῖνοι ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀναμνήσεις, τὶς ὁποῖες δὲν μποροῦν νὰ ἐλέγξουν θὰ διακινδύνευαν τὴν ἀπώλεια μίας ἢ δυὸ εὐχάριστων, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπώδυνες, μὲ ἀπάντησε.
καλημερα φιλε ο γιωργος απο λευκαδα ειμαι , προσπαθησα να επικοινωνησω μαζι σου (τηλαφωνικως) αλλα δεν τα καταφερα , αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι πριν λιγες ημερες γυρισα απο την κερκυρα και εφερα μαζι μου και τα αρθρα του γερασιμου " η πολιτικη του σκοτους" καθως επισης οτι βρηκα , εδω στην δημοσια βιβλιοθηκη και αρκετα αλλα αρθρα που ειχε γραψει στην εφημεριδα λευκαδιτικος λογος μεταξυ των οποιων και ενα που εχει τιτλο "ΤΟ ΤΕΕ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΕΧΩΔΕ ΩΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ , επειδη σκεφθηκα οτι πιθανον να σε ενδιαφερουν σου στελνω αυτο το μυνημα και αν θελεις , πολυ ευχαριστως να σου τα στειλω . καλη σου μερα γιωργος
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Γιῶργο. Ἔλειπα γιά ἕνα δεκαπενθήμερο ἐκτός Ἑλλάδος. Γύρισα τήν περασμένη ἑβδομάδα, καί ξαναέφυγα τήν Παρασκευή. Σήμερα ἐπανῆλθα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά σκέφθηκες, μέ ἐνδιαφέρουν πραγματικά τά ἄρθρα τοῦ Γεράσιμου.
Ἄν θέλεις στεῖλε μου μήνυμα στό e-mail πού ἔχω στό πάνω μέρος τῆς σελίδας, zara048@gmail.com, καί πές μου πότε μπορῶ νά σοῦ τηλεφωνήσω, Ἔχω τρία τηλέφωνα έδῶ πού τελειώνουν σέ 920, 144, 920. Πές σέ ποιό νά σέ πάρω καί πότε. Ἄν θέλεις νά μέ πάρεις εσύ, σήμερα θά εἷμαι ἐδῶ μετά τίς 7 τό βράδυ, καί αὔριο ἀπό τίς 9 τό πρωῒ καί μετά.
Νά εἷσαι καλά, σέ εὐχαριστῶ.
Σπύρος