A) Διανοούμενος, ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος. Σὲ μία ἐποχὴ βαθειὰ ἀντιπνευματική, ὅπου ὅπως καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο ἔτσι καὶ τὸ πνευματικὸ ἔργο ἀποτιμᾶται μὲ ἀνταλλακτικοὺς ὅρους παραγωγῆς καὶ ἀγορᾶς, γιὰ νὰ ἀπονεμηθοῦν οἱ προαναφερθέντες «τίτλοι», ἡ ἀντίθεση μὲ λόγια καὶ ἔργα στὸ κατεστημένο εἶναι αὐτονόητη. Ὅπως εἶπε καὶ ὁ Σάρτρ «…Ὁ διανοούμενος εἶναι κάποιος ποὺ ἀνακατεύεται σὲ ὅτι δὲν τὸν ἀφορὰ καὶ ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖ τὸ σύνολο τῶν ἀποδεδειγμένων ἀληθειῶν καὶ ἐπιταγῶν στὸ ὄνομα μίας σφαιρικῆς ἀντίληψης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας…»
Αὐτὴ ἡ ἀντίθεση καὶ ἡ σύγκρουση δὲν περιορίζεται μόνο ἀπέναντι στὴν ἐξουσία, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ ἔναντι τῆς μάζας καὶ τῆς ἀγελαίας συμπεριφορᾶς της. Ἡ διαμορφωμένη κοινή γνώμη ἀποτελεῖ γιά τόν διανοούμενο, κόκκινο πανί.
Σπάνια θὰ δοῦμε ἕναν γνήσιο πνευματικὸ ἄνθρωπο νὰ βγαίνει στὶς τηλεοράσεις. Ἂν εἶναι συγγραφέας τὰ βιβλία του δὲν προβάλλονται, δὲν συζητοῦνται, οὔτε πιάνουν χῶρο στὶς προθῆκες τῶν βιβλιοπωλείων-σούπερ μάρκετ. Ἡ προβολή του ἐνέχει τὸν κίνδυνο νὰ κλονίσει ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς ἐπίσημης προπαγάνδας καὶ ἰδεολογίας. Γνωρίζοντας το οἱ φύλακες τοῦ συστήματος λαμβάνουν τὰ μέτρα τους προβάλλοντας μὲ τὸ ἀζημίωτο ὡς ὑψηλή, εἴτε τὴν ἀκίνδυνη εἴτε τὴν ἐκμαυλισμένη «διανόηση». Τῆς ὁποίας τὴν συνδρομὴ ἔχουν ἀνάγκη γιὰ τὴν χειραγώγηση τῆς μάζας. Κυρίως ὅταν εἶναι νά χώσουν τό χέρι στήν τσέπη της ἤ πρόκειται νά χυθεῖ αἷμα...
Ἡ παρουσία του ὡς πνευματικοῦ δημιουργοῦ, σὲ τέτοιους χώρους στοὺς ὁποίους ἔτσι κι’ ἀλλιῶς δὲν εἶναι εὐπρόσδεκτος, ἀποτελεῖ ὀξύμωρο σχῆμα ἂν κάποιος ἀναλογισθεῖ τὴν συστηματικὴ ὑποβάθμιση τοῦ λόγου, τοῦ ἐλέγχου καὶ τῆς λογοκρισίας ποὺ συντελεῖται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Ὁ συναγελασμὸς μαζί τους τὸν καθιστᾶ ἀκίνδυνο καὶ ἀβλαβῆ. Αὐτός προτιμᾶ νά παραμείνει ἄβολος.
Εἶναι ἀντιεμπορικὸς ἐκ πεποιθήσεως. Ἡ ἀπρόσωπη ἐπαφὴ μὲ τὸν πολὺ κόσμο κρύβει παγίδες. Δὲν στηρίζεται σὲ κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις ἢ σὲ ἰδιωτικὲς χορηγίες, οὔτε γλυκοκοιτάζει τὶς πανεπιστημιακὲς ἕδρες. Τιμῶντας τὸ ὅποιο ἔργο του, ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὴν στάση του καὶ τὶς παρεμβάσεις του, δίνοντας τὸ παρὸν στὸν πυρήνα τῆς καθημερινότητας. Ἀπεχθάνεται τὴν μετριότητα, καὶ δὲν λειτουργεῖ ὡς ἀνεύθυνος ὑπάλληλος.
Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν γνησίων διανοουμένων μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς ἐκπροσώπους της εἶναι διαχρονικὴ καὶ παγκόσμιο φαινόμενο. Στὶς μέρες μας βέβαια ἀκοῦμε γιὰ κυνήγι λογοτεχνῶν μόνο στὴν Κίνα, στὸ Ἰράν ἢ στὴν Ρωσία. Πρόκειται γιὰ τὴν μισὴ ἀλήθεια ποὺ εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ ψέμμα. Ἀνάλογα φαινόμενα λογοκρισίας σὲ χῶρες τῆς Δύσεως ( π.χ. περιπτώσεις Γκαρωντύ, Χάντκε) μπαίνουν στὸ περιθώριο ἢ παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα. Ἡ ὑποκριτικὴ καὶ μονόπαντη φρασεολογία τῆς Δύσεως εἶναι χαρακτηριστικὴ στὸ παράδειγμα πού ἀναφέρεται στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ. Πρὶν μερικὰ χρόνια τὰ σκίτσα ποὺ «σατίριζαν» τὸν Μωάμεθ καὶ ὁ δημιουργός τους στηρίχθηκαν ξεκάθαρα ἀπὸ τὴν Δανία, καὶ ὅλες τὶς ἐπίσημες εὐρωπαϊκὲς κυβερνήσεις. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν «διανοουμένων» τοῦ συστήματος ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης. Φυσικὰ αὐτὴ ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δὲν ἰσχύει γιὰ τὶς μουσουλμάνες γυναῖκες, ἀφοῦ τοὺς ἀπαγορεύεται στὴν «δημοκρατικὴ» Εὐρώπη νὰ φοροῦν τὴν μαντίλα.
Ἡ διανόηση καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψης εἶναι ὑπὸ διωγμὸ εἰδικὰ στὰ σύγχρονα κοινοβουλευτικὰ καθεστῶτα. Διότι αὐτὰ ὡς ἔχοντα ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ἐλέγχουν τοὺς ὑπηκόους, πρέπει νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν βούρδουλα καὶ τὸ μαστίγιο μὲ ἀποτελεσματικώτερα ἀλλὰ ἀθόρυβα καὶ φιλικώτερα πρὸς τὸν πολίτη μέσα, ὥστε δύσκολα νὰ γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ πραγματική τους σκοπιμότητα. Ἡ πλειονότης τῶν διανοουμένων παίζει τὸν ρόλο τοῦ πνευματικοῦ βούρδουλα, ὥστε τὸ κοπάδι νὰ παραμένει συντεταγμένο. Γιὰ τοὺς λίγους ποὺ δὲν ἔχουν ἐκμαυλιστεῖ, ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δὲν ἀποτελεῖ πολιτικὸ, διπλωματικὸ ὅπλο, ἤ ἐργαλεῖο κοινωνικῆς ἀνέλιξης, ἀλλὰ στάση ζωῆς.
Ὅπως ἀρχίζω νὰ βλέπω μὲ ὑποψία κάποιον πανεπιστημιακὸ ἢ λογοτέχνη ἂν μὲ τὸν χρόνο ἔχει αὐξημένη προβολὴ καὶ δημοσιότητα, παρομοίως θεωρῶ ἀφελῆ τὴν ἄποψη, ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού κυκλοφοροῦν τὰ βιβλία ἐλεύθερα δὲν ὑφίσταται οὔτε ἔλεγχος οὔτε περιορισμὸς τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης. Μέσα στὸν σωρὸ ἐκδόσεων καὶ τίτλων, ἢ στὴν αὐξημένη πυκνότητα θεατρικῶν αἰθουσῶν, ἡ ἀνακάλυψη τῶν πραγματικῶν πηγαίων δημιουργημάτων ἀποτελεῖ ἄθλο. Οὔτε ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης εἶναι ἀναγκαστικὰ συνδεδεμένη καὶ εὐθέως ἀνάλογη μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν κυκλοφορούντων βιβλίων, τῶν ἐκδοτικῶν οἴκων, τῶν ἐφημερίδων, τῶν καναλιῶν. Ἀντίθετα, στὶς δεδομένες πολιτικοοικονομικὲς συνθῆκες, τὸ πρῶτο πού δείχνει ὅλη αὐτὴ ἡ πληθώρα ἐκφραστικῶν μέσων καὶ «δυνατοτήτων» εἶναι πώς μὲ αὐτὲς τὶς δραστηριότητες συνδέονται μεγάλα χρηματικὰ ποσά. Χρηματικὰ ποσὰ τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο δὲν χαρίζονται, ἀλλὰ διοχετευόμενα στοὺς χώρους αὐτούς, πέρα ἀπὸ τὸ ὅποιο ἄμεσο κέρδος, ἀποσκοποῦν σὲ πιὸ μακροπρόθεσμα καὶ μονιμώτερα ὄφελη. Τὴν πνευματικὴ καθυστέρηση, τὴν ἀποβλάκωση καὶ τὴν ἀφωνία τοῦ κόσμου.
Στὰ δύο βιντεάκια καί στόν σύνδεσμο τοῦ κειμένου « Τέχνη, ἀλήθεια και πολιτική» ποὺ ἀκολουθοῦν ὁ Χάρολντ Πίντερ λέει τὰ αὐτονόητα πού θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦν οἱ διανοούμενοι ὅλου του πλανήτη. Ἀπὸ τὸν χειρισμὸ τοῦ λόγου, τὴν βαθυστόχαστη ἀνάλυση ἢ τὴν εὐχέρεια στὴν ἔκφραση, ἡ ἐντιμότητα καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια ἔχουν μεγαλύτερο βάρος. Πέρα ἀπό τήν κριτική καί τίς κατηγορίες ἀπέναντι στήν ἴδια του τήν πατρίδα, νὰ θυμίσω καὶ τὴν γενναία στάση καὶ κριτικὴ τοῦ Ἑβραίου Πίντερ γιὰ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ, μία στάση ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ διδαχθοῦν ἀφ’ ἑνὸς ἡ ἐπιδοτούμενη «προοδευτικὴ» διανόηση, ἀφ’ ἑτέρου οἱ ἐν Ἑλλάδι καί ἀνὰ τὴν ὑφήλιο πατριδολάγνοι καὶ πατριδοκάπηλοι, δηλαδή οἱ πάσχοντες ἀπό τήν κατά Περικλῆ Γιαννόπουλο "ἀνίατη ἑλλαδική πατριδουρία" καί τίς παραλλαγές της.
Τὸ δέ ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Δημήτρη Κιτσίκη ἀναφέρεται ἀναλυτικὰ στὸ κυνήγι καὶ στὶς διώξεις τῆς πνευματικῆς ἔκφρασης καὶ δημιουργίας στά κοινοβουλευτικά καθεστώτα, ἐκθειάζοντας τόν Πίντερ σάν ἀληθινό ὑπόδειγμα διανοουμένου.
B) Πολιτικοὶ Γραικύλοι πῶς ἀντέχετε τὴν ὀσμή τοῦ ἰδικοῦ σας θανάτου; ( τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη , περιοδικό Ἐνδιάμεση Περιοχή, τεῦχος 40 -Θέρος 2006)
(Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατεβαίνει στὴν πολιτικὴ μὲ σκοπὸ νὰ ἐκλεγῆ βουλευτής, σίγουρα πρέπει νὰ ἔχει χάσει κάθε αἴσθημα αὐτοσεβασμοῦ. Ὁ πρύτανις Νῖκος Κιτσίκης, τῆς ΕΔΑ, τὸ 1965 ἔλεγε: «Ντρέπομαι ποὺ εἶμαι βουλευτὴς»)
α) Φυλακὴ γιὰ τὸν διανοούμενο ἀπαιτεῖ ὁ πολιτικὸς
Ναί, αὐτή εἶναι ἡ ἀπαίτηση τῶν βουλευτῶν γιὰ τὸν Ὀρχάν Παμούκ. Μάλιστα, ὁ πρωθυπουργὸς Ἔρντογαν ὁ ὁποῖος ἐφυλακίσθη ὁ ἴδιος στὸ παρελθὸν ἐπειδὴ εἶχε ἀπαγγείλει ἕνα ποίημα, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2005, ὑπεραμύνθη τῆς στάσεως τοῦ τούρκικου κατεστημένου στὴν ὑπόθεση Παμούκ, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «οἱ ἐλευθερίες δὲν εἶναι ἀπεριόριστες καὶ στὴν ἐλευθερία ὑπάρχει σαφὴς περιορισμός».Ἐμεῖς βεβαίως ἐσπεύσαμε νὰ ἐπικρίνουμε τὸν Τοῦρκο πρωθυπουργὸ ἐφόσον εἶναι Τοῦρκος, ἐμεῖς ποὺ καταδικάσαμε σὲ θάνατο τὸν μεγαλύτερο διανοούμενο ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὸν Σωκράτη. Ἄλλωστε ὁ Ἔρντογαν προσέθεσε σωστὰ ὅτι ὅλοι οἱ πολιτικοί τῆς ὑφηλίου εἶναι γιὰ κρέμασμα, παρατηρώντας ὅτι «ὅλες οἱ χῶρες θέτουν πλαίσια στὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως καὶ στὴν περίπτωση τῆς Τουρκίας αὐτὸ ἀκριβῶς κάνει τὸ πολυσυζητημένο ἄρθρο 301 τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικος». Τὸ ἄρθρο αὐτό, βάσει τοῦ ὁποίου ἤσκηθη δίωξη κατὰ τοῦ συγγραφέως Ὀρχάν Παμούκ, θεωρεῖ ἀδίκημα τὴν προσβολὴ τῆς «τουρκικότητος»τοῦ ἔθνους.
Ἡ δουλειὰ τοῦ δημοσιογράφου στὸ κολαστήριο τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας εἶναι συχνὰ τραγική. Τὸ ἔζησα στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας ἐκπαιδεύοντας ἀπὸ τὸ 1970 γενεὲς δημοσιογράφων. Οἱ νέοι εἰσέρχονται στὴν δημοσιογραφία μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸ ἐπάγγελμά τους, μὲ ὄνειρα νὰ βοηθήσουν στὴν καλυτέρευση τῆς κοινωνίας, καὶ ἐμπλέκονται σταδιακὰ στὸν διεφθαρμένο κυκεώνα τῶν πολιτικῶν πού ἐξαγοράζουν συστηματικὰ συνειδήσεις, πού χρησιμοποιοῦν τοὺς νόμους πού ψηφίζουν οἱ ἴδιοι γιὰ νὰ προωθήσουν τὰ συμφέροντά τους καὶ οἱ νέοι αὐτοὶ καταλήγουν σὰν ὅλοι μας, μέσα στὴν θολούρα τῆς γενικευμένης διαφθορᾶς, νὰ ὀνειρεύονται τὴν ἔλευση ἑνὸς λοχία πού θὰ στήσει τοὺς πολιτικοὺς «στὸν τοῖχο».
Τὴν λύση στὸ κοινοβουλευτικὸ ἀδιέξοδο τοῦ «κράτους δικαίου» τὴν δίδει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ θεσπέσιος αὐτὸς ἀναρχικὸς τῶν Ἑξαρχείων, στὸ γράμμα ποὺ ἀπέστειλε στοὺς Γαλάτες τῆς Μικρασίας, τὴν Πρὸς Γαλατὰς Ἐπιστολή, ἀπευθυνόμενος στὶς Ἐκκλησίες τῆς Γαλατίας. Τοὺς συμβουλεύει νὰ μὴν ἔχουν φανατισμό, νὰ εἶναι ἀνεξίθρησκοι, νὰ εἶναι ἀναρχικοί, δηλαδὴ νὰ μὴν ἀκολουθοῦν τὸν νόμο (τὸν νόμο τοῦ Ἰσραὴλ ἀλλὰ καὶ οἱονδήποτε νόμο), ἀλλά μόνον τὴν πίστη στὸν Χριστό! Λέγει αὐτολεξεί : «Ἐνεπιστεύθην νὰ κηρύττω τὸ εὐαγγέλιον πρὸς τοὺς ἀπεριτμήτους [τοὺς Ἕλληνες], καθὼς ὁ Πέτρος πρὸς τοὺς περιτετμημένους [τοὺς Ἑβραίους]. Ὁ νόμος λέγει ὅτι πρέπει νὰ ἔχης κάνει περιτομή... Εἶπον πρὸς τὸν Πέτρον, ἔμπροσθεν πάντων. Ἐὰν σὺ Ἰουδαῖος ὧν, ζῆς ἐθνικῶς [ἑλληνικὰ] καὶ οὐχὶ Ἰουδαϊκῶς, διατί ἀναγκάζεις τοὺς ἐθνικοὺς [Ἕλληνες] νὰ ἰουδαῒζωσιν;...Ἐξεύροντες ὅτι δὲν δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου, εἰμὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπιστεύσαμεν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν, διὰ νὰ δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ, καί οὐχὶ ἐξ ἔργων νόμου. Διότι δὲν θέλει δικαιωθῆ ἐξ ἔργων νόμου [ὡς νομοταγὴς] οὐδεὶς ἄνθρωπος... Διότι ἐγὼ διὰ τοῦ νόμου ἀπέθανον εἰς τὸν νόμον [καὶ ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη καὶ ἐθανατώθη βάσει τοῦ νόμου], διὰ νὰ ζήσω εἰς τὸν Θεὸν [τῆς ἀναρχίας]. Μετὰ τοῦ Χριστοῦ συνεσταυρώθην...Δὲν ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Διότι ἂν ἡ δικαίωσις γίνεται διὰ τοῦ νόμου, ἄρα ὁ Χριστὸς εἰς μάτην ἀπέθανε»(Πρός Γαλάτας, Β’ 7-21). Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπηλευθέρωσε ἀπό τούς νόμους τοῦ κράτους βάσει τῶν ὁποίων κατεδικάσθη διὰ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, τὴν σταύρωση. Ὁ Παῦλος προσθέτει: «Ὁ Χριστὸς ἐξηγόρασεν ἠμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος κατάρα ὑπὲρ ἠμῶν. Διότι εἶναι γεγραμμένον, «Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου» (Γ’ 13).
Εἰς τοὺς ἀποκαλούμενους Γαλλογραικούς τῆς Μικρασίας λοιπόν, ὁ Παῦλος διεμήνυσε τὸ σύνθημα τῆς ἀνεξιθρησκείας πού ἡ Δύση ἀνέτρεψε τελείως καὶ συνεχίζει νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὰ ὁλοκαυτώματα τῆς δυτικοεμπνευσμένης δημοκρατίας πού ὑπεδούλωσε τὸ Βιετνάμ, τὴν Γιουγκοσλαυῒα, τὸ Ἀφγανιστάν καὶ τὸ Ἰράκ. Ἡ δημοκρατία τοῦ νόμου ἀντεκατεστάθη στὸν Χριστὸ μὲ τὴν ἐλευθερία τῆς πίστεως. Λέγει στούς Γαλάτες ὁ Παῦλος: «Δὲν εἶναι πλέον Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην. Δὲν εἶναι δοῦλος , οὐδὲ ἐλεύθερος. Δὲν εἶναι ἄρσεν καὶ θῆλυ. Διότι πάντες σεῖς εἶσθε εἷς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»(Γ’ 28).
Ἡ περιτομὴ συμβολίζει τοὺς νόμους τοῦ κράτους καὶ ὁ Παῦλος λέγει: «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομὴ ἔχει ἰσχύν τινά, οὔτε ἀκροβυστία [τὸ ἀπερίτμητο τοῦ ἀνδρικοῦ αἰδοίου] ἀλλὰ πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργούμενη» (Ε’ 6). Μόνος νόμος πού ἰσχύει γιὰ τὸν χριστιανὸ εἶναι ἡ κατανόηση καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἄλλου: «Διότι ὅλος ὁ νόμος εἰς ἕνα λόγον συμπληροῦται, εἰς τὸν, «θέλεις ἀγαπᾶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Ε’ 14).
Ἡ ἀλήθεια ἔρχεται ἐξ Ἀνατολῶν. Ἡ Turkish Daily News, στὶς 21 Δεκεμβρίου 2005, παρουσίασε ὡς ἑξῆς «τὴν θεατρικὴ δίκη Παμούκ»: Ἀναμφιβόλως, παρατηρεῖ ὁ δημοσιογράφος Burak Bekdil, ὁ Παμοὺκ εἶναι διεθνῶς πολὺ γνωστὸς μυθιστοριογράφος. Ἔχει μεταφρασθῆ σὲ 40 γλῶσσες. Στὴν οὐσία εἶναι ὁ πλέον γνωστὸς Τοῦρκος μυθιστοριογράφος. Ἀλλά τὸ ὅτι τὰ ἔργα του εἶναι εὐπώλητα δὲν τὸν κάνει ὑποχρεωτικὰ καὶ μεγαλοφυῒα καί οὔτε τὸν τοποθετεῖ ὑπεράνω τοῦ νόμου. Διότι ἢ ἀποδέχεσαι τὴν ὑποκρισία τοῦ νόμου, πού τότε πρέπει ὅλοι νὰ τὴν ὑποστοῦμε, γνωστοὶ καί ἄγνωστοι, ἢ καταγγέλουμε ὅπως θὰ ἔπρεπε τὴν ὑποκρισία αὐτὴ καί τὶς δικαστικὲς ἀρχὲς πού στὴν οὐσία δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ ἀνεξάρτητες ἀπό τους πολιτικούς.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μᾶς πιέζει στὸ ὄνομα τῶν δῆθεν «εὐρωπαϊκῶν ἄξιων». Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὸν Παμοὺκ νὰ λέγη ὅτι ἑκατομμύρια Ἀρμενίων καί χιλιάδες Κούρδων ἐσφαγιάσθησαν ἀπό τούς Τούρκους. Οἱ δικαστές μας νὰ τὸν ἀγνοήσουν. Νὰ ἀκολουθήσουν τὴν εὐρωπαϊκὴ ὑποκρισία ἡ ὁποία ἐδέχθη «γιὰ στρατηγικοὺς λόγους» (τὴν ἔνταξη τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ) νὰ τροποποιηθῆ τὸ τουρκικὸ ἄρθρο 159 στὸ ἄρθρο 301, πού οὐσιαστικὰ ἐπιτρέπει τὴν ἴδια καταπίεση ἐλευθεριῶν μὲ τὸ προηγούμενο. Γιατί ἐμεῖς νὰ ὑποστηρίζουμε τὶς δημοκρατικὲς ἐλευθερίες ἐφόσον ἡ ΕΕ κάνει τὸν κουτό; Ἡ ἴδια ἡ ΕΕ, μὲ τὶς ἐπεμβάσεις της, μᾶς προτρέπει νὰ πιέζουμε τὴν δικαστικὴ ἀρχὴ ὥστε νὰ μὴν εἶναι ἀνεξάρτητη. Τὸ πλέον τραγελαφικὸ ὅμως γεγονὸς, πού καταρρίπτει τὸν μύθο περί δικαστικῆς ἀνεξαρτησίας καί δημοκρατίας στὴν Δύση ὑπῆρξε ἡ ὑποστήριξη τῆς δημοσιεύσεως αἰσχρῶν γελοιογραφειῶν στὸν τύπο τῆς Δανίας κατὰ τοῦ Προφήτου τοῦ Ἰσλάμ, στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως, τὴν ἴδια στιγμὴ πού ἀπαγορεύεται στὶς νεαρὲς μουσουλμανίδες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης νὰ φοροῦν τὸ κεφαλομάνδηλο! Καί τί νὰ εἰπῆ κανεὶς γιὰ τὸ ἐπαναλαμβανόμενο μονότονο σχῆμα τοῦ τρομοκρατημένου γραικύλου τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου, ὅτι «ἐμπιστεύεται τὴν ἑλληνικὴ δικαιοσύνη» ὅταν ὁ Εὐάγγελος Γιαννόπουλος, ὡς ὑπουργὸς Δικαιοσύνης εἶχε τὸ θράσος νὰ ἐμφανίζεται ὡς κατήγορος Ἕλληνος πολίτου στὰ δικαστήρια, γνωρίζοντας κάλλιστα ὅτι οἱ δικαστὲς θὰ «ἐσέβοντο» στὶς ἀποφάσεις τους τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀφεντικοῦ τους. Μετὰ δὲ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα ἀπεκαλύφθη -λὲς καί δὲν τὸ ἐγνώριζαν οἱ γνωρίζοντες- ὅτι ἡ ἑλληνικὴ δικαιοσύνη ἦταν καθ’ ὁλοκληρίαν διεφθαρμένη.
β) Ὁ κόλαφος τοῦ Ἀράλδου Πίντερ στὸ μάγουλο τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας.
Ἀπὸ τοὺς ὀλίγιστους διανοουμένους πού δὲν ἐδείλιασαν ποτὲ στὴν ζωὴ τους ἐνώπιον τῶν σειρήνων τῆς κοινοβουλευτικῆς διεφθαρμένης δημοκρατίας, ἀκόμη καί τὴν στιγμὴ πού ἐλάμβανε (καὶ παρὰ τὶς ἀπελπισμένες προσπάθειες τῶν δημοκρατῶν συμπατριωτῶν του νὰ μὴν τοῦ δοθῆ τὸ βραβεῖο) τὸ Νομπὲλ λογοτεχνίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2005, ὁ Βρεταννὸς συγγραφεὺς Ἀράλδος Πίντερ, δὲν ἐχρειάσθη νὰ τραγουδήση τοὺς ἀπελπισμένους στίχους μίας νεολαίας ριγμένης στὸ πεζοδρόμιο, ἡ ὁποία ἔχει καταπλακωθῆ ἀπὸ τὴν βία τῆς δημοκρατικῆς διαφθορᾶς. Αὐτοί οἱ γαλλικοὶ στίχοι ἔλεγαν : «On revait de changer le monde -mais le monde nous a changé - Bourgeois et prolétaires - désormais tous unis - dans l'Ιnternationale Pepsi». Δηλαδή: «Ὀνειρευώμεθα νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο -ἀλλά ὁ κόσμος μᾶς ἄλλαξε -Ἀστοί καί προλετάριοι -ἑνωμένοι πλέον -στὴν Διεθνῆ τῆς Πέπσι».
Ὁ Πίντερ, ἐνῷ κατετρώγετο ὁλόκληρο τὸ σῶμα του ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, μέσα στὴν Ἀγγλία τοῦ σοσιαλδημοκράτη Κουίσλινγκ, Τόνυ Μπλαίρ, σφαγέως τοῦ Ἰρὰκ στὸ ὄνομα τῆς δημοκρατίας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρὰ του κατετρώγετο ἀπὸ τὸν καρκίνο τοῦ καπιταλισμοῦ, ἀπέστειλε ἕνα φλεγόμενο ἀπὸ διανοητικὴ διαύγεια κατηγορητήριο ποὺ ἐδιαβάσθη στὴν Στοκχόλμη στὶς 7 Δεκεμβρίου 2005, ὡς ἀδιάσειστο στοιχεῖο γιὰ τὴν διαφθορὰ τῶν πολιτικῶν τῆς ἀπανταχοῦ δημοκρατίας.
Καὶ ἰδοὺ ὁ μέγας Πίντερ, ἑβραῖος ὅπως οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καταφερόμενος ἀπὸ τὸ βουνὸ τῆς ἀληθείας ἐπὶ τῶν ἀθλίων κεφαλῶν ὅλων τῶν βουλευτικῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς, ἐπί τῶν κεφαλῶν ἑνὸς μπιμπικανθρώπου Σημίτη, ἑνὸς μπεμπέκου Καραμανλίσκου, ἑνὸς Παπανδρεῒσκου, προέδρου τμήματος πολιτικῶν ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μελούνας, ἑνὸς πολιτικοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας Χριστοδούλου, τὸν ἀποκαλούμενο Ἀνδρέα μὲ ράσα. Ἰδοὺ ἡ φράση πού ἐξετόξευσε καὶ ἐδιαβάσθη στὴν Στοκχόλμη, τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη ἡμέρα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου τοῦ 2005. Ἰδού: «Ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτικῶν, βάσει τῶν στοιχείων πού ἔχουμε συλλέξει, δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀλήθεια ἀλλά γιὰ τὴν ἐξουσία καί γιὰ τὴν διαιώνιση αὐτῆς τῆς ἐξουσίας. Γιὰ νὰ κρατήσουν αὐτὴν τὴν ἐξουσία εἶναι οὐσιῶδες οἱ ἄνθρωποι νὰ κρατοῦνται βυθισμένοι στὴν ἄγνοια, νὰ ζοῦν μέσα στὴν ἄγνοια τῆς ἀληθείας, ἀκόμη καὶ τῆς ἰδικῆς τους ζωῆς. Ὅ,τι μᾶς περιτριγυρίζει εἶναι ἕνα μεγάλο πλέγμα ψευδολογιῶν πού μᾶς θρέφει».
Γεώργιε Παπανδρέου, νεώτερε, κύττα στὰ μάτια τόν ψυχορραγοῦντα Πίντερ, κλάψε ἀπὸ ντροπὴ καί κτύπα μὲ ὁρμὴ τὸ κεφάλι σου στὸν τοῖχο,ὅπως τὸ ἔκαμε αὐτὸς ὁ γενναῖος Σέρβος μπασκετμπολίστας, πού μόλις ἀπεβίωσε στὴν Ἀθήνα. Θὰ ἀπελευθερωθῆς ἔτσι ἀπὸ τον ἀπίθανο συρφετό τῶν βετεράνων πολιτικάντηδων τοῦ ΠΑΣΟΚ πού σὲ περιστοιχίζουν. Ἐὰν θέλεις νὰ μείνεις στὴν Ἱστορία, κτύπα!
γ) Τὸ ὄνειδος τῆς δημοκρατίας
Καί ὁ προφήτης Πίντερ συνεχίζει: «Ἡ Ἀμερικὴ γενικῶς ἐπροτίμη τὴν ἀποκαλούμενη ἀπὸ αὐτὴν «σύρραξη χαμηλῆς ἐντάσεως». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπεβίωναν, ἀλλά πιὸ ἀργὰ ἀπ’ ὅτι ἐὰν ἐξαπολύετο βόμβα ἐπί τῶν κεφαλῶν τους. Δηλαδή, μολύνετε τὴν καρδιὰ τῆς χώρας, ἐμφυτεύετε ἕναν καρκινογόνο ὄγκο και παρακολουθεῖτε τὴν ἐξάπλωση τῆς γάνγραινας. Ὅταν πλέον ὁ λαὸς ὑπέκυψε... καί οἱ φίλοι σας... κωλοκάθονται στὴν ἐξουσία, ἐμφανίζεσθε στὶς κάμερες καί δηλώνετε ὅτι ἡ δημοκρατία ἐθριάμβευσε». Αὐτὸ εἶχε γίνει στὴν Ἑλλάδα τὸ 1981-1996, ὅταν ὁ Ἀνδρέας ξεδόντιασε τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα μὲ ἀπίθανα ἀμερικανοεμπνευσμένα ψεύδη καί μετὰ ἐνεφανίσθη στὶς κάμερες δηλώνοντας ὅτι ἐθριάμβευσε ἡ δημοκρατία, ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ πατέρας του γιὰ τὴν λαοκρατία τὸ 1944.
Ὁ Πίντερ ἐνθυμεῖται μία συνάντηση στὴν ὁποία εἶχε πάρει μέρος στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, στὴν πρεσβεία τῶν ΗΠΑ στὸ Λονδῖνο, γιὰ νὰ ἀποτρέψη τὴν αὔξηση τῆς ἀμερικανικῆς βοηθείας στοὺς κτηνώδεις Κόντρας κατὰ τοῦ λαοῦ τῆς Νικαράγουας, πού ἐκείνη τὴν ἐποχή, φραστικὰ ὑπεστηρίζετο ἀπὸ τὸν χαμαιλέοντα Ἀνδρέα. Ὁ Ἀμερικανὸς ἀπήντησε: «Σὲ περίοδο πολέμου οἱ ἀθῶοι πάντα ὑποφέρουν», δηλώνοντας ὅτι ἡ Ἀμερικὴ θὰ ἐσυνέχιζε νὰ χρηματοδοτεῖ τοὺς Κόντρας, διότι ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ πρόεδρος Ρέϊγκαν, «οἱ Κόντρας ἦσαν τὸ ἠθικὸ ἀντίστοιχο τῶν πατέρων μας ποὺ ἵδρυσαν τὶς ΗΠΑ». Κατὰ τὰ ἄλλα οἱ ἀμερικανοὶ συνομιλητὲς τοῦ Πίντερ τοῦ ἐξέφρασαν τὸν θαυμασμό τους γιὰ τὰ θεατρικά του ἔργα! Δηλαδή, μεταξύ τοῦ πολιτικοῦ-βουλευτοῦ καὶ τοῦ πραγματικοῦ διανοουμένου ὑπάρχει ἄβυσσος. Ὅταν ὁ βουλευτὴς χαιρετᾶ διὰ χειραψίας τὸν διανοούμενο σὲ κάποια βραδυὰ καὶ νομίζει, ὡς βάρβαρος, ὅτι τὸν τιμᾶ, προσθέτοντας: « σᾶς διαβάζω», ἡ ἀντίδραση τοῦ Πίντερ εἶναι νὰ σκουπίση τὸ μολυσμένο ἀπὸ τὴν χειραψία χέρι του μὲ τὸ μανδήλι!
δ) Οἱ βουλευτὲς εἶναι ἐγκληματίες
Οἱοσδήποτε βουλευτής, ὅταν τὸ κόμμα του εὑρίσκεται «στὴν ἐξουσία», δηλαδὴ στὴν μάσα μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ΗΠΑ, εἶναι συνεργὸς τοῦ ἐγκλήματος, δηλαδὴ μαζικὸς ἐγκληματίας ὁ ἴδιος καί πρέπει νὰ καταδικασθῆ ὅπως οἱ ναζίδες στὴν Νυρεμβέργη! Αὐτὸ ἐξηγεῖ στὴν ὁμιλία του γιὰ τὸ Νόμπελ ὁ Πίντερ. Βεβαίως ὁ βουλευτὴς δύναται νὰ ἀπαντήση: Μὰ οἱ Ἀμερικανοὶ κατέχουν 702 στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις σὲ 132 χῶρες τοῦ κόσμου. Τὸ δακτυλάκι μου νὰ σηκώσω καί εἶμαι πεθαμένος. Αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε καί ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς. Ἀπάντηση πού δίδουμε: γίνου καμικάζι. Προσπάθησε ὅπως ὁ στρατηγὸς ντὲ Γκὼλ ἢ ὅπως ἡ Βόρειος Κορέα σήμερα νὰ ἀποκτήση ἡ χώρα σου ἀνεξάρτητητη πυρηνικὴ δύναμη, ἀντὶ δουλοπρεπῶς νὰ δηλώνης κατὰ τῆς ἐξαπλώσεως τῶν πυρηνικῶν ὅπλων, τὴν στιγμὴ πού ΗΠΑ και Ἰσραὴλ κατέχουν τὴν βόμβα.
Ὁ Ἀνδρέας ἔδιδε τὴν ἴδια ἀπάντηση μὲ τὸν Πίντερ τὸ 1967-1974. Βίαιη ἀντίσταση μὲ ἐκτελέσεις κατοχικῶν στοιχείων ξένων καὶ ἐγχωρίων Μετὰ ἀνεκάλυψε ὅτι τὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο εἶχε γίνει δημοκρατικὸ συνεπῶς ἐλεύθερο καί ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴν βούληση τῶν ΗΠΑ! Καί τὸ ἔχαψε ὁ ἑλληνικὸς λαός. Καλύτερα στὰ δημοκρατικὰ καφενεῖα μὲ τὸν φραπὲ παρὰ φλεγόμενος καμικάζι. Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ἡ διαφθορὰ τοῦ πολιτικοῦ ἐτιμωρεῖτο μὲ θάνατο. Ἀλλὰ οἱ ἐγκληματίες τῆς δημοκρατίας πού μᾶς κυβερνοῦν παγκοσμίως κατήργησαν τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου πρὸς χάριν τῆς «ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας» γιὰ νὰ γλυτώσουν τὸ κεφάλι τους ὁμοῦ μὲ τοὺς κοινοὺς ἐγκληματίες. Ὁ Πίντερ λέγει πώς οἱ Ἀμερικανοὶ ἀρνοῦνται νὰ συνυπογράψουν τὴν λειτουργία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου γιὰ νὰ μὴν δικαστοῦν οἱ ἴδιοι: «Ὁ Μπούς προειδοποίησε ὅτι ἐὰν ἕνας ἀμερικανὸς πολιτικὸς εὑρευθῆ στὸ ἑδώλιο θὰ στείλη τοὺς πεζοναύτες του νὰ καταλάβουν τὸ δικαστήριο». Τὸ πλέον πρακτικὸ γιὰ τοὺς Ἕλληνες δωσίλογους τῶν Ἀμερικανῶν, γιὰ νὰ ἐξοικονομηθῆ ἡ ἀποστολὴ τῶν βουλευτῶν στὴν Χάγη, εἶναι νὰ βομβαρδισθῆ ἡ Βουλή. Σὲ πολλὲς ἄλλες χῶρες ἡ λαϊκὴ ὀργὴ ἔχει βομβαρδίσει τὴν Βουλή, ὅπως στὴν Σερβία ἢ τὴν Ἀρμενία. Ἀλλά, προειδοποιεῖ ὁ Πίντερ, «τὸ αἷμα εἶναι βρώμικο. Λεκιάζει τὸ πουκάμισο καί τὴν γραβάτα ὅταν ὁμιλεῖτε μὲ εἰλικρίνεια ἐνώπιον τῶν τηλεοράσεων».
Καὶ τὴν Τετάρτη ἐκείνη τῆς 7ης Δεκεμβρίου τοῦ 2005, στὴν Στοκχόλμη, ἐνώπιον γραβατομένων κυρίων καί ἐνδεδυμένων κυριῶν μὲ πολύτιμα φορέματα, τὸ κείμενο πού ἔφερε τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο, «Τέχνη, ἀλήθεια καί πολιτική», τοῦ καρκινοκτυπημένου 75χρονου Πίντερ ἤχησε προειδοποιητικὰ σὲ ὅλες τὶς γωνιὲς τῶν Ἑξαρχείων τῆς Δύσεως: Ὡσὰν τοὺς πρώτους χριστιανούς, ξεσηκωθῆτε καί σταυρωθῆτε, ἦταν τὸ μήνυμα: «Ὑψίστη ὑποχρέωση γιὰ ὅλους μας, παρὰ τὰ τεράστια ἐμπόδια πού ὑπάρχουν, εἶναι νὰ εἴμεθα ἀποφασισμένοι διανοούμενοι μὲ ἀγρία ἀποφασιστικότητα, στωϊκοί καί ἀκλόνητοι γιὰ νὰ ὁρίσουμε ὡς πολίτες τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας καὶ τῶν κοινωνιῶν μας. Ἐὰν μία τέτοια ἀποφασιστικότητα δὲν ἐνσαρκωθῆ στὸ πολιτικό μας ὅραμα, δὲν θὰ ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἐλπίδα νὰ ἐπαναφέρουμε αὐτό πού χάνουμε: τὴν ἀνθρωπίνη ἀξιοπρέπειά μας».
Ἀκόμη καὶ μεγάλες ἐφημερίδες τοῦ κατεστημένου πού συνεχίζουν νὰ παίζουν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἐξάπλωση τῶν ψευδολογιῶν τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ὅπως τὸ βρεταννικὸ The Guardian καί τὸ ἀμερικανικὸ New York Times, ἀνεγνώρισαν τὴν καθοριστικὴ ἐπιρροὴ τοῦ μηνύματος τοῦ προφήτου Πίντερ στὶς συνειδήσεις τῆς Οἰκουμένης. Χωρὶς τοὺς ἐλαχίστους Σωκράτηδες, χωρίς τοὺς ἐλαχίστους προφῆτες, ὁ πλανήτης θὰ ἦταν σήμερα μία ἀξεπέραστη, ἀδιάβατη ζούγκλα βουλευτῶν, μπιμπικανθρώπων, μπεμπέκων καί προέδρων
τμημάτων Πανεπιστημίων τῆς Μελούνας. Τὸ βουλευτικὸ σύστημα προσπαθεῖ νὰ χωνεύση στὸν πελώριο στόμαχο του ὅλα τὰ δυνατὰ ἐπαναστατικὰ ὀξέα ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸ διαλύσουν.
Ὅταν δολοφονοῦν τὸν Γκεβάρα περισώζουν τὸ γενειοφόρο Χριστοποιὸ πτῶμα του καί τὸ πωλοῦν σὲ μπλουζάκια καὶ σὲ πορτραῖτα πού ἀναρτῶνται στὸν τοῖχο τῶν γραφείων τῶν προέδρων τῶν μεγάλων καπιταλιστικῶν ἐπιχειρήσεων, στὸν τελευταῖο ὄροφο τῶν οὐρανοξυστῶν τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου, τοῦ Ντάλλας καὶ τῆς Νέας Ὑόρκης. Βγάζουν λεπτὰ ἀκόμη καί ἀπὸ τὰ πτώματα τῶν ἐχθρῶν τους, ἐφόσον ὅπως συνηθίζουν νὰ λένε «τὸ πτῶμα τοῦ ἐχθροῦ μοσχοβολᾶ».
Ποίημα τοῦ Πίντερ: Θάνατος.
Ποῦ εὑρῆκαν τo πτῶμα; -Ποῖος εὑρῆκε το πτῶμα; -Ἦταν τὸ πτῶμα πεθαμένο ὅταν το εὕρηκαν; -Πῶς εὑρῆκαν τὸ πτῶμα; -Ποῖος ἦταν τὸ πτῶμα; -Ποῖος ἦταν ὁ πατέρας, ἡ κορη, ἤ ὁ ἀδελφὸς - Ἤ ὁ θεῖος ἤ ἡ ἀδελφή, ἤ ἡ μητέρα ἢ ὁ ὑϊός -Τοῦ παρατημένου πτώματος; -Ἦταν τὸ κορμὶ πεθαμένο ὅταν τό παράτησαν; -Ἦταν τὸ κορμί παρατημένο; -Ἀπὸ ποιὸν ἦταν παρατημένο; -Ἦταν τὸ πτῶμα γυμνὸ ἤ ένδεδυμένο γιὰ ταξίδι; -Τί σᾶς ἔκαμε να ἀποφανθῆτε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο;- Ἐσεῖς ἀποφανθήκατε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο; - Πόσο καλὰ ἐγνωρίζατε το πτῶμα; -Πῶς ἐγνωρίζατε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο; -Ἐπλύνατε τὸ πτῶμα; -Σφαλίσατε καὶ τοὺς δύο του ὀφθαλμούς; -Ἐθάψατε τὸ πτῶμα; -Τὸ ἀφήσατε παρατημένο; - Ἐφίλησες τὸ πτῶμα; (μετάφραση Δ. Κιτσίκη)
ε) Οἱ νονοὶ τοῦ ἔθνους
Ὁ ποιητὴς πονᾶ τὸν ἄνθρωπο πού ἐδολοφόνησε ἡ βουλευτοδημοκρατία στὸ ὄνομα τῆς ἑλληνικότητος, χρησιμοποιώντας ὑποκριτικὰ ὡς σάβανο τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Τὸ ἴδιο καί στὴν Τουρκία. Ὁ εἰσαγγελεὺς τῆς συνοικίας Πέρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως (ἀλλά θὰ ἠδύνατο κάλλιστα νὰ εἶναι καί τῶν Ἀθηνῶν), ἰσχυριζόμενος ὅτι κάποιο μυθιστόρημα προσβάλλει τὴν σημαία, τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια, τὸ κράτος, τὸν ἐθνικὸ στρατό, κοντολογὶς τὴν τουρκικότητα, ἤσκησε ποινικὴ δίωξη κατὰ τοῦ ἐκδότου. Αὐτὸ ἔγινε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2005 καί ἀφορᾶ τὸ βιβλίο, Οἱ μάγισσες τῆς Σμύρνης, τῆς Ἑλληνίδος συγγραφέως Μάρας Μεϊμαρίδη. Πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο ἄρθρο 301 τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικος τῆς Τουρκίας, πού ἀντεκατέστησε τὸ ἄρθρο 159, γιὰ νὰ ἱκανοποίηση τὶς δημοκρατικὲς εὐαισθησίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μὲ τὸ ὁποῖο ἐδιώχθη καί ὁ Παμούκ.
Τί λέγει ὁ εἰσαγγελεύς; Ὅτι «τὸ βιβλίο περιέχει ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες, ξεπερνώντας τὰ ὅρια τῆς κριτικῆς, προσβάλλουν τοὺς Τούρκους, τό τουρκικὸ κράτος καὶ τὸν τουρκικὸ στρατό».Σύμφωνα μὲ τὴν τουρκικὴ Ραντικάλ, στὸ βιβλίο οἱ Τοῦρκοι παρομοιάζονται μὲ φίδια πού ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὸν μόχθο τῶν ἄλλων.Γίνεται δὲ λόγος γιὰ τουρκικὴ ἐκμετάλλευση τῶν μειονοτήτων καί γιὰ δολοφονικὲς διαθέσεις τῶν Τούρκων κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Ἀμπντουλλάχ Γιλμάζ, ἐκδότης τοῦ μετεφρασμένου μυθιστορήματος εὑρέθη ὑπὸ τὴν σπάθη τριῶν ἐτῶν φυλακίσεως. Οἱ ἐκδόσεις τοῦ Literatur, ἐπούλησαν στὴν Τουρκία, 50.000 ἀντίτυπα τοῦ βιβλίου.
Οἱ νονοί τοῦ ἔθνους μας τρίβουν τὰ χέρια τους ἀπὸ ἱκανοποίηση διότι αὐτὲς οἱ διώξεις ἀφοροῦν λένε, τὴν Τουρκία καί ὄχι τὴν Ἑλλάδα. Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τόσο συνηθίσει μὲ τὴν σήψη τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, πού ἐπῆρε τεράστιες διαστάσεις τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Διαφθορέως Ἀνδρέα, ὥστε δὲν πτοοῦνται μὲ καμμία καταγγελία. Ἀφοῦ ὅλοι μας, καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλλην εἶναι διεφθαρμένος, φυσικὸ εἶναι καὶ τελείως ἀποδεκτό, oἱ βουλευτές μας νὰ εἶναι ἐξίσου διεφθαρμένοι. Πατέρες μας εἶναι, καθρέπτης μας εἶναι, καὶ τοὺς ἀγαποῦμε. Εἴμεθα ὅλοι, μία μεγάλη καὶ ἀγαπημένη μαφία. Θυμίζει τὴν νοοτροπία ποὺ γνωρίζω καλά, τῆς Ἰταλικῆς Κόζα Νόστρα τῆς Ἀμερικῆς μὲ τὴν ἀπαράμιλλη συγγενικὴ ἀλληλεγγύη.
Σὲ ποίαν ἄλλη χώρα ἕνας ὑπουργός, ὁ Μανώλης Κεφαλογιάννης, ὡς ὑπουργὸς Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας, ἀποκαλεῖ συλλήβδην ὅλους τους Ἕλληνες, ὁμοῦ μὲ τὸ κατεστημένο του, τήν Βουλή, τὴν Κυβέρνηση καὶ τὸν ἐπιχειρηματικό κόσμο, καραγκιόζηδες καὶ δὲν παραιτεῖται. Και γιατὶ νὰ παραιτηθῆ ἐφόσον ἀναγνωρίζουμε ὄτι ὅλοι τὸ ἴδιο εἴμεθα. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες συμφωνοῦν.Ναί, εἴμεθα πονηροί, καταφερτζῆδες καὶ ὁ ἐθνικός μας ἥρωας εἶναι ὁ Καραγκιόζης, πού τολμοῦν νὰ θέλουν νὰ μᾶς τὸν πάρουν οἱ Τοῦρκοι. Ἀνοίξατε τὸν τηλεφωνικὸ κατάλογο, μόνον τῶν Ἀθηνῶν καί μετρήσατε τὸν ἀριθμὸ τῶν συμπατριωτῶν μας πού φέρουν τὸ ἡρωϊκὸ ὄνομα τοῦ Καραγκιόζη. Καὶ αὐτοὶ δὲν εἶναι ὅλοι τους βουλευτές.
Ὁ ὑπουργὸς καὶ βουλευτὴς Ἡρακλείου κ. Κεφαλογιάννης θεωρεῖ ὅτι ἡ Βουλὴ δὲν κινδυνεύει νὰ μὴν ξαναψηφισθῆ ἐφόσον εἴμεθα ὅλοι ὑπερήφανοι πού εἴμεθα καραγκιόζηδες. Ἀπόδειξη λέγει ὅτι συστηματικὸ μέλημα του εἶναι νὰ κάνει ἀγωγὲς κατὰ τῶν ἐφημερίδων, ὄχι γιὰ νὰ πατάξη τὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως, ἀλλά γιὰ νὰ μαζεύη χρήματα (εἶναι οἰκονομολόγος στὸ ἐπάγγελμα) καὶ μὲ αὐτὰ νὰ σπουδάζη τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς πατρίδος του τῆς Κρήτης. Καὶ ὁ Καραγκιόζης μὲ τὸ μακρύ του χέρι πού τοποθετεῖ στὴν κωλότσεπη τοῦ συμπατριώτου του, τὸν ξαλαφρώνει ἀπὸ τὸ πορτοφόλι του. Καί οἱ μαφιόζοι τῆς Σικελίας, μὲ τὸ περίσσευμα τους σπουδάζουν τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς νήσου τους. Ὅλα αὐτὰ τὰ δεχόμεθα λέγει ὁ βουλευτής μας ἐπειδὴ τοῦ μοιάζουμε καὶ «οἱ γιαγιάδες βάζουν τὴν φωτογραφία μου μαζὶ μὲ τὰ εἰκονίσματα καὶ προσεύχονται γιὰ μένα». Ἀγαποῦμε τόσο πολύ τούς καραγκιόζηδες βουλευτές μας ὥστε, προσθέτει ὁ Κεφαλογιάννης, «ὁ κόσμος θὰ μᾶς ξαναψηφίση, γιατί εἴμαστε καλὰ παιδιά, κολλεγιόπαιδα».
Ἐπειδή, τὸ παρὸν περιοδικὸ διαβάζεται ἀπὸ διανοουμένους πού δὲν ἔχουν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ
τὴν ζούγκλα τῆς βουλευτοκρατίας καί θὰ νομίζουν ὅτι ὑπερβάλλουμε, ἰδοὺ ἐπὶ λέξει τί ἔγραψαν γιὰ τὸ ἑλληνικὸ αὐτὸ φαινόμενο, οἱ ἀθηναϊκὲς ἐφημερίδες: «Ὁ κ. Κεφαλογιάννης μιλώντας σὲ δημοσιογράφους, ἐξαπέλυσε σφοδρὴ ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ πολιτικοῦ καί ἐπιχειρηματικοϋ κόσμου ἀλλά καὶ τῶν Μέσων Ἐνημέρωσης, χωρὶς νὰ ἀφήση ὅμως ἀπ’ ἔξω τὴν ἴδια τὴν κυβέρνηση καί τὸν ἑαυτό του. Εἴμαστε ὅλοι καραγκιόζηδες, δήλωσε ἐμφατικά, διευκρινίζοντας μάλιστα ὅτι ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἀπαξιωτικὸ χαρακτηρισμὸ δὲν ἑξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του. Κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ὕπουργου Ναυτιλίας οἱ πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένης καί της σημερινῆς κυβερνήσεως, εἶναι καραγκιόζηδες ἐπειδὴ συντηροῦν τὸ ἀρρωστημένο, ὅπως χαρακτήρισε, κλίμα διαπλοκῆς πού κυριαρχεῖ στὴν χώρα»(Ἔθνος, 5 Μαΐου 2006)
ς’) Εὐθύνεται ὁ Προϊστάμενος
Ὁ Γραικύλος τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου εἶχε πάντα νοοτροπία δημοσίου ὑπαλλήλου, δηλαδὴ εὐθυνοφοβίας, ὅ,τι εἰπεῖ ὁ προϊστάμενος, τὸ δὲν βαριέσαι, ἀφοῦ κλέβεις κλέβω, ἐγὼ θὰ βγάλω τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα καί ἄλλα τοιαῦτα. Τσεπώνουμε ὅσα βροῦμε, ἀρκετὰ τουλάχιστον γιὰ νὰ πίνουμε τὸ φραπεδάκι μας, ἀνάβουμε τὸ κεράκι μας στὴν ἐκκλησία, δὲν κοστίζει καὶ σοῦ ἐξασφαλίζει τὴν μετέπειτα ζωή. Παιδιὰ ὅμως δὲν κάνουμε. Ἔχουμε ἀδυναμία βέβαια στὰ ἀγγελούδια, ἀλλά κοστίζουν παραπάνω ἀπὸ τὸ ἀπαραίτητο αὐτοκίνητο καὶ τὸ κινητὸ γιὰ νὰ ρωτᾶμε ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο, «γυναῖκα, τί ἑτοίμασες γιὰ φαγητό;» ἤ «ἔλα ρὲ μαλάκα!»
Ὁ προϊστάμενος λοιπὸν στὴν Οὐασιγκτώνα ποὺ παρακολουθεῖ κάθε κίνησή μας μὲ τσιπάκια στὰ διαβατήρια, κάμερες στοὺς δρόμους καί ὑποκλοπὲς στὰ τηλέφωνα, εὑρίσκεται νυχθημερὸν στὸ κρεββάτι μας. Ὁ Κιτσίκης μᾶς λέγει ὅτι οἱ φοιτητές του στὴν Ὀττάβα πωλοῦν γιὰ ἑκατὸ δολλάρια τὶς σημειώσεις ποὺ παίρνουν στὰ μαθήματά του στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες, ἄλλα ὅτι αὐτὸς δὲν νοιάζεται διότι τί νὰ τοῦ κάνουν. Φτασμένος εἶναι, ἐνῶ ἐμεῖς;
Ὁ δημοσιογράφος Robert Fisk μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τὸ Ἰσραηλινὸ λόμπυ στὴν Ἀμερικὴ ἐνθαρρύνει τοὺς φοιτητές, πληρώνοντάς τους, νὰ κατασκοπεύουν τοὺς καθηγητές τους καὶ νὰ παραδίδουν στὸ ἰσραηλινὸ λόμπυ τὶς σημειώσεις τους γιὰ νὰ διαπιστωθῆ ἐὰν ὁ καθηγητὴς ἐξεφράσθη ἀρνητικὰ κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ καθηγήτρια Saree Makdisi τοῦ University of California at Los Angeles (UCLA), ἀπεκάλυψε ὅτι ἱστοσελίδα τοῦ ἑβραϊκοῦ λόμπυ στὸ διαδίκτυο προσφέρει χρήματα σὲ κάθε φοιτητὴ πού ἀναφέρει τὶς πολιτικὲς τάσεις τῶν καθηγητῶν του, εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾶ τὴν Μέση Ἀνατολή. Στὴν ἔκθεση τους τοῦ Μαρτίου 2006, πού φέρει τὸν τίτλο, The Israel Lobby and US Foreign Policy, oi Stephen M. Walt καὶ John J. Mearsheimer, καθηγητὲς ἀντιστοίχως τῶν Πανεπιστημίων Χάρβαρντ καὶ Σικάγου, ἀναφέρουν ὅτι «τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2002, οἱ Martin Kramer καί Daniel Pipes, δύο φανατικοὶ νεοσυντηρητικοί ὑποστηρικτὲς τοῦ Ἰσραήλ, ἀνέβασαν στὸ διαδίκτυο μία ἱστοσελίδα πού ὠνόμασαν Campus Watch, στὴν ὁποία παρουσίαζαν φακέλους γιὰ ὑπόπτους καθηγητὲς καί ἐνεθάρρυναν φοιτητὲς νὰ ἀναφέρουν σχόλια καί συμπεριφορὰ τῶν καθηγητῶν τους πού ἠδύναντο νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἐχθρικὰ πρὸς τὸ Ἰσραὴλ (βλ. καὶ Michael Dobbs, Middle East Studies under Scrutiny in US, Washington Post, 13-1-2004). ΕΙδικά τὸ Ἰσραηλινὸ λόμπυ AIPAC (American Israel Public Affairs Committee) τριπλασίασε τὰ ἔξοδά του γιὰ προγράμματα στοὺς φοιτητικοὺς χώρους τῶν πανεπιστημίων. Τὸ 2002 καί 2003, τὸ AIPAC μετέφερε στὴν ἀμερικανικὴ πρωτεύουσα 240 φοιτητὲς γιὰ νὰ ὑποβληθοῦν σὲ ἐντατικὰ καθοδηγητικὰ μαθήματα καὶ τὰ ἔστειλε ὀπίσω στὰ πανεπιστήμια τους γιὰ νὰ κερδίσουν τὴν φοιτητικὴ κοινὴ γνώμη στὶς ἰσραηλινὲς θέσεις. Τὴν ἄνοιξη τοῦ 2005, ἐκάλεσε ἑκατὸ προέδρους φοιτητικῶν ὀργανώσεων, οἱ 80 τῶν ὁποίων δὲν ἦσαν ἑβραῖοι, νὰ πάρουν μέρος στὸ ἐτήσιό του συνέδριο (βλ. στὴν ἑβραϊκὴ ἐφημερίδα Forward, τῆς 24-6-2005, τὸ ἄρθρο τοῦ Nathaniel Popper, Pro-Israel Groups: Campuses Improving).
Στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια ὑπάρχουν ἤδη 130 προγράμματα ἑβραϊκῶν σπουδῶν τὰ ὁποῖα ὅλα φυσικὰ προωθοῦν τὰ ἰσραηλινὰ συμφέροντα. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἱκανοποιεῖ ἐπαρκῶς τὸ λόμπυ. Γι’ αὐτό καὶ ὑπέβαλε στὸ Κογγρέσσο πρόταση νὰ λογοκρίνονται ὅλα τὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα τῆς χώρας καί νὰ ἀποτρέπεται κάθε κριτικὴ τοῦ Ἰσραήλ. Ἔτσι οἱοδήποτε ἵδρυμα πού θὰ κατακρίνη τὸ Ἰσραὴλ θὰ παύη νὰ χρηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ὁμοσπονδιακὴ κυβέρνηση. Ἡ πρόταση αὐτὴ εὑρίσκεται πρὸς τὸ παρὸν στὸ στάδιο τῆς μελέτης.
Τὸ ἑβραϊκὸ χρῆμα ρέει ἄφθονο γιὰ τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν ἐκλογῶν στὸ Κογγρέσσο καί τὶς προεδρικὲς ἐκλογές. Ἔτσι ἡ Washington Post ἐκτιμᾶ ὅτι οἱ ὑποψήφιοι τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος στὶς προεδρικὲς ἐκλογὲς ἐξαρτῶνται ἀπό τους ἑβραίους χρηματοδότες τους πού καλύπτουν τὸ 60% τοῦ ταμείου τους. Συνεπῶς ἐφόσον οἱ Ἀμερικανοί, βουλευτές, δηλαδὴ τὸ πρότυπο τῆς δυτικῆς δημοκρατίας, εἶναι πουλημένοι, γιατί νὰ μὴν εἶναι πουλημένοι καὶ οἱ ὑφιστάμενοί τους, οἱ Ἕλληνες βουλευτές, στὴν ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὴν Οὐασιγκτώνα ἀθηναϊκὴ μπανανία;
Δύο καθηγητὲς Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μασαχουσέτης στὸ Dartmouth, κατείγγειλαν ὅτι οἱ ὑπηρεσίες καταπολεμήσεως τῆς τρομοκρατίας ἐπεσκέφθησαν ἕναν ἐκ τῶν φοιτητῶν τους ἐπειδὴ εἶχε δανεισθῆ ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη τοῦ Πανεπιστημίου τὸ περίφημο Μικρὸ Κόκκινο Βιβλίο τοῦ Μάο γιὰ νὰ ἑτοιμάση γιὰ τὸ μάθημα μία μελέτη. Οἱ ἀστυνομικοὶ προέβησαν στὴν κατάσχεση τοῦ βιβλίου δηλώνοντας ὅτι εὔρισκετο σὲ κατάλογο ὑπὸ ἔλεγχο τίτλων. Ἡ ἀντιτρομοκρατικὴ ὑπηρεσία (ἡ Homeland Security) τὸ εἶχε μάθει ἀπὸ τὴν διοίκηση τῆς βιβλιοθήκης ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται διὰ νόμου (τὸ Patriot Act) πού ἐπέρασε ἡ πλέον δημοκρατικὴ ἀμερικανικὴ βουλή, νὰ παραδίδη στὴν ὑπηρεσία τὸν κατάλογο τῶν ἐξερχομένων πρὸς μελέτην βιβλίων.
ζ) Γιατί ὁ Βύρων Πολύδωρας εἶχε δίκαιο
Ἡ παραπάνω φωτογραφία ἔκαμε τὸν γύρω του κόσμου. Θυμίζει τὴν περίφημη φωτογραφία τοῦ ἀμερικάνικου πολέμου στὸ Βιετνὰμ ποὺ δείχνει ἕνα γυμνὸ κοριτσάκι νὰ τρέχη τρομοκρατημένο μέσα στὶς βόμβες. Γιὰ τὸν ὑπουργὸ Δημοσίας Τάξεως, βουλευτή Βύρωνα Πολύδωρα, ἡ φωτογραφία αὐτὴ ὑπῆρξε τὸ τέλος τῆς σταδιοδρομίας του ὡς ἐπιστήμονος. Ποῖος τοῦ εἶπε νὰ ἐπιλέξη τὴν πολιτική; Ἤ μήπως τὰ λόγια του ἀπευθύνοντο καί μόνο στὸ ἀμερικανικὸ ἀφεντικό; Διότι ἔγινε, μὲ αὐτὰ ποὺ εἶπε, ὁ Σαρκοζύ τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ τὸ ἀντίστοιχο τοῦ μισητοῦ Γάλλου ὑπουργοῦ τῶν Ἐσωτερικῶν Nicolas Sarkosy, φαβορὶ τῶν Ἀμερικανῶν. Ἰδού τὰ φοβερὰ ποὺ ἐδήλωσε σὲ συνέντευξη στὸ ἑλληνικὸ πρόγραμμα τῆς γερμανικῆς Ντώϊτσε Βέλε, εὐρισκόμενος στὸ Μόναχο, στὶς 9 Ἰουνίου 2006:
«Οἱ μονάδες καταστολῆς, τὰ ἡρωϊκὰ ΜΑΤ ἔχουν γίνει σάκκος τοῦ μπόξ, τὰ βαρᾶνε μὲ τὰ σίδερα, τὰ ξύλα. Ἐκμεταλλεύομαι τὸ ἔγκυρο μικρόφωνο πού μοῦ δίνετε γιὰ νὰ πῶ: γιατί αὐτὴ ἢ μονομέρεια; Κανένας δὲν σχολιάζει ὅτι εἶναι ἀμυνόμενοι. Εἶναι ἀκούνητα καί ἀμίλητα στρατιωτάκια. Δικά μας παιδιὰ εἶναι. Τί τὰ βαρᾶνε οἱ ἐφορμοῦσες διμοιρίες τῶν διαδηλωτῶν μὲ ξύλα καὶ μὲ ρόπαλα, μὲ πέτρες καὶ μὲ σίδερα; Καί ὕστερα ἔχω τοὺς σχολιαστὲς καὶ λένε: «Προκάλεσε ἡ ἀστυνομία». Δὲν προκάλεσε ἡ ἀστυνομία, ἡ ἀκίνητη, καὶ τὰ ΜΑΤ. Δὲν συγκρουόμεθα μὲ κανένα πρόσωπο, καμμία ὁμάδα, κανένα σύνολο διαδηλωτῶν, παρατασσόμεθα ἐκεῖ νὰ κάνουμε τὸν σάκκο τοῦ μπόξ, γιὰ νὰ σώσουμε τὴν ζωὴ καί τὴν περιουσία τῶν πολιτῶν καί σὲ τελευταία ἀνάλυση, τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη. Kαί θὰ τὸ πετύχουμε».
Ὡς βουλευτής, δικηγόρος καί πατέρας τριῶν παιδιῶν εἶχε δίκαιο. Τὰ ΜΑΤ εἶναι τὰ μπουλντὸγκ τῆς βουλευτικῆς ἐξουσίας. Ἡ Βουλή, σὰν τὸ σαδιστὴ ἀφεντικὸ τοῦ σκύλου πίτμπουλ, τοῦ δίδει ἐντολὴ νὰ κατασπάραξη τὸν συνάνθρωπό του. Φυσικὰ καί δὲν φταίει τὸ πίτμπουλ. Τὸ ἀφεντικὸ φταίει. Καί τὸ πίτμπουλ ἂν εἶχε μυαλὸ θὰ κατέτρωγε τὸ ἀφεντικό του, πού τὸν ἐκμεταλλεύεται.
η) Ἤ μαζί μας ἢ ἐναντίον μας
Ὁ πρόεδρος Μπούς εἶχε ἐξ ἀρχῆς βάλει τὰ πράγματα στὴν σωστή τους θέση. Εἶχε προειδοποιήσει ὅτι αὐτοί ποὺ δὲν ἐνετάσσοντο στὸ πλευρὸ τῆς Ἀμερικῆς ἦσαν αὐτομάτως ἐναντίον της. Οἱ διανοούμενοι καὶ ἡ ἐλεύθερη σκέψη ἔχουν γίνει παγκοσμίως ὁ στόχος τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας. Τὰ κρούσματα τῆς καταστολῆς τῶν διανοουμένων εἶναι καθημερινὰ καί σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς δύσεως. Παράδειγμα, ὁ σημαντικώτερος ἐν ζωῇ αὐστριακὸς λογοτέχνης Πέτερ Χάντκε. Ἡ ἐπιτροπή ποὺ ἐπιλέγει κάθε χρόνο τὸν νικητὴ τοῦ περίφημου λογοτεχνικοῦ βραβείου Χάινριχ Χάϊνε, ποὺ ἀπονέμεται ἀπὸ τὸν δῆμο τῆς γερρμανικῆς πόλεως Ντύσσελντορφ μὲ 50.000 € εἶχε κρίνει ὅτι ἔπρεπε νὰ δοθῆ τὸ 2006, στὸν Χάντκε, ἀλλὰ τὸ δημοτικὸ συμβούλιο τῆς πόλεως ἀρνεῖται νὰ τοῦ τὸ δώση ἐπειδὴ ὁ συγγραφεύς αὐτὸς ὑπεστήριζε τὸ σερβικὸ καθεστὼς τοῦ Μιλόσεβιτς καὶ εἶχε παραστῇ στὴν κηδεία του! Τὸ 1999 ὁ Χάντκε εἶχε ἀρνηθῇ νὰ παραλάβη μίαν ἄλλη τιμητικὴ διάκριση, τὸ βραβεῖο «Γκέοργκ Μπίχνερ», γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν ἀντίθεσή του γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῆς Γερμανίας στὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς Γιουγκοσλαυΐας. Εἶχε δὲ γράψει ἄρθρα γιὰ νὰ τιμήση τοὺς Σέρβους ποὺ εἶχαν σφαγιασθῆ.
Ἡ ρήξη μεταξύ τοῦ πνεύματος καὶ τῶν βουλευτῶν πού κρύβονται στὴν σκιὰ τῶν πίτμπουλ ἔχει πάρει πλανητικὴ μορφή. Οἱ δωσίλογοι τῆς Αὐτοκρατορίας πληθαίνουν. Φερ’ εἰπεῖν, ὁ Γερμανὸς Γιόζεφ Μάρτιν (Γιόσκα) Φίσερ, πού ἦταν κάποτε μεταξὺ τῶν γνωστῶν ἀγνώστων πού ἐπέταγαν πέτρες στὴν στυνομία, σὲ διαδηλώσεις στὴν Φρανκφούρτη, καὶ πού μετά, σὰν τὸν Ἀνδρέα μὲ τὸ ζιβάγκο, ἐφόρη φθαρμένο τζὶν καὶ ἀθλητικὰ παπούτσια τὸν πρῶτο καιρὸ πού ἐξελέγη βουλευτὴς καὶ ἐμαίνετο κατὰ τῶν «πουλημένων» συναδέλφων του βουλευτῶν, κατέληξε ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν, ὑποστηρικτὴς τοῦ NATO καὶ τῆς ἐπιθέσεως κατὰ τῆς Γιουγκοσλαυΐας.
Καὶ ὅμως ὁ Φίσερ, στὰ 19 του χρόνια εἶχε γίνει ἕνας γνωστὸς ἄγνωστος ὅταν εἶδε ἕνα πίτμπουλ νὰ σκοτώνη ἕναν φοιτητή. Πράγματι, στὸ Βερολίνο ἕνας «σάκκος τοῦ μπὸξ» ἐπυροβόλησε στὸ κεφάλι ἕναν 26χρονο φοιτητή, τὸν Μπένο Ὄνεσοργκ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει νὰ παρακολουθήση μία διαδήλωση κατὰ τῆς ἐπισκέψεως στὴν Γερμανία τοῦ σάχη τῆς Περσίας (Ὁ Φίσερ ἐνυμφεύθη ἀργότερα μίαν Ἰρανὴ φοιτήτρια).
Ἡ σφαίρα διεπέρασε τὸ κρανίο καί ὁ Ὄνεσοργκ ἐσκοτώθη ἀκαριαίως. Ἡ εἰκόνα τοῦ φοιτητοῦ πεσμένου μπρούμητα μέσα στὰ αἵματα τὸν συνετάραξε. Ἦταν στὶς 2 Ἰουνίου 1967, ἡμέρα τῶν γενεθλίων μου, ὅταν ἐγκατεστημένος στὸ Παρίσι εἶδα στὴν τηλεόραση τὴν φοβερὴ ἐκείνη εἰκόνα πού ἔμοιαζε μὲ τὴν παραπλήσια ἀθηναϊκὴ εἰκόνα τοῦ θύματος τοῦ Βύρωνος Πολύδωρα. Πόσους νέους γνωστοὺς ἀγνώστους θὰ δημιουργήση αὐτή ἡ εἰκόνα κύριε ὑπουργέ; Πάντως, στὴν συνείδηση τῶν ἐντίμων Ἑλλήνων ἡ σταδιοδρομία σας ἔχει τελειώσει.
Ὁ Φίσερ ἐδήλωσε ἀργότερα γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Ὄνεσοργκ: «Αἰσθάνθηκα μόνον ὀργή, ὀργὴ πού σκοτώθηκε κάποιος ἀπὸ σφαῖρα ἐπειδὴ ἦταν φοιτητὴς σὲ μία πορεία. Κοιτάζοντας ὀπίσω μου, ὁ θάνατος του ἦταν μία τραγωδία πού περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο μὲ ἔκαμε νὰ θέλω νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν πολιτική». Κι ἔτσι ὁ Φίσερ ἐπῆγε στὴν Φρανκφούρτη, ἔγινε καταληψίας καὶ ἐπάλαιψε μὲ τὴν ἀστυνομία στοὺς δρόμους. Τὸ μετέπειτα βουλευτιλίκι ὅμως τὸν μετέτρεψε σὲ δωσίλογο καί ἔτσι τὸ 2006, γεμάτος ὑπερατλαντικὰ παράσημα, ἀπεχώρησε χορτασμένος ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καί ἐδέχθη τὴν θέση διανοουμένου ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς στὸ περίφημο ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο Πρίνστον. Γι' αὐτὸ καί θὰ θυμᾶμαι πάντα τὸν πατέρα μου, τὸν πρύτανι τοῦ Πολυτεχνείου, νὰ ἐπαναλαμβάνη μονότονα στὸ σπίτι: «Ντρέπομαι πού εἶμαι βουλευτής»!
Δημήτρης Κιτσίκης
Γ) Σύνδεσμοι
1) Ἐμεῖς δέν θά γιορτάσουμε -κείμενο Ἑβραίων λογοτεχνῶν ( Ἑλληνικά -Ἀγγλικά)
2) Χάρολντ Πίντερ ( Βραβεῖο Νόμπελ 2005)
3) Τέχνη, ἀλήθεια καί πολιτική ( τοῦ Χάρολντ Πίντερ )
4) Ὀργή στήν Γαλλία ἀπό τό κόψιμο τοῦ Χάντκε
5) Οἱ πολιτικοί ἀρνοῦνται στόν Χάντκε τό βραβεῖο Χάϊνε
6) Μπένο Ὄνεσοργκ
Σπάνια θὰ δοῦμε ἕναν γνήσιο πνευματικὸ ἄνθρωπο νὰ βγαίνει στὶς τηλεοράσεις. Ἂν εἶναι συγγραφέας τὰ βιβλία του δὲν προβάλλονται, δὲν συζητοῦνται, οὔτε πιάνουν χῶρο στὶς προθῆκες τῶν βιβλιοπωλείων-σούπερ μάρκετ. Ἡ προβολή του ἐνέχει τὸν κίνδυνο νὰ κλονίσει ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς ἐπίσημης προπαγάνδας καὶ ἰδεολογίας. Γνωρίζοντας το οἱ φύλακες τοῦ συστήματος λαμβάνουν τὰ μέτρα τους προβάλλοντας μὲ τὸ ἀζημίωτο ὡς ὑψηλή, εἴτε τὴν ἀκίνδυνη εἴτε τὴν ἐκμαυλισμένη «διανόηση». Τῆς ὁποίας τὴν συνδρομὴ ἔχουν ἀνάγκη γιὰ τὴν χειραγώγηση τῆς μάζας. Κυρίως ὅταν εἶναι νά χώσουν τό χέρι στήν τσέπη της ἤ πρόκειται νά χυθεῖ αἷμα...
Ἡ παρουσία του ὡς πνευματικοῦ δημιουργοῦ, σὲ τέτοιους χώρους στοὺς ὁποίους ἔτσι κι’ ἀλλιῶς δὲν εἶναι εὐπρόσδεκτος, ἀποτελεῖ ὀξύμωρο σχῆμα ἂν κάποιος ἀναλογισθεῖ τὴν συστηματικὴ ὑποβάθμιση τοῦ λόγου, τοῦ ἐλέγχου καὶ τῆς λογοκρισίας ποὺ συντελεῖται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Ὁ συναγελασμὸς μαζί τους τὸν καθιστᾶ ἀκίνδυνο καὶ ἀβλαβῆ. Αὐτός προτιμᾶ νά παραμείνει ἄβολος.
Εἶναι ἀντιεμπορικὸς ἐκ πεποιθήσεως. Ἡ ἀπρόσωπη ἐπαφὴ μὲ τὸν πολὺ κόσμο κρύβει παγίδες. Δὲν στηρίζεται σὲ κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις ἢ σὲ ἰδιωτικὲς χορηγίες, οὔτε γλυκοκοιτάζει τὶς πανεπιστημιακὲς ἕδρες. Τιμῶντας τὸ ὅποιο ἔργο του, ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὴν στάση του καὶ τὶς παρεμβάσεις του, δίνοντας τὸ παρὸν στὸν πυρήνα τῆς καθημερινότητας. Ἀπεχθάνεται τὴν μετριότητα, καὶ δὲν λειτουργεῖ ὡς ἀνεύθυνος ὑπάλληλος.
Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν γνησίων διανοουμένων μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς ἐκπροσώπους της εἶναι διαχρονικὴ καὶ παγκόσμιο φαινόμενο. Στὶς μέρες μας βέβαια ἀκοῦμε γιὰ κυνήγι λογοτεχνῶν μόνο στὴν Κίνα, στὸ Ἰράν ἢ στὴν Ρωσία. Πρόκειται γιὰ τὴν μισὴ ἀλήθεια ποὺ εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ ψέμμα. Ἀνάλογα φαινόμενα λογοκρισίας σὲ χῶρες τῆς Δύσεως ( π.χ. περιπτώσεις Γκαρωντύ, Χάντκε) μπαίνουν στὸ περιθώριο ἢ παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα. Ἡ ὑποκριτικὴ καὶ μονόπαντη φρασεολογία τῆς Δύσεως εἶναι χαρακτηριστικὴ στὸ παράδειγμα πού ἀναφέρεται στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ. Πρὶν μερικὰ χρόνια τὰ σκίτσα ποὺ «σατίριζαν» τὸν Μωάμεθ καὶ ὁ δημιουργός τους στηρίχθηκαν ξεκάθαρα ἀπὸ τὴν Δανία, καὶ ὅλες τὶς ἐπίσημες εὐρωπαϊκὲς κυβερνήσεις. Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν «διανοουμένων» τοῦ συστήματος ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης. Φυσικὰ αὐτὴ ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δὲν ἰσχύει γιὰ τὶς μουσουλμάνες γυναῖκες, ἀφοῦ τοὺς ἀπαγορεύεται στὴν «δημοκρατικὴ» Εὐρώπη νὰ φοροῦν τὴν μαντίλα.
Ἡ διανόηση καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψης εἶναι ὑπὸ διωγμὸ εἰδικὰ στὰ σύγχρονα κοινοβουλευτικὰ καθεστῶτα. Διότι αὐτὰ ὡς ἔχοντα ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ἐλέγχουν τοὺς ὑπηκόους, πρέπει νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν βούρδουλα καὶ τὸ μαστίγιο μὲ ἀποτελεσματικώτερα ἀλλὰ ἀθόρυβα καὶ φιλικώτερα πρὸς τὸν πολίτη μέσα, ὥστε δύσκολα νὰ γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ πραγματική τους σκοπιμότητα. Ἡ πλειονότης τῶν διανοουμένων παίζει τὸν ρόλο τοῦ πνευματικοῦ βούρδουλα, ὥστε τὸ κοπάδι νὰ παραμένει συντεταγμένο. Γιὰ τοὺς λίγους ποὺ δὲν ἔχουν ἐκμαυλιστεῖ, ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δὲν ἀποτελεῖ πολιτικὸ, διπλωματικὸ ὅπλο, ἤ ἐργαλεῖο κοινωνικῆς ἀνέλιξης, ἀλλὰ στάση ζωῆς.
Ὅπως ἀρχίζω νὰ βλέπω μὲ ὑποψία κάποιον πανεπιστημιακὸ ἢ λογοτέχνη ἂν μὲ τὸν χρόνο ἔχει αὐξημένη προβολὴ καὶ δημοσιότητα, παρομοίως θεωρῶ ἀφελῆ τὴν ἄποψη, ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού κυκλοφοροῦν τὰ βιβλία ἐλεύθερα δὲν ὑφίσταται οὔτε ἔλεγχος οὔτε περιορισμὸς τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης. Μέσα στὸν σωρὸ ἐκδόσεων καὶ τίτλων, ἢ στὴν αὐξημένη πυκνότητα θεατρικῶν αἰθουσῶν, ἡ ἀνακάλυψη τῶν πραγματικῶν πηγαίων δημιουργημάτων ἀποτελεῖ ἄθλο. Οὔτε ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης εἶναι ἀναγκαστικὰ συνδεδεμένη καὶ εὐθέως ἀνάλογη μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν κυκλοφορούντων βιβλίων, τῶν ἐκδοτικῶν οἴκων, τῶν ἐφημερίδων, τῶν καναλιῶν. Ἀντίθετα, στὶς δεδομένες πολιτικοοικονομικὲς συνθῆκες, τὸ πρῶτο πού δείχνει ὅλη αὐτὴ ἡ πληθώρα ἐκφραστικῶν μέσων καὶ «δυνατοτήτων» εἶναι πώς μὲ αὐτὲς τὶς δραστηριότητες συνδέονται μεγάλα χρηματικὰ ποσά. Χρηματικὰ ποσὰ τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο δὲν χαρίζονται, ἀλλὰ διοχετευόμενα στοὺς χώρους αὐτούς, πέρα ἀπὸ τὸ ὅποιο ἄμεσο κέρδος, ἀποσκοποῦν σὲ πιὸ μακροπρόθεσμα καὶ μονιμώτερα ὄφελη. Τὴν πνευματικὴ καθυστέρηση, τὴν ἀποβλάκωση καὶ τὴν ἀφωνία τοῦ κόσμου.
Στὰ δύο βιντεάκια καί στόν σύνδεσμο τοῦ κειμένου « Τέχνη, ἀλήθεια και πολιτική» ποὺ ἀκολουθοῦν ὁ Χάρολντ Πίντερ λέει τὰ αὐτονόητα πού θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦν οἱ διανοούμενοι ὅλου του πλανήτη. Ἀπὸ τὸν χειρισμὸ τοῦ λόγου, τὴν βαθυστόχαστη ἀνάλυση ἢ τὴν εὐχέρεια στὴν ἔκφραση, ἡ ἐντιμότητα καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια ἔχουν μεγαλύτερο βάρος. Πέρα ἀπό τήν κριτική καί τίς κατηγορίες ἀπέναντι στήν ἴδια του τήν πατρίδα, νὰ θυμίσω καὶ τὴν γενναία στάση καὶ κριτικὴ τοῦ Ἑβραίου Πίντερ γιὰ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ, μία στάση ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ διδαχθοῦν ἀφ’ ἑνὸς ἡ ἐπιδοτούμενη «προοδευτικὴ» διανόηση, ἀφ’ ἑτέρου οἱ ἐν Ἑλλάδι καί ἀνὰ τὴν ὑφήλιο πατριδολάγνοι καὶ πατριδοκάπηλοι, δηλαδή οἱ πάσχοντες ἀπό τήν κατά Περικλῆ Γιαννόπουλο "ἀνίατη ἑλλαδική πατριδουρία" καί τίς παραλλαγές της.
Τὸ δέ ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Δημήτρη Κιτσίκη ἀναφέρεται ἀναλυτικὰ στὸ κυνήγι καὶ στὶς διώξεις τῆς πνευματικῆς ἔκφρασης καὶ δημιουργίας στά κοινοβουλευτικά καθεστώτα, ἐκθειάζοντας τόν Πίντερ σάν ἀληθινό ὑπόδειγμα διανοουμένου.
| Χάρολντ Πίντερ -1 | Χάρολντ Πίντερ -2 |
B) Πολιτικοὶ Γραικύλοι πῶς ἀντέχετε τὴν ὀσμή τοῦ ἰδικοῦ σας θανάτου; ( τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη , περιοδικό Ἐνδιάμεση Περιοχή, τεῦχος 40 -Θέρος 2006)
(Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κατεβαίνει στὴν πολιτικὴ μὲ σκοπὸ νὰ ἐκλεγῆ βουλευτής, σίγουρα πρέπει νὰ ἔχει χάσει κάθε αἴσθημα αὐτοσεβασμοῦ. Ὁ πρύτανις Νῖκος Κιτσίκης, τῆς ΕΔΑ, τὸ 1965 ἔλεγε: «Ντρέπομαι ποὺ εἶμαι βουλευτὴς»)
α) Φυλακὴ γιὰ τὸν διανοούμενο ἀπαιτεῖ ὁ πολιτικὸς
Ναί, αὐτή εἶναι ἡ ἀπαίτηση τῶν βουλευτῶν γιὰ τὸν Ὀρχάν Παμούκ. Μάλιστα, ὁ πρωθυπουργὸς Ἔρντογαν ὁ ὁποῖος ἐφυλακίσθη ὁ ἴδιος στὸ παρελθὸν ἐπειδὴ εἶχε ἀπαγγείλει ἕνα ποίημα, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2005, ὑπεραμύνθη τῆς στάσεως τοῦ τούρκικου κατεστημένου στὴν ὑπόθεση Παμούκ, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «οἱ ἐλευθερίες δὲν εἶναι ἀπεριόριστες καὶ στὴν ἐλευθερία ὑπάρχει σαφὴς περιορισμός».Ἐμεῖς βεβαίως ἐσπεύσαμε νὰ ἐπικρίνουμε τὸν Τοῦρκο πρωθυπουργὸ ἐφόσον εἶναι Τοῦρκος, ἐμεῖς ποὺ καταδικάσαμε σὲ θάνατο τὸν μεγαλύτερο διανοούμενο ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὸν Σωκράτη. Ἄλλωστε ὁ Ἔρντογαν προσέθεσε σωστὰ ὅτι ὅλοι οἱ πολιτικοί τῆς ὑφηλίου εἶναι γιὰ κρέμασμα, παρατηρώντας ὅτι «ὅλες οἱ χῶρες θέτουν πλαίσια στὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως καὶ στὴν περίπτωση τῆς Τουρκίας αὐτὸ ἀκριβῶς κάνει τὸ πολυσυζητημένο ἄρθρο 301 τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικος». Τὸ ἄρθρο αὐτό, βάσει τοῦ ὁποίου ἤσκηθη δίωξη κατὰ τοῦ συγγραφέως Ὀρχάν Παμούκ, θεωρεῖ ἀδίκημα τὴν προσβολὴ τῆς «τουρκικότητος»τοῦ ἔθνους.
Ἡ δουλειὰ τοῦ δημοσιογράφου στὸ κολαστήριο τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας εἶναι συχνὰ τραγική. Τὸ ἔζησα στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας ἐκπαιδεύοντας ἀπὸ τὸ 1970 γενεὲς δημοσιογράφων. Οἱ νέοι εἰσέρχονται στὴν δημοσιογραφία μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸ ἐπάγγελμά τους, μὲ ὄνειρα νὰ βοηθήσουν στὴν καλυτέρευση τῆς κοινωνίας, καὶ ἐμπλέκονται σταδιακὰ στὸν διεφθαρμένο κυκεώνα τῶν πολιτικῶν πού ἐξαγοράζουν συστηματικὰ συνειδήσεις, πού χρησιμοποιοῦν τοὺς νόμους πού ψηφίζουν οἱ ἴδιοι γιὰ νὰ προωθήσουν τὰ συμφέροντά τους καὶ οἱ νέοι αὐτοὶ καταλήγουν σὰν ὅλοι μας, μέσα στὴν θολούρα τῆς γενικευμένης διαφθορᾶς, νὰ ὀνειρεύονται τὴν ἔλευση ἑνὸς λοχία πού θὰ στήσει τοὺς πολιτικοὺς «στὸν τοῖχο».
Τὴν λύση στὸ κοινοβουλευτικὸ ἀδιέξοδο τοῦ «κράτους δικαίου» τὴν δίδει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ θεσπέσιος αὐτὸς ἀναρχικὸς τῶν Ἑξαρχείων, στὸ γράμμα ποὺ ἀπέστειλε στοὺς Γαλάτες τῆς Μικρασίας, τὴν Πρὸς Γαλατὰς Ἐπιστολή, ἀπευθυνόμενος στὶς Ἐκκλησίες τῆς Γαλατίας. Τοὺς συμβουλεύει νὰ μὴν ἔχουν φανατισμό, νὰ εἶναι ἀνεξίθρησκοι, νὰ εἶναι ἀναρχικοί, δηλαδὴ νὰ μὴν ἀκολουθοῦν τὸν νόμο (τὸν νόμο τοῦ Ἰσραὴλ ἀλλὰ καὶ οἱονδήποτε νόμο), ἀλλά μόνον τὴν πίστη στὸν Χριστό! Λέγει αὐτολεξεί : «Ἐνεπιστεύθην νὰ κηρύττω τὸ εὐαγγέλιον πρὸς τοὺς ἀπεριτμήτους [τοὺς Ἕλληνες], καθὼς ὁ Πέτρος πρὸς τοὺς περιτετμημένους [τοὺς Ἑβραίους]. Ὁ νόμος λέγει ὅτι πρέπει νὰ ἔχης κάνει περιτομή... Εἶπον πρὸς τὸν Πέτρον, ἔμπροσθεν πάντων. Ἐὰν σὺ Ἰουδαῖος ὧν, ζῆς ἐθνικῶς [ἑλληνικὰ] καὶ οὐχὶ Ἰουδαϊκῶς, διατί ἀναγκάζεις τοὺς ἐθνικοὺς [Ἕλληνες] νὰ ἰουδαῒζωσιν;...Ἐξεύροντες ὅτι δὲν δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου, εἰμὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς ἐπιστεύσαμεν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν, διὰ νὰ δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ, καί οὐχὶ ἐξ ἔργων νόμου. Διότι δὲν θέλει δικαιωθῆ ἐξ ἔργων νόμου [ὡς νομοταγὴς] οὐδεὶς ἄνθρωπος... Διότι ἐγὼ διὰ τοῦ νόμου ἀπέθανον εἰς τὸν νόμον [καὶ ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη καὶ ἐθανατώθη βάσει τοῦ νόμου], διὰ νὰ ζήσω εἰς τὸν Θεὸν [τῆς ἀναρχίας]. Μετὰ τοῦ Χριστοῦ συνεσταυρώθην...Δὲν ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Διότι ἂν ἡ δικαίωσις γίνεται διὰ τοῦ νόμου, ἄρα ὁ Χριστὸς εἰς μάτην ἀπέθανε»(Πρός Γαλάτας, Β’ 7-21). Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπηλευθέρωσε ἀπό τούς νόμους τοῦ κράτους βάσει τῶν ὁποίων κατεδικάσθη διὰ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, τὴν σταύρωση. Ὁ Παῦλος προσθέτει: «Ὁ Χριστὸς ἐξηγόρασεν ἠμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος κατάρα ὑπὲρ ἠμῶν. Διότι εἶναι γεγραμμένον, «Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου» (Γ’ 13).
Εἰς τοὺς ἀποκαλούμενους Γαλλογραικούς τῆς Μικρασίας λοιπόν, ὁ Παῦλος διεμήνυσε τὸ σύνθημα τῆς ἀνεξιθρησκείας πού ἡ Δύση ἀνέτρεψε τελείως καὶ συνεχίζει νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὰ ὁλοκαυτώματα τῆς δυτικοεμπνευσμένης δημοκρατίας πού ὑπεδούλωσε τὸ Βιετνάμ, τὴν Γιουγκοσλαυῒα, τὸ Ἀφγανιστάν καὶ τὸ Ἰράκ. Ἡ δημοκρατία τοῦ νόμου ἀντεκατεστάθη στὸν Χριστὸ μὲ τὴν ἐλευθερία τῆς πίστεως. Λέγει στούς Γαλάτες ὁ Παῦλος: «Δὲν εἶναι πλέον Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην. Δὲν εἶναι δοῦλος , οὐδὲ ἐλεύθερος. Δὲν εἶναι ἄρσεν καὶ θῆλυ. Διότι πάντες σεῖς εἶσθε εἷς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»(Γ’ 28).
Ἡ περιτομὴ συμβολίζει τοὺς νόμους τοῦ κράτους καὶ ὁ Παῦλος λέγει: «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομὴ ἔχει ἰσχύν τινά, οὔτε ἀκροβυστία [τὸ ἀπερίτμητο τοῦ ἀνδρικοῦ αἰδοίου] ἀλλὰ πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργούμενη» (Ε’ 6). Μόνος νόμος πού ἰσχύει γιὰ τὸν χριστιανὸ εἶναι ἡ κατανόηση καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἄλλου: «Διότι ὅλος ὁ νόμος εἰς ἕνα λόγον συμπληροῦται, εἰς τὸν, «θέλεις ἀγαπᾶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Ε’ 14).
Ἡ ἀλήθεια ἔρχεται ἐξ Ἀνατολῶν. Ἡ Turkish Daily News, στὶς 21 Δεκεμβρίου 2005, παρουσίασε ὡς ἑξῆς «τὴν θεατρικὴ δίκη Παμούκ»: Ἀναμφιβόλως, παρατηρεῖ ὁ δημοσιογράφος Burak Bekdil, ὁ Παμοὺκ εἶναι διεθνῶς πολὺ γνωστὸς μυθιστοριογράφος. Ἔχει μεταφρασθῆ σὲ 40 γλῶσσες. Στὴν οὐσία εἶναι ὁ πλέον γνωστὸς Τοῦρκος μυθιστοριογράφος. Ἀλλά τὸ ὅτι τὰ ἔργα του εἶναι εὐπώλητα δὲν τὸν κάνει ὑποχρεωτικὰ καὶ μεγαλοφυῒα καί οὔτε τὸν τοποθετεῖ ὑπεράνω τοῦ νόμου. Διότι ἢ ἀποδέχεσαι τὴν ὑποκρισία τοῦ νόμου, πού τότε πρέπει ὅλοι νὰ τὴν ὑποστοῦμε, γνωστοὶ καί ἄγνωστοι, ἢ καταγγέλουμε ὅπως θὰ ἔπρεπε τὴν ὑποκρισία αὐτὴ καί τὶς δικαστικὲς ἀρχὲς πού στὴν οὐσία δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ ἀνεξάρτητες ἀπό τους πολιτικούς.
Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μᾶς πιέζει στὸ ὄνομα τῶν δῆθεν «εὐρωπαϊκῶν ἄξιων». Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὸν Παμοὺκ νὰ λέγη ὅτι ἑκατομμύρια Ἀρμενίων καί χιλιάδες Κούρδων ἐσφαγιάσθησαν ἀπό τούς Τούρκους. Οἱ δικαστές μας νὰ τὸν ἀγνοήσουν. Νὰ ἀκολουθήσουν τὴν εὐρωπαϊκὴ ὑποκρισία ἡ ὁποία ἐδέχθη «γιὰ στρατηγικοὺς λόγους» (τὴν ἔνταξη τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ) νὰ τροποποιηθῆ τὸ τουρκικὸ ἄρθρο 159 στὸ ἄρθρο 301, πού οὐσιαστικὰ ἐπιτρέπει τὴν ἴδια καταπίεση ἐλευθεριῶν μὲ τὸ προηγούμενο. Γιατί ἐμεῖς νὰ ὑποστηρίζουμε τὶς δημοκρατικὲς ἐλευθερίες ἐφόσον ἡ ΕΕ κάνει τὸν κουτό; Ἡ ἴδια ἡ ΕΕ, μὲ τὶς ἐπεμβάσεις της, μᾶς προτρέπει νὰ πιέζουμε τὴν δικαστικὴ ἀρχὴ ὥστε νὰ μὴν εἶναι ἀνεξάρτητη. Τὸ πλέον τραγελαφικὸ ὅμως γεγονὸς, πού καταρρίπτει τὸν μύθο περί δικαστικῆς ἀνεξαρτησίας καί δημοκρατίας στὴν Δύση ὑπῆρξε ἡ ὑποστήριξη τῆς δημοσιεύσεως αἰσχρῶν γελοιογραφειῶν στὸν τύπο τῆς Δανίας κατὰ τοῦ Προφήτου τοῦ Ἰσλάμ, στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως, τὴν ἴδια στιγμὴ πού ἀπαγορεύεται στὶς νεαρὲς μουσουλμανίδες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης νὰ φοροῦν τὸ κεφαλομάνδηλο! Καί τί νὰ εἰπῆ κανεὶς γιὰ τὸ ἐπαναλαμβανόμενο μονότονο σχῆμα τοῦ τρομοκρατημένου γραικύλου τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου, ὅτι «ἐμπιστεύεται τὴν ἑλληνικὴ δικαιοσύνη» ὅταν ὁ Εὐάγγελος Γιαννόπουλος, ὡς ὑπουργὸς Δικαιοσύνης εἶχε τὸ θράσος νὰ ἐμφανίζεται ὡς κατήγορος Ἕλληνος πολίτου στὰ δικαστήρια, γνωρίζοντας κάλλιστα ὅτι οἱ δικαστὲς θὰ «ἐσέβοντο» στὶς ἀποφάσεις τους τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀφεντικοῦ τους. Μετὰ δὲ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα ἀπεκαλύφθη -λὲς καί δὲν τὸ ἐγνώριζαν οἱ γνωρίζοντες- ὅτι ἡ ἑλληνικὴ δικαιοσύνη ἦταν καθ’ ὁλοκληρίαν διεφθαρμένη.
β) Ὁ κόλαφος τοῦ Ἀράλδου Πίντερ στὸ μάγουλο τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας.
Ἀπὸ τοὺς ὀλίγιστους διανοουμένους πού δὲν ἐδείλιασαν ποτὲ στὴν ζωὴ τους ἐνώπιον τῶν σειρήνων τῆς κοινοβουλευτικῆς διεφθαρμένης δημοκρατίας, ἀκόμη καί τὴν στιγμὴ πού ἐλάμβανε (καὶ παρὰ τὶς ἀπελπισμένες προσπάθειες τῶν δημοκρατῶν συμπατριωτῶν του νὰ μὴν τοῦ δοθῆ τὸ βραβεῖο) τὸ Νομπὲλ λογοτεχνίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2005, ὁ Βρεταννὸς συγγραφεὺς Ἀράλδος Πίντερ, δὲν ἐχρειάσθη νὰ τραγουδήση τοὺς ἀπελπισμένους στίχους μίας νεολαίας ριγμένης στὸ πεζοδρόμιο, ἡ ὁποία ἔχει καταπλακωθῆ ἀπὸ τὴν βία τῆς δημοκρατικῆς διαφθορᾶς. Αὐτοί οἱ γαλλικοὶ στίχοι ἔλεγαν : «On revait de changer le monde -mais le monde nous a changé - Bourgeois et prolétaires - désormais tous unis - dans l'Ιnternationale Pepsi». Δηλαδή: «Ὀνειρευώμεθα νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο -ἀλλά ὁ κόσμος μᾶς ἄλλαξε -Ἀστοί καί προλετάριοι -ἑνωμένοι πλέον -στὴν Διεθνῆ τῆς Πέπσι».
 |
Ὁ Πίντερ, ἐνῷ κατετρώγετο ὁλόκληρο τὸ σῶμα του ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, μέσα στὴν Ἀγγλία τοῦ σοσιαλδημοκράτη Κουίσλινγκ, Τόνυ Μπλαίρ, σφαγέως τοῦ Ἰρὰκ στὸ ὄνομα τῆς δημοκρατίας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρὰ του κατετρώγετο ἀπὸ τὸν καρκίνο τοῦ καπιταλισμοῦ, ἀπέστειλε ἕνα φλεγόμενο ἀπὸ διανοητικὴ διαύγεια κατηγορητήριο ποὺ ἐδιαβάσθη στὴν Στοκχόλμη στὶς 7 Δεκεμβρίου 2005, ὡς ἀδιάσειστο στοιχεῖο γιὰ τὴν διαφθορὰ τῶν πολιτικῶν τῆς ἀπανταχοῦ δημοκρατίας.
Καὶ ἰδοὺ ὁ μέγας Πίντερ, ἑβραῖος ὅπως οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καταφερόμενος ἀπὸ τὸ βουνὸ τῆς ἀληθείας ἐπὶ τῶν ἀθλίων κεφαλῶν ὅλων τῶν βουλευτικῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς, ἐπί τῶν κεφαλῶν ἑνὸς μπιμπικανθρώπου Σημίτη, ἑνὸς μπεμπέκου Καραμανλίσκου, ἑνὸς Παπανδρεῒσκου, προέδρου τμήματος πολιτικῶν ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μελούνας, ἑνὸς πολιτικοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας Χριστοδούλου, τὸν ἀποκαλούμενο Ἀνδρέα μὲ ράσα. Ἰδοὺ ἡ φράση πού ἐξετόξευσε καὶ ἐδιαβάσθη στὴν Στοκχόλμη, τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη ἡμέρα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου τοῦ 2005. Ἰδού: «Ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτικῶν, βάσει τῶν στοιχείων πού ἔχουμε συλλέξει, δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀλήθεια ἀλλά γιὰ τὴν ἐξουσία καί γιὰ τὴν διαιώνιση αὐτῆς τῆς ἐξουσίας. Γιὰ νὰ κρατήσουν αὐτὴν τὴν ἐξουσία εἶναι οὐσιῶδες οἱ ἄνθρωποι νὰ κρατοῦνται βυθισμένοι στὴν ἄγνοια, νὰ ζοῦν μέσα στὴν ἄγνοια τῆς ἀληθείας, ἀκόμη καὶ τῆς ἰδικῆς τους ζωῆς. Ὅ,τι μᾶς περιτριγυρίζει εἶναι ἕνα μεγάλο πλέγμα ψευδολογιῶν πού μᾶς θρέφει».
Γεώργιε Παπανδρέου, νεώτερε, κύττα στὰ μάτια τόν ψυχορραγοῦντα Πίντερ, κλάψε ἀπὸ ντροπὴ καί κτύπα μὲ ὁρμὴ τὸ κεφάλι σου στὸν τοῖχο,ὅπως τὸ ἔκαμε αὐτὸς ὁ γενναῖος Σέρβος μπασκετμπολίστας, πού μόλις ἀπεβίωσε στὴν Ἀθήνα. Θὰ ἀπελευθερωθῆς ἔτσι ἀπὸ τον ἀπίθανο συρφετό τῶν βετεράνων πολιτικάντηδων τοῦ ΠΑΣΟΚ πού σὲ περιστοιχίζουν. Ἐὰν θέλεις νὰ μείνεις στὴν Ἱστορία, κτύπα!
γ) Τὸ ὄνειδος τῆς δημοκρατίας
Καί ὁ προφήτης Πίντερ συνεχίζει: «Ἡ Ἀμερικὴ γενικῶς ἐπροτίμη τὴν ἀποκαλούμενη ἀπὸ αὐτὴν «σύρραξη χαμηλῆς ἐντάσεως». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπεβίωναν, ἀλλά πιὸ ἀργὰ ἀπ’ ὅτι ἐὰν ἐξαπολύετο βόμβα ἐπί τῶν κεφαλῶν τους. Δηλαδή, μολύνετε τὴν καρδιὰ τῆς χώρας, ἐμφυτεύετε ἕναν καρκινογόνο ὄγκο και παρακολουθεῖτε τὴν ἐξάπλωση τῆς γάνγραινας. Ὅταν πλέον ὁ λαὸς ὑπέκυψε... καί οἱ φίλοι σας... κωλοκάθονται στὴν ἐξουσία, ἐμφανίζεσθε στὶς κάμερες καί δηλώνετε ὅτι ἡ δημοκρατία ἐθριάμβευσε». Αὐτὸ εἶχε γίνει στὴν Ἑλλάδα τὸ 1981-1996, ὅταν ὁ Ἀνδρέας ξεδόντιασε τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα μὲ ἀπίθανα ἀμερικανοεμπνευσμένα ψεύδη καί μετὰ ἐνεφανίσθη στὶς κάμερες δηλώνοντας ὅτι ἐθριάμβευσε ἡ δημοκρατία, ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ πατέρας του γιὰ τὴν λαοκρατία τὸ 1944.
Ὁ Πίντερ ἐνθυμεῖται μία συνάντηση στὴν ὁποία εἶχε πάρει μέρος στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, στὴν πρεσβεία τῶν ΗΠΑ στὸ Λονδῖνο, γιὰ νὰ ἀποτρέψη τὴν αὔξηση τῆς ἀμερικανικῆς βοηθείας στοὺς κτηνώδεις Κόντρας κατὰ τοῦ λαοῦ τῆς Νικαράγουας, πού ἐκείνη τὴν ἐποχή, φραστικὰ ὑπεστηρίζετο ἀπὸ τὸν χαμαιλέοντα Ἀνδρέα. Ὁ Ἀμερικανὸς ἀπήντησε: «Σὲ περίοδο πολέμου οἱ ἀθῶοι πάντα ὑποφέρουν», δηλώνοντας ὅτι ἡ Ἀμερικὴ θὰ ἐσυνέχιζε νὰ χρηματοδοτεῖ τοὺς Κόντρας, διότι ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ πρόεδρος Ρέϊγκαν, «οἱ Κόντρας ἦσαν τὸ ἠθικὸ ἀντίστοιχο τῶν πατέρων μας ποὺ ἵδρυσαν τὶς ΗΠΑ». Κατὰ τὰ ἄλλα οἱ ἀμερικανοὶ συνομιλητὲς τοῦ Πίντερ τοῦ ἐξέφρασαν τὸν θαυμασμό τους γιὰ τὰ θεατρικά του ἔργα! Δηλαδή, μεταξύ τοῦ πολιτικοῦ-βουλευτοῦ καὶ τοῦ πραγματικοῦ διανοουμένου ὑπάρχει ἄβυσσος. Ὅταν ὁ βουλευτὴς χαιρετᾶ διὰ χειραψίας τὸν διανοούμενο σὲ κάποια βραδυὰ καὶ νομίζει, ὡς βάρβαρος, ὅτι τὸν τιμᾶ, προσθέτοντας: « σᾶς διαβάζω», ἡ ἀντίδραση τοῦ Πίντερ εἶναι νὰ σκουπίση τὸ μολυσμένο ἀπὸ τὴν χειραψία χέρι του μὲ τὸ μανδήλι!
δ) Οἱ βουλευτὲς εἶναι ἐγκληματίες
Οἱοσδήποτε βουλευτής, ὅταν τὸ κόμμα του εὑρίσκεται «στὴν ἐξουσία», δηλαδὴ στὴν μάσα μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ΗΠΑ, εἶναι συνεργὸς τοῦ ἐγκλήματος, δηλαδὴ μαζικὸς ἐγκληματίας ὁ ἴδιος καί πρέπει νὰ καταδικασθῆ ὅπως οἱ ναζίδες στὴν Νυρεμβέργη! Αὐτὸ ἐξηγεῖ στὴν ὁμιλία του γιὰ τὸ Νόμπελ ὁ Πίντερ. Βεβαίως ὁ βουλευτὴς δύναται νὰ ἀπαντήση: Μὰ οἱ Ἀμερικανοὶ κατέχουν 702 στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις σὲ 132 χῶρες τοῦ κόσμου. Τὸ δακτυλάκι μου νὰ σηκώσω καί εἶμαι πεθαμένος. Αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε καί ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς. Ἀπάντηση πού δίδουμε: γίνου καμικάζι. Προσπάθησε ὅπως ὁ στρατηγὸς ντὲ Γκὼλ ἢ ὅπως ἡ Βόρειος Κορέα σήμερα νὰ ἀποκτήση ἡ χώρα σου ἀνεξάρτητητη πυρηνικὴ δύναμη, ἀντὶ δουλοπρεπῶς νὰ δηλώνης κατὰ τῆς ἐξαπλώσεως τῶν πυρηνικῶν ὅπλων, τὴν στιγμὴ πού ΗΠΑ και Ἰσραὴλ κατέχουν τὴν βόμβα.
Ὁ Ἀνδρέας ἔδιδε τὴν ἴδια ἀπάντηση μὲ τὸν Πίντερ τὸ 1967-1974. Βίαιη ἀντίσταση μὲ ἐκτελέσεις κατοχικῶν στοιχείων ξένων καὶ ἐγχωρίων Μετὰ ἀνεκάλυψε ὅτι τὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο εἶχε γίνει δημοκρατικὸ συνεπῶς ἐλεύθερο καί ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴν βούληση τῶν ΗΠΑ! Καί τὸ ἔχαψε ὁ ἑλληνικὸς λαός. Καλύτερα στὰ δημοκρατικὰ καφενεῖα μὲ τὸν φραπὲ παρὰ φλεγόμενος καμικάζι. Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ἡ διαφθορὰ τοῦ πολιτικοῦ ἐτιμωρεῖτο μὲ θάνατο. Ἀλλὰ οἱ ἐγκληματίες τῆς δημοκρατίας πού μᾶς κυβερνοῦν παγκοσμίως κατήργησαν τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου πρὸς χάριν τῆς «ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας» γιὰ νὰ γλυτώσουν τὸ κεφάλι τους ὁμοῦ μὲ τοὺς κοινοὺς ἐγκληματίες. Ὁ Πίντερ λέγει πώς οἱ Ἀμερικανοὶ ἀρνοῦνται νὰ συνυπογράψουν τὴν λειτουργία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου γιὰ νὰ μὴν δικαστοῦν οἱ ἴδιοι: «Ὁ Μπούς προειδοποίησε ὅτι ἐὰν ἕνας ἀμερικανὸς πολιτικὸς εὑρευθῆ στὸ ἑδώλιο θὰ στείλη τοὺς πεζοναύτες του νὰ καταλάβουν τὸ δικαστήριο». Τὸ πλέον πρακτικὸ γιὰ τοὺς Ἕλληνες δωσίλογους τῶν Ἀμερικανῶν, γιὰ νὰ ἐξοικονομηθῆ ἡ ἀποστολὴ τῶν βουλευτῶν στὴν Χάγη, εἶναι νὰ βομβαρδισθῆ ἡ Βουλή. Σὲ πολλὲς ἄλλες χῶρες ἡ λαϊκὴ ὀργὴ ἔχει βομβαρδίσει τὴν Βουλή, ὅπως στὴν Σερβία ἢ τὴν Ἀρμενία. Ἀλλά, προειδοποιεῖ ὁ Πίντερ, «τὸ αἷμα εἶναι βρώμικο. Λεκιάζει τὸ πουκάμισο καί τὴν γραβάτα ὅταν ὁμιλεῖτε μὲ εἰλικρίνεια ἐνώπιον τῶν τηλεοράσεων».
Καὶ τὴν Τετάρτη ἐκείνη τῆς 7ης Δεκεμβρίου τοῦ 2005, στὴν Στοκχόλμη, ἐνώπιον γραβατομένων κυρίων καί ἐνδεδυμένων κυριῶν μὲ πολύτιμα φορέματα, τὸ κείμενο πού ἔφερε τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο, «Τέχνη, ἀλήθεια καί πολιτική», τοῦ καρκινοκτυπημένου 75χρονου Πίντερ ἤχησε προειδοποιητικὰ σὲ ὅλες τὶς γωνιὲς τῶν Ἑξαρχείων τῆς Δύσεως: Ὡσὰν τοὺς πρώτους χριστιανούς, ξεσηκωθῆτε καί σταυρωθῆτε, ἦταν τὸ μήνυμα: «Ὑψίστη ὑποχρέωση γιὰ ὅλους μας, παρὰ τὰ τεράστια ἐμπόδια πού ὑπάρχουν, εἶναι νὰ εἴμεθα ἀποφασισμένοι διανοούμενοι μὲ ἀγρία ἀποφασιστικότητα, στωϊκοί καί ἀκλόνητοι γιὰ νὰ ὁρίσουμε ὡς πολίτες τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας καὶ τῶν κοινωνιῶν μας. Ἐὰν μία τέτοια ἀποφασιστικότητα δὲν ἐνσαρκωθῆ στὸ πολιτικό μας ὅραμα, δὲν θὰ ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἐλπίδα νὰ ἐπαναφέρουμε αὐτό πού χάνουμε: τὴν ἀνθρωπίνη ἀξιοπρέπειά μας».
Ἀκόμη καὶ μεγάλες ἐφημερίδες τοῦ κατεστημένου πού συνεχίζουν νὰ παίζουν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἐξάπλωση τῶν ψευδολογιῶν τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ὅπως τὸ βρεταννικὸ The Guardian καί τὸ ἀμερικανικὸ New York Times, ἀνεγνώρισαν τὴν καθοριστικὴ ἐπιρροὴ τοῦ μηνύματος τοῦ προφήτου Πίντερ στὶς συνειδήσεις τῆς Οἰκουμένης. Χωρὶς τοὺς ἐλαχίστους Σωκράτηδες, χωρίς τοὺς ἐλαχίστους προφῆτες, ὁ πλανήτης θὰ ἦταν σήμερα μία ἀξεπέραστη, ἀδιάβατη ζούγκλα βουλευτῶν, μπιμπικανθρώπων, μπεμπέκων καί προέδρων
τμημάτων Πανεπιστημίων τῆς Μελούνας. Τὸ βουλευτικὸ σύστημα προσπαθεῖ νὰ χωνεύση στὸν πελώριο στόμαχο του ὅλα τὰ δυνατὰ ἐπαναστατικὰ ὀξέα ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸ διαλύσουν.
 |
Ποίημα τοῦ Πίντερ: Θάνατος.
Ποῦ εὑρῆκαν τo πτῶμα; -Ποῖος εὑρῆκε το πτῶμα; -Ἦταν τὸ πτῶμα πεθαμένο ὅταν το εὕρηκαν; -Πῶς εὑρῆκαν τὸ πτῶμα; -Ποῖος ἦταν τὸ πτῶμα; -Ποῖος ἦταν ὁ πατέρας, ἡ κορη, ἤ ὁ ἀδελφὸς - Ἤ ὁ θεῖος ἤ ἡ ἀδελφή, ἤ ἡ μητέρα ἢ ὁ ὑϊός -Τοῦ παρατημένου πτώματος; -Ἦταν τὸ κορμὶ πεθαμένο ὅταν τό παράτησαν; -Ἦταν τὸ κορμί παρατημένο; -Ἀπὸ ποιὸν ἦταν παρατημένο; -Ἦταν τὸ πτῶμα γυμνὸ ἤ ένδεδυμένο γιὰ ταξίδι; -Τί σᾶς ἔκαμε να ἀποφανθῆτε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο;- Ἐσεῖς ἀποφανθήκατε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο; - Πόσο καλὰ ἐγνωρίζατε το πτῶμα; -Πῶς ἐγνωρίζατε ὅτι τὸ πτῶμα ἦταν πεθαμένο; -Ἐπλύνατε τὸ πτῶμα; -Σφαλίσατε καὶ τοὺς δύο του ὀφθαλμούς; -Ἐθάψατε τὸ πτῶμα; -Τὸ ἀφήσατε παρατημένο; - Ἐφίλησες τὸ πτῶμα; (μετάφραση Δ. Κιτσίκη)
ε) Οἱ νονοὶ τοῦ ἔθνους
Ὁ ποιητὴς πονᾶ τὸν ἄνθρωπο πού ἐδολοφόνησε ἡ βουλευτοδημοκρατία στὸ ὄνομα τῆς ἑλληνικότητος, χρησιμοποιώντας ὑποκριτικὰ ὡς σάβανο τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Τὸ ἴδιο καί στὴν Τουρκία. Ὁ εἰσαγγελεὺς τῆς συνοικίας Πέρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως (ἀλλά θὰ ἠδύνατο κάλλιστα νὰ εἶναι καί τῶν Ἀθηνῶν), ἰσχυριζόμενος ὅτι κάποιο μυθιστόρημα προσβάλλει τὴν σημαία, τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια, τὸ κράτος, τὸν ἐθνικὸ στρατό, κοντολογὶς τὴν τουρκικότητα, ἤσκησε ποινικὴ δίωξη κατὰ τοῦ ἐκδότου. Αὐτὸ ἔγινε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2005 καί ἀφορᾶ τὸ βιβλίο, Οἱ μάγισσες τῆς Σμύρνης, τῆς Ἑλληνίδος συγγραφέως Μάρας Μεϊμαρίδη. Πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο ἄρθρο 301 τοῦ νέου ποινικοῦ κώδικος τῆς Τουρκίας, πού ἀντεκατέστησε τὸ ἄρθρο 159, γιὰ νὰ ἱκανοποίηση τὶς δημοκρατικὲς εὐαισθησίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μὲ τὸ ὁποῖο ἐδιώχθη καί ὁ Παμούκ.
Τί λέγει ὁ εἰσαγγελεύς; Ὅτι «τὸ βιβλίο περιέχει ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες, ξεπερνώντας τὰ ὅρια τῆς κριτικῆς, προσβάλλουν τοὺς Τούρκους, τό τουρκικὸ κράτος καὶ τὸν τουρκικὸ στρατό».Σύμφωνα μὲ τὴν τουρκικὴ Ραντικάλ, στὸ βιβλίο οἱ Τοῦρκοι παρομοιάζονται μὲ φίδια πού ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὸν μόχθο τῶν ἄλλων.Γίνεται δὲ λόγος γιὰ τουρκικὴ ἐκμετάλλευση τῶν μειονοτήτων καί γιὰ δολοφονικὲς διαθέσεις τῶν Τούρκων κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Ἀμπντουλλάχ Γιλμάζ, ἐκδότης τοῦ μετεφρασμένου μυθιστορήματος εὑρέθη ὑπὸ τὴν σπάθη τριῶν ἐτῶν φυλακίσεως. Οἱ ἐκδόσεις τοῦ Literatur, ἐπούλησαν στὴν Τουρκία, 50.000 ἀντίτυπα τοῦ βιβλίου.
Οἱ νονοί τοῦ ἔθνους μας τρίβουν τὰ χέρια τους ἀπὸ ἱκανοποίηση διότι αὐτὲς οἱ διώξεις ἀφοροῦν λένε, τὴν Τουρκία καί ὄχι τὴν Ἑλλάδα. Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τόσο συνηθίσει μὲ τὴν σήψη τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, πού ἐπῆρε τεράστιες διαστάσεις τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Διαφθορέως Ἀνδρέα, ὥστε δὲν πτοοῦνται μὲ καμμία καταγγελία. Ἀφοῦ ὅλοι μας, καὶ ὁ τελευταῖος Ἕλλην εἶναι διεφθαρμένος, φυσικὸ εἶναι καὶ τελείως ἀποδεκτό, oἱ βουλευτές μας νὰ εἶναι ἐξίσου διεφθαρμένοι. Πατέρες μας εἶναι, καθρέπτης μας εἶναι, καὶ τοὺς ἀγαποῦμε. Εἴμεθα ὅλοι, μία μεγάλη καὶ ἀγαπημένη μαφία. Θυμίζει τὴν νοοτροπία ποὺ γνωρίζω καλά, τῆς Ἰταλικῆς Κόζα Νόστρα τῆς Ἀμερικῆς μὲ τὴν ἀπαράμιλλη συγγενικὴ ἀλληλεγγύη.
 |
| Τό πνεῦμα τῆς μάνας κοιτάζει τήν σφαγή τῶν παιδικῶν ὀνείρων τοῦ Ἔθνους ἀπό τούς πολιτικούς. Ὄχι δέν εἶσθε καραγκιόζηδες. Εἶσθε ἐγκληματίες |
Ὁ ὑπουργὸς καὶ βουλευτὴς Ἡρακλείου κ. Κεφαλογιάννης θεωρεῖ ὅτι ἡ Βουλὴ δὲν κινδυνεύει νὰ μὴν ξαναψηφισθῆ ἐφόσον εἴμεθα ὅλοι ὑπερήφανοι πού εἴμεθα καραγκιόζηδες. Ἀπόδειξη λέγει ὅτι συστηματικὸ μέλημα του εἶναι νὰ κάνει ἀγωγὲς κατὰ τῶν ἐφημερίδων, ὄχι γιὰ νὰ πατάξη τὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως, ἀλλά γιὰ νὰ μαζεύη χρήματα (εἶναι οἰκονομολόγος στὸ ἐπάγγελμα) καὶ μὲ αὐτὰ νὰ σπουδάζη τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς πατρίδος του τῆς Κρήτης. Καὶ ὁ Καραγκιόζης μὲ τὸ μακρύ του χέρι πού τοποθετεῖ στὴν κωλότσεπη τοῦ συμπατριώτου του, τὸν ξαλαφρώνει ἀπὸ τὸ πορτοφόλι του. Καί οἱ μαφιόζοι τῆς Σικελίας, μὲ τὸ περίσσευμα τους σπουδάζουν τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς νήσου τους. Ὅλα αὐτὰ τὰ δεχόμεθα λέγει ὁ βουλευτής μας ἐπειδὴ τοῦ μοιάζουμε καὶ «οἱ γιαγιάδες βάζουν τὴν φωτογραφία μου μαζὶ μὲ τὰ εἰκονίσματα καὶ προσεύχονται γιὰ μένα». Ἀγαποῦμε τόσο πολύ τούς καραγκιόζηδες βουλευτές μας ὥστε, προσθέτει ὁ Κεφαλογιάννης, «ὁ κόσμος θὰ μᾶς ξαναψηφίση, γιατί εἴμαστε καλὰ παιδιά, κολλεγιόπαιδα».
Ἐπειδή, τὸ παρὸν περιοδικὸ διαβάζεται ἀπὸ διανοουμένους πού δὲν ἔχουν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ
 |
| Καραγκιόζης βουλευτής |
ς’) Εὐθύνεται ὁ Προϊστάμενος
Ὁ Γραικύλος τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου εἶχε πάντα νοοτροπία δημοσίου ὑπαλλήλου, δηλαδὴ εὐθυνοφοβίας, ὅ,τι εἰπεῖ ὁ προϊστάμενος, τὸ δὲν βαριέσαι, ἀφοῦ κλέβεις κλέβω, ἐγὼ θὰ βγάλω τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα καί ἄλλα τοιαῦτα. Τσεπώνουμε ὅσα βροῦμε, ἀρκετὰ τουλάχιστον γιὰ νὰ πίνουμε τὸ φραπεδάκι μας, ἀνάβουμε τὸ κεράκι μας στὴν ἐκκλησία, δὲν κοστίζει καὶ σοῦ ἐξασφαλίζει τὴν μετέπειτα ζωή. Παιδιὰ ὅμως δὲν κάνουμε. Ἔχουμε ἀδυναμία βέβαια στὰ ἀγγελούδια, ἀλλά κοστίζουν παραπάνω ἀπὸ τὸ ἀπαραίτητο αὐτοκίνητο καὶ τὸ κινητὸ γιὰ νὰ ρωτᾶμε ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο, «γυναῖκα, τί ἑτοίμασες γιὰ φαγητό;» ἤ «ἔλα ρὲ μαλάκα!»
Ὁ προϊστάμενος λοιπὸν στὴν Οὐασιγκτώνα ποὺ παρακολουθεῖ κάθε κίνησή μας μὲ τσιπάκια στὰ διαβατήρια, κάμερες στοὺς δρόμους καί ὑποκλοπὲς στὰ τηλέφωνα, εὑρίσκεται νυχθημερὸν στὸ κρεββάτι μας. Ὁ Κιτσίκης μᾶς λέγει ὅτι οἱ φοιτητές του στὴν Ὀττάβα πωλοῦν γιὰ ἑκατὸ δολλάρια τὶς σημειώσεις ποὺ παίρνουν στὰ μαθήματά του στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες, ἄλλα ὅτι αὐτὸς δὲν νοιάζεται διότι τί νὰ τοῦ κάνουν. Φτασμένος εἶναι, ἐνῶ ἐμεῖς;
Ὁ δημοσιογράφος Robert Fisk μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τὸ Ἰσραηλινὸ λόμπυ στὴν Ἀμερικὴ ἐνθαρρύνει τοὺς φοιτητές, πληρώνοντάς τους, νὰ κατασκοπεύουν τοὺς καθηγητές τους καὶ νὰ παραδίδουν στὸ ἰσραηλινὸ λόμπυ τὶς σημειώσεις τους γιὰ νὰ διαπιστωθῆ ἐὰν ὁ καθηγητὴς ἐξεφράσθη ἀρνητικὰ κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ καθηγήτρια Saree Makdisi τοῦ University of California at Los Angeles (UCLA), ἀπεκάλυψε ὅτι ἱστοσελίδα τοῦ ἑβραϊκοῦ λόμπυ στὸ διαδίκτυο προσφέρει χρήματα σὲ κάθε φοιτητὴ πού ἀναφέρει τὶς πολιτικὲς τάσεις τῶν καθηγητῶν του, εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾶ τὴν Μέση Ἀνατολή. Στὴν ἔκθεση τους τοῦ Μαρτίου 2006, πού φέρει τὸν τίτλο, The Israel Lobby and US Foreign Policy, oi Stephen M. Walt καὶ John J. Mearsheimer, καθηγητὲς ἀντιστοίχως τῶν Πανεπιστημίων Χάρβαρντ καὶ Σικάγου, ἀναφέρουν ὅτι «τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2002, οἱ Martin Kramer καί Daniel Pipes, δύο φανατικοὶ νεοσυντηρητικοί ὑποστηρικτὲς τοῦ Ἰσραήλ, ἀνέβασαν στὸ διαδίκτυο μία ἱστοσελίδα πού ὠνόμασαν Campus Watch, στὴν ὁποία παρουσίαζαν φακέλους γιὰ ὑπόπτους καθηγητὲς καί ἐνεθάρρυναν φοιτητὲς νὰ ἀναφέρουν σχόλια καί συμπεριφορὰ τῶν καθηγητῶν τους πού ἠδύναντο νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἐχθρικὰ πρὸς τὸ Ἰσραὴλ (βλ. καὶ Michael Dobbs, Middle East Studies under Scrutiny in US, Washington Post, 13-1-2004). ΕΙδικά τὸ Ἰσραηλινὸ λόμπυ AIPAC (American Israel Public Affairs Committee) τριπλασίασε τὰ ἔξοδά του γιὰ προγράμματα στοὺς φοιτητικοὺς χώρους τῶν πανεπιστημίων. Τὸ 2002 καί 2003, τὸ AIPAC μετέφερε στὴν ἀμερικανικὴ πρωτεύουσα 240 φοιτητὲς γιὰ νὰ ὑποβληθοῦν σὲ ἐντατικὰ καθοδηγητικὰ μαθήματα καὶ τὰ ἔστειλε ὀπίσω στὰ πανεπιστήμια τους γιὰ νὰ κερδίσουν τὴν φοιτητικὴ κοινὴ γνώμη στὶς ἰσραηλινὲς θέσεις. Τὴν ἄνοιξη τοῦ 2005, ἐκάλεσε ἑκατὸ προέδρους φοιτητικῶν ὀργανώσεων, οἱ 80 τῶν ὁποίων δὲν ἦσαν ἑβραῖοι, νὰ πάρουν μέρος στὸ ἐτήσιό του συνέδριο (βλ. στὴν ἑβραϊκὴ ἐφημερίδα Forward, τῆς 24-6-2005, τὸ ἄρθρο τοῦ Nathaniel Popper, Pro-Israel Groups: Campuses Improving).
Στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια ὑπάρχουν ἤδη 130 προγράμματα ἑβραϊκῶν σπουδῶν τὰ ὁποῖα ὅλα φυσικὰ προωθοῦν τὰ ἰσραηλινὰ συμφέροντα. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἱκανοποιεῖ ἐπαρκῶς τὸ λόμπυ. Γι’ αὐτό καὶ ὑπέβαλε στὸ Κογγρέσσο πρόταση νὰ λογοκρίνονται ὅλα τὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα τῆς χώρας καί νὰ ἀποτρέπεται κάθε κριτικὴ τοῦ Ἰσραήλ. Ἔτσι οἱοδήποτε ἵδρυμα πού θὰ κατακρίνη τὸ Ἰσραὴλ θὰ παύη νὰ χρηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ὁμοσπονδιακὴ κυβέρνηση. Ἡ πρόταση αὐτὴ εὑρίσκεται πρὸς τὸ παρὸν στὸ στάδιο τῆς μελέτης.
Τὸ ἑβραϊκὸ χρῆμα ρέει ἄφθονο γιὰ τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν ἐκλογῶν στὸ Κογγρέσσο καί τὶς προεδρικὲς ἐκλογές. Ἔτσι ἡ Washington Post ἐκτιμᾶ ὅτι οἱ ὑποψήφιοι τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος στὶς προεδρικὲς ἐκλογὲς ἐξαρτῶνται ἀπό τους ἑβραίους χρηματοδότες τους πού καλύπτουν τὸ 60% τοῦ ταμείου τους. Συνεπῶς ἐφόσον οἱ Ἀμερικανοί, βουλευτές, δηλαδὴ τὸ πρότυπο τῆς δυτικῆς δημοκρατίας, εἶναι πουλημένοι, γιατί νὰ μὴν εἶναι πουλημένοι καὶ οἱ ὑφιστάμενοί τους, οἱ Ἕλληνες βουλευτές, στὴν ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὴν Οὐασιγκτώνα ἀθηναϊκὴ μπανανία;
Δύο καθηγητὲς Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μασαχουσέτης στὸ Dartmouth, κατείγγειλαν ὅτι οἱ ὑπηρεσίες καταπολεμήσεως τῆς τρομοκρατίας ἐπεσκέφθησαν ἕναν ἐκ τῶν φοιτητῶν τους ἐπειδὴ εἶχε δανεισθῆ ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη τοῦ Πανεπιστημίου τὸ περίφημο Μικρὸ Κόκκινο Βιβλίο τοῦ Μάο γιὰ νὰ ἑτοιμάση γιὰ τὸ μάθημα μία μελέτη. Οἱ ἀστυνομικοὶ προέβησαν στὴν κατάσχεση τοῦ βιβλίου δηλώνοντας ὅτι εὔρισκετο σὲ κατάλογο ὑπὸ ἔλεγχο τίτλων. Ἡ ἀντιτρομοκρατικὴ ὑπηρεσία (ἡ Homeland Security) τὸ εἶχε μάθει ἀπὸ τὴν διοίκηση τῆς βιβλιοθήκης ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται διὰ νόμου (τὸ Patriot Act) πού ἐπέρασε ἡ πλέον δημοκρατικὴ ἀμερικανικὴ βουλή, νὰ παραδίδη στὴν ὑπηρεσία τὸν κατάλογο τῶν ἐξερχομένων πρὸς μελέτην βιβλίων.
ζ) Γιατί ὁ Βύρων Πολύδωρας εἶχε δίκαιο
 |
«Οἱ μονάδες καταστολῆς, τὰ ἡρωϊκὰ ΜΑΤ ἔχουν γίνει σάκκος τοῦ μπόξ, τὰ βαρᾶνε μὲ τὰ σίδερα, τὰ ξύλα. Ἐκμεταλλεύομαι τὸ ἔγκυρο μικρόφωνο πού μοῦ δίνετε γιὰ νὰ πῶ: γιατί αὐτὴ ἢ μονομέρεια; Κανένας δὲν σχολιάζει ὅτι εἶναι ἀμυνόμενοι. Εἶναι ἀκούνητα καί ἀμίλητα στρατιωτάκια. Δικά μας παιδιὰ εἶναι. Τί τὰ βαρᾶνε οἱ ἐφορμοῦσες διμοιρίες τῶν διαδηλωτῶν μὲ ξύλα καὶ μὲ ρόπαλα, μὲ πέτρες καὶ μὲ σίδερα; Καί ὕστερα ἔχω τοὺς σχολιαστὲς καὶ λένε: «Προκάλεσε ἡ ἀστυνομία». Δὲν προκάλεσε ἡ ἀστυνομία, ἡ ἀκίνητη, καὶ τὰ ΜΑΤ. Δὲν συγκρουόμεθα μὲ κανένα πρόσωπο, καμμία ὁμάδα, κανένα σύνολο διαδηλωτῶν, παρατασσόμεθα ἐκεῖ νὰ κάνουμε τὸν σάκκο τοῦ μπόξ, γιὰ νὰ σώσουμε τὴν ζωὴ καί τὴν περιουσία τῶν πολιτῶν καί σὲ τελευταία ἀνάλυση, τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη. Kαί θὰ τὸ πετύχουμε».
 |
| Τό ἄκακο πίτμπουλ-ΜΑΤ σέ θέση μάχης καί σέ θέση προστάτη τῶν παιδιῶν τοῦ Πολύδωρα |
η) Ἤ μαζί μας ἢ ἐναντίον μας
Ὁ πρόεδρος Μπούς εἶχε ἐξ ἀρχῆς βάλει τὰ πράγματα στὴν σωστή τους θέση. Εἶχε προειδοποιήσει ὅτι αὐτοί ποὺ δὲν ἐνετάσσοντο στὸ πλευρὸ τῆς Ἀμερικῆς ἦσαν αὐτομάτως ἐναντίον της. Οἱ διανοούμενοι καὶ ἡ ἐλεύθερη σκέψη ἔχουν γίνει παγκοσμίως ὁ στόχος τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας. Τὰ κρούσματα τῆς καταστολῆς τῶν διανοουμένων εἶναι καθημερινὰ καί σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς δύσεως. Παράδειγμα, ὁ σημαντικώτερος ἐν ζωῇ αὐστριακὸς λογοτέχνης Πέτερ Χάντκε. Ἡ ἐπιτροπή ποὺ ἐπιλέγει κάθε χρόνο τὸν νικητὴ τοῦ περίφημου λογοτεχνικοῦ βραβείου Χάινριχ Χάϊνε, ποὺ ἀπονέμεται ἀπὸ τὸν δῆμο τῆς γερρμανικῆς πόλεως Ντύσσελντορφ μὲ 50.000 € εἶχε κρίνει ὅτι ἔπρεπε νὰ δοθῆ τὸ 2006, στὸν Χάντκε, ἀλλὰ τὸ δημοτικὸ συμβούλιο τῆς πόλεως ἀρνεῖται νὰ τοῦ τὸ δώση ἐπειδὴ ὁ συγγραφεύς αὐτὸς ὑπεστήριζε τὸ σερβικὸ καθεστὼς τοῦ Μιλόσεβιτς καὶ εἶχε παραστῇ στὴν κηδεία του! Τὸ 1999 ὁ Χάντκε εἶχε ἀρνηθῇ νὰ παραλάβη μίαν ἄλλη τιμητικὴ διάκριση, τὸ βραβεῖο «Γκέοργκ Μπίχνερ», γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν ἀντίθεσή του γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῆς Γερμανίας στὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς Γιουγκοσλαυΐας. Εἶχε δὲ γράψει ἄρθρα γιὰ νὰ τιμήση τοὺς Σέρβους ποὺ εἶχαν σφαγιασθῆ.
Ἡ ρήξη μεταξύ τοῦ πνεύματος καὶ τῶν βουλευτῶν πού κρύβονται στὴν σκιὰ τῶν πίτμπουλ ἔχει πάρει πλανητικὴ μορφή. Οἱ δωσίλογοι τῆς Αὐτοκρατορίας πληθαίνουν. Φερ’ εἰπεῖν, ὁ Γερμανὸς Γιόζεφ Μάρτιν (Γιόσκα) Φίσερ, πού ἦταν κάποτε μεταξὺ τῶν γνωστῶν ἀγνώστων πού ἐπέταγαν πέτρες στὴν στυνομία, σὲ διαδηλώσεις στὴν Φρανκφούρτη, καὶ πού μετά, σὰν τὸν Ἀνδρέα μὲ τὸ ζιβάγκο, ἐφόρη φθαρμένο τζὶν καὶ ἀθλητικὰ παπούτσια τὸν πρῶτο καιρὸ πού ἐξελέγη βουλευτὴς καὶ ἐμαίνετο κατὰ τῶν «πουλημένων» συναδέλφων του βουλευτῶν, κατέληξε ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν, ὑποστηρικτὴς τοῦ NATO καὶ τῆς ἐπιθέσεως κατὰ τῆς Γιουγκοσλαυΐας.
Καὶ ὅμως ὁ Φίσερ, στὰ 19 του χρόνια εἶχε γίνει ἕνας γνωστὸς ἄγνωστος ὅταν εἶδε ἕνα πίτμπουλ νὰ σκοτώνη ἕναν φοιτητή. Πράγματι, στὸ Βερολίνο ἕνας «σάκκος τοῦ μπὸξ» ἐπυροβόλησε στὸ κεφάλι ἕναν 26χρονο φοιτητή, τὸν Μπένο Ὄνεσοργκ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει νὰ παρακολουθήση μία διαδήλωση κατὰ τῆς ἐπισκέψεως στὴν Γερμανία τοῦ σάχη τῆς Περσίας (Ὁ Φίσερ ἐνυμφεύθη ἀργότερα μίαν Ἰρανὴ φοιτήτρια).
Ἡ σφαίρα διεπέρασε τὸ κρανίο καί ὁ Ὄνεσοργκ ἐσκοτώθη ἀκαριαίως. Ἡ εἰκόνα τοῦ φοιτητοῦ πεσμένου μπρούμητα μέσα στὰ αἵματα τὸν συνετάραξε. Ἦταν στὶς 2 Ἰουνίου 1967, ἡμέρα τῶν γενεθλίων μου, ὅταν ἐγκατεστημένος στὸ Παρίσι εἶδα στὴν τηλεόραση τὴν φοβερὴ ἐκείνη εἰκόνα πού ἔμοιαζε μὲ τὴν παραπλήσια ἀθηναϊκὴ εἰκόνα τοῦ θύματος τοῦ Βύρωνος Πολύδωρα. Πόσους νέους γνωστοὺς ἀγνώστους θὰ δημιουργήση αὐτή ἡ εἰκόνα κύριε ὑπουργέ; Πάντως, στὴν συνείδηση τῶν ἐντίμων Ἑλλήνων ἡ σταδιοδρομία σας ἔχει τελειώσει.
Ὁ Φίσερ ἐδήλωσε ἀργότερα γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Ὄνεσοργκ: «Αἰσθάνθηκα μόνον ὀργή, ὀργὴ πού σκοτώθηκε κάποιος ἀπὸ σφαῖρα ἐπειδὴ ἦταν φοιτητὴς σὲ μία πορεία. Κοιτάζοντας ὀπίσω μου, ὁ θάνατος του ἦταν μία τραγωδία πού περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο μὲ ἔκαμε νὰ θέλω νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν πολιτική». Κι ἔτσι ὁ Φίσερ ἐπῆγε στὴν Φρανκφούρτη, ἔγινε καταληψίας καὶ ἐπάλαιψε μὲ τὴν ἀστυνομία στοὺς δρόμους. Τὸ μετέπειτα βουλευτιλίκι ὅμως τὸν μετέτρεψε σὲ δωσίλογο καί ἔτσι τὸ 2006, γεμάτος ὑπερατλαντικὰ παράσημα, ἀπεχώρησε χορτασμένος ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καί ἐδέχθη τὴν θέση διανοουμένου ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς στὸ περίφημο ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο Πρίνστον. Γι' αὐτὸ καί θὰ θυμᾶμαι πάντα τὸν πατέρα μου, τὸν πρύτανι τοῦ Πολυτεχνείου, νὰ ἐπαναλαμβάνη μονότονα στὸ σπίτι: «Ντρέπομαι πού εἶμαι βουλευτής»!
Δημήτρης Κιτσίκης
Γ) Σύνδεσμοι
1) Ἐμεῖς δέν θά γιορτάσουμε -κείμενο Ἑβραίων λογοτεχνῶν ( Ἑλληνικά -Ἀγγλικά)
2) Χάρολντ Πίντερ ( Βραβεῖο Νόμπελ 2005)
3) Τέχνη, ἀλήθεια καί πολιτική ( τοῦ Χάρολντ Πίντερ )
4) Ὀργή στήν Γαλλία ἀπό τό κόψιμο τοῦ Χάντκε
5) Οἱ πολιτικοί ἀρνοῦνται στόν Χάντκε τό βραβεῖο Χάϊνε
6) Μπένο Ὄνεσοργκ
Motörhead - Get Back In Line
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=XCHEI5o7o3I