Λείπει η μουσική υπόκρουση του Ennio Morricone για να έρθει να δέσει. A Fistful Of Dollars by Ennio Morricone http://www.youtube.com/watch?v=CpZjvbSC9_M&feature
Επίσης να προστεθούν The Ecstasy of Gold by Ennio Morricone http://www.youtube.com/watch?v=wV0wPBYDQ6Y&feature καθώς επίσης και: Death Rides a Horse by Ennio Morricone http://www.youtube.com/watch?v=Ff-kQ-UmflA&feature
Δεν θα διαχώριζα αυτά που συμβαίνουν πρόσφατα σε φαινόμενα Ελληνικά ή Ευρωπαϊκά ή Αφρικανικά. Είναι φαινόμενα παγκόσμια. Στη Βρεττανία η σπονδυλική στήλη των συνδικαλιστικών κινημάτων έχει κονιορτοποιηθεί και ο ρόλος τους έχει γίνει διακοσμητικός, μετά το θεάρεστο έργο της σιδηράς κυρίας. Η διαμαρτυρία ενός μεμονωμένου ατόμου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας των στόχων της από τις μαζικές κινητοποιήσεις. Στις μαζικές διαμαρτυρίες έχει προσδωθεί χαρακτήρας φολκλόρ στην καλύτερη περίπτωση και αντικοινωνικής συμπεριφοράς στη χειρότερη. Όλα αυτά μπορεί να είναι μια παραίσθηση, αλλά σε πολλούς από τους συγχρόνους μας είναι μια ευπρόσδεκτη παραίσθηση. Ευπρόσδεκτη από τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι έχουν καθοδηγηθεί να δέχονται πως αυτό που μετρά είναι αυτό που έχει πρόσβαση στα στιλπνά περιοδικά και τις εφημερίδες, τα οποία έχουν την πραγματική δύναμη να διαιρούν τους ανθρώπους και τα γεγονότα σε ορατά και αόρατα. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης έχουν επίσης τη δύναμη να προβάλλουν ο,τιδήποτε επιθυμούν στην ορατή πλευρά και ό,τι επισημαίνουν ως βαρετό ή ασήμαντο να το αποκρύπτουν διατηρώντας το στην αόρατη. Στην Ελλάδα συστηματική προσπάθεια πολλών ετών έχει καταφέρει να αποξενώσει τον έναν άνθρωπο από τον άλλο και η απαξίωση του ενός για τον άλλο, αλλά και του ενός για το σύνολο, έχει λάβει διαστάσεις γιγάντιες (οι πανίβλακες, οι μαλάκες, οι πασόκοι, οι ντορικοί, οι κοιμισμένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γαύροι, βάζελοι, βούλγαροι και χιλιάδες άλλα). Σε άλλες χώρες η απαξίωση στρέφεται προς εκείνους οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να καταναλώσουν. Ο μη καταναλωτής (ο φτωχός) είναι εχθρός του κοινωνικού συνόλου. Ο πόνος της απαξιωτικής ταπείνωσης μεταξύ των διαφόρων στρωμάτων των καταναλωτών μετριάζεται με την παροχή στις καταναλωτικά χαμηλότερες τάξεις δυνατότητας πρόσβασης, στη λαμπρότητα των καταστημάτων αντιγράφων υψηλής ραπτικής, που λειτουργεί ως υποκατάστατο της στερημένης ισότητας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η λέξη απαξίωση μπορεί να χρησιμοποιθεί και στις δύο περιπτώσεις αδιακρίτως.
Ὁ συμβολισμός τῆς εἰκόνας μοῦ θύμισε τό παρακάτω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέφυγα ἀπὸ τοὺς καρχαρίες
καὶ νίκησα τοὺς τίγρεις
μ’ ἔφαγαν ὅμως
οἱ κοριοί.
( Μπέρτολτ Μπρέχτ)
Λείπει η μουσική υπόκρουση του Ennio Morricone για να έρθει να δέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήA Fistful Of Dollars by Ennio Morricone
http://www.youtube.com/watch?v=CpZjvbSC9_M&feature
Επίσης να προστεθούν
ΑπάντησηΔιαγραφήThe Ecstasy of Gold by Ennio Morricone
http://www.youtube.com/watch?v=wV0wPBYDQ6Y&feature
καθώς επίσης και:
Death Rides a Horse by Ennio Morricone
http://www.youtube.com/watch?v=Ff-kQ-UmflA&feature
Τί μαθαίνω; 150 συλλήψεις στό Λονδῖνο;
ΑπάντησηΔιαγραφήἘδῶ μᾶς ἔχουνε ζαλίσει γιά τήν ἀνάγκη συναίνεσης μεταξύ τῶν κοινωνικῶν "ἑταίρων" ( ΣΕΒ καί ΓΣΕΕ στό ἴδιο τραπέζι νά συμφωνοῦν σέ συνεχεῖς περικοπές... θά τρελλαθῶ!!!). Μᾶλλον στήν Ἑλλάδα νά ἔχουμε τήν πιό στημένη δημοσιογραφία παγκοσμίως -περισσότερο καί ἀπό τούς πολιτικούς αὐτούς ἔχω ἄχτι - καί τήν πιό στημένη συνδικαλιστική ἡγεσία. Εἰδήσεις ἀνάλογες μέ αὐτές τοῦ Λονδίνου πάνε στά ψιλά ἤ ἐξαχνώνονται, ἀντίθετα ὑπάρχει συστηματική προβολή τῆς κοινωνικῆς "συναίνεσης" ὡς ἀναγκαίας ...Τελικά οἱ νεοέλληνες εἷναι γιά πολλά χαστούκια, δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς...
Δεν θα διαχώριζα αυτά που συμβαίνουν πρόσφατα σε φαινόμενα Ελληνικά ή Ευρωπαϊκά ή Αφρικανικά. Είναι φαινόμενα παγκόσμια. Στη Βρεττανία η σπονδυλική στήλη των συνδικαλιστικών κινημάτων έχει κονιορτοποιηθεί και ο ρόλος τους έχει γίνει διακοσμητικός, μετά το θεάρεστο έργο της σιδηράς κυρίας. Η διαμαρτυρία ενός μεμονωμένου ατόμου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας των στόχων της από τις μαζικές κινητοποιήσεις. Στις μαζικές διαμαρτυρίες έχει προσδωθεί χαρακτήρας φολκλόρ στην καλύτερη περίπτωση και αντικοινωνικής συμπεριφοράς στη χειρότερη. Όλα αυτά μπορεί να είναι μια παραίσθηση, αλλά σε πολλούς από τους συγχρόνους μας είναι μια ευπρόσδεκτη παραίσθηση. Ευπρόσδεκτη από τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι έχουν καθοδηγηθεί να δέχονται πως αυτό που μετρά είναι αυτό που έχει πρόσβαση στα στιλπνά περιοδικά και τις εφημερίδες, τα οποία έχουν την πραγματική δύναμη να διαιρούν τους ανθρώπους και τα γεγονότα σε ορατά και αόρατα. Αυτά τα μέσα ενημέρωσης έχουν επίσης τη δύναμη να προβάλλουν ο,τιδήποτε επιθυμούν στην ορατή πλευρά και ό,τι επισημαίνουν ως βαρετό ή ασήμαντο να το αποκρύπτουν διατηρώντας το στην αόρατη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα συστηματική προσπάθεια πολλών ετών έχει καταφέρει να αποξενώσει τον έναν άνθρωπο από τον άλλο και η απαξίωση του ενός για τον άλλο, αλλά και του ενός για το σύνολο, έχει λάβει διαστάσεις γιγάντιες (οι πανίβλακες, οι μαλάκες, οι πασόκοι, οι ντορικοί, οι κοιμισμένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γαύροι, βάζελοι, βούλγαροι και χιλιάδες άλλα). Σε άλλες χώρες η απαξίωση στρέφεται προς εκείνους οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να καταναλώσουν. Ο μη καταναλωτής (ο φτωχός) είναι εχθρός του κοινωνικού συνόλου. Ο πόνος της απαξιωτικής ταπείνωσης μεταξύ των διαφόρων στρωμάτων των καταναλωτών μετριάζεται με την παροχή στις καταναλωτικά χαμηλότερες τάξεις δυνατότητας πρόσβασης, στη λαμπρότητα των καταστημάτων αντιγράφων υψηλής ραπτικής, που λειτουργεί ως υποκατάστατο της στερημένης ισότητας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η λέξη απαξίωση μπορεί να χρησιμοποιθεί και στις δύο περιπτώσεις αδιακρίτως.
Θά τό πῶ γιατί ἔστω καί κατ' ἐλάχιστο θέλω νά ἀκουστεῖ. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ μιά δόση ὑπερβολῆς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟἱ δημοσιογράφοι στήν Ἑλλάδα -ἐξαιρουμένων κάποιων φωτεινῶν παραδειγμάτων, Δελαστίκ, Κωνσταντακόπουλος, Παπακωνσταντίνου καί δυό τρεῖς ἄλλοι - εἷναι ὅτι πιό θλιβερό ὑπάρχει παγκοσμίως. "Καμάρωνα" τούς συστημικούς δημοσιογράφους ὅταν μετέδιδαν κάποια ἀποσπάσματα μέ ἐρωτήσεις τῶν Ἰρλανδῶν "συναδέλφων" τους πρός τούς ἐκεῖ κυβερνῶντες...Φυσικά, ἄν ἔχουμε ὄντως τήν χειρότερη δημοσιογραφία, θά ὑπάρχουν λόγοι πού νά ἐξηγοῦν τήν πορεία καί τήν κατάστασή της, ἀλλά καί τήν ἀποστολή της.
Σωστά, τά φαινόμενα εἷναι παγκόσμια, ὄχι ὅμως πανομοιότυπα. Ἅμα κάποιος πρέπει νά ψάξει τί κρύβεται ἀπό πίσω, γιά τίς αἰτίες καί τά ἀποτελέσματα λεπτομερειακά, σέ βάθος, ἄν δεῖ τήν αἰτία καί τό άποτέλεσμα σάν μιά ἑνότητα καί ὄχι ξέχωρα μεταξύ τους, θά διακρίνει μεγάλες διαφορές, άλλά καί ὁμοιότητες ἀπό χώρα σέ χώρα, ἀπὀ λαό σε λαό, ἤ ἀπό κοινωνία σέ κοινωνία. Ἡ δημοσιογραφία μας εἷναι ἕνα ἐλάχιστο παράδειγμα. Ἐννοῶ καί κάτι σάν αὐτό πού περιγράφεις στήν δεύτερη παράγραφο.Καί πολλά ἄλλα.
Ἡ άποτελεσματικότητα τοῦ μεμονωμένου ἀτόμου σέ σχέση μέ μιά συλλογική δράση ( ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς μάζας πού ἄγεται καί φέρεται) σαφῶς ὑπολείπεται. Νομίζω πώς μέσῳ τῆς ἀποξένωσης αὐτή τήν μειωμένη ἀποτελεσματικότητα προσπαθεῖ , μεταξύ ἄλλων, νά ἐκμεταλλευθεῖ ἡ κυρίαρχη ἰδεολογἰα. Εἴτε ὁ μεμονωμένος ἄνθρωπος εἷναι συνειδητοποιημένος ἐντός του καί σέ σχέση μέ τό περιβάλλον ἀλλά λόγῳ ἀντικειμενικῶν μεγεθῶν κυρίως ἀδυνατεῖ νά πετύχει, εἴτε ἐνταγμένος σέ ἕναν μαζικό πολτό. Διότι θεωρῶ καί τά μέλη τῆς μάζας στήν πράξη ἀπομονωμένα, δέν ἔχουν οὐσιαστική έπικοινωνία μεταξύ τους, ἀφοῦ δροῦν καί "σκέπτονται" πανομοιότυπα. Δέν ὑπάρχει δηλαδή τό σπέρμα τῆς ἐπικοινωνίας, ἡ διάσταση ἀπόψεων, πού καταλήγει στήν συμφωνία, διαφωνία ἤ ἀντιπαράθεση...ΠΑΣΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΙΕΙ ΔΙΑΣΤΑΣΙΝ ( Ἀριστοτέλης)
Φοβᾶμαι ὅτι ξεστρατίζω, θά πῶ ὅμως κάτι πού πολλές φορές μαζί μέ τήν ἱστορική ἐξέλιξη τοῦ φαινομένου ἔχω ψιλοαναφέρει. Τό ἑλλαδικό κράτος, ἐκ φύσεως καί ἀπό γεννησιμιοῦ του, συνετέλεσε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο κράτος γιά τούς δικούς του πολίτες ἔβαλε τά θεμέλια, ὥστε αὐτός ὁ λαός νά μεταβληθεῖ σέ μαζικό πολτό.Ἀκούσια ἤ ἑκούσια εἷναι δευτερεῦον. Μπορεῖ γιά παράδειγμα καί στό Βέλγιο ἤ στό Λουξεμβοῦργο νά ἔχουμε ἀνάλογα μαζικά ἄνευρα μορφώματα, ὅμως μέ διαφορετικό τρόπο καί πολύ λιγώτερος κόπος ἀπαιτήθηκε γιά νά φτάσουν σέ ἀνάλογο σημεῖο ὁμοιομορφίας. Πιθανώτατα νά χρειάζονται καί διαφορετικές διαδικασίες -δέν ξέρω ποιές - γιά τήν ἀντίστροφη πορεία.