Τὸ ἄνθος τοῦ νάρκισσου εἶναι τὸ μοναδικὸ μεταξὺ τῶν λουλουδιῶν, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ πέντε μέρη ἀντὶ τοῦ τυπικοῦ τῶν τεσσάρων. Τὸ ἄνθος τοῦ νάρκισσου ἐκτὸς ἀπὸ τὰ σέπαλα, τὰ πέταλα, τοὺς στήμονες καὶ τὸν ὕπερο ἔχει καὶ τὴν τρομπέτα.
Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ νάρκισσος ἦταν ἕνας φημισμένος γιὰ τὴν ὀμορφιὰ του κυνηγὸς ποὺ ζοῦσε στὴν περιφέρεια τῶν Θεσπιῶν τῆς Βοιωτίας. Ἡ αὐτοεκτίμηση τῆς ὀμορφιᾶς του ἔφτανε σὲ αὐνανιστικά ἐπίπεδα. Ἡ Νέμεσις διαπιστώνοντας τὴν ὑπεροπτικὴ στάση τοῦ Νάρκισσου ἔναντι θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὸν προέτρεψε νὰ τὴν ἀκολουθήσει στὴν ὄχθη μίας λίμνης. Ἐκεῖ, ὁ Νάρκισσος βλέποντας τὸ εἴδωλό του στὰ νερὰ τῆς λίμνης τὸ ἐρωτεύθηκε. Δὲν κατόρθωσε ποτὲ νὰ ἀντιληφθεῖ πὼς εἶχε ἐρωτευθεῖ τὴν ἀντανάκλαση τοῦ προσώπου του καὶ ἀνίκανος νὰ ἀποχωριστεῖ τὸν ἔρωτά του τελικὰ πέθανε ἀπὸ τὴν πείνα.
Οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων στὸ σκοτάδι ποικίλουν, ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμὲς τὸ σκοτάδι εἶναι ἡ καταλληλότερη εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐπιδείξουν τὴν καταπιεσμένη μεγαλομανία τους. Ὅταν τὸ φῶς ἐπανέρχεται ἀπότομα, ξαφνιασμένοι δὲν μιλοῦν μεταξύ τους. Βιαστικὰ στριμώχνονται, μαλώνουν, ρωτοῦν πληροφορίες χωρὶς νὰ περιμένουν ἀπάντηση, χαμογελοῦν ἀνόητα, χασμουριῶνται, σιγοψιθυρίζουν κοιτάζοντας στὸ κενό. Μιὰ συλλογὴ ἀνεξάρτητων μεμονωμένων σωματιδίων, τὰ ὁποία δείχνουν σά νὰ μὴν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ τὰ κρατᾶ συνδεδεμένα μὲ κάτι ποὺ νὰ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τοὺς μικρούς τους κόσμους. Καθένα ἔχει συνηθίσει στὸ σκοτάδι νὰ ἀσκεῖ τὰ δικά του μεμονωμένα ἐνδιαφέροντα ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ σύνολο.
Ἐν τῷ μεταξύ, οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες, ἀποφεύγοντας νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κρίση νομιμότητας τῆς ΕΕ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προϊὸν μὴ δημοφιλοῦς σχεδιασμοῦ τῶν ἰδίων καὶ κατὰ συνέπεια πεδίο στὸ ὁποῖο διακυβεύεται ἡ ἀρχή τους, προτιμοῦν νὰ ἐπιβάλλουν “προσωρινὸ ἀλλὰ μακροχρόνιο” δημοκρατικὸ σκοτάδι. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπιτρέπουν στὰ ἀκροδεξιὰ κόμματα τῶν χωρῶν τους νὰ ἐπιδεικνύουν ἐλεύθερα τὴν καταπιεσμένη μεγαλομανία τους καὶ νὰ αὐξάνουν τὴ δύναμή τους ἐκμεταλλευόμενα τὴ λαοφιλῆ ὀργὴ κατὰ τῆς κρίσης τοῦ εὐρώ, τῆς μετανάστευσης κόκ. Σὰν τὸν Νάρκισσο, οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες εἶναι ἀθεράπευτα ἐρωτευμένοι μὲ τὸ ἰδεολογικὸ μοντέλο ποὺ παρήγαγαν. Ἡ Νέμεσις διαπιστώνοντας τὴν ὑπεροπτική τους στάση μᾶς παρασύρει ἀργὰ πρὸς στὶς ὄχθες ἑνὸς νέου πολέμου.
| Mulgrew Miller / Paul Carr - Black Narcissus | |
Οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων στὸ σκοτάδι ποικίλουν, ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμὲς τὸ σκοτάδι εἶναι ἡ καταλληλότερη εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐπιδείξουν τὴν καταπιεσμένη μεγαλομανία τους. Ὅταν τὸ φῶς ἐπανέρχεται ἀπότομα, ξαφνιασμένοι δὲν μιλοῦν μεταξύ τους. Βιαστικὰ στριμώχνονται, μαλώνουν, ρωτοῦν πληροφορίες χωρὶς νὰ περιμένουν ἀπάντηση, χαμογελοῦν ἀνόητα, χασμουριῶνται, σιγοψιθυρίζουν κοιτάζοντας στὸ κενό. Μιὰ συλλογὴ ἀνεξάρτητων μεμονωμένων σωματιδίων, τὰ ὁποία δείχνουν σά νὰ μὴν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ τὰ κρατᾶ συνδεδεμένα μὲ κάτι ποὺ νὰ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τοὺς μικρούς τους κόσμους. Καθένα ἔχει συνηθίσει στὸ σκοτάδι νὰ ἀσκεῖ τὰ δικά του μεμονωμένα ἐνδιαφέροντα ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ σύνολο.
Ἐν τῷ μεταξύ, οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες, ἀποφεύγοντας νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κρίση νομιμότητας τῆς ΕΕ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προϊὸν μὴ δημοφιλοῦς σχεδιασμοῦ τῶν ἰδίων καὶ κατὰ συνέπεια πεδίο στὸ ὁποῖο διακυβεύεται ἡ ἀρχή τους, προτιμοῦν νὰ ἐπιβάλλουν “προσωρινὸ ἀλλὰ μακροχρόνιο” δημοκρατικὸ σκοτάδι. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπιτρέπουν στὰ ἀκροδεξιὰ κόμματα τῶν χωρῶν τους νὰ ἐπιδεικνύουν ἐλεύθερα τὴν καταπιεσμένη μεγαλομανία τους καὶ νὰ αὐξάνουν τὴ δύναμή τους ἐκμεταλλευόμενα τὴ λαοφιλῆ ὀργὴ κατὰ τῆς κρίσης τοῦ εὐρώ, τῆς μετανάστευσης κόκ. Σὰν τὸν Νάρκισσο, οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες εἶναι ἀθεράπευτα ἐρωτευμένοι μὲ τὸ ἰδεολογικὸ μοντέλο ποὺ παρήγαγαν. Ἡ Νέμεσις διαπιστώνοντας τὴν ὑπεροπτική τους στάση μᾶς παρασύρει ἀργὰ πρὸς στὶς ὄχθες ἑνὸς νέου πολέμου.
http://www.psychoanalysis.gr/el/documents/To_penthos_tou_Promithea.pdf
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.psychoanalysis.gr/el/documents/To_penthos_tou_Promithea.pdf
ΑπάντησηΔιαγραφή