Ἡ δημόσια ἐνημέρωση στό στόχαστρο...

Δημοσιογραφία εἶναι νὰ δημοσιεύεις αὐτὰ πού ὁ ἄλλος δὲν θέλει νὰ δημοσιευθοῦν. Ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι δημόσιες σχέσεις  ( Τζὸρτζ Ὄργουελ)

Ὅπως ἄλλο πρᾶγμα ὁ ἐθνικόφρων ἤ χρυσαυγίτης καί ἄλλο ὁ πατριώτης, κατ’ ἀναλογίαν ἄλλο τό « δημοσιοϋπαλληλίκι »  καί ἄλλο ὁ λειτουργός -ὑπηρέτης τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Ὅσοι  -σκόπιμα ἤ μή -τά συγχέουν, παραγνωρίζοντας τό ὑπαρκτό χάσμα ποιότητος , εἶναι σάν νά μπερδεύουν τό μουλάρι μέ τό ἄλογο…

Ἡ βασική τους διαφορά ἔγκειται στόν χορηγό. Χορηγός τῶν δημοσίων λειτουργῶν εἶναι ἡ ἴδια ἡ κοινωνία, στούς ὁποίους μάλιστα ἀναθέτει τήν ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων της. Τά πράγματα  κακοφορμίζουν, ὅταν ἡ κοινωνία ποδηγετημένη ἀπό τήν πνευματική ἡγεσία της παραμένει στάσιμη ἤ ὑπολειτουργεῖ. Αὐτό συμβαίνει κατά κόρον στήν πατρίδα μας, ὄπου ἕνας « πατριωτισμός » ἄνευ κοινωνικοῦ περιεχομένου καλλιεργεῖται συστηματικά. Ἐν τέλει, τόν πατριώτη ἀντικαθιστᾷ ὁ ἐθνικόφρων πατριδοκάπηλος καί τον δημόσιο λειτουργό ὁ ἐξασκῶν τό « δημοσιοϋπαλληλίκι ».

Ἀντιθέσεις

Ἡ νεαρὴ κυρία ἐπιθεωρεῖ ἀπεγνωσμένα τὸ κινητό της καὶ ὅταν διαπιστώνει πὼς δὲν ὑπάρχουν πρόσφατα μηνύματα, κάνει μία γκριμάτσα δυσαρέσκειας, θυμωμένη μὲ τὸν ἑαυτό της, καὶ τὸ πετὰ στὴν πολυθρόνα δίπλα της. Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις τῆς ἀποστραγγίζουν τὸν ἐλεύθερο χρόνο της. Ἂν διαθέσει χρόνο γιὰ ἄσκοπες συνομιλίες θὰ τὸν χάσει ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, ἀπὸ τὶς διακοπές της, τὴ γυμναστική της, τὶς σπουδές της. Ἔτσι τίποτα δὲ μπορεῖ νὰ τὴν ἁπαλύνει τὴ μοναξιά της.

Led Zeppelin/ Rock N' Roll

Ὁ φόβος μὲ κατακυρίευσε ὅταν χθὲς τὸ πρωὶ ἡ Julie μὲ εἶπε πὼς ἕνας φίλος της ὁμολόγησε πὼς δὲν ὑπάρχει τίποτα πού θὰ μποροῦσε νὰ τὸν διατηρήσει στὴ ζωή, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παραισθησιογόνα καὶ τὴ σχέση τους. Τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον. Λίγα ἀπομείνανε, συνεχῶς μαχόμαστε νὰ δημιουργήσουμε νέες βεβαιότητες.

The Police - Wrapped Around Your Finger

Οἱ ἀπώλειες

Πολλὰ χρόνια πέρασαν καταμετρῶντας ἀπώλειες, σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, ὥρα μὲ τὴν ὥρα, μέρα μὲ τὴ μέρα, βιβλία, γράμματα, ἱστολόγια, ἱστορίες, παραστάσεις, ποιήματα. Οἱ ἀπώλειες εἶναι πάντοτε σαφεῖς, ἀνεξέλεγκτες κι ὁλοένα καὶ πιὸ καταστροφικῆς ποιότητας. Τί εἶναι λοιπὸν αὐτὸ πού δίνει στὶς ἀπώλειες αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ ἰσχύ; Ὁ πόνος πού καθίσταται σταδιακὰ διαφορετικῆς φύσεως σά μία γρήγορη μαχαιριά, ἢ ὁ ἔλεγχος πού διαχωρίζει τὴν ἀπώλεια ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη; Ἐγκαταλείπω κάτι, ἔχω τὸν ἔλεγχο. Τὸ χάνω, μαζί του χάνω καὶ τὸν ἔλεγχο. Σὲ ποιὰ κατηγορία λοιπὸν ἐμπίπτουν τὰ καταμετρηθέντα; Στὶς ἀπώλειες ἢ στὰ ἐγκαταλελειμένα;

Ἡ Χρυσῆ Αὐγή ὡς χορηγός τοῦ Corpus Christi καί τό ὕπουλο πατρονάρισμά της ἀπό τά ἰδιωτικά Μ.Μ.Ε.

Ἐκεῖ πού ἡ βρωμιά εἶναι πιό μεγάλη  ἐκεῖ ἀκοῦς τά πιό μεγάλα λόγια.  Μ’ ἄν πρέπει τήν μύτη σου νά φράξεις,  πῶς θά φράξεις τήν ἴδια ὥρα καί τ’ αὐτιά σου;

Τὸ διπλανό ἀπόσπασμα προέρχεται  ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Μπρέχτ «Ὅταν μαθεύτηκε ἡ αἱματοχυσία πού ἔκαναν οἱ Τόρηδες στήν Ἑλλάδα» ,  ἀναφερόμενο στόν Δεκέμβρη τοῦ 1944, τότε πού οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς αἱματοκύλισαν τὴν Ἀθήνα. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ξεκαθάρισε καὶ ὁ βουλευτὴς Παναγιώταρος στὴν φετινή ἐπέτειο τοῦ Μελιγαλᾶ, τιμοῦνται ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς ἐθνικοὶ ἥρωες.

Μιά ὅμως  πού σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ δηλαδὴ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ταγματασφαλιτῶν, ὅπως καί ἡ ὑποκρισία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, δύο περιπτώσεις ἰδιαίτερα δυσώδεις, οἱ παραπάνω στίχοι ταιριάζουν γάντι. 

Ἂς ξεκινήσουμε ὅμως ἀπὸ τό κακόγουστο σκηνικὸ πού στήθηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, γιὰ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὸ πού, ἐγὼ τουλάχιστον, θεωρῶ οὐσιαστικὸ.  Τὴν καθ’ ὑπόθεσιν ἀντισυστημικὴ Χρυσὴ Αὐγή, ἀλλὰ καὶ  τὴν προσχηματική ἐλευθερία ἔκφρασης.

Ὁ ἐθνικισμός κατά τοῦ ἑλληνισμοῦ

Ἡ ὕπαρξη μιᾶς ἰδεολογίας, ἰσορροπημένης ὅμως καί προσαρμοσμένης στίς ἀνάγκες, στήν πραγματική καί ὄχι ἐγκεκριμένη ἱστορία ἑνός τόπου, εἶναι ἀναγκαία γιά τήν προκοπή του. Αὐτό δηλαδή σημαίνει πώς ἡ ἰδεολογία δέν πρέπει νά εἶναι συνθηματολογική, νά ξερνάει δηλαδή παραμύθια πότε περί καθαρότητος  καί πεπρωμένων τῆς φυλῆς, πότε περί μιασμάτων καί ἀντικομμουνισμοῦ, ἄλλοτε περί ἀλλαγῆς, ἀνάπτυξης, ἐκσυγχρονισμοῦ, εὐρωπαϊκῆς οἰκογενείας καί ὁλοκληρώσεως. Εἰδικά γιά τούς νεοέλληνες, περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον λαό, ἡ ἰδεολογία πρέπει νά ἔχει πολιτισμικό περιεχόμενο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ νεοέλληνες χρήζουν ἐπειγόντως ἐκπολιτισμοῦ. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἀπαραίτητα μομφή, ἀλλά διαπίστωση. Θά παραθέσω σήμερα δύο κείμενα τοῦ κ. Κιτσίκη, ἀπό τό τεῦχος 64 τοῦ περιοδικοῦ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ (οἱ ἐπισημάνσεις μέ τά τονισμένα ἔντονα γράμματα εἶναι ἐπιλογή δικιά μου), μιά πού σχετίζονται ἄμεσα μέ τήν προσπάθεια συγκροτήσεως μιᾶς ἑλληνικῆς ἰδεολογίας, τελείως ξένης ὅμως μέ γεωγραφικά, φυλετικά ἤ αἱματολογικά χαρακτηριστικά, και γι’ αὐτό παγκόσμια. Ἤ ὅπως ἀκόμα καλύτερα διατυπώνει ποιητικά ὁ κ. Κιτσίκης, συμπαντικῶν διαστάσεων. Ἡ δυσφορία πού θα προκληθεῖ σέ πάσης φύσεως ἐθνικιστικούς ἤ ἐκσυγχρονιστικούς κύκλους – στό κάτω κάτω τήν ἴδια χαμηλή ποιότητα ἐγκεφάλου διαθέτουν – εἶναι ἀναμενόμενη. Ξυδάκι….