Ἡ Χρυσῆ Αὐγή ὡς χορηγός τοῦ Corpus Christi καί τό ὕπουλο πατρονάρισμά της ἀπό τά ἰδιωτικά Μ.Μ.Ε.

Ἐκεῖ πού ἡ βρωμιά εἶναι πιό μεγάλη  ἐκεῖ ἀκοῦς τά πιό μεγάλα λόγια.  Μ’ ἄν πρέπει τήν μύτη σου νά φράξεις,  πῶς θά φράξεις τήν ἴδια ὥρα καί τ’ αὐτιά σου;

Τὸ διπλανό ἀπόσπασμα προέρχεται  ἀπὸ τὸ ποίημα τοῦ Μπρέχτ «Ὅταν μαθεύτηκε ἡ αἱματοχυσία πού ἔκαναν οἱ Τόρηδες στήν Ἑλλάδα» ,  ἀναφερόμενο στόν Δεκέμβρη τοῦ 1944, τότε πού οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς αἱματοκύλισαν τὴν Ἀθήνα. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ξεκαθάρισε καὶ ὁ βουλευτὴς Παναγιώταρος στὴν φετινή ἐπέτειο τοῦ Μελιγαλᾶ, τιμοῦνται ἀπὸ τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς ἐθνικοὶ ἥρωες.

Μιά ὅμως  πού σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ δηλαδὴ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν ταγματασφαλιτῶν, ὅπως καί ἡ ὑποκρισία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, δύο περιπτώσεις ἰδιαίτερα δυσώδεις, οἱ παραπάνω στίχοι ταιριάζουν γάντι. 

Ἂς ξεκινήσουμε ὅμως ἀπὸ τό κακόγουστο σκηνικὸ πού στήθηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, γιὰ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὸ πού, ἐγὼ τουλάχιστον, θεωρῶ οὐσιαστικὸ.  Τὴν καθ’ ὑπόθεσιν ἀντισυστημικὴ Χρυσὴ Αὐγή, ἀλλὰ καὶ  τὴν προσχηματική ἐλευθερία ἔκφρασης.

Ὅπως ἄλλο πραγματικὴ συζήτηση καὶ ἄλλο καφενειακὸς διάλογος, κατ’ ἀναλογίαν ἡ πληθώρα ἰδεῶν δὲν ἀποτελεῖ ἐγγύηση ἐλεύθερης διακίνησής τους, ὅταν μάλιστα τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ροπὴ στὸν καταναλωτισμό, τὴν δημαγωγία, τὸν λαϊκισμό, τὴν ἀμάθεια, τὴν προχειρότητα, τὴν χυδαιότητα, ἢ τὸν καθωσπρεπισμό. Τὸ ἄνοιγμα σὲ κάθε οἰκοδομικὸ τετράγωνο ἑνὸς θεάτρου ἢ ἑνὸς βιβλιοπωλείου, δὲν συμβαδίζει ἀναγκαστικὰ καὶ μὲ ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου. Σὲ καθεστὼς « ἐλεύθερης οἰκονομίας» ἡ αὐξημένη δραστηριότητα περὶ τὰ ἐκδοτικὰ καὶ καλλιτεχνικὰ ζητήματα σημαίνει ὅτι στοὺς συγκεκριμένους χώρους κυκλοφορεῖ περισσότερο χρῆμα, τὸ ὁποῖο προσδιορίζει τὸ κατὰ πόσον καὶ τί ἄνεμος ἐλευθερίας φυσάει.

Ἡ τέχνη, μακροπροθέσμως, λειτουργεῖ ὡς παράγων συντήρησης καὶ ὄχι ἀνατροπῆς, ἕνα μέσο παγίωσης κεκτημένων πολιτικῶν θεσμῶν. Καλλιτεχνικὴ δημιουργία ἀξίας, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σὲ κάθε καθεστώς, μέχρι τό πιό ἀνελεύθερο. Ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία διαχρονικὰ κυνηγήθηκαν, ὡς παραγωγοὶ ἰδεῶν, φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες, ἀλλὰ σπανίως καλλιτέχνες.

Ὁ φιλελευθερισμὸς ἔβγαλε τὶς ἰδέες στὴν ἀγορά, ὑποβιβάζοντάς τις σέ ἐμπόρευμα . Ἡ ἀφειδῶς παραγόμενη σαβούρα καταπλάκωσε καὶ περιθωριοποίησε ὅτι ἀξιόλογο. Ἂν συνυπολογίσουμε ὅτι,  ὅπως γιὰ νὰ ἀγοράσεις τὰ ἐμπορεύματα χρειάζεται χρῆμα, τὸ ἴδιο χρειάζεται καὶ γιὰ νὰ ἀγοράσεις ἰδέες, δηλαδὴ νὰ μορφωθεῖς, ἀρχίζουμε νὰ καταλαβαίνουμε πόσο δύσβατο γιὰ τὴν σκέψη γίνεται τὸ ἔδαφος ἐντὸς τῶν φιλελευθέρων καθεστώτων.  « Πάρτε κόσμε » φωνάζει ὁ φιλελευθερισμός, βάζει τὰ βιβλία νὰ γίνονται κράχτες γιὰ ἀγορὰ ἐφημερίδων καὶ βγάζει τὶς ἰδέες στὸ παζάρι. Ἐκεῖ ὅπου ἡ ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν στὴν πράξη σημαίνει, ὅτι ὅσο λιγώτερο χρῆμα διαθέτεις σὲ τόσο  χαμηλότερης ποιότητος μόρφωση καὶ ἰδέες θὰ ἔχεις πρόσβαση.

Περιπτώσεις σὰν τὴν σύλληψη τοῦ νεαροῦ Παστίτσιου γιὰ σχόλια στὸ διαδίκτυο προσβλητικὰ κατὰ τῶν χρηστῶν ἠθῶν, ἢ σὰν τὴν τραμπούκικη ἐκδήλωση πού διοργάνωσαν, ὁ παραθρησκευτικός συρφετός τῇ συνοδείᾳ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ, κακῶς ἑρμηνεύονται σὰν περιορισμὸς τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης καὶ τῆς διακίνησης ἰδεῶν, ἀφοῦ δολίως ἀναβιβάζουν στό ἐπίπεδο τῆς πνευματικῆς ἀναζήτησης τήν πλάκα καί τόν χαβαλέ.. Ἡ πολιτική ἑρμηνεία εἶναι ἐλαφρῶς διαφορετική. Ἡ γέννηση καὶ ἡ ἐπεξεργασία «ἰδεῶν» ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται μόνον ἐντὸς ἑνὸς ἰδεοκτόνου φιλελεύθερου παζαριοῦ, στὸ ὁποῖο τὰ βιβλία καὶ οἱ θεατρικὲς παραστάσεις τυπώνονται καὶ παίζονται «ἐλεύθερα». Μερικές φορές ἐπιτρέπεται καί τό τζέρτζελο, ἡ Χρυσή Αὐγή ἔχει ἀνοικτή πρόσκληση καθ’ ὅ ἐκπαιδευμένη, ὅταν ἡ ἀπουσία ἰδεῶν πρέπει να παρουσιασθῇ ὡς καλλιτεχνική ἄποψη. Αὐτὸ ὅμως δὲν μᾶς τὸ εἶπαν τὰ ΜΜΕ.

Ἀκόμα δὲν μᾶς εἶπαν ὅτι: Πρῶτον, ἡ κάθε ἐπιδοτούμενη ἢ μὴ χλαπάτσα προβάλλεται ὡς φορέας κουλτούρας καὶ καλλιτεχνικῆς ἀνησυχίας  παραμερίζοντας ἀπὸ τὸ προσκήνιο ἰδέες καὶ ρεύματα διαχρονικά ἄρα και ἐπίκαιρα, ἤ πραγματικὰ ἀνατρεπτικὰ καί πρωτοποριακά. Καὶ δεύτερον, σὲ ἄμεση συνάρτηση μὲ τὸ πρῶτο, ἀποκρύβεται ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων συστημικότητα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὁ προβοκατόρικος χαρακτήρας της, ἡ βαθειά ἀπολιτικότητά της καὶ προβάλλεται στὴν συνείδηση τοῦ κόσμου - διαστρεβλώνοντας κάθε ἱστορικό περιεχόμενο τοῦ ὅρου ἀντίσταση - ὡς ἀκραία μέν,  ἀλλὰ καὶ ὡς ἡ μόνη δραστήρια φωνὴ ἀντίστασης. Ἔτσι παρουσιάζονται ταυτόχρονα, ὁ κάθε Παστίτσιος, τὸ κάθε ΧΥΤΗΡΙΟ σὰν θύματα σκοταδισμοῦ - ἂν καὶ ἡ διαφήμιση ἔκανε τὴν παράσταση γνωστὴ πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα - καὶ οἱ χρυσαυγίτες, ἐπειδὴ βρίζουν καὶ χοροπηδᾶνε σὰν μαϊμοῦδες ὡς δυναμικὰ ἀντιστεκόμενοι.

Πῶς προκύπτει ὅμως ἀνάμεσα στὰ πράγματα ἡ Χρυσὴ Αὐγή, αὐτὸς ὁ θλιβερὸς κομπάρσος, πού «διεκδικεῖ» πρωταγωνιστικὸ ρόλο, καὶ ὅλοι σπεύδουν νὰ τὴν χαρακτηρίσουν ἀντισυστημική;

Ὁ φασισμὸς καὶ ὁ κομμουνισμός μπορεῖ νά ἀπέχουν ὅσο ἡ μέρα ἀπό τήν νύχτα ἀλλά, ὅπως ἔχουμε στὸ παρελθὸν ἀναπτύξει, βγῆκαν καί οἱ δυό ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τοῦ φιλελευθερισμοῦ ( Ἡ φιλοσοφία τοῦ λιμπεραλισμοῦ).    Ἔχουν ρίζες βαθιὰ κοινωνικές. Τὸ διαμορφωμένο πλαίσιο παραγωγῆς μὲ τὶς κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς σχέσεις πού τὸ διέπουν δημιουργεῖ τὶς προϋποθέσεις ὕπαρξής τους. Ἡ κατάρα τῆς σύγχρονης ἀνθωπότητος, ὁ μικροαστός, πολιτικὰ ὅτι χειρότερο, ἀποτελεῖ τὴν δεξαμενὴ ἀπὸ ὅπου ἀντλεῖ ἡ  Χρυσὴ Αὐγὴ ψηφοφόρους καὶ κοινωνικὴ ὑποστήριξη. Οἱ ὑποκριτὲς τῆς ἐξουσίας, πού προτείνουν τὴν κήρυξη της  ὡς παράνομης, γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅτι ὅπως δὲν μπορεῖς διά νόμου νὰ πετύχεις τήν αὐτόματη ἄνοδο τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου ἑνός λαοῦ  , ἔτσι καὶ τὰ πολιτικὰ - κοινωνικὰ φαινόμενα δὲν ἀντιμετωπίζονται μὲ νομικὲς διαδικασίες καὶ ἐντάλματα, τὰ ὁποῖα μόνο νὰ ἐκφράσουν μποροῦν τὶς κοινωνικὲς ζυμώσεις, ἀλλὰ ὄχι νὰ τὶς καθορίσουν. Ἕνα περιβάλλον παρανομίας  ποτὲ δὲν τιθάσσευσε τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις κατὰ τοῦ συστήματος, ἴσα ἴσα τότε εἶναι πού αὐτὲς γιγαντώνονται καί γίνονται ἀνεξέλεγκτες. Τὰ παράνομα τυπογραφεῖα ἔπαιρναν φωτιὰ σὲ ἀνάλογες καταστάσεις τοῦ παρελθόντος. Ἡ παραμονὴ τοῦ ὑποτιθέμενου ἐχθροῦ σὲ καθεστὼς νομιμότητος διευκολύνει ἀφάνταστα στήν ἐπίβλεψή του ἀπό τό σύστημα,  ἀλλὰ καί στὴν ἐνσωμάτωσή του. Ἡ ὅλο καὶ συχνότερη εἰσήγηση ἀπὸ τοὺς στυλοβάτες  τοῦ ἀστικοῦ κράτους τέτοιων ἀτελέσφορων μέτρων, ἀνακατεμένων μέ συνθηματολογία περί        «πολυπολιτισμικότητος», ἀποδεικνύει περίτρανα τὴν ἄρνησή τους νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ φαινόμενο Χρυσή Αὐγή στὴν ρίζα του, διότι κάτι τέτοιο θὰ ἐσήμαινε τὴν ἀμφισβήτηση καὶ τοῦ δικοῦ τους ρόλου. Πέραν τοῦ ὅτι θὰ ἐστεροῦντο καὶ τῶν πολύτιμων ὑπηρεσιῶν της.

Ἡ αὐτοπροβολὴ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὡς ἀντισυστημικοῦ κόμματος, ἐπιδιώκει  τὴν δημιουργία τῆς εἰκόνας κάποιου ἀδικημένου, τοῦ ὁποίου οἱ ἁγνὲς καὶ καθαρὲς προθέσεις ἀποτελοῦν κίνδυνο γιὰ τὴν ἐξουσία. Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση κινούμενη,  προσπαθεῖ νὰ περιβάλλει τοὺς τραμπουκισμοὺς μὲ κάποιο θεωρητικὸ καὶ ἀγωνιστικὸ περιτύλιγμα. Ποιὰ εἶναι ὅμως τὰ στηρίγματα τοῦ συστήματος κατὰ τῶν ὁποίων ἐπαναστατεῖ καὶ ἐπιτίθεται βιαίως; Βλάπτεται ὁ καπιταλισμὸς ἢ τὸ σύστημα ἐξουσίας μὲ ἐπιθέσεις ἐναντίον ἀδύναμων, καὶ μάλιστα ἐπιλεγμένων, λαθρομεταναστῶν, ὅπως πολὺ σωστὰ παρατηρεῖ ὁ Στέλιος Ἑλληνιάδης στὸ ἄρθρο του Ἡ Χρυσή Αὐγή προστατεύει τούς ξένους τοκογλύφους    ; Ἐπικαλούμενη μάλιστα τὴν μὴ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων, τοῦ κατ’ αὐτὴν « ἐχθρικοῦ», στήν πραγματικότητα τριτοκοσμικοῦ καπιταλιστικοῦ κράτους, περὶ μετανάστευσης καὶ χρηστῆς διοίκησης; Ἡ βία της, πέραν τῆς ἀνανδρίας πού τὴν χαρακτηρίζει, μπορεῖ νὰ παρομοιασθεῖ μὲ τὴν βία καὶ τὴν ἀμορφωσιὰ χουλιγκάνων στὰ γήπεδα. Ἡ ἐπαναστατικὴ βία, ἡ ἴδια ἡ ἐπανάσταση, προϋποθέτει ἐκτὸς τῶν ἄλλων, πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἰδεολογικὴ καθοδήγηση. Ὑφίσταται κάτι τέτοιο σὲ αὐτὴν τὴν ὀργάνωση πού ὁ ἐξυπνότερος ἐκεῖ μέσα ἔχει μικρότερο ἐγκέφαλο καὶ ἀπὸ ἕνα φασόλι;

Αὐτὸς ὁ περιφερόμενος θίασος ἀπὸ ψευτόμαγκες θεωρεῖ ἑλληνικὴ μαγκιὰ νὰ χτυπάει ἀνυπεράσπιστους ξένους μικροπωλητές, ἐνῷ σὰν κουτοπόνηρος νταὴς ἀποστρέφει τὸ βλέμμα ἀπὸ τὰ κινέζικα μαγαζιά, γιατί ξέρει πολὺ καλὰ ὅτι οἱ κινέζικες μαφίες δὲν ἀστειεύονται. Θρασύδειλοι καὶ ἄνανδροι στὴν κυριολεξία, τρέμει τὸ φυλλοκάρδι τους μὴν καὶ συναπαντηθοῦν μὲ τὶς μαφίες κάθε ἐθνικότητας ( ἀλβανική, γεωργιανή, κ.λπ.), πού δροῦν ἀνενόχλητες. Ἀντίθετα τὸ λέει ἡ καρδιά τους νὰ τοποθετοῦν, ἀντὶ γιὰ «συσσίτιο» , ἐκρηκτικοὺς μηχανισμοὺς σὲ σωροὺς σκουπιδιῶν, ἐκεῖ μέσα πού  ὁ φτωχὸς καὶ ἐξαθλιωμένος μετανάστης ψάχνει γιὰ τροφή.

Τὰ ἄλλα « συσσίτια» τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅταν ἀπευθύνονται ἀποκλειστικὰ σὲ Ἕλληνες, φυσικὰ δὲν σερβίρονται ἐντὸς σκουπιδιῶν,  εἶναι ὅμως καθαρὰ ἐπικοινωνιακά. Γιὰ τὴν διοργάνωσή τους κοκορεύονται ὅτι διαθέτουν τὴν βουλευτικὴ ἀποζημίωση. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι διαθέτουν ἕνα ἐλάχιστο ποσοστό της, πιθανότατα γιά νά ἀγοράσουν ληγμένα προϊόντα σάν αὐτά πού θα ἀρχίσουν σύντομα νά πουλιῶνται μισοτιμῆς καί νομίμως στά ράφια τῶν πολυκαταστημάτων. Λέτε νά ἔχουν τόν ἴδιο προμηθευτή;  Ὅπως καί νἄχει ἡ ψῆφος ὑφαρπάζεται, ὅπως καί ἡ συμπαράσταση ἢ ἡ ἀνοχὴ μιᾶς τηλεορασόπληκτης καὶ ἀποχαυνωμένης μάζας. Παρατηροῦμε μία πρόοδο σὲ σχέση μὲ τοὺς ἰδεολογικοὺς μπαμπάδες –μαυραγορίτες ἐπὶ κατοχῆς πού χρησιμοποίησαν τὴν πεῖνα τοῦ κόσμου ὡς μέσον εὔκολου καί γρήγορου πλουτισμοῦ. Ἐν τέλει παραπλανοῦν, ὅπως κάθε ἀεριτζής.  Ἀποκλείοντας τοὺς λαθρομετανάστες καὶ ἀνάγοντας ἕναν ἀνιστόρητο φυλετισμὸ σὰν πρωταρχικὸ κριτήριο ἑλληνικότητος, δίνουν χεῖρα βοηθείας στὸν καπιταλισμό, διαιρῶντας ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ στραφεῖ, δυνάμει, ἐναντίον του.

Τὰ κατακάθια, πού ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς θησαύρισαν ὡς μαυραγορίτες, συνεργαζόμενα μὲ τὰ τάγματα ἀσφαλείας τῶν δωσιλόγων, ὑπῆρξαν ὁ σκελετὸς καὶ τὸ στήριγμα ἀντίστοιχα τοῦ μετεμφυλιακοῦ κράτους. Οἱ σημερινοὶ χρυσαυγίτες προσφέρουν σήμερα καὶ αὐτοὶ τὶς δικές τους ὑπηρεσίες, ὅπως καὶ οἱ πρόγονοί τους πού σκοπεύουν νὰ τοὺς ἀνακηρύξουν ἐθνικοὺς ἥρωες. Τὸ ἄλλοθι « δημοκρατίας» πού παρέχουν στὴν σημερινὴ ἐξουσία, συνδυασμένο μὲ τὸν ἀποπροσανατολισμὸ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὰ φλέγοντα καὶ οὐσιαστικὰ ζητήματα εἶναι βούτυρο στὸ ψωμὶ τοῦ συστήματος καὶ τῶν ΜΜΕ πού τὸ ἐκφράζουν.

Τὸ ὅτι ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ εἶναι ἀποκλεισμένη ἀπὸ τὰ ΜΜΕ εἶναι ἕνας ἔντεχνα καλλιεργημένος μύθος. Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα τηλεοπτικὰ συγκροτήματα, τὸ ΜΕΓΚΑ τοῦ Μπόμπολα, μέσῳ τοῦ δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη –ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀγαπημένους τοῦ συστήματος - γύρισε προεκλογικὰ ἐκπομπὴ ἀφιέρωμα στὸν ἀρχηγὸ της Νῖκο Μιχαλολιάκο. Ἡ δικαιολογία τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς σφαιρικῆς ἐνημέρωσης δὲν στέκει, καθότι ὁ συγκεκριμένος ἰδιωτικὸς σταθμὸς ποτὲ δὲν κάλεσε κάποιους ἄλλους πολιτικοὺς σχηματισμοὺς π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ἡ ἀποστολὴ τῆς ἐκπομπῆς συνίστατο στὸ ἑξῆς. Νὰ πάρει ὅτι ἦταν μέχρι τότε γνωστὸ γι’ αὐτὴν τὴν ὀργάνωση, νὰ τὸ λούσει, νὰ τὸ πλύνει, νὰ τὸ χτενίσει. Σκηνοθέτησε ἕναν Μιχαλολιάκο μὲ λόγο εὐπρεπισμένο, τὸν χτύπησε φιλικὰ στὴν πλάτη, καὶ στὸ τέλος ἀκούσαμε καὶ μία γενικολογία περὶ ἀκραίων ἐχθρῶν του συστήματος –κάτι τὸ ὁποῖο καὶ ἡ  ΧΑ ὑποστηρίζει – πότε στρογγυλεύοντας, πότε περιθωριοποιῶντας, καὶ πότε ἀποκρύβοντας  τὴν οὐσία τῶν μέχρι τότε λόγων καὶ ἔργων της. Μέσῳ τέτοιων ἐκπομπῶν, τὸ ἴδιο τὸ σύστημα ἀνασύρει ἀπὸ μόνο του τὴν Χρυσὴ Αὐγὴ ἀπὸ τὸ περιθώριο, τὴν τοποθετεῖ καὶ τὴν ἀναγορεύει ὡς ἐχθρό του, τὴν στιγμὴ πού γιὰ ὅλον τὸν κόσμο αὐτὸ τὸ σύστημα ἀντιπροσωπεύει ὅτι πιὸ μισητό, σάπιο καὶ διεφθαρμένο. Ἔτσι φουσκώσαν τὰ πανιὰ της . Καί συνεχίζουν νά τά φουσκώνουν μέ ἄρθρα τῶν ὁποίων ὁ τίτλος ἐπιβάλλεται, διαγράφονταςι τήν σχετικότητα τοῦ περιεχομένου, κερδίζοντας κάθε μικροαστό πού δέν βλέπει πέρα ἀπό τήν μύτη του ( Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ Χρυσή Αὐγή ἔχει δίκηο ) .

Μετεκλογικὰ ἡ προβολὴ τοῦ κόμματος ἀπὸ τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου ( ΣΚΑΙ , Καθημερινὴ ) γίνεται συστηματικὰ καὶ διπλωματικά, πότε ἐκφράζοντας εὐχαριστίες πότε μαλώνοντας την κλείνοντάς της τὸ μάτι, ὥστε νὰ παγιωθεῖ στὴν ἀντίληψη τοῦ κόσμου ἡ ἰσοπεδωτικὴ θεωρία τῶν ἄκρων. Τὸ μεγαλύτερο σπρώξιμο -χορηγία γίνεται πάντως ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, τοῦ "κυρίου" Θέμου Ἀναστασιάδη, γνωστοῦ μέχρι σήμερα ἀπὸ τὸ πρόσφατο παρελθὸν καὶ μὲ τὸ προσωνύμιο «κομιστής». Κομιστὴς στὴν ζούλα καὶ μὲ κουκούλα ἐννοεῖται. Ἄλλοτε νὰ πασάρει DVD σὲ κυβερνητικοὺς παράγοντες, καὶ ἄλλοτε νὰ βγάζει βόλτα στὸ ἐξωτερικὸ πακέτα ἑκατομμυρίων εὐρὼ ἀμφιβόλου προελεύσεως. Ἀπὸ Κυριακὴ σὲ Κυριακὴ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ φύλλα αὐτοῦ του δημοσιογραφικοῦ ἐκτρώματος τί περιλαμβάνει ἕνα συνηθισμένο εἰκοσιτετράωρο χρυσαυγίτη, τὶς διατροφικές του συνήθειες, μὲ πόση ζάχαρη  πίνει τὸν καφέ του, τὶς συναναστροφές του, τί νούμερο παπούτσι φοράει, πῶς χαλαρώνει καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὰ ζῶα. Μαζὶ μὲ τὴν πληροφόρηση γιὰ κάποιες ἀνώδυνες ἢ ἀδιάφορες συνήθειες, ἐμμέσῳς ἀποδεχόμαστε  τὴν  διαστροφή, τὸν τραμπουκισμὸ καὶ τὸ νταβατζιλίκι ὡς πολιτικὴ θέση. Μετὰ ἀπὸ λίγες ἀναγνώσεις αὐτοῦ του πολύπλευρου κουτσομπολιοῦ, οἱ αἰσθήσεις ἀδρανοποιοῦνται, ὁ ἐγκέφαλος ὑπολειτουργεῖ καὶ πλέον ἡ μπόχα ἐκλαμβάνεται ὡς ἔχουσα ἰδιότητες ἀρωματικές.

Μερικὲς ἔννοιες καὶ πράγματα πού ὡς ἱερὰ προφέρονται ἐλάχιστα, μέσα ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τῶν λεγομένων ὑπερασπιστῶν τους, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα σκυλευτῶν τους, κακοποιοῦνται βάναυσα. Ἡ σημαία γίνεται σκουπόξυλο, μία θρησκευτικὴ γιορτὴ εὐκαιρία γιὰ ἐπίδειξη κουτσαβακισμοὺ καὶ βωμολοχίας.

Θεωρητικὰ ἡ Χρυσή Αὐγή, ἔτσι διαλαλεῖ τουλάχιστον, ἔχει ὡς ἀρχὴ της τὸν ἐθνικισμό. Προσφάτως μεταπήδησε ἀπὸ τὸν σατανισμὸ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν χριστιανισμό, τὸν ὁποῖο μέχρι χθὲς ἐξύβριζε ὡς ἑβραϊκὸ ὑποπροϊόν. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἔννοιες πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζει τὴν παρουσία της, διαστρεβλωμένες, ὅπως τὶς ἐμμέσουν τὰ στόματα τῶν χρυσαυγιτῶν, ἀποτελοῦν καθαρὴ δημαγωγία. Νομίζω ὅτι ἀπέδειξα μὲ τὴν προηγούμενη ἀνάρτηση, πώς ἀφοῦ ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι διαχρονικὸς πολιτισμὸς πλανητικῶν διαστάσεων καὶ ἄρα ἑλληνικὸς ἐθνικισμὸς ἐξ ὁρισμοῦ δὲν ὑφίσταται, ὁ ἑλλαδικὸς ἐθνικισμὸς πού πρεσβεύει ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ  εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ ἀνθελληνισμοῦ . Συνεπῶς οἱ χρυσαυγίτες εἴτε κατεχόμενοι ἀπὸ ἰδεοληψίες εἴτε ὡς συνειδητοὶ ἀπατεῶνες, εἶναι οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἀνθέλληνες. Αὐτὴ ἡ ἐπιδοτούμενη ἀπὸ τὸ σύστημα ἀλλὰ καί ἀπὸ τὴν ἀνοχή καί κουτοπονηριὰ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀγέλη στρατόκαβλων, ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἑλληνισμὸς καὶ ἐθνικισμὸς δὲν εἶναι ἁπλὰ ἔννοιες διάφορες, ἀλλὰ κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι ἔννοιες ξένες μεταξύ τους. Ὅσο αὐτὸ δὲν τὸ καταλαβαίνουν, θὰ λειτουργοῦν ὅπως καὶ τώρα. Ὡς μπράβοι τοῦ συστήματος, ἀναπαράγοντας χλαπάτσες περί ἑλληνικοῦ DNA, ἤ διαφημίζοντας χλαπάτσες προπηλακίζοντας, κρατῶντας ἀναμμένα κεριά καί σημαῖες.

Ἡ βία καὶ ἡ δράση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς συντελεῖ σὲ σύγχυση, ἀνώδυνη ἐκτόνωση καὶ ἀποπροσανατολισμό. Τότε γιά τό χαράτσι τῆς ΔΕΗ σοῦ φταίει ὁ Πακιστανός, πίσω ἀπό τό ξεπούλημα τοῦ Διεθνοῦς Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης ( IBC ) κρύβεται ὁ Ἐρντογάν, ἡ δε ἀκρίβεια καί οἱ μειωμένοι μισθοί εἶναι ἀποτέλεσμα ἀνθελληνικῆς ραδιουργίας.  Ἡ βία καὶ ἡ δράση της στεροῦνται παντελῶς πολιτικοῦ περιεχομένου καὶ στόχευσης γι’ αὐτό ἀναζητᾷ προδότες και ὄχι πολιτικές εὐθύνες. Λόγῳ αὐτοῦ τοῦ κενοῦ εἶναι πανεύκολα χειραγωγίσιμη ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἀποτελεῖ ἰδανικὴ λύση γιὰ νὰ ἐκτονωθῆ ἡ ὀργὴ τοῦ κόσμου. Ἕνας σχηματισμός, μὲ γνήσια ἀεριτζίδικο λόγο, πού ἀπορροφᾶ τοὺς κραδασμοὺς μίας ἀγανακτησμένης κοινωνίας καὶ ταυτόχρονα ἐμποδίζει τὴν στροφή της -ἐδῶ ἡ ἀριστερά συλλαμβάνεται κοιμωμένη - σὲ ἀριστερὲς ριζοσπαστικὲς λύσεις. Ἀεριτζίδικος εἶναι καὶ ὁ ὅρος  «λαϊκός», πού συμπληρώνει τὸ λογότυπο τοῦ κόμματος Ὁ κοιμισμένος λαὸς εὔκολα θὰ ἀποδεχτεῖ στὸ τέλος τὴν λύση ἑνὸς καθαρὰ ἀστικοῦ πραξικοπήματος τύπου Πινοσέτ, τὸ πολὺ πολὺ νὰ συνεχίσει τὸ ροχαλητὸ ἀλλάζοντας  πλευρὸ στὸ κρεβάτι. Καὶ γιὰ αὐτὸ τὸ ροχαλητό κυρίως ὑπεύθυνη εἶναι ἡ ἀριστερά. 

Οἱ ὀχλαγωγίες, οἱ ὑστερίες καὶ οἱ κραυγές, παρέα μὲ μπρατσωμένους νταβατζῆδες εἶναι σημάδι ἀδρανοποιημένου πλήθους, πλήρως χειραγωγούμενου. Ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ αὐτὸν τὸν στόχο ἐξυπηρετεῖ. Ρίχνει στάχτη στὰ μάτια τοῦ Ἕλληνα ἐργάτη,  ὅταν τοῦ παρουσιάζει σὰν ἐχθρὸ τὸν λαθρομετανάστη, καὶ τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμὴ συστήνει γραφεῖα εὑρέσεως ἐργασίας μὲ συνθῆκες τύπου Κίνας. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀβανταδόρικη μέθοδος γιὰ τὸ πέρασμα τῶν σκληρότερων μνημονίων καὶ ἐφαρμοστικῶν νόμων. Ὀργανώσεις πού πουλᾶνε ψευδαισθήσεις, ἢ ἀκόμα χειρότερα ξαλαφρώνουν ἀπὸ τὴν εὐθύνη τὸν λαό, τὸν στέλνουν στὸ γκρεμὸ μίαν ὥρα ἀρχύτερα. Γιὰ νὰ εἶσαι συστημικὸ κόμμα δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετέχεις στὴν κυβέρνηση, ἢ νὰ στηρίζεις τὰ κυβερνητικὰ νομοσχέδια. Πολλὲς φορὲς εἶναι ἀποτελεσματικώτερο νὰ παρέχεις τὶς ὑπηρεσίες σου φορῶντας μαζὶ μὲ τὴν κουκούλα καὶ μία ταμπέλα τοῦ ἀντισυστημικοῦ καὶ ἀντιμνημονιακοῦ.

Πίσω ἀπὸ τὴν δημαγωγία τοῦ χρυσαυγίτη κρύβεται κάτι ἀκόμα. Πέραν τῆς κοινῆς ἀποστροφῆς πού ἐκφράζει μὲ τοὺς φανατικοὺς φιλελεύθερους γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες ( βλέπε δηλώσεις Τζήμερου γιὰ τὴν ὀσμὴ μωαμεθανίου), τὴν ὥρα πού ξεζουμίζεται ἡ ἐργατική τους δύναμη, αὐτὰ τὰ δύο ξεχωριστά «πολιτικὰ» συνοθυλεύματα ἐθνικιστῶν καί φιλελευθέρων ἔχουν καὶ κάτι ἄλλο κοινό. Τόν ἀνυπόκριτο θαυμασμό πρός τήν γερμανική μπότα. Μαζί μέ τήν ἀκατανίκητη ἕλξη πού ὅσο καί νά προσπαθεῖ νά κρύψει, νοιώθει γιά τόν ναζισμό ἡ Χρυσή Αὐγή -πόσο εὔκολο εἶναι νά ἀπαρνηθεῖς τό παρελθόν σου; - ποιός δέν θυμᾶται τήν ἐπιστολή τοῦ Τζήμερου πρός τήν ἐξοχωτάτην Μέρκελ; Κοινή ἀκόμη καί ἡ ἐκποίηση ὡς πολιτικὴ πράξη γιὰ ἴδιον ὄφελος. Οἱ νεοφιλελεύθεροι προωθοῦν ἀνενδοίαστα, χωρίς τσίπα, τὴν ἐκποίηση δημόσιας περιουσίας, οἱ δὲ Χρυσαυγίτες  σάν χυδαῖοι λαθρέμποροι βγάζουν στὸν πάγκο τήν πολιτισμική παράδοση ἑλληνισμοῦ και Ὀρθοδοξίας, μιᾶς παράδοσης πού ἀνήκει στον κόσμο ὅλο καί ὄχι ἀποκλειστικά στούς Ἕλληνες.

Μέσα σὲ μία κοινωνία πού ἔχει πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ σκέψη, ἐλλείψει ὑγιῶν ἀντανακλαστικῶν, τὸ πού θὰ φτάσει ἡ δράση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ἀπὸ τὸ τί θὰ τῆς ἐπιτρέψουν αὐτοὶ πού τὴν ἀμολήσανε. Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία στα ἀγαπημένα της παραμυθάκια μέ τά ὁποῖα νανουρίστηκε, νὰ προσθέσει ἀκόμα δύο. Τὴν ἀντισυστημικότητα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καὶ τὴν ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν ἐν μέσῳ φιλελευθερισμοῦ.

Κλείνοντας ἂς ἐπιχειρήσουμε νὰ δοῦμε λίγο σουρεαλιστικὰ τὴν ὅλη κατάσταση, ὡς ζήτημα πού ἅπτεται πλέον τῆς δημόσιας ὑγείας. Ἡ ὁμαλὴ λειτουργία ἑνὸς ἀποχετευτικοῦ συστήματος εἶναι καίρια γιὰ τὴν ἐπιβίωση ὄχι μόνο ἁπλῶν ζωντανῶν ὀργανισμῶν ἀλλὰ καὶ κοινωνιῶν ὁλοκλήρων, ἀφοῦ καί αὐτές δομή ὀργανισμοῦ διαθέτουν. Ὅταν ἔχουμε διαρροὲς ἢ ὑπερχειλίσεις, πρέπει νὰ λαμβάνουμε τὰ μέτρα μας, γνωρίζοντας ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ περιεχόμενο τοῦ βόθρου ἀλλὰ ἡ σωστὴ λειτουργία του.

Οἱ ἀναθυμιάσεις δὲν ἀντιμετωπίζονται μὲ ἀποσμητικὸ σπρέϋ καὶ κολώνια. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν σὲ λίγο καιρό, πέρα ἀπὸ ἀναθυμιάσεις, θὰ τσαλαβουτᾶμε μέσα σὲ πάσης φύσεως λύματα. Τὰ λύματα εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς φυσικώτατης διαδικασίας, δὲν καταργοῦνται διὰ νόμου. Ἕνα καθαρόαιμο πολιτικὸ ὑποπροϊόν, ὁ φρεσκοξυρισμένος νεοφιλελεύθερος Τζήμερος, φοράει κολώνια γιὰ καμουφλάζ, ὅταν παπαρολογεῖ γιὰ τὸ μωαμεθάνιο. Ἐδῶ λοιπὸν χρειάζεται τσιμέντωμα. Παναγιώταρους καὶ λοιποὺς χρυσαυγίτες ἀπὸ τὴν μιὰ , Τζήμερους καὶ αὐτόκλητους σωτῆρες - παραγιοὺς τοῦ νεοφιλελεύθερου Φρίντμαν ( πετυχημένος χαρακτηρισμὸς ἑνὸς διαδικτυακοῦ φίλου) ἀπὸ τὴν ἄλλη. Συντονισμένα, ὑποδυόμενοι τοὺς ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ ἐκποιῶντας τὰ πάντα, τὸν ἴδιο ὑπόνομο γεμίζουν. Ἡ λύση εἶναι μία . Τσιμέντωμα τῶν ὑπονόμων γιὰ νὰ σταματήσουν οἱ διαρροὲς καὶ τὰ λύματα νὰ ἀκολουθήσουν τὴν φυσιολογικὴ πορεία τους.