ΑΕΚ, κιτρινόμαυρη νοσταλγία καί πυξίδα γιά τό μέλλον ...

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Κάποια μυαλά ὑποταγμένα στούς τελάληδες τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ποδοσφαίρου, δουλόφρονα στίς ἀνώνυμες ἑτσιρεῖες καί στόν "ἀθλητισμό" πού διαχειρίζονται ὡς γνωστόν οἱ, ὑποδεέστεροι πνευματικά , μάνατζερ , μᾶς λένε ὅτι ἡ ΑΕΚ θά ὑποβιβασθῇ. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα ὅτι τήν Κυριακή πού πέρασε γράφτηκε ἡ πιο μαύρη σελίδα στην ἱστορία τῆς ὁμάδας μας. Κούνια πού τούς κούναγε, ἀφοῦ δέν παίρνουν μυρωδιά ὅτι ὅλα αὐτά ἔχουν σχέση μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο τῶν ΠΑΕ, τῶν συμβολαίων, τῶν διαφημίσεων καί τῶν τηλεοπτικῶν δικαιωμάτων, ἀλλά ὄχι μέ ὅτι ἡ ΑΕΚ ἀντιπροσωπεύει. Μπορεῖ ἡ ὁμάδα ἀγωνιστικά νά παρέπαιε, οἰκονομικά νά ἦταν χρεωμένη μέχρι τόν λαιμό - ἄς ὄψονται τά λαμόγια καί ὁ ὄχλος πού τούς στήριζε- , ἀλλά μέσα στήν μαυρίλα ὑπάρχει ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπιδοφόρο, πού μετατρέπει τήν περασμένη Κυριακή σέ μέρα γιορτινή καί λυτρωτική. Ἀπό τοῦ χρόνου νά μήν συμμετέχῃ ἡ ὁμάδα σέ ἕνα ἀναξιόπιστο πρωτάθλημα, μιά παρέα ξεπλύματος, ξεφτίλας καί κακογουστιᾶς, στήν ὁποία ἡ ἰδέα τῆς ΑΕΚ ἀποτελεῖ κυριολεκτικά ξένο σῶμα...Εὐτυχῶς θά τούς ξεφορτωθοῦμε. Λίγο εἶναι νά μήν σέ ἀγγίζει ἡ μπόχα τῶν "αἰωνίων" καί τῶν ὑποκαταστημάτων τους; 

Ἄς δεχθοῦμε ὅτι ἡ ΑΕΚ θά παίζει ἀπό τοῦ χρόνου στην Β Ἐθνική ἤ καί στήν Γ. Καί λοιπόν; Τί ἄλλο ἐκτός ἀπό εὐλογία Θεοῦ μπορεῖ νά θεωρηθῇ ἡ ἀπουσία της ἀπό αὐτή τήν καρικατούρα πρωταθλήματος; Οἱ λοιποί συμμετέχοντες ἄς κοροϊδεύει ὁ ἕνας τόν ἄλλον ὅτι παίζουν μπάλλα. Τήν ποδοσφαιρική πανδαισία πού προσέφερε ἡ ΑΕΚ στά καλύτερά της οὔτε στά πιό τρελλά τους ὄνειρα μποροῦν νά δοῦν. Φυσικά ἡ ΑΕΚ  δέν πῆγε ( σπρωχτή) στό Γουέμπλεϋ, οὔτε πῆρε καμιά σαρανταριά πρωταθλήματα καί κύπελλα γιά νά κορδώνεται ὁ γνωστός «ὑπέροχος» κόσμος. Δέν πῆρε, παίζοντας καταστροφικό ἀντιποδόσφαιρο, τό εὐρωπαϊκό κύπελλο, γιὰ νὰ νοιώσει « ἐθνικά» ὑπερήφανος ἕνας λαός πού στήν ὑπόλοιπη ζωή του διαμαρτύρεται μυξοκλαίγοντας. Βρέθηκε ὅμως κάπου ἀλλοῦ, ὅπου ἡ τεχνητή λάμψη τῶν εὐρωπαϊκῶν ποδοσφαιρικῶν σαλονιῶν καί ἡ καπατσοσύνη τῆς τριτοκοσμικῆς ἑλλαδικῆς παράγκας δέν ἔχουν θέση.   

Παρτιζάν –ΑΕΚ 1-1 Βελιγράδι Ἀπρίλης 1999, παίζοντας ὑπό τήν σκέπη τῆς "δημοκρατίας" καί τῶν βομβαρδισμῶν τοῦ ΝΑΤΟ

.Ἡ ΑΕΚ, ἡ συνέχεια τῆς Πέρα Κλούμπ τῆς Πόλης, τονίζοντας μέ τήν παρουσία της τήν κοινή ἱστορική πορεία ὅλων τῶν λαῶν τῆς βαλκανικῆς καί τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, ἔφτασε στό γεμάτο συντρίμια Βελιγράδι, δίνοντας καθαρό μήνυμα συναδέλφωσης .  Τότε, τόν Ἀπρίλη τοῦ 1999, πού ἔπαιξε μέ τήν Παρτιζάν ἀψηφῶντας τίς " ἔξυπνες" βόμβες τοῦ ΝΑΤΟ. Γιά νά θυμίσῃ ὅτι πέρα ἀπό το ποδόσφαιρο σάν θέαμα καί παιχνίδι -ὅσο τέλος πάντων δεν μετέτρεψαν σέ συμβόλαια καί ἀεριτζίδικες χορηγίες οἱ ἐπιτήδειοι τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καί τοῦ ὑποκόσμου ἀντάμα- ὑπάρχει καί κάτι πού λέγεται ἀξιοπρέπεια. 

Φορῶντας οἱ 22 παῖκτες τίς φανέλες μέ τούς ζωγραφισμένους στόχους,  στό τέλος δώσανε τά χέρια, ὄχι ὅμως γιά νά κλείσουν κάποιο συμβόλαιο ἀγοραπωλησίας ἤ μιά ἐμπορική συμφωνία οἰκονομικῆς ἐπέκτασης. Πανηγύρισαν μέσα στόν ἀγωνιστικό χῶρο, μαζί μέ ὅλους τούς φιλάθλους σάν μιά ὁμάδα, ἀνεμίζοντας ἑλληνικές καί σέρβικες σημαῖες…( ἐδῶ φωτογραφίες καί δημοσιεύματα ἀπό τό γεγονός) Ὅταν οἱ λαοί εἶναι ἑνωμένοι καί δέν παγιδεύονται σέ διασπαστικά ἐθνικά ὁράματα - φοῦσκες, οὔτε σέ ἔχθρες μεταξύ τους, τότε γίνονται αὐτοί οἱ ὑπερδυνάμεις. Εἰδικά στήν περιοχή μας.

Στούς πίνακες τοῦ σταδίου τό μήνυμα ἦταν σαφές " ᾞρθαν οἱ Ἕλληνες δηλαδή οἱ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ". Ἐντάξει, οἱ Σέρβοι φίλαθλοι ὑπῆρξαν ἀρκετά γενναιόδωροι στήν διατύπωσή τους ἄν ληφθῇ ὑπ' ὄψιν ὅτι, σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό περιεχόμενο τοῦ μηνύματος - καθρέφτη ἑνός πολύ μακρινοῦ παρελθόντος, τήν ἴδια ὥρα, ἡ πλειονότης τῶν νεοελλήνων -γραικύλων,  λάτρεις τῆς λούφας καί τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, ζοῦσαν αὐτοϊκανοποιούμενοι μέσα σέ μιά ἐπίπλαστη χρηματιστηριακή καί καταναλωτική φρενίτιδα Σήμερα, φτάνοντας ἀπό μόνοι τους στό ἔσχατο σημεῖο ἀναξιοπρέπειας, ἀντί νά προβάλλουν ἕνα κοινωνικό ὅραμα καί νά ἀγωνιστοῦν συλλογικά γι' αὐτό, διαμαρτύρονται γιά τόν ΦΠΑ -τό ὁποῖο πάντα τό ἔκλεβαν ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο μέσῳ τοῦ κράτους -, συνηθισμένοι στά πέτσινα πέναλτι καί τήν διαιτητική εὔνοια βρίζουν πρωῒ βράδυ τήν τρόϊκα, ἀλλά "ἀπέχουν" ἤ ψηφίζουν τά κόμματα τῆς τρόϊκας καί τοῦ εὐρωμονόδρομου. Καί γιά νά μήν μείνει καμιά ἀμφιβολία γιά τήν κατάντια τους, δέν βγαίνουν στόν δρόμο γιά νά διεκδικήσουν τά ληστευμένα ἐργατικά δικαιώματα, ἀλλά βγαίνουν ἐκτός ἑαυτοῦ ὅταν ὑποβιβάζονται οἱ ἑταιρεῖες τοῦ Ἄρη, τοῦ Ἡρακλῆ, τῆς ΑΕΚ.  Στό κάτω κάτω, μιλῶντας ποδοσφαιρικά πιά, κατάντια δέν εἶναι νά θές νά παίζεις στό πιό ἀνυπόληπτο, ἀγωνιστικά καί θεσμικά, πρωτάθλημα παγκοσμίως; 

Σέ κάποιες ἰδέες δέν εἶναι στήν φύση τους νά λειτουργοῦν ὡς ψυχολογικό καταφύγιο γιά ἀνασφαλεῖς, ἤ ἐφαλτήριο γιά δημόσιες σχέσεις, οὔτε νά ἐξυπηρετοῦν κρυφές σκοπιμότητες. Ὅσα λαμόγια ἐπιχειρηματίες καί διοικητικοί παράγοντες νὰ τὶς καπηλευθοῦν, ὅσοι ἀνεγκέφαλοι καί ἄν ἐκτονωθοῦν πάνω τους, ὅσο οἱ μικροαστοί καί νά τίς φορᾶνε γιά νά κρύψουν τήν γύμνια τους βρωμίζοντάς τες, αὐτές στό τέλος καταφέρνουν νά βγοῦν καθαρές ἀπό τον βοῦρκο. Στόν δικό τους χῶρο δεν ὑπάρχουν ἀντίπαλοι.  Εἶναι ἰδέες πού καταργοῦν τά σύνορα, δέν χωρίζουν ἀλλά ἑνώνουν. Δὲν τὶς διαλέγεις ὅπως θὰ διάλεγες τὸ ἐπώνυμο ἢ μὴ ροῦχο τῆς βιτρίνας ἢ τὸ καλῆς ποιότητος τυρί ἀπό τό ἐμπορικό τῆς γειτονιᾶς. Ἰδέες βαθειά ταυτισμένες μέ τήν ἱστορία, μεταφέρουν μέσα τους, στο ὄνομά τους, πόλεις ἔνδοξες, πολιτισμούς καί θρησκεῖες συναλληλίας τῆς Ἀνατολῆς, ὄχι δυτική ὑπεροψία, ἔχθρα καί ἀνταγωνισμό, μέ ρίζες χωμένες βαθιά στό χῶμα πού πατᾶμε, ἵπτανται ὡς δικέφαλοι ἀετοί στόν ἀέρα πού ἀναπνέουμε. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού δέν μαραίνονται.

Κάτι ἀνάλογο ἔγραφε πέρυσι ὁ δημοσιογράφος Νταγάν Ἰράκ, στήν τούρκικη ἔκδοση τοῦ Γιουροσπόρτ, μέ ἀφορμή τά περσινά γενέθλια τῆς ὁμάδας. Ἄς τό θυμηθοῦμε:

Ὅπως ξέρουμε εἶμαι ὀπαδὸς τῆς ΑΕΚ. Φανατικὸς ὀπαδός. Μερικοὶ διερωτῶνται, γιατὶ ἡ ΑΕΚ; Ἡ ἀπάντηση εἶναι  οὐσιαστικὰ ἁπλή.

Ἄν μιά μέρα στὰ ξένα, νοσταλγῶντας τὴν Πόλη σέ πιάσῃ τὸ κλάμα, ἔ τότε εἶσαι ΑΕΚτζῆς. Δὲν διάλεξες τὴν ΑΕΚ. Ἡ ΑΕΚ σὲ διάλεξε.

Διότι ἡ ΑΕΚ εἶναι θέμα νοσταλγίας. Εἶναι ὅ,τι ἄφησες πίσω, ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος. Ἡ ΑΕΚ εἶναι ἡ γνώση ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφὴ καὶ ὅτι πρέπει νὰ προσγειωθῇς στὴν καθημερινότητα.

Ἡ ΑΕΚ εἶναι ὁ Θοδωράκης τοῦ Γαλατᾶ, εἶναι ὁ Βασιλάκης τοῦ Μπέγιογλου (συνοικία τῆς Πόλης). Εἶναι ὁ  μικρὸς Παναγῆς στὶς ἀναμνήσεις σου. Εἶναι τά τραγούδια τοῦ μεγάλου Ὀθωμανοῦ μουσικοσυνθέτη Ντεντὲ Ἐφέντι, γραμμένα πότε στὰ ρωμαίϊκα, πότε στὰ τουρκικά, πότε στὰ ἀρμένικα, πότε στὰ λαντινό (ἱσπανοεβραϊκά), πού, ἐνῷ στὰ ἀρχεῖα τῆς τουρκικῆς ραδιοφωνίας οἱ λέξεις στὰ ἑλληνικὰ ἔχουν διαγραφῆ, συνεχίζουν νὰ τραγουδιοῦνται στὰ τουρκικὰ στὸν Κεραμεικὸ καὶ τὸ Γκάζι ἀπὸ τὸν θεῖο ποὺ ἦλθε παιδὶ μὲ τὴν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν τοῦ 1923. Ἡ ΑΕΚ εἶναι ἡ θεία Καίτη ποὺ ἔψηνε τὸ ψωμὶ γιὰ σένα τὸ ἀλητάκι τόν Ἀχμέτ. Εἶναι τὸ ἄρωμα τῶν μπαχαρικῶν στὴν Ἀθήνα, εἶναι τὰ πασχαλινὰ τσουρέκια ἀπὸ μαχλέπι στὴν Πόλη, εἶναι ἡ Ρίτα Ἀμπατζῆ, ὁ Ἀντώνης Νταλγκᾶς, ὁ Στέλιος Καζαντζίδης.

Τὰ Τατάβλα ποὺ ἔγιναν ἐν μιᾷ νυκτὶ ταμπέλες ὡς συνοικίες Κουρτουλούς, Ἐργκένεκον, Τούρκμπεγι, Σάχαντετ. Αὐτὸ ποὺ παραμένει προφέρεται Α-Ε-ΚΑ. Εἶναι τὸ Μπέγιογλου, τὸ Μπυγύκαντα (Πρίγκιπος), ὁ Ἰορδάνης, ὁ Σοφιανίδης, ὁ Λεφτέρ   ( Λεφτέρ Κιουτσούκ Ἀντωνιάδης εἶναι ὁ Ἕλληνας θρῦλος τῆς Τουρκίας ).

Τρία γράμματα, μία λέξη: ΑΕΚ· ὅπως ἀγάπη. Ὅπως γράφεται διαβάζεται.

ΑΕΚ, ἕνα μελαγχολικὸ ἀντίο, μία ἀναγκαστικὴ ἐξορία, μιά λαχτάρα γιὰ ἕνα εὐτυχισμένο παρελθὸν καὶ μέλλον.

Ὁ πόθος σὲ κιτρινόμαυρα χρώματα λέγεται ΑΕΚ. Χαρούμενα γενέθλια!

(Ὁ Τοῦρκος δημοσιογράφος κλείνει το ἄρθρο του γράφοντας στά ἑλληνικά)

Χρόνια πολλὰ ΑΕΚΑΡΑ ΜΟΥ!

Καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος , ὅταν ἡ ἀποστολή τῆς ΑΕΚ ἐπισκέφθηκε τό Πατριαρχεῖο τό 2004, ἔδωσε τό ἀκριβές στῖγμα : «Ἕν ἐκ τῶν λαμπρῶν Σωματείων τῆς Πόλεώς μας. Ἐλπίζομεν ὅτι τὰ ὁποιαδήποτε προβλήματα πού κατὰ καιροὺς ἀναφύονται, ὡς τὰ ἐπὶ τοῦ παρόντος οἰκονομικά, θὰ ὑπερπηδῶνται. Πάντοτε θὰ εὐρίσκωνται ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι πέραν ἀπὸ τὸ ποδόσφαιρον καθ' αὐτὸ θὰ διακρίνουν ὅτι ἡ ΑΕΚ εἶναι κυρίως ἰδέα. Καὶ αἱ ἰδέαι δὲν ἀποθνήσκουν» 

Ὅσον ἀφορᾷ στούς, τάχα μου τάχα μου, ἀπονέμοντες δικαιοσύνη, ἀλλά καί στούς ἀδικαίωτους ἀγανακτησμένους τοῦ καναπέ, ἄς τούς "καθησυχάσουμε" ταυτόχρονα. Ἡ ΑΕΚ δέν εἶναι τίποτα παραπάνω ἀπό μία φιλοσοφία ἀξιοπρέπειας καί ἕνας τρόπος ζωῆς χωρίς ἐκπτώσεις. Μιά κοινωνική σταθερά, ὅπως καί ἡ ταχύτητα τοῦ φωτός στόν χωροχρόνο . Εἶναι ἀπό τίς ἰδέες πού παράγουν ἱστορία, καί δέν ἐξαντλοῦνται στόν χαβαλέ τῆς παρέας ἤ στήν χαλάρωση στήν ἀκρογιαλιά. Πού ἀντὶ νὰ τὶς διαλέξεις ἐσύ, σὲ διαλέγουν ἐκεῖνες καὶ ριζώνουν μέσα σου γιὰ νὰ τὶς πᾶς παρὰ πέρα. Καί ἄς μήν τό ξέρεις. Παραμένουν, ὡς ἀειθαλεῖς, πυξίδα γιά τό μέλλον, καί γι’ αὐτό ΔΕΝ ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ