Κάθομαι σπίτι, ἀλλὰ σκέφτομαι...

     

Κάθομαι σπίτι ἀλλὰ δὲν χειροκροτῶ, σκέφτομαι. Δὲν κάθομαι σπίτι γιὰ νὰ ἀκούσω μουσικὴ, νὰ δῶ ταινία, ἤ νὰ διαβάσω, ὅπως μὲ προτρέπουν διάφοροι τυχάρπαστοι στὸν δημόσιο λόγο. Δὲν κάθομαι σπίτι ἐπειδὴ μὲ παροτρύνουν ἀπειλῶντας, εἴτε μὲ ἀπειλοῦν παροτρύνοντας. Μένω σπίτι γιατὶ ἀνησυχῶ καὶ φοβᾶμαι γιὰ τοὺς δικοὺς μου ἀνθρώπους, καὶ ὄχι γιατὶ μοῦ τὸ ἐπιβάλλει ἡ κυβέρνηση. Μένω σπίτι καὶ σκέφτομαι ὅτι αὐτοὶ ποὺ σήμερα - εἴτε λόγῳ ἀνικανότητας, εἴτε σκοπίμως - μοιράζουν ἁπλόχερα τὸν φόβο ἀντὶ νὰ διενεργοῦν τὰ διαγνωστικὰ τέστ γιὰ τὸν covid19, αὔριο, μετὰ τὸ τέλος τῆς καταστροφικῆς πανδημίας θὰ ἐμπορευθοῦν τὴν ἐλπίδα,  ὁδηγῶντας μας ἐκ νέου στὴν " ἀνάπτυξη". Γιατὶ, πάντα, μετὰ τὶς μεγάλες ἀλλαγὲς, ὁ συνδυασμὸς ἐλπίδας, "ἀνάπτυξης", καὶ τοῦ ἀφθόνου χρήματος ποὺ εἰσρέει, σὲ τριτοκοσμικὲς σὰν τὴν νεοαιωνία Ἑλλάδα χῶρες, εἶναι ἐγγύηση ὑπανάπτυξης καὶ διασπάθισης τοῦ χρήματος ἀπὸ τοὺς λίγους. Ἰδίως ὅταν κυβερνᾶ κάθε μορφῆς Δεξιὰ. Ἁπτὰ παραδείγματα: Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ, Σχέδιο Μάρσαλ, εἴσοδος στὴν ΟΝΕ.

Κοροναϊός

Ἀπό μέλος τοῦ συμβουλίου τοῦ Πανεπιστημιακοῦ νοσοκομείου τοῦ Stanford.

Γιά πολλές ἡμέρες μετά τήν μόλυνση ἀπό τόν κοροναϊό (COVID-19) μπορεῖ νά μήν ὑπάρχουν ἐνδείξεις μολύνσεως. Μέχρι τή στιγμή πού θά ἀρχίσουν τά συμπτώματα (πυρετός καί/ἤ βήχας) οἱ πνεύμονες ἔχουν ὑποστεῖ 50% ἴνωση καί ἴσως νά εἶναι ἀργά. Ἓνας ἁπλός τρόπος ἐλέγχου τοῦ ἐάν κανείς εἶναι μολυσμένος ἤ ὄχι εἶναι αὐτός πού προτείνουν ἐμπειρογνώμονες ἀπό τήν Ταϊβάν καί μπορεῖ νά ἐφαρμόζεται κάθε πρωϊ. Πάρτε μιά βαθιά ἀνάσα καί κρατῆστε τήν ἀναπνοή σας γιά περισσότερο ἀπό 10 δευτερόλεπτα. Έάν ὁλοκληρώσετε τή διαδικασία μέ ἐπιτυχία (χωρίς βήχα, χωρίς δυσφορία, ἤ σφίξιμο) εἶναι ἀπόδειξη πώς δέν ὑπάρχει ἴνωση στούς πνεύμονες καί κατά συνέπεια δέν ὑπάρχει λοίμωξη. Ἐπαναλαμβάνετε τή διαδικασία κάθε πρωϊ σέ χώρους καλά ἀεριζόμενους μέ καθαρό ἀέρα.