Εἷναι ἡ σοσιαλδημοκρατία ἀξιόπιστη καί εἰλικρινής;

Τό παρακάτω κείμενο εἷναι ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ «Ἐνδιάμεση Περιοχή», τεῦχος 45 –φθινόπωρο 2007)


Τό τέλος τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καί ἡ άνάγκη κρατικῆς ἐπανιδρύσεως.

γράφει ὁ Δημήτρης Κιτσίκης

…Ὁ Παπασπύρου, ὁ ἀποκαλούμενος «παλάντζας», ἐφάνταζε στόν κίτρινο ἥλιο τῆς δωσιλογίας, ὡς τό σύμβολο τῆς παρακμῆς, ὅπως σήμερα φαντάζει ὁ Σημίτης. Οἱ ἀριστεροί της σοσιαλδημοκρατίας, ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1880 καί ἐντεῦθεν, πλησιάζοντας πότε τούς γνησίους ἀντιπροσώπους τοῦ ἀστικοῦ κόσμου, τήν ἀποκαλουμένη Δεξιά, καί πότε τούς γνησίους ἀντιπροσώπους τοῦ ἐργατικοῦ κόσμου, τούς κομμουνιστές ( οἱ ὁποῖοι ἐζήτουν ὡς ἦτο φυσικό, χωρίς νά εἶναι οὔτε δωσίλογοι, οὔτε προδότες, ἡ μέν Δεξιά τήν στήριξη τῆς πατρίδος τῶν ἀστῶν –τόν ἀγγλοσαξωνικό κόσμο –τό δέ ΚΚΕ τήν στήριξη τῆς πατρίδος τοῦ σοσιαλισμοῦ –τήν ΕΣΣΔ) προσεπάθουν νά διαφθείρουν καί τούς μέν καί τούς δέ. 


Οἱ σειρῆνες τῆς κεντροαριστερῆς καί σοσιαλδημοκρατικῆς διαφθορᾶς ἦσαν συχνά τόσο ἰσχυρές, ὥστε νά παρασύρουν στόν βόθρο τούς ἀστούς καί ἐργάτες, μέ «δημοκρατικές διαδικασίες»» βεβαίως, καί μέ τήν ἀρωγή τῶν ἡρώων τους, τούς Πλαστήρα, Σολάνα, Κουσνέρ, Σημίτη, Εὐαγγέλου Βενιζέλου καί πλήθους ἄλλων. Τό κομμουνιστικό σύνθημα τοῦ 1952, « τί Πλαστήρας τί Παπάγος» καί τοῦ 2007 « τί ΠΑΣΟΚ, τί ΝΔ»», ἔπασχε ἀπό προχειρότητα. Διότι θά ἔπρεπε νά εἶχε διατυπωθῆ ὡς «χειρότερος ὁ Πλαστήρας ἀπό τόν Παπάγο», καί «χειρότερο τό ΠΑΣΟΚ ἀπό τήν ΝΔ», ἐπειδή τόν ἀντίπαλο τόν σέβεσαι, τόν δωσίλογο ὅμως ποτέ.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ Μπούς ὁ νεώτερος, ὁ Στάλιν, βαρύνονται μέ μεγάλα ἐγκλήματα, ἀλλά ὡς γνήσιοι ὑποστηρικτές τοῦ κοινωνικοῦ τους κατεστημένου, ἔπραξαν ὑποχρεωτικά καί εὐθέως. Ἡ σοσιαλδημοκρατία ἔπραξε ὑπούλως καί πλαγίως καί βαρύνεται μέ ἄπειρα ἐγκλήματα προδοσίας πρός τίς δύο κατευθύνσεις, ἐγκλήματα πού δέν πρέπει νά συγχωρηθοῦν.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο « Γράμματα στό γιό μου. Φυλακές Κάστορος -Ἀβέρωφ-Καλλιθέας, 1955-1962 –ἐκδόσεις Ἄγρα» τῆς κομμουνίστριας ἀγωνίστριας Ἕλλης Παππᾶ, γυναίκας τοῦ Νίκου Μπελογιάννη.
Γιά τόν Παπασπύρου γράφει : « Ἦρθε…ἔτρεξα νά τοῦ πῶ γιά τόν Νίκο…ὅταν ἄκουσε τό τί ἤθελα, κούνισε ἀόριστα τό κεφάλι καί γύρισε στίς ἄλλες. Τήν ἀπάντηση τήν ἔδωσε ἔμπρακτα…Τόν ξαναεῖδα δεύτερη φορά στό νοσοκομεῖο κρατουμένων τό 1963. Ἦρθε νά ἐπισκεφθῆ τούς κρατούμενους, ὑπουργός Δικαιοσύνης καί πάλι, τῆς κυβέρνησης Κέντρου καί πάλι… Ὁ Παπασπύρου ἔγινε μετά τήν χούντα, πρόεδρος τῆς Βουλῆς καί πέθανε τιμώμενος ἀπό τόν πολιτικό κόσμο τῆς χώρας μας. Κανείς δέν ἔδειξε νά θυμᾶται πώς αὐτός παρέδωσε τόν Νῖκο στό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα» …

…Χαρακτηριστικό παράδειγμα βενιζελογενῶν κεντροαριστερῶν δωσιλόγων πού ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπό τούς Ἀγγλοαμερικάνους γιά τήν καταστολή τῶν ἀντιπάλων τοῦ συστήματος, εἶναι ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ Ἀνδρέα Ἰωσήφ, ὑφυπουργοῦ Προεδρίας τό 1951-1952, τοῦ Πλαστήρα ( στήν ἐκπομπή τῆς ΝΕΤ, 28-3-2002): « Ἰωσήφ –Γιατί πρέπει νά ἐκτελέσουμε τόν Μπελογιάννη; Πλαστήρας –Ξέρεις γιατί; Μοῦ μήνυσαν οἱ Ἀμερικάνοι ὅτι θά μέ κρατήσουν πρωθυπουργό ἄν τό κάνω. Ἰωσήφ – ΄Ρώτησα τότε τόν ὑπουργό Γεώργιο Καρτάλη, ἐάν σκοπεύη νά παραιτηθῆ σέ περίπτωση ἐκτελέσεως τοῦ Μπελογιάννη. Καρτάλης – Οἵ Ἄγγλοι μου εἶπαν νά μείνω!»

Ἀκριβῶς αὐτό σημαίνει δωσίλογος: νά ἐκτελεῖς, παρά τήν ἐπιθυμία σου, γιά τριάκοντα ἀργύρια. Ἔτσι ἡ κυβέρνηση Πλαστήρα διεπραγματεύθη τήν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδος στό ΝΑΤΟ καί ἀπεδέχθη τήν συμμετοχή τῆς χώρας στόν πόλεμο τῆς Κορέας. Τί Τσιριμῶκος, τί Σημίτης! Ἡ μακρά ἱστορία τῆς σοσιαλδημοκρατίας λιθοστρώνεται ὑπέροχα μέ δωσιλόγια. Καί πάντα, μέ τήν δηλωμένη ἀνευθυνότητα τοῦ Ἕλληνος, λέγοντας « δέν ἤθελα νά τούς ἐκτελέσω. Ἔκαμα ὅτι ἦτο στό χέρι μου. Ἀλλά οἱ Ἀγγλοαμερικανοί μέ ἐπίεζαν ἀφόρητα». Αὐτό ἐκφράζει τό παρακάτω ποίημα τοῦ Κώστα Βάρναλη ( 1883-1974), « οἱ Μοιραῖοι», πού εἶναι καταπέλτης κατά τῆς σημερινῆς κοινωνίας.

Οἱ Μοιραῖοι ( ἀπόσπασμα)

« Φταίει τό ζαβό τό ριζικό μας!
φταίει ὁ Θεός πού μᾶς μισεῖ!
φταίει τό κεφάλι τό κακό μας!
φταίει πρῶτα ἀπ’ὅλα τό κρασί!
Ποιός φταίει; Ποιός φταίει; Κανένα στόμα
δέν τόβρε καί δέν τόπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στή σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σάν τά σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς ἔβρει μᾶς πατεῖ
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως κάποιο θάμα!»

…Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως ἐπισημάνει τό δράμα τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ εἶναι ὅτι σέ ἀντίθεση μέ σχεδόν ὅλους τούς ἄλλους λαούς τῆς περιοχῆς, δέν ἠδυνήθη σέ περίοδο ἄνω τῶν διακοσίων ἐτῶν νά παρουσιάση ἕνα πρωτότυπο ἑλληνικό ἰδεολογικό μοντέλο, βασιζόμενο σέ ἥρωα πού νά ἠδύνατο νά ἐξάγη. Οἱ φουστανελάδες τοῦ 21, οἱ ἀστοί πολιτικοί, ἀκόμη καί ὁ Ἄρης Βελουχιώτης, δέ συνεπαίρνουν πλέον τήν νεολαία. Ἡ νεολαία θέλει Χριστό, θέλει ἰδεολόγο πού ἐμαρτύρησε, ἔδωσε τό σῶμα του, ὄχι γιά τό ἔθνος, ἤ τήν Ἐκκλησία, ἀλλά γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Ἴων Δραγούμης ἦταν σέ τελευταία ἀνάλυση Κολωνακιώτης. Ὁ φοιτητής Περικλῆς Γιαννόπουλος ἦτο μέν συνταρακτικός, ἀλλά ἐκλεκτικός. Ἀντιθέτως ὁ Νῖκος Μπελογιάννης εἶναι ὁ πλέον κοντά στό γκεβαρικό πρότυπο πού ἀναζητᾶ ἡ νεολαία καί ἡ θυσία του συνεκλόνισε ὄχι μόνον τούς Ἕλληνες ἀλλά καί τόν Πικάσο, ἀλλά καί τόν Πώλ Ἐλυάρ. Ὁ ἥρωας ὅπως καί ὁ ἅγιος, δέν παίρνει, δίδει καί μαρτυρεῖ. Ποῦ εἶναι τά μπλουζάκια μέ τό πρόσωπο τοῦ Μπελογιάννη;