Πάντα εἶχα τὴν ἀπορία γιὰ τὸν τρόπο ποὺ βγαίνουν τὰ nicks. Εἶναι ἕνα μυστήριο πράμα τοῦτο δῶ. Τὸ Zaratoustra νὰ πούμε. Ἔχει καμμιὰ σχέση ὁ Σπύρος μὲ τοὺς σοφιστές, τὸν Γοργία, ἢ τὸν Πρωταγόρα, ἢ τοὺς πιὸ πρόσφατους φιλοσόφους τοῦ σχετικισμοῦ πού ἐμπνεύστηκαν ἀπὸ τὴ σκέψη τους, τὸν Nietzsche, ἢ τὸν William James, τὸν Michel Foucault ἢ τὸν Richard Rorty; Εἶναι τὸ nick κάτι πού κερδίζεις, κάτι πού σου ἀπονέμεται, κάτι πού προκύπτει ἀπὸ τὴν ἄγρια φαντασία τοῦ χρήστη του; Στὸ καφενεῖο τῆς γειτονιᾶς τὰ παρατσούκλια εἶναι εὔκολο νὰ τὰ συνδυάσεις μὲ τὰ ἀντίστοιχα πρόσωπα. Ἂς πούμε ὁ προικοειδὴς ἔχει ἕνα ἂπ΄αὐτὰ τὰ τρίκυκλα ποὺ γυρνᾶνε τὶς φτωχογειτονιὲς καὶ πουλάει εἴδη προικός. Ὁ ξηροκαρπίτης πουλάει φυστίκια καὶ πασατέμπο στὸ γήπεδο. Ὁ τυρὰς κατάγεται ἀπὸ τὰ Τρίκαλα καὶ ὑποτίθεται πὼς τὸ σόϊ του ἔχει βιοτεχνία γαλακτομικῶν, ὅσο γιὰ τὸν χαιρεκάκη ἀπὸ τὴν Κρήτη μὲ δυσκολία μπορεῖ νὰ κρύψει τὴ χαρὰ του ὅταν κάποιος χάνει στὴν πρέφα. Τὸ ἴδιο εὔκολοι εἶναι καὶ οἱ συνειρμοὶ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἐπαγγελματίες τῆς γειτονιᾶς ποὺ συχνάζουν στὸ καφενεῖο. Ὁ Ρόϋτερ (περιπτεράς), ὁ Γιάννης ὁ κοντὸς (τὰ μαλλιὰ του μυρίζουν ποδαρίλα), ὁ χειρουργὸς (τσιμπάει τὰ ζάρια στὸ τάβλι), ὁ Πλάτωνας (ἀμπελοφιλοσοφῶν), ὁ ἀόμματος (πάντα βλέπει τὸν ΠΑΟΚ νὰ κερδίζει καὶ ἀγνοεῖ τὰ ὀφθαλμοφανῆ πέναλτυ), ὁ εἰσαγγελέας (συνταξιοῦχος χασοδίκης), ὁ Ἰρλανδὸς (κοκκινομάλλης ποὺ παραγγέλνει μόνο οὐίσκι) κλπ κλπ. Βέβαια ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις λιγάκι πιὸ περίπλοκες, σὰν αὐτὸ τὸ Flying Demon πού σου λέει τώρα ὁ ἄλλος καὶ σὺ τρέχα γύρευε.
Ὁ Κώστας ἦταν ἕνας νεφελώδης, χαμένος στὴν κοσμάρα του, τύπος. Ὅποτε ἐρχόταν στὸ καφενεῖο καὶ τὸν ρωτοῦσες κάτι, σοῦ ἀπαντοῦσε κάτι ἄλλο ποὺ σκεφτότανε ἐκείνη τὴν ὥρα. Μιὰ δυὸ τρεῖς στὸ τέλος τοὔμεινε τὸ flying μὲ τὴν ἔννοια τοῦ UFO περισσότερο. Ὅλα αὐτὰ βέβαια δὲν εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ ἄλλο χαϊδευτικὸ ποὺ τοῦ εἶχαν κοτσάρει οἱ μαγγίτες στὸ σχολεῖο καὶ τὸν συνόδευε καὶ στὸ καφενεῖο καὶ μέχρι τώρα ποὺ μιλᾶμε. Δαίμονα τὸν ἀνέβαζαν Δαίμονα τὸν κατέβαζαν. Ἅμα τὸν ἔβλεπες τὸ μάτι σου δὲν τὸν ἔκοβε γιὰ Δαίμονα. Τώρα μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια βέβαια, ποὺ οἱ περιττὲς λεπτομέρειες ἔχουν ἀποδράσει, θυμᾶμαι πὼς ἡ μάνα του σὲ ὁποιαδήποτε συμμάζωξη τοῦ σογιοῦ σιγοψιθύριζε στὴ θειὰ του «Ἀμὰν Λέλα μου ν’ἀνοίξει τὸ σχολεῖο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ σπίτι νὰ ἡσυχάσει τὸ κεφάλι μου». Εὐτυχῶς δηλαδὴ ποὺ στὰ παιδικά του χρόνια ἡ ψυχιατρικὴ δὲν εἶχε ἀκόμα ἀναχθεῖ σὲ ἐπιστήμη γιατί δὲ θὰ τὴ γλύτωνε τὴ ρετσινιά. Ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ μαγγίτες μὲ τo Δαίμονα ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ φωστῆρες μὲ τὸ ΄attention deficit hyperactivity disorder’.
Ἀλλὰ κι αὐτὰ νὰ πάρεις γιὰ δεδομένα τὸ Δαίμονα παραπάει. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα, γιὰ νὰ σοῦ πῶ τὴν ἀλήθεια, ἐγὼ ἅμα μὲ ρωτοῦσες γιὰ σπασίκλα θὰ τὸν ἔκοβα. Διάβασμα ἱππήλατο καὶ δρεπανοφόρο μιλᾶμε. Ἒμ βέβαια, ἀφοῦ παρέα τούκανες μονάχα ὅταν ἦταν ἀπουσιολόγος γιὰ νὰ σοῦ κρύψει τὶς ἀδικαιολόγητες ὅταν εἶχες σοβαρὰ θέματα νὰ συζητήσεις γιὰ τὸ διαφορικό τῆς Alfaδιάς τὴν ὥρα ποὺ ὁ Μπαχατήρογλου ἔλεγε τὶς μαλακίες του γιὰ διαφορικὲς ἐξισώσεις, ἢ ἅμα ἤθελες νὰ σοῦ λύσει καμμιὰ ἄσκηση φυσικῆς τοῦ φροντιστηρίου μὲ τὸ νόμο Stefan–Boltzmann. Καλὰ τὰ ἔλεγε ὁ Κουντούρης μὲ τὴν ἐντυπωσιακὴ ἀκριβολογία του. Ἀρχίδια ξύπνιος εἶναι μωρέ. Θὰ σοῦ γράψει δυὸ σελίδες γιὰ τὴ θεωρία τοῦ ἠλεκτρισμοῦ καὶ τὶς λάμπες στὸ σπίτι τους ἡ γριὰ του τὶς ἀλλάζει. Γιὰ τὸν ἴδιο, βέβαια, τὸ Flying Demon, δὲ φαινότανε νὰ τὸν πολυταράζει. Πιὸ πολὺ γιὰ κοπλιμέντο θὰ μποροῦσα νὰ πῶ τὸ θεωροῦσε.
Ὅμως ἡ περιγραφὴ τοῦ Κουντούρη ὅπως καὶ τοῦ κάθε Κουντούρη ἦταν ἀπόλυτα ἐπιτυχής. Τὸν πῆρα τὶς προάλλες τηλέφωνο νὰ τοῦ πῶ τὰ νέα γιὰ τὴ Χριστίνα τὴν παλιά του γκόμενα. Τὸ Χριστινάκι, τοῦ λέω, πάσχει ἀπὸ σκλήρυνση κατὰ πλάκας. Τί ἤτανε νὰ τοῦ τὸ πῶ, τὰ ἴδια τὰ παλιά, ἄρχισε πάλι τὶς θεωρίες.
-Autologous non-myeloablative haemopoietic stem cell transplantation, μοῦ λέει.
-Ποιὸς ἦρθε; τὸν ρωτάω.
Ἐκεῖνος τὸ χαβά του. Ἡ λογική της θεραπείας μὲ autologous haemopoietic stem cell transplantation βασίζεται στὴν ἰσχυρὴ καταστολὴ τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος. Ἀπὸ τὴ μιὰ ὑποβάλλεται ἡ ἀσθενὴς σὲ χημειοθεραπεία γιὰ νὰ ἀποβληθοῦν τὰ αὐτοαντιδρῶντα λεμφοκύτταρα καὶ συγχρόνως τὸ ἀνοσοποιητικό της σύστημα ἐπαναρρυθμίζεται μὲ τὴ μεταμόσχευση αἱμοποιητικῶν βλαστοκυττάρων ποὺ παράγουν καινούργια λευκοκύτταρα τὰ ὁποῖα δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν μυελίνη ὡς ἀντιγόνο.
Συνέχισε νὰ ἀναλύει αὐτὲς τὶς θεωρίες γιὰ ἀρκετὴ ὥρα ἀκόμα, ὥσπου στὸ τέλος δὲν ἄντεξα.
Ρὲ μαλάκα, ἐγὼ γιὰ τὸ Χριστινάκι σου μιλάω.
Ὁ Κώστας ἦταν ἕνας νεφελώδης, χαμένος στὴν κοσμάρα του, τύπος. Ὅποτε ἐρχόταν στὸ καφενεῖο καὶ τὸν ρωτοῦσες κάτι, σοῦ ἀπαντοῦσε κάτι ἄλλο ποὺ σκεφτότανε ἐκείνη τὴν ὥρα. Μιὰ δυὸ τρεῖς στὸ τέλος τοὔμεινε τὸ flying μὲ τὴν ἔννοια τοῦ UFO περισσότερο. Ὅλα αὐτὰ βέβαια δὲν εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ ἄλλο χαϊδευτικὸ ποὺ τοῦ εἶχαν κοτσάρει οἱ μαγγίτες στὸ σχολεῖο καὶ τὸν συνόδευε καὶ στὸ καφενεῖο καὶ μέχρι τώρα ποὺ μιλᾶμε. Δαίμονα τὸν ἀνέβαζαν Δαίμονα τὸν κατέβαζαν. Ἅμα τὸν ἔβλεπες τὸ μάτι σου δὲν τὸν ἔκοβε γιὰ Δαίμονα. Τώρα μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια βέβαια, ποὺ οἱ περιττὲς λεπτομέρειες ἔχουν ἀποδράσει, θυμᾶμαι πὼς ἡ μάνα του σὲ ὁποιαδήποτε συμμάζωξη τοῦ σογιοῦ σιγοψιθύριζε στὴ θειὰ του «Ἀμὰν Λέλα μου ν’ἀνοίξει τὸ σχολεῖο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ σπίτι νὰ ἡσυχάσει τὸ κεφάλι μου». Εὐτυχῶς δηλαδὴ ποὺ στὰ παιδικά του χρόνια ἡ ψυχιατρικὴ δὲν εἶχε ἀκόμα ἀναχθεῖ σὲ ἐπιστήμη γιατί δὲ θὰ τὴ γλύτωνε τὴ ρετσινιά. Ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ μαγγίτες μὲ τo Δαίμονα ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ φωστῆρες μὲ τὸ ΄attention deficit hyperactivity disorder’.
Ἀλλὰ κι αὐτὰ νὰ πάρεις γιὰ δεδομένα τὸ Δαίμονα παραπάει. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα, γιὰ νὰ σοῦ πῶ τὴν ἀλήθεια, ἐγὼ ἅμα μὲ ρωτοῦσες γιὰ σπασίκλα θὰ τὸν ἔκοβα. Διάβασμα ἱππήλατο καὶ δρεπανοφόρο μιλᾶμε. Ἒμ βέβαια, ἀφοῦ παρέα τούκανες μονάχα ὅταν ἦταν ἀπουσιολόγος γιὰ νὰ σοῦ κρύψει τὶς ἀδικαιολόγητες ὅταν εἶχες σοβαρὰ θέματα νὰ συζητήσεις γιὰ τὸ διαφορικό τῆς Alfaδιάς τὴν ὥρα ποὺ ὁ Μπαχατήρογλου ἔλεγε τὶς μαλακίες του γιὰ διαφορικὲς ἐξισώσεις, ἢ ἅμα ἤθελες νὰ σοῦ λύσει καμμιὰ ἄσκηση φυσικῆς τοῦ φροντιστηρίου μὲ τὸ νόμο Stefan–Boltzmann. Καλὰ τὰ ἔλεγε ὁ Κουντούρης μὲ τὴν ἐντυπωσιακὴ ἀκριβολογία του. Ἀρχίδια ξύπνιος εἶναι μωρέ. Θὰ σοῦ γράψει δυὸ σελίδες γιὰ τὴ θεωρία τοῦ ἠλεκτρισμοῦ καὶ τὶς λάμπες στὸ σπίτι τους ἡ γριὰ του τὶς ἀλλάζει. Γιὰ τὸν ἴδιο, βέβαια, τὸ Flying Demon, δὲ φαινότανε νὰ τὸν πολυταράζει. Πιὸ πολὺ γιὰ κοπλιμέντο θὰ μποροῦσα νὰ πῶ τὸ θεωροῦσε.
Ὅμως ἡ περιγραφὴ τοῦ Κουντούρη ὅπως καὶ τοῦ κάθε Κουντούρη ἦταν ἀπόλυτα ἐπιτυχής. Τὸν πῆρα τὶς προάλλες τηλέφωνο νὰ τοῦ πῶ τὰ νέα γιὰ τὴ Χριστίνα τὴν παλιά του γκόμενα. Τὸ Χριστινάκι, τοῦ λέω, πάσχει ἀπὸ σκλήρυνση κατὰ πλάκας. Τί ἤτανε νὰ τοῦ τὸ πῶ, τὰ ἴδια τὰ παλιά, ἄρχισε πάλι τὶς θεωρίες.
-Autologous non-myeloablative haemopoietic stem cell transplantation, μοῦ λέει.
-Ποιὸς ἦρθε; τὸν ρωτάω.
Ἐκεῖνος τὸ χαβά του. Ἡ λογική της θεραπείας μὲ autologous haemopoietic stem cell transplantation βασίζεται στὴν ἰσχυρὴ καταστολὴ τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος. Ἀπὸ τὴ μιὰ ὑποβάλλεται ἡ ἀσθενὴς σὲ χημειοθεραπεία γιὰ νὰ ἀποβληθοῦν τὰ αὐτοαντιδρῶντα λεμφοκύτταρα καὶ συγχρόνως τὸ ἀνοσοποιητικό της σύστημα ἐπαναρρυθμίζεται μὲ τὴ μεταμόσχευση αἱμοποιητικῶν βλαστοκυττάρων ποὺ παράγουν καινούργια λευκοκύτταρα τὰ ὁποῖα δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν μυελίνη ὡς ἀντιγόνο.
Συνέχισε νὰ ἀναλύει αὐτὲς τὶς θεωρίες γιὰ ἀρκετὴ ὥρα ἀκόμα, ὥσπου στὸ τέλος δὲν ἄντεξα.
Ρὲ μαλάκα, ἐγὼ γιὰ τὸ Χριστινάκι σου μιλάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου