Μή φοβᾶσαι γλυκιά μου ὁ λύκος κοιμᾶται

Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν κανόνων τῆς ἀγορᾶς καὶ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς τρόπου σκέψης προσανατολισμένου πρὸς τὶς ἀγορὲς νὰ καλύπτουν ὅλο καὶ περισσότερες σφαῖρες τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μὲ ἑκατομμύρια βολεμένους στὴν ἀπορρύθμιση τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ κλάδου νὰ σὲ μισοῦν, μὲ δεδομένη τὴν αὐξανόμενη κάλυψη τοῦ προαστιακοῦ χώρου μὲ σκυρόδεμα, καὶ μὲ ὀκτὼ αὐτοκίνητα ἀνὰ δέκα ἀνθρώπους, εἶναι δύσκολο νὰ πάρεις τὴν ἔννοια τῆς καλλιέργειας τῆς ἀρετῆς στὰ σοβαρά. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἱστορίες λύκων δὲν ἔχασαν ποτὲ σὲ διδακτικὴ δεινότητα. Ὁ λύκος πάντα τριγυρνᾶ μοναχός, μιλάει ἄσχημα, χλευάζει τὰ πουλιά, κυνηγάει τοὺς λαγούς, τρώει τὰ πρόβατα, μεταμφιέζεται σὲ γιαγιούλα καὶ πάλι ἡ περηφάνειά του θὰ προηγεῖται κάποιας πτώσης. Παρόμοια παραμύθια, ποὺ ἄκουσα κι ἐγώ, ἔλεγα τὴν κόρη μου, γιὰ τὸν καπετὰν-Γιώτη, γιὰ κάποιον λαοπλάνο ὑποχείρειο τῶν Ἄγγλων, γιὰ τὶς ἀναμνήσεις τοῦ ΑΣΠΙΔΑ, γιὰ τὰ φτωχαδάκια ποὺ μπουζουριαστήκανε στὰ ὑπόγεια τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας γιὰ νὰ ἀναστηλωθεῖ ἡ οἰκονομία μὲ ἀρχιτεκτονικὴ ἀπελπισία κι ἔτσι κάπως κι ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἦρθε ἀπρόσκλητος ὁ ὕπνος.

Τὰ ὄνειρα ξεβράζουν ἤχους, προτάσεις, ἀποσπαματικὲς εἰκόνες. Προσπαθεῖς μέρες, μῆνες, χρόνια νὰ τὰ βάλεις ὅλα σὲ τάξη καὶ κάτι ἐμφανίζεται καὶ ξαναρχίζεις τὴν ἀνακατανομή.

Στάδιο 1, Ἐλαφρὺς ὕπνος: Ὁ λύκος στεκόταν ὄρθιος καὶ παρατηροῦσε τὴν κυκλοφορία. Ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἤρεμος, μὲ λέει. Ἁπλῶς εἶμαι ἐγὼ ποὺ δὲν τὸν ἀκούω. Τοὺς ἀπέφυγα τοὺς ἀνθρώπους. Ἄλλωστε ὁ λύκος εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.

Στάδιο 2, Οἱ κινήσεις τῶν ματιῶν σταματοῦν: Ὁ ὅρος ἄγριος στὰ οἰκοσυστήματα χρησιμοποιεῖται συνήθως ὅταν ἀναφερόμαστε στὶς καταστάσεις ὅπου δὲν ἔχουν παρέμβει οἱ ἄνθρωποι, ὅμως τὶς μέρες αὐτὲς οἱ ἄνθρωποι διαχειρίζονται τὰ περισσότερα ἂν ὄχι ὅλα τὰ οἰκοσυστήματα. Ἐκ τῶν πραγμάτων λοιπὸν ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ ἄγριων καὶ ἥμερων ζώων ἔχει καταστεῖ δυσχερὴς καὶ ἔγκειται στὸ κατὰ πόσον ἕνα ζῶο ἔχει μετατραπεῖ σὲ κατοικίδιο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ βλέπουν τὰ ἐξημερωμένα ζῶα ὡς κάτι πιὸ κοντὰ στὰ φυτὰ παρὰ στὰ ζῶα. Σὲ πολλὲς περιοχὲς μάλιστα, οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι ἐπηρεάζουν τὰ ζῶα μὲ τὶς σκέψεις τους καὶ μὲ τὶς ἐνέργειές τους καὶ γιὰ πολλοὺς ἡ ἰδέα ὅτι ἕνα ζῶο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἄγριο εἶναι ξένη. Φαίνεται περίεργο ποὺ ὁ κατοικίδιος σκύλος, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ πολλὰ περιστατικὰ ὡς ὁ αἴτιος ἐπιθέσεων κατὰ ἀνθρώπων, θεωρεῖται ἐξημερωμένο εἶδος, ἐνῶ ὁ πιὸ στενός του συγγενής, ὁ λύκος, ποὺ τὸ οὐρλιαχτὸ του ὑπενθυμίζει ὅτι μοιραζόμαστε τὴ γῆ μὲ ἄλλους, εἶναι αὐτὸς ποὺ φοβόμαστε. Οἱ διχοτομικὲς διακρίσεις ποὺ γίνονται λιγότερο σαφεῖς ὅσο προσεκτικότερα κοιτάζουμε, αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα.

Στάδιο 3, Κύματα δέλτα: Οἱ “μοντέρνοι”, ἐμεῖς, φυσικὰ ἔχουμε ἐντελῶς ἀποσυνδεθεῖ ἀπὸ τὶς ἄγριες περιοχές. Οἱ σύγχρονοι πόλεμοι διεκπαιραιώνονται πλέον ἀπὸ ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες, ἡ ἐκπαίδευση, ἡ δημόσια ὑγεία, καὶ οἱ μεταφορὲς διέπονται ἀπὸ τὰ κίνητρα τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἐργασία τῶν φυλακισμένων χρησιμοποιεῖται γιὰ κερδοσκοπικοὺς λόγους ντεμὲκ γιὰ τὴν ἀποπλήρωση τῶν φορολογουμένων ποὺ παρέχουν. Στὸ τέλος δὲν ἀπόμεινε καμμιὰ κοινωνικὴ δραστηριότητα ποὺ νὰ μὴν ἔχουν παρεισφρύσει οἱ κανόνες τοῦ ἐμπορίου κι ὅλα αὐτὰ ὀργανωμένα ἀπὸ ἐξημερωμένους κατοικίδιους.

Στάδιο 4, Βαθὺς ὕπνος: Εἴμαστε πολλὰ χρόνια μαζί, μπορεῖ καὶ πάνω ἀπὸ εἴκοσι πέντε. Ἐὰν δὲν τάχω χάσει ἐντελῶς, νομίζω πὼς ἐκεῖνοι ἔχουν μείνει στάσιμοι στὰ εἴκοσι μὲ τριάντα. Μὴ μὲ ρωτήσεις λεπτομέρειες, πάσχω ἀπὸ ἐξηγήσεις. Οἱ διάλογοί μας, πάντα πληκτικοὶ ἀφοῦ ἔχουν τὴ μορφὴ τῆς ἐπικάλυψης τοῦ λόγου μὲ λόγια.

Στάδιο 5, Rapid Eye Movement (REM): Μπορεῖ νὰ τὰ φταίει ἡ καριέρα, οἱ τραπεζικοί, οἱ ἀργόμισθοι, οἱ τεμπέληδες, οἱ μπάτσοι, οἱ δεξιοί, τὰ δικά μας παιδιά, οἱ πρασινοφρουροί, οἱ βασιλόφρονες, ἡ ΕΔΑ, οἱ κνίτες, οἱ οἰκολόγοι, ὁ μπάουγκ, οἱ βαζέλες, ὁ γαῦρος, τὰ μακρυὰ μαλλιά, οἱ αἰώνιοι φοιτητές, οἱ συνταγματάρχες, οἱ χαραμοφάηδες, ἡ ἐξουσία, ἕνα ρεμάλι ποὺ γύρναγε, οἱ δικαστικοί, τὰ παρακυκλώματα, τὰ σκουλήκια, ἡ ΑΑΣΠΕ, οἱ διαιτητές, οἱ μπάτσοι, οἱ εὔγλωττες πεισματικὲς σιωπές, οἱ μεσάζοντες, οἱ ἐνδοκρινολόγοι, οἱ ἐφοριακοί, οἱ οἰκοδόμοι, οἱ ταξιτζῆδες, οἱ ἀγρότες, τὰ μπλόκα, οἱ ψυχαναλυτές, τὰ μπάνια τοῦ λαοῦ, οἱ ἀπεργοσπάστες, οἱ χοντροί, οἱ ρακοσυλλέκτες, οἱ ἀγύμναστοι, τὰ φαρδυά μου ροῦχα, ἡ Δήμητρα, ὁ Ἀκης, ὁ Κατσιφάρας, ὁ Νταλάρας, ὁ Δροσογιάννης, ὁ Κοσκωτᾶς, ἡ ἔλλειψη καλῶν τρόπων, ἀλλὰ καὶ καμμιὰ φορᾶ ὁ Neil Young, ἡ Janis, ὁ Chick Corea, ἡ Koko Taylor, τὸ Χριστινάκι, οἱ Φατμὲ, ἡ Medousa the band, ὁ Ἡρακλής μέ τή Λερναία Υδρα, ὁ Κηλαηδόνης καὶ φυσικὰ μονίμως τὰ φρικιὰ καὶ ἡ ΣΙΑ (ποὺ ἐν τέλει ἦταν τὸ ἴδιο πράμα), καὶ γενικῶς οἱ ξένοι, ἀλλὰ πάνω ἀπ΄ὅλα ἴσως ἡ καριέρα. Ὁ πλήρης κύκλος περιλαμβάνει και τα 5 στάδια ἐπαναλαμβανόμενα. Ἡ νικοτίνη καὶ τὸ ἀλκοὸλ ἐπέφεραν ἐπίσης πολλὲς διαταραχὲς στὸν ὕπνο. Ὅμως ὁ λύκος ἐπέζησε δεκαετίες δηλητηριάσεων μὲ στρυχνίνη καὶ κυανιούχα, χαλύβδινων παγίδων, ἐμφυλίων καὶ διεσώθη ἀπὸ κάθε εἴδους σφαῖρες.

Τὸ πρωὶ ὁ ἀέρας πέφτει καὶ ὁ ἥλιος γλιστρᾶ ἀδιάκριτος μέσα στὴν κάμαρα ἀπὸ τὶς χαραμάδες μ’ ἕνα ροδαλὸ φῶς. Ὁ πρώην ἐθνάρχης τῆς Λεωφόρου Ἀλεξάνδρας τῶν φτωχῶν ἔχει μετατραπεῖ σὲ βοδιλάϊν καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῶν λαοπλάνων βγῆκε λίγο ἀγαθός. Ὁ γερόλυκος περπατᾶ ἀργὰ-ἀργὰ ταλαντεύοντας τὸ κεφάλι του ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ στὴν ἄλλη. Σταματᾶ ξανακοιτᾶ πέρα ἀπὸ τὸν ὦμο του καὶ διστακτικὰ συνεχίζει τὸ δρόμο του μέσα ἀπὸ τὸ ἀφύσικο πράσινο τοῦ γηπέδου τοῦ γκόλφ, χωρὶς νὰ λυγίζει χιλιοστόμετρο τὴν ταυτότητά του νὰ ταιριάξει στὸ μοντέρνο καλούπι. Στὸ μεταίχμιο τοῦ ἄγριου, καθιστὸς στὴ βεράντα ὁ πατέρας, μὲ τὸ μεγενθυντικὸ φακὸ στὸ ἕνα χέρι, διαγράφει μὲ τ’ ἄλλο κείμενα, μὲ τέτοια μανία ποὺ τὸ χαρτὶ λοιώνει κάτω ἀπ΄τὶς κόκκινες γραμμές. Ὁ γερόλυκος ὁ παντοτινός, ὁ μεγάλος ἐπιζῶν.