Συνεχῶς μὲ τραβάει σὲ μέρη πού σιχαίνομαι, πού θέλω νὰ ξεχάσω. Δὲν ἔχω πιὰ τὴν ὄρεξή του κι αὐτὸς τὸ ξέρει πολὺ καλὰ καὶ τὸ ἐκμεταλλεύεται. Πάντα τὸν ἄρεσε νὰ μὲ συμπιέζει στὰ δάχτυλά του, νὰ μὲ φέρνει σ΄ἀδιέξοδο. Εἶναι ἀδύνατο ν΄ἀντισταθῶ, νὰ μὴν ὑπακούσω στὸ χέρι του. Πρέπει μὲ ἀκρίβεια νὰ μεταφέρω στὸ χαρτὶ αὐτὸ ποὺ κάθε φορά ἔχει στὸ μυαλό του κι αὐτὸ τὸ χαμαλίκι ἔχει καταντήσει μαρτύριο. Τότε στὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν δύσκολο. Γράφαμε μέσα στὸ σκοτάδι, ἀφοῦ δὲν εἶχε τρόπο νὰ πληρώσει τοὺς λογαριασμοὺς τῆς ΔΕΗ. Πέρασε ὅμως ὁ καιρός. Τώρα ἔχει τόσο πολὺ γεράσει πού εἶναι ἄδικο. Τὰ μαλλιὰ του ἄσπρα, ἀλλὰ ἀκόμα μακρυά. Ἡ ὅρασή του ἐξασθενημένη. Τὸ καταλαβαίνω ἀπὸ τὴ μυρωδιὰ τοῦ Lagavulin στὴν ἀνάσα του ποὺ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια ὅλο καὶ κοντύτερα μὲ πλησιάζει. Ἔχει ἀνάγκη νὰ πάψει νὰ βλέπει μοναχὰ τὴν κακοχυμένη φόρμα. Πάντα θὰ ὑπάρχει κακοτυχία στὶς ἐμπειρίες μὲ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ βασανιστήριο ἐχθὲς κράτησε μέχρι τὸ πρωῒ. Ἔγραφε μὲ ρυθμὸ διάρροιας, ἀφοῦ ἡ πλήρης διάβαση τοῦ μελανιοῦ μου ἐπανελήφθη περισσότερες ἀπὸ τρεῖς φορὲς σὲ διάστημα πέντε ὡρῶν. Ἡ single malt ἀνάσα του σφύριζε μὲ μανία τὰ δευτερόλεπτα στὰ αἰσθητήριά μου. Μετὰ ἀπὸ πολλά, κατάφερα νὰ τὸν πείσω νὰ πᾶμε στὰ ἔκτακτα. Μιὰ στυλάτη, μὲ ἄσπρο παλτό, μᾶς ὑποδέχτηκε. Τὴν εἶχα δεῖ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν, στὸ μέλλον, εἰς τὸ διηνεκές. Εὐτυχῶς τούτη τὴ φορὰ ὁ δικός μου ἤτανε κλινικὰ νεκρὸς ἀπὸ τὴν ὑπερένταση, γιατί συνήθως, ξέρεις, τὶς στιγμὲς πού θέλω νὰ εἶμαι μόνος μὲ κάποιον, ἐκεῖνος πετάζεται καὶ προσπαθεῖ νὰ προσελκύσει τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀναγνώστη μου. Ἐκείνη, κάθησε ἀργὰ κι ἀθόρυβα πίσω ἀπὸ τὸ γραφεῖο, πῆρε στὸ χέρι της τά χαρτιά ὅπου εἶχα γράψει μὲ λεπτομέρεια τὸ ἱστορικό του καὶ διάβαζε διακριτικά, χωρὶς διακοπές. Ἐδῶ εἴμαστε λέω, τώρα εἶναι ἡ μόνη εὐκαιρία. Μπουκάρω λοιπὸν στὰ ἴσια ἐκεῖ πού οἱ ἀγγέλοι πατοῦν στὰ νύχια. Διαφορετικοὶ ἐξαφανιστεῖτε.
Ξέρετε, προσπαθῶ νὰ ἐξηγήσω, ἔχω ἔρθει σ΄αὐτὸ τὸ σημεῖο πολλὲς φορές. Εἶναι ἀδύνατο νὰ σᾶς ἐξηγήσω μὲ δυὸ λόγια. Μὲ κακομεταχειρίζεται, μὲ τυρρανᾶ, μὲ ὁδηγεῖ σὲ δύσβατα μέρη, μὲ ὑποτιμᾶ χρησιμοποιώντας με μόνο γιὰ ὑπογραμμίσεις, μὲ κλειδώνει γιὰ μέρες σὲ ὑγρὰ καὶ σκοτεινὰ συρτάρια. Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι, ὅταν ἐξαγριωμένος, μὲ πετᾶ στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του. Εἶναι ἀτίθασος καὶ λαίμαργος πολύ. Ἴσως θὰ πρέπει νὰ τὸν πάρετε λίγο αἷμα. Μοῦ δίνει τὴν ἐντύπωση διαβητικοῦ. Δηλαδή, εἶμαι σίγουρος πώς εἶναι διαβητικός. Ὅμως ἴσως νὰ κάνω καὶ λάθος. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σάκχαρο αὐτό. Πολλὲς φορὲς νοιώθω τὴν πίκρα του νὰ διαχέεται στὸ μελάνι μου σὰ σκέτο δηλητήριο καὶ τότε ἡ γραφή του δὲν ἔχει τίποτα πού νὰ φέρνει στὸ γλυκό. Ὅμως ἀπ΄τὴν ἄλλη τρώει τόνους τὸ χαρτὶ καὶ ἡ ἔκκριση τοῦ μελανιοῦ μου μοιάζει μέ συχνοουρία. Παρακαλῶ μετρῆστε καὶ τὴ θερμοκρασία. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις τὰ δάκτυλά του ἐμφανίζουνε ὑποθερμία. Ἐὰν δὲν σᾶς κάνει κόπο, μιὰ ἐξέταση τῶν ἐπιπέδων καὶ τῆς λειτουργικότητος τῶν MAO θὰ ἦταν ζωτικῆς σημασίας, καθὼς σίγουρα θὰ διαπιστώσατε τὴ δυσλειτουργία τῶν νευροδιαβιβαστῶν. Σημειῶστε ἐπίσης τὴν ἀσυνήθιστα ὑψηλὴ κατανάλωση τσιγάρων, τὴν κατάχρηση οὐσιῶν, τὴν διάσπαση τῆς προσοχῆς, τὶς ἡμικρανίες. Προσπαθῶ νὰ περιορίσω τὴ γραφὴ του μεταξὺ τῶν margins, νὰ τὴν ἐκλογικεύσω, νὰ τὴν καταστήσω ἀβλαβῆ, νὰ τὴν προσαρμόσω στὸ γιγαντισμὸ τῆς κοινῆς ἀποδοχῆς, στὶς ἀπαιτήσεις τῆς διαφήμισης, τῆς κοσμικότητας. Ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει, τόνε λέω συχνά, θά μπλέξουμε ἄσχημα μέ τα καμώματά σου, μὰ κεῖνος κάθε φορά πού θὰ τ΄ἀκούσει θὰ βάλει τὰ καινούρια ροῦχα του, θὰ κοιταχτεῖ στὸν καθρέφτη, θὰ νοιώσει βαθειὰ ἱκανοποιημένος, καὶ θὰ μὲ ἀγνοήσει. Τότε ἀκριβῶς ἐξαγριώνομαι. Γίνομαι τὸ νούμερο Α94978 τῶν Μίκυ Μάους. Ὅμως σήμερα πρέπει νὰ τελειώνουμε. Νὰ σβήσουν τὰ φῶτα, οἱ φωνὲς νὰ σιωπήσουν, οἱ ὧρες νὰ γλιστρήσουν ἀπαρατήρητες, ὅλα νὰ φτάσουν στὸ τέρμα. Δὲν ἀντέχω ἄλλο τά μπλεξίματα μέ τήν ἀσφάλεια. Μὲ καταλαβαίνετε πιστεύω.
Ἀφοῦ τελείωσε τὴν ἀνάγνωση μὲ πῆρε τρυφερὰ στὰ δάκτυλά της καὶ καθὼς ἔσκυψε, τὸ στηθοσκόπιο πού κρεμόταν ἀπ΄τὸ λαιμουδάκι της ἀκουμπώντας στὸ τζάμι τοῦ τραπεζιοῦ ἄφησε ἕναν κρότο ποὺ μ΄ἔκανε νὰ τρομάξω. Ἐκείνη ἁπαλὰ μὲ καθησύχασε. Μὴν πανικοβάλλεστε, μὲ λέει. Νομίζω πὼς θυμᾶμαι τὸ ἁπαλό της ἄγγιγμα, τὸ ἄρωμά της, τὴ σύσταση τῆς γραφῆς της. Τὴν ἤξερα αὐτὴ τὴν ἁφή. Τὴν εἶχα ἐμπεδώσει. Τὴν ἀγαποῦσα παράφορα. Αὐτὴ τὴ φωνή, αὐτὴ τὴ σιγουριὰ στὴν κίνηση τοῦ σώματος. Τὴν ἐπιβεβαίωση πώς ὅλα θὰ πᾶνε καλά, πώς ὅλα εἶναι πιὰ στὰ κατάλληλα χέρια. Εἶναι 1.10 μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Τὴ θυμᾶμαι νὰ ξημεροβραδυάζεται στὰ ἔκτακτα, νὰ ἀποκοιμιέται πάνω σὲ ἀκτινογραφίες, τομογραφίες ἐκπομπῆς ποζιτρονίων, δυσανάγνωστα στοιχεῖα.
Καταλαβαίνω, λέει ἡ φωνὴ της γεμάτη ἐνδιαφέρον, ἔχετε κάνει ὅλη τὴ δουλειὰ σχολαστικά, τὸν τονισμὸ καὶ τὴν ὀρθογραφία, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀγνοεῖ τὴ δική σας συμβολή. Θὰ ἔχετε ἀσφαλῶς βαρεθεῖ τὴν ἀπρεπῆ συμπεριφορά του. Τά γνωστά προβλήματα μὲ τὸ στυλό του, ὅπως οἱ περισσότεροι ἀσθενεῖς μου. Τὴν μιὰ θά σᾶς χαρακτήριζε ἀναιμικό, τὴν ἄλλη ὑπέρβαρο, τὴν τρίτη διαβητικό, μετὰ διέδιδε πὼς πάσχετε ἀπὸ ἄνοια κι ὕστερα ἀπὸ Alzheimer's. Ὅλα φταῖνε μὰ ποτὲ δὲν εἶναι δικό του λάθος. Συνήθης ὕποπτος ὁ στυλός. Τὸ μελάνι, ἡ καλλιγραφία, τὸ ἀχνὸ χρῶμα, ἡ ἀκατάσχετη ἐσωτερικὴ αἱμοραγία, ἡ σχετικὴ ὑγρασία ποὺ δυσκολεύει τὴν ἀναπνογραφὴ καὶ τὰ κάνει ὅλα δύσπεπτα. Ἡ ὀξεία διάρροια, ποὺ περιγράφετε, εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα ἴωσης ἢ βακτηριακῆς μόλυνσης. Ἐὰν ἡ διάρκειά της εἶναι περισσότερο ἀπὸ δύο ἑβδομάδες μπορεῖ νὰ εἶναι σύμπτωμα κάποιας σοβαρότερης κατάστασης, ἴσως σύνδρομο εὐερέθιστων ἐντέρων, ἢ ἀσθένειας τοῦ Crohn. Θὰ γίνει ὅ,τι εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατό, ὅλες οἱ ἀναγκαῖες ἐξετάσεις.
Στὸ πρῶτο μεταμεσονύκτιο δελτίο εἰδήσεων ἀνακοινώθηκε πώς ἡ κυβέρνησις -κατόπιν παροτρύνσεως τῶν συμμάχων μας εἰς τήν ΕΕ καί τό ΝΑΤΟ- ἐξέδωσεν ἐντολὴν στὸ ἑξῆς ὅλα τὰ ἔγγραφα νὰ πληκτρολογοῦνται. Τὰ στυλὸ εἶναι πλέον ἐκτὸς νόμου καί ὑπάγονται στό νέο νόμο περί τρομοκρατίας, ὁ ὁποίος θά ψηφιστεῖ ἀπό τή Βουλή στό ἀμέσως ἐπόμενο διάστημα. Οἱ πολιτικοί σφουγγίζουν τὸ δάκρυ τους καὶ τὸ βάζουν συνωμοτικὰ στὸ πορτοφόλι, ἐνῶ ἑκατομμύρια τηλεθεατὲς μὲ τέσσερα στομάχια μιμοῦνται αὐτὲς τὶς πράξεις. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ὥρα ἐκεῖνος ἀνέκτησε τὶς αἰσθήσεις του, μὲ τοποθέτησε προσεκτικὰ στὴν ἐσωτερικὴ τσέπη τοῦ σακκακιοῦ του, σηκώθηκε νὰ ξεμουδιάσει, κι ἄνοιξε τὸ παράθυρο ν΄ἀναπνεύσει λίγο φρέσκο ἀέρα. Μακρυά, στὸ βάθος, χρόνια πίσω, στὸ μπὰρ ἐδῶ κοντά, κι ὕστερα ἀπὸ λίγο,
Δὲν τὸν ἄρεσε τὸ Bounced Checks version τοῦ '81 τότε ποὺ τὸ μέλλον ἤτανε ἀκόμα ὀρθάνοιχτο. Δὲν τὴν ἀκούω πιὰ αὐτὴ τὴ μουσική, ψιθυρίζει, καὶ δραπετεύει στὸ διάδρομο. Σφουγγίζει τὸ δάκρυ του καὶ τὸ βάζει προσεκτικὰ στὴν ἐσωτερικὴ τσέπη τοῦ σακκακιοῦ του, δίπλα μου.
Ἐκείνη βγάζοντας ἕνα ἀναστεγμὸ πού μοιάζει μὲ ἀποπνικτικὴ διέξοδος, μὲ πληροφορεῖ γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐξετάσεων. Μὲ ἀνησυχοῦν πολὺ οἱ σιωπές του. Ναί, μὲ τρομάζουν τώρα πιὰ οἱ σιωπές. Θὰ μάθατε ἄλλωστε τὰ τελευταῖα νέα. Ἡ ὑγεία του εἶναι πολύ εύθραστη καί ἔχει τὴν ἀνάγκη σας.
Τὸν φορτώνομαι, λοιπόν, σακατεμένο καὶ πέρνουμε τὸ δρόμο γιὰ τὸ σπίτι. Μακρυά, στὸ μέλλον, χρόνια μπροστά, στὸ μπὰρ ἐδῶ κοντά, κι ὕστερα ἀπὸ λίγο,
Ἡ γραφή μπορεῖ νά ἐκφράσει τή σιωπή σέ ὅλη της τή μεγαλοπρέπεια, ἀλλά τό ἐρώτημα τῆς δυνατότητας πραγματοποίησης τοῦ ἀντιστρόφου παραμένει.
Εἶναι ἄσχημο πράμα νὰ ξυπνᾶς τὸ πρωῒ μὲ πονοκέφαλο...
Ξέρετε, προσπαθῶ νὰ ἐξηγήσω, ἔχω ἔρθει σ΄αὐτὸ τὸ σημεῖο πολλὲς φορές. Εἶναι ἀδύνατο νὰ σᾶς ἐξηγήσω μὲ δυὸ λόγια. Μὲ κακομεταχειρίζεται, μὲ τυρρανᾶ, μὲ ὁδηγεῖ σὲ δύσβατα μέρη, μὲ ὑποτιμᾶ χρησιμοποιώντας με μόνο γιὰ ὑπογραμμίσεις, μὲ κλειδώνει γιὰ μέρες σὲ ὑγρὰ καὶ σκοτεινὰ συρτάρια. Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι, ὅταν ἐξαγριωμένος, μὲ πετᾶ στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του. Εἶναι ἀτίθασος καὶ λαίμαργος πολύ. Ἴσως θὰ πρέπει νὰ τὸν πάρετε λίγο αἷμα. Μοῦ δίνει τὴν ἐντύπωση διαβητικοῦ. Δηλαδή, εἶμαι σίγουρος πώς εἶναι διαβητικός. Ὅμως ἴσως νὰ κάνω καὶ λάθος. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σάκχαρο αὐτό. Πολλὲς φορὲς νοιώθω τὴν πίκρα του νὰ διαχέεται στὸ μελάνι μου σὰ σκέτο δηλητήριο καὶ τότε ἡ γραφή του δὲν ἔχει τίποτα πού νὰ φέρνει στὸ γλυκό. Ὅμως ἀπ΄τὴν ἄλλη τρώει τόνους τὸ χαρτὶ καὶ ἡ ἔκκριση τοῦ μελανιοῦ μου μοιάζει μέ συχνοουρία. Παρακαλῶ μετρῆστε καὶ τὴ θερμοκρασία. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις τὰ δάκτυλά του ἐμφανίζουνε ὑποθερμία. Ἐὰν δὲν σᾶς κάνει κόπο, μιὰ ἐξέταση τῶν ἐπιπέδων καὶ τῆς λειτουργικότητος τῶν MAO θὰ ἦταν ζωτικῆς σημασίας, καθὼς σίγουρα θὰ διαπιστώσατε τὴ δυσλειτουργία τῶν νευροδιαβιβαστῶν. Σημειῶστε ἐπίσης τὴν ἀσυνήθιστα ὑψηλὴ κατανάλωση τσιγάρων, τὴν κατάχρηση οὐσιῶν, τὴν διάσπαση τῆς προσοχῆς, τὶς ἡμικρανίες. Προσπαθῶ νὰ περιορίσω τὴ γραφὴ του μεταξὺ τῶν margins, νὰ τὴν ἐκλογικεύσω, νὰ τὴν καταστήσω ἀβλαβῆ, νὰ τὴν προσαρμόσω στὸ γιγαντισμὸ τῆς κοινῆς ἀποδοχῆς, στὶς ἀπαιτήσεις τῆς διαφήμισης, τῆς κοσμικότητας. Ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει, τόνε λέω συχνά, θά μπλέξουμε ἄσχημα μέ τα καμώματά σου, μὰ κεῖνος κάθε φορά πού θὰ τ΄ἀκούσει θὰ βάλει τὰ καινούρια ροῦχα του, θὰ κοιταχτεῖ στὸν καθρέφτη, θὰ νοιώσει βαθειὰ ἱκανοποιημένος, καὶ θὰ μὲ ἀγνοήσει. Τότε ἀκριβῶς ἐξαγριώνομαι. Γίνομαι τὸ νούμερο Α94978 τῶν Μίκυ Μάους. Ὅμως σήμερα πρέπει νὰ τελειώνουμε. Νὰ σβήσουν τὰ φῶτα, οἱ φωνὲς νὰ σιωπήσουν, οἱ ὧρες νὰ γλιστρήσουν ἀπαρατήρητες, ὅλα νὰ φτάσουν στὸ τέρμα. Δὲν ἀντέχω ἄλλο τά μπλεξίματα μέ τήν ἀσφάλεια. Μὲ καταλαβαίνετε πιστεύω.
Ἀφοῦ τελείωσε τὴν ἀνάγνωση μὲ πῆρε τρυφερὰ στὰ δάκτυλά της καὶ καθὼς ἔσκυψε, τὸ στηθοσκόπιο πού κρεμόταν ἀπ΄τὸ λαιμουδάκι της ἀκουμπώντας στὸ τζάμι τοῦ τραπεζιοῦ ἄφησε ἕναν κρότο ποὺ μ΄ἔκανε νὰ τρομάξω. Ἐκείνη ἁπαλὰ μὲ καθησύχασε. Μὴν πανικοβάλλεστε, μὲ λέει. Νομίζω πὼς θυμᾶμαι τὸ ἁπαλό της ἄγγιγμα, τὸ ἄρωμά της, τὴ σύσταση τῆς γραφῆς της. Τὴν ἤξερα αὐτὴ τὴν ἁφή. Τὴν εἶχα ἐμπεδώσει. Τὴν ἀγαποῦσα παράφορα. Αὐτὴ τὴ φωνή, αὐτὴ τὴ σιγουριὰ στὴν κίνηση τοῦ σώματος. Τὴν ἐπιβεβαίωση πώς ὅλα θὰ πᾶνε καλά, πώς ὅλα εἶναι πιὰ στὰ κατάλληλα χέρια. Εἶναι 1.10 μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Τὴ θυμᾶμαι νὰ ξημεροβραδυάζεται στὰ ἔκτακτα, νὰ ἀποκοιμιέται πάνω σὲ ἀκτινογραφίες, τομογραφίες ἐκπομπῆς ποζιτρονίων, δυσανάγνωστα στοιχεῖα.
Καταλαβαίνω, λέει ἡ φωνὴ της γεμάτη ἐνδιαφέρον, ἔχετε κάνει ὅλη τὴ δουλειὰ σχολαστικά, τὸν τονισμὸ καὶ τὴν ὀρθογραφία, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀγνοεῖ τὴ δική σας συμβολή. Θὰ ἔχετε ἀσφαλῶς βαρεθεῖ τὴν ἀπρεπῆ συμπεριφορά του. Τά γνωστά προβλήματα μὲ τὸ στυλό του, ὅπως οἱ περισσότεροι ἀσθενεῖς μου. Τὴν μιὰ θά σᾶς χαρακτήριζε ἀναιμικό, τὴν ἄλλη ὑπέρβαρο, τὴν τρίτη διαβητικό, μετὰ διέδιδε πὼς πάσχετε ἀπὸ ἄνοια κι ὕστερα ἀπὸ Alzheimer's. Ὅλα φταῖνε μὰ ποτὲ δὲν εἶναι δικό του λάθος. Συνήθης ὕποπτος ὁ στυλός. Τὸ μελάνι, ἡ καλλιγραφία, τὸ ἀχνὸ χρῶμα, ἡ ἀκατάσχετη ἐσωτερικὴ αἱμοραγία, ἡ σχετικὴ ὑγρασία ποὺ δυσκολεύει τὴν ἀναπνογραφὴ καὶ τὰ κάνει ὅλα δύσπεπτα. Ἡ ὀξεία διάρροια, ποὺ περιγράφετε, εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα ἴωσης ἢ βακτηριακῆς μόλυνσης. Ἐὰν ἡ διάρκειά της εἶναι περισσότερο ἀπὸ δύο ἑβδομάδες μπορεῖ νὰ εἶναι σύμπτωμα κάποιας σοβαρότερης κατάστασης, ἴσως σύνδρομο εὐερέθιστων ἐντέρων, ἢ ἀσθένειας τοῦ Crohn. Θὰ γίνει ὅ,τι εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατό, ὅλες οἱ ἀναγκαῖες ἐξετάσεις.
Στὸ πρῶτο μεταμεσονύκτιο δελτίο εἰδήσεων ἀνακοινώθηκε πώς ἡ κυβέρνησις -κατόπιν παροτρύνσεως τῶν συμμάχων μας εἰς τήν ΕΕ καί τό ΝΑΤΟ- ἐξέδωσεν ἐντολὴν στὸ ἑξῆς ὅλα τὰ ἔγγραφα νὰ πληκτρολογοῦνται. Τὰ στυλὸ εἶναι πλέον ἐκτὸς νόμου καί ὑπάγονται στό νέο νόμο περί τρομοκρατίας, ὁ ὁποίος θά ψηφιστεῖ ἀπό τή Βουλή στό ἀμέσως ἐπόμενο διάστημα. Οἱ πολιτικοί σφουγγίζουν τὸ δάκρυ τους καὶ τὸ βάζουν συνωμοτικὰ στὸ πορτοφόλι, ἐνῶ ἑκατομμύρια τηλεθεατὲς μὲ τέσσερα στομάχια μιμοῦνται αὐτὲς τὶς πράξεις. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ὥρα ἐκεῖνος ἀνέκτησε τὶς αἰσθήσεις του, μὲ τοποθέτησε προσεκτικὰ στὴν ἐσωτερικὴ τσέπη τοῦ σακκακιοῦ του, σηκώθηκε νὰ ξεμουδιάσει, κι ἄνοιξε τὸ παράθυρο ν΄ἀναπνεύσει λίγο φρέσκο ἀέρα. Μακρυά, στὸ βάθος, χρόνια πίσω, στὸ μπὰρ ἐδῶ κοντά, κι ὕστερα ἀπὸ λίγο,
| The piano has been drinking (Tom Waits) |
Ἐκείνη βγάζοντας ἕνα ἀναστεγμὸ πού μοιάζει μὲ ἀποπνικτικὴ διέξοδος, μὲ πληροφορεῖ γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐξετάσεων. Μὲ ἀνησυχοῦν πολὺ οἱ σιωπές του. Ναί, μὲ τρομάζουν τώρα πιὰ οἱ σιωπές. Θὰ μάθατε ἄλλωστε τὰ τελευταῖα νέα. Ἡ ὑγεία του εἶναι πολύ εύθραστη καί ἔχει τὴν ἀνάγκη σας.
Τὸν φορτώνομαι, λοιπόν, σακατεμένο καὶ πέρνουμε τὸ δρόμο γιὰ τὸ σπίτι. Μακρυά, στὸ μέλλον, χρόνια μπροστά, στὸ μπὰρ ἐδῶ κοντά, κι ὕστερα ἀπὸ λίγο,
| Black Night ( Deep Purple) |
Ἡ γραφή μπορεῖ νά ἐκφράσει τή σιωπή σέ ὅλη της τή μεγαλοπρέπεια, ἀλλά τό ἐρώτημα τῆς δυνατότητας πραγματοποίησης τοῦ ἀντιστρόφου παραμένει.
Εἶναι ἄσχημο πράμα νὰ ξυπνᾶς τὸ πρωῒ μὲ πονοκέφαλο...
Ποιός εἶπε τελικά πώς οἱ σύμμαχοι καί τό πολιτικό προσωπικό δέν νοιάζονται γιά τόν ἐσωτερικό μας κόσμο; Ἴσα ἴσα, ἀφοῦ ἡ σιωπή εἷναι ἀνεξιχνίαστη, πιό ἐπικίνδυνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ πετυχημένο: οἱ μέν τό δάκρυ μέσα στό πορτοφόλι, μήπως παίρνει καί τό σχῆμα του; Ὁ τύπος ὅμως τό βάζει προσεκτικά δίπλα στό ἀπαγορευμένο στυλό, στήν ἐσωτεική τσέπη-κρυψώνα...γιά ὧρες ἀνάγκης, καί ἀντεπίθεσης...