Ἐνέσεις γιά ἄτολμους νέους

Τό παρακάτω κείμενο γράφτηκε πρίν πολλά χρόνια, περίπου 20, ἀπό τόν Βασίλη Ραφαηλίδη, μέ ἀφορμή τήν ταινία τοῦ Πῆτερ Γουέϊρ Ὁ κύκλος τῶν χαμένων ποιητῶν


Ἡ συντηρητικὴ στὴν πλειοψηφία της βρετανικὴ Βουλή, μ’ἕνα ἐντελῶς ἀπροσδόκητο μήνυμα χαιρέτισε τὴν ταινία τοῦ Πῆτερ Γουέϊρ Ὁ κύκλος τῶν χαμένων ποιητῶν καὶ κάλεσε ὅλους τους γονεῖς, τοὺς δασκάλους καὶ τοὺς μαθητὲς νὰ τὴ δοῦν καὶ νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους. Πῶς ἔγινε, λοιπόν, καὶ ἐνδιαφέρθηκε ξαφνικὰ γιὰ τὴν τέχνη ἡ ἀρχαιότερη Βουλὴ τοῦ πλανήτη μας;

Σίγουρα δὲν εἶναι τὸ αἰσθητικὸ γεγονὸς αὐτὸ ποὺ παρακίνησε τοὺς ἄγγλους βουλευτὲς νὰ πάρουν μία τόσο κατηγορηματικὴ θέση ὑπὲρ μίας ἀμερικάνικης ταινίας, γυρισμένης ἀπὸ αὐστραλὸ σκηνοθέτη. Παρὰ τὸ γεγονός, πὼς ἡ ἐπέμβαση καθ’ ἐαυτὴ εἶναι πολὺ θετική, πρέπει νὰ μᾶς βάλει σὲ σκέψη: πῶς γίνεται καὶ ὁμονοοῦν οἱ συντηρητικοὶ καὶ οἱ προοδευτικοὶ ἄγγλοι βουλευτὲς πάνω σ’ ἕνα αἰσθητικὸ πρόβλημα; 

Τό εὐρωπαϊκό χάος

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post_26.html
Ἀπό τό ἐλληνικό στό εὐρωπαϊκό χάος - ἄρνηση προστατευτισμοῦ, καταστροφική λιτότητα, ἀδυναμία ρύθμισης ( Δ.Κωνσταντακόπουλος)

Σὲ “χαοτικὴ περιδίνιση”, ἐξ ὁρισμοῦ ἀπρόβλεπτης κατάληξης, μοιάζει νὰ εἰσέρχεται ἡ ΕE, ἔχοντας καθυστερήσει στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἑλληνικοῦ ζητήματος ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν στὴν ἐπιφάνεια καὶ νὰ “σκάσουν” οἱ πολλὲς ἀντιφάσεις της. Ἡ Ἑλλάδα ἔπαιξε περίπου ρόλο ποὺ παίζουν οἱ ἑλκυστὲς καταστροφῆς στὴ μαθηματικὴ θεωρία τοῦ Χάους. Ἂν ὅμως δὲν βρεθεῖ σημεῖο σταθεροποίησης στὴν περιδίνιση τῆς ΕΕ, ρόλο τοῦ ἑλκυστῆ καταστροφῆς θὰ ἀναλάβει ἡ Ἕνωση καὶ ἡ κρίση θὰ μεταφερθεῖ στὸ ὑπέρτερο ἐπίπεδο, τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας καὶ παγκοσμιοποίησης. Στὸ χειρότερο σενάριο, ἡ σύγκρουση διεθνῶν τραπεζῶν καὶ ΕΕ, ἐξαιτίας τοῦ ἄναρχου τρόπου ποὺ τὴν χειρίζονται οἱ Εὐρωπαῖοι, μπορεῖ νὰ ἔχει μοιραῖες συνέπειες γιὰ εὐρὼ-ΕΕ. 

Γρηγόρης Λαμπράκης ( 1912-1963)

Στὶς 21 Ἀπριλίου 1963 ὁρίζεται νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πρώτη πορεία εἰρήνης μὲ ἀφετηρία τὸν τύμβο τοῦ Μαραθώνα καὶ τερματισμὸ στὴν Πνύκα. Πρωτεργάτες τῆς ἐκδήλωσης ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν Διεθνῆ Ὕφεση καὶ Εἰρήνη ( Ε.Ε.Δ.Υ.Ε.) , ὁ Σύνδεσμος Μπέρτραν Ράσσελ. Ἡ κυβέρνηση τῆς Ε.Ρ.Ἐ τὴν ἀπαγορεύει, ὀξύνοντας τὸ ἤδη τεταμένο πολιτικὸ κλίμα ἐν μέσω τοῦ Ἀνενδότου ποὺ διεξάγει ἡ Ε.Κ. μὲ ἀφορμὴ τὶς ἐκλογὲς βίας καὶ νοθείας τοῦ 1961, καὶ τῶν κινητοποιήσεων τῆς Ἀριστερᾶς σὲ Ἑλλάδα καὶ ἐξωτερικὸ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν πολιτικῶν κρατουμένων. Παράλληλα ἡ ἀστυνομία καὶ ἡ χωροφυλακὴ βγάζουν ἀνακοινώσεις ἀπαγόρευσης τῶν συγκεντρώσεων σὲ ἀνοιχτοὺς χώρους. Τὸ προηγούμενο βράδυ ἀστυνομικὲς δυνάμεις, συνεπικουρούμενες ἀπὸ παρακρατικὲς ὁμάδες μπλοκάρουν τὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸ Γηροκομεῖο ἕως τὸν Τύμβο. Λεωφορεῖα καὶ πούλμαν μὲ προορισμὸ τὸν Μαραθώνα ἐμποδίζονται, οἱ ἰδιοκτῆτες τοὺς ἀκυρώνουν τὶς συμφωνίες μεταφορᾶς. Γίνεται συστηματικὸς ἔλεγχος ταυτοτήτων, σωματικὲς ἔρευνες σὲ ἐκδρομεῖς. Πέρα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ δὲν προχωράει κανείς. Στὸν Μαραθώνα, ναῦτες τοῦ Λιμενικοῦ φρουροῦν τὴν παραλία, διὰ τὸν κίνδυνον ἀποβάσεως.

Ὁ βουλευτὴς τῆς ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, ξεκινώντας χαράματα περνάει τὰ μπλόκα ἐπικαλούμενος τὴν βουλευτική του ἰδιότητα. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μπλόκα οἱ χωροφύλακες ὑποχρεώνουν τοὺς συνεπιβάτες του νὰ κατέβουν, καὶ συνεχίζει μόνος του. Φτάνει στὸν Τύμβο ὑπὸ βροχή, ἀνεβαίνει, ξεδιπλώνει τὸ πανὸ καὶ ἀρχίζει τὴν πορεία πρὸς τὴν Ἀθήνα. Ἐν μέσῳ προκλήσεων, ὕβρεων καὶ προπηλακισμῶν ἀπὸ συγκεντρωμένους χωροφύλακες καὶ παρακρατικοὺς φτάνει στὸν τάφο τῶν ἐκτελεσθέντων ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς στὸ Πικέρμι, ὅπου προσπαθεῖ νὰ καταθέση λουλούδια. Τὰ τσαλαπατοῦν. Ἐν συνεχείᾳ, μὴ ὑπακούοντας στὶς ἀπειλὲς τῶν ἀστυνομικῶν γιὰ νὰ σταματήσει τὴν πορεία, συλλαμβάνεται γύρω στὶς 10.30 τὸ πρωί, ἀπὸ 30 ἄτομα, μὲ καμιόνι ἀπάγεται κανονικὰ καὶ ἐν τέλει ἀφήνεται ἐλεύθερος στὴν Νέα Ἰωνία μετὰ ἀπὸ περιπλάνηση 3,5 ὡρῶν. Στὸ τέρμα τῆς πορείας, στὴν Πνύκα γίνονται συλλήψεις μεταξὺ τῶν συγκεντρωμένων. Συνολικὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν συλληφθέντων στὶς ἐπιχειρήσεις τῆς ἡμέρας ἔφτασε τοὺς 1100. Ἡ Ε.Κ. ἐπαναλαμβάνει τὴν θέση της, ὅτι θεωρεῖ τὴν πορεία γεγονὸς κωμικό, ὅτι τὴν ἀποδοκιμάζει, καὶ παράλληλα ἐπιρρίπτει εὐθύνες στὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀπαγόρευσή της, τὸ στρατοκρατικὸ περιβάλλον καὶ καταδικάζει τὴν σύλληψη τοῦ Λαμπράκη. 

Τhe DNA software builds its own hardware

Οἱ ἐρευνητικὲς προσπάθειες τῶν τελευταίων χρόνων ἔχουν ἐπικεντρωθεῖ στὸ νὰ γίνουν κατανοητὲς οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχουν συλλεγεῖ μὲ τὴν ἀποκωδικοποίηση γονιδιωμάτων πολλῶν ὀργανισμῶν. Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση αὐτοῦ του σκοποῦ ἔχουν δημιουργηθεῖ πολυάριθμα ὑπολογιστικὰ καὶ πειραματικὰ μοντέλα. Ὅμως ἡ λεπτομερὴς γνώση τῆς λειτουργίας τῶν γονιδιωμάτων ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι πολὺ περιορισμένη. Γιὰ κανένα κυτταρικὸ σύστημα δὲν ἔχει γίνει δυνατὴ ἡ κατανόηση τοῦ βιολογικοῦ ρόλου ὅλων τῶν γονιδίων ποὺ ἐκφράζονται ἀπὸ τὸ γονιδίωμά τους. Δὲν εἶναι γνωστὸ ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ ἁπλὰ βακτηριακὰ κύτταρα, ἐὰν τὰ χρωμοσώματά τους περιέχουν ὁλόκληρο τὸ γενετικό τους ρεπερτόριο. Ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση ποὺ αὐτὸ συμβαίνει δὲν εἶναι γνωστὸ ἐὰν θὰ ἦταν δυνατὴ ἡ ἀναπαραγωγὴ μὲ χημικὴ σύνθεση ἑνὸς πλήρους γενετικοῦ συστήματος μὲ μόνο ἀρχικὸ στοιχεῖο ἀποθηκευμένες ψηφιακὲς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀλληλουχία DNA σὲ ἕναν ὑπολογιστή.

Νικόλαος Κάλας (Νικήτας Ράντος)

Σκάκι

Ἕνας κόσμος-ἕνας κόσμος τετράγωνος ὁ κόσμος μου.
Στὶς ἁπλοποιημένες του διαστάσεις χαρακώνονται οἱ ὁρίζοντες τῶν
ἡμερῶν, τῆς ἰσονυκτίας ἡ ἀντιθετικὴ ἐπιφάνεια.
Ὅλα τὰ ἐγκλήματα τῆς ζωῆς-πανουργίες, φόνοι-ξαναζοῦν ἀπάνου
στὸ σιντέφι καὶ στὸν ὄνυχα ὅπου ἐπίπονα γλιστροῦν ἄκαρδου
νοῦ τὰ φιλντισένια σύμβολα τὰ εἴδωλα ἀπὸ κοράλλι.
Ὁ δρόμος τους, οἱ ἐπικίνδυνοι σταθμοὶ των, οἱ ἀπογοητεύσεις καὶ
τὰ λάφυρα-χαρὲς γι’ αὐτὸ ποὺ ἤτανε καρδιά.
Τώρα μὲ τοῦ χεριοῦ τὴ σπάνια κίνηση νὰ περιπλέξει τὸ ξερὸ
παιχνίδι.
Τὸ αἷμα ποὺ κυλάει, οἱ βιασμοί, ὅ,τι κρυφὸ ἔχει ἡ ψυχή, δὲ διακρίνεται
στὶς αὐστηρές του μεταβολές.
Ὅσοι ὅμως ξέρουν τοὺς κανονισμούς, στὸ κάτοπτρο βλέπουν τὶς
φρικτὲς εἰκόνες ποὺ δύο παῖκτες κλείσανε σ’ ἐβένινο πλαίσιο
καὶ προσπαθοῦν μὲ λιτὲς κοῦκλες νὰ σκεπάσουν.

Φιλελευθερισμός καί "δημοκρατία" ἐναντίον γηγενῶν πολιτισμῶν

Διαχείριση τῶν γηγενῶν πολιτισμῶν καί μεταπολεμική νέα ἐποχή.
( Γεράσιμου Κακλαμάνη: Τό "Ἀνατολικόν ζήτημα" σήμερα , (1998),σελ. 296-306)
Ὁρισμὸς τοῦ πλούτου δὲν γράφεται σὲ κανένα λεξικὸ τοῦ κόσμου –σωστὰ φυσικά, μιά καὶ τέτοιος ὁρισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη. Γράφεται ὅμως συχνὰ ἕνας οἰκονομοτεχνικὸς ὁρισμὸς τῆς φτώχειας ( ποὺ κι’ αὐτὸς βέβαια στερεῖται τελικοῦ νοήματος, ἀφοῦ ἀντίστοιχο τέτοιο τοῦ πλούτου δὲν ὑπάρχει ). Ὡς φτώχεια λοιπὸν ὁρίζεται «νὰ ζῆ κανεὶς κάτω του «ἐλαχίστου ὑπάρξεως» ( Existenzminimum)» -βλ. π.χ. W.Ziegenfuss, Handbuch der Soziologie, 1956, σέλ. 987. Ἕνας βασιλιὰς κατὰ ταῦτα, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ κάνει δέκα πολέμους, ἀλλὰ ἔχει τὰ ἔξοδα μόνο γιὰ τοὺς ἐννιά, ζῆ προφανῶς κάτω του «ὁρίου ὑπάρξεως». Αὐτὸ τὸ «ἐλάχιστον ὑπάρξεως» συνεπῶς, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναφερθῆ στὴν κατ’ ἄτομον ἔννοια, ἀναγκαστικῶς ἀναφέρεται σὲ «πληθυσμιακὴν» τέτοια καὶ ὑπονοεῖ ἁπλούστατα τὸ κατ’ ἄλλην ἔκφραση «κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα» ( τὸ ὁποῖον δὲν ἀντιστοιχεῖ πάντα πρὸς τὸν οἰκονομικὸ πλοῦτο μιᾶς χώρας). 

Ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος

Ἀπὸ τό βιβλίο Ἀρχιπέλαγος τοῦ Massimo Cacciari (Μετάφραση Νάσος Κυριαζόπουλος, Ἐκδόσεις Π. Τραυλός, 1999)

Ὁ τύραννος ποὺ ἐκτρέφει μέσα του ὁ homo democraticus δὲν ἐξαντλεῖ τὸ ἔργο του στὴν ἄσκηση ἐξουσίας μὲ ὁποιαδήποτε μορφή. Ἡ ἀποστολὴ του εἶναι πνευματική: νὰ κάνει ὅλο τὸν κόσμο μία πόλη, ὅλους τούς τόπους ἕνα χῶρο, νὰ μετατρέψει ὅλες τὶς πεποιθήσεις σὲ μία καὶ μοναδικὴ πίστη πὼς ἡ Τεχνικὴ μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει ὁποιοδήποτε σκοπό, νὰ μετατρέψει ὅλα τὰ πιστεύω σὲ μία μόνο ἠθική. Τὸ μοτίβο τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Σολόβιεφ ἐπανέρχεται στὸν Σμίτ (1). Ὁ Ἀντίχριστος δὲν εἶναι τὸ ἀντίθετο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μίμησή του. Ἐπιθυμεῖ νὰ φέρει στὸν ἄνθρωπο τὴ δική του εἰρήνη, νὰ τὸν πείσει γι' αὐτήν, σ' αὐτὴν νὰ τὸν ἁλυσοδέσει. Εἶναι τὸ εἴδωλο τῆς Θείας Πρόνοιας. Ἀλλὰ στὴ λατρεία του ρέπει ἀσυγκράτητος ὁ homo democraticus: οὔτε μπορεῖ, οὔτε θέλει νὰ περίμενει τὴν Εἰρήνη• δὲν διαθέτει τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς πίστης. Θὰ ὑπηρετήσει ἐκείνους ποὺ θὰ τὸν διαβεβαιώσουν ὅτι μποροῦν νὰ τὴν παράξουν, αὐτοὺς ποὺ θὰ ξέρουν "μὲ τρόπο μαγικὸ" νὰ τοῦ δείξουν πὼς ἡ εἰρήνη (ἀσφάλεια, προστασία, κηδεμονία) εἶναι μέσα στὶς δυνατότητές τους.

Ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιά ἔξοδο ἀπό τήν φυλακή τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος.( Δημήτρης Κιτσίκης)

τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη - καθηγητῆ στό Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβα -τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας (Περιοδικό "Ἐνδιάμεση Περιοχή" - τεῦχος 55 , Ἄνοιξη 2010)


Ἦλθε ἡ ἀπὸ καιρὸ ἀναμενόμενη ἀναμέτρηση μεταξὺ τῶν Ἀγγλοαμερικανῶν καὶ Εὐρωπαίων καπιταλιστών, μεταξὺ δολλαρίου καὶ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος. Καὶ στὸν ἀδυσώπητο αὐτὸ πόλεμο ἡ Ἑλλὰς χρησιμοποιεῖται ὡς ὁ ἀδύναμος κρίκος. Στὴν Εὐρώπη καὶ τὸ νόμισμά της, μᾶς ἔβαλαν αὐτοὶ ποὺ δὲν ἐπίστευσαν ποτὲ στὶς ἱκανότητες τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ὁ Καραμανλῆς ὁ πρεσβύτερος μᾶς ἐπάρκαρε στὸ γκαρὰζ τῆς ΕΕ ἐπειδὴ κατὰ τὸν ἴδιο, τὸ ἑλληνικὸ ὄχημα ἦταν ἄχρηστο καὶ ἐχρειάζετο τὴν προστασία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὑπογείου. Ὁ Σημίτης μᾶς αἰχμαλώτισε στὴν Οἰκονομικὴ Νομισματικὴ Ἕνωση ( Ο.Ν.Ε.) διότι δὲν ἐπίστευε στὶς δημιουργικὲς δυνατότητες τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Ἔτσι, λόγῳ ἀνθελλήνων πολιτικῶν ἐγίναμε τὰ παράσιτα στὸν νεανικὸ κορμὸ τῆς Ε.Ε. καὶ τὸ 2010 ἦρθε ἡ ὥρα δικαίως νὰ μᾶς ξεράσῃ ἡ Εὐρώπη, κατὰ τὴν γνώμη τῶν ἰσχυροτέρων, τῶν Γερμανῶν καὶ τῆς καγκελαρίου της.

Ἐπί προσωπικοῦ ( μέ ὀλίγη ἱστορία...)

Στήν ἀπό 5/5/2010 ἀνάρτησή μου ὑπῆρξε μία ἀπάντηση. Προσπαθώντας νὰ κλείσω τὸ θέμα, θὰ ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα κάνοντας μία ἀνασκόπηση στὶς ἀντιπαραθέσεις, κυρίως ἱστορικῆς φύσεως, ποὺ γεννήθηκαν στὴν πορεία, καὶ στὴν συνέχεια θὰ κλείσω μὲ τὴν ἀφορμή τῆς ἀντιπαράθεσης. Τὸ δεύτερο μέρος εἶναι καθαρὰ προσωπικὸ καὶ φυσικὸ εἶναι νὰ μὴν ἐνδιαφέρει τοὺς ὑπολοίπους ἐπισκέπτες.
Ἡ τελευταία ἀνάρτηση τοῦ φίλου, μοῦ ἐφερε στό μυαλό τόν ἀλήστου μνήμης «αὐριανισμό». Ἡ προσπάθεια ἀντιμετώπισης τοῦ "αὐριανισμοῦ" κρύβει πολλές παγίδες. Οἱ πιθανότητες μου εἶναι μικρές ἀφοῦ εἶναι σέ πολλούς γνωστοί οἱ "ὑπουλοι τρόποι ἑνός ἰντερνετικοῦ προβοκάτορα" ὅπως ἐγώ. Θά τό προσπαθήσω ὅμως.
Θά μοῦ πεῖ πάλι ὅτι παριστάνω τὸν «κύριο», τὸν ὑπεράνω; Τὸν διαβεβαιῶ δὲν παριστάνω, δὲν κάνω καμιὰ προσπάθεια.

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΠΡΟΚΥΨΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Θὰ τὰ ἐπαναδιατυπώσω στὰ σκόρπια, δὲν ἔχει καὶ πολὺ νόημα, ἀφοῦ κατὰ πᾶσα πιθανότητα ἄλλα ἀντὶ ἄλλων θὰ πάρω σὰν ἀπάντηση. :

1) Δὲν τὸν ἀπεκάλεσα «δυτικόφιλο», οὔτε θεωρῶ μειωτικὸ ἕναν τέτοιο ὄρο. Τὶς ἀπόψεις ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου κριτικάρουμε, δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὰ πρόσωπα πού τὶς ἐκφέρουν (ἐκτὸς ἂν συκοφαντοῦν, καί προσβάλλουν σε προσωπικό ἐπίπεδο), τὸ ξέχασε; Ἡ ρήση τοῦ Κονδύλη πού εἶχα ἀναφέρει, πιθανόν νά τόν ἀφορᾶ, ἀφοῦ ἀδυνατεῖ νά ἀντιληφθεῖ τό ἀνισοβαρές τῆς σύγκρισης μεταξύ Δύσης καί Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἤ Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καί εὐρύτερης Ἀνατολῆς ἐν γένει, ὥς πρός θέματα ἐγκλημάτων, νοοτροπίας βαρβαρικῆς μέ ἐνδεικτική ἀναλογία 1000 πρός 1. Ἔτσι, ὅση κριτική καί ἄν κάνει στήν Δύση, καί ὄντως ἔχει κάνει, εἶναι ἀνούσια, μιά τρύπα στό νερό. 

Ἀνάλεκτα καὶ καταθέσεις

Εἶναι νύχτα, βαθιὰ γεράματα. Κοντεύω τὰ πενήντα. Νὰ θυμηθῶ τὸ πρωῒ πρὶν φύγω, νὰ βάλω τὸν Geiger counter νὰ μὲ ψάξει σπιθαμὴ πρὸς σπιθαμή, θέλω νὰ εἶμαι σίγουρος πὼς δὲ θὰ βρεῖ στάλα αἰσθήματα. Σηκώθηκα, εἶχα λίγο παλιὸ ξερὸ ψωμί, τὸ βούτηξα βιαστικὰ γιὰ πρωϊνό, γι’ αὐτὸ τὰ γέρικα δόντια μου στάζαν χαμομήλι. Τὸ τοπίο ὑπέροχο. Ὁ χρόνος τρέχει σὰν τρελλός. Τουλάχιστον ἔχουμε τὰ δόντια μας, παρατηρεῖ ὁ Ἄγγελος, κι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι ποὺ περπατᾶμε δίπλα του, περισσότερο γιὰ νὰ παραγορηθοῦμε οἳ ἴδιοι, λέμε πὼς μπορεῖ νὰ μὴν τὰ ἔχει ὅλα, ἀλλὰ τουλάχιστον ἔχει ἀρκετὰ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ στηρίζει τσιγάρο. 

Πλατσουρίζοντας στήν λάσπη καί τήν ἄγνοια...

Θέλω νὰ ἐξηγήσω προκαταβολικὰ στοὺς ἐπισκέπτες, πώς ἀφορμὴ γιὰ τὴν σημερινὴ ἀνάρτηση στάθηκαν 2 δημοσιεύματα ἄλλου ἱστολογίου, μὲ ἐνδιαφέροντα καὶ ἀξιόλογα ἱστορικὰ στοιχεῖα. Μέχρι ἐδῶ ὅλα καλά. Τὸ ἄσχημο εἶναι ὅτι τὰ ἱστορικὰ αὐτὰ στοιχεῖα συμπληρώνονται μὲ ἀοριστίες, ἀνακρίβειες, σκόπιμες(;) διαστρεβλώσεις σχετικὰ μὲ κάποιες ἀναρτήσεις μου, ὁ δὲ συγγραφέας αὐτῶν τῶν δημοσιεύσεων μοῦ ἀπευθύνει προσβλητικὰ ὑπονοούμενα, ἀποκαλῶντας με «ψεύτη». Ξεπέρασε ὅμως κάθε ὅριο δίνοντάς μου μαθήματα «δημοκρατίας» καὶ «πατριωτισμοῦ», μιλώντας περὶ νενέκων πού κρύβω τὸν προδοτικό τους ρόλο. Ἐκ τῶν πραγμάτων λοιπὸν μία ἀπάντηση ἐπιβάλλεται. Ἐπέλεξε νὰ μιλήσει μὲ ὑπονοούμενα, συνεπῶς δὲν θὰ ἀναφέρω τὸν ὑπεύθυνο γιὰ τὰ παραπάνω, οὔτε τὴν διεύθυνση τοῦ ἰστολογίου του, θὰ ἀναγνωρίσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτὸ του διαβάζοντας. Σὲ ὅτι ἀκολουθεῖ, ὁ ἁπλὸς ἐπισκέπτης ἂς ἀρκεσθεῖ στὶς ἱστορικὲς ἀναφορὲς οἱ ὁποῖες ὑπάρχουν στὸ κείμενό μου, τοῦ ζητῶ δὲ εἰλικρινὰ συγγνώμη ἂν ἐνοχληθεῖ ἀπὸ κάποιες ἐκφράσεις καὶ τὴν ὅλη ἀτμόσφαιρα τοῦ ἄρθρου. 

Πρωτομαγιά καί ἐργατική καί κόκκινη...

Οἱ 5 ἀναρχικοί τοῦ Σικάγου

Α) «Αὐτὲς οἱ ἰδέες δὲν εἶναι πουκάμισο γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξεις» εἶπε στούς δικαστές ὁ Αὔγουστος Σπάϊς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκτελεσθέντες ἀναρχικούς, μετὰ τὴν μεγάλη ἀπεργία στὸ Σικάγο τὴν 1η Μαΐου 1886, τότε ποὺ οἱ ἐργάτες διεκδίκησαν τὴν καθιέρωση τοῦ ὀκταώρου. Σήμερα, ἐπέτειο ἐκείνης τῆς πρώτης ἐργατικῆς Πρωτομαγιᾶς τὸ τοπίο φαντάζει πολὺ χειρότερο. Μὲ τὴν ριζικὴ ἀνατροπὴ τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων, τὴν ληστεία μισθῶν καὶ συντάξεων, τὴν καθιέρωση νέου ἀσφαλιστικοῦ νόμου ποὺ στὴν πράξη νομιμοποιεῖ τὴν κλοπὴ τῶν χρημάτων τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων καὶ ἀπομακρύνει κάθε προσπάθεια διεκδίκησής τους, μία συνολικὴ ἀτζέντα «διάσωσης» ποὺ τὰ προηγούμενα μέτρα βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις καὶ μέτρα ἀναδιάρθρωσης, μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, μία ἀρκετὰ καλὴ εἰκόνα τοῦ πλαισίου ποὺ ἤθελαν νὰ ἀνατρέψουν οἱ ἐργάτες στὸ Σικάγο. Ὅμως ἠ ἐπάνοδος σὲ συνθῆκες Σικάγου 1886, εἶναι μᾶλλον ἀπίθανη. Ἡ διαφοροποίηση ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται ἀλλοῦ. Στὴν ἐποχή μας ἡ διεκδίκηση αἰτημάτων στὸ πνεῦμα καὶ στὴν μεθοδολογία τοῦ Σικάγου ( ἀπεργία), βαφτίζεται ἀπὸ ἀντιδημοκρατική, χρήζουσα κατασταλτικῶν μέτρων, μέχρι οὐτοπικὴ ἀφοῦ τὰ μέτρα ἐπιβάλλονται ὡς μονόδρομος, ὅπως μονόδρομος ἦταν καὶ οἱ πολιτικὲς πού μᾶς ἔφεραν μέχρι ἐδῶ. Καί τό χειρότερο εἶναι πώς αὐτή ἡ εἰκόνα τοῦ μονοδρόμου, πού μᾶς φέρνει σε χειρότερη μοῖρα ἀπό το Σικάγο, ἔχει γίνει πλατιά ἀποδεκτή. Τὸ νὰ λέγεται πώς ἡ ἀνυπακοὴ εἶναι ἐπίθεση στὴν δημοκρατία καὶ κατὰ τῶν συμφερόντων τοῦ ἔθνους εἶναι μιὰ ὕπουλη προπαγάνδα. Ὁ χαρακτηρισμὸς ἑνὸς ὁράματος σὰν οὐτοπίας, εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνος καὶ ἀντιδραστικὸς ἀπὸ τὴν διάλυση μιᾶς συγκέντρωσης μὲ τὴν βία.