Τά μυρμήγκια

Οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες μυρμηγκιῶν περιλαμβάνουν τὶς βραχύβιες κάστες τῶν ἐργατῶν, ποὺ ἐπιδεικνύουν ἐξειδικευμένη μορφολογία καὶ συμπεριφορὰ καὶ τὶς μακρόβιες βασίλισσες ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὴν ἀναπαραγωγή. Τὰ μυρμήγκια ζοῦν σὲ πυκνοκατοικημένες ἀποικίες στὶς ὁποῖες ἑκατομμύρια μεμονωμένα ἄτομα "ἀναθέτουν" ἀναπαραγωγικὸ ρόλο σὲ μία ἢ λίγες βασίλισσες, ἐνῶ οἱ ἐργάτες ποὺ δὲν ἀναπαράγουν ἐκτελοῦν ὅλες τὶς ὑπηρεσίες ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴ συντήρηση τῆς ἀποικίας [B. Holldobler, E. O. Wilson, The Ants (Harvard Univ. Press, Cambridge, MA, 1990]. Τὰ πρῶτα γονιμοποιημένα αὐγὰ ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ μία ἱδρύτρια βασίλισσα ἀναπτύσσονται σὲ ἐργάτες, ἀλλὰ καθὼς ἡ ἀποικία διευρύνεται, μερικὰ διπλοειδὴ ἔμβρυα παίρνουν μία διαφορετικὴ ἀναπτυξιακὴ πορεία καὶ γίνονται βασίλισσες, οἱ ὁποῖες ἐγκαταλείπουν τὴ φωλιά, ζευγαρώνουν, καὶ καθιερώνουν νέες ἀποικίες. Ἔτσι στὶς ὥριμες ἀποικίες οἱ βασίλισσες ἔχουν προέλθει ἀπὸ μυρμήγκια μὲ εὐρὺ συμπεριφοριστικὸ ρεπερτόριο (κυνηγοὶ τροφῆς, ἀνασκαφὴ φωλιᾶς) καὶ σταδιακὰ μετατράπηκαν σὲ μυρμήγκια τῶν ὁποίων ὁ ἀποκλειστικὸς ρόλος εἶναι νὰ γονιμοποιοῦν αὐγὰ καὶ ἡ ἐπιβίωσή τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς ἐργάτες.

Ὑποθέσεις ἐργασίας

Εἶχε περάσει περισσότερο ἀπὸ τὸ μισό της ζωῆς της μακρυά ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ἠχοῦσαν ἐξτρεμιστικὰ σὲ σημεῖο ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς ν΄ἀρχίσει νὰ τὴν παίρνει στὸ ψιλό. Ἡ γειτονιὰ ποὺ ἔμενε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν ἐποχὴ ποὺ μιλᾶμε, ἤτανε μᾶλλον ἀδιάφορη γιὰ τὰ ἐρωτήματα ποὺ καταλάμβαναν τὸ χρόνο της. Ἐπιπροσθέτως περνώντας ὁλόκληρη τὴν ἡμέρα εἴτε μόνη ἢ σ΄αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο περιβάλλον ἐργασίας εἶχε ξεσυνηθίσει τὴ συζήτηση μὲ ἀνθρώπους ἐξυπνότερους ἀπὸ τὴν ἀφεντιά της. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσουν νὰ εἶναι ὀξὺς παρατηρητὴς τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Πόσους φίλους μπορεῖ νὰ ἔχει κανεὶς ὥστε μὲ ἀσφάλεια νὰ πεῖ πῶς ἔχει ἀρκετούς, λίγους ἢ παραπάνω ἂπ΄ὅσους θάπρεπε; Πόσους φίλους κανεὶς χρειάζεται; ἀναρωτιόταν.

Ἀπό τά "δάνεια τῆς Ἀγγλίας" καί τήν "Ἐπανάσταση" τοῦ 1843 ἕως τά σημερινά δάνεια ( καί τά "spreads") καί ἴσως κάποια "νέα Ἐπανάσταση";

Τό ἄρθρο τοῦ Χρήστου Μόρφου, πού ἀκολουθεῖ , δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ ( τεῦχος 179, Ἀπρίλιος 2010). Μέρος του βρίσκεται στίς διευθύνσεις http://theamapati.wordpress.com/2010/03/26/nikolettos/ , http://theamapati.wordpress.com/2010/03/24/1824/ καί http://theamapati.wordpress.com/2010/04/25/didagmata/
ἐνῷ στήν διεύθυνση ΘΕΑΜΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΜΑΤΑ, ( εἶναι στό πλάϊ δεξιά τοῦ ιστολογίου), ὑπάρχει ὅλο τό ἀρχεῖο τῶν ἄρθρων του.


« Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ θεωρεῖ ἐθνικόν ὅτι εἶναι ἀληθές». Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκισμένοι ἔγιναν, μετὰ θάνατον, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι…
Ὁ Σολωμὸς σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Τερτσέτη ἔγραφε: « καὶ γιὰ τὸ σήμερα τί νὰ εἰπῶ; Ἡ διαφθορὰ εἶναι τόσο γενικὴ καὶ ἔχει τόσο βαθιὲς ρίζες ποὺ σὲ κάνει νὰ σαστίζεις… Μόνο ὅταν οἱ ἀφορμὲς τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευθοῦν πέρα ὡς πέρα θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε μία ἠθικὴ ἀναγέννηση. Τότε τὸ μέλλον μας θὰ εἶναι μεγάλο… ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη…».


« “Πῶς πάει τὸ ἔθνος; Πῶς πᾶνε οἱ δουλειές;”. Κι’ ἄφησε τὸ κουπί του καὶ μὲ τὸ χέρι ἐσυχνόκοβε τὸν ἀέρα orizzoltamente. “Είδες νὰ μαδᾶνε τὴν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος.” » Διονύσιος Σολωμὸς [1].

Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς δὲν ἐπισκέφθηκε ποτὲ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Διότι, ἴσως, ὅπου καὶ νὰ πήγαινε θὰ τὸν πλήγωνε. Ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1843, ὁ Γιῶργος Σεφέρης, μακριὰ ἀπὸ τὴν σκλαβωμένη καὶ ἀντιστεκόμενη Ἑλλάδα τοῦ 1943, θὰ ἀναδείξει ὡς ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας τὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη. Σαράντα σχεδὸν χρόνια μετὰ τὴν ἔκδοση τῶν Ἀπομνημονευμάτων. Καὶ κοντὰ σαράντα χρόνια ἀργότερα, ὁ Νῖκος Ἐγγονόπουλος θὰ πεῖ πῶς «οἱ ἐκπρόσωποι τῆς δικῆς μας λεγόμενης γενιᾶς τοῦ 30 […] δὲν εἶχαν τὰ κότσια νὰ ἐμπνευσθοῦν ἀπὸ τοὺς παλιοὺς γεροὺς ἀλλ’ ἀπὸ τοὺς παρακμίες» [2]. Καὶ τριάντα χρόνια ἀργότερα, ἡ Ἑλλάδα βιώνει τὴν χειρότερη «οἰκονομικὴ κρίση» τῆς ἱστορίας της. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς – ἀκριβῶς ἴδια! – κρίση, εἶχε βιώσει καὶ τὸ 1843! Κύκλοι, μέσα σὲ κύκλους, μέσα σὲ ἄλλους κύκλους. Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος! 

Κέρδος

Δανειστεῖτε δανειστεῖτε φώναζαν σὲ κάθε γωνιά. Οἱ ἐπικλήσεις τους ἦταν δικαιολογημένες, ἀφοῦ αὐτὸ ὑπαγόρευε τὸ συμφέρον τῶν μετόχων. Οἱ οἰκονομικοὶ γίγαντες ἀφοῦ κατάφεραν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἀποπνικτικὴ “κρατικὴ γραφειοκρατία”, τὴν ὁποία ἐξακολουθοῦν νὰ χλευάζουν, προσπαθοῦν τώρα νὰ κατακτήσουν αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφεραν μὲ πpοηγούμενες πρακτικές. Ἡ κατάρρευση καὶ τῶν τελευταίων φραγμῶν ποὺ θὰ ἐπιτρέψει τὴν πλήρη ἐλευθερία τῆς ἐξασφάλισης κέρδους -ἢ ἐπὶ τὸ χυδαιότερον, κλοπῆς- ἐπιτέλους πλησιάζει μετὰ τὴν ἐκλέπτυνση καὶ τὴν ὑποβάθμιση τῶν προστατευτικῶν λειτουργιῶν τοῦ κράτους στὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς τάξης στὶς μικρογειτονιές. Ὁ λαουτζίκος ἀναμένεται νὰ ξαναγεμίσει τὰ ἀπύθμενα κιβώτια τῶν ἐταιριῶν δεδομένου ὅτι δὲν τὸ ἔπραξε σὲ ἱκανοποιητικὸ βαθμὸ ὅταν παραπλανήθηκε νὰ δανειστεῖ. Θὰ τὸ πράξει τώρα σὲ μία πιὸ ἱκανοποιητικὴ κλίμακα ἀφοῦ ἀναγκάστηκε νὰ ὑποθηκεύσει τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν του. Τὸ δικαίωμα τοῦ πολίτη νὰ ὑπερασπίζεται τὰ νόμιμα δικαιώματά του ἔχει ποινικοποιηθεῖ.

Ἐκείνη ἔβγαλε μὲ ἁπαλὲς κινήσεις τὸ στηθόδεσμο καὶ τὸν ἐναπόθεσε στὴ διπλανὴ καρέκλα. Ἄσε τοὺς Ἀμερικάνους μάτια μου, καιρὸς ν΄ἀποφασίσεις γιὰ τὴ δική σου τύχη.

Γνωστικές δυσλειτουργίες καί ἐλλείμματα

Ἀντικειμενικὴ εἰκόνα.

Ἡ νύχτα καὶ ὁ καπνὸς μᾶς τύλιγαν ἁπαλά.
Θέλαμε ν΄ἀκούσουμε μιὰ ἱστορία παλιὰ ποὺ θὰ μᾶς ἠρεμοῦσε, θὰ γαλήνευε τὴν ψυχή.
Θὰ ἔχυνε ἔξω τὰ βρωμόνερα τῆς μέρας.
Γεμίσαμε τὸ σάκκο συμπράγκαλα καὶ ἀναμνήσεις.
Μαζὶ καὶ τ΄ ἀπομεινάρια μιᾶς ἄγνωστης καὶ γι’ αὐτὸ κοινῆς γνωστῆς.

Μὲ σκουντάει καθὼς σηκώνεται νὰ περάσει στὴν πίστα νὰ χορέψει γκαρσιλαμά.
Ταλαντεύεται ὡς φορέας ἐρωτικοῦ παροξυσμοῦ.
Ἀναγνώριση προσώπων δυσχερής, ἀδυναμία νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ φωνές τους.
Προσωπογνωσία ἐξασθενημένη, ἀγνωσία χρώματος.
Ἐν γένει ρηξιγενής, δυσλειτουργία σὲ κοινωνικὰ σημαντικοὺς χώρους.
Δὲν καταλαβαίναμε τὴ γνωστικὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου.
Τὰ μαθηματικά μας ἦταν ἀνεπαρκῆ νὰ ἀπαντήσουν στὶς σύνθετες ἐρωτήσεις.

Χωρίσαμε ποικιλοτρόπως στὴ Στρατηγοῦ Παπούλα, στὴ Λεωφόρο Ἀγγελάκη, στὴν Παπάφη, στὸ Πάλαι ντὲ Σπόρ.
Καβάλησα τὸ καλάμι μου ἐνῶ ἐκείνη πῆρε ταξί.
Οἱ μὲν μὲ τὸν χύδην λαὸν οἱ δὲ μὲ τὰ ταξιδιωτικὰ γραφεῖα.

Ὁ Δαίμονας

Τὸ μυαλό μου κουρασμένο
πῶς ἔπεσα
καὶ τσακίστηκα
τώρα
μὲ δεκανίκια
χρυσὰ τρίγωνα χρυσὰ τετράγωνα
γύρω κρεμνάω
τώρα ἡ ἄσπρη φίλη μου, μαῦρο φάντασμα
τώρα ἡ μαύρη φίλη μου, ἄσπρο φάντασμα
κι ἐκείνη ποὺ χάθηκε μὲ τ’ ἀσημένιο καρφὶ
στὸν ποταμὸ
δὲν ξέρω ποιός; ὁ ἥλιος ἢ τὸ χιόνι
δὲν ξέρω ποιά; τὰ χελιδόνια ἢ τὰ σπουργίτια
μετράω ὁλοένα μετράω
ἡ μητέρα μου ὁλοένα κλαίει
μετράει ἡ μητέρα μου ὁλοένα μετράει


Μίλτος Σαχτούρης

“Ἔξυπνοι” πύραυλοι

Πολλὰ χρόνια προσπαθοῦν νὰ συγχρονίσουν τὴ φωτογραφικὴ κάμερα μὲ μιὰ μέθοδο ἀπεικόνισης φθορισμοῦ, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ καταγράφουν τὶς μηχανικὲς συστολὲς τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ ἀπεικονίζουν τοὺς καρδιακοὺς κτύπους σὲ πραγματικὸ χρόνο, ὥστε νὰ ἀποκτήσουν τὴ δυνατότητα νὰ μελετοῦν τὴν καρδιακὴ φυσιολογία στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ. Τὸ συναίσθημα πάντα τὸ ἴδιο: βγαίνουν ἀπὸ ἕνα ἐπίπεδο ἄγνοιας, καὶ κατευθύνονται πρὸς τὸ ἑπόμενο. Τώρα ξαπλωμένοι στὴν παραλία κάτω ἀπὸ τὸ ἄπλετο φῶς τοῦ ἥλιου κυματίζουν φύλλα γυαλιοῦ, πάνω στὰ ὁποῖα ἔχουν ζωγραφίσει διάφορα γεωμετρικὰ σχήματα, μεταξύ της ἐφημερίδας καὶ τῆς φωτογραφικῆς μηχανῆς καὶ μὲ ἔκπληξη διαπιστώνουν πὼς ἡ ἐφημερίδα φαίνεται σὰν νὰ ἐξατμίζεται ἀργά.

Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Ἀφγανιστάν, καί Μ.Μ.Ε.

Αὐτὲς τὶς μέρες συμπληρώνονται 65 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ οἱ Η.Π.Α. ἔριξαν τὶς ἀτομικὲς βόμβες στὴν Χιροσίμα καὶ τὸ Ναγκασάκι. Ἐπιμένω στὸν τονισμὸ τοῦ ὑποκειμένου, διότι δὲν πρέπει νὰ λέμε «ἔπεσε» ἡ ἀτομικὴ βόμβα ὅπως ἀκούγεται σὲ πλεῖστα τῶν «ἀφιερωμάτων», ἔτσι ἀπρόσωπα, σὰν ὑπεύθυνος νὰ εἶναι ὁ νόμος τῆς βαρύτητος. Στὰ ἐν λόγω ἀφιερώματα κυριαρχεῖ σαφῶς μία ἀποκλειστικὰ μελὸ ἀτμόσφαιρα. Σὲ αὐτὸ συντελοῦν ἀποκρύψεις στοιχείων, διάφορα τερτίπια τῶν λεγομένων δημοσιογράφων καὶ τῶν ἀποδεκτῶν ἀπὸ τὸ σύστημα ἱστορικῶν, στοὺς ὁποίους ἡ διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης ἔχει ἀνατεθεῖ. Τόσα χρόνια πέρασαν, καὶ ἀκόμη ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει σὰν κυρίαρχη ἄποψη ὅτι οἱ ΗΠΑ ἔριξαν 2 ἀτομικὲς βόμβες, ( ἐνῶ σχεδίαζαν καὶ τὴν ρίψη μιᾶς τρίτης, δεῖτε τὸν παρακάτω σύνδεσμο ), μὲ στόχο νὰ συντομεύσουν τὸν πόλεμο καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἰάπωνες σὲ συνθηκολόγηση. Μόνο αὐτὸ ἀκούγεται στὸ εὐρὺ κοινό, μιλιὰ γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἰαπωνία εἶχε ἤδη δεχτεῖ νὰ συνθηκολογήσει καὶ γιὰ τὰ στοιχεῖα ποῦ ὑπάρχουν καὶ στηρίζουν κάτι τέτοιο. Μιλιὰ γιὰ τὸ πῶς ἐξυπηρετοῦσε τοὺς μεταπολεμικοὺς σχεδιασμοὺς τῶν ΗΠΑ ἡ ρίψη τῶν ἀτομικῶν βομβῶν. Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ κάποιοι προτιμοῦν νὰ ἀναφέρονται στὰ «θετικὰ» αὐτῆς τῆς ἐνέργειας ( sic), ἀφοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία στὴν ἐπιστήμη νὰ μελετήσει τὶς ἐπιδράσεις σὲ ἀνθρώπους καὶ περιβάλλον.

Ἀντὶ γιὰ μία ἐπίσημη συγγνώμη ἀπὸ ἀμερικάνικα χείλη, βλέπουμε μία δυσφορία γιὰ ὅσους ἐπαναφέρουν σὲ δημόσια συζήτηση τέτοια θέματα εἴτε πρόκειται γιὰ κατώτερους ἀσιάτες κιτρινιάρηδες εἴτε ὄχι. Ἔγκυροι Ἀμερικανοὶ συγγραφεῖς καὶ ἐρευνητές, ὅπως π.χ. οἱ Νόαμ Τσόμσκυ , Γκὸρ Βιντάλ, Νόρμαν Μέηλερ, ἔχουν ἀναφερθεῖ σχετικὰ στὰ βιβλία τους, στηλιτεύοντας τὴν ἐπίδειξη αὐτοῦ του «δημοκρατικοῦ» σαβουὰρ-βιβρ.. 
Γιὰ πιὸ ἀναλυτικὰ καὶ συγκεκριμένα στοιχεῖα δεῖτε τὶς 3 παλιότερες ἀναρτήσεις.
Χιροσίμα-Ναγκασάκι, μιά ἀνθρωποσφαγή δυτικῶν προδιαγραφῶν ( τό ἄρθρο τοῦ Λυκούργου Κομίνη ἀξίζει)Τό ντόμινο τοῦ αἴσχους καί Ὁ Χιτλερισμός, ὁ σταλινισμός καί οἱ δυτικοί δημοκράτες ( Μιά προσπάθεια κατανόησης τοῦ μεταπολεμικοῦ σχεδιασμοῦ τῶν ΗΠΑ, στόν ὁποῖο ἐντασσόταν καί ἡ ρίψη τῶν ἀτομικῶν βομβῶν)