Πολλὰ χρόνια προσπαθοῦν νὰ συγχρονίσουν τὴ φωτογραφικὴ κάμερα μὲ μιὰ μέθοδο ἀπεικόνισης φθορισμοῦ, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ καταγράφουν τὶς μηχανικὲς συστολὲς τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ ἀπεικονίζουν τοὺς καρδιακοὺς κτύπους σὲ πραγματικὸ χρόνο, ὥστε νὰ ἀποκτήσουν τὴ δυνατότητα νὰ μελετοῦν τὴν καρδιακὴ φυσιολογία στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ. Τὸ συναίσθημα πάντα τὸ ἴδιο: βγαίνουν ἀπὸ ἕνα ἐπίπεδο ἄγνοιας, καὶ κατευθύνονται πρὸς τὸ ἑπόμενο. Τώρα ξαπλωμένοι στὴν παραλία κάτω ἀπὸ τὸ ἄπλετο φῶς τοῦ ἥλιου κυματίζουν φύλλα γυαλιοῦ, πάνω στὰ ὁποῖα ἔχουν ζωγραφίσει διάφορα γεωμετρικὰ σχήματα, μεταξύ της ἐφημερίδας καὶ τῆς φωτογραφικῆς μηχανῆς καὶ μὲ ἔκπληξη διαπιστώνουν πὼς ἡ ἐφημερίδα φαίνεται σὰν νὰ ἐξατμίζεται ἀργά.
Ἡ ἔκπληξη θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ἀδικαιολόγητη ἀφοῦ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἐκμετάλευσης τῆς δημόσιας πολιτικῆς ζωῆς ἀπὸ πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες μέσων ἐνημέρωσης δημιουργήθηκαν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς “ἔξυπνης” δημοσιογραφίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους δημοσιογραφίας εἶναι ὅτι ἕνας σταθερὰ αὐξανόμενος ἀριθμὸς πολιτῶν γυρίζει τὶς πλάτες του στὴν πολιτική, ἀφοῦ ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ πολιτικὰ πράγματα στὴν πράξη ἔχει περιοριστεῖ στὴν ἀγοραπωλησία βουλευτικῶν ἀξιωμάτων καὶ οἱ κοινὰ ἀποδεκτὲς ἀξίες ἔχουν καταστεῖ δυσδιάκριτες ἄρα καὶ ἀνίσχυρες. Ἡ πολιτικὴ ἀπάθεια, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀπώλεια ἐνδιαφέροντος γιὰ τὰ διαδραματιζόμενα στὴν πολιτικὴ διαδικασία εἶναι πλέον κοινὰ χαρακτηριστικὰ τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν καὶ μᾶλλον οἱ μεγαλύτερες “ἐπιτυχίες” τῆς “ἔξυπνης” δημοσιογραφίας, καθὼς εἶναι σαφὲς -καὶ ἀσφαλῶς σὲ καμμία περίπτωση νεολογισμὸς- πὼς οἱ ἐλευθερίες ὡς μὴ ἐξασφαλισμένες ἐκ γενετῆς, σταδιακὰ σιγοσβήνουν λόγω ἔλλειψης ἐνδιαφέροντος ἐκ μέρους τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ ὑποστρώματος νὰ τὶς συντηρήσει.
Ἡ “ἔξυπνη” δημοσιογραφία εἶναι φαινόμενο σχεδὸν ταυτόσημο μὲ αὐτὸ τῶν “ἔξυπνων” πυραύλων. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὁ στόχος ἐπιλέγεται κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κίνησης. Ἡ ἐξυπνάδα καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητά τους ὀφείλονται στὴ γενικότητα, τὸν ἀόριστο σκοπὸ καὶ τὴν ἀπροσδιόριστη φύση τους, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν προσαρμοστεῖ σὲ συγκεκριμένο στόχο πρὶν τὴ βολή. Οἱ “ἔξυπνοι” πύραυλοι σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς παλαιότερους βαλλιστικοὺς μαθαίνουν ἐνῷ ἵπτανται. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν “ἔξυπνη” εἴδηση ἡ ὁποία ἀναπροσαρμόζεται ἐνόσῳ διασπείρεται. Πέραν τῆς γρήγορης ἐκμάθησης μιὰ σημαντικὴ ἰδιότητα, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κατέχουν τὰ “ἔξυπνα” ὁπλικὰ συστήματα -γιατί διαφορετικὰ θὰ στεροῦνταν ἐξυπνάδας- εἶναι ἡ ἱκανότητα νὰ ξεχνοῦν μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ μαθαίνουν, γιὰ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀνακαλοῦν προηγούμενες ἀποφάσεις τους χωρὶς ἀναστολές. Οἱ πύραυλοι καὶ οἱ εἰδήσεις ἐνηλικιώνονται ἀστραπιαῖα, εἶναι ἀντικείμενα μιᾶς χρήσης καὶ πρέπει νὰ λησμονοῦν καὶ νὰ λησμονοῦνται. Ἡ “ἔξυπνη” δημοσιογραφία γνωρίζει ὅτι τὸ ἔνταλμα τῆς ἐπιτυχίας της ἀπαιτεῖ, οἱ εἰδήσεις ποὺ προσφέρει, μετὰ τὴν πάροδο τῆς χρησιμότητάς τους, νὰ καταστρέφονται καὶ νὰ ἀντικαθίστανται μὲ ἄλλες ἐξίσου ἀσήμαντες.
Ἡ ἔκπληξη θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ἀδικαιολόγητη ἀφοῦ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἐκμετάλευσης τῆς δημόσιας πολιτικῆς ζωῆς ἀπὸ πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες μέσων ἐνημέρωσης δημιουργήθηκαν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς “ἔξυπνης” δημοσιογραφίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους δημοσιογραφίας εἶναι ὅτι ἕνας σταθερὰ αὐξανόμενος ἀριθμὸς πολιτῶν γυρίζει τὶς πλάτες του στὴν πολιτική, ἀφοῦ ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ πολιτικὰ πράγματα στὴν πράξη ἔχει περιοριστεῖ στὴν ἀγοραπωλησία βουλευτικῶν ἀξιωμάτων καὶ οἱ κοινὰ ἀποδεκτὲς ἀξίες ἔχουν καταστεῖ δυσδιάκριτες ἄρα καὶ ἀνίσχυρες. Ἡ πολιτικὴ ἀπάθεια, ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀπώλεια ἐνδιαφέροντος γιὰ τὰ διαδραματιζόμενα στὴν πολιτικὴ διαδικασία εἶναι πλέον κοινὰ χαρακτηριστικὰ τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν καὶ μᾶλλον οἱ μεγαλύτερες “ἐπιτυχίες” τῆς “ἔξυπνης” δημοσιογραφίας, καθὼς εἶναι σαφὲς -καὶ ἀσφαλῶς σὲ καμμία περίπτωση νεολογισμὸς- πὼς οἱ ἐλευθερίες ὡς μὴ ἐξασφαλισμένες ἐκ γενετῆς, σταδιακὰ σιγοσβήνουν λόγω ἔλλειψης ἐνδιαφέροντος ἐκ μέρους τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ ὑποστρώματος νὰ τὶς συντηρήσει.
Ἡ “ἔξυπνη” δημοσιογραφία εἶναι φαινόμενο σχεδὸν ταυτόσημο μὲ αὐτὸ τῶν “ἔξυπνων” πυραύλων. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὁ στόχος ἐπιλέγεται κατὰ τὴ διάρκεια τῆς κίνησης. Ἡ ἐξυπνάδα καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητά τους ὀφείλονται στὴ γενικότητα, τὸν ἀόριστο σκοπὸ καὶ τὴν ἀπροσδιόριστη φύση τους, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν προσαρμοστεῖ σὲ συγκεκριμένο στόχο πρὶν τὴ βολή. Οἱ “ἔξυπνοι” πύραυλοι σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς παλαιότερους βαλλιστικοὺς μαθαίνουν ἐνῷ ἵπτανται. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν “ἔξυπνη” εἴδηση ἡ ὁποία ἀναπροσαρμόζεται ἐνόσῳ διασπείρεται. Πέραν τῆς γρήγορης ἐκμάθησης μιὰ σημαντικὴ ἰδιότητα, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κατέχουν τὰ “ἔξυπνα” ὁπλικὰ συστήματα -γιατί διαφορετικὰ θὰ στεροῦνταν ἐξυπνάδας- εἶναι ἡ ἱκανότητα νὰ ξεχνοῦν μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ μαθαίνουν, γιὰ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀνακαλοῦν προηγούμενες ἀποφάσεις τους χωρὶς ἀναστολές. Οἱ πύραυλοι καὶ οἱ εἰδήσεις ἐνηλικιώνονται ἀστραπιαῖα, εἶναι ἀντικείμενα μιᾶς χρήσης καὶ πρέπει νὰ λησμονοῦν καὶ νὰ λησμονοῦνται. Ἡ “ἔξυπνη” δημοσιογραφία γνωρίζει ὅτι τὸ ἔνταλμα τῆς ἐπιτυχίας της ἀπαιτεῖ, οἱ εἰδήσεις ποὺ προσφέρει, μετὰ τὴν πάροδο τῆς χρησιμότητάς τους, νὰ καταστρέφονται καὶ νὰ ἀντικαθίστανται μὲ ἄλλες ἐξίσου ἀσήμαντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου