Ἡ στρατηγική τῆς παγκοσμιοποίησης βασίζεται στὸ φόβο τῶν διαφορετικῶν ἐθνικῶν κρατῶν πὼς χωρὶς χρηματοοικονομικὴ ὑποστήριξη θὰ συντριβοῦν ἀπὸ τὴν παγκόσμια οἰκονομία, ἀναγκάζοντας τα ἔτσι νὰ ἐπιζητοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν στὸ “παγκόσμιο κίνημα”. Ὁ σχηματισμὸς ὑπερ-εθνικῶν κρατῶν λοιπὸν δὲν εἶναι καταναγκαστικὴ διαδικασία, ἀλλὰ ἐπιθυμητὴ τουλάχιστον ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν “λογικὰ” σκεπτόμενων πολιτῶν. Ἡ μείωση τῶν εὐθυνῶν παράλληλα μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἐξασφάλιση φαντάζει σὰν προσφορὰ ποὺ θὰ ἦταν ἐθνικὴ αὐτοκτονία νὰ ἀπορρίψει κανείς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ νόμοι τῶν πολυεθνικῶν ἐπιχειρήσεων, ἢ τῆς παγκόμιας ἀγορᾶς γίνονται ἀποδεκτοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ ἀπομένει στὶς ἐθνικὲς κυβερνήσεις δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο παρὰ τὸ νὰ πείσουν τοὺς πολίτες τους νὰ συμμορφωθοῦν. Μὲ παρόμοιο τρόπο ἡ κοινωνικὴ χειραγώγηση διεξάγεται κατὰ τρόπο ποὺ δὲν εἶναι προφανὴς στὶς μάζες. Στοὺς μοντέρνους καιροὺς τὰ ἄτομα δὲν καταπιέζονται νὰ συμμορφωθοῦν στὴν τήρηση κοινωνικῶν προτύπων ὅπως ἴσχυε στὸ παρελθόν, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ καὶ ἡ ἐπιθυμία ταύτισής τους μὲ οὐτοπικὲς εἰκόνες τὰ διατηρεῖ πιὸ συγκρατημένα καὶ τὰ καθιστᾶ πιὸ πρόθυμα καὶ ἴσως εὐτυχῆ στὴν ἀποδοχὴ κατευθύνσεων.
Ὅσο λοιπὸν ἡ διαμαρτυρία καὶ ἡ ἔκφραση ἀγανάκτησης δὲν στρέφεται πρὸς τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς δυστυχίας, ποὺ δὲν εἶναι καμμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση, ἀλλὰ ὁ κύριος στόχος τους περιορίζεται σὲ συγκεκριμένα πρόσωπα, πολιτικούς, κόμματα, ἢ ὀργανισμοὺς τὰ κινήματα τῶν “ἀγανακτισμένων” δὲν θὰ ἔχουν οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ προσπάθεια θὰ πρέπει νὰ στραφεῖ πρὸς τὴν πειστικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ ἔκθεση τῶν τεχνικῶν χειραγώγησης ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ μειονότητα δημιουργώντας ψεύτικες ἐλπίδες στὴν πλειονότητα καὶ τὴν συγκεκριμενοποίηση τοῦ ὁράματος στὸ ὁποῖο θὰ θέλαμε νὰ μεταμορφωθεῖ ὁ κόσμος στὸν ὁποῖο ζοῦμε.
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ὁ προσδιορισμὸς αὐτῶν τῶν καταστάσεων ὅπως τίς ἀντιλαμβάνομαι μὲ ἕνα ἀνέκδοτο. Ἕνα κορίτσι περπατᾶ δίπλα ἀπὸ ἕνα ρυάκι καὶ βλέπει ἕνα βάτραχο. Τὸν παίρνει τρυφερὰ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς , τὸν φιλᾶ καὶ φυσικά, ὁ ἄσχημος βάτραχος ὡς ἐκ θαύματος μετατρέπεται σὲ πανέμορφο πριγκιπόπουλο. Τὸ πριγκιπόπουλο ρίχνει μία παθιασμένη ματιὰ στὸ κορίτσι, τὴν τραβᾶ πρὸς τὸ μέρος του καὶ τὴν φιλᾶ. Τὸ πανέμορφο κορίτσι μετατρέπεται σ΄ἕνα μπουκάλι μπύρα, τὸ ὁποῖο ὁ πρίγκιψ κρατᾶ θριαμβευτικὰ στὸ χέρι του. Στὴ δυσαναλογία αὐτὴ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ “σεξουαλικὴ σχέση”. Ἔχουμε εἴτε μιὰ ὄμορφη γυναίκα μὲ ἕνα βάτραχο, ἢ ἕναν ἄντρα μὲ ἕνα μπουκάλι μπύρα, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποκτήσουμε ποτὲ τὸ “φυσιολογικὸ” ζευγάρι τῆς ὄμορφης γυναίκας μὲ τὸν ἄντρα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν ἀρκεῖ ἡ μαζικὴ ἔκφραση ἀγανάκτησης γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε. Θὰ πρέπει νὰ τὸ περιγράψουμε μὲ ἀκρίβεια, διαφορετικὰ ἡ πιθανότητα νὰ καταλήξουμε στὸ δίδυμο βάτραχου μπύρας εἶναι μεγάλη.
Κακή εἶναι ἡ παγκοσμιοποίηση πού βιώνουμε τά τελευταῖα χρόνια, ἐπειδή εἶναι δομημένη σέ οἰκονομικά ἀξιώματα καί πομφόλυγες πού "νομιμοποιοῦνται" μέσῳ τῶν γνωστῶν ἀορίστων ἰδεολογημάτων-συνθημάτων περί "προόδου", "ἀνάπτυξης", "ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων" κ.λπ. Μιά παγκοσμιοποιημένη κοινωνία βασισμένη σέ κατά τὀπους πραγματικά ἱστορικά καί πολιτιστικά δεδομένα εἶναι κάτι τελείως διαφορετικό.Τά ἐθνικά κράτη εἶναι τελειωμένα ὅταν δέν στηρίζονται σέ τέτοια δεδομένα. Ἡ σημερινή μορφή παγκοσμιοποίησης-ἰσοπέδωσης, αὐτό ἀκριβῶς ἐκμεταλλεύεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνῶ ὅτι τό κίνημα θέλει στόχους. Ἀκόμα θέλει ὀργάνωση, ἡγέτες. Αὐτό πού γίνεται στίς μέρες μας σέ διάφορες πόλεις τῆς Εὐρώπης δέν σημαίνει ὅτι εἶναι κακό, δέν ἀμφισβητῶ τίς προθέσεις, ἁπλά ἡ ἔλλειψη σαφῶν στόχων τό καθιστᾶ εὐάλωτο. Τόσο εὐάλωτο πού κατά ἕνα περίεργο τρόπο, ὅλοι μά ὅλοι ἀγαπᾶνε ὅσους κατεβαίνουν στίς πλατεῖες. Δέν χρειάζονται πιά ΜΑΤ, τάνκς, δακρυγόνα, ἡ συμπάθεια καί τό σφιχταγκάλιασμα πού τούς κάνουνε τά ΜΜΕ, θά τούς "πνίξει". ἴσως αὐτό τό σφιχταγκάλιασμα ἐπιδιώκει τήν μή ἐμφάνιση ἡγέτη, καί τήν ἀνοργανωσιά. Γιατί τόση προβολή ἀπό τούς καθεστωτικούς δημοσιογράφους καί σχολιαστές τοῦ ὅτι δέν ἐμφανίζονται κομματικές σημαῖες, ὅτι τάχα μου εἶναι καλό σημάδι ἡ ἀπουσία κομμάτων; Νομίζω ὅτι αὐτό γίνεται ὄχι γιά νά μήν δηλώσουν παρόν τά ὑπάρχοντα -μέ πολλές, καί ὄχι ὅλα στόν ἴδιο βαθμό,ἁμαρτίες - κόμματα, ἀλλά κυρίως γιά νά μήν ξεπεταχτοῦν καινούργιες μορφές ὁποιασδήποτε ὀργάνωσης.
Τελικά στό ἀνέκδοτο μέ τήν μπύρα καί τόν βάτραχο, νομίζω ὅτι ἡ παρουσίαση καί ὁ ἐναγκαλισμός τῶν ἀγανακτισμένων ἀπό τά Μ.Μ.Ε. μπορεῖ νά παρομοιασθεῖ μέ τό φιλί πού μετατρέπει τό κορίτσι σέ μπύρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς νά παραβλέπω τόν αὐθορμητισμό καί τό πηγαῖο τοῦ κόσμου πού μαζεύεται, χωρίς νά ἔχω ἔχω ἄμεση ἐκτίμηση τῆς κατάστασης στό Σύνταγμα, βρῆκα πολύ καλό τό παρακάτω κείμενο
Καθεστωτικές ὑμνολογίες γιά τούς "ἀγανακτισμένους". Ἡ ἱστορία καγχάζει