Ἰσχύει ὅτι τό ὑπάρχον νομικό καί διοικητικό πλαίσιο τῆς χώρας ὑπῆρξε ἕνα ἐργαλεῖο καταστροφῆς της, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι οἱ νόμοι εἴτε δέν τηροῦνται εἴτε ἐπειδή, λόγῳ τῆς φύσης τους, τηροῦνται σκοπίμως φαινομενικά καί διεστραμμένα; Ἄν ἡ ἀπάντηση στά ἀνωτέρω ἐρωτήματα εἶναι καταφατική, αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἑλλαδική κρατική δομή σάν κοινή συνισταμένη τῶν παραπάνω εἶναι ἐξ ἀρχῆς αὐτοκαταστροφική καί θνησιγενής – ὅπως καί ἡ ἰδεολογία πού τήν ἐξέθρεψε -.
Γιά τό ἄν καί κατά πόσον τό Σύνταγμα καί οἱ ἀπορρέοντες νόμοι δημιουργοῦν τίς προϋποθέσεις ὕπαρξης ἑνός καθεστῶτος ὀργανωμένης, παρασιτικῆς καί διαρκοῦς έργολαβίας, οἰκοδομικῆς καί ὄχι μόνον, διασαφηνίζεται μέ μεγάλη λεπτομέρεια στό ἄρθρο μέ τίτλο: «ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδας» , τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ στίς ἑπόμενες ἀναρτήσεις, καί ἀσχολεῖται κυρίως μὲ τὸν φορέα τοῦ Τ.Ε.Ε ( Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Ἑλλάδος), τό Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., τίς πολεοδομίες, τήν νομοθεσία καί τήν φιλοσοφία πού διέπει τήν λειτουργία τους στόν χῶρο τῆς οἰκοδομῆς καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν εἶναι μόνον οἱ εὐρύτερες συνέπειες τῆς στρεβλῆς λειτουργίας αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος γιά τήν χώρα καί τόν πολιτισμό της, ἀλλά καί ἡ ἐπίδραση στὴν καθημερινότητα, τίς συνήθειες καί τήν ζωή τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, ἡ ὁποία ἀναγκαστικά περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν ἔννοια «σπίτι» μόνο κατά ἀντιπαραγωγικό, ἀντιαισθητικό ἀλλά ἀπολύτως ἐξηγήσιμο τρόπο .
Ἂν κάποιος ἐμβαθύνει στὸ «ἐπὶ μέρους», μπορεῖ νὰ πάρει μιά ἰδέα καὶ γιά τὸ ὅλον πρόβλημα. Ἡ συγκεκριμένη λειτουργία τοῦ ὁποιουδήποτε «ἐπὶ μέρους» πέραν τοῦ ὅτι προσδιορίζεται ἀπό τό «σύνολο», τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ μικρογραφία, ἐξηγεῖ ἀλλά καί ἐπιδρᾶ στὴν διαμόρφωση, στὰ χαρακτηριστικὰ καὶ στὴν συγκεκριμένη συμπεριφορὰ τοῦ «συνόλου», ὅπως αὐτὸ ὑφίσταται. Συνεπῶς ὅποιος ἀσχοληθεῖ ἐξονυχιστικὰ π.χ. μέ τὸ Τ.Ε.Ε., μὲ νομικά θεσμοθετημένους δηλαδὴ φορεῖς, μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει σὲ μεγάλο βαθμὸ πολλὰ πράγματα γιὰ τὴν δομὴ τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ ὀργανισμοῦ. Ὅπως καὶ τῆς κοινωνίας πού διαπλέκεται μαζί μέ αὐτόν τόν ὀργανισμό, ἤ ἀπομυζᾶται.
Τό Τ.Ε.Ε. δέν δημιουργήθηκε σάν ἀποτέλεσμα μιᾶς φυσιολογικῆς τεχνολογικῆς ἐξέλιξης, ἀλλά ἀπό συγκυριακούς ἱστορικούς λόγους, σκοπιμότητες κοινωνικές καί πολιτικές. Σέ ἀντίθεση μέ τά ψεύτικα τά λόγια τά μεγάλα καί χιλιοακουσμένα περί «ἀνάπτυξης» ἤ «ἀνασυγκρότησης» τῆς χώρας, διατυπώνεται καί τεκμηριώνεται ἡ ἄποψη ὅτι ἡ δράση τοῦ Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. λειτουργεῖ ὡς εἰσπρακτικός μηχανισμός ἐκμετάλλευσης τῆς κοινωνίας γιά λογαριασμό τοῦ κράτους. Πρός τοῦτο παρατίθενται νόμοι καί προεδρικά διατάγματα τῶν ὁποίων τό περιεχόμενο σέ συνδυασμό μέ τίς χρονολογίες ἐκδόσεως των καί τά ἱστορικά δεδομένα πού αὐτές παραπέμπουν, τουλάχιστον προβληματίζει.
Δημιουργοῦνται προβληματισμοί γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὸ περιβάλλον, πῶς αὐτὰ ἀλληλοεπηρεάζονται καὶ μεταβάλλονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου κάτω ἀπὸ τὶς παρεμβάσεις καί συναλλαγές κράτους καὶ ἰδιωτῶν ( χωροταξικὲς μελέτες, οἰκοδομικὲς ἄδειες, ἀπαλλοτριώσεις, δημόσια ἤ ἰδιωτικά «ἔργα» χαρακτῆρα «ἀναπτυξιακοῦ» , κ.λπ.), ὑπό τό ἄγρυπνο μάτι τῆς ὅποιας Πολεοδομίας. Ποιοὶ εἶναι οἱ βαθύτεροι λόγοι καὶ οἱ συνέπειες αὐτῶν τῶν παρεμβάσεων, ἀπὸ τὴν μία γιὰ τὸν ἁπλὸ πολίτη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ τήν πολιτιστική δομή, τὸν πραγματικὸ συνεκτικὸ ἱστὸ μιᾶς κοινωνίας; Πῶς συνδέεται τό προσφυγικό κῦμα λόγῳ τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς τό 1922 μέ τό «δάνειο» τῆς Κ.Τ.Ε. ( δηλαδή τῆς Ἀγγλίας), τήν ἵδρυση τοῦ Τ.Ε.Ε. τό 1923, καί τῆς Α.Τ.Ε. τό 1929; Ἐξυπηρετήθηκε αὐτό τό «δάνειο» -καί ὄχι μόνο τό «δάνειο» - ἀπό τήν ἐκμετάλλευση τῶν προσφύγων καί τῶν ἀγροτῶν; Ὁ γεωργικός τομέας πῶς ἐπηρεάστηκε; Μέσῳ τέτοιων παρεμβάσεων ἔννοιες ὅπως «δημόσιο συμφέρον», «φυσικό περιβάλλον», «πολιτιστική παράδοση», «ἀνακούφιση τῶν προσφύγων», «ἀνασυγκρότηση καί ἐκβιομηχάνιση τῆς χώρας» μένουν γράμμα κενό, ἐνῷ τά κατοχυρωμένα συνταγματικά ἤ μή δικαιώματα τοῦ πολίτη ὑποκαθίστανται ἀπό μιά πληθώρα νόμων, διαταγμάτων καί ἐγκυκλίων καί μετατρέπονται σέ ἐργαλεῖα καταλήστευσης κάποιων καί θησαυρισμοῦ κάποιων ἄλλων.
Ποιά λογική ὑπαγορεύει ὅτι ὁ χαρακτηρισμός μιᾶς περιοχῆς ὡς «φυσικοῦ κάλλους», ἱστορικῆς ἤ άρχαιολογικῆς σημασίας, ἐμπίπτει στην ἁρμοδιότητα φορέων ὅπως τό Τ.Ε.Ε. καί τό Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.; Ποιό ποσοστό τῆς ἐγχώριας οἰκονομικῆς δραστηριότητας ἔχει σχέση μέ ἐργολαβίες δημοσίων ἤ ἰδιωτικῶν ἔργων; Πόσο ἄμοιροι εἶναι οἱ ἄμεσα καί ἔμμεσα ἐμπλεκόμενοι ἐπιστημονικοί φορεῖς γιά τίς σκανδαλωδῶς μεγάλες «ἐκπτώσεις» πού κυριάρχησαν ἐπί μακρόν στίς δημοπρατήσεις δημοσίων ἔργων; Μήπως ἡ «δημιουργία θέσεων ἐργασίας» μέσῳ τῶν «ἔργων» εἰδικά στήν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ ἕνα σπουδαῖο «ἄλλοθι», πού λειτουργεῖ σάν τό τυράκι στήν φάκα γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ παρασιτισμοῦ, τῆς λοβιτούρας καί τῆς ρεμούλας; Γιατί στήν πράξη ἡ «οἰκοδομή», σέ συνδυασμό μέ τήν τουριστική μονοκαλλιέργεια, ἐπεβλήθη σάν ἡ μοναδική οἰκονομική δραστηριότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, στερῶντας στήν πράξη πόρους ἀπό ἄλλες πραγματικά ἀναπτυξιακές καί παραγωγικές διαδικασίες; Γιατί ἄν συγκρίνουμε τήν ὄψη τῶν ἑλληνικῶν ἀστικῶν καί ἐπαρχιακῶν κέντρων πρό καί μετά Τ.Ε.Ε, ἡ σύγκριση εἶναι δραματικά ὑπέρ τοῦ παρελθόντος; Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Τ.Ε.Ε. ἡ οἰκοδομή ὡς οἰκονομική καί χρηματιστική διαδικασία «ἀναπτύξεως» ὄχι μόνο δεν παρῆγε πολιτισμό, ἀλλά συνετέλεσε στήν πολιτιστική ἔκπτωση μέσῳ τῆς καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος. Κτίζοντας ἤ ἀνοίγοντας δρόμους κτίζεις ἀνάλογα καί τίς μελλοντικές ἀνθρώπινες προσωπικότητες καί συμπεριφορές. Γιατί ὅλα αὐτά γίνονται κάτω ἀπό ἕναν μανδύα εἴτε «κοινωνικῆς» εἴτε «ἀναπτυξιακῆς» ἤ «ἐκσυγχρονιστικῆς» πολιτικῆς;
Γιά τήν «ἀποτελεσματική λειτουργία» τοῦ παρακλαδιοῦ, δηλαδή Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., Τ.Ε.Ε., οἰκοδομή καί δημόσια ἔργα στην νεοελληνική τους παραλλαγή, πού σημαίνει οἱ δημόσιες καί ἰδιωτικές ἐργολαβίες «νά ἀποδόσουν, νά πιάσουν τόπο», ὥστε νά πάει μπροστά ἡ χώρα, ἕνας στρεβλός διοικητικός μηχανισμός καί μιά χαοτική πολυνομία, ὄχι μόνο σέ ἐπίπεδο πολεοδομιῶν, ἤ νομαρχιῶν, ἀλλά σέ ἐπίπεδο χώρας, εἶναι ἀπαραίτητα. Ἡ πολυνομία εἶναι ἔνδειξη ὅτι ἡ κλεψιά ἀνθεῖ, ἀπό τήν μιά ἀσχολεῖται μέ τήν πρόληψή της καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν συντηρεῖ. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν εἶναι χαώδης καί ἐν πολλοῖς σκόπιμα ἀσαφής καί ἀντιφατική. Ὅπως γράφει ὁ συγγραφεύς γιά τό Τ.Ε.Ε.:«…Μέ ἕνα κατάλληλο νομοθετικό μηχάνημα, τό πρόβλημα συνίστατο στήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀρχῆς του: Ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό ἰδιωτικοποίησης τοῦ κυκλοφοροῦντος χρήματος ὑπό τό πρόσχημα τῆς “ἀναπτύξεως”».
Μέσα ἀπό τόν χῶρο τῆς οἰκοδομῆς, τῶν δημοσίων ἔργων – ἀδιαφορώντας κάτω ἀπό ποιό πλαίσιο τελοῦνται -, τῶν πάσης φύσεως εργολαβιῶν, ὅλα αὐτά, πού ἀνερυθρίαστα καί χωρίς τσίπα ἀποκαλοῦνται ἀπό τούς παπαγάλους ἀτμομηχανή τῆς «ἀνάπτυξης» καί τῆς οἰκονομίας, διακινεῖται τεράστια ποσότητα δημοσίου χρήματος. Τό δεδομένο καί ὑπαρκτό ζήτημα τῆς καταλήστευσης καί διασπάθισης του ἔχει 2 διαστάσεις, διαφορετικές ἀπό πλευρᾶς μεθοδολογίας, οἱ ὁποῖες ὅμως συναντῶνται στήν τελική φιλοσοφία τους. Διαδικαστικά εἶναι ἄλλο πράγμα νά χώνεις τό χέρι στό ἤδη γεμάτο δημόσιο ταμεῖο γιά νά τό ἀδειάσεις μέ μίζες, ὑπερκοστολογήσεις, ὁμόλογα κ.λπ., διαδικασία πού ἀποδίδεται παραστατικά μέ τόν ὅρο «πλιάτσικο» καί κάλλιστα ἐμπίπτει στήν δικαιοδοσία τῆς Δικαιοσύνης, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι αὐτή θά λειτουργοῦσε σέ ἀνεκτό βαθμό, καί εἶναι διαφορετικό μέσῳ νόμων, διαταγμάτων, συντάγματος νά ἀδειάζεις «νόμιμα» τίς τσέπες τοῦ κόσμου στοχεύοντας πρῶτα νά γεμίσεις τό δημόσιο ταμεῖο γιά νά τό ἀδειάσεις μετά, βάσει τῆς πρώτης διαδικασίας. Στό «ἄδειασμα -πλιάτσικο», τό ἑλλαδικό κράτος βαδίζει χέρι χέρι μέ ἕναν ἰδιωτικό τομέα ἀεριτζίδικο. Τήν «νόμιμη» φάση τοῦ «γεμίσματος» τοῦ ταμείου, τήν ἀναλαμβάνει μόνο του τό κράτος, σέ γενικές γραμμές μέ τήν ἄνιση ἐπιβολή φόρων καί τό κλείσιμο τοῦ ματιοῦ στήν ἐπιλεκτική φοροδιαφυγή. Ἀλλά καί μέ διάφορους πιό χοντροκομένους τρόπους. Γιά παράδειγμα, κρατώντας ἀπό το 1,5 εὐρώ στό λίτρο τῆς βενζίνης τό 1 εὐρώ γιά λογαριασμό του, ἤ χαρατσώνοντας μέσῳ τῶν λογαριασμῶν ἠλεκτρικοῦ ρεύματος γιά τήν χρηματοδότηση τῶν δήμων καί τῆς ΕΡΤ, ( τό πράγματι πολύ ἀνώτερο ποιοτικά πρόγραμμα τῆς δημόσιας τηλεόρασης σέ σχέση μέ τήν σαβούρα τῶν ἰδιωτικῶν καναλιῶν δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό αὐτό τό χαράτσι, συνεπῶς κάπου ἀλλοῦ πᾶνε τά φράγκα, στούς δέ δήμους ἡ μπόχα καί ἡ δυσωδία τείνει στό ἄπειρο). Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτὠσεις, ἀλλά καί σέ πολλές ἄλλες, τό συσσωρευθέν χρῆμα βάσει τῆς ἐπίσημης νομοθεσίας χαρατσώματος, θά εἰσρεύσει κατ’ εὐθεῖαν στό συρτάρι θεσμοθετημένων φορέων ὅπως ἐπιμελητήρια καί ἐπιστημονικοί σύλλογοι, ἤ θά κάνει μιά μικρή στάση στό δημόσιο ταμείο ὥστε νά ἀκολουθήσει ἡ φάση τῆς «συνεργασίας» γιά πλιάτσικο, ἀνάμεσα στό κράτος καί ἐπιλεγμένους ἰδιῶτες. Κυρίως αὐτούς πού σήμερα ὠρύονται μόνο γιά τά χάλια τοῦ δημοσίου τομέα.
Ὅπως ἔγραψε πρίν ἀπό ἑκατό καί βάλε χρόνια ὁ Παπαδιαμάντης: « Τήν πλιατσικολογίαν διεδέχθη ἡ φορολογία καί ἔκτοτε ὅλος ὁ περιούσιος λαός ἐξακολουθεῖ νά δουλεύῃ διά τήν μεγάλη κεντρικήν γαστέρα τήν “ ὦτα οὐκ ἔχουσαν” ». Τό ὅτι σέ αὐτές τίς ἀναρτήσεις θά θίξουμε ἕνα σημαντικό παρακλάδι τοῦ «γεμίσματος» τοῦ ταμείου - κεντρικῆς γαστέρας, βάσει τῆς «νόμιμης» διαδικασίας, δέν σημαίνει ὅτι παραγνωρίζουμε τήν προαναφερθεῖσα φάση τοῦ «ἀδειάσματος-πλιάτσικου». Ἐξ’ ἄλλου συμπληρωματικά λειτουργοῦν.
Ἡ προηγούμενη φράση τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι ἐνδεικτική ὅτι ἡ περιγραφεῖσα κατάσταση εἶναι ἐγγενές καί διαχρονικό χαρακτηριστικό τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ φύση καί ἡ λειτουργία τῶν «ἐπί μέρους» φορέων εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἱστορική ἐξέταση καί μελέτη τῆς δημιουργίας τοῦ «ὅλου» ὀργανισμοῦ, δηλαδή τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους καί τοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ του. Μιά τέτοια μελέτη πρέπει ἀπαραιτήτως νά μένει ἀνεπηρέαστη ἀπό τήν κρατοῦσα νεοελληνική ἰδεολογία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν θεμέλιο λίθο αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ καί λειτουργεῖ ὡς ἐργαλεῖο πνευματικῆς ἀποβλάκωσης, κρατώντας τόν κόσμο στό σκοτάδι. Σύμφωνα μέ τόν Γεράσιμο Κακλαμάνη, στά μέρη μας φτιάχτηκε ἕνα κράτος σκοπιμοτήτων καί ἄνευ προϋποθέσεων, ἰσχυρισμός ὁ ὁποῖος μέ βρίσκει σύμφωνο ( δεῖτε καί τίς σχετικές ἀναρτήσεις Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1) , Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2) ). Πρέπει δηλαδή νά γίνει σαφές τό γενικώτερο πολιτικό, ἱστορικό καί κοινωνικό πλαίσιο, τό ὁποῖο προσδιορίζει τήν δημιουργία κατασκευασμένων κρατῶν, ἀκολούθως δέ τῶν ὀργανισμῶν πού τό συναποτελοῦν, καί τό ἀναπόφευκτα παραγόμενο διοικητικό καί νομικό χάος. Τότε γίνεται κατανοητό ὅτι τό ὅλο ἀναποτελεσματικό σύνολο λειτουργεῖ «ἀποτελεσματικά» καί ἀναδύονται στήν ἐπιφάνεια, πέρα ἀπό τήν οἰκονομική ἀφαίμαξη τοῦ λαοῦ, κάποια πιό σύνθετα φαινόμενα. Πρῶτον, ὅτι κατασκευασμένα κράτη μέ ἐκ τῶν ἄνω καί ἔξωθεν συνταγές καί συντάγματα στεροῦνται ἱκανοποιητικοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ, ὁ ὁποῖος νά βρίσκεται σέ στοιχειώδη ἁρμονία μέ τήν κοινωνία, τήν πραγματικότητα τοῦ τόπου καί τά δεδομένα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ἄρα ἀδυνατοῦν νά ἀσκήσουν ἐσωτερική πολιτική καί κατά συνέπεια οὔτε ἐξωτερική πολιτική μποροῦν νά ἔχουν. Πρόκειται γιά κράτη μέ καθαρά «χρηστική» ἀξία. Τό τελευταῖο ἦταν καί εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐπιθυμητά καί ἐπιδιωκόμενα ἀπό τούς ἔξωθεν «συμμάχους». Ἐξ ἀρχῆς, τέτοια κράτη ἀλληλοϋποβλέπονται ἐχθρικά μέ τήν κοινωνία, τῆς ὁποίας τό «γενικό συμφέρον» ὑποτίθεται ὅτι ἐκφράζουν. Αὐτή δέ ἡ διαρκής μεταξύ τους ἀλληλοϋπονόμευση κάποια στιγμή τά φέρνει ἀντιμέτωπα μέ τό χάος. Καί δεύτερον, ἡ μεγάλη καταστροφή πού ἐπέφεραν εἰς βάρος ἑνός πολιτισμοῦ, δομές ἐξουσίας παραλλήλως δρῶσες ἐντός τοῦ κράτους, εἴτε στό ὄνομα τῆς «ἀνάπτυξης», τοῦ «πολιτισμοῦ» καί τῆς «προόδου» μέ ἐπιστημονικό περιτύλιγμα ὅπως τά διάφορα ἐπιμελητήρια, εἴτε στό ὄνομα μιᾶς «ἐθνικῆς» ἰδεολογίας ὅπως ἡ ἑλλαδική Ἑκκλησία, ἡ ὁποία πλέον ὡς διοικητικός μηχανισμός οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν Ὀρθοδοξία, μία ἀπό τίς πολλές καί πλούσιες πνευματικές καί πολιτιστικές παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Αὐτή ἡ συνεχής λαίλαπα, ἐναντίον ἑνός καθολικοῦ πολιτισμοῦ μέ τόν ὑποβιβασμό του σέ μονοδιάστατη «ἐθνική» ἰδεολογία –λογικά ἐλλείψει ἄλλης - ἐκφραζόμενη εἴτε σέ μεγαλοϊδεατισμούς εἴτε σέ «ἀναπτυξιακές» φανφάρες μέσῳ τῶν «ἔργων», πέραν τοῦ βαρβαρισμοῦ στόν ὁποῖο συντελεῖ ἔχει καί μιά ξεχωριστή σημασία, ἰδίως στίς μέρες μας. Λαοί, κοινωνίες πού δέν ὑφίστανται πλέον καί πολιτιστικά ἐξέπεσαν, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά σταθοῦν στά πόδια τους, οὔτε νά παράξουν καί νά δημιουργήσουν τόν πλοῦτο πού χάνεται καί ληστεύεται σέ καταστροφές, πολέμους, ἔκτακτες κρίσεις, ἤ «κρίσεις» σάν αὐτήν πού ζοῦμε. Και ὅσοι δημιούργησαν, συντήρησαν καί ἐπωφελήθηκαν ἀπό αύτή τήν κατάσταση τῆς χώρας, εἴτε στο ἐξωτερικό εἴτε στό έσωτερικό, θά συνεχίσουν νά κάνουν το ἴδιο. Οἱ γενικές καταστάσεις, ἰδεολογίες καί συστήματα δημιουργοῦν συνειδήσεις καί συμπεριφορές, καί ἡ στεῖρα ἐμμονή στήν ἀποκλειστική κριτική προσώπων δέν ὁδηγεῖ πουθενά. Ἡ ἑλληνική κοινωνία, θά παραμένει σέ κατάσταση ἀποσύνθεσης ἄν δέν ἀποτινάξει τόν βραχνά τῆς νεοελληνικῆς ἰδεολογίας πού τήν πνίγει ἐδῶ καί 200 χρόνια περίπου, τό Α καί τό Ω τῆς κρατικῆς καί κοινωνικῆς της δομῆς. Ἀλλιῶς, ἀφοῦ πλέον λόγῳ τῆς «κρίσεως», εἶναι δύσκολοι καιροί γιά ἀεριτζῆδες ἐργολάβους, τό μέλλον τῶν νεοελλήνων περιορίζεται στά γκαρσόνια καί τούς γυαλιστές παπουτσιῶν. Οἱ δέ μέχρι σήμερα πάσης φύσεως διαπλεκόμενοι ἐργολάβοι, τά γνωστά παράσιτα, εἶναι τά κοράκια τῆς μεταμοντέρνας περιόδου μέ τήν νεοφιλελεύθερη προβιά καί ἀδημονοῦν νά προλάβουν νά «ἀνακαινίσουν» τό πτῶμα τοῦ μαϊμουδένιου κρατικοῦ ὀργανισμοῦ καί τῆς ἰδεολογίας του, πού τούς ἐξέθρεψε.
Τελειώνοντας θὰ παραθέσω τὴν παράγραφο μὲ τὴν ὁποία καταλήγει τό ἄρθρο, ἀπευθυνόμενος σὲ ἀρκετοὺς πού πιθανὸν νὰ ἐνοχληθοῦν ἀπὸ ὅσα διαβάσουν. Οἱ ὅποιες κρίσεις, καλό θά εἶναι νά λάβουν ὑπ’ ὄψιν τήν πλήρη σειρά τῶν ἀναρτήσεων. Καταλήγει λοιπόν ὁ συγγραφέας: «Μία ἀκροτελεύτια διευκρίνιση δέν θὰ ἔπρεπε νὰ παραλειφθεῖ πρὸ τοῦ τέλους τούτων τῶν γραμμῶν: οἱ καταστάσεις διαμορφώνουν γενικὲς συνειδήσεις, ἀλλὰ σὲ ὅλους τούς κλάδους καὶ τὰ ἐπαγγέλματα ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἑξαιροῦνται. Εἶναι αὐτοὶ πού ἀλλιῶς ὁραματίστηκαν τὰ πράγματα κάποτε ὡς νέοι καὶ ἀλλιῶς τὰ βρῆκαν ὡς βίωση. Εἶναι αὐτοὶ πού βρῆκαν ὡς τρόπον ἄμυνας τὴν νόηση τῶν καταστάσεων, ἀντιστεκόμενοι στὴν συνήθεια καὶ προσπαθώντας νὰ διασώσουν τὴν ψυχική τους ὑφή. Ὅταν λοιπὸν οἱ καταστάσεις κρίνονται, ἑπόμενο εἶναι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς νὰ αἰσθάνονται ἀδικημένοι. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν συζητήσαμε γιὰ ἐξαιρέσεις. Αὐτές, ἐπειδὴ εὔκολα ἐννοοῦν, εὔκολα ἐπίσης βρίσκουν τὸν τρόπο νὰ ἀποτιμήσουν τὸ δικό τους δίκιο καθὼς καὶ τὸ δίκιο τῶν ἄλλων. Ἐδῶ δὲν μιλήσαμε γιὰ τὸν ἀρχιτέκτονα πού ἀντελήφθη τὸ ἴδιο δέος καὶ τὴν ἴδια ἀπορία ζωῆς ἀπ’ τὴ δουλειά του, πού ἀντελήφθη ὁ ποιητής, ὁ μουσικὸς ἢ ὁ ζωγράφος καὶ ἀγωνιᾷ νὰ ἀποτυπώσει κάποιο ἀπὸ τὰ ἀκραῖα νοήματά της στὸν χωροχρόνο. Οὔτε γιὰ τὸν μηχανικὸ πού ἐξαντλεῖ τὰ ἀποθέματα τῆς ἰδιοφυῒας του γιὰ νὰ δώσει ζωὴ στὸ ἄψυχο ὑλικό, νὰ βάλει μέσα σ’ αὐτὸ μαθηματικὲς σχέσεις, νὰ τὸ καταστήσει πλαστικὸ καὶ κινούμενο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ σὲ κάποια ἰδέα τέχνης. Δὲν εἴχαμε ὑπ’ ὄψιν μας τὸν Ἰκτίνο, τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς Ἀναγέννησης, τὸν Σινάν ἢ τὸν Γκάουντι. Ἐδῶ θελήσαμε νὰ μιλήσομε γιὰ ὀργανωμένα πράγματα καὶ τὶς μεταξὺ των σχέσεις. Καὶ νὰ μιλήσομε κριτικά. Ὠρισμένοι θὰ θελήσουν νὰ μᾶς καταλάβουν. Οἱ ἄλλοι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν κατ’ ἀνάγκην.»
συνεχίζεται...
Γιά τό ἄν καί κατά πόσον τό Σύνταγμα καί οἱ ἀπορρέοντες νόμοι δημιουργοῦν τίς προϋποθέσεις ὕπαρξης ἑνός καθεστῶτος ὀργανωμένης, παρασιτικῆς καί διαρκοῦς έργολαβίας, οἰκοδομικῆς καί ὄχι μόνον, διασαφηνίζεται μέ μεγάλη λεπτομέρεια στό ἄρθρο μέ τίτλο: «ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ἤτοι τό Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ὡς ὀργανισμός διαλύσεως τῆς Ἑλλάδας» , τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ στίς ἑπόμενες ἀναρτήσεις, καί ἀσχολεῖται κυρίως μὲ τὸν φορέα τοῦ Τ.Ε.Ε ( Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Ἑλλάδος), τό Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., τίς πολεοδομίες, τήν νομοθεσία καί τήν φιλοσοφία πού διέπει τήν λειτουργία τους στόν χῶρο τῆς οἰκοδομῆς καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν εἶναι μόνον οἱ εὐρύτερες συνέπειες τῆς στρεβλῆς λειτουργίας αὐτοῦ τοῦ οἰκοδομήματος γιά τήν χώρα καί τόν πολιτισμό της, ἀλλά καί ἡ ἐπίδραση στὴν καθημερινότητα, τίς συνήθειες καί τήν ζωή τοῦ ἁπλοῦ πολίτη, ἡ ὁποία ἀναγκαστικά περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν ἔννοια «σπίτι» μόνο κατά ἀντιπαραγωγικό, ἀντιαισθητικό ἀλλά ἀπολύτως ἐξηγήσιμο τρόπο .
Ἂν κάποιος ἐμβαθύνει στὸ «ἐπὶ μέρους», μπορεῖ νὰ πάρει μιά ἰδέα καὶ γιά τὸ ὅλον πρόβλημα. Ἡ συγκεκριμένη λειτουργία τοῦ ὁποιουδήποτε «ἐπὶ μέρους» πέραν τοῦ ὅτι προσδιορίζεται ἀπό τό «σύνολο», τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ μικρογραφία, ἐξηγεῖ ἀλλά καί ἐπιδρᾶ στὴν διαμόρφωση, στὰ χαρακτηριστικὰ καὶ στὴν συγκεκριμένη συμπεριφορὰ τοῦ «συνόλου», ὅπως αὐτὸ ὑφίσταται. Συνεπῶς ὅποιος ἀσχοληθεῖ ἐξονυχιστικὰ π.χ. μέ τὸ Τ.Ε.Ε., μὲ νομικά θεσμοθετημένους δηλαδὴ φορεῖς, μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει σὲ μεγάλο βαθμὸ πολλὰ πράγματα γιὰ τὴν δομὴ τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ ὀργανισμοῦ. Ὅπως καὶ τῆς κοινωνίας πού διαπλέκεται μαζί μέ αὐτόν τόν ὀργανισμό, ἤ ἀπομυζᾶται.
Τό Τ.Ε.Ε. δέν δημιουργήθηκε σάν ἀποτέλεσμα μιᾶς φυσιολογικῆς τεχνολογικῆς ἐξέλιξης, ἀλλά ἀπό συγκυριακούς ἱστορικούς λόγους, σκοπιμότητες κοινωνικές καί πολιτικές. Σέ ἀντίθεση μέ τά ψεύτικα τά λόγια τά μεγάλα καί χιλιοακουσμένα περί «ἀνάπτυξης» ἤ «ἀνασυγκρότησης» τῆς χώρας, διατυπώνεται καί τεκμηριώνεται ἡ ἄποψη ὅτι ἡ δράση τοῦ Τ.Ε.Ε. μέσῳ τοῦ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. λειτουργεῖ ὡς εἰσπρακτικός μηχανισμός ἐκμετάλλευσης τῆς κοινωνίας γιά λογαριασμό τοῦ κράτους. Πρός τοῦτο παρατίθενται νόμοι καί προεδρικά διατάγματα τῶν ὁποίων τό περιεχόμενο σέ συνδυασμό μέ τίς χρονολογίες ἐκδόσεως των καί τά ἱστορικά δεδομένα πού αὐτές παραπέμπουν, τουλάχιστον προβληματίζει.
Δημιουργοῦνται προβληματισμοί γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὸ περιβάλλον, πῶς αὐτὰ ἀλληλοεπηρεάζονται καὶ μεταβάλλονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου κάτω ἀπὸ τὶς παρεμβάσεις καί συναλλαγές κράτους καὶ ἰδιωτῶν ( χωροταξικὲς μελέτες, οἰκοδομικὲς ἄδειες, ἀπαλλοτριώσεις, δημόσια ἤ ἰδιωτικά «ἔργα» χαρακτῆρα «ἀναπτυξιακοῦ» , κ.λπ.), ὑπό τό ἄγρυπνο μάτι τῆς ὅποιας Πολεοδομίας. Ποιοὶ εἶναι οἱ βαθύτεροι λόγοι καὶ οἱ συνέπειες αὐτῶν τῶν παρεμβάσεων, ἀπὸ τὴν μία γιὰ τὸν ἁπλὸ πολίτη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ τήν πολιτιστική δομή, τὸν πραγματικὸ συνεκτικὸ ἱστὸ μιᾶς κοινωνίας; Πῶς συνδέεται τό προσφυγικό κῦμα λόγῳ τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς τό 1922 μέ τό «δάνειο» τῆς Κ.Τ.Ε. ( δηλαδή τῆς Ἀγγλίας), τήν ἵδρυση τοῦ Τ.Ε.Ε. τό 1923, καί τῆς Α.Τ.Ε. τό 1929; Ἐξυπηρετήθηκε αὐτό τό «δάνειο» -καί ὄχι μόνο τό «δάνειο» - ἀπό τήν ἐκμετάλλευση τῶν προσφύγων καί τῶν ἀγροτῶν; Ὁ γεωργικός τομέας πῶς ἐπηρεάστηκε; Μέσῳ τέτοιων παρεμβάσεων ἔννοιες ὅπως «δημόσιο συμφέρον», «φυσικό περιβάλλον», «πολιτιστική παράδοση», «ἀνακούφιση τῶν προσφύγων», «ἀνασυγκρότηση καί ἐκβιομηχάνιση τῆς χώρας» μένουν γράμμα κενό, ἐνῷ τά κατοχυρωμένα συνταγματικά ἤ μή δικαιώματα τοῦ πολίτη ὑποκαθίστανται ἀπό μιά πληθώρα νόμων, διαταγμάτων καί ἐγκυκλίων καί μετατρέπονται σέ ἐργαλεῖα καταλήστευσης κάποιων καί θησαυρισμοῦ κάποιων ἄλλων.
Ποιά λογική ὑπαγορεύει ὅτι ὁ χαρακτηρισμός μιᾶς περιοχῆς ὡς «φυσικοῦ κάλλους», ἱστορικῆς ἤ άρχαιολογικῆς σημασίας, ἐμπίπτει στην ἁρμοδιότητα φορέων ὅπως τό Τ.Ε.Ε. καί τό Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.; Ποιό ποσοστό τῆς ἐγχώριας οἰκονομικῆς δραστηριότητας ἔχει σχέση μέ ἐργολαβίες δημοσίων ἤ ἰδιωτικῶν ἔργων; Πόσο ἄμοιροι εἶναι οἱ ἄμεσα καί ἔμμεσα ἐμπλεκόμενοι ἐπιστημονικοί φορεῖς γιά τίς σκανδαλωδῶς μεγάλες «ἐκπτώσεις» πού κυριάρχησαν ἐπί μακρόν στίς δημοπρατήσεις δημοσίων ἔργων; Μήπως ἡ «δημιουργία θέσεων ἐργασίας» μέσῳ τῶν «ἔργων» εἰδικά στήν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ ἕνα σπουδαῖο «ἄλλοθι», πού λειτουργεῖ σάν τό τυράκι στήν φάκα γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ παρασιτισμοῦ, τῆς λοβιτούρας καί τῆς ρεμούλας; Γιατί στήν πράξη ἡ «οἰκοδομή», σέ συνδυασμό μέ τήν τουριστική μονοκαλλιέργεια, ἐπεβλήθη σάν ἡ μοναδική οἰκονομική δραστηριότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, στερῶντας στήν πράξη πόρους ἀπό ἄλλες πραγματικά ἀναπτυξιακές καί παραγωγικές διαδικασίες; Γιατί ἄν συγκρίνουμε τήν ὄψη τῶν ἑλληνικῶν ἀστικῶν καί ἐπαρχιακῶν κέντρων πρό καί μετά Τ.Ε.Ε, ἡ σύγκριση εἶναι δραματικά ὑπέρ τοῦ παρελθόντος; Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Τ.Ε.Ε. ἡ οἰκοδομή ὡς οἰκονομική καί χρηματιστική διαδικασία «ἀναπτύξεως» ὄχι μόνο δεν παρῆγε πολιτισμό, ἀλλά συνετέλεσε στήν πολιτιστική ἔκπτωση μέσῳ τῆς καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος. Κτίζοντας ἤ ἀνοίγοντας δρόμους κτίζεις ἀνάλογα καί τίς μελλοντικές ἀνθρώπινες προσωπικότητες καί συμπεριφορές. Γιατί ὅλα αὐτά γίνονται κάτω ἀπό ἕναν μανδύα εἴτε «κοινωνικῆς» εἴτε «ἀναπτυξιακῆς» ἤ «ἐκσυγχρονιστικῆς» πολιτικῆς;
Γιά τήν «ἀποτελεσματική λειτουργία» τοῦ παρακλαδιοῦ, δηλαδή Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., Τ.Ε.Ε., οἰκοδομή καί δημόσια ἔργα στην νεοελληνική τους παραλλαγή, πού σημαίνει οἱ δημόσιες καί ἰδιωτικές ἐργολαβίες «νά ἀποδόσουν, νά πιάσουν τόπο», ὥστε νά πάει μπροστά ἡ χώρα, ἕνας στρεβλός διοικητικός μηχανισμός καί μιά χαοτική πολυνομία, ὄχι μόνο σέ ἐπίπεδο πολεοδομιῶν, ἤ νομαρχιῶν, ἀλλά σέ ἐπίπεδο χώρας, εἶναι ἀπαραίτητα. Ἡ πολυνομία εἶναι ἔνδειξη ὅτι ἡ κλεψιά ἀνθεῖ, ἀπό τήν μιά ἀσχολεῖται μέ τήν πρόληψή της καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν συντηρεῖ. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν εἶναι χαώδης καί ἐν πολλοῖς σκόπιμα ἀσαφής καί ἀντιφατική. Ὅπως γράφει ὁ συγγραφεύς γιά τό Τ.Ε.Ε.:«…Μέ ἕνα κατάλληλο νομοθετικό μηχάνημα, τό πρόβλημα συνίστατο στήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀρχῆς του: Ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό ἰδιωτικοποίησης τοῦ κυκλοφοροῦντος χρήματος ὑπό τό πρόσχημα τῆς “ἀναπτύξεως”».
Μέσα ἀπό τόν χῶρο τῆς οἰκοδομῆς, τῶν δημοσίων ἔργων – ἀδιαφορώντας κάτω ἀπό ποιό πλαίσιο τελοῦνται -, τῶν πάσης φύσεως εργολαβιῶν, ὅλα αὐτά, πού ἀνερυθρίαστα καί χωρίς τσίπα ἀποκαλοῦνται ἀπό τούς παπαγάλους ἀτμομηχανή τῆς «ἀνάπτυξης» καί τῆς οἰκονομίας, διακινεῖται τεράστια ποσότητα δημοσίου χρήματος. Τό δεδομένο καί ὑπαρκτό ζήτημα τῆς καταλήστευσης καί διασπάθισης του ἔχει 2 διαστάσεις, διαφορετικές ἀπό πλευρᾶς μεθοδολογίας, οἱ ὁποῖες ὅμως συναντῶνται στήν τελική φιλοσοφία τους. Διαδικαστικά εἶναι ἄλλο πράγμα νά χώνεις τό χέρι στό ἤδη γεμάτο δημόσιο ταμεῖο γιά νά τό ἀδειάσεις μέ μίζες, ὑπερκοστολογήσεις, ὁμόλογα κ.λπ., διαδικασία πού ἀποδίδεται παραστατικά μέ τόν ὅρο «πλιάτσικο» καί κάλλιστα ἐμπίπτει στήν δικαιοδοσία τῆς Δικαιοσύνης, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι αὐτή θά λειτουργοῦσε σέ ἀνεκτό βαθμό, καί εἶναι διαφορετικό μέσῳ νόμων, διαταγμάτων, συντάγματος νά ἀδειάζεις «νόμιμα» τίς τσέπες τοῦ κόσμου στοχεύοντας πρῶτα νά γεμίσεις τό δημόσιο ταμεῖο γιά νά τό ἀδειάσεις μετά, βάσει τῆς πρώτης διαδικασίας. Στό «ἄδειασμα -πλιάτσικο», τό ἑλλαδικό κράτος βαδίζει χέρι χέρι μέ ἕναν ἰδιωτικό τομέα ἀεριτζίδικο. Τήν «νόμιμη» φάση τοῦ «γεμίσματος» τοῦ ταμείου, τήν ἀναλαμβάνει μόνο του τό κράτος, σέ γενικές γραμμές μέ τήν ἄνιση ἐπιβολή φόρων καί τό κλείσιμο τοῦ ματιοῦ στήν ἐπιλεκτική φοροδιαφυγή. Ἀλλά καί μέ διάφορους πιό χοντροκομένους τρόπους. Γιά παράδειγμα, κρατώντας ἀπό το 1,5 εὐρώ στό λίτρο τῆς βενζίνης τό 1 εὐρώ γιά λογαριασμό του, ἤ χαρατσώνοντας μέσῳ τῶν λογαριασμῶν ἠλεκτρικοῦ ρεύματος γιά τήν χρηματοδότηση τῶν δήμων καί τῆς ΕΡΤ, ( τό πράγματι πολύ ἀνώτερο ποιοτικά πρόγραμμα τῆς δημόσιας τηλεόρασης σέ σχέση μέ τήν σαβούρα τῶν ἰδιωτικῶν καναλιῶν δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό αὐτό τό χαράτσι, συνεπῶς κάπου ἀλλοῦ πᾶνε τά φράγκα, στούς δέ δήμους ἡ μπόχα καί ἡ δυσωδία τείνει στό ἄπειρο). Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτὠσεις, ἀλλά καί σέ πολλές ἄλλες, τό συσσωρευθέν χρῆμα βάσει τῆς ἐπίσημης νομοθεσίας χαρατσώματος, θά εἰσρεύσει κατ’ εὐθεῖαν στό συρτάρι θεσμοθετημένων φορέων ὅπως ἐπιμελητήρια καί ἐπιστημονικοί σύλλογοι, ἤ θά κάνει μιά μικρή στάση στό δημόσιο ταμείο ὥστε νά ἀκολουθήσει ἡ φάση τῆς «συνεργασίας» γιά πλιάτσικο, ἀνάμεσα στό κράτος καί ἐπιλεγμένους ἰδιῶτες. Κυρίως αὐτούς πού σήμερα ὠρύονται μόνο γιά τά χάλια τοῦ δημοσίου τομέα.
Ὅπως ἔγραψε πρίν ἀπό ἑκατό καί βάλε χρόνια ὁ Παπαδιαμάντης: « Τήν πλιατσικολογίαν διεδέχθη ἡ φορολογία καί ἔκτοτε ὅλος ὁ περιούσιος λαός ἐξακολουθεῖ νά δουλεύῃ διά τήν μεγάλη κεντρικήν γαστέρα τήν “ ὦτα οὐκ ἔχουσαν” ». Τό ὅτι σέ αὐτές τίς ἀναρτήσεις θά θίξουμε ἕνα σημαντικό παρακλάδι τοῦ «γεμίσματος» τοῦ ταμείου - κεντρικῆς γαστέρας, βάσει τῆς «νόμιμης» διαδικασίας, δέν σημαίνει ὅτι παραγνωρίζουμε τήν προαναφερθεῖσα φάση τοῦ «ἀδειάσματος-πλιάτσικου». Ἐξ’ ἄλλου συμπληρωματικά λειτουργοῦν.
Ἡ προηγούμενη φράση τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι ἐνδεικτική ὅτι ἡ περιγραφεῖσα κατάσταση εἶναι ἐγγενές καί διαχρονικό χαρακτηριστικό τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ φύση καί ἡ λειτουργία τῶν «ἐπί μέρους» φορέων εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἱστορική ἐξέταση καί μελέτη τῆς δημιουργίας τοῦ «ὅλου» ὀργανισμοῦ, δηλαδή τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους καί τοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ του. Μιά τέτοια μελέτη πρέπει ἀπαραιτήτως νά μένει ἀνεπηρέαστη ἀπό τήν κρατοῦσα νεοελληνική ἰδεολογία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν θεμέλιο λίθο αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ καί λειτουργεῖ ὡς ἐργαλεῖο πνευματικῆς ἀποβλάκωσης, κρατώντας τόν κόσμο στό σκοτάδι. Σύμφωνα μέ τόν Γεράσιμο Κακλαμάνη, στά μέρη μας φτιάχτηκε ἕνα κράτος σκοπιμοτήτων καί ἄνευ προϋποθέσεων, ἰσχυρισμός ὁ ὁποῖος μέ βρίσκει σύμφωνο ( δεῖτε καί τίς σχετικές ἀναρτήσεις Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (1) , Ἡ Ἑλλάς ὡς ἔννοια (2) ). Πρέπει δηλαδή νά γίνει σαφές τό γενικώτερο πολιτικό, ἱστορικό καί κοινωνικό πλαίσιο, τό ὁποῖο προσδιορίζει τήν δημιουργία κατασκευασμένων κρατῶν, ἀκολούθως δέ τῶν ὀργανισμῶν πού τό συναποτελοῦν, καί τό ἀναπόφευκτα παραγόμενο διοικητικό καί νομικό χάος. Τότε γίνεται κατανοητό ὅτι τό ὅλο ἀναποτελεσματικό σύνολο λειτουργεῖ «ἀποτελεσματικά» καί ἀναδύονται στήν ἐπιφάνεια, πέρα ἀπό τήν οἰκονομική ἀφαίμαξη τοῦ λαοῦ, κάποια πιό σύνθετα φαινόμενα. Πρῶτον, ὅτι κατασκευασμένα κράτη μέ ἐκ τῶν ἄνω καί ἔξωθεν συνταγές καί συντάγματα στεροῦνται ἱκανοποιητικοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ, ὁ ὁποῖος νά βρίσκεται σέ στοιχειώδη ἁρμονία μέ τήν κοινωνία, τήν πραγματικότητα τοῦ τόπου καί τά δεδομένα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ἄρα ἀδυνατοῦν νά ἀσκήσουν ἐσωτερική πολιτική καί κατά συνέπεια οὔτε ἐξωτερική πολιτική μποροῦν νά ἔχουν. Πρόκειται γιά κράτη μέ καθαρά «χρηστική» ἀξία. Τό τελευταῖο ἦταν καί εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐπιθυμητά καί ἐπιδιωκόμενα ἀπό τούς ἔξωθεν «συμμάχους». Ἐξ ἀρχῆς, τέτοια κράτη ἀλληλοϋποβλέπονται ἐχθρικά μέ τήν κοινωνία, τῆς ὁποίας τό «γενικό συμφέρον» ὑποτίθεται ὅτι ἐκφράζουν. Αὐτή δέ ἡ διαρκής μεταξύ τους ἀλληλοϋπονόμευση κάποια στιγμή τά φέρνει ἀντιμέτωπα μέ τό χάος. Καί δεύτερον, ἡ μεγάλη καταστροφή πού ἐπέφεραν εἰς βάρος ἑνός πολιτισμοῦ, δομές ἐξουσίας παραλλήλως δρῶσες ἐντός τοῦ κράτους, εἴτε στό ὄνομα τῆς «ἀνάπτυξης», τοῦ «πολιτισμοῦ» καί τῆς «προόδου» μέ ἐπιστημονικό περιτύλιγμα ὅπως τά διάφορα ἐπιμελητήρια, εἴτε στό ὄνομα μιᾶς «ἐθνικῆς» ἰδεολογίας ὅπως ἡ ἑλλαδική Ἑκκλησία, ἡ ὁποία πλέον ὡς διοικητικός μηχανισμός οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν Ὀρθοδοξία, μία ἀπό τίς πολλές καί πλούσιες πνευματικές καί πολιτιστικές παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Αὐτή ἡ συνεχής λαίλαπα, ἐναντίον ἑνός καθολικοῦ πολιτισμοῦ μέ τόν ὑποβιβασμό του σέ μονοδιάστατη «ἐθνική» ἰδεολογία –λογικά ἐλλείψει ἄλλης - ἐκφραζόμενη εἴτε σέ μεγαλοϊδεατισμούς εἴτε σέ «ἀναπτυξιακές» φανφάρες μέσῳ τῶν «ἔργων», πέραν τοῦ βαρβαρισμοῦ στόν ὁποῖο συντελεῖ ἔχει καί μιά ξεχωριστή σημασία, ἰδίως στίς μέρες μας. Λαοί, κοινωνίες πού δέν ὑφίστανται πλέον καί πολιτιστικά ἐξέπεσαν, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά σταθοῦν στά πόδια τους, οὔτε νά παράξουν καί νά δημιουργήσουν τόν πλοῦτο πού χάνεται καί ληστεύεται σέ καταστροφές, πολέμους, ἔκτακτες κρίσεις, ἤ «κρίσεις» σάν αὐτήν πού ζοῦμε. Και ὅσοι δημιούργησαν, συντήρησαν καί ἐπωφελήθηκαν ἀπό αύτή τήν κατάσταση τῆς χώρας, εἴτε στο ἐξωτερικό εἴτε στό έσωτερικό, θά συνεχίσουν νά κάνουν το ἴδιο. Οἱ γενικές καταστάσεις, ἰδεολογίες καί συστήματα δημιουργοῦν συνειδήσεις καί συμπεριφορές, καί ἡ στεῖρα ἐμμονή στήν ἀποκλειστική κριτική προσώπων δέν ὁδηγεῖ πουθενά. Ἡ ἑλληνική κοινωνία, θά παραμένει σέ κατάσταση ἀποσύνθεσης ἄν δέν ἀποτινάξει τόν βραχνά τῆς νεοελληνικῆς ἰδεολογίας πού τήν πνίγει ἐδῶ καί 200 χρόνια περίπου, τό Α καί τό Ω τῆς κρατικῆς καί κοινωνικῆς της δομῆς. Ἀλλιῶς, ἀφοῦ πλέον λόγῳ τῆς «κρίσεως», εἶναι δύσκολοι καιροί γιά ἀεριτζῆδες ἐργολάβους, τό μέλλον τῶν νεοελλήνων περιορίζεται στά γκαρσόνια καί τούς γυαλιστές παπουτσιῶν. Οἱ δέ μέχρι σήμερα πάσης φύσεως διαπλεκόμενοι ἐργολάβοι, τά γνωστά παράσιτα, εἶναι τά κοράκια τῆς μεταμοντέρνας περιόδου μέ τήν νεοφιλελεύθερη προβιά καί ἀδημονοῦν νά προλάβουν νά «ἀνακαινίσουν» τό πτῶμα τοῦ μαϊμουδένιου κρατικοῦ ὀργανισμοῦ καί τῆς ἰδεολογίας του, πού τούς ἐξέθρεψε.
Τελειώνοντας θὰ παραθέσω τὴν παράγραφο μὲ τὴν ὁποία καταλήγει τό ἄρθρο, ἀπευθυνόμενος σὲ ἀρκετοὺς πού πιθανὸν νὰ ἐνοχληθοῦν ἀπὸ ὅσα διαβάσουν. Οἱ ὅποιες κρίσεις, καλό θά εἶναι νά λάβουν ὑπ’ ὄψιν τήν πλήρη σειρά τῶν ἀναρτήσεων. Καταλήγει λοιπόν ὁ συγγραφέας: «Μία ἀκροτελεύτια διευκρίνιση δέν θὰ ἔπρεπε νὰ παραλειφθεῖ πρὸ τοῦ τέλους τούτων τῶν γραμμῶν: οἱ καταστάσεις διαμορφώνουν γενικὲς συνειδήσεις, ἀλλὰ σὲ ὅλους τούς κλάδους καὶ τὰ ἐπαγγέλματα ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἑξαιροῦνται. Εἶναι αὐτοὶ πού ἀλλιῶς ὁραματίστηκαν τὰ πράγματα κάποτε ὡς νέοι καὶ ἀλλιῶς τὰ βρῆκαν ὡς βίωση. Εἶναι αὐτοὶ πού βρῆκαν ὡς τρόπον ἄμυνας τὴν νόηση τῶν καταστάσεων, ἀντιστεκόμενοι στὴν συνήθεια καὶ προσπαθώντας νὰ διασώσουν τὴν ψυχική τους ὑφή. Ὅταν λοιπὸν οἱ καταστάσεις κρίνονται, ἑπόμενο εἶναι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς νὰ αἰσθάνονται ἀδικημένοι. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν συζητήσαμε γιὰ ἐξαιρέσεις. Αὐτές, ἐπειδὴ εὔκολα ἐννοοῦν, εὔκολα ἐπίσης βρίσκουν τὸν τρόπο νὰ ἀποτιμήσουν τὸ δικό τους δίκιο καθὼς καὶ τὸ δίκιο τῶν ἄλλων. Ἐδῶ δὲν μιλήσαμε γιὰ τὸν ἀρχιτέκτονα πού ἀντελήφθη τὸ ἴδιο δέος καὶ τὴν ἴδια ἀπορία ζωῆς ἀπ’ τὴ δουλειά του, πού ἀντελήφθη ὁ ποιητής, ὁ μουσικὸς ἢ ὁ ζωγράφος καὶ ἀγωνιᾷ νὰ ἀποτυπώσει κάποιο ἀπὸ τὰ ἀκραῖα νοήματά της στὸν χωροχρόνο. Οὔτε γιὰ τὸν μηχανικὸ πού ἐξαντλεῖ τὰ ἀποθέματα τῆς ἰδιοφυῒας του γιὰ νὰ δώσει ζωὴ στὸ ἄψυχο ὑλικό, νὰ βάλει μέσα σ’ αὐτὸ μαθηματικὲς σχέσεις, νὰ τὸ καταστήσει πλαστικὸ καὶ κινούμενο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ σὲ κάποια ἰδέα τέχνης. Δὲν εἴχαμε ὑπ’ ὄψιν μας τὸν Ἰκτίνο, τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς Ἀναγέννησης, τὸν Σινάν ἢ τὸν Γκάουντι. Ἐδῶ θελήσαμε νὰ μιλήσομε γιὰ ὀργανωμένα πράγματα καὶ τὶς μεταξὺ των σχέσεις. Καὶ νὰ μιλήσομε κριτικά. Ὠρισμένοι θὰ θελήσουν νὰ μᾶς καταλάβουν. Οἱ ἄλλοι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν κατ’ ἀνάγκην.»
συνεχίζεται...
Πολύ ενδιαφέρον. Αδημονώ για τη συνέχεια. Πολλά από τα αναφερόμενα σημεία αξίζουν προσοχής και σχολιασμού. Θα παραμείνω σε ένα που μ΄έκανε ιδιαίτερη εντύπωση χωρίς ασφαλώς να θεωρώ άλλα μικρότερης σημασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατανόηση των μηχανισμών απομύζησης, παραπλάνησης, black out, θα βοηθήσει τη στροφή προς την αναζήτηση λύσεων με ουσιαστικό περιεχόμενο, διαφορετικό απ΄αυτό του χουλιγκανισμού, μιας δηλαδή γενικευμένης και αόριστης δυσαρέσκειας που στρέφεται σε λάθος στόχους, όπως πολύ όμορφα αναφέρεται στο άρθρο "Οἱ γενικές καταστάσεις, ἰδεολογίες καί συστήματα δημιουργοῦν συνειδήσεις καί συμπεριφορές, καί ἡ στεῖρα ἐμμονή στήν ἀποκλειστική κριτική προσώπων δέν ὁδηγεῖ πουθενά".