Ὅπως ἡ πολυνομία καὶ τὸ νομικὸ χάος ὑποκρύπτουν μία ἐγγενῆ προδιάθεση πρὸς τὴν παράβαση καὶ τὴν παρανομία, τὶς ὁποῖες ἀδυνατώντας ἢ μὴ θέλοντας νὰ ἀντιμετωπίσουν προσπαθοῦν νὰ ἐπικαλύψουν, ἔτσι καὶ ἡ ἐπίμονη ἀναφορὰ σὲ κάθε εἴδους «ἀλλαγὴ» συμβαδίζει μὲ ἕναν ὀργανισμὸ ποὺ γιὰ ἱστορικοὺς λόγους «ἀρνεῖται» πεισματικὰ νὰ ἀλλάξει.
Διαρθρωτικὲς ἀλλαγές. Ἀλλαγὲς δομικές. Ἀλλαγὲς μέσῳ προεκλογικῶν προγραμμάτων. Ἀλλαγὲς νοοτροπίας. Εἰς μάτην. Ἡ ἄφθονη ποικιλία «ἀλλαγῶν» πού συναντᾶται στὴν ἐπίσημη ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τραγικὴ πολιτική, κοινωνική, οἰκονομικὴ καὶ κυρίως πνευματικὴ κατάσταση τῆς χώρας, ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὸ συμπέρασμα ὅτι ἀπουσιάζουν οἱ προϋποθέσεις γιά ὁποιασδήποτε μορφῆς ἀλλαγή. Μέ λίγη προσοχή θὰ ἐπισημανθεῖ τὸ πρωτοφανές, ὅτι δηλαδὴ μία ἁπλὴ λέξη ἀποδείχτηκε ἀρκετὴ νὰ στηρίξει ἕνα ὁλόκληρο πολιτικὸ καθεστώς, ἀλλὰ καὶ νὰ βγάλει στην ἐπιφάνεια –κάτι πού εἶναι σαφῶς θετικὸ σέ σχέση μέ τίς προγενέστερες ἐποχές σκότους - ἕνα ἀπὸ τὰ χειρότερα πρόσωπα τοῦ νεοέλληνα. Στήν οὐσία τους ὅμως τά πράγματα παρέμειναν ἴδια καί ἀπαράλλακτα.
Ἀντικειμενικὴ προϋπόθεση κάθε διαδικασίας ἀλλαγῆς εἶναι ὄχι ἡ πρόθεση, ἐξαγγελία, ἡ πρωτοβουλία τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ ἡ ἐνεργός συμμετοχὴ ὁλοκλήρου του κοινωνικοῦ σώματος. Γιὰ νὰ κινηθεῖ ὅμως δημιουργικὰ τὸ κοινωνικὸ σῶμα ἀπαιτεῖται πνευματικὴ ζωή ἀντί τῆς ἀναπαραγωγῆς μύθων πού καθηλώνουν. Ἀπαιτεῖται κυκλοφορία και ἀντιπαράθεση ἰδεῶν, ἄνευ τῶν ὁποίων οἱ οἰκονομικοί πίνακες καί τά διαγράμματα ἀποτελοῦν τράπουλα σημαδεμένη, καὶ ὄχι κλείσιμό τους στὸ ὑπόγειο.
Ἡ βαθειὰ καὶ μονοδιάστατη ἀπολιτικότητα μιᾶς κοινωνίας εἶναι ἰσχυρή ἔνδειξη ἀπουσίας διανόησης. Αὐτό τό φαινόμενο στὸ ἑλλαδικὸ κράτος, λόγῳ τῆς πνευματικῆς ὑστέρησης, ἔχει διαστάσεις πρωτοφανεῖς, καί ναρκοθετεῖ συνεπῶς ἐξ ἀρχῆς κάθε δυνατότητα ἀλλαγῆς. Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες οἱ ὅποιες προσπάθειες ἀλλαγῆς μόνον ἀλλαγὴ δὲν ἐπιδιώκουν, ἔχουν «πραξικοπηματικὸ» χαρακτήρα, εἴτε ἐκδηλώνονται ὡς στρατιωτικὸ πραξικόπημα εἴτε ὡς πράξη κοινοβουλευτική. Αὐτό σημαίνει ἀλλαγή πολιτικῆς μέ λαό ἐν ὑπνώσει. Θὰ εἶναι λάθος ἡ τελευταία πρόταση νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς ὑποτίμηση τῆς «κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας» ἢ ὡς δικαίωση π.χ. τῆς ἑπταετίας. Διότι πέραν ἀναλόγων ἐπφανειακῶν ἀξιολογήσεων τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ ἀδρανής πολιτικά φύση τοῦ ἑλλαδικοῦ κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ μαζὶ μὲ τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργεῖ, τὴν ἴδια ὥρα δρομολογεῖ νομοτελειακὰ μόνο «πραξικοπηματικὲς λύσεις» πού μόνο σέ ἀλλαγές καί ἀνατροπές δέν ὁδηγοῦν. Σὲ ἕνα τέτοιο σύνολο «πραξικοπηματικῶν λύσεων» ἀνήκει καὶ τὸ σημερινὸ μνημόνιο.
Ὁ νεοέλληνας, πείθεται μὲ εὐκολία χαρακτηριστικὴ ὅτι ἡ ὁποιασδήποτε κοινωνικὴ ἀλλαγή, θετική ἤ ἀρνητική, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἀκολουθῶντας τό « ἐθνικό σπόρ» θὰ παρακολουθεῖ ὡς ἀνεύθυνος θεατὴς καιροφυλακτῶντας γιὰ ἄμεσο ἀτομικὸ ὄφελος, μπορεῖ νὰ προέλθει μὲ μόνη τὴν πρωτοβουλία τῶν πολιτικῶν. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση ἐμμέσως τοῦ ὑποβάλλεται ἀπὸ μία διαρκῆ ἐναλλαγὴ πραξικοπηματικῶν –κοινοβουλευτικῶν ἢ στρατιωτικῶν- ἐνεργειῶν ποὺ διατρέχουν σύνολη τὴν νεοελληνικὴ ἱστορία. Ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν ἐκπληκτικὴ εὐκολία ποὺ ὡς φορεῖς ἀλλαγῆς δημιουργοῦνται ἢ μετονομάζονται κόμματα. Οἱουδήποτε μεγέθους. Κάθε δυνατότητα ἀλλαγῆς ἀπὸ τὰ κάτω –δηλαδὴ πραγματικῆς καὶ οὐσιαστικῆς ἀλλαγῆς – στὸν νεοέλληνα εἶναι ἀδιανόητη.
Ἡ κοινωνία μας νοερὰ ἀποδέχεται καὶ ἐπικροτεῖ ὅτι ἡ ἐξουσία δὲν προέρχεται ἀκριβῶς ἐκ τοῦ λαοῦ, οὔτε ἀσκεῖται ὑπὲρ «τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἔθνους», ὅπως παμπόνηρα ἐν εἴδει διάζευξης ἀναφέρει τὸ Σύνταγμα, ἀφήνοντας σαφῆ ἐρωτήματα γιὰ τὸ ἐν Ἑλλάδι ἱστορικὸ καὶ ποιοτικὸ περιεχόμενο τῶν δύο ἐννοιῶν. Ἀντὶ γιὰ τὶς ἀναπόφευκτες συνταγματικὲς θολοῦρες πού δὲν μποροῦν νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν πραγματικότητα, ὁ νεοέλληνας ἀντιλαμβάνεται, ἐνστερνίζεται καὶ ταυτόχρονα ὑπερασπίζεται - ἀφοῦ οἱ θολοῦρες ἐκεῖ τὸν σπρώχνουν - ὅτι ἡ ἐξουσία πηγάζει ἐκ τοῦ «ποδοσφαίρου» καὶ ἀσκεῖται ὑπὲρ πάσης πολιτισμικῆς καὶ πολιτικῆς ἰσοπέδωσης καὶ ἀνυπαρξίας.
Οἱ λεγόμενοι πνευματικοὶ ἄνθρωποι, οἱ θλιβεροὶ στὴν μεγάλη τους πλειονότητα πανεπιστημιακοί, ποὺ ἀγουροξυπνημένοι πλαισιώνουν ἐσχάτως μὲ ἰδιαίτερη εὐχέρεια τὶς τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς, εἶναι οἱ κύριοι ὑπεύθυνοι ἑνὸς πνευματικοῦ ἀκρωτηριασμοῦ, ἑνὸς ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς κοινωνίας, δηλαδὴ τῆς τοποθέτησής της στὸ περιθώριο. Ὅπως καὶ γιὰ τὸν ὑποβιβασμὸ τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ παγκόσμιο κατ’ οὐσίαν πνευματικὸ καὶ πολιτιστικὸ φαινόμενο σὲ μία ἔννοια ἑλλαδικῆς ἀπόχρωσης πού μπορεῖ νὰ ἐξαργυρωθεῖ. Αὐτὴ ἡ ἀπόχρωση ἀποδεικνύεται ἐπωφελὴς καὶ σὲ ἐπίπεδο διαδηλώσεων, ὅπως ταξιτζήδων-λαμογίων καὶ λοιπῶν ἀπολίτικων ἀγανακτησμένων, ἢ ὀπαδῶν ποδοσφαιρικῶν συλλόγων πού ἡ ὁμάδα τους ὑποβιβάζεται.
Ὁ νεοέλληνας ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὸ πρόβλημα. Εἶναι γαντζωμένος πάνω του. Τὸ πρόβλημα λέγεται ἑλλαδικό κράτος . Ὄχι μόνο σὰν λειτουργία ἑνὸς προβληματικοῦ ὀργανισμοῦ πού σύν τῷ χρόνω μετέβαλλε τήν κοινωνία τῆς χώρας σέ παρά φύσιν ζούγκλα ὅπου ἡ ἐπιβίωση συναρτᾶται μέ τήν ἀλληλοεξόντωση, ἀλλὰ κυρίως ὡς ἱστορικὸ ἀπόστημα εἰς βάρος κάθε μορφῆς ἑλληνισμοῦ. Ὁ νεοέλληνας σὰν κοινωνία ἐξανδραποδίζεται πολιτισμικά καὶ ἔτσι ἐκφράζει καθημερινὰ τὴν πιὸ ἀποτελεσματικὴ συνταγὴ αὐτοκαταστροφῆς.
Τελικὰ ὁ πρωθυπουργὸς, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀπεικονίση τὴν κρισιμότητα τῶν περιστάσεων λέγοντας « ἢ ἀλλάζουμε ἢ βουλιάζουμε», ἔκανε ἕνα μικρὸ σκόπιμο(;) λάθος. Μήπως στὴν χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας ἰσχύει ὅτι «λόγῳ τῆς προωθούμενης ἀπολιτικότητας μας εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ βουλιάξουμε γιὰ νὰ ἀλλάξουμε»; Τὸ ζητούμενο πλέον εἶναι τὸ βάθος πού ἀντέχει ἡ ὑπνηλία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὅπως πολύ παραστατικά εἶπε καὶ ὁ Ἔνγκελς, «ἡ ποσοτικὴ συσσώρευση φέρνει ἕνα ποιοτικὸ ἅλμα».
| Τά λόγια και τά χρόνια ( Νῖκος Ξυλούρης-Μάνος Ἐλευθερίου –Γιάννης Μαρκόπουλος) | Νεοέλληνας ( Τζίμης Πανούσης) |
Ἡ κοινωνία μας νοερὰ ἀποδέχεται καὶ ἐπικροτεῖ ὅτι ἡ ἐξουσία δὲν προέρχεται ἀκριβῶς ἐκ τοῦ λαοῦ, οὔτε ἀσκεῖται ὑπὲρ «τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἔθνους», ὅπως παμπόνηρα ἐν εἴδει διάζευξης ἀναφέρει τὸ Σύνταγμα, ἀφήνοντας σαφῆ ἐρωτήματα γιὰ τὸ ἐν Ἑλλάδι ἱστορικὸ καὶ ποιοτικὸ περιεχόμενο τῶν δύο ἐννοιῶν.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Παμπόνηρα» και αφήνει και «σαφή ερωτήματα» για το «ποιοτικό περιεχόμενο των δυο εννοιών»;
Την εποχή που γράφτηκε η «διάζευξη» αυτή, το μισό έθνος ζούσε εκτός κράτους.
Δεν το έχει ακουστά ο αρθρογράφος;
και τωρα που ζει εντος του κρατους? γιατι υπαρχει ακομα η "διαζευξη"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι πῆρε τὸ αὐτί μου, καθ’ ὅσον ἡ αἴσθηση τῆς ἀκοῆς ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιπες λειτουργοῦν ἀρκετὰ καλά. Πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘπειδὴ ὅμως τυχαίνει τὰ δεδομένα τῶν αἰσθήσεων νὰ τὰ ἐπεξεργάζομαι λογικὰ - ἄνθρωπος ὤν – πέραν τῆς λογικώτατης παρατήρησης τοῦ προηγουμένου σχολίου, διερωτῶμαι τὸ ἑξῆς.
Ἂν θεωρεῖτε ὅτι ἡ ἀναφορὰ γίνεται γιὰ νὰ συμπεριλάβει ὅσους Ἕλληνες ζοῦσαν ἐκτὸς τῶν τότε συνόρων, πῶς ταιριάζει αὐτὸ μὲ τοὺς ὁρισμοὺς τῶν πρώτων συνταγμάτων ὅτι «Ἕλληνες εἶναι ὅσοι αὐτόχθονες πιστεύουσιν εἰς Χριστόν» ; Θυμηθεῖτε ἐδῶ.
ΥΓ
1.Στό θέμα τῆς ἀλλοίωσης, συρρίκνωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἐξυπηρέτησης τῆς τότε εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς μέσῳ μιᾶς κατασκευασμένης «ἐθνικῆς συνείδησης» ἔχω ἀναφερθεῖ σέ πολλές ἀναρτήσεις, κυρίως με ἐτικέττες 1821 καί ἑλλαδικό κράτος.
2. Παρατηρῶ, ὅτι ἀναφέρεσθε γενικά σὲ κάποιον «ἀρθρογράφο» χρησιμοποιώντας τρίτο ἑνικὸ πρόσωπο. Δὲν ξέρω ἂν τὸ κάνετε ἐπειδὴ δὲν σχολιάζετε μὲ σκοπό νὰ συζητήσετε -ὅποτε θὰ χρησιμοποιούσατε δεύτερο πρόσωπο – . Σὲ κάθε περίπτωση βρίσκω ἐνοχλητικό, καὶ ἀπαξιωτικὸ αὐτὸ τὸ στύλ.
3. Για τό τί σημαίνει "ἀλλαγή" στήν Ἑλλάδα τί γνώμη ἔχετε;
Ἐπειδὴ ὅμως τυχαίνει τὰ δεδομένα τῶν αἰσθήσεων νὰ τὰ ἐπεξεργάζομαι λογικὰ - ἄνθρωπος ὤν – πέραν τῆς λογικώτατης παρατήρησης τοῦ προηγουμένου σχολίου, διερωτῶμαι τὸ ἑξῆς. Ἂν θεωρεῖτε ὅτι ἡ ἀναφορὰ γίνεται γιὰ νὰ συμπεριλάβει ὅσους Ἕλληνες ζοῦσαν ἐκτὸς τῶν τότε συνόρων, πῶς ταιριάζει αὐτὸ μὲ τοὺς ὁρισμοὺς τῶν πρώτων συνταγμάτων ὅτι «Ἕλληνες εἶναι ὅσοι αὐτόχθονες πιστεύουσιν εἰς Χριστόν» ; Θυμηθεῖτε ἐδῶ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά ποιό τρόπο ΔΕΝ ταιριάζει;
Οι παρατηρήσεις του Γ.Κ, όπως:
«Τὸ νέο κράτος ἔπρεπε νὰ τὸ λένε βέβαια «Ἑλλάδα», δὲν ὑπῆρχε ὅμως κανένα χαρακτηριστικὸ τῶν «Ἑλλήνων», ἀφοῦ ἡ σύνθεση τοῦ πληθυσμοῦ ἦταν Ἀρβανίτες, Τοῦρκοι, Ἕλληνες, Βλάχοι, Σλάβοι, Πομάκοι, Γύφτοι κ.λπ.»
είναι αντίστοιχες με τις σημερινές νεοτάξ θεωρήσεις της πλάκας. Η «σύνθεση του πληθυσμού», και στον πληθυσμό μετράει και τους Τούρκους κατακτητές, ελέω χρησικτησίας μάλλον…
1.Στό θέμα τῆς ἀλλοίωσης, συρρίκνωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἐξυπηρέτησης τῆς τότε εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς μέσῳ μιᾶς κατασκευασμένης «ἐθνικῆς συνείδησης» ἔχω ἀναφερθεῖ σέ πολλές ἀναρτήσεις, κυρίως με ἐτικέττες 1821 καί ἑλλαδικό κράτος.
Υπήρξε ένας εθνικός προσανατολισμός, «εθνική συνείδηση» αν θες, Κοραϊκού τύπου, ―η Ελλάδα ως νεοκλασσικό―, η οποία περιφρονούσε την *υπαρκτή* εθνική συνείδηση με τις βυζαντινές της ρίζες.
Τα περί πλήρους κατασκευής «εθνικής συνείδησης» είναι μεταφράσεις στα της περιοχή μας των Ευρωπαϊκών θεωριών που αφορούν στους κατσαπλιάδες της Κεντρικής Ευρώπης ―συχνά ούτε καν αυτούς, ο Άντερσον π.χ. μελέτησε την Ινδονησία. Μεταφράσεις στο πόδι, που καταπίνουμε αμάσητες συνήθως.
2. Παρατηρῶ, ὅτι ἀναφέρεσθε γενικά σὲ κάποιον «ἀρθρογράφο» χρησιμοποιώντας τρίτο ἑνικὸ πρόσωπο. Δὲν ξέρω ἂν τὸ κάνετε ἐπειδὴ δὲν σχολιάζετε μὲ σκοπό νὰ συζητήσετε -ὅποτε θὰ χρησιμοποιούσατε δεύτερο πρόσωπο – . Σὲ κάθε περίπτωση βρίσκω ἐνοχλητικό, καὶ ἀπαξιωτικὸ αὐτὸ τὸ στύλ.
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει υπογραφή ή έστω ένα ψευδώνυμο για το ιστολόγιο, δεν ξέρει κανείς αν είναι πρωτότυπο κείμενο, παράθεμα από κάπου αλλού, απόσπασμα από κάπου, κτλ. Επομένως ο «αρθρογράφος» καλύπτει όλες τις περιπτώσεις.
3. Για τό τί σημαίνει "ἀλλαγή" στήν Ἑλλάδα τί γνώμη ἔχετε;
Το κλεμμένο από το Μιτεράν σύνθημα του ΠΑΣΟΚ;
Ας πούμε η φράση:
’Ὁ νεοέλληνας, πείθεται μὲ εὐκολία χαρακτηριστικὴ ὅτι ἡ ὁποιασδήποτε κοινωνικὴ ἀλλαγή, θετική ἤ ἀρνητική, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἀκολουθῶντας τό « ἐθνικό σπόρ» θὰ παρακολουθεῖ ὡς ἀνεύθυνος θεατὴς καιροφυλακτῶντας γιὰ ἄμεσο ἀτομικὸ ὄφελος, μπορεῖ νὰ προέλθει μὲ μόνη τὴν πρωτοβουλία τῶν πολιτικῶν.»
καταφέρνει να ξεχάσει ολόκληρη την ιστορία της ελληνικής αριστεράς, του εμφυλίου, της εξορίας, κλπ.
Ὅπως ἐσεῖς ὑπογράφετε ὡς Γνωμοδότης, ἐγὼ ὑπογράφω ὡς zaratustra. Τί ἐννοεῖτε δὲν ὑπάρχει ὑπογραφὴ ἢ κάποιο ψευδώνυμο; Δὲν ἔχετε προσέξει στὶς μέχρι σήμερα ἀναρτήσεις ὅτι ὅταν παρουσιάζεται ἀπόσπασμα ἀπὸ κάποιο κείμενο ἀπὸ βιβλίο ἢ περιοδικό, ἢ ὁποιοδήποτε ἄρθρο τέλος πάντων, ἀναφέρεται ΠΑΝΤΑ ὁ συγγραφεύς;Ἂν δὲν ἀναφέρεται κάποιο ὄνομα, τότε συγγραφεὺς εἶναι ὁ ἀναρτήσας. Ἔχετε δεῖ σὲ ἄλλα ἱστολόγια κάποια διαφορετικὴ πρακτική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί εἴδους ὑπονοούμενα - ἂν ὄντως δὲν πρόκειται περὶ καραμπινάτης ἀπροσεξίας - ἀφήνετε; Τί θὰ πεῖ : τὸ «ἀρθρογράφος» καλύπτει ὅλα τὰ ἐνδεχόμενα; Δηλαδὴ καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ δημοσιεύω κείμενο ἄλλου ὡς δικό μου;
Ὅτι καὶ νὰ συμβαίνει ὅμως καταλήγετε καὶ σὲ ἕνα ἄλλο αὐθαίρετο συμπέρασμα. Λέτε «δὲν ξέρει κανεὶς ἂν εἶναι πρωτότυπο κείμενο, παράθεμα ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ, ἀπόσπασμα ἀπὸ κάπου». Ἐπειδὴ ἐσεῖς εἴτε λόγω ἀπροσεξίας, κακοπιστίας, ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο δὲν βλέπετε εἴτε τὸ zaratustra, εἴτε τὶς διάφορες ἀναφορὲς σὲ συγγραφεῖς κειμένων ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τοῦ ἰστολογίου γίνονται, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι ἐπισκέπτες ἔχουν τὴν ἴδια γνώμη μέ σᾶς. Ἄκου « …δὲν ξέρει κανείς…». Νὰ θυμίσω λοιπὸν πρόχειρα μερικὰ ὀνόματα ποὺ ἔχουν ἀναφερθεῖ. Ἠλίας Πετροπουλος, Γεράσιμος Κακλαμάνης, Δημήτρης Κιτσίκης, Κωστὴς Παπαγιώργης, Θέμος Κορνάρος, Νόαμ Τσόμσκυ, Ἐντουάρντο Γκαλεάνο, Γκὸρ Βιντάλ, Βασίλης Ραφαηλίδης, Περικλῆς Γιαννόπουλος, Νίκος Καροῦζος, Χρῆστος Βακαλόπουλος, Δημήτρης Δημητριάδης, Παναγιώτης Κονδύλης, Ἄρνολντ Τόϋνμπη, Λακης Σάντας, Ἄρης Ἀλεξάνδρου, Ἕκτωρ Κακναβάτος, Μαριάννα Κορομηλά, Μανώλης Ρασούλης…Καὶ πολλὰ ἄλλα ὀνόματα πού μπορεῖ νὰ μὴν φαίνονται στὸ πλάϊ, στὶς ἐτικέτες, ἀλλὰ ὅπως καὶ τὰ προαναφερθέντα ἀναφέρονται σὲ κάθε ἀνάρτηση.
Πᾶμε στὴν οὐσία τώρα τῶν σχολίων σας…
Ἡ φράση μου πού χρησιμοποιήσατε γιὰ νὰ ἀποφανθεῖτε ὅτι διαγράφω τὴν ἱστορία τῆς ἀριστερᾶς, ἀναφέρεται στὸ κυρίαρχο χαρακτηριστικό τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας – μὲ εὐθύνη τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας ὅπως ἔχω ἀναφέρει, μὴν μὲ κάνετε νὰ ξαναγράψω ὅλη τὴν ἀνάρτηση στὰ σχόλια. Ἂν διαβάσετε τὰ συμφραζόμενα περὶ μνημονίου θὰ τὸ καταλάβετε καλύτερα.
Τὸ νὰ κάνετε ὅτι δὲν βλέπετε καὶ νὰ καλύπτετε τὴν νεοελληνικὴ μιζέρια, χρησιμοποιώντας τὴν ἱστορία τῆς Ἀριστερᾶς, τί νὰ πῶ. Φτάνει νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ μίζερη νεοελληνικὴ κοινωνία ἀντὶ νὰ ἐπιβραβεύσει, ἐκλογικὰ ἔστω τὴν Ἀριστερά, τὴν ἀφήνει στὸ περιθώριο δίνοντάς της μονοψήφιο ποσοστό.
Ἡ μίζερη νεοελληνικὴ κοινωνία πάει ἀκόμα παραπέρα. Οὔτε στὶς δημοσκοπήσεις βρὲ ἀδελφὲ δὲν δίνει μία ψῆφο παραπάνω στὴν Ἀριστερά. Φοβᾶται ἀκόμα κι αὐτό. Σήμερα πού ἡ κατάσταση ἔχει φτάσει στό ἀπροχώρητο. Ἡ τηλεορασόπληκτη νεοελληνικὴ κοινωνία μὲ τὴν στάση της διαγράφει τὴν Ἀριστερά.
Καὶ γιὰ νὰ τὸ ὁλοκληρώνουμε τὸ θέμα, κατὰ πόσο δηλαδὴ ξεχνάω καὶ τί ἀκριβῶς ξεχνάω. Στὴν ἀνάρτηση τῆς 17ης Αὐγούστου 2011 μὲ τίτλο « Ταξικὴ συνείδηση, «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ πνευματικὴ ἔρημος…» ὑπάρχει τὸ ἑξῆς: «…Ἂν ὁ πατριωτισμὸς σὲ ἐπίπεδο κοινωνικῶν ὁμάδων ἔχει ἢ ὄχι ἀντικρυσμα καὶ ἄρα γίνεται ἀποδεκτός, θὰ φανεῖ στὴν πράξη. Στὰ πλαίσια τῆς ἱστορίας τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους ἡ μόνη περίπτωση συλλογικῆς καὶ ἐλεύθερης συνειδητῆς ἐκδήλωσης πατριωτισμοῦ ἦταν ὁ ἀγώνας τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πού εἶχε πολὺ συγκεκριμένο ὀργανωτὴ καὶ πολὺ συγκεκριμένο ταξικὸ περιεχόμενο. Ὁ νοῶν νοείτω…». Δεῖτε ἐδῶ
Νὰ σᾶς πῶ γιατί ΔΕΝ ταιριάζει. Ὅταν μοῦ λέτε ὅτι ἡ χρήση τοῦ ὄρου «… καὶ τοῦ ἔθνους» - στὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος - ὅταν πρωτογράφηκε ἐννοῦσε τοὺς Ἕλληνες ἐκτὸς τῶν τότε συνόρων, βρίσκεται σέ καταφάνερη ἀντίφαση μέ τόν ὁρισμό τοῦ « Ἕλληνος» ὡς «αὐτόχθονος πιστεύοντος εἰς Χριστὸν»-τόν ὁποῖο ὁρισμό προφανῶς καί δέν δέχομαι. Φαντάζομαι συμφωνεῖτε ὅτι ἕνας αὐτόχθων δὲν μπορεῖ νὰ βρίσκεται ἐκτὸς συνόρων. Ἐκτὸς ἂν ἰσχυρίζεσθε ὅτι κάποιοι ὄντως αὐτόχθονες τὴν ἐποχὴ τοῦ Συντάγματος τῆς Ἐπιδαύρου μετοίκησαν ἐκτὸς συνόρων τὰ ἑπόμενα χρόνια, καὶ σὲ αὐτοὺς ἀναφέρεται τὸ «…καὶ τοῦ ἔθνους». Ὅπως καί ὁ προηγούμενος ὁρισμός ἔτσι καί τό "..καί τοῦ ἔθνους" γιά μένα εἶναι νομικίστικο τερτίπι.
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ διαφορά μας μᾶλλον ἔγκειται ὅτι ἐγὼ στὸν ὄρο «ἑλληνικὸς» δίνω κυρίως πολιτισμικὸ περιεχόμενο καί δευτερευόντως ἐθνικό περιεχόμενο, ὁ ὁποῖος ὅρος περιέχει ὅλους τους λαοὺς μιᾶς διαχρονικὰ πολυεθνικῆς περιοχῆς σὲ συνεχόμενες ἱστορικὲς περιόδους. Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ὀθωμανική. Ἀγνοῶ τὰ σχετικὰ μὲ κατσαπλιάδες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης. Ξέρω ὅμως ὅτι τὴν ἀνυπαρξία πραγματικῆς ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τὴν ὑποκατάστασή της μὲ νομικίστικα τερτίπια ἀντίστοιχα τῶν Σκοπίων πού μέσω τοῦ Συντάγματος τους καθιερώνονται ὡς Μακεδόνες, τὴν πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Γιὰ τὴν παρατήρηση σχετικὰ μὲ τὴν ἀνάλογη ἄποψη τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη, σχετικὰ μὲ τὴν σύνθεσή τοῦ τότε πληθυσμοῦ, καὶ τὸν χαρακτηρισμό της ὡς ἀντίστοιχη τῶν νεοταξικῶν, πολὺ ἁπλὰ δὲν θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν χαρακτηρισμό. Ἂν ἕνας νεοταξίτης ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σφαιρική καὶ ὄχι ἐπίπεδη δὲν εἶμαι ἠλίθιος νὰ ἀντιπαρατεθῶ μαζί του στὸ συγκεκριμένο ὑποστηρίζοντας τήν ἐπιπεδότητά της. Ἡ ἀντιπαράθεσή μου μαζί του θὰ γίνει σὲ ἰδεολογικὸ καὶ πολιτκὸ ἐπίπεδο καὶ ὄχι σὲ ἐπίπεδο πραγματικῶν δεδομένων τὰ ὁποῖα αὐτός, λόγῳ πιθανῆς δικῆς μου ἀδυναμίας καὶ ἀνεπάρκειας μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖ καλύτερα. Διότι ἄν ἀμφισβητήσω καί ἀντιπαρατεθῶ ἐπί πραγματικῶν δεδομένων εἶμαι ἀναποτελεσματικός καί χαμένος ἀπό χέρι.