Στήν ἀνάρτηση μὲ τίτλο "Μιά γόνιμη αὐτοκριτική τῆς ἀγανάκτησης.." τῆς 20/6/2011, σχετικὰ μὲ τὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀγανακτησμένων, εἶχα διατυπώσει κριτική, ὅπως καί τὶς σοβαρές μου ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸ μέλλον τους, ἂν δὲν ἐπληροῦντο σταδιακὰ ὠρισμένες προϋποθέσεις ποὺ σχηματικὰ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν μὲ τὸν ὄρο « ὀργανωμένη καὶ συγκροτημένη πολιτικὴ διεκδίκηση καὶ ἔκφραση».
Τὸ πολύ ἐνδιαφέρον κείμενο τῶν «4 βημάτων» , τῆς 9/8/2011, δίνει μία ἄποψη γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ πάρει σάρκα καὶ ὀστᾶ αὐτὸς ὁ ὅρος. Συμφωνῶ πλήρως μέ τις διαπιστώσεις του γιά τά ΜΜΕ, γιά το μαῦρο σκοτάδι καί το πλιάτσικο πού ἐπικρατεῖ στήν χρηματοδότηση Μ.Κ.Ο. ( ἄς μοῦ ἐξηγήσει κάποιος τί σόϊ μὴ κυβερνητικὴ ὀργάνωση εἶναι αὐτή πού χρηματοδοτεῖται ἀπὸ τὸ κράτος), μὲ ὅσα γράφει γιά τήν παραπλανητική προβολή ὡς παγκόσμιων κακοποιῶν, κρατῶν ὅπως ἡ Βόρειος Κορέα καί τό Ἰράν, γιά τήν καθιέρωση τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, ὅπως καί μέ ἀρκετές διαπιστώσεις γιά τό ἑλληνικό πολιτικό καί κομματικό σκηνικό. Ὑπάρχουν βέβαια και διαφωνίες, πού δίνουν ἀφορμές γιά κάποιες πρόσθετες σκέψεις πάνω στό περιεχόμενο πού προσλαμβάνουν, στήν χώρα μας είδικώτερα, οἱ ἔννοιες «ταξική συνείδηση» καί «ἐθνική ἰδεολογία».
Μιά διαφοροποίηση, πού σέ μεγάλο βαθμό συναρτᾶται μέ τον καθοριστικό καί καταστροφικό ρόλο πού ἀποδίδω παρακάτω στήν νεοελληνική ἐθνική ἀστική ἰδεολογία τῆς ὁποίας ἡ ἐπίσημη νεοελληνική ἱστορία ἀποτελεῖ τόν κύριο τροφοδότη. Δηλαδή:
Μπορεῖ νά ὑπάρξει ἐνόχληση καὶ νά θεωρηθεῖ ὅτι ἀπόψεις σάν αὐτὴ χρηματοδοτεῖται ἀπὸ κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Π.χ. Σόρος. Ἀλλὰ πόσο ἀξία μπορεῖ νὰ ἔχει μία τέτοια ἐνόχληση, ὅταν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύσταση τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐθνικοῦ κράτους χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ δυτικὰ κεφάλαια, δηλαδή τούς Σόρος τῆς τότε ἐποχῆς, ἐνοχλεῖ πολὺ λιγώτερο ἕως καθόλου; Ἄλλωστε, ἁπλά καί μόνο ἡ θεωρία χρηματοδότησης ἀπὸ τὸν Σόρος – γιὰ τοὺς δικούς του λόγους οἱ ὁποῖοι καί σαφῶς χρήζουν ἐξέτασης- μιᾶς ἔρευνας γύρω ἀπὸ τὴν σφαιρικότητα τῆς Γῆς, μᾶς ἀφήνει ἀκάλυπτους ἄν τὴν δεχτοῦμε ὡς ἐπίπεδη.
Σίγουρα οἱ καταστάσεις πού ἀντιμετωπίζουμε, σὰν ξεχωριστὰ ἄτομα ἀλλὰ κυρίως σὰν κοινωνία εἶναι ἰδιαίτερα ὀξυμμένες καὶ κρίσιμες. Πιθανὸν ἡ ἄποψη πού πολλάκις ἔχω διατυπώσει καὶ ἐπαναλαμβάνω ἐδῶ, νὰ θεωρηθεῖ πολυτέλεια λόγῳ τῆς κρισιμότητας τῆς ἐποχῆς πού ζοῦμε. Νομίζω ὅμως ὅτι αὐτὴ ἡ κρισιμότητα τήν ἰσχυροποιεῖ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ μὲ τὴν καταπολέμηση τοῦ συμπτώματος ( μνημόνιο, ἐξάρτηση, χρεωκοπία κ.λπ.), πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε καὶ τὴν ΑΙΤΙΑ τοῦ προβλήματος. Νὰ φτάνουμε δηλαδὴ ὅσο πιὸ κοντὰ στὴν ρίζα του μποροῦμε.
Ὅποιος ἀσχολεῖται μὲ τὴν ρίζα τῶν προβλημάτων πρέπει ἀναγκαστικὰ νὰ ἐμβαθύνει στὴν ἀποβλακωτικὴ νεοελληνικὴ καὶ βαθιὰ ἀνθελληνικὴ ἀστική ἰδεολογία, ἡ ὁποία γιά χάρη μιᾶς ἰδέας ξενόφερτης, δηλαδή τῆς ἐθνικῆς ὁμοιομορφίας, ἰσοπέδωσε τούς διαφορετικούς ἀλλά ἁρμονικά καί πολιτισμικά λειτουργοῦντες ἑλληνισμούς τῆς εὐρὐτερης περιοχῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, Βαλκανίων, Καυκάσου καί Μικρᾶς Ἀσίας, τούς συρρίκνωσε καί τούς ὑποβίβασε μαζί μέ την Ὀρθοδοξία, ἐνσωματώνοντάς τους σέ μιά ἐθνική ἰδεολογία ἐπίπλαστη. Στόχος αὐτή νά ἀποτελεῖ τὴν ἰδεολογικὴ στήριξη τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐθνικοῦ κράτους-φούσκα, καὶ τῆς πλήρως ἐλεγχόμενης ἀστικῆς του τάξης-παρωδίας, παρασιτικῆς ἀπό τήν κορφή μέχρι τά νύχια, ποὺ λειτούργησε μὲ τὸ ἀζημίωτο καὶ ἀποκλειστικὰ γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς στὸν χῶρο τῆς εὐρύτερης Ἀνατολικῆς Μεσογείου πού καταλάμβανε ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία. Δηλαδὴ γιὰ τὸν λόγο γιά τόν ὁποῖο συστάθηκε το κράτος αὐτό.
Τό ζητούμενο τῆς ἐθνικῆς ὁμοιομορφίας σέ ἕνα χῶρο πολυεθνικό, καί ἡ ἀντίστοιχη πολιτισμική ἰσοπέδωση ἐκμηδένισε κάθε δυνατότητα κοινωνικῆς διεργασίας. Ἀποτέλεσματα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς στρέβλωσης εἶναι τά ἑξῆς φαινόμενα: ἡ ἰδιάζουσα σχέση ἀντιπαλότητας μεταξύ ἑνός ληστρικοῦ κράτους πελάτη ἰδιωτικῶν συμφερόντων καί τῆς κοινωνίας πού σταδιακά τό μιμήθηκε, ὅπως καί ὁ διαρκής κοινωνικός ἐμφύλιος. Καί τά δύο φαινόμενα ἄνευ ὁποιουδήποτε συνειδητοῦ ταξικοῦ περιεχομένου.
Ὁ στόχος τῆς κοινωνικῆς στασιμότητος μέ μοχλό τήν πνευματική καθυστέρηση, ὥστε τό ἑλλαδικό κράτος να παραμείνει συνεπές μέ τούς ἀρχικούς λόγους σύστασης καί λειτουργίας του, παρουσιαζόταν κάθε φορά καί μέ διαφορετικό περιτύλιγμα, προσαρμοσμένο στίς ἀνάγκες τῆς δυτικῆς πολιτικῆς. Πότε ἡ Μεγάλη Ἰδέα γιά τήν ὑποτιθέμενη ἀπελευθέρωση τῶν ἀλυτρώτων ἑλληνικῶν ἐδαφῶν πού συνετέλεσε στήν συρρίκνωση τοῦ ἑλληνισμοῦ, πότε ἡ θεωρία τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ, τῶν ἐθνικοφρὀνων καί τῶν μιασμάτων, πότε ὁ ἄνεμος τῆς Ἀλλαγῆς, πότε ὁ «ἐκσυγχρονισμός» καί οἱ Ὀλυμπιακοί ἀγῶνες τῆς ντόπας καί τῆς ρεμούλας. Ὅλα τά παραπάνω εἶναι ἐκφράσεις τῆς ἴδιας ἐθνικῆς ἰδεολογίας ὡς μέσον ἐλέγχου καί ἐπιβολῆς τῆς ἀστικῆς τάξεως στήν κοινωνία.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς μοχλοὺς τῆς εὐρωπαϊκῆς διπλωματίας γιά τήν πνευματική, πολιτική καὶ πολιτιστική καθυστέρηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὑπῆρξε τὸ λεγόμενο «γλωσσικό» τοῦ Ψυχάρη, πού σὲ κρίσιμες στιγμὲς τῆς πολιτικῆς ζωῆς ἔβγαινε ἔκτοτε μὲ διάφορες μορφὲς στὸ πολιτικὸ προσκήνιο. Γιὰ τὸ «γλωσσικὸ» καὶ τὴν ἑλλαδικὴ ὀμφαλοσκόπηση τῆς γενιᾶς τοῦ 30, πού συνέβαλε καθοριστικά μὲ τὸν τρόπο της ὡς διανοητική ἡγεσία στὴν καθήλωση τῶν πολιτικῶν ἡγεσιῶν καί στήν πνευματικὴ στασιμότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, θὰ δοῦμε ἀναλυτικώτερα σὲ μελλοντικὴ ἀνάρτηση. Ἄμεση συνέπεια ἡ μηδενική γηγενής ἐπιστημονική παραγωγή καί ἡ παρεμπόδιση ἀνάπτυξης τοῦ σοσιαλισμοῦ. Γιὰ τὸν κομβικὸ ρόλο τῶν διανοουμένων στὴν πορεία ἑνὸς λαοῦ καί εἰδικότερα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔχω γράψει στήν ἀνάρτηση Μήν βαράτε μόνο τούς πολιτικούς, ὑπάρχουν καί οἱ "διανοούμενοι"... Καθόλου περίεργο πού ἡ χώρα τίς τελευταῖες δεκαετίες, μετά τήν κατακύρωσή της πλήρως στό δυτικό στρατόπεδο, κινεῖται "πολιτικά" μεταξύ τοῦ δεξιοῦ δωσιλογισμοῦ, χαφιεδισμοῦ καί τραμπουκισμοῦ καί τοῦ μικροαστικοῦ σοσιαλισμοῦ τοῦ βολέματος καί τῆς ἁρπαχτῆς, ἡ δέ ἀριστερά βολοδέρνει ἀνώριμη καί χιλιοδιασπασμένη - ὅτι ἀκριβῶς ἤθελε καὶ ἐπεδίωξε ὁ ξένος παράγοντας.
Τό ἑλλαδικό κράτος καί ἡ ἰδεολογία του βρίσκονται κοντά στήν ρίζα τοῦ προβλήματος. Ἡ σημερινή ἑλληνική κοινωνική πραγματικότητα μέσα ἀπό αὐτό τό πρῖσμα πρέπει νά ἀναλυθεῖ. Δέν ὑπάρχει οἰκονομικό πρόβλημα, ἀντίθετα ὑπάρχει τεράστιο πολιτικό καί ἱστορικό πρόβλημα, τό ὁποῖο οἱ φορεῖς τῆς "ἐθνικῆς" ἰδεολογίας καλύπτουν. Ὅπως ἡ ἐργασία, ἔτσι τό χρέος καί ἡ παραγωγή πλούτου, κατά βάσιν εἶναι πνευματικῆς φύσεως φαινόμενα. Ἡ οἰκονομική κατάρρευση προϋποθέτει πολιτισμική κατάρρευση, καί πνευματική καθυστέρηση. Γι’ αὐτό καί οἱ οἰκονομολόγοι εἶναι ἀκατάλληλοι γιά τήν ἀντιμετώπισή τους. Τυχαῖο εἶναι ὅτι τὸ μοναδικὰ σταθερὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς «ἑλλαδικῆς πολιτικῆς» ἐδῶ καὶ 200 χρόνια, ἀνεξαρτήτως προσώπων, εἶναι ἡ συνεχὴς παραγωγὴ χρεῶν; Τυχαῖα ἡ καταλήστευση τοῦ δημοσίου πλούτου καί οἱ ἀνεκμετάλλευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς νά ἐκδηλώνεται ἡ παραμικρή προσπάθεια ἀντίστασης; Φυσιολογική ἀντίδραση μιᾶς κοινωνίας πνευματικά καί πολιτικά λωβοτομημένης.
Τυχαῖο γεγονὸς ἡ ἀναιμική ἕως μηδαμινὴ ἀντίδραση ἑνὸς ἀποβλακωμένου λαοῦ πού τὸν ἔφτυναν καὶ νόμιζε ὅτι βρέχει; Τήν ἴδια ὥρα πού φαντασιωνόταν, βλέποντας τόν ἑαυτό του στό εὐρωπαϊκό καθρεφτάκι, ὅτι εἶναι ὁ μοναδικός κληρονόμος καί ἀπόγονος τῶν ἐνδόξων ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων; Τελευταῖα ἄρχισε καί νά ἀγανακτεῖ μέ τούς ντόπιους ἐξουσιαστές, στούς ὁποίους ὁ ἴδιος ἔστρωσε τό ἔδαφος. Ἄξιος ὁ μισθὸς τῶν προπαγανδιστῶν τῆς νεοελληνικῆς ἀστικῆς ἐθνικῆς ἰδεολογίας, οἱ ὁποῖοι ἀπετέλεσαν καί τόν προπομπό τῶν σημερινῶν ἀντικαταστατῶν τους, ἀφοῦ πλέον μέ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἐκ Βορρᾶ κινδύνου τά ψωμιά τους τελειώσανε. Τόν καθαρά ταξικό της ρόλο στήν ἀποβλάκωση, τήν παραπλάνηση καί τήν ἀπόκρυψη, ἀναλαμβάνουν πλέον νά παίξουν τά ἄκρως διεφθαρμένα καί «ἀπολίτικα» ΜΜΕ, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ νέα μορφή δυτικῆς δημοκρατίας, δηλαδή ὁ ληστρικός φιλελευθερισμός,.
( Παρένθεση: Ποιές εἶναι ἀλήθεια οἱ ἀναλογίες τοῦ ἑλλαδικοῦ πολιτικοῦ προβλήματος μέ τό ἀντίστοιχο εὐρωπαϊκό πολιτικό, πού ὅλο καί εὐκρινέστερα ξεπροβάλλει; Μήπως καί ὁ εὐρωπαϊσμός εἶναι καί αὐτός μιά φούσκα χωρίς θεμέλια, σάν τόν ἑλλαδισμό;)
Ἡ εὐρωπαϊκή πολιτική, μέσῳ τῆς διανόησης καί τῆς νεοελληνικῆς ἀστικῆς ἐθνικῆς ἰδεολογίας, κατάφερε γιά τούς προαναφερθέντες δικούς της λόγους, νά ἀποβλακώσει καί νά διαμορφώσει τήν ἑλληνική κοινωνία, δηλαδή νά δημιουργήσει καί νά καθιερώσει μία ἀστικὴ τάξη ἀεριτζίδικη καὶ ἁρπακολατζίδικη πού μοναδικό της στόχο εἶχε τὴν διατήρηση τῶν «κεκτημένων» της καὶ τὴν λαφυραγώγιση τοῦ λαοῦ μέσῳ τοῦ δημοσίου ταμείου ( βλέπε ἡ Μεγάλη κεντρική γαστέρα.. ). Μέσῳ τῆς ἐπιβαλλόμενης πνευματικῆς καθυστέρησης ἡ εὐρωπαϊκή πολιτική ἐπέτυχε τήν μή ἀνανέωση καί κατά συνέπεια τήν στασιμότητα ὄχι μόνο τῆς ἀστικῆς ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων τάξεων πού μή συνειδητοποιημένες λειτουργοῦσαν καί λειτουργοῦν ὡς χυλός.Τό σκηνικό τοῦ τριτοκοσμικοῦ καπιταλισμοῦ στην χώρα μας περιλαμβάνει: Τὴν μὲν παρασιτικὴ μεγαλοαστικὴ τάξη νὰ τὴν βρίσκεις μέσα σὲ «ἀναπτυξιακὰ» ἔργα πνοῆς, σκάνδαλα, μίζες καὶ διαπλοκὲς δημοσίου καὶ ἰδιωτικοῦ τομέα, διαδρομὲς μαύρου χρήματος καί offshore ἑταιρειῶν, νά λειτουργεῖ ὄντως ταξικά ἀλλά πλήρως καί ἔξωθεν ἐλεγχόμενη. Τόν δέ ὑπόλοιπο ταξικό χυλό, μέ χαρακτηριστικά κυρίως μικροαστικά, νά πηγαινοέρχεται μεταξύ ρουσφετιοῦ, κομπίνας καί ἁρπαχτῆς, τζόγου, γηπέδου καί σκυλάδικου, ἐθνικῶν ἐξάρσεων, έπαναστατικῆς γυμναστικῆς, καταναλωτισμοῦ, ἐπίδειξης καί ἐκπομπῶν life style. Αὐτοί ὅλοι τώρα ἀγανακτοῦν. Ὀ πρότερος πολιτικός τους βίος εἶναι ἡ καλύτερη ἐγγύηση γιά τήν ἐπικράτηση τῶν πιό σκληρῶν καί βάρβαρων κοινωνικῶν μέτρων.
Ἐκφράζεται κατὰ κόρον ἡ ἄποψη ὅτι ἡ φορολογία, τὰ μέτρα τοῦ μνημονίου καὶ τοῦ μεσοπροθέσμου, ὅλη αὐτὴ ἡ πολιτικὴ σκληρῆς λιτότητας πού ἐφαρμόζει ἡ σημερινή ἐξουσία, διαρρηγνύουν τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ πλήττουν τὴν κοινωνικὴ συνοχή. Πρόκειται γιὰ μία ἀκόμη περίπτωση ἀδυναμίας τῆς κοινωνίας νά κατανοήση τήν πολιτική πραγματικότητα στὴν σωστή της διάσταση. Ἀκριβῶς τὸ ἀνάποδο συμβαίνει. Λόγῳ ἀνύπαρκτης κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἀπουσίας κοινωνικῶν διεργασιῶν, ὅλες αὐτὲς οἱ πολιτικὲς περνᾶνε χωρὶς οὐσιαστικὴ κοινωνικὴ ἀντίδραση.
Ἡ σιγουριά καί τό μαξιλάρι τῆς ἐξουσίας εἶναι ὁ μικροαστός. Τὸ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ ἄνανδρο πρόσωπο του θὰ προβάλλει ἐντονώτερα ὅταν ἡ φτώχεια ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζεται, πάρει ἐκρηκτικὲς διαστάσεις. Μέχρι στιγμῆς ζώντας ἕνα κατασκευασμένο ὄνειρο, ἐστρέφετο ὁ κάθε συντεχνιακὸς μικρόκοσμος ἐναντίον ὅλων τῶν ἄλλων. Στὰ μουλωχτὰ καὶ κουτοπόνηρα. Ὅταν σφίξουν τὰ πράγματα ἡ ἀνανδρία τοῦ μικροαστοῦ θὰ χτυπήσει κόκκινο. Αὐτὸς στὸν ὁποῖο θὰ στρέψει τὴν ὀργή του δὲν θὰ εἶναι κάποιος τραπεζίτης, μεγαλοεργολάβος, κάποιος εὐνοημένος τοῦ συστήματος ἐν τέλει. Οἱ μικροαστικές συντεχνίες τόν μισθοσυντήρητο ἐκμεταλλεύονται. Ὁ τραπεζίτης, ὁ μεγαλόσχημος οἰκονομικὸς παράγοντας γιὰ τὸν μικροαστὸ ἀποτελοῦν πρότυπο καὶ ὄχι ἐχθρό, ἐπειδή πού και πού τοῦ πετᾶνε κάνα κόκκαλο.. Ἐχθρός θά εἶναι ὁ κοινωνικὰ ἀδύναμος ὁ εὔκολος στόχος. Ἀνοιχτὰ πλέον. Ὁ φτωχὸς θὰ εἶναι ὁ νέος τρομοκράτης πού καταζητεῖται ἀπὸ τὸ σύστημα. Ὁ φόβος καὶ ἡ ἀγωνία τῆς ἀνεργίας ποὺ καλλιεργεῖ στὸν μικροαστὸ ἡ θέα τοῦ ἀνέργου, τοῦ δημιουργεῖ ἐχθρότητα γιὰ τὸν κοινωνικὰ ἀπόβλητο, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ αἴτιο τῆς κακῆς του μοίρας. Μία μικρὴ γεύση γιὰ τὸ τί θὰ ἀκολουθήσει βλέπουμε στὴν περίπτωση τῶν μεταναστῶν, ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης τόσο τῶν αὐτόκλητων, μὲ τὸ ἀζημίωτο, ὑπερασπιστῶν ὅσο καὶ τῶν γιὰ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα ἀνησυχούντων ( οἱ τελευταῖοι ἄς διαβάσουν τό ἀπόσπασμα τοῦ Ἴωνος Δραγούμη στό πλάϊ τῆς σελίδας).
Οἱ μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν γιὰ τὴν παραγωγὴ πλούτου καὶ τὴν ἰδιοποίησή του ἀπὸ τὰ ὑψηλὰ οἰκονομικὰ στρώματα. Ἄν ποῦμε ὅτι ἡ αἰτία γιὰ τὴν πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου βρίσκεται καί στὸ φαινόμενο τῆς μετανάστευσης αὐτὸ καθ’ αὐτό, τότε ἀντιμετωπίζουμε ἀποσπασματικά τό ζήτημα. Ἡ μετανάστευση εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο τοῦ συστήματος, πού κλείνει τὸ μάτι στὸν μικροαστὸ γιὰ νὰ μπεῖ στὸ παιχνίδι χρησιμοποιώντας τὸν μετανάστη σὲ μαύρη ἐργασία. Τό μεταναστευτικό πρόβλημα ρίζωσε χάρη στόν μικροαστό. Αὐτὸ δέ τὸ ἐργαλεῖο, εἶναι ἀναπόφευκτη συνέπεια τῆς ἐξαγωγῆς «δημοκρατίας» καὶ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» στὶς χῶρες τῶν -σύμφωνα μὲ τὶς δυτικὲς κοσμοθεωρίες – πολιτιστικά καθυστερημένων. Συνέπειες αὐτῆς τῆς ἐξαγωγῆς θεωριῶν καὶ πολιτεύματος εἶναι καὶ τὸ ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο Εὐρώπης καὶ Δύσης γενικώτερα, ὅπως καὶ τὸ ἐργαλεῖο πού προανέφερα. Ἡ μετανάστευση δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ μέτρα ἐλέγχου συνόρων, στρατοπέδων καὶ ἀπελάσεων. Διότι τὰ μέτρα αὐτὰ εἶναι ἡ προέκταση τῶν ἀεροπορικῶν βομβαρδισμῶν, τῶν βομβῶν οὐρανίου, τοῦ χημικοῦ πολέμου, τῶν οἰκονομικῶν ἀποκλεισμῶν κ.λπ. Ἔχουν τόν ἴδιο στόχο. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ μέτρα ὁ δυτικοευρωπαῖος, διασφαλίζοντας τὴν «ἡσυχία», τὴν «τάξη» καὶ τὴν «ἀσφάλεια», ἐπιχειρεῖ ἐπικαλούμενος ὡς ἀναφαίρετό του δικαίωμα καί χρησιμοποιώντας ἐνίοτε «πατριωτικὴ» ὁρολογία, νὰ κατοχυρώσει ἕνα βιοτικὸ ἐπίπεδο πού προῆλθε ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῶν σημερινῶν ὑπαναπτύκτων. Δηλαδὴ ἐπιζητᾶ μιὰ κατοχύρωση τῶν κλεψιμαίϊκων. Ἡ θεωρία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ἀπὸ τὴν ἀνάποδη, ἐντὸς ἕδρας, μὲ πάντα τὴν ἴδια πλευρὰ νὰ ἐπωφελεῖται. Ψιλά γράμματα γιά τόν βολεμένο μικροαστό.
Βιοτικὸ ἐπίπεδο πού στηρίζεται σὲ μία καταναλωτικὴ εὐφορία προϊόντων εἰσαγωγῆς μέσῳ δανείων, παροχῶν καὶ πιστωτικῶν καρτῶν εἶναι ἀμφιβόλου σταθερότητος. Περισσότερο ἀπὸ τὴν μετανάστευση, τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο μιᾶς χώρας κατακρημνίζει ὁ συνδυασμὸς προγραμμάτων βοήθειας ( Μάρσαλ, κοινοτικῶν προγραμμάτων, καὶ ἄλλων παρομοίων…) καὶ πνευματικῆς ὑποβάθμισης. Περιγράφοντας τήν ἑλληνική περίπτωση μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτὸς ὁ συνδυασμὸς ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν πρόσδεση τῆς παραγωγῆς, τὸν ἔλεγχο τῆς πορείας τῆς δανειοδοτούμενης χώρας καὶ τὴν ἐνίσχυση τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ δανειστῆ. Τὸ μεταπολεμικὸ γερμανικὸ θαῦμα μὲ ἀμερικάνικα κεφάλαια ἔγινε, αὐτὸ ὅμως δὲν ἐμπόδισε τὴν Γερμανία νὰ ἀναπτυχθῆ οἰκονομικὰ καὶ ἀνεξάρτητα. Μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τους Γερμανούς καί τόν Ἐμφύλιο ἡ Ἑλλάδα τῶν δωσιλόγων τῆς δεξιᾶς, ἀναλόγως τοῦ μεγέθους της πῆρε πολὺ περισσότερα χρήματα, ἀλλὰ λόγῳ τῆς πνευματικῆς ὑποβάθμισης, τῆς ὁποίας τά κοινωνικά καί οἰκονομικά ἀποτελέσματα περιέγραψα προηγουμένως, ἔφτασε ἐδῶ πού εἶναι σήμερα.
Ὁ χαρακτηρισμός τῆς μετανάστευσης ὡς «ἐθνικοῦ» θέματος εἶναι μιά ἀκόμη παραλλαγή τῆς ἀδυναμίας τοῦ νεοέλληνα νά κρίνει πολιτικά. Ὁ μικροαστός ἀγανακτεῖ μὲ τὴν ἀνέγερση τζαμιοῦ, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἀλλοιώνεται ἡ πολιτιστικὴ ταυτότητα – ἀπὸ τοὺς πρωταρχικοὺς στόχους τῆς ἔξωθεν πριμοδοτούμενης «ἐθνικῆς» ἰδεολογίας ἦταν πάντα ἡ ἐπικράτηση πλήρους ἄγνοιας γιὰ τὶς βαθιὲς σχέσεις Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλὰμ – τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ καταπίνει ἀμάσητη τὴν δυτικότροπη σαβούρα ὑποκουλτούρας ἀπὸ κανάλια καὶ περιοδικά, ἐνῷ κοιτάζει ἀποχαυνωμένος τὴν ἀποκαρδιωτική ὁμοιομορφία καί τἠν «ἀναπτυξιακὴ» καταστροφὴ ἑνὸς περιβάλλοντος ὡς συνδυασμοῦ πολιτισμικῶν ἑστιῶν αἰώνων.
Χαρακτηριστική περίπτωση κόμματος πού χρησιμοποίησε - ἐκμεταλλεύτηκε τό μεταναστευτικό κῦμα γιά νά πλασσαριστεῖ ὡς πατριωτικό -ἀντιπαγκοσμιοποιητικό εἶναι τό ΛΑΟΣ, κόμμα γέννημα θρέμμα τῆς "ἐθνικῆς" ἰδεολογίας, πού δέν ἑδράζεται σέ πραγματικά κοινωνικά καί ἱστορικά θεμέλια, καί συνεπῶς λειτουργεῖ στήν ὑπηρεσία τῆς παγκοσμιοποίησης τῶν ἀγορῶν. Εἶναι μιά διαφοροποίησή μου σέ σχέση μέ τό κείμενο τῶν "4 βημάτων". Τά ράσα δέν κάνουν τόν παπά. Μέ τήν ἴδια λογική θα πρέπει νά δεχτοῦμε ὅτι καί ἡ ΝΔ σήμερα εἶναι κατά τοῦ μνημονίου. Κατά τήν γνώμη μου τό ΛΑΟΣ ἦταν καί εἶναι ἕνας χρήσιμος πολιτικός κομπάρσος, ἐκφράζει θαυμάσια τήν καφενειακή ἑλλαδική πολιτική κουλτούρα καί περισσότερο ἀπό κυνηγός κομμουνιστῶν ἤ ἀναρχικῶν γιά νά κρατάει ἐπαφή μέ τόν δεξιό χῶρο, τὀ ΛΑΟΣ εἶναι ἑξαπτέρυγο καί δεκανίκι τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἡ περί ἑξαπτέρυγων ἄποψη εἶναι καί ἡ μόνη σωστή πού ἔχει ἀρθρώσει ὁ ἀρχηγός τῆς ΝΔ, τῆς παράταξης μέ τό πιό βρώμικο καί ἁμαρτωλό πολιτικό παρελθόν στήν Ἑλλάδα. Ὅσον ἀφορᾷ τήν οὐσἰα τώρα. Τά κόμματα πρωτίστως δέν διαχωρίζονται σέ σχέση μέ τήν παγκοσμιοποίηση, ἤ σέ περισσὀτερο, λιγώτερο ἤ καθόλου πατριωτικά. Σέ ἕνα σύστημα οἰκονομικῶν καί παραγωγικῶν σχέσεων σάν τό σημερινό, τὰ κόμματα ἀνεξαρτήτως τῶν ὅποιων διακηρύξεων τους, ἀκόμα καὶ εἰλικρινῶν, λειτουργοῦν σύμφωνα μὲ τὴν ἀντικειμενική ταξική τους τοποθέτηση, ἡ ὁποία καθορίζει τήν φυσιογνωμία καί τήν πολιτική τους στάση.
Οἱ μεσαῖοι καὶ οἱ μικρομεσαῖοι φυσικά καί δὲν εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν αὐτῆς τῆς χώρας, οὔτε τοῦ καπιταλισμοῦ πολύ περισσότερο. Ἀποτελοῦν ὅμως τό κοινωνικό του θεμέλιο. Ἡ εὐθύνη τους δὲν ἔγκειται στὴν δημιουργία τοῦ προβλήματος ἀλλὰ στὴν συντήρησή του. Πολιτικὰ ἀνεύθυνοι, κοντόφθαλμοι, πρόθυμοι νὰ τρῶνε σκαμπίλια ἀρκεῖ νὰ βροῦν κάποιον ὑποδεέστερο κοινωνικὰ γιὰ νὰ ἐκμεταλλευθοῦν, ἐνστερνίζονται ὅλα τὰ ξενόφερτα πρότυπα συμπεριφορᾶς καὶ ἀποτελοῦν τὸ ἀμορτισὲρ πού ἀπορροφᾷ τίς κοινωνικές ἀντιδράσεις. Ἔμποροι πού εἰσάγουν προϊόντα ἀπό τριτοκοσμικές χῶρες καί τά πουλοῦσαν 10 και 20 φορές ἐπάνω. Ἄλλοι προβάλλονται ὡς ἄξια προς μίμηση πρότυπα ἐπιχειρηματικότητας ὅταν μεταφέρουν την ἐπιχείρησή τους σε χῶρες με μηδαμινό ἐργατικό κόστος και πραγματοποιοῦν κέρδη. Σιγά τό κατόρθωμα!!! Ὅταν κερδίζουν 500 ἀντὶ γιὰ 1000 πού ὑπολόγιζαν, ἀγανακτοῦν, μυξοκλαίγονται ὅτι χάνουν καὶ τὸ ρίχνουν στὶς ἀπολύσεις. Ὁ ἀπολυμένος ἰδιωτικὸς ὑπάλληλος, κατάλληλα ἐκπαιδευμένος ἀπό τά ΜΜΕ, μὴν μπορώντας νὰ δεῖ πέρα ἀπὸ τὴν μύτη του πιπιλάει τὴν καραμέλα τοῦ τεμπέλη καὶ ἀνίκανου δημοσίου ὑπαλλήλου. Ὁ τελευταῖος ἀγανακτεῖ ἀλλά δέν ἀπεργεῖ. Περιθωριοποιεῖ τόν εὐσυνείδητο συνάδελφό του - ἐνίοτε τόν "σπρώχνει" καί στήν παραίτηση - καί βλέποντας τό γενικευμένο μπάχαλο ἐφαρμόζει δικό του ὡράριο καί κριτήρια αποδοτικότητας αὐστηρά προσαρμοσμένα στούς βιορρυθμούς του. Ἀφοῦ ξέρει ὅτι θα γίνει ὁ πρῶτος καί εὔκολος στόχος γιατί νά μήν ἐπωφεληθεῖ τουλάχιστον; Ἐνίοτε βαράει καί μιά προσοχή στόν κομματικό προϊστάμενο. Δικηγόροι, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, βενζινάδες, γιατροί, φαρμακοποιοί, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες συμμετέχουν ἐνεργά στό τραπέζι πού τούς ἔκανε τό ἑλλαδικό τριτοκοσμικό κράτος. Ὁ καθένας ἔχει τό δικό του πιάτο. Εἰσφορές ὑπέρ τρίτων, ἐλάχιστες ἀμοιβές καί κατοχυρωμένο κέρδος, πέρα ἀπό τό παραδοσιακό φακελάκι οἱ ἐντός μίας ἡμέρας συνταγογραφήσεις καί ἐκτελέσεις συνταγῶν ἀπό ἕνα ζευγάρι ἰατροῦ-φαρμακοποιοῦ καλύπτουν τίς ἀνάγκες περίθαλψης ἑνός συντάγματος. Οἱ μεγαλοπρομηθευτές τρίβουν τά χέρια τους ἀπό τήν γαλαντομία τῶν δημοσίων λειτουργῶν. Τιμές βενζίνης στόν οὐρανό παρά τήν πτώση τῶν διεθνῶν τιμῶν πετρελαίου, πειραγμένες ἀντλίες καί νοθεῖες στίς ὁποῖες ἄν καί ὅταν γίνονται ἔλεγχοι τά πρόστιμα χαρίζονται, μέ τόν χαρίζοντα κρατικό ἀξιωματοῦχο νά ἀπολαμβάνει τιμές περίπου ἐθνικοῦ ἥρωος.
Ὁ κρατικός μηχανισμός κλείνει τό μάτι στούς μικρούς ἀπατεώνες γιά νά «δουλέψει» ἀνενόχλητος μέ τούς μεγάλους. Μὲ ἀντάλλαγμα μιά θέση στό τραπέζι, ἡ λεγὀμενη μεσαία και μικρομεσαία τάξη κρατοῦσε τὸ στόμα της κλειστὸ μπροστὰ στό μεγάλο φαγοπότι πού διαδραματιζόταν στὴν δίπλα μεγάλη τραπεζαρία, τῶν μιζῶν, τῶν ἔργων, τῆς «ἀνάπτυξης» καὶ τῆς «προόδου». Αὐτὸ ἦταν τὸ ἀντάλλαγμα. Χωρίς κοινωνική συνείδηση, ἡ διάθεση γιὰ ἀγῶνες καὶ διεκδίκηση μηδενική. Γιὰ τοὺς μικροαστοὺς ἡ κοινωνικὴ συμμετοχὴ περιορίζεται στὸ πανηγύρι γιὰ τὴν νίκη τῆς ὁμάδας τους ἢ τοῦ ντοπαρισμένου «ἀθλητῆ». Ὁ νεοέλληνας ἔχει πετύχει τό ἐκπληκτικό νά θεωρεῖται ἐνασχόληση μέ τόν ἀθλητισμό ἡ κατοχή εἰσιτηρίου διαρκείας ἤ συνδρομητικοῦ ἀθλητικοῦ τηλεοπτικοῦ προγράμματος. Ἡ δέ κοινωνικὴ διεκδίκηση φτάνει μέχρι τόν ἀποκλεισμό τῆς ἐθνικῆς ὁδοῦ, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τοὺς τοπικοὺς βουλευτές, ἐπειδὴ ἡ ὁμάδα τους τιμωρήθηκε μὲ ὑποβιβασμό. Ζῶντας τήν ψευδαίσθηση πού ἁπλόχερα προσέφερε ὁ καπιταλισμός ἡ κατρακύλα πού ἔρχεται τούς ἔπιασε στόν ὕπνο. Μοιάζουν με τον ἐπιβάτη τοῦ τρένου πού ξυπνᾶ τήν στιγμή τῆς σύγκρουσης. Ἀγανακτοῦν μέ τό μνημόνιο, ἀλλά καί ἀποστρέφονται τόν κομμουνισμό. Ἐπιμένουν νά ἀποζητοῦν τήν ἴδια ψευδαίσθηση. Ἀσφαλές συμπέρασμα λοιπόν, τό ὅτι θά ἐπακολουθήσει σειρά μνημονίων. Δέν ἀγανακτοῦν γιά τήν καταπάτηση τῶν κοινωνικῶν καί ἐργατικῶν δικαιωμάτων, ἀφοῦ τὸ παρελθὸν τους δείχνει ὅτι δὲν ἔχουν τὴν αἴσθηση τοῦ κοινωνικοῦ παλμοῦ. Τὴν θέση τους στὴν μικρὴ τραπεζαρία ζητιανεύουν. Θά ἔπρεπε νά κάνουν γυαλιά καρφιά τήν μεγάλη τραπεζαρία ἀλλά πού κότσια καί μυαλό.
Γιὰ νὰ ὑπάρξει ὀργανωμένη πολιτικὴ διεκδίκηση καὶ ἔκφραση, χρειάζεται πλήρης ἐπίγνωση τοῦ δυνάμει προβοκατόρικου καὶ ἀντιδραστικοῦ ρόλου τοῦ μικροαστοῦ. Ἡ ἐπίθεση στά ἐργασιακά δικαιώματα καί κατακτήσεις, καί ἡ πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου εἶναι ἀναγκαῖοι, ἀλλά ὄχι ἱκανοί παράγοντες ἐνεργοποίησης. Αὐτά μποροῦν νά προβληθοῦν καί ἀπό μιά φιλανθρωπική ἤ μιά Μ.Κ.Ο καί ἔτσι ὡς κοινωνικά αἰτήματα νά άδρανοποιηθοῦν. Ὁ δέ συναισθηματικός πατριωτισμός, ἁγνός ἤ ὑποκριτικός, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ κοινὴ συνισταμένη τῶν ὅποιων ἀγανακτησμένων. Χωρὶς τήν ἀπαραίτητη ταξικὴ συνείδηση, οἱ διεκδικήσεις και οἱ ἀγῶνες χαρακτηρίζονται ἀπό πολιτική ἀνεπάρκεια, καί γίνονται εὐάλωτοι στίς ὀρέξεις τῶν ταξικῶν ἀντιπάλων. Ὁ πατριωτισμός ὅταν δέν συνδυάζεται μέ ταξική συνειδητοποίηση εἶναι τό ἴδιο ἀναποτελεσματικός, καί μερικές φορές ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνος, μέ τήν στεῖρα λογική ἑνός τεχνοκράτη οἰκονομολόγου.
Εἶναι τουλάχιστον ἀστεῖο οἱ ταξιτζήδες, ἀπὸ τοὺς πιὸ εὐνοημένους μέχρι τώρα κλάδους-καρτέλ τοῦ δικομματισμοῦ, νά ἐμφανίζονται σέ ἀπεργιακές κινητοποιήσεις μέ ἑλληνικές σημαῖες, προβάλλοντας ἀγανακτησμένα «ἀντιμνημονιακά» συνθήματα, καλύπτοντας ἔτσι τήν ἐπιθυμία νὰ διατηρηθῆ τὸ καθεστὼς ἐκμετάλλευσης καὶ αἰσχροκέρδειας εἰς βάρος τοῦ συμπολίτη τους. Ὅταν πετύχουν μιά παράταση τῆς παρασιτικῆς λειτουργίας τους, διπλώνουν τήν σημαία –τήν ἑλληνική, ὄχι τοῦ ὀχήματός τους - , οἱ κραυγές γιά εθνικό ξεπούλημα ἀποτελοῦν παρελθόν, ὅπως καί ἡ συμπαράσταση για ὁποιονδήποτε ἄλλο. Τὴν σειρὰ παίρνουν τώρα, μὲ τὴν σημαία στὸ χέρι ὡς ἐπιβεβαίωση τῶν κλαδικῶν τους αἰτημάτων, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη τῶν κλειστῶν συντεχνιῶν-παραγώγων τοῦ δικομματισμοῦ. Κάθε μικρόκοσμος καί τό μικροσυμφέρον του. Πότε θά γίνει κατανοητό ὄτι τό μικροσυμφέρον σάν στόχος εἶναι μιά ροπή πρός τήν ἀπολιτικότητα;Τί εἴδους κοινωνικὴ καὶ ταξικὴ ἀλληλεγγύη εἶναι αὐτή; Καί τό χειρότερο ὅλων, σημαιοφόροι νά διασχίζουν τίς συγκεντρώσεις οἱ ἀνθέλληνες ἑλληνόψυχοι, ὁπλισμένοι μέ καδρόνια, ἀντιμνημονιακοί ἀγανακτησμένοι καί αὐτοί, στήν πράξη ὅμως κάτι στραβώνει. Ἀποδεικνύεται ὁ προβοκατόρικος χαρακτήρας τους καί ἡ ἰδιαίτερα αποδοτική συνεργασία καί ἀδελφική σχέση τους μέ τά ΜΑΤ.
Μὰ ὑπάρχει πιὸ εὔγλωττη εἰκόνα πολιτικῆς ἀφασίας καί ἐγγύησης ἀποτυχίας τῶν διεκδικήσεων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας , ἀπὸ τὸ νὰ βρίσκονται στὴν πρώτη γραμμὴ ἀντίδρασης στὰ μέτρα τοῦ μνημονίου καὶ τὶς ἔκτακτες εἰσφορές, τὰ καρτὲλ τῶν συντεχνιῶν δηλαδὴ τὰ ἀντιπροσωπευτικότερα συμπτώματα τῆς κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς παρακμῆς;
Διαμαρτύρεται ὁ μικροαστὸς γιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς δημόσιας περιουσίας, τῆς χώρας γενικώτερα. Δίκιο ἔχει, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ξεπούλημα ἔχει ἀρχίσει νὰ γίνεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Ἡ δὲ χώρα εἶναι ὑποθηκευμένη ἀπὸ συστάσεώς της. Ἡ ἀντίδραση του ἀνύπαρκτη, ἀφοῦ τοῦ μπουκώνανε τὸ στόμα μὲ διάφορα ἐπιδόματα, ἄσε ποὺ φοβότανε νὰ μιλήσει γιὰ λαϊκὴ περιουσία μή τυχόν καὶ χαρακτηρισθεῖ κομμουνιστής. Ἡ τωρινὴ ἀγανάκτηση γιὰ τὰ ἐπιδόματα νοιάζεται, καὶ ὄχι γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ δημόσιου πλούτου. Ἂν τοῦ τὰ ἐξασφάλιζαν, οἱ κραυγὲς περὶ ἐθνικῆς κυριαρχίας θὰ πήγαιναν περίπατο, ὅπως γινότανε μέχρι τώρα ἄλλωστε. Σὲ αὐτὴ τὴν χώρα τὰ ἐπιδόματα καὶ οἱ παροχὲς ὑπὸ μορφὴ δανεικῶν, ἀντικατοπτρίζουν τὴν γιά ἱστορικούς λόγους ἔλλειψη πραγματικῆς ἐθνικῆς συνείδησης, ἡ ὁποία ἔγινε προσπάθεια νὰ ὑποκατασταθῆ μέσῳ τῆς νεοελληνικῆς "ἐθνικῆς" ἰδεολογίας.
Ὁ μικροαστικός «πατριωτισμός» ὡς κάλπικος παράς, μιά παραλλαγή τοῦ ἀντιστοίχου τῶν τραπεζιτῶν καί μεγαλοεπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι μιλώντας γιὰ «ἐθνικὴ προσπάθεια» προσπαθοῦν νὰ τοῦ προσδώσουν ἀνταλλακτικὴ ἀξία, νὰ τὴν καρπωθοῦν καὶ νὰ τὴν κατευθύνουν στὴν Ἐλβετία. Ὁ δέ ἑλλαδικός κρατικός μηχανισμός ἔχει ἱστορικά ἀποδείξει ὅτι στηρίζεται καί ξέρει νά χειρίζεται μέ μαεστρία ὅλη τήν "πατριωτική" συνθηματολογία, τήν ὁποία παίζει στά δάχτυλα. Αὐτό πού ἀπεύχεται πραγματικά εἶναι μιά πραγματική ταξική διαμόρφωση καί συνειδητοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πρᾶγμα τό ὁποῖον πρέπει νά ἀποτελεῖ τήν μεγάλη διαχρονική ἐπιδίωξη τῆς Ἀριστερᾶς.
Καλὴ ἡ ἀντιμνημονιακὴ πολιτική, ὅπως καί τά συναφῆ αἰτήματα - στόχοι, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα πρέπει ὅλα αὐτά νά εκφράζονται ἀπό ἄτομα καί ὁμάδες μέ πολιτική καί κυρίως ταξική συνειδητοποίηση. Αὐτή ὅμως ἀπό τήν Ἑλλάδα ἀπουσιάζει. Ἕνα ἀπό τά δείγματα τῆς ἔξωθεν ἐλεγχόμενης πολιτικῆς ὑπανάπτυξης πού διακρίνει αὐτή τήν χώρα, εἶναι ἡ χαρακτηριστική εὐκολία μέ τήν ὁποία ἀντί γιά πολιτικές κρίσεις καί συμπεράσματα σε βάθος, ἀρκούμεθα νά ἀνακηρύσσουμε πολιτικά πρόσωπα ὡς ἐθνάρχες ἤ προδότες. Κάτι ἀνάλογο ἐπισημαίνει καί ἡ εὐκολία μέ τήν ὁποία τόν τελευταῖο καιρό δημιουργοῦνται κόμματα καί σχηματισμοί ἀνακύκλωσης τοῦ παλιοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ. Ἐνδεχομένως ἀπό ὡρισμένους οἱ καλές προθέσεις δέν λείπουν, πλήν ὄμως δέν ἀρκοῦν. Ὑπάρχουν βέβαια καί οἱ ἀερολόγοι πολιτικάντηδες, ὅπως ὁ ἀνεμοδούρας Δημαρᾶς κλασσική περίπτωση συστημικοῦ δημοσιογράφου, ὁ θεωρούμενος ὅτι ἀφουγκράζεται τόν λαϊκό παλμό, καί ὑπ' ἀριθμόν 2 πολιτικός κλόουν μετά τόν Καρατζαφέρη. Στήν ἀρχή μέ τόν Ἀνδρέα, μετά μέ τό ΔΗ.Κ.ΚΙ. τοῦ Τσοβόλα, κατόπιν φεύγει ἀπό τόν Τσοβόλα καί ἐπιστρέφει στό ΠΑ.ΣΟ.Κ. τοῦ Σημίτη, μετά φεύγει ἀπό τόν Σημίτη καί ἐπανέρχεται στό ΠΑ.ΣΟ.Κ. τοῦ Γ.Α.Π. Ἡ πολιτική γελοιότητα ἔχει ἔνα τελευταῖο, πρός τό παρόν τουλάχιστον στάδιο, τήν ἀποχώρηση ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί τήν δημιουργία τοῦ "Ἅρματος Πολιτῶν", ἀφοῦ προηγουμένως κάνει γαργάρα τήν δήλωση παραίτησης ἀπό τήν βουλευτική ἕδρα. Κοινό στοιχεῖο σέ ὅλα αὐτά τά πήγαινε-ἔλα, ἡ κενότης τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅπως καί στό 99% τῶν ἑλλήνων πολιτικῶν. Αὐτός καί οἱ ὅμοιοι του πιθανόν νά ποντάρουν νά δέσουν στό ἅρμα τους τό ὑψηλό ποσοστό ἀναποφάσιστων – προβάλλοντας ἁπλά ἔνα ἀντιμνημονιακό, ἀνακατεμένο με πατριωτισμό, χαρακτῆρα.Μιά κακόγουστη ἐπανάληψη τοῦ σκηνικοῦ ἱδρυσης τοῦ ΠΑΣΟΚ μέ τόν ἀπώτερο στόχο νά μήν παραστρατήσει ὁ λαός πρός τήν Ἀριστερά, καί δή τήν κομμουνιστική.
Σέ αὐτό τόν βαθμό πολιτικῆς καί ταξικῆς συνειδητοποίησης, ἡ ὁποία λόγῳ τοῦ πνευματικοῦ τέλματος ἀποτελεῖ εἶδος ἐν ἀνεπαρκείᾳ - αὐτά ὅλα εἶναι ἔργα τῆς δυτικόφερτης νεοελληνικῆς ἐθνικῆς ἰδεολογίας - ἀναπόφευκτα ἡ ἀντιμνημονιακή πολιτική ἀξιοποιεῖται ἀπό τούς καπιταλιστές καί τούς τραπεζίτες πού λειτουργοῦν ταξικά, διαθέτουν ὑποδειγματική ταξική ἀλληλεγγύη, καί ἐπιστρέφει ὡς μπούμερανγκ στά μοῦτρα τῶν πάσης φύσεως «ἀντιμνημονιακῶν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου