Ἡ σιωπὴ

Ἡ σιωπὴ εἶναι ἕνα ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς φιλοσοφίας, τοῦ λόγου, τῆς σκέψης. Ἐκφραζόμαστε μέσῳ τῆς γλώσσας μὲ λέξεις, γραμματικὲς δομές, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ σώματος. Καί, ὅταν ἔχουμε ἐξαντλήσει ὅλα τὰ ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικὰ μέσα, χρησιμοποιοῦμε τὴ σιωπὴ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε. Ἔρχεται αὐθόρμητα. Ἡ σιωπὴ ἀπὸ μόνη της εἶναι ἕνα εἶδος γλώσσας χωρὶς δικό της λεξικό.

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐκφράσει κανεὶς τὴ σιωπὴ παρὰ μόνο νὰ τὴν αἰσθανθεῖ, νὰ τὴν νοιώσει, νὰ ἀπολαύσει τὴν ἐμπειρία της. Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς σιωπῆς; Πῶς μπορεῖ ἡ ἐμπειρία της νὰ συνειδητοποιηθεῖ; Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ σὲ ὅλες τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες, εἰδικὰ ὅταν κάποιες ἰδιαίτερες στιγμὲς θέλουμε νὰ τὶς παγώσουμε μέσα στὴν ψυχή μας καὶ γι’ αὐτὸ σιωποῦμε. Οἱ ἐραστὲς σιωπηλοὶ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία τοῦ συντρόφου τους, οἱ γονεῖς παρακολουθοῦν εὐτυχισμένοι σιωπηλὰ τὸ παιδί τους νὰ παίζει μόνο. Πολλοὶ θρηνοῦν τὸ χαμὸ ἀγαπημένων τους προσώπων στὴ σιωπή. Μία λογομαχία συνήθως ἀκολουθεῖται ἀπὸ σιωπή, γιατί μέσα της ἡ διαφωνία γιγαντώνεται. Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ ἀκόμα καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἐκκωφαντικῶν ἤχων τῆς πόλης.

Τὰ συναισθήματα πού μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν μὲ τὴ σιωπὴ εἶναι ἀσαφῆ. Ἡ συμπόνια, ἡ ἀγάπη, ἡ λύπη, ἡ ἀποκωδικοποίηση τοῦ ἐμπαιγμοῦ, ἡ λύπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὸ θέαμα τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, ὅπως ὁτιδήποτε ἄλλο στερεῖται τιμῆς ἀγορᾶς, μπορεῖ νὰ συμπεριληφθεῖ σ’ἐκεῖνα τὰ συναισθήματα πού ἡ σιωπὴ ἐκφράζει ἀλάνθαστα. Κατὰ τὰ ἄλλα παραμένει κλειδωμένη.

Ἡ σιωπὴ ἀναμαλλιασμένη τρέχει μακρυὰ ἀπ΄τὰ ἀπόβλητα, βρίσκει καταφύγιο στὴν ἐγκαταλελειμμένη καλύβα, στὴν ἔρημο, στὴ μέση τοῦ πουθενὰ ἀφήνοντας πίσω της ὅλη τὴν περιουσία της (βιβλία, σημειώσεις, δημοσιεύσεις, σχεδιαγράμματα, ἀνακοινώσεις, ὅλα τὰ ἴχνη τῆς προηγούμενης ζωῆς της) καὶ τώρα ἀφιερώνει ὅσο χρόνο τῆς ἔχει μείνει στὴ θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τοῦ πνεύματος…

Τά κλειδοκύμβαλα τῆς Σιωπῆς ( Νῖκος Ἐγγονόπουλος)

"… πολὺ σιωπηλὰ εἶναι ὅλα, κι ἡ σιωπὴ εἶναι καλὴ 
μονάχα σὰν κλείνει μέσα της χαρά.