ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 7 ( Νεοελληνική ἀστική ἰδεολογία καί ἀριστερά )

 ( συνέχεια ἀπό τήν ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 6 )

Ἡ ἰδεολογία ἀποτελεῖ τὸ συνολικὸ πλέγμα ἰδεῶν μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ ἑκάστοτε τάξη διαμορφώνει πνευματικὰ τὸ ἄτομο, ἐλέγχει τὴν συμπεριφορά του καὶ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία της ἐπὶ τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Ἀνεξαρτήτως τοῦ τρόπου δημιουργίας της σκοπὸς της εἶναι ἡ κατοχύρωση τῶν θεσμῶν πού τὴν δημιουργοῦν, τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ προϊόν. Ἀποτελεῖ συνεπῶς ἀρλουμπολογία ὁλκῆς, ἂν ὄχι παραπλανητικὸ καὶ προπαγανδιστικὸ πυροτέχνημα, τό νυχθημερόν προβαλλόμενο ὡς πολιτική διαπίστωση ἀπό ὅλο τό φάσμα τοῦ καθεστωτικοῦ ἀναχρονισμοῦ ( ἀκροδεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, λαϊκή ἤ φιλελεύθερη δεξιά, μαζί με ὅλα τά ἐκσυγρονιστικά καί δραστήρια ἤ δημιουργικά ἀπολίτικα σχήματα πού λατρεύουν τήν «ὑγιᾶ» ἐπιχειρηματικότητα - μέ τά λεφτά τῶν ἄλλων). Ὅτι δηλαδή τὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν τὴν μεταπολίτευση, ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία ἐτέθη κάτω ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ ἡγεμονία τῆς ἀριστερᾶς. Νά τῆς χρεωθεῖ δηλαδή ἡ ἠθική αὐτουργία γιά τό πελατειακό κράτος, τήν διασπάθιση τοῦ δημοσίου χρήματος ἀπό πολιτικά κατακάθια καί ἰδιῶτες ἐπιχειρηματίες, τήν φοροκλοπή καί τήν μίζα ὡς ἐθνικό ἄθλημα. Νά ἀποκαλυφθῇ ὁ σκοτεινός της ρόλος στό μαράζωμα τῆς ἐπαρχίας, στήν ἐπικράτηση τοῦ τσιμέντου στίς πόλεις, στό νέφος καί τήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος. Ἀκολουθῶντας τέτοιες λογικές ἀκροβασίες καταλήγουμε ὅτι ἄν δέν σοβαρευτεῖ ἡ ἀριστερά - καί δή ἡ κομμουνιστική πού δογματίζει ἐπικίνδυνα - ἡ πορεία τῆς ἐθνικῆς ὁμάδας ποδοσφαίρου στό εὐρωπαϊκό κύπελλο τῆς Πολωνίας πού ἀρχίζει σέ 10 μέρες, θά καταλήξει σέ διασυρμό.

Ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις

-->

Ἄλλα λόγια ν’ἀγαπιόμαστε. Ἐμφανὴς ἡ ἀνησυχία πιθανῆς ἐκλογῆς ἀριστερῆς κυβέρνησης στὴν Ἑλλάδα πού θὰ ἀνοίξει τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου. Ἔτσι προετοιμάζεται τὸ ἔδαφος γιὰ τὸ τί θὰ ἀκολουθήσει. Ἡ βόμβα νὰ ἐκραγεῖ στὰ χέρια τοῦ Τσίπρα, oι ἐνδεεῖς νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴ λαιμαργία τῶν εὐκατάστατων, νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ τὴν κατάντια τους καὶ γιὰ τὴν κατάντια τῶν παιδιῶν τους. Βέβαια συγκινητικὸ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ παιδιά, ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα γιατί τὰ χρήματα τῶν φορολογουμένων δαπανήθηκαν γιὰ τὴ ἀναχρηματοδότηση τῶν τραπεζῶν καὶ τὴ συντήρηση τοῦ συστήματος ἀντὶ τῆς δημιουργίας ἀξιοπρεποῦς συστήματος ἐκπαίδευσης τῶν παιδιῶν τοῦ Νίγηρα;  

 Ἐκείνη βέβαια ἐπιμένει πὼς δουλειὰ της εἶναι νὰ λέει τὴν ἀλήθεια. Νὰ καὶ ἡ "ἀλήθεια":

Ὑποστήριξη στήν Ἑλλάδα

Science 25 May 2012:

Vol. 336 no. 6084 pp. 978-979

DOI: 10.1126/science.336.6084.978

Letters

Support for Greece

The Greek society and its institutions are going through very difficult times, emanating from several years of severe economic crisis. The gross national product of Greece decreased by almost 7% last year alone, and the unemployment rate exceeded 20%. Meanwhile, fiscal cutbacks threaten the survival of Greece's best centers of creative potential. A recent commentary in Physics Today (1) points out that funds are potentially available and can be used to remedy some of the above problems. Such funds, named structural funds, derive from “value-added” (sales) taxes throughout the European Union (EU) and are to be used to support the development of the poorer member-areas of the Union. Greece is entitled, annually, to a fraction of these European structural funds. For several years, Greece has used a sizable fraction of these funds to cover its research and technology budget. The disbursement of these funds requires actions from both sides, the EU and Greece. In the past 2 years, for various reasons, these actions did not come to fruition, resulting in the current crisis of Greek initiatives in education, research, and technology. This is halting the prospects of weathering the current crisis.

Περί ὕψους

Περί ὕψους (Νῖκος Ἐγγονόπουλος – Δημήτρης Πουλικάκος)

Οἱ δύο ὁμάδες ἀπὸ ἄποψη γενετικὴ ταυτίζονται τόσο πολύ, πού ἡ ἐγγύτητά τους εἶναι ἀνυπόφορη. Οἱ ἐνδεεῖς ὅμως, τοποθετημένοι σὲ εἰδικοὺς χώρους κατοικοῦν ἐσώκλειστοι, στερούμενοι ὁποιασδήποτε ἐξωτερικῆς ἐπαφῆς, ἢ ἀλληλεπίδρασης. Ὁ ἀποκλεισμὸς τους ἀποτρέπει τὴν ἄμεση γνωριμία μὲ τοὺς εὐκατάστατους καὶ ἀποκλείει τὴν πιθανότητα τῆς συσχέτισης μεταξὺ τῶν δύο ὁμάδων, πού θὰ μποροῦσε δυνητικὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ συγκρούσεις καὶ ἴσως στὴν ἄρνηση τῆς ὑφιστάμενης διαφορᾶς. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἐπιβίωση τῶν εὐκατάστατων ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς ἐνδεεῖς, οἱ δύο ὁμάδες συμμετέχουν σὲ μία ἑνιαία βιο-οικονομία, καὶ μία κοινὴ βιοπολιτικὴ μήτρα ζωῆς καὶ θανάτου, ἀλλὰ μέσα σ΄αὐτὸ τὸ πλαίσιο οἱ ἐνδεεῖς στεροῦνται τοῦ κύρους τῆς ἀλληλεπίδρασης μὲ τοὺς εὐκατάστατους. Βέβαια ἡ δικαιοσύνη θὰ ἀπαιτοῦσε ὅλοι νὰ διέπονται ἀπὸ ἕνα σύνολο κοινῶν κανόνων παιχνιδιοῦ καὶ νὰ ἀνήκουν στὸ ἴδιο ἠθικὸ σύμπαν, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι λεπτομέρειες. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐνδεεῖς ζοῦν, ὑποφέρουν καὶ τελικῶς πεθαίνουν προκειμένου ὁ βίος τῶν εὐκατάστατων νὰ καθίσταται ὑγιέστερος καὶ μακροβιότερος, συμμετέχουν ἐθελοντικὰ στὸ ἴδιο καθεστὼς οἰκονομικῆς συναλλαγῆς (νομίζω τὸ ἀποκαλοῦν χρηματιστήριο) καὶ στὴν ἴδια βασικὴ διάρθρωση τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς εὐκατάστατους. Ἐδῶ ὅμως θὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμιστεῖ ὅτι εἶναι κοινῶς ἀποδεκτὸ, ὅτι οἱ ἐνδεεῖς ἔχουν δημιουργηθεῖ καὶ συντηροῦνται γιὰ νὰ ἀποτελοῦν ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης τῶν εὐκατάστατων καὶ ἀνήκουν σὲ διαφορετικὴ κατηγορία (καθὼς στεροῦνται ἀντικειμενικῆς ἀξίας) καὶ αὐτὴ ἡ ὀντολογικὴ διαφορετικότητά τους δικαιολογεῖ τὴν διὰ βίου ἐκμετάλλευσή τους ἀπὸ τοὺς εὐκατάστατους.

Προσπάθεια σχηματισμοῦ κυβέρνησης

  Ἀπό τήν Guardian 14/05/2012,  15/05/2012, 18/05/2012, 22/05/2012 καί 24/05/2012

Εἶναι δυνατόν οἱ ἐκλογές νά ἀφυπνίσουν κάποιον πού προσποιεῖται τόν κοιμισμένο;

Ἡ ἀντίληψη πὼς ἡ διαμόρφωση τοῦ μέλλοντος μπορεῖ νὰ εἶναι προϊὸν συνεποῦς καὶ ἐπίμονης συλλογικῆς δράσης καὶ ὄχι συνέπεια τυχαίων καὶ ἀπρόβλεπτων δυνάμεων εἶναι βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴ δημιουργία συλλογικότητας μέσω τῆς πολιτικῆς. Ἀλλὰ τὸ νὰ ἔχει κανεὶς μία “πολιτικὴ” καὶ ἀκόμα περισσότερο γιὰ νὰ τὴν ἀκολουθήσει ἀποφασιστικά, θὰ εἶχε νόημα μόνο στὸ βαθμὸ πού θὰ θεωροῦσε ὅτι τὸ μέλλον εἶναι “διαμορφώσιμο”, καὶ ὅτι ὑπάρχουν ἢ μποροῦν νὰ κατασκευαστοῦν οἱ τρόποι καὶ τὰ μέσα πού ἔχουν τὴν διάθεση καὶ τὴν ἰσχὺ νὰ ἐργαστοῦν ἀποτελεσματικὰ πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς διαμόρφωσης τοῦ μέλλοντος. Ὑπάρχουν πολὺ λίγα στοιχεῖα πού θὰ μποροῦσαν νὰ στηρίξουν αὐτὴ τὴν πεποίθηση. Ἡ συνήθης ἀπάντηση στὸ αἴτημα γιὰ ἀλλαγὴ εἶναι πὼς δὲν ὑπάρχει καμμία ἐναλλακτικὴ λύση. Τὰ κόμματα, οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ κυβερνήσεις πού στὸ παρελθὸν εἶχαν ἐνδεχομένως τὴ δυνατότητα ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου τώρα ζητοῦν περισσότερη “εὐελιξία” καὶ περισσότερη ὑπακοὴ στὶς “δυνάμεις τῆς ἀγοράς”. Ἡ παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομικῆς δύναμης εἶναι ἡ κύρια αἰτία τοῦ κατακερματισμοῦ τῆς πολιτικῆς καὶ τῶν κομμάτων. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού χειραφετήθηκαν ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῶν πολιτικῶν θεσμῶν, οἱ οἰκονομικὲς δυνάμεις θὰ χρησιμοποιοῦν ὅλη τους τὴν ἐνέργεια προκειμένου νὰ ἀποτρέπουν τὴν ἐπανάκτηση τοῦ ἐλέγχου ἀπὸ τὴν πολιτική, τὰ κόμματα, τὶς τοπικὲς κυβερνήσεις.

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ μόνη κοινότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς πὼς “ἀνήκουμε” σήμερα εἶναι αὐτὴ τῶν θεατῶν. Τὸ θέαμα δὲν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ συνοδεύεται ἀπὸ κάποια δράση ἐκ μέρους τῶν μελῶν τῆς “κοινότητας τῶν θεατών”. Ἀσφαλῶς, κανεὶς δὲν ἀναμένει ἀπὸ τοὺς θεατὲς νὰ λαμβάνουν ἀποφάσεις ἢ νὰ ἀναλαμβάνουν κάποιο εἶδος δράσης (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ ἐπικροτοῦν ἢ νὰ ἀποδοκιμάζουν ἕνα ἔτσι κι ἀλλοιῶς γελοῖο θέαμα μέσω ἄμεσων δημοσκοπήσεων). Τὸ θέαμα χρησιμεύει μόνο γιὰ νὰ ἀποδεκνύει ὅτι ὀ,τιδήποτε “δημόσιο” ἁπλὰ σκοπεύει στὸ νὰ διασκεδάζει τὸν θεατὴ ἐν εἴδει “ἐδῶ εἴμαστε γιὰ νὰ περνᾶμε καλά”.  

Τό μεγαλύτερο ψευτοδίλημμα : Λογική ἤ συναίσθημα

Εὐρὼ ἢ Δραχμὴ ;

Εὐρώπη ἢ Βόρειος Κορέα;

Εὐρώπη ἢ τρίτος κόσμος;

Καί πολλά ἄλλα θορυβοποιά διλήμματα. Σάν τούς ἄδειους τενεκέδες.

Δὲν φτάνουν πιὰ οἱ κατὰ παραγγελία δημοσκοπήσεις, ἡ κατάφωρα ἄδικη προβολὴ ὠρισμένων συστημικῶν ὑποψηφίων καὶ κομμάτων ἀπὸ τὶς ραδιοτηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς καὶ ἡ ἀπόκρυψη ἢ διαστρέβλωση τῶν θέσεων ἄλλων  Αὐτὴ ἡ φάση παραπλάνησης ὁλοκληρώθηκε τὴν Παρασκευὴ τὸ βράδυ.

Κάποιοι ὅμως ἐξακολουθοῦν νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ, στηρίζοντας συντονισμένα καὶ μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις μία ψυχολογικὴ ἐπιχείρηση ὑφαρπαγῆς ψήφου. Ἕνα τέτοιο δεῖγμα ὑποβολιμιαίου ἄρθρου εἶναι τὸ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ Τρίτος κόσμος.  

Παλιά ὁ κόσμος ἔλεγε: " Δεξιός καί φτωχός ἤ ρουφιάνος ἤ κουτός". Στήν ἐποχή μας οἱ ὅροι "δεξιός" καί "φτωχός" τῆς προηγούμενης φράσης παραμένουν ταξικοί καί πολιτικοί ἀλλά μέ εὐρύτερο περιεχόμενο, τό ὁποῖο ἀγκαλιάζει καί ἄρθρα σάν τό προηγούμενο. Ἂν δὲν πρόκειται γιὰ συνειδητὴ ἢ λόγω πνευματικῆς ἀδρανείας ὑποταγὴ στὰ διεθνῶς ὑφιστάμενα τριγμοὺς νεοφιλελεύθερα δόγματα, τὸ μόνο πού μᾶς ἀπομένει νὰ συμπεράνουμε  εἶναι ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἐπὶ παραγγελίᾳ δημοσιογραφίας. Καὶ τὶς δύο ὅμως περιπτώσεις μποροῦμε χωρὶς ἐνδοιασμὸ νὰ τὶς ἐντάξουμε στοὺς μικροὺς μακάκες  , πού ἐνῷ ὅλο τὸν χρόνο ἀπαξιώνουν συστηματικὰ ὁτιδήποτε ἔχει σχέση μὲ τὴν πολιτικὴ ἔστω καὶ τὴν τριτοκοσμικὴ πού ὑφίσταται σ’ αὐτὴ τὴν χώρα, τὶς προεκλογικὲς περιόδους γλύφουν ἐκεῖ πού φτύνανε. 

Τό ἱδρυτικό συνέδριο τοῦ Σ.Ε.Κ.Ε. (1918) καί ἡ σημερινή "πολιτική" τῶν τηλεπαραθύρων...

Πιθανόν νά εἶμαι ὑπέρ τό δέον ἀγκυλωμένος, ἀλλά ὅλη αὐτή ἡ παραφιλολογία γύρω ἀπό τήν δυνατότητα σχηματισμοῦ ἀριστερῆς κυβέρνησης, χωρίς τήν παραμικρή ἐξέταση γιά τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ἔχει ἀρχίσει καί μοῦ δίνει στά νεῦρα. Ἡ ἐρώτηση κόλαφος, περὶ συνεργασίας τῆς ἀριστερᾶς, ὄχι μόνο ἀναπαράγεται συστηματικά, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη καὶ τελευταία ἐρώτηση τοῦ παρουσιαστῆ μιᾶς συζήτησης, δείχνοντας πέρα ἀπό τήν ἀντικειμενικότητά του, τήν εὐρυμάθεια καί τήν ἐπιστημονική του κατάρτιση.  Τὸ πόσο ἱκανοποιητικὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση τῶν ἐκπροσώπων τοῦ ΚΚΕ σέ αὐτή τήν ἐρώτηση  κόλαφο, ὑποτίθεται ὅτι τὸ κρίνει ὁ κάθε πολίτης. Ἔτσι τουλάχιστον θά ἔπρεπε. Ἡ μεθοδευμένη ἐπανάληψη ὅμως τῆς ἐρωτήσεως οὐσιαστικὰ στοχεύει 2 πράγματα καὶ σὰν μέθοδος προπαγάνδας καὶ χειραγώγησης ἔχει 2 ἀποδέκτες:  α) τὸ κοινὸ, τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται νὰ μὴν νοιώθει ἱκανοποιημένο μὲ τὴν δοθεῖσα ἀπάντηση καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ κάνουμε τὴν χάρη νὰ ὑποβάλλουμε τὴν ἴδια ἐρώτηση ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ β) τὸν ἐρωτώμενο, ὁ ὁποῖος πιέζεται νὰ ἀπαντήσει κάτι διαφορετικό, κάτι πού θὰ ἠχήσει πιὸ εὐχάριστα στά αὐτιά τοῦ ἀκροατηρίου. Ἂν δὲν θέλει βέβαια νὰ τοῦ χαϊδέψει τ’ αὐτιὰ θὰ τοῦ κολλήσουμε τὴν στάμπα τοῦ ἀπολιθωμένου καὶ θὰ τοῦ ζητήσουμε μὲ ὑπεροψία νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του.  Ὁποῖος φαρισαϊσμός…

Ὅταν ζητᾶς ἀπὸ κάποιον νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του κάποιο πρόβλημα ὑπάρχει μὲ τὶς δικές σου εὐθύνες. Ἂν εἶσαι νεοέλληνας ψηφοφόρος τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ σοῦ ἔχει γίνει συνήθεια νὰ τὶς παραχωρεῖς μὲ τὸ ἀζημίωτο. Ὅταν, ὅπως συμβαίνει σήμερα, καταρρέουν οἱ μέχρι τώρα ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὴν εὐθυνοφοβία σου – βλέπε τὰ μέχρι πρὸ τινος κόμματα ἐξουσίας – σὰν τὸν ἀνθρωπάκο τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ ψάχνεις κάποιον ἄλλον νὰ τοῦ τὶς φορτώσεις. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ ἄλλος σὲ καλεῖ νὰ διεκδικήσεις, στήν δουλειά, στόν δρόμο ὁπουδήποτε τέλος πάντων, τὸν ἀποκαλεῖς εὐθυνόφοβο ἐπειδή ἔτσι σοῦ σφύριξε στ' αὐτί ὁ ἀγαπημένος σου τηλεπαρουσιαστής!!!