Τά 4 εὐρά τόν μῆνα γιά τήν ΕΡΤ εἶναι λίγα....

Ἡ φιλελεύθερη ἀναδιάρθρωση ἐν δράσει...

Ἐδῶ καὶ μερικὲς ἡμέρες ἡ Ἑλλάδα, ἡ κυβέρνηση, τὸ ἐπίσημο κράτος, δὲν διαθέτουν οὔτε ἕνα ραδιοτηλεοπτικὸ μέσο γιὰ νὰ προβάλλουν τὶς θέσεις τους. Βρίσκονται ἐται ἕρμαια στὶς διαθέσεις τῶν μεγάλων ἰδιωτικῶν καναλιῶν καὶ τῶν μπαταχτσήδων ἰδιοκτητῶν τους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον τὸ πεδίο τελείως ἐλεύθερο νὰ διαμορφώνουν, νά κατευθύνουν τὴν κοινὴ γνώμη καὶ τὴν αἰσθητική της. Ἀρωγὸς σὲ αὐτὸν τὸν αὐτοχειριασμὸ καὶ τὴν παράδοση τοῦ κράτους, στὴν ἐγκατάλειψη τῆς περιφέρειας καὶ τῆς ἑλληνικῆς ὁμογένειας, εἶναι μία ἄλλη ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ἡ πάροχος ψηφιακοῦ σήματος Digea ( συνένωση τῶν 6 μεγαλύτερων ἰδιωτικῶν καναλιῶν),πού μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο καὶ ξεπερνῶντας τὴν δικαιοδοσία της, ἀνέλαβε νὰ συμμορφώση τὸν τηλεοπτικό σταθμό 902 καὶ ὅποιον ἄλλο θά μετέδιδε τὸ σῆμα τῶν ἐργαζομένων τῆς ΕΡΤ. Μήπως γιατί ἡ Digea μὲ τὸ κλείσιμο τῆς ΕΡΤ ἀναμένει νά κυριαρχήσῃ πλέον στόν χῶρο τοῦ ψηφιακοῦ σήματος στόν προγραμματισμένο διαγωνισμό τῆς 30^ης Ἰουνίου;

Θρίαμβος

Ἡ ἐργασία διαχωρίζεται σὲ δύο κατηγορίες: στὴν ἐπωφελῆ ἐργασία, ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ τοὺς στόχους τοῦ ἑκάστοτε κυρίαρχου δικτύου καὶ τὰ συμφέροντά της συμπίπτουν μὲ ἐκεῖνα τοῦ κυρίαρχου συστήματος καὶ στὴν ἀνώφελη (ἄχρηστη) ἐργασία, πού δὲν ἔχει τίποτα νὰ προσφέρει στὸ κυρίαρχο σύστημα καὶ στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του δικτύου οἰκονομίας εἶναι μὴ-ἐργασία (δηλαδὴ χασομέρι καὶ τεμπελιὰ ἀφοῦ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία). Ἡ λογική τῆς ἔνταξης στὴν ἐπωφελῆ ἐργασία καὶ τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἀπὸ τὴν "παραγωγικὴ" διαδικασία καθορίζεται μὲ βάση τὰ κυρίαρχα συμφέροντα. Ἔτσι ἐπιβάλλεται ἡ κυριαρχία. Ἡ κυριαρχία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ταυτόχρονη ἱκανότητα τῶν εὐκατάστατων νὰ ἀρθρώνουν καὶ νὰ προστατεύουν τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ νὰ ἀποσαρθρώνουν ἐκεῖνα τῶν ὑποδεέστερων. Οἱ ὑποδεέστεροι μποροῦν νὰ ἀναπτύξουν δικά τους δίκτυα μὲ δικούς τους στόχους, ἀλλὰ ἐὰν ἐπιθυμοῦν νὰ ἀλληλεπιδροῦν μὲ τὰ δίκτυα πού κατέχουν δεσπόζουσα θέση πρέπει νὰ προσαρμόζουν τοὺς στόχους τους σὲ ἐκείνους τῶν ἑκάστοτε κυρίαρχων δικτύων. Ποτὲ δὲν φανταζόταν ἡ Μαρίνα, πού τὸ παιδικό της ὄνειρο ἤτανε νὰ ἐργαστεῖ στὴν ΕΡΤ, πὼς τὰ πράγματα κάποτε θὰ ἔφταναν ἐκεῖ. 

Οἱ πήλινοι πολεμισταί

Μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὴν συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ. Στὴν πραγματικότητα δὲν πιστεύουν πὼς ὑπάρχει "ἐγὼ" πού θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς συνδέσει μὲ τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά τους. Μερικοὶ μάλιστα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θεωροῦν πὼς ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ζοῦν μία ψευδαίσθηση. Πράγματι ἡ ἄμεση ἐπαφὴ τῶν αἰσθήσεων μὲ τὸ ἀντικείμενο, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις, δηλαδὴ ὡς σύνθεση γεύσεων, χρωμάτων, θερμοκρασίας, ἤχων κλπ ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τῆς αἰσθητῆς σχέσης. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού αἰσθανόμαστε τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ἀντικειμένου ἀκόμα καὶ χωρὶς τὴν παρουσία του. Μᾶς συμβαίνει πολλὲς φορὲς γιὰ παράδειγμα νὰ ἀνακαλοῦμε τὶς ἰδιότητες κάποιου ἀντικειμένου, τὴ γεύση του, τὸ χρῶμα, τὴ θερμοκρασία, τὸν ἦχο, κλπ, καθὼς διατηροῦμε ἀπὸ αὐτὸ εἰκόνες καὶ ὅταν δὲν τὸ διακρίνουμε ἡ ἀνάμνησή του ἀνακαλεῖ τὴν ἐπαφή μας μαζί του.