Ἀπό τόν φιλόσοφο στόν κατάσκοπο ( Μανώλης Ρασούλης )

( τά 3 κείμενα τοῦ Μανώλη Ρασούλη πού ἀκολουθοῦν προέρχονται ἀπό τήν συλλογή μέ γενικό τίτλο ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ - Καλύτερα Ἀλαντίν παρά Μουτζαχεντίν -ΚΑΚΤΟΣ 2002)

Α) Ἀπὸ τὸν φιλόσοφο στὸν κατάσκοπο ( Ὅπως καὶ τούμπαλιν;)

Γιὰ ἕνα κουτὶ ποῦρα καὶ τῆς δόξας τὰ οὖρα

πούλησες τοὺς παλιοὺς συντρόφους

καὶ πέφτεις ἀπ' τοὺς 40 ὀρόφους…

Νομενκλατούρα! Νομενκλατούρα!

Μπορεῖ ν’ ἀλλάξη Κεμάλ ( Μανώλης Ρασούλης)

Ἀπὸ τὸν Μὰρξ στὸν Πούτιν. ( Καὶ στὴν μέση ἡ πίτσα Χὰτ ἤ πίτσα Γκορμπατσώφ).

Πιστέψατε ποτὲ ὅτι οἱ ρῶσοι γεννήθηκαν κομμουνιστὲς ἤ οἱ γερμανοὶ γεννήθηκαν φασίστες;

Αὐτοὶ πού τὸ εἶπαν ἴσως γεννήθηκαν ἀνόητοι.

Ὁ μαρξισμὸς ἄλλωστε εἶναι ἕνα αὐθεντικὸ παιδὶ τῆς δυτικῆς σκέψης. Τὸ υἱοθέτησαν οἱ κινέζοι. Κι ὅμως στὴν Ἀμερικὴ συμβαίνει μία ἀσιατικοποίηση. Ὁ ἠθοποιὸς Γκὶρ εἶναι βουδιστής, ὁ Λέοναρντ Κοὲν ἔχει τὸν γιαπωνέζο πνευματικὸ κ.λπ.

Ὅμως κι ὁ Μάρξ, ὅταν ἦταν νέος, σεργιανοῦσε στὶς ἀκτές τῆς Βρετάνης μέ•τὸν Βούδα ὑπὸ μάλης. Ἀργότερα, μαζὶ μὲ τὸν Ἔνγκελς σύχναζε στὰ πορνεῖα τοῦ Ἄμστερνταμ. Αὐτὸ δὲν τὸν ἐμπόδισε ν' ἀναδειχτεῖ τιτάνας τοῦ πνεύματος καὶ νὰ ἐπηρεάσει τὸν πλανήτη.

Ὑπάρχει μία διαρκής καραμπόλα ὅσο ἀφορᾶ τὴ μετακίνηση τῶν ἰδεῶν, μὲ παράδοξο κάποιες φορὲς τρόπο, ἀπὸ τόπο σὲ τόπο.

Οἱ εὐρωπαῖοι ἔμαθαν γιὰ τοὺς ἀρχαίους ἕλληνες ἀπὸ τοὺς ἄραβες πού κατέλαβαν τὴν Ἀνδαλουσία.

Ἡ γερμανικὴ φιλοσοφία, ἡ βρετανικὴ οἰκονομία, ὁ γαλλικὸς πολιτικὸς ἀκτιβισμός. Ἡ ἁγία Τριάδα. Κι ὅμως τώρα ὁ κομμουνισμὸς θεωρεῖται παρωχημένος.

Ὁ Πούτιν ἔμαθε ἄπταιστα γερμανικὰ ὄντας κατάσκοπος στὴ Γερμανία. Ξέρει καλὰ καὶ τὶς ἀνατολικὲς πολεμικὲς τέχνες. Τί πρεσβεύει; Ποιὸν ἀκόμα κατασκοπεύει; Τί εἴδους διακυβέρνηση εἶναι αὐτὴ τῆς Ρωσίας; Μήπως ἡ Κὰ Γκὲ Μπὲ ἀναδιοργάνωσε τὴ Σοβιετία σὲ ὁμοσπονδία, ὥστε νὰ διευκολύνεται ἡ Ρωσία νὰ μπαίνει στὸ εὐρωπαϊκὸ σπίτι, νὰ προστίθεται στοὺς 7 πλούσιους ζητῶντας συνεχῶς δάνεια καὶ κάνοντας κινήσεις προσέγγισης τῆς Κίνας, ὥστε νὰ καθιστοῦνται ἀμφότερες στὴ λίστα προτεραιότητας τῶν πυρηνικῶν ἐνδιαφερόντων τῶν ΗΠΑ;

ΗΠΑ. Συνονθύλευμα λαῶν. Ἡ δυτικὴ σκέψη στὸ μέγιστο βαθμό, στὸ βαθμὸ τῆς αὐτοκατάργησής της.

Νέο Ἔθνος. Μὴ ἄθροισμα individual-πολιτῶν ὅπου γῆς. Μία σύνθεση μὲ μία νέα φιλοσοφία, φαντασιακὸ καὶ καταστατικά. Ἡ παροῦσα συγκυρία. Τὸ ἄκρον ἄωτο τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. Ἡ κοινωνία πού τότε ἀποχωρίστηκε ἀπὸ τὴ φύση, τώρα καταπίνεται σὰν τὸν φτωχὸ Ἰωνᾶ ἀπὸ τὸ ὑπερφαινόμενο τῆς Ἀγορᾶς. Γουὸλ στρίτ. Διεθνεῖς τράπεζες. Διεθνὲς νομισματικὸ ταμεῖο.

Ἡ ρώσικη ἐπανάσταση ὑπῆρξε μία παρένθεση; Μία οὐτοπία; Ἕνα ἔγκλημα εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητας;

Ὁ Μὰρξ εἶχε δηλώσει ὅτι ὁ σοσιαλισμὸς ἀφοροῦσε τὶς ἀνεπτυγμένες βιομηχανικὰ χῶρες. Ἡ Ρωσία εἶχε τὴν ἰδιομορφία τῶν λίγων ἀλλὰ γιγάντιων βιομηχανικῶν μονάδων, μέσα στὶς ὁποῖες ὁ Λένιν φύτεψε τὴν μπολσεβίκικη σοδειά του.

Ὁ Πούτιν βοήθησε τὶς ΗΠΑ στὸν πόλεμο στὸ Ἀφγανιστάν. Καὶ οἱ κινέζοι δώσανε τὸ πράσινο φῶς. Καὶ πῆραν τὸ ΟΚ γιὰ τοὺς Ὀλυμπιακούς του 2008. Κι ὅμως τὰ στρατεύματα τοῦ ΝΑΤΟ ἦρθαν κι ἔκατσαν στὰ σύνορά τῆς Κίνας. Μέσα στὸ ἀσιατικὸ πλέγμα τῆς κίτρινης φυλῆς. Ἀπειλοῦν τὴν Ἰαπωνία μὲ μία συνεχῆ οἰκονομικὴ ὕφεση. Κι ὅμως οἱ κίτρινοι εἶναι μία φυλή. Ἰδίως, τὸ ἰδιαίτερο μὲ τοὺς κινέζους εἶναι ἕνας πανάρχαιος λαὸς μὲ κουλτούρα, μὲ προσφορὲς στὴν παγκόσμια κοινότητα, χτυποῦν τὴ Δύση στὸν Τρίτο Κόσμο μὲ προϊόντα φτηνά. Σὲ 10 χρόνια θὰ εἶναι ἕνας γίγας καὶ θὰ εἶναι ὁ πυρήνας γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ συσπειρωθεῖ ὅλη ἡ κίτρινη φυλὴ κι ὁ Τρίτος Κόσμος.

Σὲ κάθε ἀμερικάνικη ταινία, ὁ ἀρχηγὸς τῆς μαφίας ἔχει κινέζικα χαρακτηριστικά. Μοῦ εἶπαν ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ Λὸς Ἄντζελες τὸ ἐλέγχει ἡ κινέζικη μαφία. Τώρα σκάει μύτη καὶ ἡ ἀλβανική, οἱ μουσουλμάνοι πού δὲν εἶναι ἄραβες.

Μία στρατηγικὴ περικύκλωσης τῆς Κίνας βρίσκεται ἐν ἐξελίξει.

Ἡ ταινία  Πὲρλ Χάρμπορ  ἦταν μέρος μίας προπαγάνδας. Ξαναμπῆκε τὸ θέμα τῆς ὑπουλίας τῶν κίτρινων. Ἀναμόχλευση τῶν παθῶν. Ἕντεκα μέρες ἀφ' ὅτου εἶδα τὸ  Πὲρλ Χάρμπορ , ἔγινε τὸ Μανχάταν. Ἔχουν σχέση μεταξύ τους; Ἔξυπνες κατασκευές, ἔξυπνες βόμβες, ἐξυπνεῖτε.

Ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς καί ἡ μήτηρ μου

Ἐγὼ ἂν δὲν ἤμουν κρητικὸς ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσα

νὰ φτάσω πάνω ἀπ’  τὸ γκρεμὸ καὶ ν' ἀετοπετοῦσα.

Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἑλληνικός στρατὸς καὶ ἡ μήτηρ μου πού πέθανε πρὶν 2 χρόνια, κι ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς — φτού του νὰ μὴν ἀβασκαθεῖ — ὑγιαίνει, μεγαλώνει καὶ εἶναι πρῶτος σχεδὸν στὸν κόσμο σὲ ὑπεροπλία καὶ ὑπερβολικὲς ἀγορὲς πού ἐκνευρίζουν ἀκόμη καὶ τοὺς στρατηγοὺς τοῦ ΝΑΤΟ; Τί σχέση ἔχει μία ἁγία γυναίκα πού ἔδωσε τόση ζωή, κι ὁ στρατὸς πού εἶναι πανέτοιμος νὰ πάρει ζωές;

Ἀκριβῶς αὐτό, καὶ παρακαλῶ νὰ δοθεῖ ἡ δέουσα προσοχὴ παρ' ὅτι φαίνεται αὐτονόητο: ἡ μητέρα μου, μετὰ ἀπὸ 10 χρόνια βάσανα μὲ κομμένο πόδι καὶ σ' ἕνα κρεβάτι, μὲ τὴν ἀδερφή μου ἄγρυπνη, ἥρωα τῆς οἰκογένειας, πέθανε καὶ δὲν εἶχα λεφτὰ νὰ τὴ θάψω, ἐνῷ ὁ στρατὸς ἀπορροφοῦσε τὰ πλεῖστα ὅσα τρὶς ὑπὸ τὴ συναίνεση ὅλων τῶν κομμάτων καὶ τῶν στάτους.

Θὰ ἐπιμείνω σ' αὐτό, διότι ἐξ αὐτοῦ καὶ πάνω σ' αὐτὸ θὰ διαμορφώσουμε ἕνα κύριο ἄρθρο στὴ νέα συνειδητότητα, στὴ νέα φιλοσοφία μας, γιὰ τὴ μητέρα, τὸ στρατό, τὴν Ἑλλάδα, τὴν εἰρήνη, τὸν πλανήτη καὶ τὴ ζωή. Ζέν.

Κατ' ἀρχάς, φαίνεται σὰν ἕνα τυχαῖο γεγονός. Ὁ κάθε δικηγόρος τοῦ διαβόλου πού συνεργάζεται μὲ τὸ καθεστώς, θὰ τὸ 'βλεπε καὶ δίκαιο. Ἀφοῦ ἐγὼ δὲν εἶχα λεφτά, ἡ μητέρα μου δὲν ἐδικαιοῦτο μία κηδεία δημοσίᾳ δαπάνῃ, ἄρα λογικὸ ἦτο νὰ μὴν ὑπάρχει ἡ προϋπόθεση νὰ κηδευτεῖ. Ἐν ἀντιθέσει, ὁ δοξασθείς ἑλληνικὸς στρατὸς τρώει τὸν ἀγλέορα —στὸν ὁποῖο πολέμησε γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ ὁ πατήρ μου εἰς τὴν Ἀλβανία, ἔπαθε μάλιστα κρυοπαγήματα, κι ὅταν ἔδιδαν τὶς συντάξεις τοῦ εἶπα: Δὲ θὰ πᾶς νὰ πάρεις; Μοῦ εἶπε: Ἐγὼ πολέμησα  γιὰ τὴν πατρίδα, ὄχι γιὰ τὴ σύνταξη.

Ὅταν ἔγραφα τὰ Ποδοσφαιρικά, μοῦ ἐπρότειναν ν' ἀλλάξω τὴ λέξη ΟΦΗ καὶ νὰ βάλω π.χ. ΑΕΚ, ΠΑΟ κ.λπ. κ.λπ. γιὰ νὰ μοῦ 'διναν λεφτά. Τοὺς εἶπα ὅτι τρία πράματα δὲν πουλιοῦνται: ἡ μάνα μας, ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ ὁμάδα μας. Οἱ ὑπουργοὶ Ἀμύνης — πάντα ὑπουργεῖο Ἀμύνης ὀνομάζεται, ὅλοι ἀμύνονται, ἀκόμη καὶ οἱ ΗΠΑ στὸ μακρινὸ Βιετνάμ, ὅπως τώρα οἱ δικοί μας στὸ Ἀφγανιστάν— πάντα ἦταν ὑπερήφανοι γιὰ τὶς ἀγορὲς πολεμικοῦ ὑλικοῦ, διότι ἔτσι ὁ στρατὸς ἦταν πάνοπλος γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν τιμὴ τῆς χώρας. Ποιὰ ὅμως τιμὴ ἀκριβῶς;

Ὁ νῦν ὑπουργὸς Ἀμύνης Γιάννος Παπαντωνίου, ὁ ἀρχιτέκτονας τῆς εἰσόδου μας στὴν ΕΟΚ, λίγο πρὶν μετακομίσει στὸ Ἀμύνης, γυρνῶντας ἀπὸ ἕνα κογκρέσο ἐπιχειρηματιῶν βγῆκε στὶς ἑλληνικὲς τηλεοράσεις καὶ εἶπε τὴ μαγικὴ λέξη, διότι τὸ λακωνίζειν ἐστὶ φιλοσοφεῖν:  ἐπιχείρηση .

Ἐπιχείρηση, λοιπόν. Καὶ προφανῶς αὐτὸ τὸ μεταφέρουν καὶ στὸ στρατό. Δὲν θὰ τολμήσουν βέβαια νὰ τὸν κάνουν ἰδιωτικὸ καὶ νὰ βάλουν σημαιάκια τῆς Κόκα Κόλα πάνω στὰ τάνκς. (Μπορεῖ νὰ τὸ δοῦμε κι αὐτὸ —θὰ τὸ θεωρήσουν φυσικὸ καὶ αὐτονόητο.)

Τρίς, τρίς, τρίς. Ἀγορὲς παντὸς εἴδους πολεμικοῦ ὑλικοῦ. Γιὰ τὴν τιμὴ τῆς χώρας. Τῆς πατριδικῆς; Ἡ τῆς ἐπιχειρηματικῆς ἡ ἐπιχειρησιακῆς; Διαμορφώνουμε τὴ χώρα σὰν ἐπιχείρηση γιὰ νὰ τὴν πωλήσουμε σὲ καλύτερη τιμή. Κι ἂν αὐτὸ γινόταν μ' ἕναν τρόπο δοῦναι καὶ λαβεῖν, ποιὸς ὁ λόγος τῶν τόοοσων ἀγορῶν ὁπλικῶν συστημάτων;

Ἂν ἀλλά ζε τὸ πατρόν, θὰ μπορούσαμε νὰ 'χομε 11.000.000 πολιτοφύλακες-ἐθελοντές, ἀφοῦ ρυθμίζαμε τὴν παραδοσιακὴ ρήξη πολίτη-κράτους, νὰ μὴν εἶναι τόσο φθοροποιά. Ὅμως δὲν γίνεται. Ἡ ἄποψή μου γιὰ στροφὴ τῆς Ἑλλάδας πρὸς τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴ μετατροπή της σὲ πολιτιστικὴ Ἑλβετία ἡττήθηκε κατὰ κράτος ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ τὴ βλακώδη ἰδεολογικὴ στρατηγικὴ μὲ τὶς χίλιες ἀγκυλώσεις νὰ παραμένει ἡ χώρα μία χαζομιλιταριστικὴ χώρα, ρουφιάνα τῶν Βαλκανίων καὶ τώρα γαμιόλα τῆς κεντρικῆς Ἀσίας (βλέπε Ἀφγανιστάν).

Ἦταν σχεδιασμένο, ἐγὼ ἕνας ἀκραιφνὴς ἄνθρωπος τοῦ πολιτισμοῦ νὰ ὁδηγοῦμαι συνεχῶς στὸν ἀφανισμὸ καὶ στὴν ταπείνωση, ἀντιθέτως ἡ μιλιταριστικὴ στρατηγικὴ — λόγῳ μιζῶν αὐτὴ ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ μιζέρια τῶν πολιτῶν σ' ἐθνικὴ κλίμακα — μία μιλιταριστικὴ πολιτικὴ πού ὑπογείως καὶ ὑπούλως μετατρέπει τὴ χώρα σὲ ἐπιχείρηση γιὰ νὰ πωληθεῖ. Αὐτὴ τὴν πώληση προστατεύει ὁ στρατός. Τὴ δραματικὴ πενία μου διαιωνίζει ὁ στρατός, κι ἔτσι ἡ μητέρα μου παραλίγο νὰ μείνει ἄθαφτη. Εὐτυχῶς δανείστηκα ἀπὸ κάτι λίγα λεφτάκια πού 'χαν δώσει στὸν Πασχαλάκο μου κάποιοι ἐλεήμονες, ἔγινε ἡ δουλειὰ καὶ μετὰ τὰ ἐπέστρεψα.

Ὑποπτεύομαι ὅτι δίδονται τόσα λεφτὰ στὸ στρατὸ καὶ τοὺς στρατιωτικοὺς γιὰ νὰ κρατιόνται μπουκωμένοι μὴν ξανακάνουν καμιὰ χούντα. Ὅσο ἀφορᾶ ἐμένα, ἁπλῶς δὲν ξεχνῶ. (Γιάννο μου, τὸ μαντίλι σου, Γιάννο.)

Κι ὅμως εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ ὅτι ἀκόμη καὶ ἥρωες τοῦ '21 ἀπαίτησαν καὶ πῆραν ἀπέραντες ἐκτάσεις. Ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πὼς ἂν ἤθελε ἡ πατρίδα θὰ τὸν πλήρωνε πλουσιοπάροχα, εἶχε δηλαδὴ στὴν πεποίθησή του, κι ἴσως νὰ ἦταν καὶ βενζίνα στὸ ὄχημα τοῦ ἀγώνα του ἡ ἀνταμοιβή. Εἴδαμε πού τὸν βάλανε. Στὸ Παλαμήδι τοῦ βρῆκαν μία τρύπα καὶ τὸν ἔχωσαν. Κόντευε νὰ μὴ βλέπει ὅταν βγῆκε. Τώρα ὑπάρχει οἰκογένεια Κολοκοτρώνη, ἐφοπλιστὲς νομίζω. Στὸ Λονδίνο ζοῦν νομίζω.

Ἄλλοι πιὸ φτηνιάρηδες τὰ θὲν μπροστάντζα. Ξέρω πολλοὺς πού κάνουν πὼς πατριδεύονται καὶ καπηλεύονται τὰ ψυχο-πάρε δῶσε τοῦ λαοῦ. Πατριδοκάπηλους τούς λέν.

Τὸ διαπλεκόμενο —πού τρέφει ἀμέτρητες στρατιὲς χαραμοφάηδων — ἀκριβῶς προέρχεται ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ σημεῖο ὅπου κανεὶς δὲν ξέρει ἂν ὁ Γιάννος — ὁ νῦν Ἀμύνης, τέως Οἰκονομίας καὶ ἐπιχειρήσεων καὶ λαχανάκια Βρυξελλῶν — θεωρεῖ τὸ ποτήρι μισοάδειο ἤ μισογεμάτο, πότε ἡ Ἑλλὰς του εἶναι στρατιωτικὴ ἐπιχείρηση καὶ πότε ἐμπορικὴ ἐπιχείρηση. Ἂν ἐπιχειρήσετε νὰ τὸ βρεῖτε, πάρτε μαζί σας πολλὰ κοφτερὰ ἐπιχειρήματα, γιατί ὁ Γιάννος κάνει τὸ κρέας ψάρι στὸ πίτσι φιτίλι, καὶ ἅι πιάσ' τονα μετά.

Καὶ τί εἶναι πατρίδα; Μὴν ἕνας νεσκαφὲς φραπέ; Βρέστε τὸ ἀλβανάκι, τὸν πιὸ καλὸ τὸν μαθητή, πού ἦταν νὰ πάρει τὴ σημαία καὶ ρωτῆστε τὸν. Μπορεῖ νὰ ξέρει καλύτερα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. (Νύχτες πανσέληνες, μόνο γιὰ Ἕλληνες.) Καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς.

Μὴ μιλᾶς μὴ γελᾶς κινδυνεύει ἡ Ἑλλὰς

θὰ μᾶς φάει ἕναν ἕναν ἡ τρελλὴ ἀγελάς.

In the greek way

(Γιὰ ἕνα πουκάμισο ἀδειανό, γιὰ ἕνα σνίτσελ)

Σχέση πρωκτοῦ καὶ νοῦ• δὲν θέλω οὔ. Οὔξεις.

Πῆγα προχθὲς στὴν ἔκθεση τῶν ἀριστουργημάτων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας πού μάζεψαν ἐδῶ στὸ Βερολίνο ἀπὸ πενήντα μουσεῖα. Κουράστηκα, γιατί ἔβλεπα μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα τὸ παλλόμενο μεγαλεῖο.

Δὲν παίζονταν οἱ ἄνθρωποι. Ἦσαν ἡμίθεοι. Ἂν καὶ ξύνεις τὴν κούτρα σου: πῶς γίνεται νὰ φτιάνουν ὅλα τοῦτα τὰ ἀπίστευτα, ὅταν τὸ καθεστὼς τους θεωροῦσε ἐργαλεῖα τοὺς δούλους καὶ τὶς γυναῖκες ἐπίσης;

Μπάς κι εἶναι ἡ τέχνη μία ἀρρώστια; Κι ὁ θαυμασμὸς ἀκόμη μία;

Πάντα μου τὸ 'χω στὸ μυαλό. Μὰ ἔλα πού ὅλη ἡ ἀνθρωπότης κλείνει τὸ γόνυ μπροστὰ στὴν ἔμπνευση, τὴ γενναιότητα καὶ τὴν αἰσθητικὴ ἐντιμότητα τούτων τῶν ὑπέροχων δημιουργῶν. Δὲν θέλω νὰ μεμψιμοιρήσω. Θέλω νὰ ὑμνήσω καὶ νὰ νοήσω τὴν αἰσθητικὴ ὑπεροχὴ σὰν νόημα ζωῆς.

Τοῦτον, λοιπόν, τὸν ἔξοχο πολιτισμό, λουσμένος αὐτὲς τὶς δονήσεις ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος μετέφερε, ἂς ποῦμε, πέρα πρὸς τὴν Ἀσία. Κι ὅμως ἀκόμη ἠχεῖ στ' αὐτιά μου τὸ λεχθὲν ἀπὸ τὸν Ροζὲ Γκαρωντύ: Ἂν οἱ Πέρσες εἶχαν νικήσει τοὺς Ἕλληνες, ὁ κόσμος θὰ 'ταν καλύτερος.

Θυμοῦμαι κι ἄλλο λεχθέν: ἂν ὁ Ἠράκλειτος εἶχε ἐπικρατήσει τοῦ Ἀριστοτέλη, ὁ κόσμος θὰ 'ταν καλύτερος. Νὰ λοιπὸν πού παρεισφρύει συνεχῶς ὁ Δάσκαλος τοῦ Ἀλέξανδρου.

Καὶ πρέπει νὰ μαρτυρήσω ἐδῶ, πὼς στὴν ἀρχαία πόλη Ἄσσος, ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Μυτιλήνη, κοντὰ στὸ Ἀϊβαλί, πού ἐπισκέφτηκα πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια, ἔμαθα ἀπ’ τοὺς ἀρχαιολόγους πὼς ὁ Ἀριστοτέλης δίδαξε ἐκεῖ τρία χρόνια στὴν αὐλὴ τοῦ πέρση μονάρχη καὶ παντρεύτηκε ἀνιψιά του.

Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι γνωστὸ ὅτι θαύμαζε τὸν Κύρο. Καὶ γιὰ χί λόγους ἤθελε νὰ νικήσει τὸν Δαρεῖο. Βέβαια ἤθελε νὰ νικήσει τοὺς πάντες, κι αὐτὸ φάνηκε καθ' ὁδόν, καθὼς τοῦ δίνονταν ἡ ὅποια εὐκαιρία, ἀπὸ λαοὺς πού ξαφνικά τοῦ ἐπιτίθονταν, μὲ τί ἑτοιμότητα καὶ γενναιότητα καὶ εὐστροφία τοὺς ἀντιμετώπιζε καὶ τοὺς πετσόκοβε. Ὑπῆρχαν ἄλλωστε ἕλληνες φιλόσοφοι καὶ μισθοφόροι ἕλληνες στρατιῶτες στὴν αὐλὴ τοῦ Δαρείου. Τί ἦταν αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ πού κέντριζε τὸν Ἀλέξανδρο ὡς τὸ τέλος; Ἤθελε μήπως, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴ μάνα του Ὀλυμπιάδα, νὰ φτάσει στὰ Σοῦσα καὶ κεῖ ν' ἀφήσει τὴ γυναικεία φύση του νὰ βγεῖ; Ὅσο πλησίαζε τὰ Σοῦσα, μετατρεπόταν. Ξέσπασε μάλιστα μεγάλος ἔρωτας μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς μάνας τοῦ Δαρείου, ἡ ὁποία, ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος πέθανε, μαράζωσε κι αὐτὴ καὶ πέθανε.

Ἄπειρες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου, θὰ πεῖς. Πέστε κι αὐτό. Αὐτὰ ταῦτα συνέβησαν μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ἱερῆς πόλης τῆς Κνωσοῦ, τῆς πόλης τῆς Γνώσης.

Θαυμάζομε αὐτὰ τὰ ὑπαρκτὰ μνημεῖα. Κι ἡ ἀρχαιολογία κι ἡ ἱστορία παίρνει σὰν βάση κι ἀπαρχὴ αὐτά. Γι' αὐτὸ ὑπάρχει ἀνεπάρκεια — κι ἐπιστημονικὴ ἔλλειψη — νὰ ἐμπεδώσουμε πολιτισμοὺς πρὶν ἀπ' τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα. Στὸν Τίμαιο ὁ  Πλάτωνας φέρνει τὸ θέμα. Ὁ Σόλων πῆρε τὸ χρησμὸ ἀπ' τὸν αἰγύπτιο πού τοῦ 'πε πὼς οἱ πρόγονοι τῶν ἑλλήνων ἦταν σοφοὶ καὶ ὥριμοι ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς τοῦ τετάρτου αἰώνα, πού ναὶ μὲν εἶχαν ἀνθρακικό, ἀλλὰ ἦταν δοσμένοι στοὺς παλιμπαιδισμούς.

Ἡ Μεγάλη Πυραμίδα, πρὶν πληγωθεῖ, ἦταν στρωμένη ἀπέξω μ' ἕνα ἐρυθροῦ χρώματος ἐπίστρωμα κι ἀπάνω σ' αὐτὸ ὑπῆρχαν ἐξιστορήσεις σὲ μία ἄγνωστη γλώσσα, μάρτυρες ρωμαῖοι περιηγητὲς πού εἶδαν καὶ ἐθαύμασαν, ἀλλὰ ἀκόμη ξοῦν τὴν κούτρα τους. Μαζὶ μ' αὐτὸ καὶ πέρα ἀπ' αὐτὲς ὑπάρχει ἐπίμονη θεώρηση κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἀρχέγονοι ἕλληνες ἔχτισαν καὶ τὶς πυραμίδες ζῶντας κι εὐτυχῶντας σ' ἕναν ἀνώτερο πολιτισμὸ καὶ ἑνιαῖο πού ἀργότερα γιὰ λόγους ὁριακῶν μετατροπῶν στὶς καθάρσεις τοῦ πλανήτη — ὑπαινίσσεται μία γνώμη ὅτι συνέβαλαν στὶς καταστροφὲς κι οἱ ἄνθρωποι πού παρήκμασαν — φτάσαν καὶ μπῆκαν στὸ μηδέν, στὰ σπήλαια, ἐκκινῶντας ἀπὸ μηδενικὴ βάση.

Αὐτὰ τὰ πεδία ποτὲ ἡ Ἀριστερὰ δὲν τὰ μελέτησε μὲ τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον. Τ' ἄφησε βορὰ στὴν Ἀκροδεξιά. Κι αὐτὴ ἀπέδωσε. Ἡ Ἀριστερὰ πολλάκις ὑπῆρξε τροχοπέδη. Σ' ἄλλα εἶχε μία διείσδυση δημιουργική.

Ὑπῆρχε μία ἔνταση πάντα ὡς πρὸς τοὺς ἀρχαίους: οἱ σκλάβοι ἔχτισαν τὴν ἀκρόπολη. Ναὶ μὲν τὰ σχέδια ἦταν τῶν ἀριστοκρατῶν —τῶν κακῶν —, ἀλλὰ χωρὶς τοὺς σκλάβους   — τοὺς καλούς—  δὲν θὰ γινόταν τίποτα.

Τὴν ἴδια ἀγκυλωμένη ματιὰ ἡ καὶ ἀποστροφὴ εἶχε ἡ Ἀριστερὰ γιὰ τοὺς ἰνδοὺς δασκάλους κι ὅλο τὸ ρεῦμα τοῦ ἐσωτερισμοῦ. Κι οἱ νεοέλληνες; Οἱ τραγέλαφοι αὐτοί; Σὰν νὰ σηκώθηκε ἕνα πρωὶ ὁ πρωκτὸς κι ἀπαίτησε ἡγεμονία ἀπέναντι στὸ νοῦ μὲ βάσιμα ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου: ἐγὼ ἂν δὲν ἔχεζα, ὀργανισμὸς δὲν θὰ ὑπῆρχε, εἶμαι ὁ λυτρωτής, κι ὁ νοῦς δὲν θὰ σχεδίαζε τίποτα. Ἔτσι ὁ πρωκτὸς συνωμότησε μὲ τὰ ἐντόσθια, τὴ χολή, τὸ σκώτι, τὸ στομάχι, πολιόρκησαν τὸν ἐγκέφαλο, κράτησε τὰ ἀέρια μέσα, δημιούργησε κρίση γιὰ ν' ἀποσπάσει τὴ θριαμβικὴ ἐξουσία πού τόσους αἰῶνες ὀνειρευόταν, τὸ μόνο πού μπορεῖ νὰ ὀνειρευτεῖ ἕνας πρωκτός, πού εἶναι λειτουργικότατος σὰν πρωκτός, συνετὸς στὸ ρόλο του, μὰ ἀπεχθὴς στὴ μισαλλοδοξία του.

Λέει ὁ Καστοριάδης: Τὸ φαινόμενο τῶν ἀρχαίων εἶναι unique, δὲν προσεγγίζεται, δὲν ἐπαναλαμβάνεται, δὲν καπελώνεται, δέν, δέν, δέν.

Κι οἱ νεοέλληνες; Ὁ Ζουράρις; Ἕνα πουκάμισο ἀδειανό. Ἕνα ἀπαγορευμένο κοκορέτσι. Εἷς ἀλβανὸς πού κρατάει τὴν ἑλληνικὴ σημαία σὲ παρέλαση σχολείων. Ἕνας πού 'χει χάσει τὸν μπούσουλα κι ἔμεινε ἀμπούσουλος. Ἕνας τραβᾶτε με κι ἂς κλαίω. Ἕνας πού χρησιμοποιεῖ πληθυντικὸ καὶ λέει: ἐμεῖς δώσαμε τὰ φῶτα στὴν Εὐρώπη. Ἐγὼ ἐδώσαμε τὰ φῶτα. Ὁ Φώτης.

Πού πᾶς, καημένε Ἀθανασόπουλε;