Χριστουγεννιάτικο...

Γιά τά φετινά Χριστούγεννα σκέφτηκα νά ἀναρτήσω ἕνα παληό κείμενο τοῦ Μάριου Πλωρίτη. Χρόνια πολλά λοιπόν,  ἔστω καί διαδικτυακά. Καί νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι, ἄν θέλουμε νά ἀλλάξει κάτι γύρω μας, ὁ πιό ἀποτελεσματικός τρόπος εἶναι νά ἀλλάξουμε κάτι μέσα μας πρῶτα...

Ἀκολουθεῖ τό γραπτό τοῦ Μάριου Πλωρίτη. Δυστυχῶς στό ἀρχεῖο μου δέν ἔχω συγκρατήσει τόν τίτλο του.

=   =  =  =  =                     

Δέν χρειάζεται, βέβαια, νὰ σᾶς πληροφορήσω πώς, τὶς μέρες ποὺ πέρασαν  ἀλλὰ καὶ τὶς μέρες ποὺ θὰ 'ρθουν  ὁ πιὸ προσκυνημένος θεὸς ἢ ἅγιος δὲν εἶναι οὔτε ὁ Χριστός, οὔτε ὁ Ἁη-Βασίλης, ἀλλὰ ὁ Μαμμωνᾶς, μὲ ὅλες τὶς «προσλήψιμες» καὶ «προσληπτέες» μορφὲς του, τζόγος, χρηματιστήριο, πολυδάπανοι ἑορτασμοὶ κλπ. Εἶπα, λοιπόν, νὰ τὸν δοξολογήσω κι ἐγώ, γιὰ νὰ μὴν εἶμαι «ἐκτὸς μόδας». Ἐπειδή, ὅμως, δὲν διαθέτω τὸν πρέποντα οἶστρο, σκέφτηκα νὰ ζητήσω τὴ βοήθεια κάποιων ζάπλουτων σὲ προσόντα καὶ κῦρος. Καὶ ποιὸν καλύτερον θά’ βρισκα ἀπ' τὸν λυρικότατο καὶ σοφώτατο Σοφοκλῆ  πού, ἐπιπλέον, ἔχει βαφτίσει μὲ τ' ὄνομά του καὶ τὸ ΧΑΑ μας; Ἀντὶ νὰ ἔρθει, ὅμως, ὁ ἴδιος, μοῦ ἔστειλε ἕνα φερέφωνό του  ἀλλὰ τί φερέφωνο! Τὸν βασιλιὰ τῆς Θήβας, αὐτοπροσώπως, τὸν Κρέοντα, γιὰ νὰ (τὰ) ψάλει. Καὶ ἰδοὺ ὁ ὕμνος του:

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (3)

Στὴν σημερινὴ πρωϊνὴ ἐκπομπὴ τοῦ ΣΚΑΪ ἡ κυβερνητικὴ ἐκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, ἐκφράζοντας λίγο πολὺ τὴν ἐν Ἑλλάδι φιλελεύθερη δεξιά, εἶπε ἐν εἴδει ἀτάκας: « …ὅταν ἡ κυβέρνηση διαπραγματεύεται, ὁ ΣΥΡΙΖΑ νὰ κλείσει τὸ στόμα του…» Ἡ ὁποία ἀτάκα, πρὸς δόξαν τοῦ νεοελληνικοῦ σκοταδισμοῦ τῆς δεξιᾶς, ἐπανελήφθη δίς. Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς ἐκπομπῆς, ὡς διαχειριστὲς τοῦ δημοσίου ἀγαθοῦ της ἐνημέρωσης, συνέχισαν ἀτάραχοι μή βρίσκοντας τίποτα μεμπτό.

Ἀκολουθοῦν τὰ 2 τελευταῖα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, ἀπὸ τὴν σειρὰ μὲ τίτλο Νεοφιλελευθερισμὸς καὶ αἰωνία Ἑλλάς, πού ἐδημοσιεύθηκαν στὸ ΕΘΝΟΣ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1987. Νομίζω πώς παρόλο πού πέρασαν 27 χρόνια ἀπὸ τότε παραμένουν ἐπίκαιρα. Ἂν τὰ διάβαζε ἡ κ. Βούλτεψη ἴσως προβληματιζόταν καὶ ἀνακαλοῦσε τὰ πρωϊνὰ της αἴσχη. Τὸ ὅτι ἡ κ. Βούλτεψη εἶναι καὶ δημοσιογράφος ἀποτελεῖ ἀσήμαντη (;) λεπτομέρεια.  Καλό θά ἦταν νά διαβαστοῦν καί ἀπό τούς κατοίκους αὐτῆς τῆς τριτοκοσμικῆς χώρας προτοῦ πᾶνε νά ψηφίσουν. Διότι πρέπει νά πᾶνε νά ψηφίσουν,  ἐκτός καί ἄν τούς ἀφήνει ἀδιάφορους τό κατάμουτρο φτύσιμο πού τούς ρίχνει ἡ κ. Βούλτεψη...

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

 

Ε) ΤΑ «ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ» ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ (ΕΘΝΟΣ 31/7/1987)

Ὑπάρχει ἕνας λόγος πού τὸ κράτος δὲν μπορεῖ νὰ   μείνει   πλήρως   ἀδιάφορο ἔναντι του Τύπου. Ἐπειδὴ ὅπως εἴπαμε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κατὰ κυριολεξία «δημόσια γνώμη», ἀλλὰ αὐτὸ πού λέμε «κοινὴ γνώμη» εἶναι τὸ διὰ τοῦ Τύπου «δημοσιεύσιμο» ὑποκατάστατό της, ὑπάρχει στὴν ἴδια τὴ ρίζα τῆς «ἐλευθερίας τοῦ Τύπου» ἡ ἀντίφαση, αὐτὴ ἡ «ἐλευθερία» νὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὸν ἴδιο, τὸν προσωπικὸ παράγοντα αὐτοῦ πού ὀργανώνει τὴν «κοινὴ γνώμη». 

Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (2)

Στήν σημερινή ἀνάρτηση θά διαβάσουμε τά 2 ἑπόμενα ἄρθρα τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, πού ἐδημοσιεύθηκαν τον Ἰούλιο τοῦ 1987 στήν ἐφημερίδα ΕΘΝΟΣ. μέ ἀφορμή τήν τότε δίκη τῆς ἐφημερίδας. Γίνεται ὅλο και περισσότερο ἀντιληπτή ἡ ἰδεολογική χρεωκοπία τῆς χώρας, κυρίως ἡ σπέκουλα τῶν ἐν Ἑλλάδι φιλελευθέρων καί ἐκσυγχρονιστῶν, πού ἀνετράφησαν με τό γάλα τοῦ δεξιοῦ καί ἐθνικόφρονος σκοταδισμοῦ.

Συνέχεια τῆς ἀνάρτησης Νεοφιλελευθερισμός καί αἰωνία Ἑλλάς (1)

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ "ΕΘΝΟΥΣ" - ΚΟΣΚΩΤΑ

Γ) ΤΑ «ΣΑΛΟΝΙΑ» Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο «ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ» (ΕΘΝΟΣ  29/7/1987)

Δὲν εἶναι πειστικὸς ὁ κ. Ἀνδριανόπουλος, λέγοντος πὼς τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι θέμα «ἀπόψεως» καὶ ὅτι δὲν ἀναγνωρίζει σὲ κανένα τὸ δικαίωμα νὰ τὸ καθορίζει. Δὲν γίνεται πιστευτός, διότι ἐδήλωσε «νεοφιλελεύθερος» μέσα στὰ πλαίσια τῆς παρατάξεως πού θέλει νὰ τὸν ἐκφράζει καὶ ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ κατ’ εξοχὴν ἰδεολογία γιὰ τὴν ὁποία τὸ δημόσιο συμφέρον εἶναι «καθορισμένο» καὶ «δεδομένο». Ἐκτός τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, πού ἀπορρέει ἀπὸ τὴ βιολογικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ προϋποθέτει ἕνα ἀντίστοιχο δικαίωμα γιὰ τὴν ὑπεράσπισή του, ὑπάρχει καὶ ἡ ἔννοια τοῦ πολιτικοῦ δικαιώματος, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἐπίσης ἕνα ἀντίστοιχο συμφέρον ὑπεράσπισής του.