Σιωπηλοί διάλογοι μέ τό στυλό μου

Συνεχῶς μὲ τραβάει σὲ μέρη πού σιχαίνομαι, πού θέλω νὰ ξεχάσω. Δὲν ἔχω πιὰ τὴν ὄρεξή του κι αὐτὸς τὸ ξέρει πολὺ καλὰ καὶ τὸ ἐκμεταλλεύεται. Πάντα τὸν ἄρεσε νὰ μὲ συμπιέζει στὰ δάχτυλά του, νὰ μὲ φέρνει σ΄ἀδιέξοδο. Εἶναι ἀδύνατο ν΄ἀντισταθῶ, νὰ μὴν ὑπακούσω στὸ χέρι του. Πρέπει μὲ ἀκρίβεια νὰ μεταφέρω στὸ χαρτὶ αὐτὸ ποὺ κάθε φορά ἔχει στὸ μυαλό του κι αὐτὸ τὸ χαμαλίκι ἔχει καταντήσει μαρτύριο. Τότε στὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν δύσκολο. Γράφαμε μέσα στὸ σκοτάδι, ἀφοῦ δὲν εἶχε τρόπο νὰ πληρώσει τοὺς λογαριασμοὺς τῆς ΔΕΗ. Πέρασε ὅμως ὁ καιρός. Τώρα ἔχει τόσο πολὺ γεράσει πού εἶναι ἄδικο. Τὰ μαλλιὰ του ἄσπρα, ἀλλὰ ἀκόμα μακρυά. Ἡ ὅρασή του ἐξασθενημένη. Τὸ καταλαβαίνω ἀπὸ τὴ μυρωδιὰ τοῦ Lagavulin στὴν ἀνάσα του ποὺ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια ὅλο καὶ κοντύτερα μὲ πλησιάζει. Ἔχει ἀνάγκη νὰ πάψει νὰ βλέπει μοναχὰ τὴν κακοχυμένη φόρμα. Πάντα θὰ ὑπάρχει κακοτυχία στὶς ἐμπειρίες μὲ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ βασανιστήριο ἐχθὲς κράτησε μέχρι τὸ πρωῒ. Ἔγραφε μὲ ρυθμὸ διάρροιας, ἀφοῦ ἡ πλήρης διάβαση τοῦ μελανιοῦ μου ἐπανελήφθη περισσότερες ἀπὸ τρεῖς φορὲς σὲ διάστημα πέντε ὡρῶν. Ἡ single malt ἀνάσα του σφύριζε μὲ μανία τὰ δευτερόλεπτα στὰ αἰσθητήριά μου. Μετὰ ἀπὸ πολλά, κατάφερα νὰ τὸν πείσω νὰ πᾶμε στὰ ἔκτακτα. Μιὰ στυλάτη, μὲ ἄσπρο παλτό, μᾶς ὑποδέχτηκε. Τὴν εἶχα δεῖ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν, στὸ μέλλον, εἰς τὸ διηνεκές. Εὐτυχῶς τούτη τὴ φορὰ ὁ δικός μου ἤτανε κλινικὰ νεκρὸς ἀπὸ τὴν ὑπερένταση, γιατί συνήθως, ξέρεις, τὶς στιγμὲς πού θέλω νὰ εἶμαι μόνος μὲ κάποιον, ἐκεῖνος πετάζεται καὶ προσπαθεῖ νὰ προσελκύσει τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ἀναγνώστη μου. Ἐκείνη, κάθησε ἀργὰ κι ἀθόρυβα πίσω ἀπὸ τὸ γραφεῖο, πῆρε στὸ χέρι της τά χαρτιά ὅπου εἶχα γράψει μὲ λεπτομέρεια τὸ ἱστορικό του καὶ διάβαζε διακριτικά, χωρὶς διακοπές. Ἐδῶ εἴμαστε λέω, τώρα εἶναι ἡ μόνη εὐκαιρία. Μπουκάρω λοιπὸν στὰ ἴσια ἐκεῖ πού οἱ ἀγγέλοι πατοῦν στὰ νύχια. Διαφορετικοὶ ἐξαφανιστεῖτε.

Ἐμεῖς καί οἱ Ἕλληνες - Δημήτρης Δημητριάδης ( μιά ἄσκηση αὐτογνωσίας)

Ἐμεῖς καί οἱ Ἕλληνες ( Δημήτρης Δημητριάδης)

Παραλλάσσοντας τον, δανείζομαι τὸν τίτλο ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ Ph. Lacoue-Labarthe «Ὁ Χέλντερλιν καὶ οἱ Ἕλληνες», ἕνα κείμενο πού, μὲ τὴ συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει ὑπόγεια τὸ δικό μου, ὅπως τὸ διατρέχει καὶ τὸ κείμενο τοῦ Dominique Grandmont «Ἡ Ἑλλάδα τοῦ Καβάφη», τὸ ὁποῖο ὑπῆρξε καθοριστικῆς σημασίας γιὰ τὴν ὀργάνωση καὶ διατύπωση τῶν παρακάτω σκέψεών μου. Ἀπὸ τὸ κείμενο τοῦ Lacoue-Labarthe κρατῶ ἐπίσης τὴν προμετωπίδα τοῦ Heiner Muller στὴν ὁποία θὰ ἐπανέλθω ἀργότερα.
Ὁ κληρονόμος ἀναλογίζεται τὴν κληρονομιά του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀπειλεῖται μὲ τὴν ἀπώλειά της. Ὁ κίνδυνος νὰ τὴ χάσει ἢ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι δὲν τοῦ ἀνήκει κινητοποιεῖ τὸν μηχανισμὸ τῆς ἰδιοποίησης μέσα του.

Ὅ,τι θεωρεῖται δεδομένο καὶ ἐξασφαλισμένο ἀποκλείει τὴ στοχαστικὴ ἀναφορὰ σὲ αὐτό.
Ξεκινώντας ἀπὸ αὐτὴ τὴν παρακινδυνευμένη διαπίστωση, δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ προσφύγουμε ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὸ κέντρο, ἀπὸ τὴν περίμετρο στὴν καρδιὰ τοῦ προβλήματος, ἀπὸ τὸν ἐφησυχασμὸ στὴν ἀνησυχία. Νὰ τολμήσουμε, ὄχι χωρὶς συνέπειες, τὴν ἀκρότητα. 

Οἰκοκαπιταλισμός

τό παρακάτω κείμενο προέρχεται ἀπό τό τεῦχος 54 τοῦ περιοδικοῦ Ἐνδιάμεση Περιοχή τοῦ καθηγητῆ Δημήτρη Κιτσίκη

Καπιταλισμὸς καὶ περιβάλλον:
Τὸ ὀξύμωρον -Ἀπάτη καὶ Ἠθικὴ

Ἄλ Γκόρ, ὁ ψευδοπροφήτης

( Τελικὰ ὅλα τὰ βραβεῖα Νομπὲλ ἐκφράζουν τὸν ἱδρυτή τους, τὸν μεγαλοβιομήχανο ἐφευρέτη τῆς δυναμίτιδος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Σάρτρ ἠρνήθη νὰ τὸ παραλάβη. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ὀμπάμα ὁ Ἀφγανὸς καὶ ὁ Ἂλ Γκὸρ ὁ Γιουγκοσλαῦος, ἔκαμαν πόλεμο καὶ ἐδέχθησαν ὡς μεγάλη τιμή, τὸ βραβεῖο Νομπὲλ εἰρήνης, προερχομένου ἀπὸ τὸν καπιταλιστικὸ χῶρο τους. Στὸ βιβλίο μου, Dimitri Kitsikis, La montee du nationalbolchevisme dans les Balkans, Paris, Avatar, 2008, ἔγραφα: « Ὁ ἀγγλοσαξωνικὸς σατανισμὸς διέδωσε στὴν Δύση δύο καταστροφικὰ στοιχεῖα: τὸ ψέμα καὶ τὸν ἠθικισμὸ» ( σέλ. 75). Τὴν ἔκφραση αὐτὴ τὴν εἶχα δανεισθῆ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ συναδέλφου μου Pierre Brunel, Claudel et la satanisme anglosaxon, Ottawa, Editions de l’ Universite d’ Ottawa, 1975, ὁ ὁποῖος ἐξηγοῦσε πῶς ὁ μέγας ποιητὴς Πὼλ Κλωντὲλ ( 1868-1955) ἐθεώρει τοὺς Ἀγγλοσάξονες ὡς βασικὴ πηγὴ τοῦ δυτικοῦ σατανισμοῦ. Ὁ δὲ ἐθνικὸς ἱστορικός τῆς Γαλλίας Jules Michelet (1798-1874) εἶχε γράψει γιὰ τοὺς Ἀγγλοσάξονες: «Ἡ ὡραία καὶ σκοτεινή τους λογοτεχνία εἶναι σκεπτικιστική,ἑβραϊκή, σατανικὴ ἐν ὀλίγοις ἀντιχριστιανική». Ὅταν τὸ 1999 ἐβομβαρδίσθη ἡ Γιουγκοσλαυῒα ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἐπευτεύχθη ἐξ’ αὐτοῦ μείζονα οἰκολογικὴ καταστροφή, δηλητηριάζοντας τὸν Δούναβη μὲ πυρηνικὰ πολεμικὰ ἀπόβλητα, ὁ ἀντιπρόεδρος τῶν ΗΠΑ (1993-2001) ἦταν ὁ Ἂλ Γκόρ, συνυπεύθυνος ἐγκληματίας πολέμου, ὅσο συνυπεύθυνός τοῦ Χίτλερ, στὶς δίκες τῆς Νυρεμβέργης, τὸ 1946, ὑπῆρξε ὁ Herman Goering. Τὸ παρακάτω ἄρθρο τοῦ συνεργάτου μας μηχανικοῦ καὶ θεολόγου, Κυριάκου Δουνέτα, ἐξηγεῖ τὴν καπιταλιστικὴ αὐτὴ ἀπάτη τῆς περιβαλλοντολογίας. - Δημήτρης Κιτσίκης)

Sviatoslav Richter

Ὅλοι στὴν οἰκογένεια τῆς Ροϊζίν, ἀπ΄ὅσα ἄκουγα τουλάχιστον ἀπὸ τὸν Πλάτωνα, ἦταν ἐπιφανῆ δημόσια πρόσωπα. Στρατιωτικοί, μηχανικοί, γιατροί, δικαστικοί, κορυφαῖα στελέχη τοῦ κόμματος, πολιτικοί. Οἱ γονεῖς της ἀρχιτέκτονες, σχεδιάσανε τὸ πάρκο δίπλα στὸ ποτάμι, λαμπρὲς προοπτικές, ἀλλὰ ἐκείνη στρυφνό, κολλημένο μυαλό, λέγανε.

Δουλειὲς τοῦ ποδαριοῦ ὅλοι κάναμε τότε, ἀφοῦ ἀπὸ τοὺς γέρους δὲν ἐρχότανε φῶς. Καὶ ποῦ νὰ βροῦνε νὰ σοῦ στείλουνε φῶς ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἄσε καὶ ποὺ τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ δουλειὲς τοῦ ποδαριοῦ δὲν ὑπῆρχε, ἀλλὰ τέλος πάντων. Ἔκανα πολλὲς δουλειὲς τοῦ ποδαριοῦ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Θὰ μὲ πεῖς καὶ τώρα τί κάνω; Μ΄ἀρέσει ὅμως. Τὴ βρίσκω. Ἡ γνωστὴ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Τεμπελχανίδη ποὺ δουλεύει στὸν Ξαπλόπουλο. Τάχω πολλαπλὲς φορὲς ἀκούσει, ἀλλὰ ἅμα σὲ φτιάχνει, ρίξτα μιὰ ἀκόμα. Δὲ θὰ μὲ ζημιώσεις. Ὅμως δὲ τὰ μπορῶ τὰ γραφεῖα μὲ τοὺς ἀξιοσέβαστους διευθυντές, τοὺς ὀγκώδεις φακέλλους, τὶς σφραγίδες, τοὺς ὑπ΄ἀλλήλους ποὺ τρέχουν βιαστικοὶ στὸ διάδρομο μὲ τὰ σακκάκια φθαρμένα στοὺς ἀγκῶνες, τὶς θέσεις ἐργασίας γιὰ δι΄ὁρισμένους, τὸ ἄγχος τῆς συμπεριφορᾶς, τὶς καλημέρες, τὶς καλησπέρες, τὶς παρατηρήσεις γιὰ τὸν καιρό, τὴν ἀνάγκη νὰ θυμᾶμαι πολλὰ ὀνόματα. Εἶναι ἀλήθεια, εἶχα μιά δυσκολία μὲ τὰ ὀνόματα. Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νὰ συγκρατῶ ὀνόματα. Ἀλλὰ δὲ θέλω κι εὐθύνες στὸ κεφάλι μου, νὰ μὲ λείπει, δὲ γουστάρω ἀποφάσεις, οὔτε γραβάτες καὶ κουστουμαρίσματα. Μιὰ φορὰ μονάχα τὸ ἔβαλα τὸ κουστούμι, φρεσκοξυρίστηκα καὶ κτένησα τὰ μαλλιὰ πίσω, ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Γραφεῖο γιὰ νὰ μὲ βροῦν δουλειά. Ἔτσι, δὲ θὰ ὑπῆρχε κανένας τρόπος κάποιος νὰ μὲ μπέρδευε γιὰ τίποτα rock-n-roller, σκέφτηκα. Ἡ γραμματέας εἶχε σημειώσει ὅλα τὰ στοιχεῖα καὶ ἅμα βρισκόταν κάτι ποὺ νὰ ταιριάζει στὸ βιογραφικό μου θὰ μὲ εἰδοποιοῦσε ὁπωσδήποτε. Τὸ βιογραφικὸ ὅμως θάχε πρόβλημα, ἀφοῦ γιὰ τίποτα δὲ μὲ φωνάζανε.

Κωνσταντῖνος Δοξιάδης, Ἄρνολντ Τόϋνμπη καί ἑλληνικό πρότυπο.

Πολλές φορές ἔχω ἀναφερθεῖ σέ ἔννοιες ὅπως ἀνάπτυξη, πρόοδος, στίς θεωρίες πού μέ ὅπλο τίς λέξεις αὐτές ,ἐδῶ καί αἰῶνες ὡραιοποιοῦν-κρύβουν τήν πραγματικότητα, πραγματοποιώντας τούς πολιτικούς τους στόχους. Ὅταν πρέπει ὅμως νά δικαιολογήσεις τά ἀδικαιολόγητα, νά κοιμίσεις τό ἀνθρώπινο μυαλό, χρειάζεται κάτι πιό δραστικό, ἐντυπωσιακά ἀντιφατικό, σέ τέτοιες περιπτώσεις οἱ προαναφερθεῖσες ἔννοιες παραχωροῦν προσωρινά τήν θέση τους στήν φράση "δημιουργική καταστροφή". Εἶναι ὅτι χρειάζεται. Ἡ ἀντίφαση τῆς φράσης, μαζί μέ τήν "ἀνοιχτομυαλιά" τῶν δημιουργῶν της, σέ συνδυασμό μέ μιά νότα αἰσιοδοξίας, τήν ὁποία ἐμεῖς οἱ καθυστερημένοι πρέπει γιά τό καλό μας νά ένστερνισθοῦμε σώνει καί καλά, ἐπιχειροῦν νά ἐξαφανίσουν τόν παραλογισμό τῆς ἑκάστοτε πράξης.΄Ἔτσι, μέ μεθόδους ἐκλεπτυσμένες, ἀκόμα καί ὁ βομβαρδισμός ἀμάχων, ἡ ἰσοπέδωση πόλεων, ἐντάσσονται ἄνετα στίς θεωρίες τῆς "προόδου". Γιά νά μήν ξεθωριάσει ἡ αἴγλη του καί ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἐξόφθαλμη ἀπάτη τοῦ ὅρου "δημιουργική καταστροφή", ἀποφεύγουμε τήν συχνή του χρήση. Γιά τό χτίσιμο ἑνός τσιμεντένιου ὄγκου, διάνοιξη αὐτοκινητοδρόμων, ἀνέγερση ἐμπορικῶν κέντρων, "συγχρόνων" συγκροτημάτων γραφείων καί κατοικιῶν, ἡ φαινομενικά ἀθώα καί λαμπερή "ἀνάπτυξη" δουλεύει καλά. Τυχόν ἐμπόδια, ἄνθρωποι, περιβάλλον, σχέσεις μεταξύ τους ἄντιμετωπίζονται...

Ἡ ἀπολογία τοῦ Νίκου Μπελογιάννη

συνέχεια τῆς ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.com/2010/04/blog-post.html

Ὁ Μπελογιάννης ζεῖ!!!

Ὁ Τάσος Βουρνᾶς, στὸ βιβλίο του Ὑπόθεση Μπελογιάννη-ἐκδόσεις Τολίδη, ἐξιστορεῖ τὴν περιπέτεια ἀναζήτησης τῶν πρακτικῶν στὰ ἀρχεῖα τῆς Γενικῆς Ἀσφάλειας καὶ τὰ ἀρχεῖα τοῦ Διαρκοῦς Στρατοδικείου Ἀθηνῶν. Ἀναφέρει ὅτι ἀπὸ τὸν φάκελο ἐκείνης τῆς δίκης παρέμειναν μόνο τὰ δακτυλογραφημένα καὶ κυρωμένα πρακτικά, ἐνῶ ὅλη ἡ ὑπόλοιπη δικογραφία καί τό περιεχόμενο ἐκείνου τοῦ ὀγκώδους φακέλου παραδόθηκε μὲ διαταγὴ τοῦ ΥΠ.ΕΘ.Α, τὸ 1978, στὴν κατὰ νόμον πυρά, πρὸς ἀποσυμφόρηση τῶν ραφιῶν τῶν ἀρχείων.

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟ Α ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1952, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ.

( ἀπό το βιβλίο τοῦ Τάσου Βουρνᾶ «Ὑπόθεση Μπελογιάννη -ἐκδόσεις Τολίδη») 

Νῖκος Μπελογιάννης - Ἕλλη Παππᾶ

Νῖκος Μπελογιάννης

Ξημερώματα Κυριακῆς, 30 Μαρτίου 1952 ἐκτελέστηκαν βάσει τῆς ἀποφάσεως 442 Β/52 τοῦ Διαρκοῦς Στρατοδικείου Ἀθηνῶν, οἱ Μπελογιάννης Νικόλαος, Μπάτσης Δημήτριος, Καλούμενος Νικόλαος, Ἀργυριάδης Ἠλίας, κατηγορούμενοι, ἀνάμεσα σέ 29 συνολικά ἄτομα γιὰ παράβαση τοῦ νόμου 375/36, γιὰ κατασκοπία. Εἶχε προηγηθεῖ μία ἀκόμη δίκη 94 ἀτόμων, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1951 ἐνώπιον τοῦ Ἐκτάκτου Στρατοδικείου γιὰ παράβαση τοῦ νόμου 509/47. Το ἀδίκημα ἦταν ἡ προσπάθεια ἀνασυγκρότησης τοῦ παράνομου ΚΚΕ.

Στὶς 27 Ὀκτωβρίου 1951 ἔχει ὁρκιστεῖ ἡ κυβέρνηση ΕΠΕΚ-Φιλελευθέρων μὲ πρωθυπουργὸ τὸν Νικόλαο Πλαστήρα. Βασικὴ συνιστώσα τῆς ἐξαγγελθείσης πολιτικῆς της εἶναι τὰ μέτρα εἰρήνευσης καὶ ὁ κατευνασμὸς τοῦ ἐμφυλιοπολεμικοῦ κλίματος ποὺ συντηροῦν οἱ Ἀμερικάνοι καὶ ὁ ΙΔΕΑ. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἡ κυβέρνηση Πλαστήρα μετὰ τὶς θανατικὲς καταδίκες στὴν δίκη τοῦ Νοεμβρίου κάνει τὴν παρακάτω ἐπίσημη δήλωση: « Ὁ Μπελογιάννης καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ καταδικασθέντες σὲ θάνατο ἀπὸ τὸ Ἔκτακτο Στρατοδικεῖο Ἀθηνῶν δὲν πρόκειται νὰ ἐκτελεσθοῦν. Ἀπόφασις τῆς Κυβερνήσεως εἶναι ὅτι δὶ’ ἀδικήματα διαπραχθέντα πρὸ τῆς 1ης Νοεμβρίου 1951, ὁπότε ἡ παροῦσα κυβέρνησις δὲν εὐρίσκετο εἰς τὴν Ἀρχήν, αἱ τυχὸν ἐπιβαλλόμεναι θανατικαὶ ποιναὶ διὰ κομμουνιστικὴν δράσιν θὰ ὑπήγοντο εἰς τὴν ρύθμισιν, ἡ ὁποία ἔχει συμφωνηθεῖ δὶ’ ὄλας τὰς μέχρι τοῦδε ἐπιβληθείσας καὶ μὴ ἐκτελεσθείσας θανατικάς ποινάς». Προηγουμένως, μέσῳ τοῦ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης, ναυάρχου Σακελλαρίου, ἔχει ζητήσει ἀπὸ τὸν πρόεδρο τοῦ Ἐκτάκτου Στρατοδικείου νὰ διακόψει τὴν δίκη. Ὁ πρόεδρος Σταυρόπουλος, ἐνημερωμένος ἀπὸ τὸν ΙΔΕΑ ποὺ κινεῖται παρασκηνιακά, ἀρνεῖται.