Ὁ ἀνθελληνικός ἑλλαδισμός ὡς τριτοκοσμικό έργαλεῖο...

Ὅπως εἴδαμε στό προηγούμενο ἀπόσπασμα ἀπό το βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη ἀπό τό βιβλίο του « Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ» ( 1990) ἡ μεταπολεμική παγκόσμια πολιτική τῆς «Δύσης» ἀποτυπώνεται στήν δράση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Ἐννοοῦμε ἡ οὐσιαστική «πολιτική» καί ὄχι ἡ ἐπιφανειακή πού διαδραματίζεται σέ κοινοβούλια ( «δημοκρατικά» ἤ μή), ὅπως καί στά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πλατό και στούντιο ( ὑπό μορφή προπαγάνδας στά ΜΜΕ ἐν γένει). Μέσα στήν ἰδεολογική προπαγάνδα τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ἐντάσσονται και οἱ θεωρίες περί «τρομοκρατίας». Πέραν αὐτῆς τῆς προπαγάνδας, σκάνδαλα, ναρκωτικά, ὅπλα εἶναι μερικές ὄψεις τῆς κρυφῆς πολιτικῆς πού αὐτή ἡ προπαγάνδα ἀποκρύπτει, μέ κοινό τους συντελεστή τό ἀπαραίτητο μαῦρο χρῆμα ἄνευ τοῦ ὁποίου εἶναι ἀδύνατον νά πραγματοποιηθῆ ἡ λειτουργία τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Οἱ ἀπρόσωπες διαδικασίες Wikileaks μέ τήν ἀποσπασματική, καθυστερημένη « ἀποκάλυψη» ἐπιλεγμένων γεγονότων, ἀσχολοῦνται μέ τήν δράση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν σάν νά πρόκειται γιά μιά ἀδυναμία ἤ ἕνα μικρό ἀπόστημα ἑνός κατά τά ἄλλα ἁρμονικά λειτουργοῦντος συστήματος τό ὁποῖο ἐπιδέχεται βελτιώσεις, ἐνῷ ἡ ἀνομολόγητη ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ μυστική πολιτική δράση εἶναι ὁ πυρήνας του. Διαχειριστικές πολιτικές ἰδεολογικῆς σκοπιμότητας, χωρίς κατανόηση τοῦ ἱστορικοῦ καί πολιτιστικοῦ παρελθόντος οὔτε ὅρους ἱστορικῆς προοπτικῆς ὡς πρός τόν τρίτο κόσμο καί ἰδιαίτερα τήν κρίσιμη περιοχή Ἀνατολικῆς Μεσογείου, Βαλκανίων καί Μέσης Ἀνατολῆς, συνεπῶς κενές πραγματικοῦ περιεχομένου, καθιστοῦν τήν ὕπαρξη καί δράση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ.

Στήν σημερινή συνέχεια, παρουσιάζεται μιά ἀκόμη γεύση "δημοκρατικότητας" στόν "δυτικό" τρίτο κόσμο σέ σχέση μέ τόν ἀντιδημοκρατικό "ἀνατολικό". Δηλαδή σέ μεγάλο βαθμό ὁ πραγματικός ρόλος τοῦ ἑλλαδικοῦ κρατιδίου ὡς αὐτόματου πιλότου στήν μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, μεταπολεμικά συντονισμένου στήν ἐντέλεια ὅσον ἀφορᾷ στήν λειτουργία τῶν παγκόσμιων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, μιά ἀνάλογη συνέχεια τοῦ διαλυτικοῦ ρόλου τοῦ δυτικόφερτου ἀνθελληνικοῦ ἑλλαδικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ γιά τήν γεωπολιτική, πολιτιστική ἑνότητα τῆς περιοχῆς κατά τόν 19ο αἰῶνα. Ἡ « ἐθνική» συνείδηση, εἴτε μέ αὐτόματο πιλότο εἴτε μέ τό ἀζημίωτο, ἐπί τό ἔργον…



 Συνέχεια τῆς ἀνάρτησης: Ἡ μεταπολεμική κοινοβουλευτική δημοκρατία ὡς ὑπόκοσμος.

…Τὸ γιὰ πρώτη φορὰ ἐμφανιζόμενο αὐτὸ πρόβλημα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία – τὸ πρόβλημα τοῦ κοινωνικοῦ κόστους διὰ τῶν ναρκωτικῶν -, πολλοὶ συγγραφεῖς προσπαθοῦν νὰ τὸ λύσουν διὰ τῆς κοινωνιολογικῆς φλυαρίας ( κουρασμένες κοινωνίες τῆς κατανάλωσης ποὺ δὲν ἔχουν τί ἄλλο νὰ κάνουν), ἡ οὐσία ὅμως τοῦ προβλήματος εἶναι καθαρῶς πολιτική. Ἡ μὴ ὕπαρξη συγκεκριμένης ἐξωτερικῆς πολιτικῆς μεταπολεμικὰ καὶ ἡ ὑπέρμετρη προσπάθεια τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν νὰ κρατήσουν ἁπλῶς μία τάξη πραγμάτων χωρὶς πολιτικὴ προοπτική, τὶς ἀνάγκασε νὰ δημιουργήσουν τὸ κύκλωμα τοῦ παρανόμου χρήματος, μόνου ἱκανοῦ νὰ καλύψουν τὶς ἀνάγκες τῶν δραστηριοτήτων τους. Τὸ χρῆμα αὐτὸ σήμερα ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τῶν κεφαλαίων τῆς καπιταλιστικῆς παραγωγῆς. Ἕνα μικρὸ δεῖγμα τοῦ πῶς διακινεῖται ἡ οὐσία τῶν πολιτικῶν πραγμάτων τῆς ἐποχῆς μας ( ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου ποὺ ἁπλῶς « ἔσκασε» στὴν περιοχὴ τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς ) εἴχαμε μὲ τὸ « Ἰρανγκαίητ». Τῆς αὐτῆς «ἀρχῆς» καὶ τῶν ἰδίων μεθόδων εἶναι οἱ τρόποι τῆς μὴ φανερῆς πολιτικῆς, ποὺ εἶναι ἡ καθ’ ἑαυτὸ πολιτικὴ τῆς ἐποχῆς μας. Ἕνα πρᾶγμα ποὺ πρέπει ἰδιαίτερα νὰ σημειωθῆ στὸ σημεῖο τοῦτο εἶναι τὸ ἑξῆς: ἂν ἡ βάση τῆς πολιτικῆς – πού ὅπως εἴπαμε εἶναι ἡ μυστικὴ πολιτική, ἡ πολιτικὴ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ τῶν συμβουλίων καὶ ὄχι ἡ φανερὴ πολιτικὴ ποὺ συζητεῖται στὰ Κοινοβούλια – εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ κινεῖται μὲ τέτοιους τρόπους καί μεθόδους, εἶναι φανερὸ ὅτι τὰ ὅρια θεμιτοῦ καὶ ἀθεμίτου στὰ ἐπίπεδα τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς τῶν Κυβερνήσεων πρέπει νὰ μετατοπίζωνται κάθε φορά σὲ ἑξαιρετικῶς μεγάλα περιθώρια εὐρυχωρίας. Τελωνεῖα, οἰκονομικὲς ὑπηρεσίες, Τράπεζες, Ἀστυνομίες κ.λπ. πρέπει νὰ βρίσκωνται στὸ «νόημα», προκειμένου νὰ διενεργεῖται ἀκωλύτως ἡ τοῦ εἴδους πολιτική. Καὶ προφανῶς τὰ πολιτικὰ πρόσωπα ποὺ προίστανται τῶν ὑπηρεσιῶν αὐτῶν, πρέπει ἐπίσης νὰ διαθέτουν μεγάλα περιθώρια εὐλυγισίας… Πρόκειται μὲ ἄλλα λόγια περὶ ἑνὸς νέου ἐπιστημονικοῦ κλάδου ποὺ ἀρχίζει νὰ ἀναπτύσσεται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, τῆς « Κοινωνιολογίας τοῦ πολιτικοῦ σκανδάλου». « Ἐπιστημονικὸς κλάδος» εἶναι βέβαια πλεονάζων χαρακτηρισμός, διότι στοὺς χώρους τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημών κυριαρχεῖ πολὺ ἡ φαντασία καὶ λείπει ἡ ξερὴ ἐκείνη λογικὴ ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου ποὺ χαρακτηρίζει αὐστηρότερες ἐπιστῆμες. Οἱ κοινωνιολόγοι ὅμως ἐπιμένουν στὸν χῶρο τοῦ πολιτικοῦ σκανδάλου νὰ βλέπουν ἕναν νέο κλάδο τῆς ἐπιστήμης των. Ἔτσι, ἡ κατηγορία τοῦ πολιτικοῦ σκανδάλου, ἀπὸ ἱστορικῆς φύσεως κατηγορία ποὺ εἶναι, ἐπιδιώκεται νὰ ἀναλυθῆ μὲ τὴν περιωρισμένη ὀπτικὴ κοινωνιολογικῶν ὅρων ( π.χ. θεωρία τῆς « ἀποκλινούσης συμπεριφορᾶς» τοῦ Durkheim), ἐνῷ ὡς αἰτιολογία γιὰ τὴν συνειδητὴ πενία ἀποτελεσμάτων προβάλλεται τὸ εἰσέτι « νέον του κλάδου». ( Γιὰ τὶς νεώτερες ἀπόψεις περὶ σκανδάλων, βλ. τὸ συλλογικὸ ἔργο: R: Ebbighausen - S: Neckel: « Anatomie des politischen Scandals», Frankfurt 1989). Στὴν ἐρώτηση π.χ., γιατί τὰ σκάνδαλα σήμερα εἶναι τόσα πολλὰ στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῶν χωρῶν σχετικὰ μὲ ἄλλες ἐποχές, ἡ ἀπάντηση εἶναι: δὲν εἶναι περισσότερα, ἀλλὰ εἶναι ἡ ἰσχυρὴ λειτουργία τῆς «δημόσιας γνώμης» στοὺς καιρούς μας ( ἄρα ἕνα ἐπίτευγμα τῆς «Δημοκρατίας» ἴσως) ποὺ τὰ κάνει φανερά. Ἂν βέβαια δὲν εἴχαμε τὸ παράδειγμα τῶν Παπῶν στὴν Ἀναγέννηση καὶ τοῦ Ἐρρίκου τοῦ 8ου , ποὺ τοὺς γάμους των τοὺς ἔκαναν φανερὰ ( συνεπῶς μὲ πλήρη μετοχὴ τῆς «κοινῆς γνώμης» ), τότε ὁ παραπάνω ἰσχυρισμὸς θὰ ἐνεῖχε κάποια ποσοστὰ ἀληθοφανείας. Τὰ λειτουργοῦντα ποσοστὰ τῆς «κοινῆς γνώμης» σὲ μία βιομηχανικῶς ἀνεπτυγμένη κοινωνία εἶναι ὁπωσδήποτε μικρότερα, παρὰ τὴν ὅποια λειτουργία τοῦ Τύπου, παρὰ σὲ ἄλλες ἐποχὲς ποὺ ἡ κοινωνικὴ ζωὴ ἦταν ἁπλούστερη καὶ ἄρα περισσότερο φωτεινή. Ἂν σήμερα ἡ δημοσιότης παίζει μεγαλύτερο ρόλο, εἶναι ἀκριβῶς ὅτι κάποιες νομοτέλειες ἐπιβάλλουν τὰ σκάνδαλα νὰ κρύβωνται. Καὶ οἱ νομοτέλειες αὐτὲς μποροῦν ἁπλῶς νὰ συνοψισθοῦν στὴν ἔλλειψη ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Δύσεως ὡς πρὸς τὶς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου. Ἡ ὁμολογία μιᾶς τέτοιας ἔλλειψης καὶ ἡ ὑποκατάστασή της μὲ φορολογίες καὶ ἐξοπλισμοὺς θέτει προφανῶς καὶ θέμα νομιμότητος τῆς ἐσωτερικῆς πολιτικῆς. Ἐξ οὗ καὶ ἡ ἀνάγκη ἡ ὅλη πολιτικὴ διεργασία νὰ παίρνη τὴν μορφὴ τῆς μυστικῆς ἐπιχείρησης, πρᾶγμα ποὺ κάνει τὴν ἀνακάλυψη τῶν ὅποιων σκανδάλων πολὺ πιὸ ἐπεισοδιακή. Στὸ σημεῖο ἄλλωστε τοῦτο πρέπει νὰ προστεθῆ, ὅτι ἡ «ἀποκάλυψη» σκανδάλων δὲν λειτουργῆ σήμερα στὴν κοινὴ γνώμη ὅσο ἀφήνεται νὰ ὑπονοηθῆ ( ἡ μεταπολεμικὴ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ σκάνδαλα ἀλλὰ τελικῶς ἡ πολιτικὴ ζωὴ συνεχίζει νὰ εἶναι ἡ ἴδια…), διότι δὲν πρόκειται περὶ διαφωτίσεως ποὺ μεταβάλλεται σὲ πολιτική συνείδηση, ἀλλὰ περὶ «γνώσεως» ὠρισμένων μόνον κύκλων - ἄρα καὶ ἀποσπασματικῆς γνώσης τῶν ὑπολοίπων.

Τὰ παντὸς εἴδους σκάνδαλα ὑπῆρξαν λειτουργικῆς σημασίας γιὰ τὴν μεταπολεμικὴ δομὴ τοῦ δυτικοῦ κόσμου καὶ ὤφειλαν νὰ ἐνυπάρχουν σὲ ὁλόκληρον τὸν διοικητικὸ μηχανισμὸ τῶν χωρῶν, εἴτε ἐφαίνονταν εἴτε ὄχι. Διότι ἀφοῦ τὸ παράνομο χρῆμα ὤφειλε νὰ ὕπαρχη γιὰ τὴν τέλεση τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς — ὅποια τέλος πάντων αὐτὴ κατὰ περίπτωση ἐξεδηλώνετο —, ὤφειλαν νὰ ὑπάρχουν καὶ ἀντίστοιχοι «νόμιμοι» τρόποι ἤ δυνατότητες κάλυψής του. Σπανίως οἱ κυβερνήσεις εἶχαν τρόπους ἐλέγχου καὶ πολλὲς φορὲς εὑρίσκονταν πρὸ ἀπρόοπτου. Ὁ «ἀντικομμουνισμός», ὁ ὁποῖος ὅπως εἴπαμε πολλαπλῶς προέκυψε σὰν κατάσταση ἀνάγκης καὶ κυρίως σὰν ἰδεολογία τῆς συντομίας μὲ τὴν ὁποίαν ἡ Ἀμερικὴ ἀνέλαβε τὸν χαώδη ἀποικιακὸ κόσμο, εἶναι μιὰ ἔννοια συνωμοτικῆς ὑφῆς ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ αἱρέσεις τοῦ μεσαίωνα. Μιὰ ἔννοια δηλαδὴ πού μποροῦσε νὰ λάβη πολλὰ περιεχόμενα, ἀναλόγως τῶν πρακτικῶν ἀναγκῶν, καὶ μέσα στὴν ὁποίαν μποροῦσαν ἐπίσης νὰ χωρέσουν πολλά. Μιὰ παρακλάδωση ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἔννοια τῆς «καταπολέμησης τῆς τρομοκρατίας», πού ἀποτελεῖ τὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο τῆς τελευταίας κυρίως δεκαπενταετίας. Νοηματικῶς τὰ πράγματα εἶναι ἀκριβῶς ταυτόσημα: ἡ ἔννοια τοῦ «ἀνόμου ἐχθροῦ» πού πρέπει μὲ ἀνάλογους τρόπους νὰ ἀντιμετωπισθῆ. Ὡς τόσο γι’ αὐτὴ δὲν θὰ ἦταν ἴσως ἄσκοπος ἕνας ἰδιαίτερος λόγος:

Πολιτικῶς ἀναλυόμενη ἡ τρομοκρατία σημαίνει τὸ ἑξῆς: ποινικοποίηση στὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων τῶν ἐθνικῶν ἀπαιτήσεων τῶν μικρῶν λαῶν. Δεδομένου ὅτι ἡ ἀποικιοκρατία ἐπεδίωξε συνειδητῶς τὴν ὕπαρξη προβλημάτων μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων, ἐνῷ μεταπολεμικῶς καμμία μέριμνα δὲν ἐλήφθηκε γιὰ τὴν τροποποίηση αὐτῶν τῶν προβλημάτων, εἶναι φανερὸ ὅτι μόνο ἡ μὴ ὤμολογημενη σκέψη τῆς διὰ τῆς τρομοκρατίας ἀντιμετωπίσεως τῶν ἐν λόγῳ προβλημάτων θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ὀνομάση τρομοκρατία. Κύρια περιοχὴ τῆς «τρομοκρατίας» αὐτῆς εἶναι ὁ χῶρος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Μεσογείου. Καὶ ἡ ἱστορία ἀρχίζει ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο. Κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη — ἐποχὴ ριζικοῦ χωρισμοῦ τοῦ κόσμου σὲ δύο ἰδεολογικὰ στρατόπεδα —, γιὰ τὴν Σοβ. Ἕνωση δὲν ὑπῆρχε θέμα ὑποστήριξης ἐθνικῶν κινημάτων. Κατὰ τὴν σταλινικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, δικαιολογημένη ἄλλωστε ἐκ τῶν συνθηκῶν τοῦ πολέμου, ἴσχυε τὸ ἀξίωμα «πᾶς μὴ μὲθ’ ἠμῶν, καθ’ ἠμῶν». Ὡστόσο, ἡ Σοβ. Ἕνωση σκοποῦσα νὰ παραμερίση τοὺς Ἄγγλους ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολή, εἶδε στὴν ἵδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ μιὰ χρήσιμη εὐκαιρία γι’ αὐτὸ καὶ ἐφρόντισε ἀμέσως νὰ τοῦ προμηθεύση ὄπλα μέσῳ τῆς Τσεχοσλοβακίας. Ἡ ἵδρυση τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ κράτους θὰ ἐξῆπτε τὸν ἀραβικὸ ἐθνισμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ προέκυπταν σίγουρα πολιτικὰ στηρίγματα γιὰ τὴν Σοβ. Ἕνωση στὸν ζωτικὸ αὐτὸ χῶρο, ἐνῷ οἱ Ἀγγλοι, ταλαντευόμενοι μεταξὺ Ἰσραὴλ καὶ τῶν συμφερόντων τους στὸν ἀραβικὸ κόσμο, σίγουρα θὰ ἀπεδυναμοῦντο στὴν ἐν λόγῳ περιοχή. Ἡ πρόβλεψη ὑπῆρξε τόσο σωστή, ὥστε εἰδικὰ στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ ὑποστήριξη τῶν ἐθνικῶν κινημάτων μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν νὰ ἀποβῆ ἀνακηρυγμένη ἀρχή, ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι πολλοὶ ἡγέτες ἀραβικῶν χωρῶν ἐδίωκαν ἀμείλικτα τὰ κομμουνιστικὰ κινήματα τῶν χωρῶν τους. Ἡ Αἴγυπτος, ἡ Συρία, τὸ Ἰράκ, ἡ Λιβύη καὶ ἡ νότιος Ὑεμένη ὑπῆρξαν οἱ κύριες περιοχὲς ἐνδιαφέροντος γιὰ τοὺς σοβιετικούς, ἡ δὲ Αἴγυπτος σὺν τοῖς ἄλλοις (ἰδίως μετὰ τὸ 1967) λόγῳ καὶ τῆς αὐξανομένης ἐπιρροῆς τῆς Κίνας στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐὰν σκεφθῆ κανεὶς ὅτι σὲ μιὰ οἰκονομία μὴ συντονισμένη ἀποκλειστικὰ στὴν παραγωγή, ὅπως ἡ σοβιετικὴ ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν δυτική, ἡ παραγωγὴ πετρελαίου μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1940 καὶ 1987 ἐσημείωσε διαφορὰ τάξεως μεταξὺ 31 καὶ 624 δισεκατομμυρίων τόννων ἀντιστοίχως, εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ μιὰ παραπέρα αὔξηση τῆς βιομηχανικῆς παραγωγῆς ὁ χῶρος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς θὰ μετεβάλετο καὶ γιὰ τὴν Σοβ. Ἑνώση σὲ ζωτικῆς σημασίας χῶρο ὅσο καὶ γιὰ τὴν Δύση. Παράδειγμα πρὸς τοῦτο εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀμερική, πού ἀπὸ πετρελαιοπαραγωγὸς χώρα μετεβλήθηκε σὲ χώρα εἰσαγωγῆς πετρελαίου (ARAMCO). Ὡστόσο οἱ σοβιετικοὶ δὲν ἀκολούθησαν μεταπολεμικὰ μιὰ πολιτικὴ «ἐξασφαλίσεως» στὴν περιοχὴ αὐτή, ἀλλά ἀρκέσθηκαν ἁπλῶς στὴν συντήρηση τῶν ἐθνισμῶν πού ἐδημιουργοῦσε στὸν ἀραβικὸ κόσμο ἡ ἴδια ἡ δυτικὴ πολιτική. Ἐξόπλισαν ἔτσι μόνο ἀμυντικὰ τὶς χῶρες πού ἐπρόσκειντο σ’ αὐτούς, ἐνῷ ἡ βοήθειά τους πρὸς τὴν PLO ὑπῆρξε τόσο χαλαρή, ὥστε νὰ μὴν δημιουργήση γενικώτερα προβλήματα στὸν χῶρο τῆς Δύσης. οἱ ἀραβικοὶ ἐθνισμοὶ ἔτσι δὲν θὰ ἀποτελοῦσαν ἁπλῶς ἕνα βάρος γιὰ τὸ σύνολο τῆς δυτικῆς πολιτικῆς, ἀλλά, δεδομένων τῶν δεσμῶν πού ἐπέβαλε ἡ ἱστορία καὶ ἡ γεωγραφικὴ θέση ὡρισμένων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν πρὸς τοὺς χώρους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, θὰ ἀπέβαιναν ἕνα πρόβλημα καὶ γιὰ τὶς ἴδιες τὶς ἐσωτερικὲς καταστάσεις τῆς δυτικῆς πολιτικῆς. Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, καὶ ὑπὸ ἀνάλογες πού ἐπικρατοῦσαν σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ πλανήτη (Κεντρικὴ Ἀμερική, Ἄπω Ἀνατολὴ κ.λπ.), εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ὡς ἡγέτιδα δύναμη τοῦ δυτικοῦ κόσμου δὲν θὰ μποροῦσε γιὰ μεγάλο διάστημα νὰ τὰ βγάλη πέρα μέσα στὸ κλίμα τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Καὶ ἡ κατάργηση αὐτοῦ τοῦ κλίματος ἦταν τὸ πρῶτο πού ἐνδιέφερε τοὺς σοβιετικούς. Ὄντως: ἡ Ἀμερική, μὴ διαθέτουσα κάποια συγκεκριμένη πολιτικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν μεσογειακὴ περιοχὴ καὶ μὲ ἀποκλειστικὴ τὴν ἔγνοια ἐξασφαλίσεως τοῦ πετρελαίου ὠνόμασε τὴν ὅλη πολιτικὴ κατάσταση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς «τρομοκρατία» καὶ ἀνέθεσε τὴν ἀντιμετώπισή της στοὺς ἀντιστοίχους τρόπους τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Εἶναι βέβαια κλασσικὴ καὶ αὐτονόητη ἡ ἀρχή, ὅτι γιὰ νὰ ἔλεγξη κανεὶς ἕνα «παράνομο» σύστημα εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετέχη ὁ ἴδιος σ’ αὐτό. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού ἀποτελεῖ ἡ Ἑλλάδα τὸν διαφωτιστικώτατον μίτο.

Τὸ «δόγμα Τρούμαν» καὶ ἡ γενικώτερη κηδεμονία τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ εἶναι γνωστὸ ὅτι στηρίχθηκαν στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας. Στὴν μὲν Ἑλλάδα λόγῳ τῶν περίπου γνωστῶν (βλ. γι’ αὐτὰ πιὸ κάτω) καὶ στὴν Τουρκία λόγῳ τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ Στάλιν γιὰ ναυτικὲς βάσεις κ.λπ., τὶς ὁποῖες ματαίωσαν οἱ ναυτικὲς ἀσκήσεις τοῦ θωρηκτοῦ «Μισούρι» τὸ φθινόπωρο τοῦ 46. Τώρα τί ἐκέρδισαν ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία μὲ τὴν παραμονή τους στὴν «Ἐλευθερία» καὶ τὴν «Δημοκρατία», εἶναι ἕνα θέμα περιττῆς συζήτησης. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ ἰδοῦμε πῶς ἐκληροδοτήθηκαν αὐτὲς οἱ δύο χῶρες στὰ πλαίσια τῆς μεταπολεμικῆς Δύσης, προκειμένου νὰ καταλάβωμε καὶ τοὺς ρόλους πού κάθε φορά ὑποχρεωτικὰ ἀναλαμβάνουν κατὰ τὶς διαμορφώσεις τῆς μέχρι τώρα δυτικῆς πολιτικῆς.

Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία γιὰ τὴν παλαιὰ εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ ἀποτελοῦσαν ἁπλῶς γεωγραφικὲς ἐκτάσεις, οἱ ὁποῖες ἀπὸ κοινοῦ συγκροτοῦσαν ἑνιαῖαν γεωπολιτικὴν ὀντότητα σὰν ἀποτέλεσμα τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου. Ὁ πόλεμος αὐτός, ὁ ὁποῖος μὲ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ μίας ἱστορικῆς ἑνότητος, ὑπῆρξε ὁ σπουδαιότερος στὴν νεώτερη πολιτικὴ ἱστορία τῆς Εὐρώπης, διότι κατήργησε τὸ σύστημα τῆς «Ἱερᾶς Συμμαχίας» (οὐσιαστικὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς μοναρχίας τῶν Ἀψβούργων) καὶ ἔφερε τὶς πολιτικὲς ἀναδιατάξεις στὴν σύνθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν πού διετηρήθησαν ὡς τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ὑπῆρξε ἐξαιρετικὰ πολυαίμακτος σχετικὰ μὲ προηγουμένους, διότι ὑπῆρξε πόλεμος «προηγμένης τεχνολογίας». Σ’ αὐτὸν ἔχρησιμοποιηθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ μηχανοκίνητα σιδερένια πλοῖα καὶ νέου τύπου ὄπλα (Paixhans-Hau-bitze), τὰ ὁποῖα ἐπέτρεψαν στοὺς Ρώσσους νὰ βουλιάξουν ἐν ἀκαρεῖ τὸν παλαιοῦ τύπου στόλο τῶν Τούρκων στὴν Σινώπη καὶ νὰ προκαλέσουν ἔτσι τὴν ἀνάμιξη τῶν δυτικῶν δυνάμεων. Ἐκόστισε κοντὰ στὸ ἕνα ἑκατομμύριο θύματα (τὸ Βατερλώ π.χ. εἶχε περίπου 50.000. Σημείωσις: Ἀναφέρομε μερικὲς λεπτομέρειες γι’ αὐτόν, ὄχι μόνο διότι θὰ μᾶς χρειασθοῦν γιὰ τὴν κατανόηση κάποιων τρεχόντων ζητημάτων, ἄλλα καὶ γιατί αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι ἄγνωστος ἐν Ἑλλάδι, ἀφοῦ δὲν μνημονεύεται καν στὰ σχολεῖα. Ὡς «ἱστορία» γι’ αὐτὰ μεταξὺ 1821 καὶ 1921 εἶναι — γιὰ τὴν Γ Λυκείου — ἐπὶ ΠΑΣΟΚ τῷ 1984 οἱ πρὸ τοῦ 21 «κοινοτικὲς» σχέσεις!...).

Οἱ ἀπώτερες αἰτίες τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου ἀνάγονται στὶς μεταρρυθμιστικὲς προσπάθειες τοῦ Μαχμοὺτ τοῦ Β, τὶς ὁποῖες πραγματοποίησε ὁ γυιὸς του Ἄβδουλ Μεζὶτ ὁ Α διὰ τοῦ «Χατὶ Σερὶφ» τοῦ Γκιουλχανέ. Διὰ τοῦ διατάγματος αὐτοῦ ἐκηρύσσετο θρησκευτικὴ ἰσότης γιὰ ὅλους τούς ὑπηκόους τῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ καθεστὼς αὐτὸ διευκόλυνε τὴν μεγαλύτερη διείσδυση τῶν δυτικῶν δυνάμεων ὡς προστάτιδων τῶν μὴ ὀρθοδόξων, πράγμα πού ἡ Ρωσσία εἶδε σὰν ὑπονόμευση τῶν δικῶν της συμφερόντων, ἀφ’ οὗ, βάσει παλαιοτέρων συνθηκῶν, ἦταν προστάτις τῶν ὀρθοδόξων. Ὅταν τῷ 1852 ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία ἐπῆρε ὡς προνόμιο τὰ κλειδιὰ τῆς πόρτας ἀπὸ τὸν τάφο τῆς Βηθλεέμ, τὸν ἑπόμενο χρόνο ἡ Ρωσσία ἐκήρυξε τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ Σουλτάνου (τὰ τῶν «κλειδιῶν» καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν περιουσία τῶν Ὀρθοδόξων ἐκεῖ ἀκόμη δὲν ἔχουν ρυθμισθῆ). Πάντως τῷ 1854, δηλ. διαρκοῦντος τοῦ πολέμου αὐτοῦ, ὁ γάλλος μηχανικὸς Φ. Λεσσὲψ συνεφώνησε διὰ συμβολαίου μὲ τὸν ἀντιβασιλέα τῆς Αἰγύπτου τὴν κατασκευὴ τῆς διώρυγας τοῦ Σουέζ, πού θὰ ἄρχιζε λίγο μετὰ τὸν πόλεμο. Ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τὸν πόλεμο αὐτὸν ἀπὸ εὐρωπαϊκῆς πλευρᾶς ἦταν καὶ ἡ ἀνώμαλη κοινωνικὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία εἶχε ἐκδηλωθῆ λίγο πρὶν μὲ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1848-9. Ἀπὸ τὸν πόλεμο αὐτόν, πού εἶναι ὁ πρῶτος «πόλεμος θέσεως» στὴν Ἱστορία, προέκυψαν γιὰ ὅλους ζημιὲς καὶ ὠφέλειες, πέραν τῶν γενικῶν διαμορφώσεων πού ἔφερε στὴν πολιτικὴ δομὴ τῆς Εὐρώπης. Γιὰ τὴν Ρωσσία, προέκυψε ἡ ἀνάγκη βαθειῶν ἐσωτερικῶν μεταρρυθμίσεων γιὰ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία μιὰ τεχνικὴ παράταση ζωῆς- γιὰ τὴν Γαλλία ἐπίτευξη τῶν πολιτικῶν βλέψεων τοῦ Ναπολέοντα (τοῦ Γ) καὶ γιὰ τὴν Ἀγγλία μιὰ ἀχανὴς ἀγορά, ὅπου, μὲ μίαν ἐπιβάρυνση 5% ἐπὶ τῶν προϊόντων της, θὰ μποροῦσε ἄνετα ἡ σφριγώδης βιομηχανία της νὰ ἀντιστάθμιση τοὺς ὑψηλοὺς τελωνειακοὺς δασμοὺς πού ἐπέβαλαν οἱ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες πρὸς προστασία τῶν δικῶν τους προϊόντων. Τὸ κυριώτερο ὅμως ἀποτέλεσμα τοῦ πολέμου αὐτοῦ ἦταν ἡ ἐξασφάλιση γεωπολιτικῶς τῶν νοτιοανατολικῶν συνόρων της Εὐρώπης, ἀφήνοντας πάντως ἄλυτο τὸ πρόβλημα τῶν νοτιοδυτικῶν συνόρων της Ρωσσίας. Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία τώρα ἀποτελοῦσαν ἑνιαία γεωπολιτικὴ περιοχὴ τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ διατηρηθῆ κατὰ πᾶσαν μελλοντικὴ ἀναδιάταξη τῶν Βαλκανίων. Ἐπεῖγον κατέστη τὸ πρόβλημα μὲ τὴν μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια δημιουργία τῆς Βουλγαρίας. Ὄντως μὲ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους ἡ Ἑλλάδα αὐξήθηκε πρὸς Βορρᾶν, οἱ ἐγγυήσεις ὅμως τῆς βόρειας ὑπάρξεώς της σὰν κράτους θὰ ἀνήγοντο στὰ ἀποτελέσματα τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου διὰ τῆς μονίμου παρουσίας σ’ αὐτὴ τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος τῆς Θράκης! Ἐνῷ δηλαδὴ οἱ ἀνταλλαγὲς πληθυσμῶν στὰ πλαίσια τῆς πρώην Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀποτελοῦν μίαν συνεχῆ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας κατάσταση (περίπτωση Βουλγαρίας), ἄλλοτε ὁμαλὰ καὶ ἄλλοτε ἀνώμαλα (περίπτωση «μικρασιατικῆς καταστροφῆς», ἡ ὁποία μὲ τὸ ὑφιστάμενο κουρδικὸ πρόβλημα ἔχει ἄμεση σχέση αἰτίας-ἀποτελέσματος), ἡ μουσουλμανικὴ μειονότητα τῆς Θράκης ἀποτελεῖ μόνιμο θέμα ἀμηχανίας στοὺς λόγους τῶν ἀνίδεων ἑλλήνων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι βρίσκουν σ’ αὐτὴ αἰτία παχύρευστου ἐκθειασμοῦ τῶν «δημοκρατικῶν ἀρετῶν» τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά ἀγνοοῦν πλήρως, ὅτι ἀκριβῶς ἡ ὕπαρξη αὐτῆς τῆς μειονότητος ἐκεῖ ἀποτελεῖ τὴν προϋπόθεση τῆς δικῆς των ψηφοθηρικῆς δραστηριότητος, καθ’ ὅ ἐγγύηση τῆς Ἑλλάδος σὰν κράτους! Ἡ ὕπαρξη τῆς μειονότητος αὐτῆς σημαίνει ἱστορικὰ τὸ ἑξῆς: ἂν ποτὲ ἤθελαν ἀμφισβητηθῆ τὰ ἀποτελέσματα τῆς γεωπολιτικῆς σημασίας τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου, εἴτε μὲ ἀπαιτήσεις τῶν παρακειμένων σλαβικῶν κρατῶν εἴτε μὲ ὑποκίνηση τῆς Ρωσσίας, τότε ὁ ἀπαιτῶν νὰ ἔχη νὰ ἀντιμετώπιση ἀπὸ κοινοῦ Ἑλλάδα καὶ Τουρκία, καὶ ὄχι τὸ ἀμφιβόλου κατασκευῆς κράτος Ἑλλάδα. Μέσα στὸ σύνολο τῶν σκέψεων αὐτῶν καὶ στὴν ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ γεωπολιτικοῦ ρόλου ἐδέχθηκε καὶ ἡ Τουρκία νὰ παραχωρήση τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου στὴν Ἑλλάδα, προκειμένου νὰ παραμείνη στὴν ἀνατολικὴ Θράκη.

Βλέπομε ἐν συντομίᾳ ἔτσι, ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία ἀπετέλεσαν θεωρητικῆς σημασίας γεωγραφικὲς ἐκτάσεις γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτική, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν σ’ αὐτὲς ἐκατοικοῦσαν ἄνθρωποι ἤ πρόβατα. Τὴν αὐτὴν σημασία θὰ ἐτηροῦσαν ἀναγκαστικὰ καὶ μετὰ τὸν β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μόνο πού τώρα, μὲ τὴν κατοχύρωση τῶν νοτιοδυτικῶν συνόρων τῆς Σοβ. Ἑνώσεως καὶ ἄρα τὴν πλήρη ἐγκατάλειψή τους στὶς «ἐλευθερίες» τοῦ δυτικοῦ κόσμου (ὁ Στάλιν μπορεῖ νὰ ἦταν ἀλλεργικὸς μὲ τὴν «Δημοκρατία», ὑπῆρξε ὅμως ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους στρατηγικοὺς νόες πού ἐγνώρισε ὁ σύγχρονος κόσμος), ὁ χαρακτήρας αὐτὸς ἐφάνηκε πιὸ καθαρά, σχεδὸν μηχανικὰ θὰ ἔλεγε κανείς. Ἔτσι π.χ. μὲ τὰ γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τὸ 1967 ἐχρειαζόταν ἕνα «σταθερὸ» καθεστὼς στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἀμερικανικῶν βάσεων. Ἰδοὺ λοιπὸν μιὰ δικτατορία στὴν Ἑλλάδα ἀκριβῶς δύο μῆνες πρίν. Καὶ ὅταν τὸ 1974 ὁ ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν Χένρυ Κίσιγκερ ἐπιτυχαίνη τὶς συμφωνίες καταπαύσεως τῶν ἐχθροπραξιῶν μεταξὺ Αἰγύπτου καὶ Ἰσραὴλ (18 Ἰαν. 1974) καὶ Συρίας καὶ Ἰσραὴλ (31 Μαΐου 1974), ἀκριβῶς δύο μῆνες μετὰ ἐπανακάμπτει μέσῳ τῶν «ἀντιστασιακῶν» (!) καὶ ἡ «Δημοκρατία» στὴν Ἑλλάδα. Ὅτι βέβαια τὰ στρατιωτικὰ ἀποτελέσματα ὅταν γίνουν θέματα «συνομιλιῶν» θεωροῦνται πολιτικῶς τελειωμένα, εἶναι ἕνας παληὸς κανόνας. Ἀπόδειξη π.χ. τὸ Κυπριακό, τὸ ὁποῖον κατ’ ἀνάγκην ἐδημιουργήθηκε μετὰ τὰ μεσανατολικά, διότι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ριχάρδου τοῦ Λεοντόκαρδου ἦταν σαφῶς γνωστὴ ἡ σημασία τῆς Κύπρου γιὰ ὅλες τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς Εὐρώπης στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐπὶ 15 χρόνια τὸ Κυπριακὸ ἀποτελεῖ θέμα συνομιλιῶν, συναντήσεων, διαμεσολαβήσεων καὶ ἐπαφῶν, παραμένει ὅμως ὡς πραγματικὸ πρόβλημα ἄλυτο (ὡς πολιτικὸ εἶναι ἤδη λυμένο, διότι δὲν ὑφίσταται ὡς τέτοιο πρόβλημα ἀφοῦ ὑπαγορεύεται ἀπὸ συγκεκριμένες ἀνάγκες, καλὲς ἤ κακές, τῶν ὁποίων ἡ λύση ὑπάγεται σὲ γενικώτερα πλαίσια πού ἐπὶ τοῦ παρόντος δὲν ἔχουν ἀκόμη διαμορφωθῆ). Τὸ 1980 τὰ προβλήματα φεύγουν ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ μετατοπίζονται στὸν περσικὸ κόλπο. Ἄρα χρειάζεται «Δημοκρατία» στὴν Ἑλλάδα, ἐνῷ ἀντίθετα ἕνα «ἰσχυρὸ» καθεστὼς στὴν Τουρκία. Ἰδοὺ πράγματι ἡ Δικτατορία στὴν Τουρκία!... Ἂν ἡ «Δημοκρατία» μετὰ ταῦτα δὲν ἐπανέκαμψε καὶ πάλι ἀποτόμως στὴν Τουρκία, ὅπως στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀκριβῶς γιατί μὲ τὴν «ἰσλαμικὴ ἐπανάσταση» τοῦ Ἰράν οἱ συνθῆκες εἶναι αἰσθητῶς διαφορετικὲς μακροπροθέσμως ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μεσογειακῆς περιοχῆς. Δηλαδὴ στὴν ἴδια τὴν Τουρκία.

Σήμερα πού μὲ τὶς τρέχουσες πολιτικὲς διαμορφώσεις αὐτὰ ἔχουν ἤδη καταστῆ «ἀπώτατον παρελθόν», μποροῦμε νὰ τὰ ἐξετάσωμε λογικώτερα κάπως. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ εὐχέρεια τῶν πραγμάτων βλέπομε, ὅτι τόσο ἡ Ἑλλάδα ὅσο καὶ ἡ Τουρκία ἀποτελοῦν θεωρητικῆς φύσεως σχήματα, πού δὲν προγραμματίζεται ἡ χρήση τους ἐπὶ μακροχρονίου βάσεως ἄλλα ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς στιγμῆς. Γιὰ τὸ ἀντίθετο ἀπαιτεῖται βέβαια ἡ ὕπαρξη κάποιου προγράμματος, τὸ ὁποῖον, ὄπως εἴπαμε, μεταπολεμικῶς δὲν παρεσχέθη ὁ χρόνος νὰ ὑπάρξη. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς χῶρες, πέραν ἀπὸ τὶς «συνταγματικὲς» βιτρίνες καὶ τὶς «ἐκλογές», κρατήθηκαν στὰ πλαίσια τῆς Δύσεως ὅπως ἀκριβῶς ὑπῆρξαν: μὲ συνεχῆ κοινωνικὴ δικτατορία, ὅπου ἕνας συνταγματάρχης ἐπάνω ἕνας κάτω δὲν εἶχε σημασία. Εἰδικώτερα στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, φαίνεται αὐτὸ καθαρὰ καὶ μετὰ τὴν δικτατορία. Τὰ ὠξυμμένα προβλήματα τῶν ἀραβικῶν ἐθνισμῶν, πού ἀναγκαστικὰ θὰ ἐμφανίζονταν μετὰ τὰ γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μέσα στὶς διαδικασίες τῶν μακροχρονίων «συνομιλιῶν» — καὶ τὰ ὁποῖα, ἀκριβῶς ἀφοῦ ὑπῆρχαν τυπικὰ οἱ «συνομιλίες» δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ ποινικοποιηθοῦν ὡς «τρομοκρατία» —, ἀπαιτοῦσαν καὶ ἀνάλογους τρόπους ἀντιμετώπισης. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ «κοινοβουλευτικὴ» Ἑλλὰς ὡς ἕνα εἶδος ἐπιτελείου τῆς μεσογειακῆς τρομοκρατίας. Γιὰ νὰ ἐλεγχθῆ ἡ τρομοκρατία τῆς μέσης Ἀνατολῆς, χρειάζονται ἀνάλογες «προσβάσεις», δηλαδὴ μιὰ «φιλοαραβικὴ» καὶ «ἀντιϊσραηλινὴ» Ἑλλάδα γεμάτη πράκτορες πού νὰ συμμετέχουν σὲ τρομοκρατικὲς ἐπιχειρήσεις. Ἡ ἀρχὴ τῶν πραγμάτων ἀνάγεται βέβαια στὴν «ἀντίσταση» κατὰ τὴν περίοδο τῆς Χούντας: Ἕλληνες «ἀγωνιστὲς» ἐκπαιδεύονται σὲ στρατόπεδα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, μαθαίνοντας πρόσωπα, ὀργανώσεις καὶ καταστάσεις, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπο πού κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ «ἀντικομμουνισμοῦ» καὶ τοῦ ψυχροῦ πολέμου οἱ πιὸ «ἔνθερμοι μαρξιστὲς» ἦσαν οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς ΚΥΠ.

Τὰ πράγματα αὐτὰ δὲν τὰ ἀναφέρομε ἐδῶ ὡς κρίσεις — ἀλλοῦ θὰ καταλήξωμε πιὸ κάτω —, διότι ἔχουν μίαν αἰτιοκρατικῆς φύσεως ἐσωτερικὴν ἀναγκαιότητα στὴν μεταπολεμικὴ πολιτική. Ἡ μεταπολεμικὴ ἐποχὴ ἄρχισε ἀκριβῶς σὰν ἐποχὴ τρόμου. Μεταξὺ τρόμου καὶ τρομοκρατίας ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διαφορά: τρόμος εἶναι τὸ ἀδιέξοδον αἴσθημα φόβου πού δημιουργεῖ μιὰ ἐξουσία στὸν λαό, μέσω τοῦ διοικητικοῦ καὶ ἰδεολογικοῦ μηχανήματος. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἐγγενὲς στὴν φύση τῆς ἐξουσίας καὶ πανάρχαιον (γι’ αὐτὸ καὶ λέμε ὅτι χρειάζεται ὁ «διαφωτισμὸς» πρὸς ἔλεγχο αὐτοῦ τοῦ φόβου...). Τρομοκρατία, ἀντίθετα, εἶναι ἡ διὰ τῶν διατεθειμένων μέσων ἀντίδραση τοῦ λαοῦ. Τὰ μέσα αὐτὰ χαρακτηρίζονται συνήθως «βίαια», ὄχι διότι τοὺς λείπει ἡ νομιμότητα (τὸ «μέτρον» ἐν προκειμένῳ κλονίζεται), ἀλλὰ γιατί εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐξέρχωνται τῆς περιοχῆς τοῦ «ἐπικρατοῦντος δικαίου», ἀφοῦ αὐτὸ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἐξουσία πρὸς ἄσκηση τοῦ δικοῦ της τρόμου (ὁ ρόλος τῆς ἰδεολογίας συνίσταται ἀκριβῶς στὸ νὰ καλύπτη αὐτή τὴν τάξη πραγμάτων). Τί ἀκριβέστερα εἶναι «νόμιμο» καὶ τί μὴ στὶς σχέσεις τρόμου καὶ τρομοκρατίας δὲν θὰ μᾶς ἀπασχόληση ἐδῶ, διότι εἶναι τὸ μέγιστον θέμα κάθε πολιτικῆς θεωρίας (ἕνα θέμα καθόλου «νομικό», ἀλλά θέμα φιλοσοφίας καὶ ἄλλου εἴδους ἀναλύσεων — πολιτικῶν, κοινωνικῶν, κατ' ἐξοχὴν ἱστορικῶν κ.λπ.) Αὐτὸ πού θέλομε νὰ ποῦμε εἶναι, ὅτι ἡ μεταπολεμικὴ ἐποχὴ ἄρχισε πολιτικὰ σὰν μιὰ ἐποχὴ τρόμου. οἱ ἰδεολογίες τῆς μεταπολεμικῆς ἐποχῆς, αὐτὲς τοῦ ψυχροῦ πολέμου, ἦσαν καὶ γιὰ τὰ δύο στρατόπεδα ἰδεολογίες τρόμου. Καὶ γιὰ μὲν τὸν δυτικὸ κόσμο ἴσχυε ὁ «ἀντικομμουνισμός», γιὰ δὲν τὸν ἀνατολικὸν τὰ «ψυχιατρεῖα» (ἡ διαφορὰ εἶναι ἀνεπαίσθητη...). Ἡ ἀντίδραση ὡς «τρομοκρατία» δὲν ἄργησε νὰ ἐκδηλωθῆ: στὴν μὲν «Δύση» μὲ ἔνοπλες ὁμάδες δράσης καὶ φοιτητικὲς ἐξεγέρσεις, στὴν δὲ «Ἀνατολὴ» διὰ λαϊκῶν κινημάτων. Καὶ στὸν μὲν ἀνατολικὸ κόσμο ἐχρησιμοποιήθηκαν τὰ τάνκς, στὸν δυτικὸ ὅμως, πού οἱ σχέσεις ἦσαν πολυπλοκώτερες, ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιηθοῦν ἄλλες μέθοδοι. Μέσα σ’ αὐτὲς προέκυψε καὶ ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν τριτοκοσμικὴ τρομοκρατία τῆς μεσογειακῆς περιοχῆς.

Κρίνοντας ἀπὸ τὸ πολιτικὸ ἀποτέλεσμα πού στὶς μέρες μας παρατηροῦμε, τίποτε τὸ ἠθικῶς ἐπιλήψιμο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήση κανεὶς στὶς μεθόδους αὐτές. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Κατὰ τὰ τελευταία τριάντα χρόνια συνετελέσθη τόσο ἱστορικὸ ἔργο, ὅσο ποτὲ στὴν προηγούμενη ἱστορία.

Εἶναι πρώτη φορὰ πού ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα καταλαβαίνει, ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιχείρηση νὰ ζήση χωρὶς πόλεμο. Ἄρα κάθε μέθοδος πού συνέτεινε σὲ τοῦτο τὸ ἀποτέλεσμα καταξιοῦται ἀναγκαστικὰ ἐκ τῶν ὑστέρων. Τὸ πρόβλημα ὅμως μὲ τὴν ἑλληνικὴ τρομοκρατία εἶναι ἄλλο: ὅτι τελικῶς ἐξέφυγε τοῦ ἀρχικοῦ της σκοποῦ καὶ μετεβλήθη σήμερα στὸ μόνο νόμιμο καὶ κοινωνικῶς ἀναγκαῖο μέσον διοικητικῆς προλήψεως! Καὶ σὲ τοῦτο συνετέλεσε ὁ ταυτοχρονισμὸς δύο πραγμάτων: ἡ γενικώτερη πολιτικὴ ἀναγκαιότης πού προείπαμε καὶ ἡ Χούντα. Μεταξὺ τῶν ἀσκουμένων στὴν τρομοκρατία «ἀγωνιστῶν», ὑπῆρξαν πολλοὶ πού κατόπιν ἔπιασαν τὰ πόστα. Πολιτικὰ καὶ διοικητικά. Αὐτοὶ ἀπεκόπηκαν ἀπ’ τὴν ὀργάνωση, τῆς παραμονῆς των πλέον μὴ ἐχούσης νόημα, ἡ ὀργάνωση ὅμως ἔμεινε, δεδομένου ὅτι ἦταν πολιτικῆς ὑφῆς καὶ περιελάμβανε πολὺ περισσότερους. Ἀκριβῶς τοῦτοι οἱ «περισσότεροι» εἶναι πού ἀπετέλεσαν τὸν ρυθμιστικὸν φορέα τῆς μετὰ τὴν Χούντα πολιτικῆς. Προσέχοντας κανεὶς τὰ πρόσωπα πού κάθε φορά ἀποτελοῦν στόχους, εὔκολα θὰ διαπιστώση, ὅτι πρόκειται περὶ προσώπων ἀγνώστων στὸ πλατὺ κοινό, μὲ ὑψηλὲς κοινωνικὲς λειτουργίες (ἐκδότες ἐφημερίδων, βιομήχανοι κ.λπ.), καὶ τῶν ὁποίων ἡ ἁμαρτωλὴ δραστηριότης εἶναι γνωστὴ μόνο στὶς ὀργανώσεις, δηλαδὴ σὲ περιωρισμένο κύκλο ἐπαϊόντων. Ἄρα ἡ τρομοκρατία στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει κοινωνικὴ βάση — ὁπότε θὰ ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἄλλες κοινωνικὲς ἐμφάνειες πού θὰ ὤφειλαν νὰ ἐντοπίζονται στὸν χῶρο τῆς ἰδεολογίας (π.χ. οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς τρομοκράτες στὸν ἀραβικὸ κόσμο ἔχουν πίσω τους ριζοσπαστικὰ θρησκευτικὰ κινήματα) — ἀλλά μόνο κοινωνικὴν σκοπιμότητα, δηλαδὴ ρυθμιστικὴν λειτουργικότητα κλειστῶν κυκλωμάτων. Ἀκριβῶς σ’ αὐτὸ συνίσταται καὶ ἡ χρησιμότητά της. Στὶς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες τῆς Ἑλλάδος λειτουργεῖ σὰν ἕνα ἔννομο ὅσο καὶ ἀπαραίτητο μέτρο κοινωνικῆς προλήψεως, διότι ἐνεργεῖ μὲ γνώση πραγμάτων πού δὲν εἶναι γνωστά. Ὁ «μαρξισμὸς» τῶν προκηρύξεων εἶναι τὸ κὰτ’ ἐπίφασιν πλαίσιο καταγγελίας ἄλλου εἴδους ἐγκλημάτων, ὅπως κοινωνικῆς λωποδυσίας, ἀσυνέπειας, ἀρριβισμοῦ κ.λπ. Ἡ Ἑλλάδα, ἐκ λόγων ἱστορικῶν, ἀπετέλεσε μεταπολεμικὰ πρωτοποριακὸν χῶρο ἐφαρμογῆς τῶν ἐπί τῆς πολιτικῆς ἀγαθῶν ἀποτελεσμάτων τῆς τρομοκρατίας (π.χ. περίπτωση Πὸλκ καὶ διαφόρων ἡγετῶν τοῦ ἐμφυλίου). Ἔκτοτε, συγκεκαλυμμένως ἡ μή, ἡ τρομοκρατία ἀποτελεῖ συστατικὸν στοιχεϊον τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνιέται, ὅτι τὸ κράτος αὐτὸ ἐγκαθιδρύθηκε σὰν ἕνα κράτος τρόμου, κατὰ τὴν ἔννοια πού ἀναλύσαμε προηγουμένως. Συνεπῶς οὐδεὶς λόγος διώξεως τῆς τρομοκρατίας ὑπάρχει. Ἐπειδὴ αὐτὴ τελεῖται σὲ ἐπίπεδα ἐξουσίας, ἰσχύει ὁ νόμος κάθε κλειστοῦ ἀναλόγου κυκλώματος: σκοτώνονται οἱ σκοτώσαντες καὶ θὰ σκοτωθοῦν οἱ σκοτώνοντες. Ὅλοι δηλαδὴ εἶναι μὲ ἀνοιχτὴ ἡμερομηνία γραμμένοι στὴν «λίστα» καὶ ἡ προσωρινὴ ἀσφάλεια τοὺς εἶναι ἁπλῶς συνάρτηση τῆς προσεκτικῆς καὶ ὑπευθύνου τῶν συμπεριφορᾶς. Ἄρα εἶναι ὑποχρωμένοι νὰ ἐνεργοῦν μὲ ἀπόλυτον αἴσθημα εὐθύνης καὶ ἐπὶ ἐγκληματικῶν περιπτώσεων γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν εἶναι... προωρισμένο τὸ ἑλληνικὸ δίκαιο. Συνεπῶς δὲν ὑφίσταται ἐνοχή. Οὔτε ἄλλωστε, λόγῳ τῆς ἀρχῆθεν πολιτικῆς ὑφῆς τοῦ μεταπολεμικοῦ κράτους, εἶναι δυνατὸν νὰ συλληφθοῦν. Οἱ ἀστυνομικοὶ οὐδένα λόγο ἔχουν νὰ ἐπεμβαίνουν, «ἐκτελώντας ἐντολές», διότι καθίστανται προσωπικὰ ὑπόλογοι, ἀφοῦ ἔτσι ὑποστηρίζουν μίαν τάξη δικαίου πού ἔχει τὸν τόπο στὰ χάλια πού τὸν ἔχει. Παραβάτης ἐν Ἑλλάδι εἶναι ὁ ἐπιδιώκων νὰ κάνη τὸ «καθῆκον» του μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἑλληνικῆς διοίκησης. Ὁ ἀστυνομικὸς πού ἐπεμβαίνει ἁπλῶς διακινδυνεύει ἀσκόπως καὶ καλύπτει τὴν ἐνοχὴ τοῦ προϊσταμένου του, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς προέρχεται ἀπὸ τὰ ἴδια «κυκλώματα» μὲ αὐτὰ τῆς «τρομοκρατίας», ἔχει κάθε λόγον νὰ μὴν θέλη νὰ συλληφθοῦν οἱ «τρομοκράτες». Καὶ ἂν κατὰ τὸ θεαθῆναι δώση τὴν «ἐντολή», ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἔχει κάθε λόγο νὰ δημιουργήση τὶς προϋποθέσεις, ὥστε οἱ «τρομοκράτες» νὰ διαφύγουν. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουν οἱ ἁπλοῖ ἀστυνομικοί. Ὅπως οἱ ἁρμόδιες ἀμερικανικὲς ὑπηρεσίες ἦσαν ὑποχρεωμένες παληότερα νὰ μὴν «γνωρίζουν» τοὺς νόμους τῶν τελωνείων, ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται τὸ παράνομο χρῆμα γιὰ τοὺς λόγους πού προείπαμε, ἔτσι εἶναι καὶ στὴν Ἑλλάδα ὑποχρεωμένος ὁ ὑπουργὸς δικαιοσύνης ἤ δημοσίας τάξεως νὰ μὴν μπορῆ νὰ πιάση ποτὲ τοὺς «τρομοκράτες». Διότι ἄν τοὺς ἔπιανε, θὰ ἐκαταργοῦσε μίαν συγκεκριμένη πολιτικὴ — αὐτὴν πού τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν θέση καὶ τὴν ἰδιότητα. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ «τρομοκράτες» γνωρίζουν αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς πολιτικῆς, γνωρίζουν ὅτι οἱ «ἐκλογὲς» ὑπὸ τὶς ἑλληνικὲς συνθῆκες καμμιὰν νομιμότητα δὲν συνιστοῦν καὶ ξέρουν ποιὲς εἶναι οἱ παράμετροι πού ἐκμεταλλεύεται ὁ «ὑπουργὸς» γιὰ νὰ προβάλη τὴν ἰδιότητά του ὡς νομότυπον ἄλλοθι τῶν καθαρὰ προσωπικῶν του συμφερόντων, ἐγκλημάτων καὶ ἀπολαβῶν, γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ «τρομοκράτες» εἶναι ὁ μόνος νόμιμος παράγων κοινωνικῆς ἀντιλήψεως στὶς τρέχουσες συνθῆκες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου...

Τώρα ὡς πρὸς «μαρξισμὸ» τῶν «τρομοκρατῶν» — οἱ ὁποῖοι, σημειωτέον, δὲν εὑρέθηκαν ποτὲ στὴν ἀνάγκη νὰ διαρρήξουν μίαν Τράπεζα (πράγμα πού σημαίνει, ὅτι, κινούμενοι οἱ ἴδιοι στὰ «διοικητικὰ ἐπίπεδα», δὲν ἀντιμετωπίζουν οἰκονομικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν ὀργάνωση τους) — ἀσφαλῶς γνωρίζουν, ἤ μᾶλλον θὰ πρέπει τόσα χρόνια νὰ τὸ ἔχουν διαπιστώσει, ὅτι οἱ μεμονωμένες ἐνέργειες ἐναντίον προσώπων, ὅσο ἐπιβεβλημένες καὶ ἄν εἶναι ἠθικῶς, δὲν ἀρκοῦν νὰ λύσουν τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος. Διότι τὸ πρόβλημά της δὲν εἶναι κοινωνικὸ ἀλλά ἱστορικό. Οἱ περὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης, κράτους δικαίου κ.λπ. ἀπόψεις ἔχουν νόημα, ὅταν τὰ κράτη εἶναι ἱστορικῶς βιώσιμα. Τὸ ἑλληνικὸ ὅμως κράτος εἶναι ἀνάπηρο ἐκ κατασκευῆς. Ἄρα ὄχι τὰ πρόσωπα ἄλλα οἱ θεσμοὶ εἶναι πού ἔχουν σημασία. Ἡ ἀλλαγὴ ὅμως αὐτῶν δὲν προκύπτει ἀπὸ κοινωνιολογικὲς «θεωρήσεις» ἄλλα ἀπὸ προτάσεις ἡ προβληματισμοὺς ἱστορικῶν προοπτικῶν. Ἀσφαλῶς οἱ μὲ κοινωνιολογικὲς κατηγορίες σκεπτόμενοι — ὄχι μόνο οἱ «τρομοκράτες» ἄλλα καὶ κάθε ἄλλος σκεπτόμενος Ἕλληνας — θὰ ἔχουν ἤδη ἀπὸ χρόνια διαπιστώσει, ὅτι τὰ «γκάλοπ» καὶ οἱ «μετρήσεις» σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, ἰδιαίτερα δὲ σὲ ἐκείνην τῆς πολιτικῆς, προσδίδουν στὸν χῶρο «Ἑλλὰς» τὴν πρακτικὴ σημασία ὀρνιθῶνος... οἱ «κοινωνιολογικὲς προτάσεις» δίνουν ἁπλῶς τροφὴ στοὺς «κινδυνολόγους» γιὰ τὴν διατήρηση μίας κατάστασης πού ἡ λύση της δὲν βρίσκεται στὴν... Κοινωνιολογία. Ἀλλὰ μὲ ὅλα τοῦτα, ἐδῶ ἀναφύεται καὶ τὸ μεῖζον ἐρώτημα: ὅταν ὁ ἀρμένιος μπορῆ νὰ δείχνη ἀνενόχλητος, τὴν πολιτικὴ ἀνωριμότητά του, ἡ κατάσταση μὲ τὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι σὰν νὰ προσδίδη γενικώτερα καὶ μονοσήμαντα νοήματα στὶς ἔννοιες τῆς «δημοκρατίας» καὶ τῆς «ἐλευθερίας» — αὐτῶν πού ἐξυμνοῦν ὅλα τὰ δυτικὰ Συντάγματα; Ἡ «Διεθνὴς Ἀμνηστία» ψάχνει νὰ βρῆ κακοποιήσεις στὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων — ὅπως περίπου στὰ ζῶα —, σάμπως νὰ μὴν ὑπάρχουν ἄλλοι τρόποι κακοποίησης ἀνθρώπων καὶ κοινωνιῶν...