σέ συνέχεια τῆς προηγούμενης ἀνάρτησης, ἔχουμε σήμερα τό 2ο μέρος τοῦ ἄρθρου τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη " Ἡ πολιτική τοῦ σκότους". Στό προηγούμενο μέρος εἴδαμε τόν διαχρονικά μεταβαλλόμενο ρόλο τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, στήν διαμόρφωση, στόν καθορισμό ἤ στό πέρασμα τῆς πολιτικῆς στήν κοινωνία. Στό σημερινό κομμάτι, ἐξετάζεται ἡ oὐσιαστική σχέση τοῦ στόχου τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν μέ τήν διανόηση καί μεταξύ ἄλλων φαίνεται πόσο καθοριστικός εἷναι ὁ ρόλος μιᾶς ἐλεγχόμενης ἤ πλήρως κατασκευασμένης ( π.χ. ἡ νεοελληνική " ἐθνική" ἰδεολογία στήν χώρα μας) διανόησης στίς "δυτικές δημοκρατίες τῆς ἐλευθερίας" καί γιατί εἷναι ἀνεπιθύμητη μιά ἀνεξάρτητη διανόηση πού παράγει ἰδέες. Οἱ ἐπισημάνσεις στό κείμενο εἶναι δικές μου.
Ὁ Ἀ. ντὲ Τοκεβὶλ εἶχε γράψει: " Ἡ Ἀμερικὴ εἶναι μία χώρα χωρὶς βασιληάδες καὶ χωρὶς συγγραφεῖς". Ὄντως στὴν ἀρχῆθεν τελειωμένη ἰδεολογία τῆς Ἀμερικῆς οἱ συγγραφεῖς δὲν χρειάζονται. Δὲν ἐπαρουσιάσθηκαν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Τοκεβὶλ (δηλαδὴ περίπου στὸν ἴδιον χρόνο ποὺ ἡ ἀρχαία Ρώμη ἐδημιούργησε τὰ θέμελα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ) καὶ οὔτε θὰ παρουσιασθοῦν, διότι συνειδητῶς οἱ ἀμερικανοὶ δὲν τοὺς χρειάζονται. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τοὺς χρειάζονται, ἀλλὰ ἡ ἐξαφάνισή τους σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη μοιάζει νὰ ἀπετέλεσε συνειδητὴ ἐπιδίωξη μεταπολεμικῶς, προκειμένου νὰ πραγματοποιηθῆ τὸ ἀμερικανικὸ "DESTINY" τῆς "ὑπερδύναμης".
Σὲ ἕνα ἔντυπο τοῦ 1951 ὑπὸ τὸν τίτλο USA: THE PERMANENT REVOLUTION, ποὺ διέδιδε δωρεὰν ἡ ἀμερικανικὴ ὑπηρεσία πληροφοριῶν, ἀναφέρεται (σελ. 126 τῆς ἑλλ. ἔκδοσης): " Ἡ Εὐρώπη παρουσιάζει σήμερα ἕνα ἐκπληκτικὸ παράδοξο. Τὸ δόγμα ποὺ τὴν στηρίζει εἶναι κάτι σὰν αὐτό: «Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πνευματικὴ βάση στίς Ἡν. Πολιτεῖες, πνευματικῶς ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι τόσο γυμνὴ ὅσο καὶ ἡ Σοβ. Ἕνωση. Οἱ ἄνθρωποι της εἶναι βάρβαροι, καὶ ὁποιοσδήποτε δεχθεῖ ἀπό αὐτοὺς βοήθεια πρέπει νὰ μισήση τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν αἰτία αὐτή»... Τὸ φοβερώτερο εἶναι πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν πεισθῆ βαθύτερα γιὰ ὅλ’ αὐτὰ εἶναι οἱ κορυφαῖοι τῆς διανοήσεως, ἡ ἀφρόκρεμα τῆς τάξεως ποὺ διευθύνει τὴν Εὐρώπη...
Ὁ διανοούμενος στὴν Εὐρώπη ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΚΟΜΑ (ὑπογράμμιση δική μας) θέση πολὺ περισσότερο ἡγετικὴ ἀπ’ ὅ,τι ὁ ὅμοιός του τῆς Ἀμερικῆς. Καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει παραιτηθῆ ἀπὸ πολλὲς ὑποχρεώσεις τῆς ἡγετικῆς του ἰδιότητος, κάθε σφυγμομέτρηση καὶ ἔρευνα ποὺ γίνεται δείχνει ὅτι, ἂν ὄχι τίποτε ἄλλο, πάντα λέει αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται ἡ πλειοψηφία τῶν συμπατριωτῶν του". Αὐτὰ ἡ CIA εὐθὺς μετὰ τὸν πόλεμο. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Σάρτρ, ἡ Μποβουάρ, ὁ Ἀντόρνο κλπ -διανοητὲς ποὺ ἔλαβαν τὴν μόρφωσή τους στὸ μεσοπόλεμο- ζοῦσαν ἀκόμη. Χρειάζεται μήπως νὰ προσθέση κάτι κανεὶς περὶ τοῦ ποιὸ ἦταν τὸ "ἐμπόδιο" γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ κυριαρχία στὴν Εὐρώπη; Οἱ κουβέντες τῶν διανοουμένων, ὅπως "κούφιο της ἀμερικανικῆς ζωῆς", "ἀστικὸς βιομηχανισμός", "φρικτὴ μελαγχολία τῆς ζωῆς", προσθέτει τὸ ἴδιο ἔντυπο, "εἶναι ἁπλῶς λόγια ἐκδικήσεως γιὰ ἕνα κοινωνικὸ σύνολο (δηλαδή αὐτὸ τῆς Ἀμερικῆς, σημείωση δική μας), ποὺ δὲν δείχνει νὰ ὑποτάσσεται καὶ πολὺ στὸν διανοούμενο, καὶ ὁ εὐρωπαῖος αὐτὸ τὸ νοιώθει" (σελ. 128).
Ἐν ὀλίγοις, ἔλλειψη διανοουμένων καὶ μὴ ὑποταγὴ σ αὐτοὺς εἶναι κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ "προτέρημα", κατὰ τὶς ἀμερικανικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες, ποὺ προκαλεῖ τὸν φθόνο! Ἡ τεράστια συνεπῶς κρίση διανοήσεως ποὺ παρατηρεῖται διεθνῶς στοὺς καιρούς μας, ἔχει τὶς πολὺ ἁπλὲς καὶ χειροπιαστὲς ἐξηγήσεις της: ἦταν ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς δραστηριότητος τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, προκειμένου νὰ διασφαλισθῆ ἄνευ ἀντιλόγου ἡ ἀμερικανικὴ κυριαρχία σὲ πολιτισμοὺς ποὺ συνέβαινε νὰ ἔχουν διανόηση καὶ νὰ ἐκφράζωνται μ’ αὐτήν.
Ὁ πρῶτος στρατηγικὸς στόχος ἦταν νὰ πάψουν κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ διανοούμενοι μεταξύ τους, δηλαδή νὰ πάψη ἡ φυσικὴ κυκλοφορία καὶ παραγωγὴ ἰδεῶν, καὶ ἐν συνεχείᾳ μέσῳ τῶν κατὰ τόπους διοικήσεων νὰ μποῦν οἱ διανοούμενοι "στὸ χέρι". Μέσα σ’ ἕνα ἀπύθμενο κλίμα παρακολουθήσεως, καλυπτόμενο ὑπὸ τὸ σλόγκαν τοῦ "κομμουνιστικοῦ κινδύνου" κι ἐγγίζον πραγματικὰ ἐπίπεδα ἀναξιοπρέπειας, ἐγκαθιδρύθη ἕνα καθεστὼς παρακολουθήσεως ἀλληλογραφίας, χειρογράφων, παντὸς εἴδους ἐπαφῶν καὶ οἰκογενειακῶν καταστάσεων, χρήσεις τῶν διάτρητων διοικήσεων καὶ ἐξηρτημένων κρατικῶν μηχανισμῶν εἰς βάρος τῶν ἐλευθέρως σκεπτόμενων, ὥστε τελικῶς ὡς "διανόηση" νὰ μείνει αὐτὸ ποὺ σήμερα βλέπομε: μία πλήρως ἐλεγχόμενη, δηλαδὴ οἰκονομικῶς ἐξηρτημένη κατάσταση ποὺ δὲν ἔχει τίποτε νὰ πῆ.
Τὰ συνθήματα παραμένουν βεβαίως πάντα παχύρρευστα: "ἐλευθερία ἐκφράσεως" ὅταν κανεὶς δὲν ἔχει τίποτε νὰ ἐκφράση, "ἐλευθερία γραφῆς" ὅταν κανεὶς τίποτε δὲν ἔχει νὰ γράψη. Καὶ ἂν κατὰ τύχην κάτι τέτοιο συμβῆ, μπορεῖ βέβαια" ἐλεύθερα" νὰ τὸ τυπώση, ἀφοῦ ὁ ἐλεγχόμενος ἐκδότης ἄνετα καὶ χωρὶς συνέπεια μπορεῖ νὰ πετάξη τὸ προϊὸν στὰ σκουπίδια. Ἀντὶ διανόησης βιβλίων, ἕνα πλῆθος περιοδικῶν "διεπιστημονικοῦ διαλόγου", ὅπου ἡ διανόηση μετατρέπεται σὲ ἕνα παλίλλογο κουτσομπολιὸ ἀνυπάρκτου θεματικῆς (καὶ τοῦτο μπορεῖ ἄνετα νὰ συμβαίνει καὶ ὅταν τὸ θέμα εἶναι "δεδομένο") μεταξὺ "εἰδημόνων" καὶ "εἰδικῶν".
Τὰ "ὀφέλη" ἀπὸ μία τέτοια κατάσταση εἶναι προφανῆ: Κατ’ ἀρχὴν μπορεῖ εὔκολα κανεὶς πίνοντας τὸν πρωινὸ καφέ του νὰ "ἐνημερωθῆ" περὶ τῶν "πνευματικῶν καταστάσεων", χωρὶς καν νὰ ἐνοχληθεῖ στὴν ἀπόλαυση τοῦ πρωινοῦ του. Ἕνα πλῆθος παρατρεχάμενων τοῦ "πνεύματος" μεριμνᾶ γιὰ τὶς "σύντομες περιλήψεις" τοῦ πρωινοῦ. "Περιλήψεις" γιὰ βιβλία εἶναι κάπως δύσκολες καὶ διακινδυνευμένες, ἰδιαίτερα γιὰ βιβλία πρωτογενῆ (τότε ἀποκτᾶ κανεὶς τὴν "περίληψη" (καὶ ποτὲ πλήρη), ὅταν κάτση νὰ τὸ διάβαση. Καὶ ὅσο πιὸ πρωτογενὲς τὸ βιβλίο, τότε καὶ πιὸ διαφορετικὴ κάθε φορά ἡ "περίληψη". Στὰ βιβλία-πηγὲς (Πλάτωνας, Ἀριστοτέλης, Κὰντ κ.λπ.), οἱ "περιλήψεις" δὲν τελειώνουν ποτέ: μὲ κάθε ἀνάγνωση καὶ νέα "περίληψη").
Δεύτερο σπουδαῖο ὄφελος μὲ τὸ "διεπιστημονικὸ διάλογο" τῶν περιοδικῶν εἶναι ὅτι τὰ Τράστ τῶν ἐφημερίδων καθίστανται πλήρως ἐλεύθερα γιὰ τὴ "διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης". Παληὰ οἱ ἐφημερίδες τοῦ ἀστικοῦ τύπου, παρὰ τὰ ψέματα καὶ τὶς παραπλανήσεις ποὺ ἔγραφαν, ἦσαν ὑποχρεωμένες νὰ διατηροῦν κάποιες στῆλες ἀντικειμενικῆς ἐνημέρωσης τῶν ἀστικῶν τάξεων. Στὶς ἐφημερίδες "γνώμης", ὁ παλαιὸς βιομήχανος ἢ ὁ πολιτικὸς ἡγέτης ἤθελε σὲ κάποιες "συνθηματικὲς στῆλες" ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση καὶ ἠλεγμένη κρίση γιὰ τὰ διεθνῶς ἢ μὴ συμβαίνοντα. Τότε τὸ κεφάλαιο ἦταν ἀνταγωνιστικό. Σήμερα μὲ τὴ διεθνοποίηση τοῦ κεφαλαίου, τέτοιες ἀνάγκες δὲν ὑπάρχουν. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι "ἐνήμεροι" μόνον οἱ κορυφαῖοι του χρήματος, ποὺ συμβαίνει νὰ εἶναι οἱ ἀμερικανοί. Ἡ "διεπιστημονικὴ ἐνημέρωση" ἐν προκειμένῳ ἀρκεῖ. Τρίτον καὶ σπουδαῖο ὄφελος διὰ τοῦ "διαλόγου" εἶναι τὸ ἑξῆς ἁπλό: ἀφοῦ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τὴν κατατοπίζουν οἱ "εἰδικοί", δὲν χρειάζεται γιὰ τὰ ἴδια πράγματα νὰ γράφουν οἱ "μὴ εἰδικοί" . Ἄρα ἡ ἐλεύθερη διανόηση δὲν ἔχει κανέναν ρόλο νὰ παίξη. Καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι οἱ ἀντιλήψεις τῆς CIA τοῦ 1951 ποὺ εἴδαμε, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἔλλειψη διανοουμένων ἀποτελεῖ μία κατάσταση ζηλευτὴ γιὰ τὶς κοινωνίες ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλῆ φθόνο (!!!), συνεχίζουν μετὰ ἐπὶ μισὸν αἰῶνα νὰ εἶναι οἱ κυρίαρχες στὸ ἀμερικανικὸ ἰδεολογικὸ στερέωμα. Σὲ ἕνα πρόσφατα μεταφρασθὲν στὰ ἑλληνικὰ βιβλίο τοῦ Ἐ. Σάιντ γιὰ τὴν παγκόσμια ἀθλιότητα τῆς διανοήσεως στοὺς καιρούς μας, ἀναφέρεται: "Ἡ ἀνούσια ἐφεκτικότητα τοῦ Γκέλνερ, ὅπως καὶ ἡ ὑβριστικὴ καὶ ἀπίστευτα κυνικὴ ἐπίθεση τοῦ Π. Τζόνσον στὸ σύνολο τῶν διανοουμένων, καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ὑφίσταται στὴν ζωὴ κλίσι γιὰ τὴν διανόηση καὶ ὅτι πρέπει νὰ πανηγυρίζουμε γιὰ τὴν ἔλλειψη αὐτὴ" (E.W. SAID: "Διανοούμενοι καὶ Ἐξουσία", ἐκδ. SCRIPTA, Ἀθῆναι 1999, σελ. 17). Πανηγυρισμοὶ γιὰ τὴν ποθούμενη ἔλλειψη διανόησης ἐπὶ μισὸν αἰῶνα. Ψυχρὸς ὁ πόλεμος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, θερμὸς ἐναντίον τῆς διανόησης. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν μποροῦν οἱ ἀμερικανοὶ νὰ καταλάβουν τὸ μάταιον τῆς ἐπιχείρησης. Οἱ Λουδοβίκοι ἀναγκάσθηκαν νὰ πάρουν τοὺς Βσλταίρους στὰ σαλόνια τους, καίτοι ἤξεραν ὅτι αὐτοὶ οἱ δεύτεροι διϊστορικὰ θὰ τοὺς καταργήσουν. Ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουν, γιατί ἤδη ἀπὸ τὴν Μεταρρύθμιση ἡ πνευματικὴ ἐξουσία μεταβιβάσθηκε ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο στὴν διανόηση. Σ αὐτὴν συνεπῶς ἔπρεπε νὰ βρῆ τὴ νομιμοποίησή της καὶ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία. Ὁ Θεὸς στὴν Εὐρώπη δὲν ἦταν κάποιος προσωπικὸς θεός, ὅπως στὴν Ἀμερική, πού θὰ μποροῦσε νὰ μπῆ στὸ δολάριο. Ἦταν ἕνας θεὸς μὲ ἱστορία, δηλαδὴ ἕνας θεὸς διανοήσεως. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο στὴν ἱστορία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλελευθερισμοῦ στὸν χῶρο τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης τὸ βασικῶς διεκδικηθὲν δικαίωμα ἦταν τὸ τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως. Ὄχι τὸ τῆς ἐλευθέρας ἀτομικῆς δραστηριότητος, ὅπως τελικῶς τοῦτο ἐπεκράτησε στοὺς χώρους τοῦ ἀγγλοσαξωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ κι ἐν τέλει στὸν καπιταλισμὸ ἐν γένει. Προηγήθηκε τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας ἔκφρασης, διότι τοῦτο ἦταν τὸ φυσικὸ ἀπὸ τὴν ἀμφισβήτηση ἑνὸς Θεοῦ ὡς ἱστορία. Ὁ Λούθηρος καὶ οἱ μεγάλοι μεταρρυθμιστὲς ἐξεφράσθησαν ὡς διανοούμενοι καὶ ὡς τέτοιοι ἐξέφρασαν τὰ σύνολα ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν.
Ὁ ρόλος αὐτὸς τοῦ διανοουμένου ὡς ἐκφραστοῦ τοῦ συνόλου ἢ κάποιου συνόλου -ὁ ὁποῖος τόσο ἐνόχλησε μεταπολεμικῶς τὶς ἀμερικανικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες- εἶναι ὁ μόνος γνωστὸς στὴν ἱστορία καί, ὅπου ὑπάρχουν διανοούμενοι, συνεχίζει εἰσέτι. Ἐὰν τελικῶς ὁ... "διεπιστημονικὸς διάλογος" καταφέρη νὰ τὸν κατάργηση, εἶναι κάτι τὸ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἄγνωστο. Τὰ μέχρι τώρα πάντως ἀποτελέσματα τοῦ "διεπιστημονικοῦ διαλόγου" τῶν "εἰδικῶν" εἶναι πολὺ εὔκολα νὰ συναχθοῦν, εἴτε στὰ "διεπιστημονικὰ περιοδικὰ" εἴτε στὰ "συλλογικὰ ἔργα" τῶν παχειῶν ἀμοιβῶν: σπανίως μπορεῖ νὰ ἐντόπιση κανεὶς ἔστω καὶ ἴχνος παραγωγικῆς ἰδέας. "Διαπιστώσεις" καὶ "κατατάξεις" μόνο, σὲ ἕνα ἱερατικὸ ὕφος ἀπέραντης παλιλλογίας. Σκοπός μας ἐδῶ δὲν εἶναι νὰ ἀναλύσωμε τὸν ρόλο τοῦ διανοουμένου, οὔτε καὶ νὰ ἀμφισβητήσουμε τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ. Εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀνάλυση μίας πολιτικῆς, μίας ἐσφαλμένης πολιτικῆς.
Οἱ ἀμερικανοὶ ἔχουν ἐπιτεύγματα νὰ ἐπιδείξουν, τουλάχιστον αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀναγνωρίζουν στὸν ἑαυτό τους ὡς τέτοια. Ἐπῆραν τὴν τεχνολογία ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, τὴν ἀνέπτυξαν γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἠπείρου των καὶ ἐστήριξαν τὴν κοινωνική τους ὕπαρξη, ὡς τὸ μόνο ποὺ ἐπέτρεπε αὐτὸς ὁ δρόμος, στὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Αὐτὴ ἡ ἱστορικὴ διαδικασία ἐπέβαλε βέβαια ὠρισμένους τρόπους συμπεριφορᾶς καὶ νοοτροπίας, ὅπως π.χ. τὴ … βίαιη παραμέριση τῶν "ἐμποδίων". Οἱ ἰνδιάνοι ἀποτελοῦν ἁπλῶς τὴν τυπικὴ περίπτωση. Αὐτὸ τὸ μοντέλο συμπεριφορᾶς, μὴ ὑπαρχόντων λόγων ν’ ἀλλάξη, ἔμεινε ἐπὶ 400 χρόνια τὸ αὐτὸ καὶ ἐπιβλήθηκε σὰν πολιτικὴ μετὰ τὸν δεύτερο πόλεμο. Βασικὰ οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι κατέστησαν τὴν Ἀμερικὴ "ὑπερδύναμη".
Πρὶν ἀπὸ τὸν πρῶτον παγκόσμιο πόλεμο ἡ Ἀμερικὴ ἦταν χώρα χρεώστης τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κεφαλαίου. Μετὰ ἀπ’ αὐτόν, καὶ μὲ ἐλάχιστες ἀπώλειες σὲ θύματα ἐν συγκρίσει μὲ τὶς ἀντίστοιχες τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν (126.000 φονευθέντες ἔναντι 8.500.000 τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων), μετεβλήθη σὲ χώρα - πιστωτὴς τοῦ ὕψους δέκα δὶς δολαρίων. Μετὰ τὸ δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς ἐννοίας τοῦ πολέμου ἀπὸ ἱστορικὸ γεγονὸς συγκεκριμένων αἰτίων σὲ "ἠθικὸ" γεγονὸς μὲ τὴ δίκη τῆς Νυρεμβέργης, δηλαδὴ σὲ γεγονὸς συνθημάτων, ἡ πολιτικὴ κυριαρχία τῆς Ἀμερικῆς στὸ "δυτικὸν κόσμο" ἔπρεπε ἐπίσης νὰ κατοχυρωθῆ μὲ τὶς μεθόδους τῆς ἐσωτερικῆς. Κάθε μονομερὴς ἀπόφαση θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῆ ἀποτέλεσμα "πληροφοριῶν", οἱ ὁποῖες βέβαια "δὲν μποροῦσαν νὰ καταστοῦν γνωστές". Ἡ ἵδρυση τῆς CIA ἀποτελοῦσε δομικὴ ἀνάγκη τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς.
Προσέφερε τώρα ἡ "ὑπηρεσία" αὐτὴ στὴν ἄσκηση τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς; Ἀφοῦ ἱδρύθηκε πρὸς κάλυψη τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς, τὸ ἐρώτημα μᾶλλον δὲν ἔχει θέση. Ἂς πάρωμε γιὰ παράδειγμα τὸν βομβαρδισμὸ τῆς Λιβύης ἢ τὴν περίπτωση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ἀφοῦ ὁ βομβαρδισμὸς ἀποφασίζεται γιὰ πολιτικοὺς λόγους, "πληροφορίες" προφάσεων ἀπαιτοῦνται πρὶν ἀπὸ αὐτὸν καὶ σκηνοθετημένες "πληροφορίες", μετὰ ἀπ’ αὐτόν, ποὺ νὰ "δικαιολογοῦν" ἁπλῶς τὴν ἀσκηθεῖσα πολιτική.
Ἡ περίπτωση τῆς Γιουγκοσλαβίας εἶναι πλέον διδακτική. Οὐδεμία "πληροφορία" ἀπαιτεῖτο γιὰ τὴν "καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων" ἀπὸ τὸν Μιλόσεβιτς, διότι αὐτὴ ἡ "καταπάτηση" ἴσχυε ἀπὸ τὸ 1945. Καὶ μέχρι τότε ἦταν... καλή! Ἀφοῦ ἡ Γιουγκοσλαβία ὑπῆρξε ἀναγκαῖον μεταπολεμικὸ πλάσμα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ὅ,τι ὑπῆρχε ἐπὶ Μιλόσεβιτς ὑπῆρχε καὶ πρὶν τὸν Μιλόσεβιτς. Τὸ μόνο νέο ποὺ προέκυψε μὲ τὶς διεθνεῖς ἀλλαγὲς τῶν καιρῶν μας ἦταν ἡ ἀνειλικρινὴς ἐπιδίωξη τῆς Ἀμερικῆς ἔναντι τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ρωσίας νὰ κανονίζη αὐτὴ ὡς "νούμερο ἕνα" τὶς σχέσεις Εὐρώπης - Ρωσίας, ἀποσκοπώντας φυσικὰ σὲ ἴδιον ἀποκλειστικὰ ὄφελος.
Ὁ κομβικὸς χῶρος τῶν Βαλκανίων γιὰ τὶς σχέσεις Εὐρώπης - Ρωσίας, καὶ ἡ ἀέναη αὐτὴ κατσαρόλα τῶν ἐθνοτήτων, ὅπου μπορεῖ κανεὶς ἐν ὀνόματι τῶν... "ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων" νὰ ἀνακατώνει ἐπ’ ἄπειρον, προσεφέρετο ὡς κατὰ παραγγελίαν. Κατ’ ἀρχὴν ἔπρεπε νὰ διαλυθῆ τὸ μεταπολεμικὸ γιουγκοσλαβικὸ μόρφωμα, διότι ἡ Γιουγκοσλαβία, ὡς ἡγέτις δύναμη τῶν ἀδεσμεύτων, ἀπέκτησε, πολιτικὴν ὀντότητα πολὺ πέραν τῶν βαλκανικῶν προϋποθέσεών της. Ὄχι μόνο θὰ μποροῦσε νὰ ἡγηθῆ κάποιας βαλκανικῆς πολιτικῆς ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ὡς εἶχε θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέση ἕναν μὴ ἀμελητέον πολιτικὸν παράγοντα. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἀπαιτεῖτο καὶ κάποιο ἀμερικανικὸ προτεκτοράτο στὰ Βαλκάνια γιά... λόγους ἀσφαλείας. Τώρα ὅτι οἱ εὐρωπαῖοι ἡγέτες στέλνουν στρατοὺς στὴ Βοσνία καὶ τὸ Κόσοβο γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὴ "Δημοκρατία" ἐλπίζοντας ἔτσι ὅτι θὰ ἀποκτήσουν κάποιον μείζονα βαθμὸ πολιτικῆς αὐτονομίας (τὸ EURO βέβαια μόνο δὲν ἀρκεῖ) ἔναντι τῆς Ἀμερικῆς αὐτὸ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Σίγουρα Μπίσμαρκ καὶ Ντισραέλι δὲν γενιῶνται κάθε μήνα... Εἶδαν τώρα αὐτὲς οἱ "ἐλευθερωθεῖσες" περιοχὲς κάποιαν πρόοδο ἔκτοτε; Φυσικὰ ἐπικρατεῖ σιωπὴ γιὰ τὶς ἐκεῖ καταστάσεις, μποροῦμε ὅμως μὲ βεβαιότητα νὰ ποῦμε ὅτι οὔτε εἶδαν οὔτε θὰ ἰδοῦν. Θὰ μείνουν ἁπλῶς ἐπὶ ἀπροσδιόριστον χρόνο κατὰ τὴν τρέχουσα χιλιετία στὴν βαλκανικὴ στασιμότητα καὶ θὰ ἀσχολοῦνται μέσῳ "Κοινοβουλίων" γιὰ τὴν "ἑδραίωση τῆς Δημοκρατίας".
Τὸ μοντέλο "Ἑλλάδα" δηλαδή, ὅπου μέσῳ τῆς "λαϊκῆς βούλησης" γαντζώνονται κομματικὲς παρέες ἐπὶ τριακονταετίες στὴν ἐξουσία καὶ τελειώνοντας κανένας τὸ σχολεῖο του ἀσκεῖ τὸ ἐπάγγελμα "ὑπουργὸς" διὰ βίου, εἶναι ἀκριβῶς τὸ μοντέλο ποὺ βρίσκουν οἱ ἀμερικανοὶ κατάλληλο γιὰ ὅλα τὰ Βαλκάνια. Διότι ἔτσι εἶναι σίγουροι, μέσῳ αὐτοῦ τοῦ κρίσιμου χώρου, ὅτι θὰ "ρυθμίζουν" ἐπ’ ὠφελείᾳ των τὶς εὐρωπαϊκὲς καταστάσεις. Μία ἄλλη ἐξ ἴσου "χρήσιμη" καὶ κρίσιμη περιοχὴ κοντὰ σὲ πρῶτες ὕλες εἶναι, τὸ Ἀφγανιστάν. Κι ἐδῶ λοιπὸν ἕνα προτεκτοράτο ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μηδέποτε ἀποδειχθείσης τρομοκρατίας. Εἶναι κι αὐτὴ θέμα "πληροφοριῶν", ἤτοι μὴ ἀνακοινωσίμων ποὺ γνωρίζουν μόνον κάποιοι...
Ἡ μὴ ὁριζόμενη αὐτὴ ἔννοια τῆς τρομοκρατίας εἶναι βέβαια τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀντικείμενο "πληροφοριῶν", ποὺ δὲν ἀπαιτεῖ ἐξήγηση ἢ αἰτιολογία καμιᾶς πολιτικῆς ἐνέργειας. Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ παράγει τὴν τρομοκρατία, δηλαδὴ ὅ,τι ὀνομάζεται ἔτσι.
Ἡ χωρὶς κανένα ἰδεολογικὸ πλαίσιο μετατροπὴ τοῦ συνταγματικοῦ κράτους σὲ κράτος "διοικήσεως" καὶ "ὑπηρεσιῶν" ἔχει σὰν φυσικὴ συνέπεια τὴν ἐκτὸς τῶν νομικῶν πλαισίων ἀντίδραση. Οἱ τρομοκρατικὲς ἀντιδράσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν στὸν χῶρο τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν πόλεμο, πρὶν διατρηθοῦν ἀπὸ τὶς "ὑπηρεσίες" καὶ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τοὺς δικοὺς των σκοπούς, ὀφείλονται ἀκριβῶς στὴ μετατροπὴ τοῦ ἀστικοῦ κράτους σὲ βιομηχανικὸ κράτος διοικήσεως διὰ τῶν "ὑπηρεσιῶν". Τὰ ἀστικὰ δικαιώματα ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὶς "πληροφορίες", βάσει τῶν ὁποίων λειτουργεῖ καὶ ὁ ὅλος κρατικὸς μηχανισμός. Φυσικὸ εἶναι νὰ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις ὡς διαχεόμενη κοινωνικὴ ἀντίσταση. Πολὺ περισσότερο, διότι οἱ "πληροφορίες" τῶν "ὑπηρεσιῶν" εἶναι ἁπλῶς ὑπηρεσιακὴ ἀνάγκη ποὺ τοὺς ἐξασφαλίζει τὸ λόγο ὑπάρξεως ὡς ἐπισήμου πολιτικῆς, ὅπως αὐτὲς καθιερώθηκαν μεταπολεμικῶς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ "πληροφορίες" πρέπει διαρκῶς νὰ ὑπάρχουν, καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχουν πρέπει νὰ σκηνοθετοῦνται. Σκηνοθεσία σημαίνει ἐξασφάλιση θέσεων ἐργασίας, μισθολόγια ἀνθρώπων ποὺ "ἐπεξεργάζονται" τὶς "πληροφορίες", προσωπικὸ τῶν κομπιοῦτερ ποὺ τὶς ἀποθηκεύουν κ.λπ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ σκηνοθεσίες καταλήγουν σὲ ἔσχατα σημεῖα ἀναξιοπρέπειας, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ τὰ φαντασθῆ ἄνθρωπος ἐὰν δὲν τὰ ἔχη ζήσει.
"Πληροφορίες" ποὺ μόνο πληροφορίες δὲν μποροῦν νὰ εἶναι καὶ ποὺ δίκαια ἐπιβάλλουν τὸ ἐρώτημα περὶ τῆς ποιότητος τῆς πολιτικῆς ποὺ "στηρίζεται" σ’ αὐτές. Οἱ γκάφες τῶν "ὑπηρεσιῶν" κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ψυχροῦ πολέμου ἀποτελοῦν πλέον ἱστορικὰ δεδομένα καὶ καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι ὅτι ὅσο τὸ σοβιετικὸ σύστημα κρατοῦσε -περίπου ὡς τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 70- ὄχι μόνο καμιὰ ἐπιτυχία δὲν εἶχαν νὰ ἐπιδείξουν οἱ "ὑπηρεσίες" τῶν ἀμερικανῶν, ἀλλὰ ἀντίθετα βρέθηκαν ὑποχρεωμένες νὰ καταπιοῦν πολλὲς ἀποτυχίες, Ποσότητα, σκηνοθεσία καὶ καουμποϋλίκι εἶναι ἡ ποιότητα πληροφορίας τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Τόσο τῆς CIA, ὅσο καὶ ἐκείνων τοῦ Πενταγώνου.
Ἀνοητότατες συμπεριφορὲς "μυστηρίου", προκειμένου νὰ καλυφθῆ ἡ κενότητα τῆς ἐργολαβικῆς σκηνοθεσίας. Πιὸ κατάλληλη κρίση γιὰ τὴν ποιότητα δουλειᾶς τῶν "ὑπηρεσιῶν", στὴν ὁποίαν στηρίζεται ἡ ἀμερικανικὴ πολιτική, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πρόκυψη παρὰ ἀπὸ τὸν πιὸ κατάλληλον ἄνθρωπο πρὸς τοῦτο -τὸν Μάρκους Βόλφ, τὸν ἀρχηγὸ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς πρώην ἀνατολικῆς Γερμανίας: «ὅλα σχεδὸν τὰ ἔγγραφα ποὺ παράγει τὸ NATO μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ "ἄκρως ἀπόρρητο" καὶ ποὺ μὲ ὑπέρμετρο κόπο μπορέσαμε νὰ ἀποκτήσωμε, σὲ μία ἐγγύτερη ἐξέταση δὲν εἶναι ἄξια νὰ χρησιμοποιηθοῦν οὔτε στὸ πιὸ μοναχικὸ δωματιάκι τοῦ σπιτιοῦ».
Τέτοια εἶναι ἡ ποιότητα τῶν "πληροφοριῶν" τῶν ἀμερικανικῶν ὑπηρεσιῶν γενικῶς: ἕνα μύθευμα ὡς πρόφαση μίας πολιτικῆς στερημένης ἰδεῶν ποὺ διεκδικεῖ ἀπαιτήσεις παγκοσμιότητας. Πού εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διεκδικῆ λόγῳ τῆς παγκοσμιοποίησης τοῦ Κεφαλαίου καὶ τῆς Τεχνολογίας, ἀλλὰ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐγκλείση αὐτὰ τὰ πράγματα στὴ δημιουργία μίας νέας ἰδεολογίας διότι ἐξεφάνισε τὴ διανόηση. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ εἰδικῶς ἀσχολούμενοι μὲ τὰ θέματα, ὅπως π.χ. ὁ δημοσιογράφος R.D. Kaplan σὲ πρόσφατο βιβλίο του μὲ τὸν τίτλο «Ἡ ἐπερχόμενη ἀναρχία» (Ἐκδ. Ροές, Ἀθῆναι 2001), τὸ μόνο ποὺ μποροῦν νὰ προτείνουν εἶναι αὐτὸ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν πολιτικὴ παράδοση τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως δείξαμε προηγουμένως, δηλαδὴ τὴν ἐπαύξηση καὶ "ἀναμόρφωση" τῶν "ὑπηρεσιῶν" δι’ "εἰδικῶν δυνάμεων" τοῦ Πενταγώνου.
Γιατροὶ λ.χ. οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκτελοῦν φιλανθρωπικὲς ἀποστολές, ἀλλὰ ποὺ θὰ μποροῦν καὶ μ’ ἕνα 20% "πληροφοριῶν" κατὰ περίπτωση νὰ σκοτώνουν (σελ. 155 κ.ε.). Ἂν στὸ δικαστήριο ἡ ἀπόδειξη ἑνὸς ἐγκλήματος κατὰ 100% ἀποτελῆ μία ἐξαιρετικὰ δύσκολη ἐπιχείρηση, τὸ 20% τῶν "πληροφοριῶν" δὲν ἀποτελεῖ βέβαια παρὰ ἁπλὴν ἔνδειξη. Καὶ δεδομένης τῆς σκηνοθετικῆς βάσης αὐτοῦ τοῦ 20% ἐξ ὑπαρξιακῶν λόγων τῆς "ὑπηρεσίας", μποροῦμε κάλλιστα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ προτεινόμενο μοντέλο γιὰ τὴν πολιτικὴ τῆς "παγκοσμιοποίησης" εἶναι ἡ ἀτιμώρητη αὐθαιρεσία.
Θλιβερὸ εἶναι ποὺ πιστεύουν οἱ ἀμερικανοί, ὅτι μὲ τέτοιες μεθόδους, ὅσο ἀναγκαῖες κι ἂν προκύπτουν ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τους παράδοση, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ κάποιο "New Age". Ἔχασαν πολυτιμότατον χρόνο γιὰ τὴν ἰδεολογικὴ διαμόρφωση τῶν πολιτικῶν τους ἐξαγγελιῶν. Τὸ πρῶτο πρᾶγμα μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπάρξαντος σοσιαλισμοῦ ἦταν ἡ ποδοσφαιρικὴ ἀνακήρυξή τους σὲ "νούμερο ἕνα". Παραμερίσθηκε ἔτσι ἡ ὁποιαδήποτε προβληματικὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὁδήγηση σὲ πειστικὲς ἰδεολογικὲς διαχειρίσεις.
Δὲν εἶναι οἱ φιλόσοφοι - κι αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν οἱ θρησκεῖες-, ἀλλὰ ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος εἶναι ποὺ χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὴν φιλοσοφική του πίστη καὶ τὴν ἰδεολογία του. Ἀπὸ τὴ λογική τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, τὴν τετράγωνη δηλαδή, δὲν παραμερίζονται εὔκολα τὰ ἁπλὰ ἐρωτήματα. Ὁ σοσιαλισμὸς τὸ ΄17 δὲν ἔπεσε, παρὰ τὶς "ἐκστρατεῖες" τῆς Δύσεως. Μὲ τὴν παγκόσμια κρίση τοῦ 29 δὲν ἐπηρεάσθηκε καθόλου.
Σὲ διάστημα ἐλαχίστων ἐτῶν ἀντιμετώπισε (καὶ κέρδισε) ἕναν ἐναντίον του παγκόσμιο πόλεμο. Ὁποιαδήποτε δηλαδὴ πολιτικὴ τῆς Δύσεως σὲ διάστημα ἑβδομήντα σχεδὸν χρόνων στάθηκε ἀπέναντί του πλήρως ἀναποτελεσματική. Καὶ παρὰ τὴν πολιτικὴ αὐτή, ὁ σοσιαλισμὸς ὡς σύστημα κατάφερε νὰ ἀναπτύξη μίαν ἀχανῆ ἔκταση ὅπως αὐτὴ τῆς Ρωσίας, νὰ ἐπιδείξη τεράστια ἐπιστημονικὴ πρόοδο καὶ νὰ ἐγγίση ὕπατες τεχνολογικὲς κατακτήσεις.
Ἔπεσε ὅμως τὸ ΄90. Τὸν ἔριξε ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἢ -ὑπῆρξαν λόγοι καταρρεύσεως τοῦ συστήματος ἐκ τῶν ἔσω; Καὶ ποιοὶ ἦσαν αὐτοί; Τὰ ποδοσφαιρικὸ συνθήματα τοῦ "νούμερο-ἕνα" παραμέρισαν τὰ προβλήματα αὐτὰ καὶ τὸ νέο σλόγκαν τῆς "παγκοσμιοποίησης" ἔβγαλε τοὺς ἀνθρώπους στὸ πεζοδρόμιο. Πρὸς τί τὸ σύνθημα τῆς "παγκοσμιοποίησης" ὅταν ἡ παγκοσμιοποίηση τοῦ Κεφαλαίου ἦταν ἕνα γεγονός, πολὺ πρὶν ἀφ’ ἑαυτοῦ προβαῖνον;
"Παγκοσμιοποίηση" ὡς ἀόριστο σύνθημα, ἐγκεκλεισμένο στοὺς σκοτεινοὺς ὅρους τῶν οἰκονομολόγων καὶ χωρὶς ἰδεολογικὸ στήριγμα, εἶναι ἕνα χρήσιμο ἄλλοθι, πλήρως σύμφωνο πρὸς τὴν ἀγάπη τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς γιὰ τὶς ἀσαφεῖς καὶ στιγμιαίως ἑρμηνευόμενες ἔννοιες ( δηλαδὴ τὶς "παγκόσμιες" ἔννοιες πού δὲν σημαίνουν τίποτα ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς "χρησιμεύουν"), ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ δικαιολογῆ κάθε πολιτικὴ αὐθαιρεσία - διὰ τῶν "ὑπηρεσιῶν" βεβαίως- ὑπὲρ τῆς ἴδιας τῆς Ἀμερικῆς.
Παγκοσμιοποίηση ἔξω ἀπὸ τὸ πλαίσιο τοῦ ἀστικοῦ σοσιαλισμοῦ, δηλαδὴ τῶν κεκτημένων κοινωνικῶν δικαιωμάτων, πρᾶγμα ποὺ ὑποθέτει σεβασμὸ καὶ διατήρηση τῶν πολιτιστικῶν διαφορῶν καὶ παραδόσεων, εἶναι ἁπλούστατα στοιχεῖο ἀναρχίας ποὺ οἱ ἀμερικανοὶ πιστεύουν πὼς θὰ τοὺς παρέχει τὴν χρήσιμη κάθε φορά ἔννοια τοῦ "ἐχθροῦ" πρὸς ἐπιβολὴ τῆς πολιτικῆς των. Ἡ ὁποία προφανὲς εἶναι ὅτι σκοπὸ ἔχει τὴν πολιτιστικὴν ἰσοπέδωση διότι διαφορετικὰ ἡ κοινωνικὴ διαφοροποίηση στέκει ἐμπόδιο στὴν βασιλεία τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν. Πῶς τώρα θὰ πραγματοποιηθοῦν αὐτοὶ οἱ ἐν ἀπουσίᾳ διανοήσεως εὐσεβεῖς πόθοι τῶν ἀμερικανῶν; Διά τῆς αὐτῆς "μεθόδου" πού δουλεύουν καὶ οἱ "ὑπηρεσίες", δηλαδὴ διὰ τῆς βίας, ἡ ὁποία ὡς ἔκφραση τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς εἶναι ἡ...πυγμὴ τῶν ὅπλων. Πᾶσα ἀντίσταση κατὰ τῆς ἀμερικανικῆς ἐκδοχῆς τῆς παγκοσμιοποίησης ὀφείλει νὰ πνιγῆ ἐν τῇ γενέσει της διὰ τῆς θεσμοποιήοεως τῆς στρατιωτικῆς ὑπεροχῆς τῆς Ἀμερικῆς κατὰ τὴν ἔννοια τοῦ "Full spectrum dominance", ὅπως ὀνομάζεται σὲ ἔγγραφό του Πενταγώνου ὑπό τόν τίτλο "Joint vision 2010".
Σὲ μία τέτοια "στρατηγικὴ" ἐννοεῖται βέβαια ὅτι κάθε ἔννοια Διεθνοῦς Δικαίου καθίσταται περιττή. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐξέφρασε καὶ ὁ Πρόεδρος Κλίντον διὰ τοῦ ὄρου "κράτη-ἀλῆτες". Ὄχι δηλαδὴ τὰ κράτη ὡς προϊόντα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ ἄρα μὲ προβλήματα, ἀλλὰ ὡς ὑποκείμενα τοῦ (κάποιου) ποινικοῦ δικαίου, ἀγνώστου σὲ ὅλους πλὴν τῶν "ὑπηρεσιῶν".
Ὅπως τὸ κλασσικὸ ποινικὸ δίκαιο ἄρχιζε μὲ τὸ "ὅστις...", ἀποκόβοντας ἔτσι τὸ ὑπαίτιο ἀπὸ κάθε κοινωνικὸ συσχετισμὸ καὶ ἀνάγοντας τὴν ἐγκληματικὴ πράξη στὴν "κακὴ προαίρεση" τοῦ κατηγορουμένου καὶ μόνον, ἔτσι καὶ τὰ "κράτη - ἀλῆτες" εἶναι ὁ νέος "ὅστις..." τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς. Τὰ κράτη δὲν ἔχουν περιβάλλον, πολιτιστικὰ καὶ ἱστορικὰ δεδομένα, προβλήματα. Ἔχουν ἁπλῶς "κακὴν βούληση" ποὺ πρέπει νὰ "τιμωρηθῆ" βάσει μὴ ἀνακοινωσίμων καὶ ἐλεγχομένων "πληροφοριῶν".
Περὶ τοῦ εἴδους τῶν "τιμωριῶν" δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε τίποτε, διότι αὐτὲς δὲν συνιστοῦν τίποτε καινούργιο. Τὰ πράγματα ποὺ παρουσιάζονται ὡς σύγχρονη πολιτικὴ εἶναι πολὺ παληὰ καὶ μαθηματικῶς ἀποδεδειγμένα. Μόνο ποὺ εἶναι γνωστὰ σὲ περιορισμένους κύκλους διανοήσεως καὶ ὄχι στὸ εὐρὺ κοινό, γεγονὸς ποὺ καθιστὰ πλήρως ἐρμηνεύσιμη τὴν ἐπίμονη μεταπολεμικὴ ἐπιχείρηση τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐναντίον τῆς παγκοσμίου διανοήσεως.
Ἰδοὺ τί ἔγραφε πρὶν ἀπὸ ἑβδομήντα ἀκριβῶς χρόνια ἕνα ἀπὸ τοὺς παγκοσμίως κορυφαίους νομομαθεῖς τῶν καιρῶν μας καὶ πιθανῶς ὁ κορυφαιότερος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος:
"…Εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἐσφαλμένη ἡ πίστη ὅτι μία μὲ οἰκονομικὴ ὑπεροχὴ κατακτηθεῖσα πολιτικὴ θέση" ( ὅπως ὁ J.Schumpeter στὴν Κοινωνιολογία τοῦ τοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ ἔλεγε τὸ 1919) εἶναι " οὐσιωδῶς μὴ πολεμικὴ ". Οὐσιωδῶς μὴ πολεμική, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Οὐσία τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας, εἶναι μόνο ἡ Ὁρολογία.
Ἕνας ἐπὶ οἰκονομικῆς βάσεως θεμελιωμένος ἰμπεριαλισμὸς θὰ ἐπιδιώξη φυσικῶς νὰ δημιουργήση μία τέτοια κατάσταση ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου, ὥστε νὰ μπορῆ ἀνεμπόδιστα νὰ χρησιμοποιῆ τὰ οἰκονομικά του μέσα ἐπιβολῆς, ὅπως ἄρση τῶν πιστώσεων, ἄρση τῶν πρώτων ὑλῶν, καταστροφὴ τοῦ ξένου συναλλάγματος κ.λπ., καὶ νὰ μπορῆ ἔτσι μ’ αὐτὰ νὰ ἐπιβάλλεται.
Θὰ θεωρῆ ὡς "ἔξω-οἰκονομικὴ βία" τὸ νὰ ζητήση ἕνα κράτος ἢ μία ὁμάδα ἀνθρώπων νὰ ξεφύγη ἀπὸ αὐτὲς τὶς "εἰρηνικὲς" μεθόδους. Θὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ χρησιμοποιῆ ἀκόμη σκληρότερα ἀλλὰ πάντα "οἰκονομικὰ" (καὶ ὡς ἐκ τούτου κατὰ τὴν ὁρολογία) μὴ πολιτικὰ οὐσιωδῶς εἰρηνικὰ μέσα καταναγκασμοῦ, ὅπως αὐτὰ ἀναφέρονται λ.χ. στὶς "γενικὲς κατευθύνσεις" πρὸς ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθ. 16 τῆς συνόδου τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν στὴ Γενεύη (ἀριθ. 14 τῆς ἀποφάσεως τῆς δεύτερης συνόδου 1921): ἀπαγόρευση τῆς εἰσαγωγῆς τροφίμων γιὰ τὸν πληθυσμὸ καὶ ἀποκλεισμοὺς πείνας. Ἐν τέλει θὰ διαθέτη ὁ ἰμπεριαλισμὸς αὐτὸς καὶ τὰ τεχνικὰ μέσα βιαίου φυσικοῦ θανάτου, τὰ τεχνικῶς ἐντελῆ μοντέρνα ὄπλα, τὰ ὁποία μὲ μίαν ὑπερπροσφορὰ Κεφαλαίου καὶ ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης θὰ καταστοῦν τόσο καταστροφικά, ὥστε σὲ περίπτωση ἀνάγκης νὰ μπορέσουν ὄντως νὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ στὴν πράξη. Γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν μέσῳν δημιουργεῖται ἐξ ἄλλου ἕνα νέο λεξιλόγιο, οὐσιωδῶς εἰρηνικὸ ποὺ δὲν γνωρίζει τὴ λέξη πόλεμος, ἀλλὰ ἀντὶ γὶ αὐτὸν μόνο ἐκτελεστικὲς πράξεις, ἐπιβολὲς μέτρων, τιμωρίες, εἰρηνοποιήσεις, προστασία τῶν συνθηκῶν, διεθνῆ ἀστυνομία, μέτρα πρὸς προστασία τῆς εἰρήνης. Ὁ ἀντίπαλος δὲ θὰ ὀνομάζεται πλέον ἐχθρός, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτοῦ ταραχοποιὸς καὶ ὑπονομευτὴς τῆς εἰρήνης, ἕνας HORS-Α-LOI καὶ ἐκτός τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ ἕνας πόλεμος πρὸς διατήρηση ἢ ἐπέκταση τῆς οἰκονομικῆς ὑπεροχῆς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ συνδυασθῆ μὲ ἕνα πλεόνασμα προπαγάνδας περὶ "σταυροφορίας" καὶ τοῦ "τελευταίου πολέμου τῆς ἀνθρωπότητος". Ἔτσι ἀπαιτεῖ ἡ διάσταση μεταξὺ Ἠθικῆς καὶ Οἰκονομίας (C. Schmitt: Der begriff des politischen, 6η ἔκδοση, 1963, σέλ. 77)
Καθόλου λοιπὸν νέα πράγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε σήμερα στὶς τηλεοράσεις καὶ διαβάζομε στὶς ἐφημερίδες. Εἶναι πράγματα ἐπιστημονικῶς ἀποδειχθέντα πρὸ αἰῶνος περίπου, κατὰ ἱστορικὴν νομοτέλεια πραγματοποιηθέντα ὡς ἐπίσημη πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ καὶ ἐπιβεβαιωθέντα ἐσχάτως διὰ τοῦ ὄρου τῶν "κρατῶν - ἀλητῶν" τοῦ Προέδρου Κλίντον.
Ὁ ὅρος εἶναι καθ’ ἐαυτὸς ἀόριστος, ἀφοῦ δὲν ὁρίζει κριτήρια καὶ κανεὶς δὲν ξέρει πότε θὰ θεωρηθῆ "ἀλήτης", στὰ παραπάνω ὅμως πλαίσια ἀποκτᾶ τὴν ἐπακριβέστατή του σημασία: πρόκειται περὶ τῆς αὐθαιρεσίας ὡς πολιτικῆς, καθοριζομένης μόνο ἀπὸ τὶς μεταβολὲς τῶν στατιστικῶν πινάκων. Ἔργο σκοτεινῶν παραγόντων τοῦ Κεφαλαίου, οἱ ὁποῖοι οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον εἶναι σὲ θέση νὰ πείσουν ἰδεολογικὰ τὸν κόσμο πρὸς τί θεωρεῖται προστατευόμενο ἀγαθὸ μὲ τὶς βόμβες καὶ τὰ ἑλικόπτερα ἡ ἄνευ μέτρου καὶ κριτηρίου παραγωγὴ ὑλικῶν ἀγαθῶν. Σ αὐτὴν τὴν τάξη πραγμάτων, ἡ ὁποιαδήποτε ὕπαρξη διανοούμενου κόσμου ποὺ θέτει ἐρωτήματα, εἶναι πράγμα ἄκρως ἐνοχλητικὸ καὶ ἀνεπιθύμητο.
Βεβαίως, μεταφυσικῶς πώς καὶ μὴ ἐνσυνειδήτως, ἡ ἀνθρωπότητα δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὸ βάρος ἑνὸς τέτοιου ζόφου. Τὸ " γενικὸ συμφέρον" εἶναι αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνει ὁ μέσος κοινὸς ἄνθρωπος, διαισθητικῶς μέσῳ κάποιας πολιτιστικῆς ἐμπειρίας, καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ κάθε φορά ἑξαγγέλει κάποια κάστα " εἰδικῶν " καὶ " εἰδημόνων ".
Ὅλες οἱ κοινωνίες - καὶ σ’ αὐτὸ ἡ ἀμερικανικὴ ἀποτελεῖ ἐξαίρεση διότι εἶναι μία ἱστορικῶς πεποιημένη κοινωνία-, ἀνάλογα μὲ τὸ βαθμὸ ἐξελίξεως των, εἶναι φυσικῶς συνυφασμένες μὲ τὴ διανόηση -εἴτε ὁ πρωτόγονος μάγος εἶναι αὐτή, εἴτε ὁ παπάς, εἴτε ὁ κοσμικὸς διανοούμενος. Ἡ διανόηση εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπιβάλλει τὸν κοινωνικὸ διαφορισμὸ καὶ διατηρεῖ τὴ δυναμικὴ μίας κοινωνίας μέσα στὸν πολιτιστικό της καθορισμὸ (βλ. π.χ. καὶ R. Kirk: The conservative mind, γερμ. ἔκδ. 1959, σελ. 382 κ.ε.). Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ἀνεπιθύμητο στοιχεῖο γιὰ τὴν μεταπολεμικὴ ἀμερικανικὴ πολιτική, ὁ πολιτιστικὸς διαφορισμὸς δηλαδὴ πού φορέα του ἔχει τὴ διανόηση, προκειμένου ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα νὰ ὑπαχθῆ στὶς νέες ἐπινοήσεις τῶν προεδρικῶν συμβούλων, ὅπως αὐτὴ τοῦ "Tittytainment" τοῦ κ. Ζ. Brzenzinski, ἤτοι ἡ χειραγώγηση ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων μαζῶν δὶ’ ἐπαρκοῦς βιομηχανικῆς τροφῆς (ἐξαρτώμενης βέβαια ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ) καὶ ἰσχυρὲς δόσεις ἀποβλακωτικῶν θεαμάτων στὴν Τηλεόραση.
Κάποιοι φυσικὰ καταλαβαίνουν ὅτι αὐτὰ ὅλα ὡς πολιτικὲς ἐπινοήσεις ἐλάχιστα ἐπαρκοῦν γιὰ τὴν αὐτοανακήρυξη τῆς Ἀμερικῆς ὡς ἡγέτιδος τοῦ κόσμου ὅλου. Πέραν τοῦ ἐρωτήματος κατὰ πόσον μποροῦν οἱ ἀμερικανοὶ νὰ καταλάβουν ἄλλους πολιτισμοὺς καὶ πολιτιστικὲς νοοτροπίες, αὐτὸ ποὺ ἔχομε δεδομένο εἶναι ὅτι ἀπὸ τὰ παλαιὰ προβλήματα, κανένα δὲν ἔλυσε ἡ Ἀμερική, ἀλλὰ ἐδημιούργησε νέα καὶ χειρότερα (τουλάχιστον στὸ χῶρο τῶν Βαλκανίων) ὥστε νὰ τῆς ἐπιτρέπουν τὴν αὐθαίρετη ἐπέμβαση ἀνὰ πάσαν στιγμή. Μὴ ἔχοντας καμμιὰν συγκεκριμένη ἀντίληψη περὶ τοῦ μεσογειακοῦ χώρου, τὸ μεσανατολικὸ καὶ τὰ προβλήματα τοῦ Αἰγαίου μένουν μονίμως στὸ ἐπίπεδο τῶν "συνομιλιῶν" ἄνευ οὐσιαστικῆς προόδου.
Ἡ πολιτικὴ νηπιαγωγείου μεταξὺ τῶν ὑπουργῶν Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας, ποὺ δίνουν τὰ χέρια τους καὶ φιλιοῦνται στὶς κάμερες, θεωρεῖται καὶ λύση τῶν προβλημάτων. Ἡ ἀμερικανικὴ δηλαδὴ πολιτικὴ εἶναι ἁπλῶς ἐπέκταση τοῦ Χόλλυγουντ, ὅπου μετὰ τὶς μηχανιστικὲς ἐπεμβάσεις τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς ἐπακολουθοῦν τὰ σόου τῶν "διαβουλεύσεων" στὰ μέσα ἐνημέρωσης.
Ὑπάρχουν βάσιμοι λόγοι νὰ πιστεύεται, ὅτι ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀμερικανικῆς κοινωνίας δὲν εἶναι σύμφωνο μὲ ὅλ’ αὐτὰ καὶ καταλαβαίνει τὰ πράγματα ἀλλοιῶς. Ὑπῆρξαν δύο γεγονότα ποὺ ἔπρεπε ἐπειγόντως νὰ πείσουν τὴν ἀμερικανικὴ ἡγεσία γιὰ τὴν ἐξεύρεση μίας πειθούσης ἰδεολογίας ὡς πρὸς τὸ ρόλο τοῦ "νούμερο ἕνα" ποὺ προπαγανδίζει. Ἡ ἀναζήτηση μίας τέτοιας ἰδεολογίας πιθανὸν νὰ ὡδηγοῦσε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ἁπλῶς σὰν μιὰ δύναμη ἰσάξια μὲ ὅλες τὶς ἄλλες καὶ ἔτσι συνεργαζόμενη μ’ αὐτὲς θὰ μποροῦσε περισσότερα προβλήματα νὰ λύση, παρὰ σὰν "ὑπερδύναμη" μὲ γνώμονα τὸ ἀποκλειστικό της κρατικὸ συμφέρον, ποὺ δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε καὶ ἐθνικό. Τὰ γεγονότα αὐτὰ ὑπῆρξαν οἱ πύργοι καί, πρὶν ἀπὸ αὐτούς, οἱ τελευταῖες προεδρικὲς ἐκλογές, γεγονὸς μεγαλύτερης σημασίας ἀπὸ τοὺς πύργους. Καὶ τὰ δύο μὲ τὴν ἀκρίβεια τῆς συντελέσεώς τους δείχνουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν "διοικητικοὶ τρόποι" (ἀστυνομίες, "ὑπηρεσίες", πράκτορες κ.λπ.) γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἀντιδράσεις στὴν ἄκρως περιπεπλεγμένη καὶ εὐαίσθητη δομὴ τῶν μεταβιομηχανικῶν κοινωνιῶν, ὅπου ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη κατέληξε ταυτόσημη μίας μικρῆς πλαστικῆς κάρτας, μὲ τὴν ὁποίαν καθένας ἀντλεῖ τὴν καθημερινή του ἐπιβίωση ἀπὸ τὰ αὐτόματα τῶν Τραπεζῶν.
Ἀντὶ ὅμως προβληματισμοῦ καὶ ἄρδην ἀλλαγῆς τακτικῆς (ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ στὴ διανόηση ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου), οἱ ἀμερικανοὶ ἀνεκάλυψαν στὰ γεγονότα τὸν νέο ἐχθρό, ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπε τὴν ἵδρυση διὰ τῶν ὅπλων ἑνὸς ἀκόμη χρήσιμου προτεκτοράτου.
Γιὰ κάποιο διάστημα θὰ τὰ μποροῦν βέβαια αὐτά. Καὶ θὰ μποροῦν νὰ γελοιοποιοῦν τὴν ὕπαρξη τῶν εἰκονικῶν κρατῶν τοῦ παλαιοῦ Διεθνοῦς Δικαίου μὲ τὴν ὕπαρξη τῶν πρακτόρων τους στοὺς διοικητικοὺς καὶ δραστικοὺς μηχανισμοὺς των, μεταβάλλοντας δικαστὲς σὲ ὑπαλλήλους διατεταγμένων ὑπηρεσιῶν ἄνευ διοικητικοῦ ἐλέγχου. Τὰ "διεθνῆ δικαστήρια" καὶ ἡ "Δικαιοσύνη" γενικῶς (χωρὶς βέβαια ἐξέταση σὲ τί εἴδους Δίκαιο μποροῦν νὰ στηρίζονται) εἶναι ἕνας ἄκρως χρήσιμο ἐργαλεῖο στὰ χέρια τῶν "ὑπηρεσιῶν", διότι τοὺς προσδίδει μία τυπικὴ "νομιμότητα" γιὰ τὸν πολὺν κόσμο, ποὺ δὲν ἔχουν. Γιὰ κάποιο διάστημα οἱ ἀμερικανοὶ θὰ τὰ μποροῦν αὐτά. Τὸ λάθος ἔγκειται στὸ νὰ νομίζουν ὅτι θὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς δυσμενεῖς καταστάσεις ποὺ τοὺς ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον μὲ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν "ὑπηρεσιῶν" καὶ τῶν χωροφυλάκων τους, δηλαδὴ μὲ τὸν σερίφη.
Ὁ Ἀ. ντὲ Τοκεβὶλ εἶχε γράψει: " Ἡ Ἀμερικὴ εἶναι μία χώρα χωρὶς βασιληάδες καὶ χωρὶς συγγραφεῖς". Ὄντως στὴν ἀρχῆθεν τελειωμένη ἰδεολογία τῆς Ἀμερικῆς οἱ συγγραφεῖς δὲν χρειάζονται. Δὲν ἐπαρουσιάσθηκαν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Τοκεβὶλ (δηλαδὴ περίπου στὸν ἴδιον χρόνο ποὺ ἡ ἀρχαία Ρώμη ἐδημιούργησε τὰ θέμελα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ) καὶ οὔτε θὰ παρουσιασθοῦν, διότι συνειδητῶς οἱ ἀμερικανοὶ δὲν τοὺς χρειάζονται. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τοὺς χρειάζονται, ἀλλὰ ἡ ἐξαφάνισή τους σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη μοιάζει νὰ ἀπετέλεσε συνειδητὴ ἐπιδίωξη μεταπολεμικῶς, προκειμένου νὰ πραγματοποιηθῆ τὸ ἀμερικανικὸ "DESTINY" τῆς "ὑπερδύναμης".Σὲ ἕνα ἔντυπο τοῦ 1951 ὑπὸ τὸν τίτλο USA: THE PERMANENT REVOLUTION, ποὺ διέδιδε δωρεὰν ἡ ἀμερικανικὴ ὑπηρεσία πληροφοριῶν, ἀναφέρεται (σελ. 126 τῆς ἑλλ. ἔκδοσης): " Ἡ Εὐρώπη παρουσιάζει σήμερα ἕνα ἐκπληκτικὸ παράδοξο. Τὸ δόγμα ποὺ τὴν στηρίζει εἶναι κάτι σὰν αὐτό: «Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πνευματικὴ βάση στίς Ἡν. Πολιτεῖες, πνευματικῶς ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι τόσο γυμνὴ ὅσο καὶ ἡ Σοβ. Ἕνωση. Οἱ ἄνθρωποι της εἶναι βάρβαροι, καὶ ὁποιοσδήποτε δεχθεῖ ἀπό αὐτοὺς βοήθεια πρέπει νὰ μισήση τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν αἰτία αὐτή»... Τὸ φοβερώτερο εἶναι πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν πεισθῆ βαθύτερα γιὰ ὅλ’ αὐτὰ εἶναι οἱ κορυφαῖοι τῆς διανοήσεως, ἡ ἀφρόκρεμα τῆς τάξεως ποὺ διευθύνει τὴν Εὐρώπη...
Ὁ διανοούμενος στὴν Εὐρώπη ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΚΟΜΑ (ὑπογράμμιση δική μας) θέση πολὺ περισσότερο ἡγετικὴ ἀπ’ ὅ,τι ὁ ὅμοιός του τῆς Ἀμερικῆς. Καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει παραιτηθῆ ἀπὸ πολλὲς ὑποχρεώσεις τῆς ἡγετικῆς του ἰδιότητος, κάθε σφυγμομέτρηση καὶ ἔρευνα ποὺ γίνεται δείχνει ὅτι, ἂν ὄχι τίποτε ἄλλο, πάντα λέει αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται ἡ πλειοψηφία τῶν συμπατριωτῶν του". Αὐτὰ ἡ CIA εὐθὺς μετὰ τὸν πόλεμο. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Σάρτρ, ἡ Μποβουάρ, ὁ Ἀντόρνο κλπ -διανοητὲς ποὺ ἔλαβαν τὴν μόρφωσή τους στὸ μεσοπόλεμο- ζοῦσαν ἀκόμη. Χρειάζεται μήπως νὰ προσθέση κάτι κανεὶς περὶ τοῦ ποιὸ ἦταν τὸ "ἐμπόδιο" γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ κυριαρχία στὴν Εὐρώπη; Οἱ κουβέντες τῶν διανοουμένων, ὅπως "κούφιο της ἀμερικανικῆς ζωῆς", "ἀστικὸς βιομηχανισμός", "φρικτὴ μελαγχολία τῆς ζωῆς", προσθέτει τὸ ἴδιο ἔντυπο, "εἶναι ἁπλῶς λόγια ἐκδικήσεως γιὰ ἕνα κοινωνικὸ σύνολο (δηλαδή αὐτὸ τῆς Ἀμερικῆς, σημείωση δική μας), ποὺ δὲν δείχνει νὰ ὑποτάσσεται καὶ πολὺ στὸν διανοούμενο, καὶ ὁ εὐρωπαῖος αὐτὸ τὸ νοιώθει" (σελ. 128).
Ἐν ὀλίγοις, ἔλλειψη διανοουμένων καὶ μὴ ὑποταγὴ σ αὐτοὺς εἶναι κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ "προτέρημα", κατὰ τὶς ἀμερικανικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες, ποὺ προκαλεῖ τὸν φθόνο! Ἡ τεράστια συνεπῶς κρίση διανοήσεως ποὺ παρατηρεῖται διεθνῶς στοὺς καιρούς μας, ἔχει τὶς πολὺ ἁπλὲς καὶ χειροπιαστὲς ἐξηγήσεις της: ἦταν ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς δραστηριότητος τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, προκειμένου νὰ διασφαλισθῆ ἄνευ ἀντιλόγου ἡ ἀμερικανικὴ κυριαρχία σὲ πολιτισμοὺς ποὺ συνέβαινε νὰ ἔχουν διανόηση καὶ νὰ ἐκφράζωνται μ’ αὐτήν.
Ὁ πρῶτος στρατηγικὸς στόχος ἦταν νὰ πάψουν κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ διανοούμενοι μεταξύ τους, δηλαδή νὰ πάψη ἡ φυσικὴ κυκλοφορία καὶ παραγωγὴ ἰδεῶν, καὶ ἐν συνεχείᾳ μέσῳ τῶν κατὰ τόπους διοικήσεων νὰ μποῦν οἱ διανοούμενοι "στὸ χέρι". Μέσα σ’ ἕνα ἀπύθμενο κλίμα παρακολουθήσεως, καλυπτόμενο ὑπὸ τὸ σλόγκαν τοῦ "κομμουνιστικοῦ κινδύνου" κι ἐγγίζον πραγματικὰ ἐπίπεδα ἀναξιοπρέπειας, ἐγκαθιδρύθη ἕνα καθεστὼς παρακολουθήσεως ἀλληλογραφίας, χειρογράφων, παντὸς εἴδους ἐπαφῶν καὶ οἰκογενειακῶν καταστάσεων, χρήσεις τῶν διάτρητων διοικήσεων καὶ ἐξηρτημένων κρατικῶν μηχανισμῶν εἰς βάρος τῶν ἐλευθέρως σκεπτόμενων, ὥστε τελικῶς ὡς "διανόηση" νὰ μείνει αὐτὸ ποὺ σήμερα βλέπομε: μία πλήρως ἐλεγχόμενη, δηλαδὴ οἰκονομικῶς ἐξηρτημένη κατάσταση ποὺ δὲν ἔχει τίποτε νὰ πῆ.
Τὰ συνθήματα παραμένουν βεβαίως πάντα παχύρρευστα: "ἐλευθερία ἐκφράσεως" ὅταν κανεὶς δὲν ἔχει τίποτε νὰ ἐκφράση, "ἐλευθερία γραφῆς" ὅταν κανεὶς τίποτε δὲν ἔχει νὰ γράψη. Καὶ ἂν κατὰ τύχην κάτι τέτοιο συμβῆ, μπορεῖ βέβαια" ἐλεύθερα" νὰ τὸ τυπώση, ἀφοῦ ὁ ἐλεγχόμενος ἐκδότης ἄνετα καὶ χωρὶς συνέπεια μπορεῖ νὰ πετάξη τὸ προϊὸν στὰ σκουπίδια. Ἀντὶ διανόησης βιβλίων, ἕνα πλῆθος περιοδικῶν "διεπιστημονικοῦ διαλόγου", ὅπου ἡ διανόηση μετατρέπεται σὲ ἕνα παλίλλογο κουτσομπολιὸ ἀνυπάρκτου θεματικῆς (καὶ τοῦτο μπορεῖ ἄνετα νὰ συμβαίνει καὶ ὅταν τὸ θέμα εἶναι "δεδομένο") μεταξὺ "εἰδημόνων" καὶ "εἰδικῶν".
Τὰ "ὀφέλη" ἀπὸ μία τέτοια κατάσταση εἶναι προφανῆ: Κατ’ ἀρχὴν μπορεῖ εὔκολα κανεὶς πίνοντας τὸν πρωινὸ καφέ του νὰ "ἐνημερωθῆ" περὶ τῶν "πνευματικῶν καταστάσεων", χωρὶς καν νὰ ἐνοχληθεῖ στὴν ἀπόλαυση τοῦ πρωινοῦ του. Ἕνα πλῆθος παρατρεχάμενων τοῦ "πνεύματος" μεριμνᾶ γιὰ τὶς "σύντομες περιλήψεις" τοῦ πρωινοῦ. "Περιλήψεις" γιὰ βιβλία εἶναι κάπως δύσκολες καὶ διακινδυνευμένες, ἰδιαίτερα γιὰ βιβλία πρωτογενῆ (τότε ἀποκτᾶ κανεὶς τὴν "περίληψη" (καὶ ποτὲ πλήρη), ὅταν κάτση νὰ τὸ διάβαση. Καὶ ὅσο πιὸ πρωτογενὲς τὸ βιβλίο, τότε καὶ πιὸ διαφορετικὴ κάθε φορά ἡ "περίληψη". Στὰ βιβλία-πηγὲς (Πλάτωνας, Ἀριστοτέλης, Κὰντ κ.λπ.), οἱ "περιλήψεις" δὲν τελειώνουν ποτέ: μὲ κάθε ἀνάγνωση καὶ νέα "περίληψη").
Δεύτερο σπουδαῖο ὄφελος μὲ τὸ "διεπιστημονικὸ διάλογο" τῶν περιοδικῶν εἶναι ὅτι τὰ Τράστ τῶν ἐφημερίδων καθίστανται πλήρως ἐλεύθερα γιὰ τὴ "διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης". Παληὰ οἱ ἐφημερίδες τοῦ ἀστικοῦ τύπου, παρὰ τὰ ψέματα καὶ τὶς παραπλανήσεις ποὺ ἔγραφαν, ἦσαν ὑποχρεωμένες νὰ διατηροῦν κάποιες στῆλες ἀντικειμενικῆς ἐνημέρωσης τῶν ἀστικῶν τάξεων. Στὶς ἐφημερίδες "γνώμης", ὁ παλαιὸς βιομήχανος ἢ ὁ πολιτικὸς ἡγέτης ἤθελε σὲ κάποιες "συνθηματικὲς στῆλες" ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση καὶ ἠλεγμένη κρίση γιὰ τὰ διεθνῶς ἢ μὴ συμβαίνοντα. Τότε τὸ κεφάλαιο ἦταν ἀνταγωνιστικό. Σήμερα μὲ τὴ διεθνοποίηση τοῦ κεφαλαίου, τέτοιες ἀνάγκες δὲν ὑπάρχουν. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι "ἐνήμεροι" μόνον οἱ κορυφαῖοι του χρήματος, ποὺ συμβαίνει νὰ εἶναι οἱ ἀμερικανοί. Ἡ "διεπιστημονικὴ ἐνημέρωση" ἐν προκειμένῳ ἀρκεῖ. Τρίτον καὶ σπουδαῖο ὄφελος διὰ τοῦ "διαλόγου" εἶναι τὸ ἑξῆς ἁπλό: ἀφοῦ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τὴν κατατοπίζουν οἱ "εἰδικοί", δὲν χρειάζεται γιὰ τὰ ἴδια πράγματα νὰ γράφουν οἱ "μὴ εἰδικοί" . Ἄρα ἡ ἐλεύθερη διανόηση δὲν ἔχει κανέναν ρόλο νὰ παίξη. Καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι οἱ ἀντιλήψεις τῆς CIA τοῦ 1951 ποὺ εἴδαμε, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἔλλειψη διανοουμένων ἀποτελεῖ μία κατάσταση ζηλευτὴ γιὰ τὶς κοινωνίες ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλῆ φθόνο (!!!), συνεχίζουν μετὰ ἐπὶ μισὸν αἰῶνα νὰ εἶναι οἱ κυρίαρχες στὸ ἀμερικανικὸ ἰδεολογικὸ στερέωμα. Σὲ ἕνα πρόσφατα μεταφρασθὲν στὰ ἑλληνικὰ βιβλίο τοῦ Ἐ. Σάιντ γιὰ τὴν παγκόσμια ἀθλιότητα τῆς διανοήσεως στοὺς καιρούς μας, ἀναφέρεται: "Ἡ ἀνούσια ἐφεκτικότητα τοῦ Γκέλνερ, ὅπως καὶ ἡ ὑβριστικὴ καὶ ἀπίστευτα κυνικὴ ἐπίθεση τοῦ Π. Τζόνσον στὸ σύνολο τῶν διανοουμένων, καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ὑφίσταται στὴν ζωὴ κλίσι γιὰ τὴν διανόηση καὶ ὅτι πρέπει νὰ πανηγυρίζουμε γιὰ τὴν ἔλλειψη αὐτὴ" (E.W. SAID: "Διανοούμενοι καὶ Ἐξουσία", ἐκδ. SCRIPTA, Ἀθῆναι 1999, σελ. 17). Πανηγυρισμοὶ γιὰ τὴν ποθούμενη ἔλλειψη διανόησης ἐπὶ μισὸν αἰῶνα. Ψυχρὸς ὁ πόλεμος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, θερμὸς ἐναντίον τῆς διανόησης. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν μποροῦν οἱ ἀμερικανοὶ νὰ καταλάβουν τὸ μάταιον τῆς ἐπιχείρησης. Οἱ Λουδοβίκοι ἀναγκάσθηκαν νὰ πάρουν τοὺς Βσλταίρους στὰ σαλόνια τους, καίτοι ἤξεραν ὅτι αὐτοὶ οἱ δεύτεροι διϊστορικὰ θὰ τοὺς καταργήσουν. Ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουν, γιατί ἤδη ἀπὸ τὴν Μεταρρύθμιση ἡ πνευματικὴ ἐξουσία μεταβιβάσθηκε ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο στὴν διανόηση. Σ αὐτὴν συνεπῶς ἔπρεπε νὰ βρῆ τὴ νομιμοποίησή της καὶ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία. Ὁ Θεὸς στὴν Εὐρώπη δὲν ἦταν κάποιος προσωπικὸς θεός, ὅπως στὴν Ἀμερική, πού θὰ μποροῦσε νὰ μπῆ στὸ δολάριο. Ἦταν ἕνας θεὸς μὲ ἱστορία, δηλαδὴ ἕνας θεὸς διανοήσεως. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο στὴν ἱστορία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλελευθερισμοῦ στὸν χῶρο τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης τὸ βασικῶς διεκδικηθὲν δικαίωμα ἦταν τὸ τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως. Ὄχι τὸ τῆς ἐλευθέρας ἀτομικῆς δραστηριότητος, ὅπως τελικῶς τοῦτο ἐπεκράτησε στοὺς χώρους τοῦ ἀγγλοσαξωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ κι ἐν τέλει στὸν καπιταλισμὸ ἐν γένει. Προηγήθηκε τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας ἔκφρασης, διότι τοῦτο ἦταν τὸ φυσικὸ ἀπὸ τὴν ἀμφισβήτηση ἑνὸς Θεοῦ ὡς ἱστορία. Ὁ Λούθηρος καὶ οἱ μεγάλοι μεταρρυθμιστὲς ἐξεφράσθησαν ὡς διανοούμενοι καὶ ὡς τέτοιοι ἐξέφρασαν τὰ σύνολα ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν.
Ὁ ρόλος αὐτὸς τοῦ διανοουμένου ὡς ἐκφραστοῦ τοῦ συνόλου ἢ κάποιου συνόλου -ὁ ὁποῖος τόσο ἐνόχλησε μεταπολεμικῶς τὶς ἀμερικανικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες- εἶναι ὁ μόνος γνωστὸς στὴν ἱστορία καί, ὅπου ὑπάρχουν διανοούμενοι, συνεχίζει εἰσέτι. Ἐὰν τελικῶς ὁ... "διεπιστημονικὸς διάλογος" καταφέρη νὰ τὸν κατάργηση, εἶναι κάτι τὸ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἄγνωστο. Τὰ μέχρι τώρα πάντως ἀποτελέσματα τοῦ "διεπιστημονικοῦ διαλόγου" τῶν "εἰδικῶν" εἶναι πολὺ εὔκολα νὰ συναχθοῦν, εἴτε στὰ "διεπιστημονικὰ περιοδικὰ" εἴτε στὰ "συλλογικὰ ἔργα" τῶν παχειῶν ἀμοιβῶν: σπανίως μπορεῖ νὰ ἐντόπιση κανεὶς ἔστω καὶ ἴχνος παραγωγικῆς ἰδέας. "Διαπιστώσεις" καὶ "κατατάξεις" μόνο, σὲ ἕνα ἱερατικὸ ὕφος ἀπέραντης παλιλλογίας. Σκοπός μας ἐδῶ δὲν εἶναι νὰ ἀναλύσωμε τὸν ρόλο τοῦ διανοουμένου, οὔτε καὶ νὰ ἀμφισβητήσουμε τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ. Εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀνάλυση μίας πολιτικῆς, μίας ἐσφαλμένης πολιτικῆς.
Οἱ ἀμερικανοὶ ἔχουν ἐπιτεύγματα νὰ ἐπιδείξουν, τουλάχιστον αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀναγνωρίζουν στὸν ἑαυτό τους ὡς τέτοια. Ἐπῆραν τὴν τεχνολογία ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, τὴν ἀνέπτυξαν γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἠπείρου των καὶ ἐστήριξαν τὴν κοινωνική τους ὕπαρξη, ὡς τὸ μόνο ποὺ ἐπέτρεπε αὐτὸς ὁ δρόμος, στὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Αὐτὴ ἡ ἱστορικὴ διαδικασία ἐπέβαλε βέβαια ὠρισμένους τρόπους συμπεριφορᾶς καὶ νοοτροπίας, ὅπως π.χ. τὴ … βίαιη παραμέριση τῶν "ἐμποδίων". Οἱ ἰνδιάνοι ἀποτελοῦν ἁπλῶς τὴν τυπικὴ περίπτωση. Αὐτὸ τὸ μοντέλο συμπεριφορᾶς, μὴ ὑπαρχόντων λόγων ν’ ἀλλάξη, ἔμεινε ἐπὶ 400 χρόνια τὸ αὐτὸ καὶ ἐπιβλήθηκε σὰν πολιτικὴ μετὰ τὸν δεύτερο πόλεμο. Βασικὰ οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι κατέστησαν τὴν Ἀμερικὴ "ὑπερδύναμη".
Πρὶν ἀπὸ τὸν πρῶτον παγκόσμιο πόλεμο ἡ Ἀμερικὴ ἦταν χώρα χρεώστης τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κεφαλαίου. Μετὰ ἀπ’ αὐτόν, καὶ μὲ ἐλάχιστες ἀπώλειες σὲ θύματα ἐν συγκρίσει μὲ τὶς ἀντίστοιχες τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν (126.000 φονευθέντες ἔναντι 8.500.000 τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων), μετεβλήθη σὲ χώρα - πιστωτὴς τοῦ ὕψους δέκα δὶς δολαρίων. Μετὰ τὸ δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς ἐννοίας τοῦ πολέμου ἀπὸ ἱστορικὸ γεγονὸς συγκεκριμένων αἰτίων σὲ "ἠθικὸ" γεγονὸς μὲ τὴ δίκη τῆς Νυρεμβέργης, δηλαδὴ σὲ γεγονὸς συνθημάτων, ἡ πολιτικὴ κυριαρχία τῆς Ἀμερικῆς στὸ "δυτικὸν κόσμο" ἔπρεπε ἐπίσης νὰ κατοχυρωθῆ μὲ τὶς μεθόδους τῆς ἐσωτερικῆς. Κάθε μονομερὴς ἀπόφαση θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῆ ἀποτέλεσμα "πληροφοριῶν", οἱ ὁποῖες βέβαια "δὲν μποροῦσαν νὰ καταστοῦν γνωστές". Ἡ ἵδρυση τῆς CIA ἀποτελοῦσε δομικὴ ἀνάγκη τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς.
Προσέφερε τώρα ἡ "ὑπηρεσία" αὐτὴ στὴν ἄσκηση τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς; Ἀφοῦ ἱδρύθηκε πρὸς κάλυψη τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς, τὸ ἐρώτημα μᾶλλον δὲν ἔχει θέση. Ἂς πάρωμε γιὰ παράδειγμα τὸν βομβαρδισμὸ τῆς Λιβύης ἢ τὴν περίπτωση τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ἀφοῦ ὁ βομβαρδισμὸς ἀποφασίζεται γιὰ πολιτικοὺς λόγους, "πληροφορίες" προφάσεων ἀπαιτοῦνται πρὶν ἀπὸ αὐτὸν καὶ σκηνοθετημένες "πληροφορίες", μετὰ ἀπ’ αὐτόν, ποὺ νὰ "δικαιολογοῦν" ἁπλῶς τὴν ἀσκηθεῖσα πολιτική.
Ἡ περίπτωση τῆς Γιουγκοσλαβίας εἶναι πλέον διδακτική. Οὐδεμία "πληροφορία" ἀπαιτεῖτο γιὰ τὴν "καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων" ἀπὸ τὸν Μιλόσεβιτς, διότι αὐτὴ ἡ "καταπάτηση" ἴσχυε ἀπὸ τὸ 1945. Καὶ μέχρι τότε ἦταν... καλή! Ἀφοῦ ἡ Γιουγκοσλαβία ὑπῆρξε ἀναγκαῖον μεταπολεμικὸ πλάσμα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ὅ,τι ὑπῆρχε ἐπὶ Μιλόσεβιτς ὑπῆρχε καὶ πρὶν τὸν Μιλόσεβιτς. Τὸ μόνο νέο ποὺ προέκυψε μὲ τὶς διεθνεῖς ἀλλαγὲς τῶν καιρῶν μας ἦταν ἡ ἀνειλικρινὴς ἐπιδίωξη τῆς Ἀμερικῆς ἔναντι τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ρωσίας νὰ κανονίζη αὐτὴ ὡς "νούμερο ἕνα" τὶς σχέσεις Εὐρώπης - Ρωσίας, ἀποσκοπώντας φυσικὰ σὲ ἴδιον ἀποκλειστικὰ ὄφελος.
Ὁ κομβικὸς χῶρος τῶν Βαλκανίων γιὰ τὶς σχέσεις Εὐρώπης - Ρωσίας, καὶ ἡ ἀέναη αὐτὴ κατσαρόλα τῶν ἐθνοτήτων, ὅπου μπορεῖ κανεὶς ἐν ὀνόματι τῶν... "ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων" νὰ ἀνακατώνει ἐπ’ ἄπειρον, προσεφέρετο ὡς κατὰ παραγγελίαν. Κατ’ ἀρχὴν ἔπρεπε νὰ διαλυθῆ τὸ μεταπολεμικὸ γιουγκοσλαβικὸ μόρφωμα, διότι ἡ Γιουγκοσλαβία, ὡς ἡγέτις δύναμη τῶν ἀδεσμεύτων, ἀπέκτησε, πολιτικὴν ὀντότητα πολὺ πέραν τῶν βαλκανικῶν προϋποθέσεών της. Ὄχι μόνο θὰ μποροῦσε νὰ ἡγηθῆ κάποιας βαλκανικῆς πολιτικῆς ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ὡς εἶχε θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέση ἕναν μὴ ἀμελητέον πολιτικὸν παράγοντα. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἀπαιτεῖτο καὶ κάποιο ἀμερικανικὸ προτεκτοράτο στὰ Βαλκάνια γιά... λόγους ἀσφαλείας. Τώρα ὅτι οἱ εὐρωπαῖοι ἡγέτες στέλνουν στρατοὺς στὴ Βοσνία καὶ τὸ Κόσοβο γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὴ "Δημοκρατία" ἐλπίζοντας ἔτσι ὅτι θὰ ἀποκτήσουν κάποιον μείζονα βαθμὸ πολιτικῆς αὐτονομίας (τὸ EURO βέβαια μόνο δὲν ἀρκεῖ) ἔναντι τῆς Ἀμερικῆς αὐτὸ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Σίγουρα Μπίσμαρκ καὶ Ντισραέλι δὲν γενιῶνται κάθε μήνα... Εἶδαν τώρα αὐτὲς οἱ "ἐλευθερωθεῖσες" περιοχὲς κάποιαν πρόοδο ἔκτοτε; Φυσικὰ ἐπικρατεῖ σιωπὴ γιὰ τὶς ἐκεῖ καταστάσεις, μποροῦμε ὅμως μὲ βεβαιότητα νὰ ποῦμε ὅτι οὔτε εἶδαν οὔτε θὰ ἰδοῦν. Θὰ μείνουν ἁπλῶς ἐπὶ ἀπροσδιόριστον χρόνο κατὰ τὴν τρέχουσα χιλιετία στὴν βαλκανικὴ στασιμότητα καὶ θὰ ἀσχολοῦνται μέσῳ "Κοινοβουλίων" γιὰ τὴν "ἑδραίωση τῆς Δημοκρατίας".
Τὸ μοντέλο "Ἑλλάδα" δηλαδή, ὅπου μέσῳ τῆς "λαϊκῆς βούλησης" γαντζώνονται κομματικὲς παρέες ἐπὶ τριακονταετίες στὴν ἐξουσία καὶ τελειώνοντας κανένας τὸ σχολεῖο του ἀσκεῖ τὸ ἐπάγγελμα "ὑπουργὸς" διὰ βίου, εἶναι ἀκριβῶς τὸ μοντέλο ποὺ βρίσκουν οἱ ἀμερικανοὶ κατάλληλο γιὰ ὅλα τὰ Βαλκάνια. Διότι ἔτσι εἶναι σίγουροι, μέσῳ αὐτοῦ τοῦ κρίσιμου χώρου, ὅτι θὰ "ρυθμίζουν" ἐπ’ ὠφελείᾳ των τὶς εὐρωπαϊκὲς καταστάσεις. Μία ἄλλη ἐξ ἴσου "χρήσιμη" καὶ κρίσιμη περιοχὴ κοντὰ σὲ πρῶτες ὕλες εἶναι, τὸ Ἀφγανιστάν. Κι ἐδῶ λοιπὸν ἕνα προτεκτοράτο ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μηδέποτε ἀποδειχθείσης τρομοκρατίας. Εἶναι κι αὐτὴ θέμα "πληροφοριῶν", ἤτοι μὴ ἀνακοινωσίμων ποὺ γνωρίζουν μόνον κάποιοι...
Ἡ μὴ ὁριζόμενη αὐτὴ ἔννοια τῆς τρομοκρατίας εἶναι βέβαια τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀντικείμενο "πληροφοριῶν", ποὺ δὲν ἀπαιτεῖ ἐξήγηση ἢ αἰτιολογία καμιᾶς πολιτικῆς ἐνέργειας. Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ παράγει τὴν τρομοκρατία, δηλαδὴ ὅ,τι ὀνομάζεται ἔτσι.
Ἡ χωρὶς κανένα ἰδεολογικὸ πλαίσιο μετατροπὴ τοῦ συνταγματικοῦ κράτους σὲ κράτος "διοικήσεως" καὶ "ὑπηρεσιῶν" ἔχει σὰν φυσικὴ συνέπεια τὴν ἐκτὸς τῶν νομικῶν πλαισίων ἀντίδραση. Οἱ τρομοκρατικὲς ἀντιδράσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν στὸν χῶρο τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν πόλεμο, πρὶν διατρηθοῦν ἀπὸ τὶς "ὑπηρεσίες" καὶ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τοὺς δικοὺς των σκοπούς, ὀφείλονται ἀκριβῶς στὴ μετατροπὴ τοῦ ἀστικοῦ κράτους σὲ βιομηχανικὸ κράτος διοικήσεως διὰ τῶν "ὑπηρεσιῶν". Τὰ ἀστικὰ δικαιώματα ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὶς "πληροφορίες", βάσει τῶν ὁποίων λειτουργεῖ καὶ ὁ ὅλος κρατικὸς μηχανισμός. Φυσικὸ εἶναι νὰ ὑπάρχουν ἀντιδράσεις ὡς διαχεόμενη κοινωνικὴ ἀντίσταση. Πολὺ περισσότερο, διότι οἱ "πληροφορίες" τῶν "ὑπηρεσιῶν" εἶναι ἁπλῶς ὑπηρεσιακὴ ἀνάγκη ποὺ τοὺς ἐξασφαλίζει τὸ λόγο ὑπάρξεως ὡς ἐπισήμου πολιτικῆς, ὅπως αὐτὲς καθιερώθηκαν μεταπολεμικῶς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ "πληροφορίες" πρέπει διαρκῶς νὰ ὑπάρχουν, καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχουν πρέπει νὰ σκηνοθετοῦνται. Σκηνοθεσία σημαίνει ἐξασφάλιση θέσεων ἐργασίας, μισθολόγια ἀνθρώπων ποὺ "ἐπεξεργάζονται" τὶς "πληροφορίες", προσωπικὸ τῶν κομπιοῦτερ ποὺ τὶς ἀποθηκεύουν κ.λπ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ σκηνοθεσίες καταλήγουν σὲ ἔσχατα σημεῖα ἀναξιοπρέπειας, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ τὰ φαντασθῆ ἄνθρωπος ἐὰν δὲν τὰ ἔχη ζήσει.
"Πληροφορίες" ποὺ μόνο πληροφορίες δὲν μποροῦν νὰ εἶναι καὶ ποὺ δίκαια ἐπιβάλλουν τὸ ἐρώτημα περὶ τῆς ποιότητος τῆς πολιτικῆς ποὺ "στηρίζεται" σ’ αὐτές. Οἱ γκάφες τῶν "ὑπηρεσιῶν" κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ψυχροῦ πολέμου ἀποτελοῦν πλέον ἱστορικὰ δεδομένα καὶ καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι ὅτι ὅσο τὸ σοβιετικὸ σύστημα κρατοῦσε -περίπου ὡς τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 70- ὄχι μόνο καμιὰ ἐπιτυχία δὲν εἶχαν νὰ ἐπιδείξουν οἱ "ὑπηρεσίες" τῶν ἀμερικανῶν, ἀλλὰ ἀντίθετα βρέθηκαν ὑποχρεωμένες νὰ καταπιοῦν πολλὲς ἀποτυχίες, Ποσότητα, σκηνοθεσία καὶ καουμποϋλίκι εἶναι ἡ ποιότητα πληροφορίας τῶν ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Τόσο τῆς CIA, ὅσο καὶ ἐκείνων τοῦ Πενταγώνου.
Ἀνοητότατες συμπεριφορὲς "μυστηρίου", προκειμένου νὰ καλυφθῆ ἡ κενότητα τῆς ἐργολαβικῆς σκηνοθεσίας. Πιὸ κατάλληλη κρίση γιὰ τὴν ποιότητα δουλειᾶς τῶν "ὑπηρεσιῶν", στὴν ὁποίαν στηρίζεται ἡ ἀμερικανικὴ πολιτική, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πρόκυψη παρὰ ἀπὸ τὸν πιὸ κατάλληλον ἄνθρωπο πρὸς τοῦτο -τὸν Μάρκους Βόλφ, τὸν ἀρχηγὸ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς πρώην ἀνατολικῆς Γερμανίας: «ὅλα σχεδὸν τὰ ἔγγραφα ποὺ παράγει τὸ NATO μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ "ἄκρως ἀπόρρητο" καὶ ποὺ μὲ ὑπέρμετρο κόπο μπορέσαμε νὰ ἀποκτήσωμε, σὲ μία ἐγγύτερη ἐξέταση δὲν εἶναι ἄξια νὰ χρησιμοποιηθοῦν οὔτε στὸ πιὸ μοναχικὸ δωματιάκι τοῦ σπιτιοῦ».
Τέτοια εἶναι ἡ ποιότητα τῶν "πληροφοριῶν" τῶν ἀμερικανικῶν ὑπηρεσιῶν γενικῶς: ἕνα μύθευμα ὡς πρόφαση μίας πολιτικῆς στερημένης ἰδεῶν ποὺ διεκδικεῖ ἀπαιτήσεις παγκοσμιότητας. Πού εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διεκδικῆ λόγῳ τῆς παγκοσμιοποίησης τοῦ Κεφαλαίου καὶ τῆς Τεχνολογίας, ἀλλὰ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐγκλείση αὐτὰ τὰ πράγματα στὴ δημιουργία μίας νέας ἰδεολογίας διότι ἐξεφάνισε τὴ διανόηση. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ εἰδικῶς ἀσχολούμενοι μὲ τὰ θέματα, ὅπως π.χ. ὁ δημοσιογράφος R.D. Kaplan σὲ πρόσφατο βιβλίο του μὲ τὸν τίτλο «Ἡ ἐπερχόμενη ἀναρχία» (Ἐκδ. Ροές, Ἀθῆναι 2001), τὸ μόνο ποὺ μποροῦν νὰ προτείνουν εἶναι αὐτὸ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν πολιτικὴ παράδοση τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως δείξαμε προηγουμένως, δηλαδὴ τὴν ἐπαύξηση καὶ "ἀναμόρφωση" τῶν "ὑπηρεσιῶν" δι’ "εἰδικῶν δυνάμεων" τοῦ Πενταγώνου.
Γιατροὶ λ.χ. οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκτελοῦν φιλανθρωπικὲς ἀποστολές, ἀλλὰ ποὺ θὰ μποροῦν καὶ μ’ ἕνα 20% "πληροφοριῶν" κατὰ περίπτωση νὰ σκοτώνουν (σελ. 155 κ.ε.). Ἂν στὸ δικαστήριο ἡ ἀπόδειξη ἑνὸς ἐγκλήματος κατὰ 100% ἀποτελῆ μία ἐξαιρετικὰ δύσκολη ἐπιχείρηση, τὸ 20% τῶν "πληροφοριῶν" δὲν ἀποτελεῖ βέβαια παρὰ ἁπλὴν ἔνδειξη. Καὶ δεδομένης τῆς σκηνοθετικῆς βάσης αὐτοῦ τοῦ 20% ἐξ ὑπαρξιακῶν λόγων τῆς "ὑπηρεσίας", μποροῦμε κάλλιστα νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ προτεινόμενο μοντέλο γιὰ τὴν πολιτικὴ τῆς "παγκοσμιοποίησης" εἶναι ἡ ἀτιμώρητη αὐθαιρεσία.
Θλιβερὸ εἶναι ποὺ πιστεύουν οἱ ἀμερικανοί, ὅτι μὲ τέτοιες μεθόδους, ὅσο ἀναγκαῖες κι ἂν προκύπτουν ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τους παράδοση, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ κάποιο "New Age". Ἔχασαν πολυτιμότατον χρόνο γιὰ τὴν ἰδεολογικὴ διαμόρφωση τῶν πολιτικῶν τους ἐξαγγελιῶν. Τὸ πρῶτο πρᾶγμα μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπάρξαντος σοσιαλισμοῦ ἦταν ἡ ποδοσφαιρικὴ ἀνακήρυξή τους σὲ "νούμερο ἕνα". Παραμερίσθηκε ἔτσι ἡ ὁποιαδήποτε προβληματικὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὁδήγηση σὲ πειστικὲς ἰδεολογικὲς διαχειρίσεις.
Δὲν εἶναι οἱ φιλόσοφοι - κι αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν οἱ θρησκεῖες-, ἀλλὰ ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος εἶναι ποὺ χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὴν φιλοσοφική του πίστη καὶ τὴν ἰδεολογία του. Ἀπὸ τὴ λογική τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, τὴν τετράγωνη δηλαδή, δὲν παραμερίζονται εὔκολα τὰ ἁπλὰ ἐρωτήματα. Ὁ σοσιαλισμὸς τὸ ΄17 δὲν ἔπεσε, παρὰ τὶς "ἐκστρατεῖες" τῆς Δύσεως. Μὲ τὴν παγκόσμια κρίση τοῦ 29 δὲν ἐπηρεάσθηκε καθόλου.
Σὲ διάστημα ἐλαχίστων ἐτῶν ἀντιμετώπισε (καὶ κέρδισε) ἕναν ἐναντίον του παγκόσμιο πόλεμο. Ὁποιαδήποτε δηλαδὴ πολιτικὴ τῆς Δύσεως σὲ διάστημα ἑβδομήντα σχεδὸν χρόνων στάθηκε ἀπέναντί του πλήρως ἀναποτελεσματική. Καὶ παρὰ τὴν πολιτικὴ αὐτή, ὁ σοσιαλισμὸς ὡς σύστημα κατάφερε νὰ ἀναπτύξη μίαν ἀχανῆ ἔκταση ὅπως αὐτὴ τῆς Ρωσίας, νὰ ἐπιδείξη τεράστια ἐπιστημονικὴ πρόοδο καὶ νὰ ἐγγίση ὕπατες τεχνολογικὲς κατακτήσεις.
Ἔπεσε ὅμως τὸ ΄90. Τὸν ἔριξε ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἢ -ὑπῆρξαν λόγοι καταρρεύσεως τοῦ συστήματος ἐκ τῶν ἔσω; Καὶ ποιοὶ ἦσαν αὐτοί; Τὰ ποδοσφαιρικὸ συνθήματα τοῦ "νούμερο-ἕνα" παραμέρισαν τὰ προβλήματα αὐτὰ καὶ τὸ νέο σλόγκαν τῆς "παγκοσμιοποίησης" ἔβγαλε τοὺς ἀνθρώπους στὸ πεζοδρόμιο. Πρὸς τί τὸ σύνθημα τῆς "παγκοσμιοποίησης" ὅταν ἡ παγκοσμιοποίηση τοῦ Κεφαλαίου ἦταν ἕνα γεγονός, πολὺ πρὶν ἀφ’ ἑαυτοῦ προβαῖνον;
"Παγκοσμιοποίηση" ὡς ἀόριστο σύνθημα, ἐγκεκλεισμένο στοὺς σκοτεινοὺς ὅρους τῶν οἰκονομολόγων καὶ χωρὶς ἰδεολογικὸ στήριγμα, εἶναι ἕνα χρήσιμο ἄλλοθι, πλήρως σύμφωνο πρὸς τὴν ἀγάπη τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς γιὰ τὶς ἀσαφεῖς καὶ στιγμιαίως ἑρμηνευόμενες ἔννοιες ( δηλαδὴ τὶς "παγκόσμιες" ἔννοιες πού δὲν σημαίνουν τίποτα ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς "χρησιμεύουν"), ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ δικαιολογῆ κάθε πολιτικὴ αὐθαιρεσία - διὰ τῶν "ὑπηρεσιῶν" βεβαίως- ὑπὲρ τῆς ἴδιας τῆς Ἀμερικῆς.
Παγκοσμιοποίηση ἔξω ἀπὸ τὸ πλαίσιο τοῦ ἀστικοῦ σοσιαλισμοῦ, δηλαδὴ τῶν κεκτημένων κοινωνικῶν δικαιωμάτων, πρᾶγμα ποὺ ὑποθέτει σεβασμὸ καὶ διατήρηση τῶν πολιτιστικῶν διαφορῶν καὶ παραδόσεων, εἶναι ἁπλούστατα στοιχεῖο ἀναρχίας ποὺ οἱ ἀμερικανοὶ πιστεύουν πὼς θὰ τοὺς παρέχει τὴν χρήσιμη κάθε φορά ἔννοια τοῦ "ἐχθροῦ" πρὸς ἐπιβολὴ τῆς πολιτικῆς των. Ἡ ὁποία προφανὲς εἶναι ὅτι σκοπὸ ἔχει τὴν πολιτιστικὴν ἰσοπέδωση διότι διαφορετικὰ ἡ κοινωνικὴ διαφοροποίηση στέκει ἐμπόδιο στὴν βασιλεία τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν. Πῶς τώρα θὰ πραγματοποιηθοῦν αὐτοὶ οἱ ἐν ἀπουσίᾳ διανοήσεως εὐσεβεῖς πόθοι τῶν ἀμερικανῶν; Διά τῆς αὐτῆς "μεθόδου" πού δουλεύουν καὶ οἱ "ὑπηρεσίες", δηλαδὴ διὰ τῆς βίας, ἡ ὁποία ὡς ἔκφραση τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς εἶναι ἡ...πυγμὴ τῶν ὅπλων. Πᾶσα ἀντίσταση κατὰ τῆς ἀμερικανικῆς ἐκδοχῆς τῆς παγκοσμιοποίησης ὀφείλει νὰ πνιγῆ ἐν τῇ γενέσει της διὰ τῆς θεσμοποιήοεως τῆς στρατιωτικῆς ὑπεροχῆς τῆς Ἀμερικῆς κατὰ τὴν ἔννοια τοῦ "Full spectrum dominance", ὅπως ὀνομάζεται σὲ ἔγγραφό του Πενταγώνου ὑπό τόν τίτλο "Joint vision 2010".
Σὲ μία τέτοια "στρατηγικὴ" ἐννοεῖται βέβαια ὅτι κάθε ἔννοια Διεθνοῦς Δικαίου καθίσταται περιττή. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐξέφρασε καὶ ὁ Πρόεδρος Κλίντον διὰ τοῦ ὄρου "κράτη-ἀλῆτες". Ὄχι δηλαδὴ τὰ κράτη ὡς προϊόντα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ ἄρα μὲ προβλήματα, ἀλλὰ ὡς ὑποκείμενα τοῦ (κάποιου) ποινικοῦ δικαίου, ἀγνώστου σὲ ὅλους πλὴν τῶν "ὑπηρεσιῶν".
Ὅπως τὸ κλασσικὸ ποινικὸ δίκαιο ἄρχιζε μὲ τὸ "ὅστις...", ἀποκόβοντας ἔτσι τὸ ὑπαίτιο ἀπὸ κάθε κοινωνικὸ συσχετισμὸ καὶ ἀνάγοντας τὴν ἐγκληματικὴ πράξη στὴν "κακὴ προαίρεση" τοῦ κατηγορουμένου καὶ μόνον, ἔτσι καὶ τὰ "κράτη - ἀλῆτες" εἶναι ὁ νέος "ὅστις..." τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς. Τὰ κράτη δὲν ἔχουν περιβάλλον, πολιτιστικὰ καὶ ἱστορικὰ δεδομένα, προβλήματα. Ἔχουν ἁπλῶς "κακὴν βούληση" ποὺ πρέπει νὰ "τιμωρηθῆ" βάσει μὴ ἀνακοινωσίμων καὶ ἐλεγχομένων "πληροφοριῶν".
Περὶ τοῦ εἴδους τῶν "τιμωριῶν" δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε τίποτε, διότι αὐτὲς δὲν συνιστοῦν τίποτε καινούργιο. Τὰ πράγματα ποὺ παρουσιάζονται ὡς σύγχρονη πολιτικὴ εἶναι πολὺ παληὰ καὶ μαθηματικῶς ἀποδεδειγμένα. Μόνο ποὺ εἶναι γνωστὰ σὲ περιορισμένους κύκλους διανοήσεως καὶ ὄχι στὸ εὐρὺ κοινό, γεγονὸς ποὺ καθιστὰ πλήρως ἐρμηνεύσιμη τὴν ἐπίμονη μεταπολεμικὴ ἐπιχείρηση τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐναντίον τῆς παγκοσμίου διανοήσεως.
Ἰδοὺ τί ἔγραφε πρὶν ἀπὸ ἑβδομήντα ἀκριβῶς χρόνια ἕνα ἀπὸ τοὺς παγκοσμίως κορυφαίους νομομαθεῖς τῶν καιρῶν μας καὶ πιθανῶς ὁ κορυφαιότερος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος:
"…Εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἐσφαλμένη ἡ πίστη ὅτι μία μὲ οἰκονομικὴ ὑπεροχὴ κατακτηθεῖσα πολιτικὴ θέση" ( ὅπως ὁ J.Schumpeter στὴν Κοινωνιολογία τοῦ τοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ ἔλεγε τὸ 1919) εἶναι " οὐσιωδῶς μὴ πολεμικὴ ". Οὐσιωδῶς μὴ πολεμική, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Οὐσία τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας, εἶναι μόνο ἡ Ὁρολογία.
Ἕνας ἐπὶ οἰκονομικῆς βάσεως θεμελιωμένος ἰμπεριαλισμὸς θὰ ἐπιδιώξη φυσικῶς νὰ δημιουργήση μία τέτοια κατάσταση ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου, ὥστε νὰ μπορῆ ἀνεμπόδιστα νὰ χρησιμοποιῆ τὰ οἰκονομικά του μέσα ἐπιβολῆς, ὅπως ἄρση τῶν πιστώσεων, ἄρση τῶν πρώτων ὑλῶν, καταστροφὴ τοῦ ξένου συναλλάγματος κ.λπ., καὶ νὰ μπορῆ ἔτσι μ’ αὐτὰ νὰ ἐπιβάλλεται.
Θὰ θεωρῆ ὡς "ἔξω-οἰκονομικὴ βία" τὸ νὰ ζητήση ἕνα κράτος ἢ μία ὁμάδα ἀνθρώπων νὰ ξεφύγη ἀπὸ αὐτὲς τὶς "εἰρηνικὲς" μεθόδους. Θὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ χρησιμοποιῆ ἀκόμη σκληρότερα ἀλλὰ πάντα "οἰκονομικὰ" (καὶ ὡς ἐκ τούτου κατὰ τὴν ὁρολογία) μὴ πολιτικὰ οὐσιωδῶς εἰρηνικὰ μέσα καταναγκασμοῦ, ὅπως αὐτὰ ἀναφέρονται λ.χ. στὶς "γενικὲς κατευθύνσεις" πρὸς ἐφαρμογὴ τοῦ ἄρθ. 16 τῆς συνόδου τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν στὴ Γενεύη (ἀριθ. 14 τῆς ἀποφάσεως τῆς δεύτερης συνόδου 1921): ἀπαγόρευση τῆς εἰσαγωγῆς τροφίμων γιὰ τὸν πληθυσμὸ καὶ ἀποκλεισμοὺς πείνας. Ἐν τέλει θὰ διαθέτη ὁ ἰμπεριαλισμὸς αὐτὸς καὶ τὰ τεχνικὰ μέσα βιαίου φυσικοῦ θανάτου, τὰ τεχνικῶς ἐντελῆ μοντέρνα ὄπλα, τὰ ὁποία μὲ μίαν ὑπερπροσφορὰ Κεφαλαίου καὶ ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης θὰ καταστοῦν τόσο καταστροφικά, ὥστε σὲ περίπτωση ἀνάγκης νὰ μπορέσουν ὄντως νὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ στὴν πράξη. Γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν μέσῳν δημιουργεῖται ἐξ ἄλλου ἕνα νέο λεξιλόγιο, οὐσιωδῶς εἰρηνικὸ ποὺ δὲν γνωρίζει τὴ λέξη πόλεμος, ἀλλὰ ἀντὶ γὶ αὐτὸν μόνο ἐκτελεστικὲς πράξεις, ἐπιβολὲς μέτρων, τιμωρίες, εἰρηνοποιήσεις, προστασία τῶν συνθηκῶν, διεθνῆ ἀστυνομία, μέτρα πρὸς προστασία τῆς εἰρήνης. Ὁ ἀντίπαλος δὲ θὰ ὀνομάζεται πλέον ἐχθρός, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτοῦ ταραχοποιὸς καὶ ὑπονομευτὴς τῆς εἰρήνης, ἕνας HORS-Α-LOI καὶ ἐκτός τῆς ἀνθρωπότητος, καὶ ἕνας πόλεμος πρὸς διατήρηση ἢ ἐπέκταση τῆς οἰκονομικῆς ὑπεροχῆς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ συνδυασθῆ μὲ ἕνα πλεόνασμα προπαγάνδας περὶ "σταυροφορίας" καὶ τοῦ "τελευταίου πολέμου τῆς ἀνθρωπότητος". Ἔτσι ἀπαιτεῖ ἡ διάσταση μεταξὺ Ἠθικῆς καὶ Οἰκονομίας (C. Schmitt: Der begriff des politischen, 6η ἔκδοση, 1963, σέλ. 77)
Καθόλου λοιπὸν νέα πράγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε σήμερα στὶς τηλεοράσεις καὶ διαβάζομε στὶς ἐφημερίδες. Εἶναι πράγματα ἐπιστημονικῶς ἀποδειχθέντα πρὸ αἰῶνος περίπου, κατὰ ἱστορικὴν νομοτέλεια πραγματοποιηθέντα ὡς ἐπίσημη πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ καὶ ἐπιβεβαιωθέντα ἐσχάτως διὰ τοῦ ὄρου τῶν "κρατῶν - ἀλητῶν" τοῦ Προέδρου Κλίντον.
Ὁ ὅρος εἶναι καθ’ ἐαυτὸς ἀόριστος, ἀφοῦ δὲν ὁρίζει κριτήρια καὶ κανεὶς δὲν ξέρει πότε θὰ θεωρηθῆ "ἀλήτης", στὰ παραπάνω ὅμως πλαίσια ἀποκτᾶ τὴν ἐπακριβέστατή του σημασία: πρόκειται περὶ τῆς αὐθαιρεσίας ὡς πολιτικῆς, καθοριζομένης μόνο ἀπὸ τὶς μεταβολὲς τῶν στατιστικῶν πινάκων. Ἔργο σκοτεινῶν παραγόντων τοῦ Κεφαλαίου, οἱ ὁποῖοι οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον εἶναι σὲ θέση νὰ πείσουν ἰδεολογικὰ τὸν κόσμο πρὸς τί θεωρεῖται προστατευόμενο ἀγαθὸ μὲ τὶς βόμβες καὶ τὰ ἑλικόπτερα ἡ ἄνευ μέτρου καὶ κριτηρίου παραγωγὴ ὑλικῶν ἀγαθῶν. Σ αὐτὴν τὴν τάξη πραγμάτων, ἡ ὁποιαδήποτε ὕπαρξη διανοούμενου κόσμου ποὺ θέτει ἐρωτήματα, εἶναι πράγμα ἄκρως ἐνοχλητικὸ καὶ ἀνεπιθύμητο.
Βεβαίως, μεταφυσικῶς πώς καὶ μὴ ἐνσυνειδήτως, ἡ ἀνθρωπότητα δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὸ βάρος ἑνὸς τέτοιου ζόφου. Τὸ " γενικὸ συμφέρον" εἶναι αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνει ὁ μέσος κοινὸς ἄνθρωπος, διαισθητικῶς μέσῳ κάποιας πολιτιστικῆς ἐμπειρίας, καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ κάθε φορά ἑξαγγέλει κάποια κάστα " εἰδικῶν " καὶ " εἰδημόνων ".
Ὅλες οἱ κοινωνίες - καὶ σ’ αὐτὸ ἡ ἀμερικανικὴ ἀποτελεῖ ἐξαίρεση διότι εἶναι μία ἱστορικῶς πεποιημένη κοινωνία-, ἀνάλογα μὲ τὸ βαθμὸ ἐξελίξεως των, εἶναι φυσικῶς συνυφασμένες μὲ τὴ διανόηση -εἴτε ὁ πρωτόγονος μάγος εἶναι αὐτή, εἴτε ὁ παπάς, εἴτε ὁ κοσμικὸς διανοούμενος. Ἡ διανόηση εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπιβάλλει τὸν κοινωνικὸ διαφορισμὸ καὶ διατηρεῖ τὴ δυναμικὴ μίας κοινωνίας μέσα στὸν πολιτιστικό της καθορισμὸ (βλ. π.χ. καὶ R. Kirk: The conservative mind, γερμ. ἔκδ. 1959, σελ. 382 κ.ε.). Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ἀνεπιθύμητο στοιχεῖο γιὰ τὴν μεταπολεμικὴ ἀμερικανικὴ πολιτική, ὁ πολιτιστικὸς διαφορισμὸς δηλαδὴ πού φορέα του ἔχει τὴ διανόηση, προκειμένου ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα νὰ ὑπαχθῆ στὶς νέες ἐπινοήσεις τῶν προεδρικῶν συμβούλων, ὅπως αὐτὴ τοῦ "Tittytainment" τοῦ κ. Ζ. Brzenzinski, ἤτοι ἡ χειραγώγηση ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων μαζῶν δὶ’ ἐπαρκοῦς βιομηχανικῆς τροφῆς (ἐξαρτώμενης βέβαια ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ) καὶ ἰσχυρὲς δόσεις ἀποβλακωτικῶν θεαμάτων στὴν Τηλεόραση.
Κάποιοι φυσικὰ καταλαβαίνουν ὅτι αὐτὰ ὅλα ὡς πολιτικὲς ἐπινοήσεις ἐλάχιστα ἐπαρκοῦν γιὰ τὴν αὐτοανακήρυξη τῆς Ἀμερικῆς ὡς ἡγέτιδος τοῦ κόσμου ὅλου. Πέραν τοῦ ἐρωτήματος κατὰ πόσον μποροῦν οἱ ἀμερικανοὶ νὰ καταλάβουν ἄλλους πολιτισμοὺς καὶ πολιτιστικὲς νοοτροπίες, αὐτὸ ποὺ ἔχομε δεδομένο εἶναι ὅτι ἀπὸ τὰ παλαιὰ προβλήματα, κανένα δὲν ἔλυσε ἡ Ἀμερική, ἀλλὰ ἐδημιούργησε νέα καὶ χειρότερα (τουλάχιστον στὸ χῶρο τῶν Βαλκανίων) ὥστε νὰ τῆς ἐπιτρέπουν τὴν αὐθαίρετη ἐπέμβαση ἀνὰ πάσαν στιγμή. Μὴ ἔχοντας καμμιὰν συγκεκριμένη ἀντίληψη περὶ τοῦ μεσογειακοῦ χώρου, τὸ μεσανατολικὸ καὶ τὰ προβλήματα τοῦ Αἰγαίου μένουν μονίμως στὸ ἐπίπεδο τῶν "συνομιλιῶν" ἄνευ οὐσιαστικῆς προόδου.
Ἡ πολιτικὴ νηπιαγωγείου μεταξὺ τῶν ὑπουργῶν Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας, ποὺ δίνουν τὰ χέρια τους καὶ φιλιοῦνται στὶς κάμερες, θεωρεῖται καὶ λύση τῶν προβλημάτων. Ἡ ἀμερικανικὴ δηλαδὴ πολιτικὴ εἶναι ἁπλῶς ἐπέκταση τοῦ Χόλλυγουντ, ὅπου μετὰ τὶς μηχανιστικὲς ἐπεμβάσεις τῆς ἐπισήμου πολιτικῆς ἐπακολουθοῦν τὰ σόου τῶν "διαβουλεύσεων" στὰ μέσα ἐνημέρωσης.
Ὑπάρχουν βάσιμοι λόγοι νὰ πιστεύεται, ὅτι ἕνα μεγάλο μέρος τῆς ἀμερικανικῆς κοινωνίας δὲν εἶναι σύμφωνο μὲ ὅλ’ αὐτὰ καὶ καταλαβαίνει τὰ πράγματα ἀλλοιῶς. Ὑπῆρξαν δύο γεγονότα ποὺ ἔπρεπε ἐπειγόντως νὰ πείσουν τὴν ἀμερικανικὴ ἡγεσία γιὰ τὴν ἐξεύρεση μίας πειθούσης ἰδεολογίας ὡς πρὸς τὸ ρόλο τοῦ "νούμερο ἕνα" ποὺ προπαγανδίζει. Ἡ ἀναζήτηση μίας τέτοιας ἰδεολογίας πιθανὸν νὰ ὡδηγοῦσε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ἁπλῶς σὰν μιὰ δύναμη ἰσάξια μὲ ὅλες τὶς ἄλλες καὶ ἔτσι συνεργαζόμενη μ’ αὐτὲς θὰ μποροῦσε περισσότερα προβλήματα νὰ λύση, παρὰ σὰν "ὑπερδύναμη" μὲ γνώμονα τὸ ἀποκλειστικό της κρατικὸ συμφέρον, ποὺ δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε καὶ ἐθνικό. Τὰ γεγονότα αὐτὰ ὑπῆρξαν οἱ πύργοι καί, πρὶν ἀπὸ αὐτούς, οἱ τελευταῖες προεδρικὲς ἐκλογές, γεγονὸς μεγαλύτερης σημασίας ἀπὸ τοὺς πύργους. Καὶ τὰ δύο μὲ τὴν ἀκρίβεια τῆς συντελέσεώς τους δείχνουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν "διοικητικοὶ τρόποι" (ἀστυνομίες, "ὑπηρεσίες", πράκτορες κ.λπ.) γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἀντιδράσεις στὴν ἄκρως περιπεπλεγμένη καὶ εὐαίσθητη δομὴ τῶν μεταβιομηχανικῶν κοινωνιῶν, ὅπου ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη κατέληξε ταυτόσημη μίας μικρῆς πλαστικῆς κάρτας, μὲ τὴν ὁποίαν καθένας ἀντλεῖ τὴν καθημερινή του ἐπιβίωση ἀπὸ τὰ αὐτόματα τῶν Τραπεζῶν.
Ἀντὶ ὅμως προβληματισμοῦ καὶ ἄρδην ἀλλαγῆς τακτικῆς (ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ στὴ διανόηση ἐπὶ παγκοσμίου ἐπιπέδου), οἱ ἀμερικανοὶ ἀνεκάλυψαν στὰ γεγονότα τὸν νέο ἐχθρό, ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπε τὴν ἵδρυση διὰ τῶν ὅπλων ἑνὸς ἀκόμη χρήσιμου προτεκτοράτου.
Γιὰ κάποιο διάστημα θὰ τὰ μποροῦν βέβαια αὐτά. Καὶ θὰ μποροῦν νὰ γελοιοποιοῦν τὴν ὕπαρξη τῶν εἰκονικῶν κρατῶν τοῦ παλαιοῦ Διεθνοῦς Δικαίου μὲ τὴν ὕπαρξη τῶν πρακτόρων τους στοὺς διοικητικοὺς καὶ δραστικοὺς μηχανισμοὺς των, μεταβάλλοντας δικαστὲς σὲ ὑπαλλήλους διατεταγμένων ὑπηρεσιῶν ἄνευ διοικητικοῦ ἐλέγχου. Τὰ "διεθνῆ δικαστήρια" καὶ ἡ "Δικαιοσύνη" γενικῶς (χωρὶς βέβαια ἐξέταση σὲ τί εἴδους Δίκαιο μποροῦν νὰ στηρίζονται) εἶναι ἕνας ἄκρως χρήσιμο ἐργαλεῖο στὰ χέρια τῶν "ὑπηρεσιῶν", διότι τοὺς προσδίδει μία τυπικὴ "νομιμότητα" γιὰ τὸν πολὺν κόσμο, ποὺ δὲν ἔχουν. Γιὰ κάποιο διάστημα οἱ ἀμερικανοὶ θὰ τὰ μποροῦν αὐτά. Τὸ λάθος ἔγκειται στὸ νὰ νομίζουν ὅτι θὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς δυσμενεῖς καταστάσεις ποὺ τοὺς ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον μὲ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν "ὑπηρεσιῶν" καὶ τῶν χωροφυλάκων τους, δηλαδὴ μὲ τὸν σερίφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου