Γλασκώβη

Καθὼς ὁ κόσμος περιστρέφεται ὅλο καὶ ταχύτερα -ἢ τουλάχιστον αὐτὴ τὴν ἐντύπωση ἀποκομίζουμε ὅταν ἕνα ἠλεκτρονικὸ μήνυμα ταξιδεύει ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη τοῦ κόσμου σὲ κλάσματα δευτερολέπτου- ἐμεῖς οἱ κοινοὶ θνητοὶ χρειαζόμαστε ποικίλους τρόπους γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς πιέσεις ποὺ προκύπτουν. Πρέπει νὰ διατηρήσουμε κάποια ἰσορροπία, κάποια αἴσθηση ὅτι ἡ ζωὴ μας ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὑπὸ τὸν δικό μας ἔλεγχο. Διαφορετικά, οἱ δευτερεύουσες ἐνοχλήσεις τῆς ὑπερβολικῆς ταχύτητας μᾶς ἀγχώνουν, καθὼς αἰσθανόμαστε πὼς εἶναι ἀδύνατο νὰ προφτάσουμε τὸ χρόνο. Ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους τρόπους γιὰ νὰ πετύχουμε κάτι τέτοιο, εἶναι μὲ τὴν ἐπιδίωξη καὶ τὴν ἀπόλαυση, τῆς μοναξιᾶς. Ἡ μοναξιὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἀπομόνωσης καὶ μάλιστα στὴν ἐξωτερική τους ὄψη, μοναξιὰ καὶ ἀπομόνωση ἐμφανίζουν ὁμοιότητες. Ἀλλὰ ὅλη ἡ ὁμοιότητα τελειώνει στὴν ἐπιφάνεια. Ὑπάρχει μία σημαντικὴ διάκριση μεταξύ της μοναξιᾶς καὶ τῆς ἀπομόνωσης τοῦ ἀπόμερου κόσμου. Ἡ μοναξιὰ εἶναι μιὰ ἀρνητικὴ κατάσταση ὅπου μέσα της κάποιος θεωρεῖ ὅτι κάτι τοῦ λείπει. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἀπόμερος μπορεῖ νὰ εἶναι μόνος, ἀλλὰ σὲ καμμιὰ περίπτωση ἀπομονωμένος. Ἡ Γλασκώβη εἶναι μιὰ ἀπόμερη πόλη, ἀλλὰ ἡ μοναξιὰ της γλυκιά, καθόλου ἀπομονωτικὴ καὶ γι’ αὐτὸ πάντοτε ἐπιθυμητή.