Τὸ τρέχον πρότυπο ἀνάπτυξης βασίζεται στὴν ὑποταγὴ τοῦ πολίτη στὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἀγορᾶς καὶ προκειμένου ἡ ὑποταγὴ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικότερη, ἡ “ἐξημέρωσή” του ἔχει καταστεῖ εὐθέως ἀνάλογή του μεγέθους τοῦ χρέους του. Ἡ ἐπιδίωξη λοιπὸν αὐτοῦ του προτύπου ἀνάπτυξης εἶναι ἡ αὔξηση τοῦ χρέους τῶν “ὑπηκόων”. Ἐπίσης, ἀτέλειωτες ὧρες ἐργασίας, ἔλλειψη αὐτοσεβασμοῦ, ὑπακοὴ σὲ ὁποιαδήποτε παράλογη ἀπαίτηση τοῦ ἀφεντικοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη αἴσθημα εὐγνωμοσύνης μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ κανεὶς ἔχει τὴν τύχη νὰ ἐργάζεται. Οἱ κύκλοι ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ἐκπλήρωση τῶν στόχων αὐτοῦ του προτύπου ἀνάπτυξης ὑποδεικνύουν μὲ σοβαρότητα τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ πρέπει ὅλοι νὰ ἀφιερωνόμαστε στὴν ἀπόκτηση χρημάτων, στὴν ἱκανοποίηση ἀνταγωνιστικῶν διαθέσεων γιὰ κατάληψη ὑψηλῶν “κοινωνικῶν” θέσεων, καθὼς ἐπίσης ἐπιβάλλουν καὶ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸ συχνότερη ἀντιπαραβολὴ αὐτῆς τῆς προβαλλόμενης ὡς ὑγιοῦς εἰκόνας τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ ρόλου ποὺ τὸ ἄτομο διαδραματίζει μέσα σ’αὐτή, μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ κακοήθεια τοῦ ἀντιθέτου της. Μέσα σ’αὐτὴ τὴν ἀποχαύνωση, ἡ μοναχικότητα, ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ τὴν προσωπικὴ μορφὴ περισυλλογῆς τῶν περισσότερων, εἶναι ἐχθρός της ἀνάπτυξης, καθὼς αὐτόματα ἡ περισυλλογὴ καθιστᾶ τὸν μοναχικὸ ἄνθρωπο ἀνεξάρτητο ὁποιουδήποτε ἐλέγχου θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τὶς ἀγορές, καθιστώντας τον ἐν δυνάμει ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν ἀναπτυξιακῶν σχεδίων.
Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς εἶναι μοναχικός, μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, χωρὶς ποτὲ νὰ ἔχουμε πλήρη συνείδηση τῆς μοναχικότητάς μας, καθὼς ἐπιτρέπουμε στὰ ἀναπτυξιακὰ πρότυπα νὰ μᾶς ἐκφοβίζουν μὲ ἔννοιες ὅπως “παρεκτροπὴ” καὶ “συστηματικὴ ἀποχώρηση”. Ὁ ἐκφοβισμὸς τῆς λέξης “παρεκτροπὴ” μᾶς εὐαισθητοποιεῖ στὴν ἀρνητικότητα τῆς ἔννοιας τοῦ μοναχικοῦ ἀτόμου, καὶ μᾶς βυθίζει στὴ θερμή, ἀπαθῆ καταπόνηση τῆς συλλογικότητας.
Μοναχικὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν κοινωνία (“ἀρρωστημένη” μοναξιὰ) ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ τὴν ξεπερνᾶ. Ὁ μοναχικὸς ἀρνεῖται τὴν ὁμάδα ποὺ καθορίζεται ἀπὸ φιλοδοξίες, μυθοπλασίες, συμβιβασμούς, αὐθαίρετα κοινωνικὰ καλολογικὰ στοιχεῖα, εὐλογίες κάθε καθωσπρέπει παραίσθησης, ποὺ τὸν κάνουν νὰ λησμονᾶ τὴν ἀλήθεια τοῦ βαθύτερου ἑαυτοῦ του –τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς του- καὶ δὲν τὸν προστατεύουν ἀπὸ τὴ ναρκισσιστικὴ μυθολογία, τὸν κόσμο τῶν ἰδιωτικῶν μυθοπλασιῶν καὶ τῆς αὐτοκατασκευασμένης αὐταπάτης. Ἡ μὴ "συμμόρφωσή" του μὲ τὴν ὑπαγορευμένη ὑγιῆ εἰκόνα, δὲν εἶναι ἐξέγερση, διότι αὐτὸ θὰ δημιουργοῦσε νέες παραισθήσεις. Ὅπου ἡ ἀγορὰ κάνει κάθε ἄτομο χρήσιμο στὶς μυθοπλασίες της, ἡ μοναχικότητα τὸ καθιστᾶ αὐθεντικὰ χρήσιμο στὴν κοινωνία, καὶ ἑπομένως, ἕτοιμο νὰ τὴν ξεπεράσει. Θὰ πρέπει ἴσως ἐδῶ νὰ τονιστεῖ ἡ διάκριση μεταξύ τοῦ μοναχικοῦ καὶ τοῦ ἀτομιστῆ. Ὁ ἀτομιστὴς δὲν ἀπορρίπτει τὸν κοινωνικὸ μύθο ἀλλὰ τὸν διατηρεῖ σὰν φόντο τῶν δικῶν του μύθων. Δὲν ἐπιδιώκει τὸ ἀπόκρυφο καὶ τὸ μεταφυσικὸ ἀλλὰ τὴν αὐταρέσκεια καὶ τὸν αὐτοθαυμασμό.
Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ἀπομονωμένο ἄτομο μέσα σὲ μιὰ συλλογικότητα, ἀποξενωμένος ὄχι ἐπειδὴ ἀποτυγχάνει νὰ ἐνσωματωθεῖ στὴν κοινωνία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποξενώνεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸ περιεχόμενο ποὺ τὸν καθιστοῦν ἕνα εὐδιάκριτο πρόσωπο μέσα σὲ ἕνα σύνολο. Ἡ μοναχικότητα εἶναι κάτι ποὺ ἐπιλέγουμε. Ἡ ἀπομόνωση μᾶς ἐπιβάλλεται ἔξωθεν.
Ἡ μοναχικότητα δὲν εἶναι οὔτε ἐπιχείρημα, οὔτε κατηγορία, οὔτε κήρυγμα. Εἶναι ἡ ζωή.
Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς εἶναι μοναχικός, μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, χωρὶς ποτὲ νὰ ἔχουμε πλήρη συνείδηση τῆς μοναχικότητάς μας, καθὼς ἐπιτρέπουμε στὰ ἀναπτυξιακὰ πρότυπα νὰ μᾶς ἐκφοβίζουν μὲ ἔννοιες ὅπως “παρεκτροπὴ” καὶ “συστηματικὴ ἀποχώρηση”. Ὁ ἐκφοβισμὸς τῆς λέξης “παρεκτροπὴ” μᾶς εὐαισθητοποιεῖ στὴν ἀρνητικότητα τῆς ἔννοιας τοῦ μοναχικοῦ ἀτόμου, καὶ μᾶς βυθίζει στὴ θερμή, ἀπαθῆ καταπόνηση τῆς συλλογικότητας.
Μοναχικὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν κοινωνία (“ἀρρωστημένη” μοναξιὰ) ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ τὴν ξεπερνᾶ. Ὁ μοναχικὸς ἀρνεῖται τὴν ὁμάδα ποὺ καθορίζεται ἀπὸ φιλοδοξίες, μυθοπλασίες, συμβιβασμούς, αὐθαίρετα κοινωνικὰ καλολογικὰ στοιχεῖα, εὐλογίες κάθε καθωσπρέπει παραίσθησης, ποὺ τὸν κάνουν νὰ λησμονᾶ τὴν ἀλήθεια τοῦ βαθύτερου ἑαυτοῦ του –τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς του- καὶ δὲν τὸν προστατεύουν ἀπὸ τὴ ναρκισσιστικὴ μυθολογία, τὸν κόσμο τῶν ἰδιωτικῶν μυθοπλασιῶν καὶ τῆς αὐτοκατασκευασμένης αὐταπάτης. Ἡ μὴ "συμμόρφωσή" του μὲ τὴν ὑπαγορευμένη ὑγιῆ εἰκόνα, δὲν εἶναι ἐξέγερση, διότι αὐτὸ θὰ δημιουργοῦσε νέες παραισθήσεις. Ὅπου ἡ ἀγορὰ κάνει κάθε ἄτομο χρήσιμο στὶς μυθοπλασίες της, ἡ μοναχικότητα τὸ καθιστᾶ αὐθεντικὰ χρήσιμο στὴν κοινωνία, καὶ ἑπομένως, ἕτοιμο νὰ τὴν ξεπεράσει. Θὰ πρέπει ἴσως ἐδῶ νὰ τονιστεῖ ἡ διάκριση μεταξύ τοῦ μοναχικοῦ καὶ τοῦ ἀτομιστῆ. Ὁ ἀτομιστὴς δὲν ἀπορρίπτει τὸν κοινωνικὸ μύθο ἀλλὰ τὸν διατηρεῖ σὰν φόντο τῶν δικῶν του μύθων. Δὲν ἐπιδιώκει τὸ ἀπόκρυφο καὶ τὸ μεταφυσικὸ ἀλλὰ τὴν αὐταρέσκεια καὶ τὸν αὐτοθαυμασμό.
Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ἀπομονωμένο ἄτομο μέσα σὲ μιὰ συλλογικότητα, ἀποξενωμένος ὄχι ἐπειδὴ ἀποτυγχάνει νὰ ἐνσωματωθεῖ στὴν κοινωνία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποξενώνεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸ περιεχόμενο ποὺ τὸν καθιστοῦν ἕνα εὐδιάκριτο πρόσωπο μέσα σὲ ἕνα σύνολο. Ἡ μοναχικότητα εἶναι κάτι ποὺ ἐπιλέγουμε. Ἡ ἀπομόνωση μᾶς ἐπιβάλλεται ἔξωθεν.
Ἡ μοναχικότητα δὲν εἶναι οὔτε ἐπιχείρημα, οὔτε κατηγορία, οὔτε κήρυγμα. Εἶναι ἡ ζωή.
Προτείνω τὴν χρήση τῆς λέξης «μοναχικότητα» ἀντὶ τῆς «μοναξιᾶς». Ἡ «μοναξιὰ» βγάζει –κατὰ τὴν γνώμη μου πάντα – τὴν αἴσθηση τῆς ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενης ἀπομόνωσης. Εἶναι σύμπτωμα μιᾶς κοινωνίας συνολικά ἄρρωστης. Ἡ μοναχικότητα εἷναι ἔνδειξη ὑγείας...
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ μοναχικὸς διεκδικεῖ τὴν παρουσία του μὲ τὰ χαρακτηριστικά του γνήσια καὶ ἀνόθευτα ἐντὸς ἑνὸς ὀργανικοῦ συνόλου, συμβάλλοντας στὴν σωστὴ λειτουργία του.
Μία « ἀνεξάρτητη» ρόδα, πού γυρνάει μόνη της στὸν ἀέρα, εἶναι κάτι τελείως διαφορετικό ἀπὸ μία ρόδα ποδηλάτου, πού συμμετέχει στὴν κίνησή του ὡς «ρόδα».
Φεύγοντας ἀπό τό προσωπικό, καί πηγαίνοντας σέ ἕνα πιὸ σύνθετο ἐπίπεδο, τὸ καλύτερο παράδειγμα «ρόδας» πού γυρνάει στὸν ἀέρα εἶναι ἐδῶ καί 200 χρόνια τὸ ἐξάρτημα - ἑλλαδικὸ κράτος. Προτιμήθηκε νά ἀποσυναρμολογηθεῖ τό «ποδήλατο» στά ἐξαρτήματά του καί νά πωληθεῖ γιά παλιοσίδερα…
Εὐτυχῶς ἢ δυστυχῶς, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσης δὲν
ὑφίσταται τὸ ἀεικίνητον. Συνεπῶς, κάποια στιγμὴ ἡ «ρόδα» θὰ σταματήσει νὰ γυρνάει στὸν ἀέρα, ἡ δε ψευδαίσθηση τῆς « ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας» θὰ διαλυθεῖ...
Συμφωνώ απόλυτα και θα κάνω την αλλαγή της λέξης μοναξιά σε μοναχικότητα αμέσως. Ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αποσυναρμολόγηση του Ελλαδικού κράτους χρειάζεται συζήτηση. Ήταν προμελετημένη ή απλώς συνέβη το αναπόφευκτο, ποιοί και πως συνέβαλαν; κλπ.
Τό ἑλλαδικό κράτος εἷναι τό προϊόν τῆς ἀποσυναρμολόγησης τοῦ "ποδηλάτου", ἡ ἀπομονωμένη καί συνεπῶς ἄχρηστη "ρόδα" πού γυρνάει στόν ἀέρα, εἰς βάρος ἑνός λειτουργικοῦ ἑλληνισμοῦ πού κρατοῦσε γιά αἰῶνες στήν εὐρύτερη περιοχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ ἰδέα καί τήν παρουσιάζω σέ πολλές ἀναρτήσεις. Ἡ παρομοίωση ρόδας-ποδηλάτου μέ τό ἑλλαδικό κράτος καί τήν εὐρύτερη γεωπολιτική ὀντότητα εἷναι μιά ἀλληγορία πού ἔκανα παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τήν παρατήρηση σου -εἰδικά οἱ τελευταῖες γραμμές τῆς ἀνάρτησης- γιά τήν διαφορά μεταξύ τοῦ "άπομονωμένου"-ἀτομιστῆ πού τρέφεται αὐτάρεσκα μέ τούς μύθους του σέ ἀντιπαράθεση μέ τόν "μοναχικό" πού διατηρεῖ τά χαρακτηριστικά του καί ἐντάσσεται λειτουργικά μέσα στό εὐρύτερο σύνολο.
Ἐρωτήματα ἱστορικά καί φιλοσοφικά μαζί. Ἡ "ἀπομόνωση" ἐπιβάλλεται "ἔξωθεν", ἀλλά εὐθύνη νά τό συνειδητοποιήσει ( δηλαδή νά βγάλει τό γράσσο ἀπό τά μάτια του) ἔχει ὁ "ἀπομονωμένος"...
Να πως τα λέει ο Andrei Tarkovsky
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.veoh.com/watch/v18104693cS32dhY3
Μόνοι ζούμε την αγωνία του ερχομού μας στη ζωή. Και την αγωνία του θανάτου μόνοι τη βιώνουμε. Και για να ζούμε αρμονικά με τους άλλους, μόνοι αποφασίζουμε. Δεν ξέρω για το κράτος μας. Πάντα μου κακοφαίνεται να το κακολογώ κι αναρωτιέμαι μήπως δε βλέπουμε ότι και οι πολιτισμένοι δυτικοί δεν είναι τέλειοι. Ωστόσο δε μπορώ παρά να παραδεχτώ την αποσυναρμολόγηση. Αυτό που φοβάμαι είναι το μέλλον του. Προχειρότητα βλέπω και πολλά πειράματα. Πάλι, ειδική δεν είμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθατε και σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας Mary Ka. Το ελλαδικό κράτος -όπως αρέσκεται ν΄αναφέρεται σ' αυτό ο Zaratustra- αν το δεί κανείς σαν μιά απόπειρα σύνθεσης θα μπορούσε να το παρομοιάσει -όπως έκανε εύστοχα ο Zaratustra- με τη συναρμολόγηση ενός ποδηλάτου. Το ερώτημα είναι αν υπήρξε ποτέ τέτοια προσπάθεια συναρμολόγησης, μιά και η εντύπωση που δίνεται από την τρέχουσα αλλά και παλιότερες καταστάσεις, είναι ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου αφ'ενός δε φαίνεται να συμφωνούν μεταξύ τους σε κοινές εθνικές επιδιώξεις, και αφ'ετέρου όχι μόνο δε σέβονται αλλά ούτε καν ανέχονται ο ένας τον άλλο. Έτσι ο καθένας μας είναι αναγκασμένος να συμπεριφέρεται όχι σαν μέλος μιας ορχήστρας που επιδιώκει την παραγωγή εύηχων ακουσμάτων (ίσως αυτό να εννοείται όταν μνημονεύεται τον πολιτισμό των δυτικών), αλλά σαν μοναχικός μαχητής σε μιά ατέλειωτη μάχη χωρίς αποσαφηνισμένους στόχους (τρωγόμαστε με τα ρούχα μας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥστερόγραφο: Η γνώμη μου είναι πως η ειδικότητα δεν είναι προϋπόθεση για να εκφράσει κανείς την άποψή του σ' αυτό το ιστολόγιο. Ελπίζω να συμφωνεί ο Zaratustra.
1) Μᾶλλον δέν ἔγινα κατανοητός. Τό ἑλλαδικό κράτος τό παρομοίασα μέ τό προϊόν ἀποσυναρμολόγησης καί ὄχι συναρμολόγησης.Ἐπηρεασμένος ἀπό τά κείμενα τοῦ Δ.Κιτσίκη καί τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη ( ἐνδεικτικά http://katotokerdos.blogspot.com/2010/06/1.html , http://katotokerdos.blogspot.com/2010/10/blog-post_08.html ), ἰσχυρίζομαι ὅτι ἡ Ἑλλάδα ποτέ δεν ὑπῆρξε, οὔτε μπορεῖ να ὑπάρξει ὡς «ποδήλατο». Μπορεῖ να ὑπάρξει ὡς ἐξάρτημα του ( ρόδα, τιμόνι, σέλα, φτερό, ὁτιδήποτε τέλος πάντων…). Ἡ οὐσία καί τό ἐπιθυμητό εἶναι τά ἐξάρτημα νά εἶναι ἁρμονικά ἐνταγμένο –μοναχικό ἀλλά ὄχι ἀπομονωμένο, γιά νά ἐπανέλθω καί στό θέμα τῆς ἀνάρτησης ἀπό τό ὁποῖο ξεστράτισα - ὥστε ὁ ἀνατολικομεσογειακός ὀργανισμός να λειτουργεῖ ὡς ἀξιόπιστο «ποδήλατο», νά στρίβει, να ἀναπτύσσει ταχύτητα, νά φρενάρει κ.λπ, ὄπως το ἔκανε σέ μιά χρονική διάρκεια χιλιετιῶν… Ἡ διαπίστωση ἡ δικιά μου εἶναι πώς στά 200 περίπου χρόνια τῆς λεγομένης « ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας» ὑπάρχει ὡς ρόδα πού γυρνάει στόν ἀέρα -πολύ ὡραῖο τό σχῆμα λόγοθ τοῦ μοναχικοῦ μαχητῆ χωρίς στόχους-, εἰς βάρος τῶν κατοίκων της καί τοῦ ἑλληνισμοῦ καί πρός ὄφελος κυρίως τῆς δυτικῆς Εὐρώπης. Τῆς ὁποίας ὅμως τό ὄφελος εἶναι μόνο προσωρινό καί θά ἀποδειχθεῖ ἡ μεγάλη χαμένη, λόγῳ χρονίζουσας πολιτικῆς καί ἱστορικῆς μυωπίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό ἴδιο φαινόμενο μέ το ἑλλαδικό κράτος, παρατηρεῖται καί με τά ὑπόλοιπα κράτη τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, Βαλκανίων, Καυκάσου και Μέσης Ἀνατολῆς, ἁπλά στήν Ἑλλάδα ἔχει πάρει διαστάσεις ἐκρηκτικές ( γιά συγκεκριμένους ἱστορικούς λόγους…)
2) Στίς ἀναφορές περί εἰδικῶν τοῦ FD, πού φέρνουν στήν μνήμη κάποιες καταστάσεις ἀπό τό παρελθόν ( χεχεχε…) μᾶλλον προσπαθεῖ νά μέ γαργαλήσει ἀφοῦ ξέρει ὅτι βλέπω μέ μεγάλη καχυποψία τούς «εἰδικούς». Θά παραθέσω κάποια λόγια τοῦ Μάο τσε Τούνγκ :
«Οἱ ἀνειδίκευτοι προστάζουν τούς ἐμπειρογνώμονες. Πρόκειται γιά γενικό κανόνα. Ἠμποροῦμε μάλιστα να ποῦμε πώς μόνον οἱ ἀνειδίκευτοι εἶναι σέ θέση νά κατευθύνουν τούς ἐμπειρογνώμονες»
«… Νά ὑπακοῦς μόνον σέ αὐτόν πού κατέχει την ἀλήθεια, εἴτε εἶναι σκουπιδιάρης, καθαριστής, μεταλλωρύχος, εἴτε εἶναι πτωχός ἀγρότης. Ἐάν ἕνας ἀνώτερος δημίσος ὑπάλληλος σφάλλει, δέν ὑπάρχει οὐδείς λόγος νά τοῦ ὑπακούσης.»
Ἡ προχθεσινή δήλωση τοῦ προπονητῆ τοῦ Ἀτρομήτου ( γιά τό ἑλληνικό κατ' αὐτόν ἑλλαδικό κατ' ἐμένα) κράτος εἶναι ὅλα τά λεφτά. Δέν γνωρίζω ἄν συνειδητοποιεῖ τό ἱστορικά μεστό περιεχόμενό της, ἀλλά στήν διαπίστωση κτυπάει διάνα...Συμπατριώτης ἐγώ μέ αὐτούς τούς κάφρους; Δέν σφάξανε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΖαρατούστρα, άρα βλέπετε την Ελλάδα ως μέρος μιας ευρύτερης βαλκανικής ή μεσογειακής οντότητας , θεωρείτε ότι υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο ή ότι είναι τα πράγματα ώριμα για κάποιο ανάλογο μόρφωμα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γιατί θεωρείτε ότι η Ελλάδα δε μπορεί να είναι από μόνη της ποδήλατο παρά μόνο εξάρτημα? Εμένα αυτή η σκέψη με παραπέμπει στην πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία.
Σέ γενικές γραμμές κάπως ἔτσι. Αὐτό πού ἀναφέρεις Μαίρη ἦταν τό ὅραμα τοῦ Ρήγα Φεραίου. Φυσικά ὅποιος θά ἐπιζητοῦσε μιά στεγνή ἀναβίωση και ἀντιγραφή τοῦ παρελθόντος θα ἦταν παλαβός, ἕνα ταίριασμα ὅμως μέ τά καινούργια δεδομένα πρέπει νά ἐπιχειρηθῆ. Ἀνάγκη σίγουρα ὑπάρχει, ὄχι εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, γιὰ ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ τὴν Εὐρώπη, τὰ σημερινὰ προβλήματα δὲν εἶναι τοπικὰ, εἶναι παγκόσμια. Αὐτοὶ πού στὸ παρελθόν, σχεδιάζοντας τήν μετααποικιοκρατική ἐποχή χάραζαν ἀνά τις ἠπείρους «ἐθνικά» σύνορα στὰ γραφεῖα τους μὲ τὸν χάρακα, δὲν τὸ εἶχαν τότε ἀντιληφθεῖ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτὸν ὄρο «ἐξάρτημα» δὲν ἀποδίδω περιεχόμενο ὑποταγῆς καὶ ἐλεγχόμενης ἀπὸ κάποιο ἐξωτερικὸ κέντρο λειτουργίας. Τόν χρησιμοποιῶ γιά νά τονίσω τήν λειτουργική ἔνταξη σέ ἕνα εὐρύτερο σύνολο. Ἴσα ἴσα ὅμως, ἡ παρουσία, ἡ ταυτότητά του, ἡ λειτουργία του, ἡ «μοναχικότητα» ( γιά νά μήν ξεχνάω τό ἀρχικό θέμα) προσδιορίζονται ἀπὸ τὰ δικά του ἰδιαίτερα πολιτιστικὰ χαρακτηριστικὰ πού τοῦ δίνουν τὴν ὀνομασία «ρόδα», «τιμόνι», «φρένο», «φανάρι» κ.λπ….
Ὁ βαθμὸς ἐξάπλωσης τῆς τεχνολογίας παγκοσμίως, ἀκόμα καὶ ἂν ὑπῆρχαν κάποιες ἄλλες προϋποθέσεις ὅπως ἡ αὐτάρκεια ἀλλὰ κυρίως τὸ σαφὲς καὶ σφριγηλὸ ὑποκείμενο – αὐτὸ ἀπὸ χῶρες σὰν τὴν Ἑλλάδα ἀπουσιάζει - ποὺ θὰ ἐξέφραζε τὴν βούληση, καθιστὰ σήμερα σὲ σχέση μὲ τὸ παρελθὸν ἐξαιρετικὰ ἀπίθανη ἕως ἀδύνατη τὴν πλήρως αὐτονομημένη καὶ ἀνεξάρτητη πορεία μιᾶς χώρας. Ἡ δυσκολία φτάνει σὲ βαθμὸ ἀνυπέρβλητο ἂν συνυπολογισθεῖ τὸ ἁμαρτωλὸ πολιτικὸ παρελθὸν καὶ κυρίως οἱ ἐγγενεῖς ἱστορικὲς ἀδυναμίες τῆς Ἑλλάδας ὡς κράτους.
Τὸ ζητούμενο εἶναι αὐτὴ ἡ ἀναπόφευκτη παγκοσμιοποίηση παραγωγῆς καὶ κατανομῆς τοῦ πλούτου νὰ στηρίζεται σὲ θεσμοὺς ποὺ θὰ λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους τὰ ἐπὶ μέρους ἱστορικά, πολιτιστικὰ δεδομένα καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν λαῶν καὶ βάσει αὐτῶν νά σχεδιάζονται. Δυστυχῶς μέχρι τώρα συμβαίνει τὸ ἀνάποδο, θεωρεῖται δηλαδὴ ὡς δεδομένη ἐκ τῶν προτέρων ἡ κυριαρχία, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἐπιβολὴ ἐκ τῶν ἄνω τῶν δυτικῶν πολιτικῶν θεωριῶν –μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ θεωρία τῆς «πολιτικῆς ἐθνότητος» τῆς ὁποίας τὴν ἐφαρμογὴ καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα στὴν εὐρύτερη περιοχὴ μας καυτηρίασε ὁ Ἄρνολντ Τόϋνμπη (δές ἐδῶ ) - στῶν ὁποίων τὰ μέτρα ἀπαιτεῖται νὰ ταιριάξουν οἱ λαοὶ ἀδιακρίτως, κόντρα στὴν ἴδια τους τὴν φύση. Αὐτὲς οἱ ἀνισορροπίες δὲν μπορεῖ νὰ διαρκέσουν ἐπὶ μακρόν.