Ἡ πολιτική ἀπάτη τοῦ "πατριωτικοῦ" παρεμβατισμοῦ

Φανή ( Σάκης Τσιλίκης- Γ. Θεοχάρης – Πέτρος Πανδής)

Διαβάζοντας τὴν εἴδηση, ὅτι βουλευτής, ἀνήκων σὲ κόμμα πού πρεσβεύει τὸν πατριωτικὸ παρεμβατισμό – κάτι σάν τό τζατζίκι Ἰαπωνίας - , ἔβγαλε ἐν μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομικῆς κρίσης μεγάλο χρηματικὸ ποσὸ στὸ ἐξωτερικό, ἐπὶ πλέον δὲ ἐλέγχεται ἡ πηγὴ προέλευσης τῶν χρημάτων, δὲν ἐξεπλάγην. Διότι γωρίζω ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὁ πατριωτισμὸς τῶν κραυγῶν συμβαδίζει μὲ τὸ ὅσο γίνεται σφιχτότερο κράτημα τῆς κουτάλας. Θυμήθηκα ὅμως καὶ τὸ ἑξῆς: Ὁ πατριωτισμὸς εἶναι τὸ τελευταῖο καταφύγιο τῶν ἀπατεώνων ( Σάμιουελ Τζόνσον -1775). Τὸ ὁποῖο θὰ συμπλήρωνα: ὅταν μάλιστα στερεῖται κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ προβληματισμοῦ, μετατρέποντας τὴν ἱστορία σὲ κακόγουστο παραμύθι, μπορεῖ νὰ ἀδρανοποιήσει καὶ νὰ καταστρέψει μιά κοινωνία ὁλόκληρη.

Κάποιες διευκρινίσεις εἶναι ἀπαραίτητες. Ὄχι γιὰ τοὺς ἐγκεφαλικὰ καθυστερημένους, ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση διαπνεομένους, πού καραδοκοῦν νὰ ἀπονείμουν πιστοποιητικὰ καὶ τίτλους προδοσίας.  Ἀλλὰ γιὰ τοὺς καλόπιστους συζητητές, τῶν ὁποίων τὰ ὅρια ἀντοχῆς ἀπέναντι στὴν πολιτικὴ ὑποκουλτούρα πού μᾶς περιβάλλει, ὡς ἀνθρώπινα πού εἶναι κοντεύουν νὰ ἐξαντληθοῦν. 


Ὡς γνωστόν, οἱ βλάκες ἀποτελοῦν διακριτὴ κοινωνικὴ ὁμάδα, τῆς ὁποίας ἡ παρουσία καὶ ἡ δράση ἔχουν τεράστια σημασία, ὅπως ἔχει ἀποφανθεῖ καὶ ὁ Εὐάγγελος Λεμπέσης (Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ  ) . Ἡ επιδεικτική ἀγνόησή τους ἐπιβάλλεται, ὅταν δέ παρ’ ὅλη τήν ἀδιαφορία μας ὁ λόγος τους μετατρέπεται σέ δηλητηριώδη βόθρο συνιστᾶται το τσιμέντωμα.

Στὴν Ἑλλάδα ἡ διαχρονικὴ καλλιέργεια μιᾶς στημένης «ἐθνικῆς» ἰδεολογίας εἰς βάρος κάθε πνευματικῆς προσπάθειας ἔχει ἐπιτύχει θαυμαστὰ ποσοστὰ πολιτικῆς ἀποβλάκωσης. Ἀμφιβάλλω ἂν ὑπάρχει ἄλλη χώρα παγκοσμίως πού κάθε ὑπαρκτὸ κοινωνικοπολιτικὸ ζήτημα νὰ ἀπονευρώνεται πολιτικὰ καὶ νὰ μετατρέπεται μὲ χαρακτηριστικὴ εὐκολία σὲ μία διελκυστίνδα μεταξὺ «πατριωτῶν» καὶ «προδοτῶν».

Ἡ πολιτικὴ ὀντότητα τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας συναγωνίζεται τὸ ἐπίπεδο  ὀρνιθῶνος, ὅταν κάτω ἀπὸ κάθε πέτρα ἀνακαλύπτει ἀπὸ ἕνα προδότη καὶ δωσίλογο. Ὑπάρχει πιὸ πειστικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ ἔνδειξη ἐθνικῆς ἀνυπαρξίας, ἀπὸ τὴν ἀναγωγὴ τῶν πάντων, ἀπό καιρικὰ φαινόμενα μέχρι τὴν κατοχύρωση τοῦ μπακλαβά, σὲ ζήτημα ἐθνικῆς μειοδοσίας πού καταλήγει στὸ ἀλληλοφάγωμα;

Σὰν τὰ μανιτάρια ξεφυτρώνουν, τὴν ἐποχὴ τοῦ μνημονίου, πολιτικοὶ σχηματισμοὶ καὶ κόμματα. Μέχρι καί «ἀντιμνημονιακή» κίνηση ἀπστράτων εἴδαμε. Εἶναι μήπως ὅλα αὐτὰ δεῖγμα δημοκρατίας καὶ πολιτικῆς ὡριμότητας; Ὅταν σὲ κάθε οἰκοδομικὸ τετράγωνο  ἀνοίγει καὶ μία θεατρικὴ σκηνὴ δὲν προάγεται ἀναγκαστικὰ ἡ τέχνη. Ἡ πληθώρα κυκλοφορούντων βιβλίων καί ἐντύπων, δεν συνεπάγεται ἀπαραίτητα κάποια πνευματική καλλιέργεια , οὔτε ἀποτελεῖ προϋπόθεσή της. Περισσότερο μιά χρηματοδοτούμενη - ἐξ οὗ καί ἡ πληθώρα ἐπαγγελματιῶν στόν χῶρο μεταπολιτευτικά - μέθοδο  προσαρμογῆς τῶν παλιῶν καί άναμασημένων ἰδεῶν στά τωρινά δεδομένα θυμίζει, παρά προβολή νέων. Σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο διανοητικῆς σύγχυσης, ἡ ἀντικατάσταση τῆς πολιτικῆς ἀναζήτησης καί ἀντιπαράθεσης ἀπό τόν ἀεριτζίδικο «πατριωτισμό» συμπληρώθηκε τά τελευταῖα χρόνια ἀπό θεωρίας συνωμοσίας παρά φύσιν πολιτικές ( βλέπε καί  Ἡ συνωμοσιολογία ὡς νεοταξικό ἐργαλεῖο ἰδεολογικῆς ἰσοπέδωσης )  

 Κατ’ ἀναλογίαν λοιπόν, ἡ πλειονότης τῶν νέων φορέων εἶναι προϊόν τῆς πολιτικῆς κοινωνικῆς ἀνεπάρκειας καί κατ’ ἐπέκταση θολώνει τά νερά καί τήν συντηρεῖ. Τί ἄλλο να πεῖ κανείς για ἕναν ἀχταρμᾶ πού περιλαμβάνει ἀπό κινήσεις ἀποστράτων, ἀποτυχημένες περιπτώσεις παιδιῶν τοῦ κατεστημένου ( π.χ. Δημαρᾶς ἤ Καμμἐνος), ἀριστερούς πού περισσότερο ἐχθρεύονται τό ΚΚΕ παρά τόν Καμμένο; Ὑπάρχει πιό εὔκολος ἀντίπαλος γιά τήν τρόϊκα, τό Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε. καί τό σύστημα ἐξουσίας ὅταν τά «ἐναντίον» τους πολιτικά ἐπιχειρήματα ἐναλάσσονται μεταξύ τῆς ὑποτιθέμενης ἠλιθιότητος τοῦ ΓΑΠ καί τοῦ χαρακτηρισμοῦ του ὡς δωσίλογου;

Ὅπως εἴδαμε καί στόν ἱπποπόταμο τοῦ Ροῒδη  , στὴν Ἑλλάδα μπορεῖς ἀνέξοδα νὰ δηλώσεις ὁτιδήποτε καὶ νὰ γίνεις πιστευτός. Ἂν μάλιστα τὴν πολιτική σου κενότητα καὶ καιροσκοπισμὸ τὰ καλύψεις μὲ ἐθνικοπατριωτικὲς κορῶνες, ἢ ἐπικλήσεις στὴν Παναγία, ὄχι μόνο ξεπλένεις τὶς παλιές σου ἁμαρτίες ἀλλὰ τὸ facebook σοῦ κατοχυρώνει τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφέρεις λάσπη ὡς πολιτικὸ λόγο καὶ σὲ ἀναγορεύει σὲ πολιτικὸ κεφάλαιο.

Ὁ λεγόμενος πατριωτικὸς παρεμβατισμὸς – ὅρος ἀποκαλυπτικός τοῦ ἄγχους κάποιων ἐκπροσώπων τοῦ ἑλλαδικοῦ πολιτικοῦ τσίρκου νὰ πουλήσουν φύκια γιὰ κορδέλες μεταξωτὲς καὶ νὰ παρουσιασθοῦν ὡς νέοι θεωρητικοὶ καὶ καθοδηγητὲς -  ἐκδηλώνεται ἀπὸ πολλοὺς κομματικοὺς φορεῖς, ἀλλὰ ἐκφράζεται ποικιλοτρόπως καὶ ἐντός ἑνός εὐρύτερου κομματικοῦ φορέα. Ὁ καλλικέλαδος περιφερειάρχης, ἔχοντας προϋπηρεσία στὰ καθεστωτικὰ Μ.Μ.Ε ὡς παιδὶ τοῦ λαοῦ, χαρίζοντας παράλληλα σειρὰ προστίμων σὲ πιστοποιημένους κοινοὺς ἀπατεῶνες,  κατάφερε νὰ κάνει τόσο δυσδιάκριτα τὰ ὅρια τοῦ σοβαροῦ ἀπὸ τὸ γελοῖο, ὥστε νὰ ἱδρύσει ὅμιλο πολιτικοῦ προβληματισμοῦ, κάτι σὰν ἐθνικοπατριωτική δεξαμενὴ σκέψης.

Μία δυναμικὴ καὶ ζωντανὴ ἔκφραση τοῦ ἴδιου παρεμβατισμοῦ, στὸν χῶρο τῆς ἴδιας δεξιᾶς πολυκατοικίας, ἔχουμε ἀπὸ ὑποψηφίους πού εὐαγγελίζονται,  «καθαρὲς ἰδέες» μὲ τὰ «καθαρά τους  χέρια», ἐγγυητὲς τέλος πάντων της  «καθαριότητος» , καὶ  παράλληλα μὲ τὴν κάθοδο στὸν ἐκλογικὸ στῖβο, μεταξὺ ἄλλων ἀπασχολοῦν τὴν δικαιοσύνη γιὰ φοροκλοπή, τοκογλυφία, παροχὴ προστασίας καὶ ἐκβιασμό.

Μεταξὺ τῶν προτάσεων πού συνθέτουν τὸ περιεχόμενο τοῦ πατριωτικοῦ παρεμβατισμοῦ περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἀνεξέλεγκτη εἰσροὴ «μαύρου» χρήματος –στὰ πλαίσια τῆς «καθαριότητος» πού εὐαγγελίζονται ἴσως;-  γιὰ νὰ πάρει μπροστὰ ἡ οἰκονομία, ἡ ἴδια αὐτὴ οἰκονομία πού δημιούργησε αὐτὸ τὸ μαῦρο χρῆμα. Μίλησε κανεὶς γιὰ κοινωνικὴ δικαιοσύνη;

Ἡ ἀποφυγὴ τῆς στρατιωτικῆς θητείας μέσῳ νομιμοφανῶν ἢ παρανόμων –βλέπε πλαστογραφία – διαδικασιῶν,  ξεπερνιέται πανεύκολα ἅμα ἀρχίσεις νὰ ἀρθρώνεις ξετσίπωτα καὶ δημοσίως λόγο πατριωτικό.

Μιά ἰδέα γιὰ τὴν ποιότητα αὐτοῦ τοῦ πατριωτισμοῦ καὶ τῶν ποικιλόμορφων ἐκφραστῶν του, μποροῦμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ βιντεάκι

http://www.youtube.com/watch?v=yVbxUwtNX5A , στό ὁποῖο πρωταγωνιστεῖ ὁ ἑλληνόψυχος βουλευτής στόν ὁποῖο ἀρχικά ἀναφέρθηκα. Εἶναι σημαδιακή ἡ ἀπαξίωση και ἡ λάσπη πού ἐπιφυλάσσει ὁ λεγόμενος «πατριωτικός» παρεμβατισμός γιὰ τὸν Μανώλη Γλέζο, τόν ἄνθρωπο πού μαζί μέ τόν Λάκη Σάντα κατέβασαν τήν γερμανική σημαία ἀπό τήν Ἀκρόπολη. Βρίσκω τον χαρακτηρισμό «ἐκτελεστές συμβολαίων» πού ἀπευθύνει το ΚΚΕ, σέ αὐτές τις περιπτώσεις ἐξαιρετικά ἐπιεική.

Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωση πού ἡ διαπλοκὴ βλακείας καὶ πατριωτισμοῦ, ἀγγίζοντας τὴν τελειότητα, παίρνει τὴν πιὸ χυδαῖα, ἀποκρουστικὴ καὶ ἐγκληματικὴ μορφή. Σπεκουλάροντας πάνω στον πόνο τῶν ἀνθρώπων, πού εὐτυχῶς μερικές φορές τούς κόβουν τόν βῆχα μέ ἀξιοπρέπεια   . Ὑστερόβουλα, ὡς πολιτικὸ νταβατζιλίκι, κάνοντας θελήματα καὶ προσφέροντας ὑπηρεσίες σὲ κατοίκους γκετοποιημένων περιοχῶν τῆς Ἀθήνας, ἐκμεταλλευόμενη τὸν φόβο καὶ τὴν ἀνασφάλειά τους. Ἤ τοποθετώντας ἐκρηκτικοὺς μηχανισμοὺς σὲ σάκκους ἀπορριμάτων, στοὺς ὁποίους ἐξαθλιωμένοι μετανάστες ἀναζητοῦν τροφή.

Παλιότερα, ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς, οἱ γερμανοτσολιάδες καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τασσόντουσαν σὰν γνήσιοι δωσίλογοι, ξεκάθαρα καὶ «πατριωτικὰ» στὴν ὑπηρεσία τοῦ κατακτητῆ. Σήμερα ἡ ἰδεολογικὴ συνέχειά τους, ἀνακαλύπτοντας τὴν «ἀντιδωσιλογικὴ» της πλευρά, λειτουργεῖ κάτω ἀπὸ διάφορα προσωπεῖα ὡς «ἀντιμνημονιακὴ» Πέμπτη Φάλαγγα. Παράλληλα μέ τήν ἀρλουμπολογία πού ἐκφέρει, δέν προσπαθεῖ οὔτε γιά τά μάτια τοῦ κόσμου νά συγκρατήσει τήν κατά κάθε ἀριστεροῦ πολιτικοῦ λόγου ὑστερία της.

Πέραν τοῦ δηλητηρίου πού χύνει καὶ τῆς ἀμάθειας πού συντηρεῖ ἐντός της κοινωνίας, ὅλη αὐτὴ ἡ ἀνθελληνικὴ κοινοβουλευτικὴ καὶ ἐξωκοινοβουλευτικὴ συμμορία τῆς αὐτοϊκανοποιούμενης πατριδοκαπηλίας καὶ ἐθνικοφροσύνης, προσφέρει μία ἐξ ἴσου καταστροφική γιά τήν κοινωνία ἀλλά πολύτιμη ὑπηρεσία στὴν ἄσπιλη, ἀμόλυντη καὶ ἀποστειρωμένη προπαγάνδα τῆς στείρας «οἰκονομικῆς ἐξυγίανσης», τῆς διύλισης τῶν ἀξιῶν ἀπὸ τὸ χρῆμα, τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», καί στήν ἐν τέλει de facto διατήρηση καθεστώτων ἐπιτήρησης. Μὲ τὴν μαϊμοῦ ἀντιπαράθεση πού ἔχει μαζί της δουλεύοντας σὰν τσιράκι, τῆς παρέχει «ἀτράνταχτο» ἄλλοθι στὴν στοχοποίηση καὶ στὸ ξεκαθάρισμα τοῦ πολιτικοῦ τοπίου ἀπὸ ὁποιαδήποτε θέση γνήσιου πολιτικοῦ προβληματισμοῦ.

Προσωπικὰ ἔχω βαρεθεῖ νὰ μοῦ σερβίρουν πολιτικά περιττώματα τῇ συνοδείᾳ τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν ὁ ποιητὴς πού τὸν συνέγραψε,  Διονύσιος Σολωμὸς –Bortolani , μὲ πνεῦμα Ἑλληνικὸ ἄρα καὶ κατὰ τοῦ ἑλλαδισμοῦ, θὰ τὸν ἀπέσυρε ἀπὸ τὸ προσκήνιο ἂν φανταζόταν τὴν χρήση πού θὰ τοῦ ἐπεφύλασσαν…