Κωστῆς Παπαγιώργης - Ἄφωνοι καί ἀμνήμονες ἀναγνῶστες

Στήν ἀνάρτηση Βιβλία μέ τό τσουβάλι, πάρτε κόσμε ἀντικρούσαμε τήν ἄποψη ὅτι ἡ βιβλιοφιλία – ἐκπορευόμενη ἀπό μιά τυφλή ἐκδοτική μανία- εἶναι συνώνυμο τῆς μάθησης, τῆς ἐνημέρωσης ἢ τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας. Ἴσα ἴσα, σέ κλῖμα προσχηματικῆς ἐλευθερίας καί στήν οὐσία ἀστυνόμευσης τῶν ἰδεῶν ὅπως το ἑλλαδικό, ἡ ἄποψη αὐτή στοχεύει σέ περιβάλλον κατοχυρωμένης, καί γενικευμένης ἀμάθειας.

The subjucated reader - ὁ ὑποδουλωμένος ἀναγνώστης ( 1928 Rene Magritte)

Ἡ πνευματική μετριότης, πού δέν καταπολεμεῖται μέ τίτλους σπουδῶν καί τήν ἐπιτηδευμένη καλλιέργεια, στίς διάφορες μορφές καπιταλισμοῦ σκοπίμως ἀναδεικνύεται ἀπό ἁπλῆ συνιστῶσα σέ κυρίαρχο ρεῦμα. Ὁ φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, ἡ σοσιαλδημοκρατία, ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς, ἡ ἀνάπτυξη καὶ ἡ πρόοδος - ὅλα αὐτὰ καπιταλισμὸς εἶναι - τοποθετοῦν τόν ἄνθρωπο τοῦ συρμοῦ καί τήν τυποποιημένη, εἰς βάρος τῆς γνησιότητος σκέψη του, σέ σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν πάντων. Ἔκφραση αὐτῆς τῆς μετριότητος, ἀντίστοιχος τῶν παλαιῶν δεισιδαιμονιῶν καί τῆς προκατάληψης ἀπέναντι στο καινούργιο εἶναι καί ὁ ἄλογος θαυμασμὸς πού ἐκφράζει ὁ μέσος ἄνθρωπος γιὰ τὶς λεγόμενες κατακτήσεις τοῦ πνεύματος,  γιά τὴν ὅλο καὶ μεγαλύτερη χρήση τῶν μηχανῶν σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς καθημερινότητος. Τό ἴδιο καί ὁ ὕμνος πρός τὶς δυνατότητες τοῦ διαδικτύου καὶ τίς περιβόητες νέες τεχνολογίες.

Τρίζουν τά κόκκαλα τῶν ἐκτελεσθέντων...

Πῶς οἱ ἐκσυγχρονιστές ἀκύρωσαν στήν πράξη τίς δικαστικές ἀποφάσεις

Σὲ ἀναρτήσεις στὸ παρελθὸν ἀσχολήθηκα στὸ θέμα τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων καὶ τοῦ κατοχικοῦ δανείου. Ἡ ἀνακίνησή του ἐσχάτως ἀπὸ κάποιους πού μέχρι σήμερα « ἀγνοοῦσαν» τὸ ζήτημα, ἔφερναν ἀπροσχημάτιστα « ἐκσυγχρονιστικὰ» ἐμπόδια στὴν ἐκτέλεση δικαστικῶν ἐν Ἑλλάδι ἀποφάσεων ( τό ἐξηγεῖ θαυμάσια ὁ Μανώλης Γλέζος στό διπλανό βιντεάκι), ἢ ἀπαξίωναν τὴν οὐσία του, πρέπει νὰ μᾶς προβληματίση γιὰ τὶς προθέσεις καὶ τὴν ἐντιμότητά τους. Πρέπει ὅμως νὰ μᾶς προβληματίση καὶ μιὰ ἄλλη στάση ἐξ  ἴσου ὑποκριτικὴ καὶ ἐνοχλητική. Οἱ φωνασκίες κάποιων,  πού μέχρι χθές προσκυνοῦσαν ἀνεπιφύλακτα ὁτιδήποτε εὐρωπαϊκό, τώρα ἀποφάσισαν νά προσκυνοῦνε ἀσκῶντας  " κριτική". Πού ὑποστηρίζοντας τὴν διεκδίκηση τῶν ἀποζημιώσεων ὁραματίζονται νὰ τὶς χρησιμοποιήσουν μέ τίς διαρθρωτικές ἀλλαγές ὡς προκάλυμμα, ὥστε νά παραμείνῃ ὁ κλεπτοκρατικός κρατικός μηχανισμός σὲ ἀγαστὴ συμφωνία καὶ διαπλοκὴ μὲ τὴν πάντα κυρίαρχη παρασιτικὴ ἑλλαδικὴ ἐπιχειρηματικότητα τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα. Εἶναι τόσο ξετσίπωτοι πού μποροῦν νά συνδυάσουν τό ξεπούλημα τοῦ δημοσίου ἀγαθοῦ τῆς ἐνέργειας ζητῶντας παράλληλα ἀποζημιώσεις γιά τόν θάνατο τῶν ἐπονιτῶν μαχητῶν τῆς Ἠλεκτρικῆς ἐπί γερμανικῆς κατοχῆς.

Ἀκόμα πρέπει νὰ καυτηριάσουμε τὴν στάση τοῦ μικροαστικοῦ ὄχλου τοῦ ὑποβασταζόμενου ἀπό τόν δημοσιογραφικό συρφετό πού ἐμπορεύεται πατριωτισμό καί κλίνει τήν λέξη πατρίδα σέ ὅλες τίς πτώσεις, τοῦ ἀγανακτησμένου τοῦ φραπέ καί τῆς μούτζας, πού μὲ τὶς ἀποζημιώσεις προσδοκᾶ ἀκόμα περισσότερη  εὐρυχωρία στὸν καναπὲ –δηλαδὴ ὑποταγὴ -, τὴν διαιώνιση τοῦ ὠχαδερφισμοῦ, τοῦ γραικυλισμοῦ, τοῦ χατζηαβατισμοῦ, τῆς μικροαρπαχτῆς καὶ τῆς γκλαμουριᾶς πού τὸν διέκρινε.

Τὰ κόκκαλα τῶν ἐκτελεσθέντων στὰ Καλάβρυτα, τὸ Δίστομο, τό Χαϊδάρι, τήν Καισαριανή, τὸ Δοξάτο, στὸν Χορτιάτη   θὰ τρίζουν μὲ ὅλα αὐτά τά κοράκια …

Ἀκολουθεῖ τό πολύ εὔστοχο ἄρθρο τοῦ Νίκου Μπογιόπουλου ἀπό τόν Ριζοσπάστη

ΑΕΚ, κιτρινόμαυρη νοσταλγία καί πυξίδα γιά τό μέλλον ...

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Κάποια μυαλά ὑποταγμένα στούς τελάληδες τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ποδοσφαίρου, δουλόφρονα στίς ἀνώνυμες ἑτσιρεῖες καί στόν "ἀθλητισμό" πού διαχειρίζονται ὡς γνωστόν οἱ, ὑποδεέστεροι πνευματικά , μάνατζερ , μᾶς λένε ὅτι ἡ ΑΕΚ θά ὑποβιβασθῇ. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα ὅτι τήν Κυριακή πού πέρασε γράφτηκε ἡ πιο μαύρη σελίδα στην ἱστορία τῆς ὁμάδας μας. Κούνια πού τούς κούναγε, ἀφοῦ δέν παίρνουν μυρωδιά ὅτι ὅλα αὐτά ἔχουν σχέση μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο τῶν ΠΑΕ, τῶν συμβολαίων, τῶν διαφημίσεων καί τῶν τηλεοπτικῶν δικαιωμάτων, ἀλλά ὄχι μέ ὅτι ἡ ΑΕΚ ἀντιπροσωπεύει. Μπορεῖ ἡ ὁμάδα ἀγωνιστικά νά παρέπαιε, οἰκονομικά νά ἦταν χρεωμένη μέχρι τόν λαιμό - ἄς ὄψονται τά λαμόγια καί ὁ ὄχλος πού τούς στήριζε- , ἀλλά μέσα στήν μαυρίλα ὑπάρχει ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπιδοφόρο, πού μετατρέπει τήν περασμένη Κυριακή σέ μέρα γιορτινή καί λυτρωτική. Ἀπό τοῦ χρόνου νά μήν συμμετέχῃ ἡ ὁμάδα σέ ἕνα ἀναξιόπιστο πρωτάθλημα, μιά παρέα ξεπλύματος, ξεφτίλας καί κακογουστιᾶς, στήν ὁποία ἡ ἰδέα τῆς ΑΕΚ ἀποτελεῖ κυριολεκτικά ξένο σῶμα...Εὐτυχῶς θά τούς ξεφορτωθοῦμε. Λίγο εἶναι νά μήν σέ ἀγγίζει ἡ μπόχα τῶν "αἰωνίων" καί τῶν ὑποκαταστημάτων τους; 

Μάγκυ, σέ τί σέ φταίξαμε;

Στὴ Βίβλο ὑπάρχει σαφὴς προειδοποίηση γιὰ τὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τόπου. Μόνο στὴν Καινὴ Διαθήκη μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς 162 ἀναφορὲς στὴν Κόλαση. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ὁ χριστιανισμός. Ὁποιαδήποτε θρησκεία καὶ νὰ ἐξετάσει κανεὶς θὰ διαπιστώσει πὼς ἐὰν δὲν εἶναι μέλος τῆς θρησκείας αὐτῆς, ἡ Κόλαση θὰ εἶναι ἡ τύχη του. ‘Ομως ἡ συντομότερη ὁδὸς ἀφίξεως ἐδῶ εἶναι ἡ συστηματικὴ ἐπίδοση σὲ μεγάλες καὶ ἐπίμονες ἁμαρτίες, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ταυτόχρονη ἄρνησή του νὰ νοιώθει κανεὶς τύψεις γι’ αὐτές.

Στὴν ἀρχὴ τὴν παρέα συνέθεταν ἐνάρετοι εἰδωλολάτρες, σκόρπιοι φιλόσοφοι καὶ συγγραφεῖς, καὶ ἄλλα ἀβάπτιστα παιδιὰ πού ἐκρίθησαν ἀκατάλληλα γιὰ εἴσοδο στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν εἰρηνική, ἀλλὰ καὶ θλιβερὴ συγχρόνως. Ἐὰν σὲ ἐπέτρεπε ὁ σκληρὸς καὶ ἄξεστος Κέρβερος, μὲ τὰ τρία κεφάλια καὶ τὰ κόκκινα μάτια, μποροῦσες νὰ πᾶς μία βόλτα μέχρι τὸ καφενεῖο τοῦ δεύτερου ἐπιπέδου κοντὰ στὸν ποταμὸ Στύγα κι ἐκεῖ τὸ μάτι σου θὰ ἔπαιρνε αὐτοὺς πού μετέφερε ἐδῶ ὁ Χάρος διαπλέοντας τὸν Ἀχέροντα ὡς τιμωρία γιὰ τὶς ἀκατάσβεστες ἐπιθυμίες τους, ἢ τὴν ἀσταμάτητη διάθεσή τους γιὰ εὐχαρίστηση. Οἱ ἁμαρτωλὲς ψυχὲς τῶν καταναλωτῶν ὑπερβολικῶν ποσοτήτων ἀλκοόλης, σιγαρέτων καὶ πάσης φύσεως παραισθησιογόνων εἶναι βυθισμένες στὴν καυτὴ λάσπη τοῦ τρίτου ἐπιπέδου. 

Βιβλία μέ τό τσουβάλι... πάρτε κόσμε!!!

Εἶναι ἀλήθεια oἱ ἐκθέσεις βιβλίου χῶροι τοῦ πνεύματος; Φτώχηνε ὁ πολιτισμὸς ἐπειδὴ κάποιο βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἀθήνας κατέβασε τά ρολὰ τὴν περασμένη ἑβδομάδα; Κατηγορηματικά ὄχι. Ἐδῶ και 200 χρόνια στήν Ἑλλάδα ἔχει πάψῃ νά παράγεται συνειδητός πολιτισμός –τό φολκλόρ, τό λαϊκό τραγούδι, οἱ τέχνες καί τά γράμματα ἀπό μόνα τους δέν εἶναι πολιτισμός. Ποιά καινούργια ἰδέα βγῆκε στήν ἐπιφάνεια μέσα ἀπό τήν ἐκδοτική δραστηριότητα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν καί τούς ἀναρίθμητους "νέους" τίτλους πού ἐναλάσσονται στίς προθῆκες τῶν βιβλιοπωλείων καί στά λογῆς λογῆς ἐπιχορηγούμενα παζάρια πού κάθε τόσο μᾶς κατακλύζουν;

Οἱ πάσης φύσεως ἰδέες δέν εἶναι ξεκάρφωτα νοητικά κατασκευἀσματα, ἀλλά τίς παράγει τὸ ἀνθρώπινο μυαλό στήν προσπάθειά του νά συντονισθεῖ μέ τήν πραγματικότητα. Εἶναι στὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου νὰ παράγη καί νά ἀνταλάσσει ἰδέες, ὅπως εἶναι στὴν φύση του νὰ τρώη, νὰ ἀναπνέη καὶ νὰ ἔχη δυὸ χέρια ἀντὶ γιὰ τρία. Ἡ σειρά εἶναι  πραγματικότητα - ἄνθρωπος - ἰδέες - βιβλία. Τό ἀντίστροφο δέν ἰσχύει. Τὰ βιβλία καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὰ βιβλιοπωλεῖα δὲν ἀρκοῦν νά ἐγγυηθοῦν τήν ὕπαρξη καί διακίνηση ἰδεῶν – ἐγγύηση γιά ἕνα τέτοιο κλῖμα ἀποτελοῦν οἱ ἔντιμοι, οἱ γενναῖοι καί οἱ μορφωμένοι ἄνθρωποι – οἱ ἐκδότες μποροῦν ὅμως νὰ παρεμβάλλουν εμπόδια στήν δράση τους. Κυρίως σέ περιόδους «δημοκρατίας».