Ἡ ἀπουσία ἡγεσίας ἰσοδυναμεῖ μὲ δικτατορία

       

Βαβὲλ ( Ν.Μποφίλιου-Θ.Καραμουρατίδης-Γ.Εὐαγγελᾶτος)

         Ἡ Νατάσσα Μποφίλιου μιλῶντας γιὰ δικτατορία τῆς Ε.Ε., καὶ γιὰ ἔλλειμα ἡγεσίας, ὡμίλησε μὲ θάρρος καὶ εἶπε τὴν ἀλήθεια. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπαρκεῖς λόγοι ὥστε διάφορα μαντρόσκυλα, ὡς Ἡρακλεῖς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ στέμματος, τῶν ὁποίων ἡ ἀτροφικὴ σκέψη θεωρεῖ ὅτι ὁ ἡγὲτης ἄν δὲν εἶναι εὐρωπαῖος εἶναι συνώνυμο τοῦ δικτάτορα, ἤ ὅτι ὁ τροτσκιστὴς ὡς πολέμιος τοῦ σταλινισμοῦ θὰ συνταχθεῖ ὑπό τήν σκέπη τοῦ εὐρωϊερατείου, ἐπιφορτισμένοι μὲ τὴν φίμωση καὶ ἀπαξίωση κάθε κριτικῆς κατὰ τοῦ συστήματος, εἴτε τήν χλεύασαν εἴτε τὴν συμβούλεψαν «πατρικὰ» καὶ δημοκρατικὰ, νὰ εἶναι πιὸ συνεσταλμένη, νὰ αὐτολογοκριθεῖ καὶ νὰ ἀναθεωρήσει. 
         
         Ἡ σύγκριση μεταξὺ τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅταν προσδιορίζεται ἀπὸ οἰκονομικοὺς δεῖκτες καὶ ἀριθμούς, εἶναι χαώδης. Κατ' οὐσίαν ὅμως ἐλάχιστα διαφέρουν, ἀφοῦ ἀμφότερα ἀποτελοῦν κοινωνικὰ σύνολα δικτατορικῆς ὑφῆς χωρὶς α) ἰδεολογία καὶ β) μιὰ πνευματικὴ ἡγεσία ὡς φορέα της. Προφανῶς καὶ μὲ τὸν ὄρο «Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση» ἀναφερόμαστε στὴν δικτατορία τῶν Βρυξελλῶν, καὶ ὄχι στὰ ἐπὶ μέρους κράτη καὶ λαούς, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν βρέθηκαν μαντρωμένα. Ἡ ἡγεσία, καὶ ἡ ἰδεολογία ποὺ μέσῳ αὐτῆς ἐκφράζεται, εἶναι φυσικά φαινόμενα τῶν κοινωνιῶν καὶ δὲν μποροῦν νὰ εἶναι δικτατορικὲς. Ἀντίθετα, καὶ ὁ ἑλλαδισμὸς καὶ ὁ εὐρωπαϊσμός, ἀποτελοῦν αὐθαίρετες καὶ ἀνιστόρητες ἰδεολογικὲς κατασκευές, καὶ ὄντας ἀνίκανες νὰ ἐκφράσουν τὶς ἀντίστοιχες κοινωνίες, τοὺς ἐπιβάλλονται, κραδαίνοντας πότε τὀ εὐρὼ καὶ πότε τὰ ἀπαράγραπτα «ἐθνικὰ δίκαια». Τὸ ξαναγράψαμε: Ὁ εὐρωπαϊσμὸς ὑφίσταται ὠς μεταλλαγμένη ἐθνικοφροσύνη. Ἐν τέλει, Ἑλλάδα καὶ Ε.Ε. καθίστανται παθητικοὶ φορεῖς τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης πολιτικῆς, καὶ ἄνευ ἱστορικῆς προοπτικῆς. Δημιουργοῦν προβλήματα καὶ στοὺς λαοὺς ποὺ  τὶς ἀπαρτίζουν, ἀλλὰ καὶ στὰ κράτη καὶ τοὺς λαοὺς ποὺ τὶς περιβάλλουν.

Στὴν σημερινὴ καὶ στὴν ἑπομένη ἀνάρτηση θὰ διαβάσουμε δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη «Νεοελληνισμὸς καὶ ἱστορικὲς συσχετίσεις», ὅπου περιγράφεται ὁ ρόλος τῆς ἡγεσίας καὶ τῆς ἰδεολογίας, ἡ ἱστορικὴ ἀναγκαιότητά τους, καὶ οἱ δραματικὲς συνέπειες τῆς ἀπουσίας τους..Ἡ ἀνάγνωσή τους δὲν ἐνδείκνυται στοὺς τροφίμους τῆς εὐρωπαϊκῆς Βαβὲλ, στοὺς ἀκολούθους τοῦ Τατσόπουλου, τοῦ ΣΚΑΪ καὶ τῆς Athens Voice...

Ἡ αἰδώς

Ἡ κατανόησις τῆς αἰδοῦς εἶναι συστατικό ἰδιαίτερης σημασίας στήν διαμόρφωσι τοῦ χαρακτῆρος τῶν πολιτῶν στήν βάσι τῆς ἀρετῆς. Ἡ ἀρετή εἶναι δυνατή μόνον ἐάν ἡ αἴσθησις τῆς ντροπῆς ἀποτρέπει τήν πραγματοποίησιν κάποιας ἐπαίσχυντης πράξεως. Ὁ Ἀριστοτέλης σημειώνει ὅτι ἡ αἴσθησις τῆς ντροπῆς εἶναι “ἡ πρόβλεψις τῆς ἀνυποληψίας στήν ὁποῖα θά περιέλθει στό μέλλον ἐκεῖνος πού πιθανῶς προβεῖ σέ κάποια ἐπαίσχυντη πράξι ἀλλά δέν τήν ἔχει ἀκόμη πραγματοποιήσει”. Κατά συνέπεια ἡ αἴσθησις τῆς ντροπῆς ὑφίσταται προτοῦ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐπαίσχυντος πράξις. Ἐπιπροσθέτως θά πρέπει νά γίνει κατανοητό ὅτι ἡ ντροπή δέν διδάσκει κάποιον πώς οἱ πράξεις του εἶναι λανθασμένες ἀλλά θά πρέπει νά ἔχει πρίν τήν πραγματοποίησί τους ἀναγνωρίσει ὅτι εἶναι λανθασμένες προκειμένου νά αἰσθανθεῖ ντροπή. Ὁ Ἀριστοτέλης λοιπόν διδάσκει πώς γιά τόν ἐνάρετο χαρακτῆρα ἡ αἰδώς εἶναι ἀπαραιτήτως παροῦσα ἐκ τῶν προτέρων καθώς ὁ ένάρετος γνωρίζει πολύ καλά τί εἶναι ὅμορφο καί περιφρονεῖ τό ἐπαίσχυντο.

Ἡ αἰδώς κατά συνέπεια εἶναι ἡ κατευθυντήριος δύναμις ἐναρέτων πράξεων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν καί ἐπιθυμοῦν τό ὅμορφο ἀλλά δέν κατέχουν ἀκόμα τόν χαρακτῆρα γιά νά εἶναι πραγματικά ἐνάρετοι. Ἐντούτοις, προκειμένου ἡ αἰδώς νά παραγάγει ἀρετή, θά πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς ὁδηγός μεμονωμένων πράξεων μέ τρόπο πού θά παράγει ἀληθινά ἐνάρετο χαρακτῆρα. Ἐνῶ εἶναι δυνατόν κάποιος ὑπακούοντας στήν αἴσθησι τῆς αἰδοῦς νά ἐνεργεῖ ὅπως θά ἔκανε ἕνα ἐνάρετο ἄτομο, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι αὐτό τό ἄτομο εἶναι ἀπαραιτήτως πραγματικά ἐνάρετο. Ἡ συνήθεια νά ἐνεργοῦμε σέ ἀντίθεσι πρός τίς ἐπιθυμίες καί τίς κλίσεις μας δέν εἶναι ἀρκετή γιά νά χαρακτηριστοῦμε ἐνάρετοι. Ὁ Άριστοτέλης ὑποστηρίζει πώς γιά νά ἐνεργήσει κάποιος ἀληθινά ἐναρέτως, θά πρέπει νά ἐνεργήσει μέσω ἐνάρετου χαρακτῆρος. Γνωρίζοντας πώς ἡ αἰδώς δέν εἶναι ἀπό μόνη της ἀρετή, καθίσταται κατανοητό πώς ἡ αἰδώς μπορεῖ καθοδηγώντας μεμονωμένες πράξεις νά ἐξασφαλίσει ὅτι κάθε ἐνέργεια πραγματοποιεῖται μέ τόν ἴδιο τρόπο πού θά τήν πραγματοποιοῦσε ἕνα συνετό ἤ ἐνάρετο ἄτομο. Αὐτό διαμορφώνει τόν χαρακτῆρα τοῦ ἀτόμου τό ὁποῖο εἶναι πραγματικά ἐνάρετο καί δέν ἐμφανίζεται ἁπλῶς ὡς ἐνάρετο. Ἡ συνηδειτοποίησις τῆς αἰδοῦς ὡς προβλέψεως τῆς ἀνυποληψίας καί ὄχι ὡς ἀποτελέσματος κάποιας ἐπαίσχυντης πράξεως εἶναι λοιπόν καθοριστική γιά τήν διαμόρφωσι ἐνάρετου χαρακτῆρος.

Ἡ αἰδώς καί κατά συνέπειαν ἡ ἀρετή συνεισφέρουν στήν συνειδητοποίησι τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν, τῶν ἐλπίδων, τῶν στόχων καί τῶν ὀραμάτων μας ἀλλά καί τῆς δυστοπίας. Ἡ διαμόρφωσις ἐνάρετου χαρακτῆρος μᾶς καθιστᾶ συνδημιουργούς τοῦ μέλλοντος κόσμου καί μᾶς ἀπαλλάσει ἀπό τήν αἴσθησι πώς εἴμαστε ἁπλῶς παθητικοί θεατές καί θύματα ἑνός μέλλοντος πού ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό ἄλλους γιά λογαριασμό μας. Παγιδευμένοι μεταξύ μεμονωμένων ἀτομικῶν καί συλλογικῶν συμφερόντων ἡ αἰδώς μᾶς βοηθᾶ νά δίδουμε ἀπαντήσεις σέ ἕνα νέο σύνολο ἐρωτημάτων πού δημιουργεῖ ἡ ὑποτιθέμενη πρόοδος, καί νά παραμένουμε ἀνθρώπινοι σέ ἕναν κόσμο πού προμηνύεται ἀπάνθρωπος ἤ μετά-ἀνθρώπινος. Θά μᾶς βοηθήσει νά ἀποφύγουμε τόν ἐφιάλτη τοῦ κόσμου πού θά ἔχει κατακλυστεῖ ἀπό ὄντα πού ἀγνοοῦν τόν πόνο. Θά μᾶς σώσει ἀπό τήν ὀλίσθησι στήν αὐτάρεσκη πεποίθησι τῆς ἀναξιοκρατικῆς πλουτοκρατίας ὅτι οἱ πλούσιοι εἶναι πλούσιοι ἐπειδή ἐργάζονται περισσότερο ἀπό τούς φτωχούς καί ἡ οἰκονομική ἐπιτυχία τους εἶναι προϊόν τῆς ἀρετῆς τους. Ὅτι ὅ,τι εἶναι νόμιμο εἶναι καί ἐνάρετο...

Ταμεῖο δημοσιογράφων, μιά παλιά βρώμικη ἱστορία ... (μέ ἀφορμή ἕνα ἄρθρο τοῦ Θ. Τζήμερου)

Ἡ ἄποψη ὅτι τά ζητήματα τῆς οἰκονομίας πρέπει νά τά ρυθμίζει ἡ ἀγορά εἶναι ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ λεγομένου «νεοφιλελευθερισμοῦ». Οἱ θιασῶτες του ἐπιμένουν πεισματικά - ἀνακατεύοντας ἰσολογισμούς, περιθώρια κέρδους, τίς θεωρίες τῆς « ἀνάπτυξης», τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων - νά ναρκώσουν καί νά ἀποσαθρώσουν τήν κοινωνία μέ ἕνα ἰδεολογικό ἀχταρμᾶ, πού συνοψίζεται στό ὅτι «ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί δημοκρατία εἶναι νά βγάζεις λεφτά μέ ὅποιο τρόπο μπορεῖς». Ὅτι τά κοινωνικά ζητήματα τότε ἐξυπηρετοῦνται καλύτερα, ὅταν ὁ δημόσιος πλοῦτος ἐκχωρεῖται καί ἡ ἰδιωτική πρωτοβουλία ἔχει τόν πρωταρχικό ρόλο, ἀναθέτοντας στό κράτος ἕναν ρόλο διαχειριστῆ ἤ θυρωροῦ ἐκ περιτροπῆς.

Τά παραπάνω ὅμως ἰσχύουν ἐκτός Ἑλλάδος. Στή χώρα τῶν συνθημάτων, ὅσο καί νά βυσσοδομοῦν οἱ θιασῶτες τῆς παντοδυναμίας τῆς ἀγορᾶς, μέ ὅση ὑστερία καί νά ξελαρυγγιάζονται οἱ ἀντίπαλοί της,  τά πράγματα εἶναι ἀπελπιστικά ἁπλά. Στό μυαλό ὅλων ἀνεξαιρέτως, μενουμευρωπαίων ἤ ἐθνικά σκεπτομένων, ἀντί τό δημόσιο νά εἶναι κάτι πού ἀνήκει σέ ὅλους μαζί καί σέ κανέναν ξεχωριστά, γίνεται ἀντιληπτό σέ ὅλες τίς μορφές του ὡς ἕνα πρός κατάκτηση λάφυρο. Ὅλες οἱ ἰδεολογίες ὑποτάσσονται, ἐλλείψει πραγματικῆς διανόησης, σέ αὐτήν τήν ἱστορικά διαμορφωμένη νοοτροπία.

Πραιτωριανή διανόηση καί Τέχνη μᾶς χτυπᾶν' ἀλύπητα

τῆς Ξένιας Πολίτη ( ἀπό ἐδῶ)

Ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἡ πλατεῖα ἦταν γεμάτη•  τραγουδοῦσε τὰ τραγούδια του, ὁ κόσμος ἔβγαινε, ἑνωνόταν, ἀνακάλυπτε τό ψεῦδος πίσω ἀπὸ τὸ γυαλί, διαβουλευόταν, ἔκανε τὰ πρῶτα του βήματα τὸ βρέφος-Πολίτης κι ὀνειρευόταν, μὲ φρεσκοκομμένο ἔστω μισθὸ καὶ σύνταξη, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀναζήτηση προοπτικῆς γι’ αὐτὴν καὶ σὲ αὐτὴν τὴ χώρα. Τὸν κόσμο ποὺ τραγουδοῦσε τὰ τραγούδια του στὴν πλατεῖα ποὺ ἤτανε γεμάτη, τὸν εἶπαν Ἀγανακτισμένο καὶ Μωρό, τὸν διέβαλλαν, ἡγετίσκοι κομματιδίων καὶ δημοσιογράφοι μεγαλοαναλυτὲς καὶ καναλαρχαῖοι τὸν κατασυκοφάντησαν, μέχρι νὰ  τὸν προσεταιριστοῦν, νὰ φτιάξουν καινούρια μαντριὰ καὶ μετὰ νὰ τὸν διαλύσουν, μὲ μιὰ καταστολὴ κλίμακας Μάχης Πόλεως. Ἦταν τόσο τὸ μένος καὶ ἡ ἀγριότητα τῶν ἐνστόλων τοῦ Καθεστῶτος προκειμένου νὰ ψηφιστεῖ στή Βουλὴ τὸ Μεσοπρόθεσμο τοῦ πρώτου Μνημονίου, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ ξέρεις, ἄοπλος,  μ’ ἕνα μόνο χαρτομαντηλάκι στὸ πρόσωπο, ἔνιωθες ὅτι ἔκανες ἀντάρτικο καὶ ἔγραφες Ἱστορία.  Η πρωτοφανὴς ἄσκηση βίας σήμαινε μόνο ἕνα πράμα: ὅτι εἶδαν τὸν διάολο μπροστὰ στὰ μάτια τους κι ἔτριξαν σοβαρά, οἱ καρέκλες.

Ὕβρις

Στήν Ἑλληνική μυθολογία ἡ λέξις ὕβρις περιγράφει τήν ὑπεροπτική συμπεριφορά πού ἀγνοεῖ τούς κανόνες τῶν θεῶν ἤ τῆς φύσεως καί ὁδηγεῖ στήν πτῶσι, τήν τιμωρία πού ἐπιβάλλει ἡ Νέμεσις, ἡ θεά πού θεσπίζει ποινές ἐναντίον ἐκείνων πού ἐκτρέπονται στήν ὕβρι. Ἡ Νιόβη συνέκρινε τόν ἑαυτό της μέ τήν θεά Λητώ, τήν μητέρα τοῦ Ἀπόλλωνος καί τῆς Ἀρτέμιδος, καυχόμενη πῶς ἐκείνη εἶχε δεκατέσσερα παιδιά καί ὄχι μόνο δύο. Ὁ Ἀπόλλων ὅταν ἔμαθε γιά τήν προσβολή τῆς μητέρας του ἐσκότωσε τούς ἐπτά γιούς τῆς Νιόβης καί ἡ Ἄρτεμις τίς ἐπτά της κόρες μπροστά στά μάτια τῆς μητέρας τους. Ἡ Νιόβη συντετριμμένη ἀπό τήν ἀπώλεια ὅλης της τῆς οἰκογένειας παρακάλεσε τόν Δία νά τήν λυπηθεῖ καί ἐκεῖνος τήν μεταμόρφωσε σέ βράχο ὥστε τά συναισθήματά της νά γίνουν πέτρινα. Παρόμοια τύχη εἶχε καί ἡ Ἀράχνη ὅταν ἀμφισβήτησε τήν θεά τῆς σοφίας Ἀθηνᾶ σέ κάποιο διαγωνισμό ὑφαντικῆς μέ ἀποτέλεσμα νά μεταμορφωθεῖ σέ ἀρθρόποδο. Ἡ ὕβρις εἶναι πράξις σκοπίμως ἐπιδιώκουσα τήν ἀτίμωσιν τοῦ θύματός της. Ἡ ὕβρις εἶναι προσεκτικά ὑπολογισμένη πράξις ἀποσκοποῦσα στήν πρόκλησιν ντροπῆς τοῦ ἀσθενεστέρου. Ἡ λέξις ὕβρις στόν δυτικό κόσμο -ὅσον ἀκόμα χρησιμοποιεῖται- περιγράφει τήν προσωπικότητα τήν ὁποῖα χαρακτηρίζουν ἡ ἀνόητη καί ἐπικίνδυνη ὑπεροψία καί ἡ ὑπέρμετρη αὐτοπεποίθησις.

Γλῶσσα καί Κοινωνία ( τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη)

Ἐφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ (18/2/1907)-Γλῶσσα καί Κοινωνία ( Ἀλ. Παπαδιαμάντης)

Ὅτι γιά κάθε ξεχωριστό ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀνάσα εἶναι γιά ἕναν λαό ἡ γλῶσσα. Ἡ παρεμπόδιση τῆς φυσικῆς αναπνοῆς καταλήγει σέ ἀσφυξία. Κατ’ ἀναλογία σέ πνευματική στειρότητα καί κοινωνικό μαρασμό ὁδηγεῖ ὁ ἀκρωτηριασμός τῆς γλώσσας μέσῳ συνταγμάτων, νόμων καί διαταγμάτων συνιστᾶ δέ, ὡς βιασμός μιᾶς φυσικῆς διαδικασίας, τήν ὑψίστη μορφή πραξικοπήματος.

Μόνον στην νεοαιωνία Ἑλλάδα  θά μποροῦσαν νά ἀνακαλυφθοῦν  γλωσσικά ζητήματα, νά γίνουν μέσα αὐτοπροβολῆς κάθε ψωνισμένου ἤ ἀντικείμενο ἰδεολογικῆς ἀντιπαράθεσης, ἄλλοτε χρησιμεύοντας ὡς ἔνδειξη προοδευτικότητας καί ἄλλοτε ὡς τεκμήριο ἐθνικοφροσύνης. Ἴσως τό " γλωσσικό" νά ἦταν τό χαλί κάτω ἀπό τό ὁποῖο κρύφτηκαν τά πραγματικά προβλήματα καί ἡ πνευματική μιζέρια. Μόνον στό ἑλλαδικό τσογλανοκρατίδιο – ὅπως εὔστοχα τό χαρακτηρίζει ὁ Κωστῆς Παπαγιώργης στήν συνέντευξη πού ἀκολουθεῖ - θά μποροῦσε νά ἰδεολογικοποιηθεῖ ἡ ἀνάσα ἑνός λαοῦ καί νά ρυθμίζεται δικτατορικά μέ νομοσχέδια ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ.

Ἡ μετάλλαξη τῆς ἐθνικοφροσύνης σέ εὐρωπαϊσμό καί ἡ περίπτωση τῆς Σώτης Τριανταφύλλου...

Ἡ ἰδεοκτονία γεννήθηκε τήν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή πού τό ἀνθρώπινο μυαλό ἄρχισε νά παράγει ἰδέες. Εἶναι δηλαδή φαινόμενο διαχρονικό. Το ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό ὡς προς τήν ἐποχή μας εἶναι ὅτι σήμερα ἔχει λάβει μορφή καί διαστάσεις ὀργανωμένου ἐγκλήματος, μπροστά στίς ὁποῖες ἡ Ἱερά Ἐξέταση ὠχριᾶ. Ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων και τῶν τεχνῶν, δημοσιογράφοι,  ἐκδοτικά συγκροτήματα ,ὅλοι βάζουν τό λιθαράκι τους. Και ἄν κάτι ξεφύγει ἀπό τήν προπαγάνδα καί κατευθυνθεῖ ἀνεξέλεγκτο καί ἀδιαμόρφωτο πρός τήν μᾶζα, τότε παρεμβαίνει «δημοκρατικά» ὁ νόμος. Ἐν Ἑλλάδι πρόκειται γιά τόν ἰδεοκτόνο νόμο 4285/2014 ὡς κεντρικό ἄξονα τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ. Ἔχουμε ἀσχοληθῆ καί παλαιότερα ( ἐδῶ ) μέ αὐτόν τόν ἀπαράδεκτο, ὁλοκληρωτικῆς καί αὐταρχικῆς νοοτροπίας νόμο, πού τεχνηέντως μᾶς παρουσιάσθηκε ἀπό τά ΜΜΕ καί ὅλη τήν συστημική « διανόηση» ὡς ἀντιρατσιστικός. Εἶναι ἐξ ἴσου ἀποκρουστικός μέ τόν ἀντίστοιχο γαλλικό νόμο Γκεϋσσώ ( 1990)· ὅπως καί ἐκεῖνος θεσμοθετεῖ τό ἔγκλημα γνώμης. Ἀρχικά ὅμως ἄς δοῦμε πῶς λειτουργεῖ ὁ λαϊκισμός τῆς Ε.Ε. καί τοῦ εὐρώ, πρίν χρειαστεῖ να καταφύγει στήν ἰδεολογική καταστολή μέσῳ τοῦ Ν. 4285,  ὅπως τό ἔκανε μέ τό νά στραφεῖ πρόσφατα ἐναντίον – κατά τραγική εἰρωνία – μιᾶς σκληρῆς καί καθόλου ἀθώας εὐρωπαῒστριας, τῆς συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου. Ὁ νόμος 4285  εἶναι ἅρμα δρεπανηφόρο.

Αἱ δύο Ἀπόκρεῳ ( Βλάσης Γαβριηλίδης )

Κάποια μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐτόλμησαν νά ψελίσσουν περί ταξικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ προσφάτου δυστυχήματος στήν Ἐθνική ὁδό. Καί - ἐπιφανειακά τουλάχιστον - εἶπαν τήν «ἀλήθεια». Τό ὅτι εἰσέπραξαν ἀπό τόν ἐσμό τῆς δημοσιοκαφρίλας, ὡς ἀπάντηση, μομφές περί ἰδεοληψίας καί ἀναλγησίας, οὐδόλως τούς δικαιώνει,  ἀφοῦ σαφῶς ἐστόχευαν, μέσῳ μιᾶς ἀνέξοδης δήλωσης, στό ξέπλυμα τῆς μέχρι σήμερα κυβερνητικῆς πολιτικῆς. Τί σημασία ἔχει νά ἐκστομίζεις ἕνα ψῆγμα ἀληθείας, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή οἱ πράξεις σου κινοῦνται ταξικά καί δουλοπρεπῶς πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση;

Ἄν – πέρα  ἀπό μελοδραματισμούς καί μικροπολιτικές – ξεπεράσουμε τά πρόσωπα ὡς πρωταγωνιστές,  καί σκαλίσουμε λίγο τήν ἑλλαδική ἱστορία, κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν ἀρχικῶν δηλώσεων, θά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἡ ἑλλαδική ἀστική τάξη δεν σκοτώνει μόνον στούς δρόμους μέ περισσή εὐκολία, ἀλλά ἔχει κατακρεουργήσει ἱστορικά ἕναν ὁλόκληρο λαό. Θά μείνει στήν ἱστορία μόνον α) ὡς μπουκωμένη ἀπό τά θαλασσοδάνεια πού πῆρε καί τά φόρτωσε στίς πλάτες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ( ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἐφημερίδες καί ΜΜΕ, σοῦπερ μάρκετ  Μαρινόπουλος ), β) γιά τίς χαριστικές συμβάσεις μέ τίς ὁποῖες ἔβαλε χέρι σέ δημόσιο πλοῦτο ( ΠΕΣΙΝΕ, Ἀλουμίνιον τῆς Ἑλλάδος,  Μυτιληναῖος ), γ) ὡς ἀποκλειστικός προμηθευτής τοῦ Δημοσίου μέ σκανδαλώδεις ἀναθέσεις, εὐνοϊκά νομοθετικά πλαίσια καί ἄνευ συναγωνισμοῦ κόστη ἐξασφάλισε σίγουρο κύκλο ἐργασιῶν ( Μποδοσάκης, Κόκκαλης, μεγαλοεργολάβοι ), δ) δημιουργία ὁλόκληρων ἐπιχειρήσεων μέ κρατικές ἐγγυήσεις ( ποιός ξεχνᾶ πῶς « ἀγοράστηκαν τά περίφημα λίμπερτυ τῶν ἐφοπλιστῶν).  Τόση ἐπιχειρηματική ἀλητεία,  πού νά ἀφήνει πίσω της μόνον βρώμα καί δυσωδία, μήν ἔχοντας ἱδρώσει, μή ἔχοντας ρισκάρει στό παραμικρό, ὅλα μά ὅλα μέ τίς πλάτες τοῦ δημοσίου, ἀλλά στό τέλος νά ζητάει καί τά ρέστα ζητῶντας ἐκσυγχρονισμό καί μεταρρυθμίσεις στήν ἀρπαχτή, δέν πρέπει νά ἔχει ὑπάρξει σέ ἄλλη χώρα. Σέ ὅλες τίς ἄλλες χῶρες οἱ ἀστικές ἡγετικές τάξεις ἄφησαν κάποιο ἔργο πίσω τους καί πῆγαν ἕνα βῆμα τήν κοινωνία τους παραπέρα. Στήν ἑλλαδική μπανανία ἀφήνουν μόνον χρέη καί μία κοινωνία πολτό.

Ἡ δικαιοσύνη

Ὁ Πλάτων εἰς τήν “Πολιτεία” μᾶς λέγει ὅτι δίκαιος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συνδυάζει τά τρία χαρακτηριστικά τῆς ψυχῆς –τόν λόγο, τό πνεῦμα καί τήν ἐπιθυμία- καί τίς συνακόλουθες ἀρετές –τήν φρόνησι, τό θάρρος καί τήν μετριοπάθεια. Ἡ δικαιοσύνη στήν πόλη ἔχει ἀνάλογα χαρακτηριστικά. Στήν δίκαιη πόλη, κάθε τάξις ἀσκεῖ τά διακριτά καθήκοντά της καί καμμιά δέν ἐπεμβαίνει γιά νά παρεμποδίσει τήν ἄσκησι τῶν καθηκόντων τῆς ἄλλης. Ἡ σοφή καί λογική τάξις  ἐπωμίζεται τήν ἀρχή καί τήν λήψι ἀποφάσεων, ἡ γενναῖα ἀσχολεῖται μέ τήν στρατιωτική ζωή, καί οἱ ὑπόλοιποι, ἐκεῖνοι ποῦ στεροῦνται τό πρόσθετο πνεῦμα ἤ τήν νοημοσύνη, ἀναλαμβάνουν τήν καλλιέργεια τῆς γῆς καί  τίς χειρωνακτικές ἐργασίες.

Ὁ Πλάτων, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ καφενείου τῆς γειτονιᾶς, εἶχε ἀπορρίψει τίς λεπτομέρειες τῆς ἀπόψεως τοῦ ἀρχαίου φιλοσόφου. Σχεδόν κανείς ἄλλωστε έδῶ καί πολλά χρόνια δέν θεωρεῖ ὅτι δίκαιη πόλις εἶναι ἐκείνη ποῦ εἶναι στρωματοποιημένη στήν ἄρχουσα τάξι, στούς στρατιωτικούς καί τούς ἐργάτες. Ἡ διορατικότης τοῦ σύγχρονου Πλάτωνος ὅσον ἀφορᾶ τήν δικαιοσύνη εἶναι διαπεραστική. Δέν χρειάζεται νά μελετήσω τήν Πολιτεία -μέ ἔλεγε- ὧστε νά ἀναγνωρίσω πότε κάτι εἶναι λάθος. Ἡ βίωσις τῆς δικαιοσύνης δέν εἶναι ποτέ ἄμεση.