Δύο ποιήματα

Ἄρης Ἀλεξάνδρου


Μέ τίς λέξεις σου νά εἶσαι πολύ προσεκτικός, ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ' ἕναν βαριά τραυματισμένο πού κουβαλᾶς στόν ὦμο.
Ἐκεῖ πού προχωρᾶς μέσα στή νύχτα μπορεῖ νά τύχει νά γλιστρήσεις στούς κρατῆρες τῶν ὀβίδων μπορεῖ νά τύχει νά μπλεχτεῖς στά συρματοπλέγματα.
Νά ψαχουλεύεις στό σκοτάδι μέ τά γυμνά σου πόδια
κι ὅσο μπορεῖς μή σκύβεις γιά νά μή σούρνονται τά χέρια του στό χῶμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σάν νά πιστεύεις πώς θά φτάσεις πρίν σταματήσει ἡ καρδιά του.
Νά ἐκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη ἀπ' τίς ριπές τῶν πολυβόλων γιά νά κρατᾶς σωστόν τόν προσανατολισμό σου πάντοτε παράλληλα στίς γραμμές τῶν δύο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος ἔτσι νά βαδίζεις σάν νά πιστεύεις πώς θά φτάσεις ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ νεροῦ ἐκεῖ στήν πρωϊνή τήν πράσινη σκιά ἑνός μεγάλου δέντρου.
Πρός τό παρόν, νά 'σαι πολύ προσεκτικός ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ' ἕναν μελλοθάνατο πού κουβαλᾶς στόν ὦμο.




Τάκης Σινόπουλος


Κοιτάχτε! μπῆκε στή φωτιά! εἶπε ἕνας ἀπ' τό πλῆθος.
Γυρίσαμε τά μάτια γρήγορα.
Ἦταν στ' ἀλήθεια αὐτός πού ἀπόστρεψε τό πρόσωπο, ὅταν τοῦ μιλήσαμε.
Καί τώρα καίγεται. Μά δέ φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω νά πάω ἐκεῖ. Νά τόν ἀγγίξω μέ τό χέρι μου.
Εἶμαι ἀπό τή φύση μου φτιαγμένoς νά παραξενεύομαι.
Ποιός εἶναι τοῦτος πού ἀναλίσκεται περήφανος;
Τό σῶμα του τό ἀνθρώπινο δέν τόν πονᾶ;
Ἡ χώρα ἐδῶ εἶναι σκοτεινή. Καί δύσκολη. Φοβᾶμαι.
Ξένη φωτιά μήν τήν ἀνακατεύεις, μοῦ εἶπαν.
Ὅμως ἐκεῖνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι ὅσο ἀφανίζονταν τόσο ἄστραφτε τό πρόσωπο.
Γινόταν ἥλιος.
Στήν ἐποχή μας ὅπως καί σέ περασμένες ἐποχές ἄλλοι εἶναι μέσα στή φωτιά
κι ἄλλοι χειροκροτοῦνε.

Ὁ ποιητής μοιράζεται στά δύο.