Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου ( μέ τήν κακή ἔννοια...)

Τό 1987 στό Σ.Ε.Φ., ἡ Ἐθνική μπάσκετ κατέκτησε τό Πανευρωπαϊκό Κύπελλο, κερδίζοντας πεντακάθαρα στόν τελικό τήν Ε.Σ.ΣΔ. Τό τραγούδι τοῦ Διονύση Σαββόπολου "Ἄς κρατήσουν οἱ χοροί "συνδέθηκε μέ τήν νίκη αὐτή, λόγῳ τῆς φράσης του "Ἐθνική Ἑλλάδος γειά σου". Παρομοίως συνδέθηκε καί τό τραγούδι τοῦ Νίκου Πορτοκάλογλου "Εἴμαστε πιά πρωταθλητές". Χθές, μετά τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ στόν ἀγῶνα μέ τήν Ρωσία, καί μέχρι νά γραφεῖ τραγούδι ἀντάξιό της, τό "Ἐθνική Ἐλλάδος γειά σου" καλό εἶναι νά ἐκφέρεται ὡς ἔνδειξη ἀποχαιρετισμοῦ γιά τήν ὅλη ἀντιαισθητική παρουσία, ἀντί θαυμασμοῦ καί ἐγκαρδιότητας πού ταίριαζε τό 1987.
Συνεπῶς, αὔριο τὸ βράδυ, στὸν νὸκ ἄουτ ἀγώνα τοῦ Παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ Ἑλλάδα – Ἱσπανία, ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας ὑποστηρίζει τήν Ἱσπανία.


Ὑποστηρίζουμε ὁμάδες ποὺ παίζουν καθαρὰ καὶ ἱδρώνουν τὴν φανέλα. Χαιρόμαστε ἂν αὐτὸ τὸ καταφέρνουν οἱ ἑλληνικὲς ὁμάδες ἔχοντας παράλληλα ὡραία παρουσία, καὶ γινόμαστε γιὰ λίγο εὐτυχισμένοι ἂν ἐπὶ πλέον τῆς ὡραίας ἀγωνιστικῆς, καθαρῆς παρουσίας τους, ἀνεβαίνουν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σκαλιὰ τοῦ βάθρου, καὶ πολὺ περισσότερο στὸ ψηλότερο, ὅπως ἔγινε τὸ 1987 καὶ τὸ 2004. Δὲν παραμυθιαζόμαστε ὅμως μὲ φιέστες καὶ πανηγύρια ποὺ συνοδεύουν ἀνάλογες ἐπιτυχίες, διότι οἱ φιέστες καὶ τὰ πανηγύρια στά ὁποῖα συμμετέχουν «χορηγοί», τὶς περισσότερες φορὲς, κάτι προσπαθοῦν νὰ μᾶς κρύψουν, να μᾶς ξεγελάσουν, καὶ νὰ μᾶς κάνουν νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας ἀλλοῦ…

Ἀπὸ τὸ 1987 καὶ μετὰ, οἱ Ἕλληνες τσίμπησαν τὸ δόλωμα ποὺ τοὺς ρίξανε πρὶν ἀπὸ χρόνια τὰ θλιβερὰ δημοσιογραφάκια τοῦ ἀθλητικοῦ χώρου, ἀποδεχόμενοι τὸν χαρακτηρισμὸ «ἐπίσημη ἀγαπημένη» γιὰ τὴν ἐθνικὴ ὁμάδα μπάσκετ. Στὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν ἔπιναν κρασὶ στὸ ὄνομα τῶν ἀρσιβαριστῶν καὶ τῶν ἀθλητῶν τοῦ στίβου.

Σιγὰ σιγὰ τὰ πράγματα πῆραν τὸν δρόμο τους. Τὰ μετάλλια καὶ οἱ διακρίσεις στὸν ἀθλητισμό, ἀδιακρίτως τοῦ τρόπου κατάκτησης, γίνανε, γιὰ τοὺς πολλούς, γιὰ τὴν μάζα, ἀναπλήρωση κάθε προσωπικοῦ κενοῦ, ἀποτυχίας και προσωπικῆς μιζέριας, πηγὴ ἀποπροσανατολισμοῦ, «ἐθνικῆς» συγκίνησης καὶ μεγαλείου. Τὸ παιχνίδι συντόνιζαν, μὲ ἐμπροσθοφυλακὴ τοὺς δημοσιογράφους τῶν ΜΜΕ, οἱ λίγοι «ἀνοικτόμυαλοι» ποὺ ἐκτιμοῦσαν δεόντως τὴν χρηματικὴ διάσταση τοῦ φαινομένου, κρατικοὶ παράγοντες, ὁμοσπονδίες καὶ ἑταιρεῖες. Ἡ Ὀλυμπιάδα, πού κατ’ ἐντολήν τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας ἀπό τήν μιά ὑπνώτισε καί στήν συνέχεια καταλήστευσε ἕναν ὁλόκληρο λαό, ἡ Ὀλυμπιάδα ὄργιο τῆς διαπλοκῆς κράτους καὶ ἰδιωτικῶν συμφερόντων, βοήθησε οὐκ ὀλίγον.

Χθὲς παρακολουθώντας τὸν ἀγώνα μπάσκετ Ρωσία- Ἑλλάδα, στὴν Ἄγκυρα, γίναμε θεατὲς μίας μεγάλης ξεφτίλας τῆς «ἐπίσημης ἀγαπημένης». Ξεφτίλα ὄχι ἐπειδὴ ἔχασε, ἀλλὰ γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἔχασε. Τά περί κακιᾶς στιγμῆς, ἤ συντήρησης δυνάμεων δέν ἔχουν σχέση μέ τό συγκεκριμένο παιχνίδι. Στοιχειώδη ἐνασχόληση μὲ τὸ ἄθλημα νὰ ἔχει κάποιος, 2 μὲ 3 παιχνίδια μπάσκετ νὰ ἔχει δεῖ, ἔβλεπε νά βγάζει μάτι ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ὁμάδα ἔκατσε καὶ ἔχασε γιὰ νὰ διαλέξει, στὶς ἑπόμενες φάσεις, ἀντίπαλο. Καὶ λίγα μᾶς ἔσουρε μετὰ τὴν λήξη τοῦ ἀγώνα, ὁ ἀμερικάνος προπονητὴς τῆς Ρωσίας, ὁ Μπλάτ , ὁ ὁποῖος ἀργότερα φερόμενος δημοσιοσχεσίτικα προσπάθησε να τά μαζέψει . Οἱ ξεφτιλισμένοι δημοσιογράφοι ποὺ πάντα διεγείρονται ἀπὸ «ἐθνικὴ» συγκίνηση στὶς «ἐπιτυχίες» τοῦ ἑλληνικοῦ στίβου, ἄρσης βαρῶν, καὶ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κομπίνα καὶ ντόπα, μέσα στὴν ἀνησυχία καὶ τὸ ἄγχος τους νὰ καπελώσουν τὸν κάθε ὑποψιασμένο τηλεθεατή, λοιδωροῦσαν καὶ χλεύαζαν τὸν Μπλὰτ στὴν βραδυνή τηλεοπτικὴ ἀνασκόπηση. Πότε μασώντας τὰ λόγια τους, πότε χαζολογώντας, καὶ τί δὲν ἔλεγαν οἱ ἀπεσταλμένοι στὴν Ἄγκυρα: « Πρώτη φορὰ βλέπω προπονητὴ ποὺ κερδίζει νὰ διαμαρτύρεται» ἐξυπνάκιζε ἕνας ἀνταποκριτὴς τῆς ΕΤ1. Μὲ τὴν ἥττα της, λέει ὁ ξεκούρδιστος μπαγλαμὰς-δημοσιογράφος, δὲν διάλεξε ἡ Ἑλλάδα ἀντίπαλο στὴν ἑπόμενη φάση, ἀλλὰ τὸν ἀντίπαλό μας, τὴν Ἱσπανία, τὸν καθόρισε ἡ Γαλλία ποὺ ἔχασε ἀπὸ τὴν Νέα Ζηλανδία. Καὶ συνέχιζε ὁ ἀνύπαρκτος: « Δὲν τοῦ ἀρέσει τοῦ Μπλάτ, πού θὰ παίξει μὲ τὴν Νέα Ζηλανδία;». Μόνο στὸ τέλος, ὁ φωστήρας τῆς ἐνημέρωσης, παρουσίασε ἀχνά, σὰν ὑπόθεση ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν, τὸ πραγματικὸ κίνητρο τῆς ἑλληνικῆς ὁμοσπονδίας, τοῦ Καζλάουσκας καὶ τῶν Ἑλλήνων παικτῶν, λέγοντας: «ΑΝ, βάζουμε ἕνα μεγάλο ΑΝ, ἤθελε ἡ Ἑλλάδα νὰ διαλέξει ἀντίπαλο, θὰ διάλεγε στὴν ἑπόμενη φάση τῶν 8, καὶ ὄχι στὸ παιχνίδι τῶν 16 μὲ τὴν Ἱσπανία». Μὰ περὶ αὐτοῦ πρόκειται βρὲ ἄχρηστε παπαγάλε. Ἡ Ἑλλάδα χάνοντας, δέν ἀσχολήθηκε μέ τήν φάση τῶν 16, διάλεξε γιὰ τὴν φάση τῶν 8 νὰ ἀποφύγη τὶς ΗΠΑ. Γιατί βρὲ ξεφτιλισμένα, διεφθαρμένα τσιράκια ποὺ διαβρώνετε συνειδήσεις, ἀπὸ τὴν μία «ἀναρωτιέστε» ἂν ἔγινε ἐπιλογὴ ἀντιπάλου στὴν φάση τῶν 16 καὶ ἐπιχειρηματολογεῖτε ὅτι δὲν ἔγινε κρίνοντας ἀπὸ τὸ μὴ ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα τῆς Γαλλίας, καὶ τὸ ζουμί, ποὺ εἶναι ἡ ἐπιλογὴ στὴν φάση τῶν 8, τὸ παρουσιάζετε σὰν ἁπλὴ ὑπόθεση, ἡ ὁποία ὅμως ἐκ τῶν πραγμάτων ( καὶ αὐτὸ τὸ καταπίνετε), ἐπιβεβαιώνεται. Καὶ ἐπιβεβαιώνεται, γιατί μόνο χάνοντας ἀπὸ τὴν Ρωσία θὰ ἀπέφευγε τὶς ΗΠΑ ἡ Ἑλλάδα μέχρι τὸν τελικό.

Ἡ ὁμοσπονδία καλαθοσφαίρισης καί ὁ ἀνεκδιήγητος ( καί ἀνεπαρκής τεχνικά, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ καί ἀπό ἄλλες ὁμάδες πού δούλεψε) κ. Καζλάουσκας ἔπεσαν πολύ χαμηλά. Διαβάστε δηλώσεις τους πού δείχνουν τό θράσος τοῦ ἐνόχου, για να δεῖτε για πόσο καθυστερημένους μᾶς περνᾶνε. Τούς εὔχομαι νὰ μὴν περάσουν τοὺς 16. Συνεχίζοντας τὸ ἔργο ἄλλων ὁμοσπονδιῶν καὶ προπονητῶν, ἔσυραν μαζί τους στὸν πάτο τοὺς παῖκτες μας, στὸ ἀπόλυτο τίποτα, νὰ κάνουν παρέα στοὺς ντοπαρισμένους τοῦ στίβου, στὴν ἀκοντίστρια-κουβαρίστρα, στὸν Πατουλίδη, στὸ σεμνὸ ἐλάφι τῆς Μυτιλήνης, στὴν βλογιοκομένη τσαμπουκαλεμένη κατοστάρα, στὴν ἀθλήτρια-«δημοσιογράφο» μὲ γνώσεις γενετικῆς, καὶ τοὺς «λεβέντες» τῆς ἄρσης βαρῶν.

Ποῦ νὰ τὰ καταλάβει αὐτὰ ὁ κύριος Καζλάουσκας καὶ ἡ ἡγεσία τῆς ὁμοσπονδίας καλαθοσφαίρισης, ἡ ὁποία τὸν ἐπέλεξε. Λίγοι συμμετέχουν ἀσυνείδητα ( κυρίως οἱ παῖκτες, χωρὶς αὐτὸ νὰ τοὺς ἁπαλλάσει) , οἱ δὲ περισσότεροι συνειδητὰ ( ὁμοσπονδίες, παράγοντες, ἑταιρεῖες, προπονητές), ὅλοι ὅμως παίζουν διεθνῶς τὸ ἴδιο παιχνίδι. Μετάλλια, διακρίσεις, ἄντε νὰ μαζέψουμε καὶ «χορηγούς». Καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερικὴ τὰ ἴδια γίνονται. Θὰ τολμήσει νά μᾶς πεῖ κανεὶς τίποτε; Σιγὰ μὴν μείνουμε ἐμεῖς στὸν δρόμο τῆς ὑπανάπτυξης. Σιγὰ μὴν δώσουμε καὶ βῆμα στὴν ἀντίθετη ἄποψη. Καὶ ἂν δώσουμε βῆμα, ἂν τὸ κάνουμε, θὰ εἶναι γιὰ νὰ δείξουμε πόσο σπουδαῖο πράγμα εἶναι ἡ «δημοκρατία» ( φροντίζοντας αὐτὴ τὴν ἀντίθετη ἄποψη νὰ τὴν ὑποβιβάσουμε παντοιοτρόπως, χαρακτηρίζοντας τὴν ὡς ἰδιότροπη, γραφική, ρομαντικὴ στὴν καλύτερη περίπτωση, μεσαιωνική, ἀναχρονιστική, ἄντε καὶ ἀντεθνικῶς δρώσα). Τὸ πᾶν εἶναι νὰ χρυσώσουμε «δημοκρατικὰ» τὸ χάπι στοὺς χαχόλους τοῦ λαοῦ. Πρέπει νὰ μὴν ἀθλοῦνται ἀλλὰ σὰν ὀπαδοὶ νὰ ὑποστηρίζουν ἀθλητὲς καὶ ὁμάδες, νὰ ζητᾶνε μετάλλια, ἐπιδόσεις καὶ ρεκόρ, νὰ «βλέπουν» ἀθλητικὲς διοργανώσεις μόνο μὲ τὶς δικές μας περιγραφὲς καὶ ἀναλύσεις, νὰ «ἀκοῦνε» γιὰ «εὖ ἀγωνίζεσθαι» καὶ νὰ τὸ καταπίνουν ἀμάσητο, ἐν μέσῳ μιᾶς πραγματικότητας πού χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ προηγούμενα, ἀποφθέγματα, ὀπαδούς, ἀθλητές, ὁμάδες, γιὰ τὸ χρῆμα καὶ τὴν κυκλοφορία του. ( Ἐδῶ διαβαίνουν καί θερίζουν, χιλιάδες ἅρματα δρεπανηφόρα -ἀπό ποίημα τοῦ Γιώργου Σεφέρη)

Τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ ἑξῆς. Ὅτι αὐτὸ τὸ διεφθαρμένο σύστημα, μὲ τοὺς δημοσιογράφους-ὑπαλλήλους του, κάνει σὰν τὰ μοῦτρα του καὶ συνενόχό του ἕναν ὁλόκληρο λαό, ἀμβλύνει τὴν ἀξιολογικὴ καὶ ἠθική του κρίση, «προσφέροντάς» του νὰ «καταναλώνει» κάλπικες διακρίσεις καὶ μετάλλια ἀμφιβόλου ποιότητας. Ὁ καθένας ἐθίζεται νὰ συμπεριφέρεται ὡς μέλος ἀγέλης. Σὲ τέτοιους λαούς, πού ὡς ἀναμένεται οὔτε τὸ σύστημα τοὺς σέβεται, ἀλλὰ κυρίως γιατί αὐτοὶ οἱ ἴδιοι λαοὶ δὲν ἔχουν αὐτοσεβασμό, φυσικὸ εἶναι οἱ τρόϊκες καὶ τὰ ΔΝΤ νὰ ἁλωνίζουν.
Ἕνας Παναγιώτης Γιαννάκης ποτὲ δὲν θὰ ὁδηγοῦσε τὴν ἐθνικὴ ὁμάδα σὲ τέτοιο ρεζιλίκι. Τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία στην προηγούμενη διοργάνωση, στὸ παγκόσμιο πρωτάθλημα τῆς Ἰαπωνίας. Οὔτε ποὺ τὸ σκέφτηκε. Ἔπαιξε στὸν ἡμιτελικὸ μὲ τὶς ΗΠΑ, καὶ τὶς κέρδισε, μὲ ὅλες τὶς πιθανότητες ἐναντίον του. Ἐν προκειμένῳ, ὅμως, σημασία δὲν εἶχε τὸ ἀποτέλεσμα. Σημασία ἔχει ὅτι τοῦ Γιαννάκη δὲν τοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ νὰ κάτσει νὰ χάσει καὶ νὰ διαλέξει ἀντίπαλο. Κι ἂν τοῦ μπῆκε τέτοια σκέψη, τὴν ἔδιωξε ἀμέσως μέ ἀποτροπιασμό.

Στὴν ἀπευκταία πλέον περίπτωση ποὺ ἡ Ἐθνικὴ Ὁμάδα μπάσκετ κατακτήσει μετάλλιο, θὰ ἤθελα νὰ μὴν ὑπάρξει οὔτε ἕνα συγχαρητήριο τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη πολιτικὴ ἡγεσία. Ὄνειρα θερινῆς νυκτός. Τὸ δικό μου πάντως χειροκρότημα δὲν θὰ τόχει.

Τοὺς παῖκτες μας, πού ἀκόμα σὰν νέοι εἶναι σχετικὰ ἄφθαρτοι καὶ τοὺς ἀγαπᾶμε, ἂς τοὺς κριτικάρουμε με αὐστηρότητα, βοηθώντας τους νὰ ἐξιλεωθοῦν. Φυσικά ἄν ἡ πορεία πού διάλεξαν τούς ἱκανοποιεῖ, δικαίωμά τους, ἀλλά για μᾶς εἶναι ξοφλημένοι. Τὸ Σάββατο τὸ βράδυ στὸν νὸκ ἄουτ ἀγώνα τοῦ Παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ Ἑλλάδα – Ἱσπανία, ὅποιος νοιάζεται γιά τίς ἑπόμενες γενιές ἀθλητῶν, ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας ( καὶ ἂς μὴν φοράει ἐθνόσημο), ὑποστηρίζει Ἱσπανία. Ἂν περάσουν τὴν Ἱσπανία θὰ παίξουν μᾶλλον μὲ Σερβία, ὁπότε ὑποστηρίζουμε Σερβία. Ἂν περάσουν τὴν Σερβία, στὸν ἡμιτελικὸ μᾶλλον θὰ παίξουν μὲ Τουρκία, ὁπότε ὑποστηρίζουμε Τουρκία. Καὶ ἂν παρ’ ἐλπίδα περάσουν στὸν τελικὸ μὲ τὶς ΗΠΑ, ἐ ἀναγκαστικὰ μεταξὺ ἀφέντη ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δούλου ποὺ φέρεται δουλοπρεπῶς, κουτοπόνηρα καὶ μαϊμουδίζει τὸν ἀφέντη, δὲν ὑποστηρίζουμε τὴν μαϊμού.

Μετάλλια, διακρίσεις καὶ ρεκὸρ ὅταν εἶναι τὸ δόλωμα γιὰ ἔμπρακτη καί ἐνεργή συμμετοχὴ, σέ στάση πού ὡραιοποιεῖ ἕνα κύκλωμα σάπιο, ἀφήνοντας τὴν ἀξιοπρέπεια στὴν μπάντα, δὲν μᾶς ἀφοροῦσαν καὶ δὲν μᾶς ἀφοροῦν. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ σήμερα τὸ βράδυ ὑποστηρίζουμε τὴν ἐθνικὴ ποδοσφαίρου ἀπέναντι στὴν Γεωργία. Μπορεῖ οἱ ποδοσφαιριστές μας νὰ εἶναι λίγο ἄμπαλοι καὶ ἀτσούμπαλοι, τόσο ξέρουν τόσο παίζουν οἱ ἄνθρωποι, τὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἀκόμα μποροῦν, δέν ξέρω γιά πόσο, νὰ μᾶς κοιτᾶν στὰ μάτια.