Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Ἀθόρυβο καί ἐνεργητικό ἀντάρτικο.

θάνατος τοῦ δικομματισμοῦ - ἐν εἴδει παραπλανητικοῦ τρύκ - διαφημίζεται ἐντατικά στίς μέρες μας. Τό ἴδιο καί τό ὑπάρχον "πολιτικό" σύστημα, μιά μπανανόφλουδα πού ἡ χρήση της ἀποδεικνύεται πλέον ἀναποτελεσματική.  Ἐκ τῶν πραγμάτων, μετά τά μύρια ὅσα δεινά πού ἐπροκάλεσε, ἀποσύρεται πλέον. Οἱ ἱστορικές αἰτίες πού τό δημιούργησαν, καλά κρυμμένες, ἐξακολουθοῦν καί παραμένουν ἀνενόχλητες γιά νά παίξουν τήν τελευταῖα πράξη τοῦ "δράματος".

Ἕνας λαός πού βρίσκεται κάτω ἀπό καθεστώς συστηματικῆς ψυχικῆς καί πνευματικῆς ἐξουθένωσης εὔκολα πατᾶ τίς νέες μπανανόφλουδες, πού σερβίρονται παρασκηνιακά ἀπό τούς ἰδιους μπανανοπαραγωγούς σέ ἀντικατάσταση τῆς ἤδη σάπιας καί ξοφλημένης. Ὁ δικομματισμός πέθανε, ζήτω ὁ δικομματισμός...

Κάποιοι ἀποχωροῦν κλείνοντας πίσω τους τήν πόρτα, ἄλλοι ἀλλάζουν μεταξύ τους κουστούμια , οἱ μέν μετά τήν σχετική κωλοτούμπα παίρνουν τήν ἄγουσα παραχωρῶντας καί τήν τεχνογνωσία τῆς κυβίσθησης, οἱ δέ προβάρουν στό φατσοβιβλίο ( facebook) καί στόν καθρέφτη ἤδη φορεμένα ἤ φρεσκοραμμένα ροῦχα, ἀπό τό ἴδιο ὅμως βεστιάριο, μέ τόν «Ὕμνο εἰς τήν Ἐλευθερία» ὑπό μάλης -ὁ Σολωμός θά τράβαγε τά μαλλιά του - καί στήν κωλότσεπη,  –εἰς ἔνδειξιν πλουραλισμοῦ καί εὐελίξίας- τά τσιτάτα περί "εὐρωπαϊκοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ",  "δημοκρατίας" καί "ἐλεύθερης ἀγορᾶς"… Στήν χώρα ἱπποποτάμων πού ζοῦμε μπορεῖς να δηλώνεις τά πάντα καί νά γίνεσαι πιστευτός… Ἰδίως ἄν σέ συνοδεύουν οἱ κραυγές τοῦ ἐλεγχόμενου πλήθους καί οἱ φανφάρες τῶν ΜΜΕ…


Το τραγούδι τοῦ τρελλοῦ ( Κώστας Βάρναλης, Νῖκος Μαμαγκάκης, Μαρία Δημητριάδη
Ὑπάρχουν καί αὐτοί πού ἐπιμένουν στό τριμμένο, καί μπαλωμένο παντελόνι. Οἱ "ἀγκυλωμένοι" καί ἰδεολογικά "ἀπολιθωμένοι". Κάτι θά ξέρουν γιά νά τούς ἀποκαλοῦν ἔτσι ὅσοι θεωροῦν σάν πρόοδο καί ἄνθιση τῆς ἐπιχειρηματικότητας τό ἄνοιγμα sex shops  στό Νεπάλ. Θά βρίσκομαι στήν τσίτα, μαζί τους ὅμως, γιατί ξέρω τουλάχιστον ὅτι τό ροῦχο πού φορᾶνε τό τιμᾶνε…Σάν μιά ἐπίμονη ἀνεξαρτησία χρεωκοπημένη, κυκλωμένη ἀπὸ βουνά. Ἕνα γερό ξεσκόνισμα χρειάζεται – νά συνδυασθῇ δηλαδή ἡ μόρφωση μέ τήν αὐτοσυντήρηση - καί εἶναι ἐντάξει. Στό κάτω κάτω καλύτερα λίγη σκόνη παραπάνω, παρά νά φορᾶς ἐναλλάξ τό μέσα ἔξω…

Σέ κάποιο φόρουμ, μετά καί τήν αὐτοκτονία τοῦ συνανθρώπου μας στό Σύνταγμα ἐγράφη πώς « …ἡ εὐθύνη εἶναι πλέον δική μας…». Νομίζω πώς κατανοῶ καί συμφωνῶ μέ τό πνεῦμα τοῦ γράφοντος, ἀλλά διαφωνῶ στήν βαθύτερη οὐσία τῆς φράσης. Ἡ εὐθύνη πάντα ἦταν δική μας, ὅπως καί ἡ ἐκχώρηση, ἡ ἐγκατάλειψη ἤ ἡ διαχείρισή της. Δέν ὑπάρχουν προδότες, ὑπάρχει μόνο ἀνάλειψη ἤ ἐγκατάλειψη εὐθύνης.  Εἴτε σέ προεκλογική περίοδο εἴτε ὄχι, αὐτό βαραίνει τό ἴδιο...Ὅπως καί νά ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τήν εὐθύνη του, κάτι πού εἶναι αὐστηρά προσωπικό.

Τό παρακάτω ποίημα τῆς Σύλβιας Πλάθ, σάν συνέχεια προηγούμενων σκέψεων τοῦ φίλου καί συνεργάτη  Ἱπτάμενου Δαίμονα , καί σάν μιά μορφή ἄμυνας στό θολό περιβάλλον πού διαμορφώνεται. Ἐνάντια στόν θορυβώδη ἀποπροσανατολισμό μεταξύ συνθημάτων ὅπως  "ἐθνικῆς κυριαρχίας", "δημοσιονομικῆς καί τραπεζικῆς ἐξυγίανσης" καί "διαρθρωτικῶν ἀλλαγῶν", πού ἐκστομιζόμενα καῖνε τό περιεχόμενό τους, ἄς ἐπιστρατεύσουμε λόγια δικά μας, ἰδέες δικές μας καί ὄχι δανικές, βγάζοντάς τες πρός τά ἔξω. Σκοπός δέν εἶναι νά πείσουμε τόν ἄλλον γιά τίς ἰδέες μας, οὔτε νά κολλήσουμε τήν ὅποια ρετσινιά, ἀλλά νά τόν κάνουμε νά προβληματιστεῖ γιά αὐτές. Ἡ κατανόηση καί ὁ συνδυασμός συνεπῶς τῆς λογικῆς καί τοῦ  συναισθήματος τοῦ κατ' ὄνομα "ἀντιπάλου", εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά τόν ὁδηγήσουμε στόν ἀνάλογο προβληματισμό. Χωρίς τόν ὁποῖο μακροπρόθεσμη νίκη δέν ὑφίσταται, οὔτε ἐπιτυγχάνεται μέ κραυγές καί φανφάρες… Τήν τάση γιά ἀκατάσχετη φλυαρία γνωρίζουν νά ἐκμεταλλεύονται καλύτερα ἀπό ὅλους οἱ "προστάτες", γι' αὐτό καί φροντίζουν νά τήν ὑποδαυλίζουν ἐδῶ καί 200 χρόνια τώρα...

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΟ – Σύλβια Πλάθ

( μετάφραση: Κατερίνα καί Ἑλένη Ηλιοπούλου)

Χαρὰ στὸ κουράγιο τοῦ σφαλισμένου στόματος,
παρὰ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πυροβολικοῦ!
Ἡ γραμμὴ του ρόδινη καὶ ἥσυχη σὰν σκουλήκι ποὺ λουφάζει.

Ὑπάρχουν μαῦροι δίσκοι ἀπὸ πίσω, οἱ δίσκοι τῆς ὀργῆς,
καὶ ἡ ὀργὴ ἑνὸς οὐρανοῦ, τὸ διαγραμμισμένο μυαλό του.

Οἱ δίσκοι περιστρέφονται, ζητᾶνε νὰ ἀκουστοῦν,
φορτωμένοι καθὼς εἶναι, μὲ ἐκθέσεις νοθείας.
Νοθεῖες, καταχρήσεις, λιποταξίες καὶ παραχαράξεις.
Ἡ βελόνα ταξιδεύει στὴν χαραγή της,
ἀσημένιο θηρίο, ἀνάμεσα σὲ δυὸ σκοτεινὲς χαράδρες,
ἕνας σπουδαῖος χειρουργός, τώρα κτυπάει τατουάζ.

Χαράζει ξανὰ καὶ ξανά τὶς ἴδιες κυανὲς θλίψεις,
τὰ φίδια, τὰ μωρά, τὰ βυζιὰ τῶν γοργόνων,
τὰ δίποδα ὀνειρικὰ κορίτσια.

Ὁ χειρουργὸς εἶναι ἤρεμος, δὲν μιλάει.
Ἔχει ἀντικρύσει τόσους θανάτους, τὰ χέρια του γέμισαν θανατικό.

Κι ἔτσι οἱ δίσκοι τοῦ μυαλοῦ περιστρέφονται, σὰν στόμιο κανονιοῦ.
Κι ὕστερα ὑπάρχει κι αὐτὸ τὸ ἀρχαῖο κλαδευτήρι, ἡ γλῶσσα.
Ἀκούραστη, βιολετιά. Μήπως πρέπει νὰ κοπεῖ;
Ἔχει ἐννιὰ οὐρές, εἶναι ἐπικίνδυνη.
Καὶ ὁ θόρυβος ποὺ ἀποσπᾶ ἀπὸ τὸν ἀέρα, ὅταν ἀρχίσει!

Ὄχι, ἡ γλῶσσα ἐπίσης ἔχει μπεῖ στὴν ἄκρη.
Κρεμάστηκε στὴ βιβλιοθήκη μαζὶ μὲ τὶς γκραβοῦρες τοῦ Ραγκούν
καὶ τ’ ἀλεπουδίσια κεφάλια, τὰ κεφάλια τῶν ἐνυδρίδων καὶ τῶν ψόφιων λαγῶν.
Εἶναι ἕνα θαυμάσιο ἀντικείμενο- πόσα πράγματα δὲν ξέσκισε στὸν καιρό της.

Καὶ τί θὰ γίνει μὲ τὰ μάτια, τὰ μάτια, τὰ μάτια;
Οἱ καθρέφτες μποροῦν νὰ σκοτώνουν καὶ νὰ μιλοῦν, εἶναι φρικτὰ δωμάτια
ὅπου ἐκτυλίσσεται ἕνα μαρτύριο, κι ἐσὺ μπορεῖς μόνο νὰ κοιτάζεις.
Τὸ πρόσωπο ποὺ ἔζησε μὲς στὸν καθρέφτη εἶναι τὸ πρόσωπο ἑνὸς νεκροῦ.

Μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ τὰ μάτια – μπορεῖ νὰ εἶναι λευκὰ καὶ ντροπαλά, 
ἀλλὰ δὲν εἶναι περιστέρια γιὰ δόλωμα.
Οἱ θανατηφόρες ἀκτίνες τους διπλωμένες σὰν σημαῖες μιᾶς χώρας ποὺ ἔχει ξεχαστεῖ,

μιά ἐπίμονη ἀνεξαρτησία χρεωκοπημένη, κυκλωμένη ἀπὸ βουνά.

5 σχόλια:

  1. 40 φορές να το γράψεις με 40 διαφορετικούς τρόπους, δυστυχώς δεν πρόκειται να πάρει κανείς χαμπάρι (τσίμπα λίγη απ’τη μιζέρια μου κι εσύ)

    Ο κατακερματισμός του (α)πολιτικού σκηνικού καλείται να συντηρήσει το χρεωκοπημένο σύστημα. Πριν, για να δείχνουν πειστικοί, εφάρμοζαν το “όλοι μαζί”. Τώρα, για τον ίδιο λόγο, διατηρούν αποστάσεις - όλοι με όλους. Προσπαθούν να πείσουν ότι είναι διαφορετικοί. Όλοι με όλους. Όμως, όπως και να το διαμερίσεις, το σύνολο παραμένει, δυστυχώς, το ίδιο.

    Δεν έχω όρεξη να ψάχνω για τις σωστές αναλογίες ούτε για όμορφες διατυπώσεις. Το μόνο που θέλω να βρω είναι μια λύση - και δεν μπορώ. Ας μην είναι καν κομψή - δεν χρειάζεται. Η λύση σε συλλογικό επίπεδο είναι η συνεργασία, με το προφανές μειονέκτημα ότι σε ατομικό επίπεδο απαιτεί κάποια παιδεία. Τι συνεργασία μπορεί να προκύψει σε ένα σύνολο ετερόκλητο, που του λείπουν και οι πιο βασικές αρχές; Σε ένα σύνολο όπου το ερώτημα “δημοκρατία ή 6η δόση;” αντί να φαντάζει γελοίο, φαντάζει περιττό;

    Δεν πρόσεξα στο κείμενο του φίλου το σημείο που επισήμανες. Και να το πρόσεχα, θα το αντιμετώπιζα σαν συνθηματολογία μεν, με επιείκεια δε, καθώς θα θεωρούσα πως στόχο έχει να παρακινήσει. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να το σχολιάσω γιατί. Φυσικά καθώς το κοιταζα, τώρα που το αναπαρήγαγες, το “διόρθωσα” διαβάζοντας και γέλασα βλέποντας ακριβώς το ίδιο στην επόμενη γραμμή. Αστείο πράγμα, έκανε μπαμ. Έτσι όπως το είχες επισημάνει όλοι το ίδιο θα έλεγαν! Για εμένα το θέμα της ευθύνης είναι δεδομένο. Η ευθύνη εκτείνεται πέρα από την ιστορία (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια χρονική περίοδος), μέσα σε όλο τον ενσυνείδητο βίο του οποίου όλοι είμαστε μέρος. Για εμένα δεν είναι “η ζωή μου, η ζωή σου, η ζωή του” . Όλοι είμαστε ένα κομμάτι της ζωής και όλοι φέρουμε μέρος της ευθύνης. Απλώς χρειάζεται παιδεία ή έστω κάποια εμπειρία για να το συνειδητοποιήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γειά σου bill

    Τήν φράση "Δέν ὑπάρχουν προδότες, ὑπάρχει μόνο ἀνάλειψη ἤ ἐγκατάλειψη εὐθύνης." ἔψαχνες στό κείμενο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη; Ὄχι ἀναφερόμουν στόν τίτλο τοῦ θέματός του, ἡ ἔνστασή μου ἦταν γιά τήν λέξη πλέον ... αὐτή μου τήν διαφωνία προσπάθησα νά τονίσω μέ τό πάντα

    Ξέρεις μπορεῖ τήν 41η φορά κάποιος νά πάρει χαμπάρι, ἀλλά καί νά μήν συμβεῖ αὐτό καταλαβαίνεις ὅτι κυρίως γράφω γιά ἕναν σημαντικότερο προσωπικό λόγο, κατά κάποιο τρόπο εἶμαι ὁ στόχος τῶν κειμένων μου, προσπαθῶντας νά τά συνειδητοποιήσω καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εεεεεε, μμμμμμμ, ναιαιαιαιαι, ειναι ο ... τιτλος του κειμενου.....
    Τωρα μενει να αποφασισω πώς θα ξεφτιλιστω λιγοτερο.
    Αν προσποιηθω οτι δεν καταλαβα τι εννοουσες ή αν παραδεχτω οτι δεν προσεξα πως ήταν και ο τιτλος του κειμενου του Αρχιμανδριτη αλλα το εντοπισα μονο στην τελευταια παραγραφο; Ή μηπως οτι δεν μπορω να αποφασισω; (ουτε αυτο ειναι καλο...)
    http://intownstudio.files.wordpress.com/2009/12/peter-sellers-photograph-c12146394.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "κυρίως γράφω γιά ἕναν σημαντικότερο προσωπικό λόγο, κατά κάποιο τρόπο εἶμαι ὁ στόχος τῶν κειμένων μου, προσπαθῶντας νά τά συνειδητοποιήσω καλύτερα..."
    "http://www.youtube.com/watch?v=kUUzz4zrPOI&feature"
    "πώς θα ξεφτιλιστω λιγοτερο": Αν η "Αρετή και Τόλμη" παρείχαν σημάνσεις φατσοβιβλίου ( facebook) θα δήλωνα "Μου αρέσει" στον προσωπικό λόγο που εμπιστεύεται ο συντάκτης στους αναγνώστες, στο μουσικό σχόλιο Χειμερινών Κολυμβητών - Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
    Αν μου επιτρέπετε τον συνειρμό "sodade" στην μνήμη της πρόσφατα εκλιπούσας καλλιτέχνιδας με την σύμπραξη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη: http://www.youtube.com/watch?v=7Q6PBKkDrvY&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή