Κώστας Σημίτης ὡς ὁ μέγιστος τῶν λαϊκιστῶν

Ἡ ἀρνητική κριτική κατά τῶν λεγομένων «εὐρωπαϊκῶν» ἀξιῶν, τό ἐνδεχόμενο ἀποχώρησης ἀπό τήν ἴδια τήν ΕΕ, ἡ συζήτηση καί μόνον γιά καθιέρωση ἐθνικοῦ νομίσματος,  ὅλα αὐτά εἶναι ἐπαρκεῖς λόγοι, ἄν κρίνουμε ἀπό τόν πρόσφατο ἀντιπολιτευτικό λόγο τοῦ κ. Μητσοτάκη, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν ὀρυμαγδό ἁπάντων τῶν τηλεοπτικῶν δελτίων, κυβερνητικῶν καί μή, γιά νά χαρακτηρισθεῖ ὁ προβληματιζόμενος πολίτης,  πόσῳ  μᾶλλον ὁ φανατικός ὑποστηρικτής τέτοιων θέσεων, ὡς λαϊκιστής. Ἀνάλογη ἰσοπέδωση ἰσχύει – μέ τίς εὐλογίες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀρχῶν  - γιά ὅσους  στέκονται κριτικά ἕως ἀρνητικά ἀπέναντι στήν προπαγάνδα τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Δηλαδή ἀρκεῖ νά ἐκφρασθεῖ  μιά ἀντίθετη πρός τό κρατοῦν σύστημα ἄποψη ὥστε νά ἀπαξιωθεῖ στό ἄψε σβῆσε καί  πρός δόξαν τῆς δημοκρατίας, χαρακτηριζόμενη μέ περισσή εὐκολία ὡς λαϊκιστική. Πρόκειται ὅμως ὄντως περί τοῦ λαϊκισμοῦ ὡς ἐχθροῦ τῆς δημοκρατίας;

Γιά τόν Ἐπαναστάτη Φιντέλ Κάστρο...

Ποίηση Φ.Γ.Λόρκα-Ἀπόδοση Ν.Γκάτσος-Μουσική Σ.Ξαρχᾶκος

 Δέν εἶχεν ἄρχοντα ἡ Σεβίλλια
Μπροστά του γιά νά παραβγεῖ
Οὔτε σπαθί σάν τό σπαθί του
Οὔτε καρδιά νά'ν' τόσο ἀληθινή
Σάν ποταμός ἀπό λιοντάρια
Ἡ ξακουσμένη του ἀντρειοσύνη
Καί σάν σέ πέτρα σκαλισμένη
Ἡ στοχασιά του ἡ μετρημένη
Φῶς χρυσαφένιο εἶχε μιᾶς Ρώμης
Ἀνδαλουσιάνικης στό μάτι
Καί τό χαμόγελό του νάρδος
Ἀπό σπιρτάδα κι ἀπ' ἁλάτι
Τί ταυρομάχος στήν ἀρένα!
Τί βράχος πάνω στά βουνά!
Τί ἁπαλός μέ τ'ἄγρια στάχυα!

Τενεκέδες...

Τενεκές ἄδειος ἐναντίον τενεκέ γεμάτου σκατά

Στήν πρό τετραετίας ἀνάρτηση τοῦ ἱστολογίου μέ τίτλο Ὁ Ὀσάμα μπίν Λάντεν εἶναι νεκρός ἡ Τζένεραλ Μότορς ζωντανή ( ἐδῶ ), πάλι παραμονές τῶν ἀμερικανικῶν ἐκλογῶν,μεταξύ ἄλλων ἔγραφα:

«…Ὁ Μπρεζίνσκυ στό βιβλίο του Ἡ  μεγάλη Σκακιέρα περιγράφει τήν κεντρική ἰδέα τῆς διαχρονικά ἴδιας καί ἀπαράλλαχτης ἀμερικάνικης ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ὄχι μόνον στήν περιοχή τῆς Εὐρασίας ἀλλά παγκοσμίως.  Στήν πολιτική αὐτή πρόσωπα ὅπως Νοριέγκα, Μιλόσεβιτς, μπίν Λάντεν, Σαντάμ Χουσεΐν χρησιμοποιοῦνται εἴτε ὡς συνεργάτες, εἴτε ὡς μαῦρα πρόβατα ἐπί σφαγῇ. Ὅλα ὅσα διαδραματίσθηκαν τά τελευταῖα 20 χρόνια στίς χῶρες τῆς κεντρικῆς Ἀσίας ἔγιναν γιά τά πετρέλαια τῆς Κασπίας, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἕνα ἰσχυρό χαρτί γιά τόν ἔλεγχο τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Ἡ κατοχή αὐτῶν τῶν ἀποθεμάτων προϋποθέτει τήν ἐπιβολή «φιλικῶν» κυβερνήσεων. Παράλληλη ἐπιδίωξη ἡ ὅσο γίνεται μειωμένη ἐπιρροή τῶν συνοριακῶν χωρῶν Ρωσίας, Ἰράν, Τουρκίας καί Κίνας. Συνεπῶς οἱ ΗΠΑ δέν μποροῦν νά ἀπουσιάζουν ἀπό τόν χῶρο, ἴσα ἴσα ὀφείλουν νά ἔχουν ἐνεργή παρουσία. Ὅταν ἡ διακριτικότητα δέν εἶναι ἐφικτή μποροῦμε κάλλιστα νά καταφύγουμε σέ ἀνθρωπιστικούς βομβαρδισμούς. Αὐτή ἡ ἡγεμονία τῶν ΗΠΑ χρειάζεται μία ἔντονα στρατιωτικοποιημένη ἐξωτερική πολιτική, μέ μία παράλληλη καί κατασκευασμένη συναίνεση, μέσω προπαγάνδας καί στημένων δημοσκοπήσεων, στό ἐσωτερικό της χώρας. Παλιά μου τέχνη κόσκινο…»

Ἄχ παντέρμο ΚΚΕ !!!

Στό θέμα τῆς διαπλοκῆς ἔχουμε μιά εὐαισθησία,  ὄχι γιά λόγους ἠθικῆς ἤ εὐνομίας, ὅπως εἶναι πολύ φυσικό να πιστεύει κάποιος. Γνώμη μας εἶναι ὅτι ἡ εὐνομία και ἡ κοινωνική δικαιοσύνη δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τήν διαπλοκή γιά τήν ὁποία μᾶς πῆραν τά αὐτιά τίς τελευταῖες μέρες. Αὐτήν δηλαδή πού σύμπασα ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία, μνημονιακὴ καὶ ἀντιμνημονιακή, ἀποφασιστικά ἐσχάτως, ὅπως καί μέ περίεργη ἀνακούφιση, ἀναγνωρίζει ὡς πηγὴ ὅλων τῶν δεινῶν της, ἀλλά ὅλως περιέργως (;) τήν ἀποδέχεται καί συζεῖ ἁρμονικά μαζύ της. Ὑπάρχει ὅμως μία διαπλοκὴ ἀπείρως πιὸ σκοτεινή, καταστροφική, καὶ δηλητηριώδης.

Ἀναφερόμαστε στὴν διαπλοκὴ τῆς ἑλλαδικῆς διανοήσεως ἡ ὁποία, σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ κουτοπόνηρους ἀκολούθους ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ «ἐνεργὰ» πολιτικὰ κόμματα, δημιουργεῖ σύγχυση ἐννοιῶν καὶ νοημάτων. Ἀναπόφευκτη συνέπεια αὐτοῦ τοῦ σκοταδισμοῦ εἶναι ἡ πολυδιαφημισμένη διαπλοκή μεταξὺ τραπεζῶν, ΜΜΕ, ἐργολάβων καὶ πολιτικῶν, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν χυθεῖ καὶ χύνονται τόνοι μελάνης ὄχι γιὰ νὰ διαφωτίσουν καὶ νὰ προβληματίσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ θολώσουν τὰ νερά, ὅπως κάνουν οἱ σουπιές… Διότι ἔτσι ἡ ρίζα της, ὄχι μόνον μένει ἀνέπαφη ἀλλὰ συνεχίζει ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ τρέφεται καὶ νὰ ποτίζεται ἀνελλιπῶς … Ὄχι μόνον γιατί ὑπάρχουν λαμόγια, ἀλλὰ κυρίως γιατί ἡ διαπλοκὴ καὶ ἡ λαμογιὰ εἶναι ἡ ραχοκοκαλιὰ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους… Κάποια πράγματα προσπαθήσαμε νὰ θίξουμε μὲ παλαιότερη ἀνάρτησή μας   ( Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει )

Πνεῦμα καί μικροψυχία ( τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη )

Ἡ ἀριστοκρατία τοῦ πνεύματος, ὁ «ὑπόκοσμος» ἤ ἡ ἐκλεκτὴ μαγιὰ τῆς τέχνης, γενικὰ ἡ σπάνια μερίδα τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας πού καταγίνεται στὴν πάσης φύσεως καλλιτεχνικὴ δημιουργικότητα, εἶναι γνωστὸ ὅτι ἔχει τὰ δικά της ἤθη, ἰδιάζουσες ἐκδηλώσεις μικροψυχίας καὶ μνησικακίας, ξεχωριστὴ ἄποψη γιὰ τὸ χιοῦμορ καὶ γιὰ τὴ διφορούμενη περιφρόνηση. Περιέργως πῶς, ἡ καλλιτεχνικὴ αὐτοπεποίθηση ἔχει ἀνάγκη τὴν ἀπόρριψη τῶν ἄλλων γιὰ νὰ ἐκφραστεῖ, σάμπως τὸ ἔργο τοῦ ἀλλοῦ (ἂν ἐπαινεθεῖ) νὰ τοὺς κλέβει τὸ δικαίωμα τοῦ κύρους. Ὅταν ὁ Φόκνερ χαρακτήριζε τὸν Χένρι Τζέιμς ὡς «μίαν ἀπὸ τὶς πιὸ συμπαθητικὲς κυρίες πού γνώρισε στὴ ζωὴ του» καὶ ὁ Τολστόι, μετὰ τὴν παράσταση τοῦ «Θείου Βάνια», ὁμολογοῦσε εὐθέως στὸν Τσέχοφ ὅτι «ξέρεις πόσο ἀπεχθάνομαι τὰ ἔργα τοῦ Σαίξπηρ, ἀλλὰ τὰ δικά σου εἶναι ἀκόμη χειρότερα», καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ εἰλικρίνεια καὶ πιθανῶς ἡ ἀξιοπρέπεια μπορεῖ κάλλιστα νὰ μὴν παίζουν κανένα ρόλο στὶς ἀποτιμήσεις τους. Ὅπως ξέρουμε, ὁ Νίτσε πάσχιζε -ἐκτὸς τῶν ἄλλων- νὰ συνθέσει μουσικὰ κομμάτια. Ὅταν τὰ ἔδειξε σὲ ἕναν μεγάλο μουσικό της ἐποχῆς του, τὸν Φὸν Μπίλοβ, ἐκεῖνος, κάνοντας κατάχρηση εἰλικρίνειας, τοῦ εἶπε ὅτι «τὸ ἔργο του στὴ μουσικὴ εἶναι ὅ,τι τὸ ἔγκλημα στὴν ἠθική». Καὶ εἶχε δίκιο.

Ἀνάπτυξη, φόροι καί φοροδιαφυγή ἐν Ἑλλάδι...

Στὸν ἀγοραῖο καὶ φτηνιάρικο λόγο πού ἐκφέρει ἡ πλειονότης τῶν οἰκονομολόγων στὰ ἑλλαδικὰ ΜΜΕ κυριαρχεῖ ἡ θέση ὅτι σὲ ἕνα περιβάλλον βαρειᾶς φορολογίας, τόσο ἡ ἐπιχειρηματικότητα ὅσο καὶ ἡ ἀνάπτυξη ναρκοθετοῦνται. Δύο ὅμως ἁπλὰ παραδείγματα - ἀντιπαραδείγματα,  τὰ ὁποῖα οἱ χθεσινοὶ διαπλεκόμενοι τοῦ « κρατισμοῦ» καὶ σημερινοὶ πολέμιοί του τὰ κάνουν, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, γαργάρα…,  ὑποδεικνύουν ὅτι κάπου ἀλλοῦ πρέπει νὰ βρίσκεται ἡ αἰτία τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἐπιχειρηματικῆς στασιμότητος ἑνὸς λαοῦ. Ὑπάρχουν χῶρες,  ὅπως ἡ Σουηδία, ὅπου ἡ ὑψηλή  φορολογία δὲν τὶς ἐμπόδισε νὰ ἀποκτήσουν ὑψηλὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο, ἀνεξάρτητη τεχνολογικὴ καὶ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη, μεγάλες ὑγιεῖς ἰδιωτικὲς ἑταιρεῖες. Ὑπάρχουν καὶ χῶρες, ὅπως ἡ Βουλγαρία,  ὅπου ἡ ἰδιαίτερα χαμηλὴ φορολογία τῶν ἐπιχειρήσεων, δὲν τίς ἔχει βοηθήσει νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν τριτοκοσμικό τους χαρακτήρα.

Μὲ  τὰ παραπάνω  δὲν προσπαθοῦμε νὰ δικαιολογήσουμε τὰ πρόσφατα φορομπηχτικὰ - καὶ μόνον - μέτρα τῆς ἑλλαδικῆς κυβέρνησης. Ἴσα ἴσα ἐπιχειροῦμε,  μὲ ἀφορμὴ αὐτὰ τὰ μέτρα – ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, φορολογία τῶν ἐπιχειρήσεων - νὰ ἀναδείξουμε τὸν καθαρὰ συνθηματολογικὸ λόγο ὁλοκλήρου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος. Πού, ὅπως κάθε συνθηματολογία, ἀποκρύπτει τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων καὶ τὶς ἔννοιες πού αὐτὰ ἀντιπροσωπεύουν. Γιά παράδειγμα, ἄλλη εἶναι ἡ ἔννοια καὶ ἡ λειτουργία τοῦ φόρου καί τῆς φοροδιαφυγῆς σὲ μιὰ τεχνολογικὰ ἀνεπτυγμένη δυτικοευρωπαϊκὴ χώρα καὶ ἄλλη σέ μιά τριτοκοσμική χώρα. Εἰδικά στήν Ἑλλάδα,  ὡς  πρότυπό τοῦ ἀντιπαραγωγικοῦ τριτοκοσμισμοῦ,  ἡ ἁρπαχτή καί ἡ φοροδιαφυγή ἀποτελοῦν τήν ραχοκοκαλιά της,  ὅπερ σημαίνει ὅτι μέ τό οὐσιαστικό κυνήγι τους καταρρέει σύνολη ἡ δομή τῆς χώρας.  Ὄχι ὅμως καί ἡ ἰδεολογία πού τήν παράγει...

Σὲ αὐτὸ τὸ διαρκὲς ἔγκλημα σύγχυσης ἐννοιῶν συμπράττουν καὶ ταυτόχρονα συντηροῦν τὸν ἑλλαδικὸ βάλτο, πρῶτα οἱ λεγόμενοι μεταρρυθιστὲς - ἐκσυγχρονιστὲς τῆς ἁρπαχτῆς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ λεγόμενοι ὑπερασπιστὲς - ἐργολάβοι τῶν ἐθνικῶν καὶ λαϊκῶν συμφερόντων, αὐτοὶ δηλαδὴ πού ἀνοίγουν τὸν δρόμο στοὺς πρώτους. Κλασσικὸ παράδειγμα τῆς πρώτης κατηγορίας, ἡ διάδοχος περίοδος τοῦ λαϊκιστῆ Ἀνδρέα, ὁ σημιτικὸς «ἐκσυγχρονισμὸς» ὅπου ἡ ρεμούλα ἄγγιξε ὕψη δυσθεώρητα, στὰ βήματα τῆς ὁποίας θὰ βαδίσει καὶ ὁ μητσοτακικὸς «ἐκσυγχρονισμὸς» ὅταν διαδεχθεῖ  τὸν ἰδεολογικὸ συρφετὸ τῆς σημερινῆς ροζουλὶ ἀριστερᾶς. 

Μεγάλη ἐβδομάδα

Τό Ὄχι εἶναι δισύλλαβο:
βρέ-χει.
Ὁ Πιλάτος φοράει τό μπλέ του ἀδιάβροχο,
δέν βρίσκει ταξί,
οἱ συνειδήσεις συνωστίζονται
στόν ἴδιο μονόδρομο,
ὅλοι νίπτουν τάς χεῖρας των,
μάλιστα τέτοιες μέρες.
Τό ὄχι εἶναι δισύλλαβο,
ἡ ψιλή καί ἡ ὀξεία στό ο
κεντρώνει τό Ὄχι,
μονόγραμμα τῶν ἡμερῶν.
Τό παράθυρο εἶναι δίφυλλο,
ἡ ψιλή καί ὀξεία βροχή
τό κεντρώνει,
μονόγραμμα στό κλειστό Ὄχι.

Οἱ καμπάνες οἱ πένθιμες
ἀνοίγουν αὐλάκια στόν ἀέρα,
χύνονται καί ποτίζουν ἐκτεταμένες ἀτονίες
ὡσότου κάποια ἀπόσταση ἀπότιστη
νά τίς ἀπορροφήσει.
Οἱ καμπάνες, ἀσχέτως τοῦ πένθιμες,
πάντοτε κάτι ἀποχωρίζουν,
πολλῶ μᾶλλον οἱ πένθιμες.

Οἱ καμπάνες φορτώνουν
βαλίτσες στά πούλμαν,
τά τρένα τρέχουνε, ξεσκίζουν
καί βάζουν κλῆρο
στά ἱμάτια τῶν τοπίων.

Σταύρωσον, σταύρωσον
τά χέρια σου στό στῆθος...
Τί ἀλλο νά κάνω;
Ποιό μέτρο νά κινητοποιήσω;
Ποῦ ξέρω ἀπό ποῦ
φεύγει κάθε πράγμα;
Κάθε κατεύθυνση ἔχει τό ἄλλοθί της.

Οἱ πασχαλιές ἐσταυρωμένες
σ' ἕνα φθηνό ἀνθοδοχεῖο
ἐμψυχώνουν τό ἀρωμα τοῦ θανάτου.
Τά μάτια σου
εἶναι οἱ δύο ληστές,
ἐκ δεξιῶν και ἐξ εὐωνύμων.

Τό Ὄχι εἶναι δισύλλαβο,
ἐπιμένω
βρέ-χει.
Οἱ ἐκκλησίες ξεχειλίζουν,
ὅπως ξεχειλίζουν τά ποτήρια
στά ἄλλα πάθη πού ἑορτάζουμε.

Οἱ ἐκκλησίες ξεχειλίζουν
ἀγάπα τόν πλησίον σου...
Ἀπαίτηση,
πού μές στή ρύμη καί τή γλύκα τῶν ψαλμῶν,
περνάει σάν εὔκολη ἀγάπη
καί χάνει τή θεία ἀπανθρωπία της,
τό θεῖο ἀνεφάρμοστο.

Στήν κοπιώδη πορεία τοῦ δεηθῶμεν
τά μεγάλα κεριά προχωροῦν,
τά κεριά προχωροῦν,
τά κεριά τῆς δραχμῆς μένουν πίσω.
Τά μικρά κεριά κουράζονται εὔκολα,
λυγίζουν καί διεκτραγωδοῦν
τό ἀντίτιμό τους.
Ἡ ἀνισότης τῶν κεριῶν ἀναλιώνει μυσταγωγικά.
Ὁ θεός τους ὁ νεωκόρος
τά ρίχνει στόν Καιάδα τῆς ἀνατήξεως.

Ξεχειλίζουν οἱ ἐκκλησίες.
Δέν χωράω, δέν πειράζει.
Θά μάθω τό τετέλεσται
ἀπό ἄλλη πηγή.
Πιό θετική.    

Κική Δημουλᾶ
Ἀπό τήν συλλογή: Τό λίγο τοῦ κόσμου (1971)

Σπάνιαι γαῖαι

Περισσότερο ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς ζωῆς των οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται τήν ἀπώλεια νοήματος. Τό νόημα στίς περισσότερες τῶν περιπτώσεων συντηρεῖται μέσω τῆς πεποιθήσεως ποῦ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι προσφέρουν στό σύνολον κυρίως μέσω τῆς ἐργασίας των. Δέν ὑπῆρξε καί δέν ὑπάρχει ὅμως κανένας ἀντικειμενικός ὁρισμός τῆς ἐργασίας, καθώς πολλές πτυχές κοινωνικῶν δραστηριοτήτων πολλοί ἀποκαλοῦν ἐργασία καί ἄλλοι χασομέρι. Ἔτσι ὁ ὁρισμός τῆς ἐργασίας ἐξαρτᾶται ἀπό τίς συγκεκριμένες κοινωνικές περιστάσεις κάτω ἀπό τίς ὁποῖες διάφορες δραστηριότητες, ποῦ θά μποροῦσαν νά ἀποκληθοῦν ἐργασία, ἀναλαμβάνονται καί πῶς αὐτές οἱ περιστάσεις καί δραστηριότητες ἐρμηνεύονται ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σχετίζονται μέ αὐτές. Ἡ ἀνάπτυξις τοῦ καπιταλισμοῦ ἔχει καταστήσει τόν ὁρισμό τῆς ἐργασίας ἀκόμη ρευστότερο καί τόν διαχωρισμό μεταξύ ἐργασίας καί τεμπελιᾶς περισσότερο δυσδιάκριτο. Στήν καπιταλιστική παράνοια, ἡ ἐργασία ἔχει διαχωριστεῖ ἀπό αὐτό ποῦ κάνει κανείς γιά νά ἐξασφαλίσει τά πρός τό ζῆν. Ἐπιπλέον ἡ ἐπιβεβλημένη τεμπελιά τῆς ἀνεργίας ἔχει μετατρέψει τήν ἀεργία σέ ἐφιάλτη ἀναξιότητος. Οἱ ἐργαζόμενοι άποτελοῦν ἕνα μικρό “προνομιοῦχον” καί κατά κάποιον τρόπο “ἀνώτερον” μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῶ ταυτοχρόνως τό μεγαλύτερο μέρος τῶν μελῶν μιᾶς σύγχρονης κοινωνίας εἶναι “χαραμοφάγηδες” τῶν ὁποίων αἱ ὑπηρεσίαι δέν εἶναι πλέον ἀναγκαῖαι. Πῶς εἶναι δυνατή ὅμως ἡ συντήρησις μιᾶς κοινωνίας τῆς ὁποῖας ἡ συντρηπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν δέν κατέχει πλήρων νοήματος παραγωγικούς ρόλους; Πολλοί προτιμοῦν νά πεθάνουν μέ κάποιον εἶδος ἐπιβιώσεως, καί ἀρκετοί ἄλλοι ἐπιλέγουν ἕνα βίαιο τέλος.

Στή χημεία αἱ σπάνιαι γαῖαι ἀποτελοῦν μιάν ὁμάδα δεκαεπτά μετάλλων μέ μοναδικές φυσικές ἰδιότητες ποῦ ὑποδιαροῦνται σέ τρεῖς ὑποομάδες. Αἱ σπάνιαι γαῖαι ἦσαν πάντοτε παροῦσαι (καί καθόλου σπάνιαι) ἀλλά ἡ παρουσία των δέν ἦτο συνδεδεμένη μέ καμμία χρησιμότητα ποῦ θά ἀπέδιδε κέρδος καί κατά συνέπειαν, καθώς αἱ ὑπηρεσίαι των δέν ἦσαν ἀναγκαῖαι, ἡ ὕπαρξίς των δέν ἐξυπηρετοῦσε κανέναν σκοπόν, ἐστερεῖτο παντελῶς νοήματος. Αἱ τεχνολογικαί ἐξελίξεις τῶν δεκαετιῶν τοῦ '70 και τοῦ '80 ἀποσυνέδεσαν τάς σπανίους γαῖας (λανθάνιο) ἀπό τά ραδιενεργά στοιχεῖα (οὐράνιο καί θόριο). Αἱ ἐξαιρετικαί μαγνητικαί καί ἀγώγιμοι ἰδιότηται τῶν σπανίων γαιῶν ἐπέτρεψαν τήν σμίκρυνσιν τῶν ὑπολογιστῶν καί τῶν ἔξυπνων τηλεφώνων ἀλλά ταυτοχρόνως ἐπέβαλλαν καί μεταβολάς στά παγκόσμια πολιτικά, οἰκονομικά, καί κοινωνικά δίκτυα. Ἀναλυταί τῆς Ἀμερικανικῆς κυβερνήσεως δηλώνουν πῶς ἡ διαθεσιμότης τῶν σπανίων γαιῶν εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν διατήρησιν τοῦ βιοτικοῦ μας ἐπιπέδου (κινητά τηλέφωνα, ὀθόνες ὑγρῶν κρυστάλλων, ἠλεκτρονικά βιβλία) καί πιθανή μείωσις τῆς διαθεσιμότητός των θά εἶχε καταστρεπτικάς συνεπείας στίς δορυφορικές ἐπικοινωνίες, τήν ἐπιστημονική πρόοδο (μπαταρίες ὑβριδικῶν αὐτοκινήτων, λαμπτῆρες χαμηλῆς καταναλώσεως ποῦ χρησμοποιοῦν νεοδύμιο, λουτέσιο, δυσπρόσιο, εὐρώπιο καί τέρβιο) καί τήν ἐθνική ἀσφάλεια (πύραυλοι τύπου Κρούζ, τηλεκατευθυνόμενα βλήματα, ραντάρ, καί ὑψηλῆς τεχνολογίας συσκευαί ἀσφαλείας).

Ἡ θεωρία τῶν σπανίων γαιῶν στήν ἀστρονομία καί τήν ἀστροβιολογία, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἐμφάνισις καί συγκρότησις πολυκυτταρικῆς ζωῆς (καί κατά συνέπεια νοημοσύνης) ἀπαιτεῖ ἕναν πρακτικά ἀπίθανο συνδυασμό ἀστροφυσικῶν καί γεωλογικῶν συμπτώσεων ποῦ τυχαίνει νά ὑφίστανται στή γῆ. Μέ βάσι αὐτή τήν ὑπόθεσι ἡ συγκρότησις ἐξωγήϊνης ζωῆς ἀπαιτεῖ τήν ὕπαρξιν ἑνός πλανήτου στόν ὁποῖο ἐπικρατοῦν παρόμοιες μέ τίς γήϊνες συνθῆκες καί τέτοιοι πλανῆτες ἐάν ὑπάρχουν θά εἶναι ἐλάχιστοι. Ἡ ὑπόθεσις τῶν σπανίων γαιῶν εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἀρχή τῆς μετριότητος (γνωστή ἐπίσης ὡς ἀρχή τοῦ Κοπέρνικου) ἡ ὁποῖα διατείνεται ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἕνας κοινός βραχώδης πλανήτης, ποῦ εἶναι κάτι σύνηθες σέ ἕνα κοινό πλανητικό σύστημα, καί ἔχει χαρακτηριστικά ποῦ εἶναι εὔκολο νά βρεθοῦν σέ ὁποιοδήποτε γαλαξία καί ὡς ἐκ τούτου τό σύμπαν εἶναι πλῆρες πλανητῶν ποῦ κατοικοῦνται ἀπό πολυκυτταρικούς ὀργανισμούς.

Θά ἀνέμενε κανείς, ὡς συνέπειαι τῆς ἀνθρώπινης νοημοσύνης, ἡ πρόοδος καί ἡ ἀνάπτυξις θά ἐπέτρεπον τήν εἰσαγωγήν σκοποῦ στήν σύντομον ἐπίσκεψίν μας στήν ὕπαρξιν, θά προσέδιδαν νόημα στό ἀνούσιον, θά ἀντικαθιστοῦσαν τήν ἀνθρώπινη δυστυχία μέ μιά ροή εὐχάριστων στιγμῶν. Ἐλέγετο στό παρελθόν πῶς ὁ πολιτισμός, ἀμβλύνοντας τήν γνῶσιν διά τό ἀναπόφευκτον τοῦ θανάτου, καθιστᾶ τήν ζωήν ὑποφερτήν καί βιώσιμον. Ἀντ’αὐτοῦ, στόν πλανήτη ἐτοῦτον, ἡ ἀνθρώπινη νοημοσύνη ἐπιδίδεται εἰς τήν ἐφαρμογήν μέτρων τά ὁποῖα συντείνουν εἰς τήν παραγωγήν καί τήν ἐξάπλωσιν ἀνθρώπινου σκουπιδαριοῦ, προϊόντος τοῦ μηδενιστικοῦ κτητικοῦ ἀτομικισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἄς ἐλπίσουμε προσωρινῶς,θεωρεῖται ταυτόσημος μέ τόν πολιτισμόν καί τήν πρόοδον.  

Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ρόλου τοῦ Αἰγαίου καί τῆς εὐρύτερης ἀνατολικῆς Μεσογείου εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική...

Τὸ Αἰγαῖο δὲν ἀνήκει οὔτε στὴν Ἑλλάδα, οὔτε στὴν Τουρκία, οὔτε στὰ ψάρια του. Ἢ μᾶλλον ἀνήκει περισσότερο στὰ ψάρια του, ἀφοῦ αὐτά σίγουρα δὲν παρεμποδίζουν τὴν φυσικὴ ἱστορική του λειτουργία. Τό Αἰγαῖο δέν εἶναι τό φολκλόρ τοῦ Ἐλύτη, οὔτε οἱ αὐθαίρετες βίλες τῶν νεόπλουτων, οὔτε τά θαλάσσια οἰκόπεδα γιά πετρελαϊκή ἐκμετάλλευση. Δυστυχῶς τὸ Αἰγαῖο ἀπὸ παραγωγὸς πολιτισμοῦ καὶ ζωῆς ἔχει μεταβληθῆ σὲ ἕνα σύμπλεγμα ἀγόνων γραμμῶν καὶ ἀεριτζίδικου τουριστικοῦ νεοπλουτισμοῦ. Καί λίαν προσφάτως σέ χῶρο διακίνησης προσφύγων καί λαθρομεταναστῶν. Τὴν φυσική του λειτουργία ἀκύρωσαν κρατικὲς ὀντότητες σὰν τὴν ἑλλαδικὴ καὶ τὴν τουρκική, μὲ τὶς ἀπίθανες κυριαρχίες τῶν μὲν καὶ τὶς ἐξ ἴσου παράλογες διεκδικήσεις τῶν δέ. Κυριαρχίες καὶ διεκδικήσεις πού ἑδράζονται σὲ ἀνιστόρητα «διεθνῆ», « εὐρωπαϊκὰ» ἢ « ἐθνικὰ» δίκαια. Τά συμπληρωματικά καί ἀνεπαρκῆ συνθηματολογικά ἰδεολογήματα –κραυγές, τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἀπό τήν μιά, καί τῶν ἀνοικτῶν συνόρων ἀπό τήν ἄλλη παραπλανοῦν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβολὴ συνόρων, σὲ χώρους ὅπου ἡ ἱστορία χιλιετιῶν δούλεψε συνειδητὰ γιὰ τὴν κατάργησή τους, συνέβαλλε στην καθίζηση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἂς μὴν σπεύσουν οἱ κλακαδόροι τῶν « ἀνοικτῶν συνόρων» νὰ χειροκροτήσουν, αὐτοὶ πού τὰ ἀνοιγοκλείνουν κατὰ τὶς βουλὲς καὶ τὰ συμφέροντα τῆς «ἀνάπτυξης» καὶ τῆς « προόδου». Μὲ ὁδηγὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, δὲν ὑποστηρίζουμε τὴν κατάργησή τους στὸ ὄνομα μιᾶς στείρας καὶ οἰκονομικίστικης παγκοσμιοποίησης, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Προτείνουμε ὅμως τὸ ξεσκέπασμα τῶν σημερινῶν ἱστορικῶν ἀδιεξόδων. Τὰ ἐθνικὰ δίκαια τῶν μασκαρεμένων «πατριωτῶν» καὶ ὁ ἐπιδοτούμενος ἀνθρωπισμὸς τῶν «ἀλληλέγγυων» πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦν ὥστε τὰ πράγματα, στὸν ἱστορικώτερο τῶν χώρων παγκοσμίως, νὰ ἐπανέλθουν στὴν φυσικὴ των τάξη. 

Ἡμερησία Διαταγή 12ης Μαρτίου 2016

Σέ ἕνα κόσμο σταθερᾶς φλυαρίας καί μακροσκελῶν συζητήσεων στερουμένων νοήματος, εἶναι ἀναγκαῖα μιά παῦσις προκειμένου νά ἐπιτραπεῖ ἡ ἔμπνευσις σοβαρότητος. Διατάσσω: παύσατε τήν  μηδαμινότητα μεγαλειωδῶν δηλώσεων.

 

Ὑπό τάς σημερινάς συνθῆκας εἶναι δύσκολον νά σᾶς μεταπωλήσω ἀκόμη ἕναν πατριωτικόν πόλεμον. Δέν ὑπάρχουν σημαῖαι, λάβαρα, ἐλπίς, δόξα, ἐπευφημίαι εἰς τούς διαδρόμους διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἡγέται ἀλληλοσυγχαιρόμενοι, αἴσθημα ἐλευθερίας. Διατάσσω: παύσατε τήν ἀνάκλασιν τῶν ἀνησυχιῶν τῶν μέσων μαζικῆς παραπλανήσεως, μονομέρεια καί ὑποκουλτούρα.

 

Αἱ εὔποραι τάξεις χορηγοῦν ληγμένα παυσίπονα σέ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους τούς ὁποίους ἀρχικῶς παγίδευσαν σέ ζωές δίχως ἰδιαίτερο νόημα καί στή συνέχεια ἐγκατέλειψαν στό μηδενιστικό τους πεπρωμένο. Ἑκατομμύρια ἀναζητοῦν ἀπόδρασι. Ἑκατομμύρια ἀπόβλητα ἀπό μιά κοινωνία ἡ ὁποῖα ἐκθιάζει τό μεγαλεῖο, τίς ἀνέσεις καί τήν πολυτέλεια, τά ὁποῖα εἶναι εἰς θέσιν νά ἀπολαμβάνει κανείς μέσα της, καί συγχρόνως ὑποτιμᾶ καί ἀτιμώνει. Διατάσσω: παύσατε τήν χρῆσιν μεγεθυντικῶν φακῶν ὅταν ἐξετάζετε τό ἰδικόν σας μαρτύριον.

 

Ἡ ἀνθρωπότης δέν εἶναι σκληρή. Εἶναι ἁπλῶς ἀνθρώπινη. Ἐπιζητεῖ τήν οἰκειότητα ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν ἐνδιαφέρεται γι’αὐτήν. Λαχταρᾶ τήν οἰκειότητα ἀλλά δέν εἶναι ἐξοπλισμένη γι’ αὐτήν. Οἱ ἄνθρωποι ἀπεχθάνονται τάς ἰσοτίμους σχέσεις. Προτιμοῦν τάς ἰεραρχικάς σχέσεις, ὅπου κάποιοι εἶναι ἀνώτεροί των καί ἄλλοι ὑφιστάμενοί των. Δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε πραγματικά νά γίνει κάτι χωρίς κάποιος νά ἔχει τήν ἐπιχειρησιακή εὐθύνη. Διατάσσω: παύσατε τήν τυφλήν ὑπακοήν είς τήν ἀνωτερότητα τοῦ κέρδους. Ἀναζητήσατε τήν σταθεράν τῆς τελειότητος εἰς τήν ἔνδειαν τῆς ἁπλότητος.

 

Ἐπῆλθεν τό τέλος τῆς συνειδήσεως. Τό τέλος τῆς συνειδήσεως εἶναι μία ἀπαίσια κατάληξις. Στήν ἔρημο δεν ὑπάρχει καμμιά ἀνησυχία διά τήν συνείδησιν. Ἡ συνείδησις ἐπιστρέφει μετά ἀπό ποιός γνωρίζει πόσες μοναχικές περιπλανήσεις καί ἀφοῦ ἔχει ξεθάψει τά ἴχνη τῆς ἀρχικῆς της ἀναχωρήσεως. Ἡ συνείδησις γνωρίζει τάς διεργασίας τῆς ἐξαπατήσεως, τῆς ἀχαριστίας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ἀνοησίας. Διατάσσω: ἄμεσος καί ἀμετάκλητος ἐπανασύστασις τῆς συνειδήσεως εἰς τήν προτεραῖαν της αἴγλην.

 

Paul Celan (μετάφρασις Γιῶργος Καρτάκης)

κάνει τήν διαφορά τό χρῶμα:

πρέπει νά εἶναι μιά

γοητευτική μορφή μιά ἀκέραια

πλήρως

διαρθρωμένη

μέ μιά κληρονομιά καθορισμένη

Διατάσσω: ἐξερευνήσατε τά ἀτέρμονα δίκτυα τῆς ὑποβαθμίσεως καί τῆς ματαιοδοξίας, τῆς σκληρότητος καί τῆς δυσαρεσκείας, τοῦ παραλογισμοῦ, τῆς αὐταρεσκείας, καί τῶν σκοτεινῶν αἰσθημάτων προτοῦ ἀναζητήσετε τήν σωτηρίαν εἰς τήν Δευτέραν Παρουσίαν τῆς γραφῆς, προτοῦ ἀναζητήσετε τήν ἀποκάλυψιν τοῦ μοναδικοῦ πράγματος ποῦ ἔχει σημασίαν. Τήν μετάβασιν ἐκ τῆς γνώσεως εἰς τήν σκέψιν.

 

Ἀπαλλάσω τῆς αἰωνίας των σιωπῆς: Νικόλαον Καροῦζον, Μιχαήλ Κατσαρόν, Κωνσταντῖνον Καβάφην, Ἀλέξανδρον Παπαδιαμάντην…  

 

 

Διοικητής

 

Νόμπελ στόν Πόλεμο...

Πρίν ἀπό τήν " Διακήρυξη τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πολίτου", ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῶν αἰώνων ἦταν ὁ Δούρειος ἵππος τῶν ἀρχαίων μας. Μετά τήν διακήρυξη τό ξύλινο ἐκεῖνο ἄλογο πέρασε στήν κωλότσεπη τῆς Ἱστορίας ( Γιάννης Σκαρίμπας )

Ἀνέκαθεν ὁ πόλεμος, ὡς τελικὴ λύση, ὑπῆρξε τὸ σῆμα κατατεθὲν τοῦ δυτικοῦ πολιτικοῦ ἀδιεξόδου, μία σαφὴς συγκάλυψη τῆς ἀδυναμίας πολιτικῆς ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας μὲ διαφορετικῆς νοοτροπίας κοινωνίες, καθεστῶτα καὶ θεσμούς. Καὶ πάντα ἡ ἐπίσημη προπαγάνδα,  πότε ἀνενδοίαστα πολεμοχαρής,  πότε συγκεκαλυμμένα,  προσπαθοῦσε νὰ σύρει τὴν κοινωνία μὲ τὸ μέρος της φανατίζοντας ἢ ναρκώνοντάς την. Πάντα ὅμως ὑπῆρχε καὶ ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας πού ἀντιδροῦσε. Ἐκτὸς ἀπὸ σήμερα πού δέν κουνιέται φύλλο…

Κάποιες δεκαετίες πρίν, ὑπῆρχε ἡ κοινωνικὴ ἀντίδραση καὶ διαμαρτυρία ἐνάντια στὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ. Οἱ διαδηλώσεις καὶ οἱ συγκρούσεις ἦταν στὴν ἡμερήσια διάταξη. Ἡ νεολαία πρωτοποροῦσε,  οἱ προοδευτικοὶ διανοούμενοι τὴν ἐνέπνεαν καὶ συμπαραστέκοντο.

Ὑπῆρχε μία ζωντανὴ ἀριστερὰ, πού ἔβγαινε στὸν δρόμο.  Δὲν αὐτολογοκρινόταν, σὲ ἠχηρὴ ἀντίθεση μὲ ὅτι πράττουν οἱ σημερινοί ἰδεολογικά χρεωκοπημένοι ἐκπρόσωποι της. Δὲν ἔμενε προσκολημένη στὸν ξύλινο αὐτιστικὸ ἀντινατοϊσμὸ - ἀντιαμερικανισμό,  οὔτε ἀναπαρῆγε - ὡς οὐραγὸς - τὰ ροζουλὶ «ἀνθρωπιστικὰ» ἰδεολογήματα τῶν ἰσχυρῶν.

Ὁ λαϊκός πολιτισμός ὡς ἱστορικό βαρίδι

Χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς αἰδώ μεγάλα κ’ ὑψηλὰ τριγύρω μου ἔκτισαν τείχη Καὶ κάθομαι καὶ ἀπελπίζομαι τώρα ἐδῶ. Ἄλλο δὲν σκέπτομαι: τὸν νοῦν μου τρώγει αὐτὴ ἡ τύχη• Διότι πράγματα πολλὰ ἔξω νὰ κάμω εἶχον Ἄ ὅταν ἔκτιζαν τὰ τείχη πῶς νὰ μὴν προσέξω Ἀλλὰ δὲν ἄκουσα ποτὲ κρότον κτιστῶν ἢ ἦχον. ἀνεπαισθήτως μ’ ἔκλεισαν ἀπὸ τὸν κόσμον ἔξω ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Ὁ νεοέλληνας δείχνει μία εὐλαβικὴ προσήλωση σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ λαϊκοῦ του πολιτισμοῦ. Καὶ ἂν πρὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ τοῦ 1821 αὐτή του ἡ προσήλωσή τὸν ἐγλύτωσε, ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ἀφανισμὸ πού θὰ ἐπέφερε ἡ δυτικὴ ἐπιρροὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸν ἐβοήθησε νὰ βγεῖ πνευματικὰ ἀλώβητος ὑπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ κυριαρχία, σήμερα ἡ ἴδια αὐτὴ προσήλωση ἐντός τῶν νέων δεδομένων παραγωγῆς καί ἐπιστήμης λειτουργεῖ ὡς ἱστορικὸ βαρίδι, μεταβάλλοντας τον ἀνεπαισθήτως σὲ ἁπλὸ χρηστικό ἐργαλεῖο τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς.

 Φυσικὰ δὲν παραγνωρίζουμε τὴν καλλιτεχνικὴ ἀξία τῶν παληῶν ἑλληνικῶν ταινιῶν, τοῦ ρεμπέτικου ἢ τοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, οὔτε τῆς ζωγραφικῆς τοῦ Θεόφιλου. Οὔτε ἀγνοοῦμε τὴν σημασία τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη,  ἂν καὶ αὐτὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ μεγάλη καχυποψία ὅπως καὶ τὸν δημιουργό τους. Αὐτὸ πού προσπαθοῦμε νὰ τονίσουμε σὲ αὐτὲς τὶς γραμμὲς δὲν εἶναι μία καταδίκη τῆς λαϊκῆς ψυχῆς, τῆς τέχνης πού παράγει καὶ τοῦ πῶς αὐτὴ ἐκφράζεται, ἀλλὰ τὸ πόσο προβληματικὸ καὶ δυσοίωνο εἶναι τὸ μέλλον ἑνὸς λαοῦ ὅταν δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο πέραν αὐτῆς τῆς ἔκφρασης νὰ ἐπιδείξη. Δέν φτάνει πού εἴμαστε καταδικασμένοι νά εἰσάγουμε ὅλη τήν σύγχρονη τεχνολογία τῶν ΜΜΕ, ἀλλά καί ὅταν δέν ὑφιστάμεθα τήν ἄμεση προπαγάνδα τους, στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἀναδεύουμε τήν λαϊκή μας κουλτούρα. Εἶναι καί αὐτό μιά ἔμμεση προπαγάνδα παθητικότητος. Ἔργο ὅμως τοῦ λεγομένου πνευματικοῦ κόσμου πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναγέννηση τοῦ λαϊκοῦ πνεύματος μὲ διεθνῆ, σύγχρονα ἐρεθίσματα. Διαφορετικά,  μπορεῖ ἡ « λαϊκὴ παράδοσή» μας νὰ μὴν σβήσει, νὰ γράφουμε τραγούδια γιά τόν στενό μας περίγυρο καὶ μυθιστορήματα γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἡ ἐκτός τῶν τειχῶν ἱστορική ἀδράνεια καί ἐξάρτησή μας  ὅμως θὰ παγιωθεῖ…Διότι, ἄλλο ἡ ἔκφραση τῆς ζωῆς καί ἄλλο ἡ προϋπόθεσή της.

Ὁ παπα-Γιάννης

Ὁ σταυρός πεσμένος μπροστά στό ξωκκλήσι, ξαπλωμένος, βαρύς, λασπωμένος. Στή συνέχεια οἱ μεγάλες ἐρωτήσεις: θά μποροῦσε νά ἀνέβει στά κεραμίδια, θά τά κατάφερνε νά τόν σηκώσει, θά προλάβαινε πρίν νά πέσει ἡ νύχτα; Δύσκολα... Ἀκόμα κι ἄν θά κατόρθωνε νά τόν σηκώσει, πῶς θά μποροῦσε νά τόν τοποθετήσει πίσω στή βάσι του; Ὄχι. Καλύτερα νά τό ξεχάσει. Σύννεφα καί δυνατός ἀέρας τό ἀπόγευμα. Ὁ παπα-Γιάννης βρῆκε κάτι σπάγγους, τύλιξε δυό τρεῖς βέργες, ἀνέβηκε στά κεραμίδια καί τόν ἔστησε μέ κόπο πάνω στίς πέτρες πού εἶχε μαζέψει μέ τά χέρια του. Ἔκανε τό σταυρό του, ἄναψε ἕνα κερί γιά τήν αὐριανή γιορτή του καί ἐτράβηξε σκυφτός τόν κατήφορο...  

Εἰς τάς βραδυνάς εἰδήσεις ὁ μητροπολίτης ἐξέφρασεν τήν δυσαρέσκειάν του διά τό γεγονός ὅτι ἡ δημοσία τηλεόρασις δέν ἐκάλυψε τήν δοξολογίαν τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων. 

Ἡ Ὀρθοδοξία (Νῖκος Καροῦζος)

Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων
ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ
ροῦχα ποὺ τ᾿ ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο
βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ᾿ τοὺς ἄυλους βράχους
τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδᾶτοι.
Κι ὁ ψάλτης ὁλόσωμος ἀνεβαίνει στὸ πλατάνι τῆς φωνῆς
καημένε κόσμε
θυμίαμα ἡ γαλάζια ὀσμὴ κι ὁ καπνὸς ἀσημένιος
κερὶ νὰ στάζῃ ὁλοένα στὰ παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σὰ βγαίνουν - ὦ χαρὰ πρώτη - μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὶς λαμπάδες
κ᾿ ὕστερα ἡ μεγάλη χαρὰ νὰ συντροφεύουν τ᾿ Ἅγια...
Ὁ παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ᾿ ἄσπρο του φελόνι
καλὸς πατέρας καὶ καλὸς παπποὺς μὲ τὸ σιρόκο στὴ γενειάδα
χρόνια αἰῶνες χρόνια καὶ νιάτα πὄχει ἡ ὀμορφιά!...