Μέντης Μποσταντζόγλου ( Μπόστ )

Μέντης Μποσταντζόγλου ( τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου - 1959 )
Μέ τίς γελοιογραφίες του πρῶτος ὁ Μέντης Μποσταντζόγλου ἔδιωξε τά γέλια ἀπό τήν παραμόρφωση. Ὁ ἐξοβελισμός τοῦ γέλιου ἀπό τήν καρικατούρα, τό ἄσχημο ἔπαψε νά εἶναι γελοῖο, ἐξαφάνιση τῆς ταυτότητος: ἀντιαισθητικό ἴσον γελοῖο. Πραγματικά αὐτόχθων γελοιογράφος, διόλου μνησίκακος, περιορίζει τήν εἰσφορά τοῦ τυχαίου, νομιμοποιεῖ ἀναμφισβήτητες προσωπικές ἀρετές. Τρεφόμενος μέ πολιτική, ζεῖ τούς τωρινούς χρόνους πλάϊ στό κρυφό μουρμουρητό τοῦ ἀποκεφαλισμένου λαοῦ, δίπλα στό ρεμπέτικο, χωρατατζής, ἡ φωνή του φωνή τῶν ἄλλων, τά γεγονότα ἐπιδροῦν σέ μία παρακαταθήκη ἰδεῶν, στόχοι του – οἱ ἐργολάβοι, τό προπό, ὁ Νομάρχης Ἡ(μί)μαθείας, ὁ Καντιώτης (πού ἀδιαφορεῖ γιά ὅλα πλήν τῶν καλλιστείων), οἱ ἀποτυχημένοι πύραυλοι, ὁ Σάχης, οἱ γριές κοσμικές, τό μεγαλεῖον τῆς Ἑλλάς, ἡ πεῖνα καί ἡ γυφτιά της, ἡ Ἀνεργί(τσ)α, ἡ διγλωσσία. Ὁ Μποσταντζόγλου εἰσάγει καυτερά θέματα. Τό ἀστεῖο συμβαδίζει μέ ὑπαινιγμούς ἐπί γεγονότων. Πουθενά ὁ μεθύστακας, ἡ πεθερά, ἡ γεροντοκόρη. Πολλαπλότητα ἐννοιῶν, οἱ γελοιογραφίες του μορφή πολιτικῆς ( καί μέ τήν εἰσβολή του στή διαφήμιση σέρνει πολιτική), ὄχι στήν ὑπηρεσία ὁρισμένης πολιτικῆς, δί’ αὐτοῦ «μετεποιήθη ἄθροον εἰς εὐφροσύνην ἡ λύπη» πίσω ἀπό τήν πρόσοψη σαλεύουν οἱ ντουφεκισμένοι, τό ἀστικό λαϊκό χρῶμα ἔντονο, ἡ καρέκλα τοῦ καφενείου, τά κοριτσόπουλα πού βολτάρουν, τιμοκατάλογοι τοῦ τοίχου. Φαινομενικά ταξιδεύει, πάει ἀλλοῦ τάχα. Ἐν τούτοις ἐδῶ παραμένει. Γεωγραφικός του χῶρος ἡ Ἑλλάδα, κι ἄς δείχνει χῶρες τῆς Ἀνατολῆς στή σειρά τῶν Σταυροφοριῶν. Σχέδια πού εἶναι περιγραφές ἐπαρχιακῶν πόλεων ὅπου ὅλοι φοροῦν τήν ἐπιφύλαξη. Τό ἐλεύθερο σκίτσο μέ θέμα ἐκτός πολιτικῆς τοῦ εἶναι ξένο, σπάνια τό χειρίζεται. 

Ἡ σημασία τῆς δολοφονίας τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη , 23-4-1827

Ὁ θάνατος – δολοφονία τοῦ Γιώργου Καραϊσκάκη στίς 23 Ἀπριλίου τοῦ 1827, ἀποτελεῖ τήν ταφόπλακα τῆς ἐξέγερσης τοῦ 1821, ἡ ὁποία θά πέσει ὁριστικά μέ τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Ἕνας λαός ἐπαναστατημένος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει τούς ντόπιους δυνάστες του καί τούς ξένους πού περιμένουν σαν κοράκια. Μέ τόν κατακτητή εἴτε Τοῦρκο, εἴτε Γερμανό –τήν περίοδο τῆς ἐθνικῆς Ἀντίστασης - τά εἶχε βγάλει πέρα, άλλά μέ κοτζαμπάσηδες, πολιτικάντηδες καί πολιτικούς ἀπέτυχε, ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μιά φορά πώς ἡ ἐθνική ἀπελευθέρωση πού ὁλοκληρώνεται καί τυγχάνει τῆς ἐγκρίσεως δυνάμεων ξένων πρός τόν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο καί χωρίς τήν κοινωνική της καταξίωση, εἶναι στάχτη στά μάτια. Ἀλλά ἄς δοῦμε τί ἔγινε λίγο καιρό πρίν τίς 23 Ἀπριλίου 1827.  

Ἡ ἅλωση τοῦ πολιτισμοῦ (2) - "Ἀνάπτυξη", τελεία καί παύλα!!!...

…Παντρεύτηκες σχεδόν ταυτόχρονα μέ τήν Ἔρση τό 1982. Γνωριστήκατε στήν Βενετία μέ τόν Γιάννη. Εἶπες ἀμέσως ναί, χωρίς νά ξέρεις γιατί, εἶχες πολύ καιρό νά δεῖς ταινία σέ θερινό κινηματογράφο, σπούδαζες πολιτικές ἐπιστῆμες, δέν ἔβρισκες καί μεγάλο ἐνδιαφέρον σέ κάτι, σέ ὁτιδήποτε, ὅτι καί νά ἦταν ἔχανε βαθμιαῖα τό ἐνδιαφέρον του, πῶς γινόταν ὅλα τά πράγματα νά χάνουν ξαφνικά τό ἐνδιαφέρον τους; Κάθε μέρα ἔχανες καί λίγο ἐνδιαφέρον, μία πολύ μικρή ποσότητα ἐνδιαφέροντος, ἀπειροελάχιστη. Εἶπες ναί. Ἄφησες τήν Κυψέλη, ἀνέβηκες στήν Κηφισιά. Ὅλοι ἔλεγαν ὅτι ὑποβαθμίζεται ἡ Κυψέλη, εἶναι τό τρίτο πιό πυκνοκατοικημένο μέρος στόν κόσμο μετά τό Τόκυο καί τό Χόνγκ Κόνγκ. Ἄφησες τίς πολιτικές ἐπιστῆμες ἀνέβηκες στήν Κηφισιά. Ἡ Ἔρση ἀνέβηκε στό Μαρούσι, ἡ Μίνα καί ἡ Βάνα στήν Πολιτεία. Τό Κυψελάκι γκρεμίστηκε, σού τό εἶπε ἡ Μίνα, πέρασε ἕνα ἀπόγευμα ἀπό τή Ζακύνθου καί εἶδε μία τρύπα ἐκεῖ πού ἦταν τό Κυψελάκι, μία ὡραία τρύπα πού σέ λίγο ἔγινε κατάστημα, ἀπ’ αὐτό πού ἔχει τά πάντα ἐκτός ἀπό θερινό κινηματογράφο, μπορεῖς νά ἀγοράσεις τά πάντα καί νά κάνεις τήν ζωή σου πιό εὔκολη, τό λένε ὅλες οἱ πολιτικές ἐπιστῆμες ὅτι ἔπρεπε νά γκρεμιστεῖ ὁ κινηματογράφος Κυψελάκι ὥστε νά γίνει στή θέση του ἕνα κατάστημα μέ πράγματα πού κάνουν τή ζωή πολύ καλύτερη, μπορεῖς νά τά πάρεις στό σπίτι σου καί νά τά μασουλᾶς, νά τά χρησιμοποιεῖς ὅπως θέλεις, πρωί, μεσημέρι, ἀπόγευμα, βράδυ. Ἕνα οὖζο παρακαλῶ, μελαχρινή, πολιτικές ἐπιστῆμες. 

Ἡ ἅλωση τοῦ πολιτισμοῦ

…Γνωρίστηκαν στή Βενετία μέ τόν Γιάννη, μπροστά στόν Ἅγιο Μάρκο, μπροστά στούς κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς. Πῆγαν νά φᾶνε μαζί, ἔμοιαζε μέ διαφημιστικό, ἦταν ἀκριβῶς σάν διαφημιστικό, τρεῖς μέρες ἀργότερα τοῦ εἶπε ναί ἐπειδή ἦταν σάν διαφημιστικό. Ἐπιτέλους, ἡ ζωή εἶχε γίνει διαφημιστικό. Μπῆκαν στήν Κωνσταντινούπολη μέ σκοπό ἡ ζωή νά γίνει διαφημιστικό καί τά κατάφεραν. Ὀργάνωσαν σταυροφορίες μέ σκοπό νά σβήσουν τήν αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων ὥστε νά συναντηθεῖ μέ τόν Γιάννη μπροστά στόν Ἅγιο Μάρκο καί νά ζήσουν ἕνα διαφημιστικό τριήμερο. Ἔκαναν ἔρωτα τυλιγμένοι μέ μαῦρα σεντόνια. Ἔλεγαν πράγματα πού κάπου τά εἶχαν ἀκούσει, κάπου τά εἶχαν δεῖ, κάτι τούς θύμιζαν αὐτά τά λόγια πού ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Τῆς ἔκανε πρόταση γάμου ἐνῶ κατάπινε τήν τελευταία μπουκιά κι ἐκείνη ἔπρεπε νά γελάσει, νά τόν ρωτήσει ἄν μιλάει σοβαρά κι ὕστερα νά πεῖ ναί. 

Ἐκεῖνο τόν Ἀπρίλη...( 13-4-1204)

Ἀπό τό ΡΕΣΑΛΤΟ πού κυκλοφορεῖ

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ...
(Ἡ ἅλωση τοῦ 1204)
Γράφει: Ὁ π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Ἄν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιά τόν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στή μνήμη μας τήν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Ὀθωμανούς τό 1453, ἄλλο τόσο ἀποφράς εἶναι γιά τό Γένος μας καί ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ' αὐτήν ἔπεσε ἡ Πόλη τό 1204 στούς Φράγκους. Τό δεύτερο γεγονός δέν ὑστερεῖ καθόλου σέ σημασία καί συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτή εἶναι σήμερα ἡ κοινή διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπό τό 1204 ἡ Πόλη, καί σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, δέν μπόρεσε νά ξαναβρεῖ τήν πρώτη της δύναμη. Τό φραγκικό χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, πού ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νά χαθεῖ» (Ἔλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καί στά περιορισμένα ὅρια ἑνός ἄρθρου.

Φιλελευθερισμός, ἐπιστήμη, μᾶζα, πολιτισμός -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ (5)

«ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΑΖΑ

…Στόν τομέα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης μποροῦμε νά μιλήσουμε περί προόδου. Ἄν αὐτή εἶναι πρόοδος καί ἐξ’ ἀντικειμένου, δηλαδή ἄν σημαίνη ταυτόχρονα καί προαγωγή τῶν κοινωνικῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἕνα ἄλλο ἐρώτημα στό ὁποῖο ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι τόσο εὔκολη. Διότι ἡ μηχανή εἰσβάλλει στίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί συνεπῶς δέν ὑπόκεινται πάντα στούς καθορισμούς πολιτιστικῶν τελῶν (στόν καπιταλισμό καθόλου).
Ἐπικρατεῖ βεβαίως ἡ λαϊκή ἀντίληψη ὅτι ἡ τεχνολογία θεραπεύει ἀνάγκες, αὐτό ὅμως εἶναι ἐν μέρει σωστό, διότι ἡ μηχανή γενικῶς θεραπεύει τίς ἀνάγκες πού ἡ ἴδια δημιουργεῖ. Αἰσθανόμαστε σήμερα τήν ἀνάγκη τοῦ αὐτοκινήτου ἐπειδή ἔχομε τό αὐτοκίνητο , ὁ ἄνθρωπος στόν μεσαίωνα δέν αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη του. Σέ κάποια μακρυνά χρόνια τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος, πιθανόν ὁ ἄνθρωπος νά κινῆται μέ… τό μαγικό χαλί, ἐκμεταλλευόμενος τά ἠλεκτρομαγνητικά πεδία τῆς Γής, καί μετακινούμενος κατά βούληση ἐντός ἐλαχίστου χρόνου. Σίγουρα τό … χαλί θά τοῦ ἐξυπηρετῆ ἀνάγκες , τίς ὁποῖες ἐμεῖς σήμερα οὔτε κάν φανταζόμαστε, καί εἶναι βέβαια ὅτι γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό τά σημερινά μας μέσα θά τοῦ φαίνονται πρωτόγονα. Τήν ἀνάγκη τοῦ… χαλιοῦ ὅμως δέν τήν αἰσθανόμαστε σήμερα, διότι ἁπλούστατα δέν τό ἔχομε. 

Διεθνεῖς ἐξελίξεις μέ ἄμεσο ἑλληνικό ένδιαφέρον (1)

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ( Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ, 28-3-2009)

Ὁ Ὀμπάμα στήν Ἄγκυρα, νέο περιφερειακό δόγμα καί τουρκική ἀναβάθμιση

Στό διεθνές προσκήνιο ἡ Τουρκία, στό καναβάτσο ἡ Ἑλλάδα

«Ὅπως ὅπως» λύση τοῦ Κυπριακοῦ καί γρήγορη ἔνταξη στήν Ε.Ε., μεγάλα «κέρδη» γιά τήν τουρκική διπλωματία

Σύμβολο τοῦ σημαίνοντος διεθνοῦς ρόλου πού κατέκτησε ἡ Ἄγκυρα μέ τήν ἀνεξαρτησία καί τόν δυναμισμό τῆς πολιτικῆς της, ἡ ἐπίσκεψη τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ Ὀμπάμα στήν Τουρκία συνιστᾶ ἐπίσης καί μία σημαντική πρώτη εὐκαιρία γιά νά «σφυγμομετρηθεῖ» ἡ πολιτική τῆς Οὐάσιγκτον τόσο στήν εὐρύτερη Μέση Ἀνατολή ὅσο καί ἔναντί τῆς κεντρικῆς Ἀσίας, τοῦ Καυκάσου καί τῆς Ρωσίας. 

Ἡ ἔννοια τῆς προόδου -ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ(3)

Ἡ πιό τρεχόντως ἐνδιαφέρουσα διαφορετική περί ζωῆς ἀντίληψη, δηλαδή ἡ ἔχουσα σχέση καί μέ τόν πρώην σοσιαλισμό, εἶναι ἡ ἀναπτυχθεῖσα ἐπί τοῦ ἀνατολικοῦ ἠμισφαιρίου καί ἡ ὁποία πρεσβεύει, ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι μέσον γιά σκοπούς, ἀλλά ὁ σκοπός ὅλων τῶν μέσων. Ἡ προσωπική ζωή τοῦ ἀτόμου, δηλαδή, καί ὄχι ἡ ζωή ὡς «ἀνθρώπινον εἶδος». Κανένα εἶδος ρατσισμοῦ πού νά ἐπικαλύπτεται μέ κάποια «θεωρία» σοσιαλδαρβινισμοῦ… Εἶναι βέβαια φανερό ὅτι σέ μία τέτοια περί ζωῆς φιλοσοφία, δύσκολα παρεισφρέουν ἀντιλήψεις περί «προόδου». Ἡ «πρόοδος» εἶναι στατιστικῶς μετρήσιμον μέγεθος, ἐνῶ ἡ παραπάνω περί προσωπικῆς ζωῆς ἀντίληψη τόν σκοπό τῆς κάθε «προόδου» τόν ἔχει ἐξ ἀρχῆς δεδομένον ὡς ἀφετηρία. Ἐδῶ εἶναι ἴσως ἀπαραίτητη μία μικρή ἐπιμονή στήν διαφορά. Καθόλου δέν ἀποκλείεται ἡ ὅποια περί προόδου φιλοσοφία νά ἔχει δυνάμει στόχο τήν ἀξιοποίηση τῆς ἀτομικῆς ζωῆς. Μόνο ὅτι στά καπιταλιστικά δεδομένα, μέχρι τώρα, ἡ προσωπική «εὐδαιμονία» ( συνισταμένη κατά τήν θεωρία τοῦ Λώκ στήν ἀπόλαυση ὑλικῶν ἀγαθῶν) συνιστᾶ στατιστικόν μέγεθος καί ὄχι φιλοσοφική κατηγορία, διότι ἁπλούστατα τά ὑλικά πού θά καταναλώση ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά τά παράγη ὁ ἴδιος. Ἡ κοινωνία συνεπῶς πρέπει νά εὐημερῆ, λέει ἡ θεωρία, γιά νά εὐημερῆ καί ὁ ἄνθρωπος, ἄρα ὀρθῶς ἡ ζωή εἶναι μέσον πρός σκοπούς. ( Ὁ ὅρος βέβαια «κοινωνική εὐημερία» δέν εἶναι τόσο προφανής στήν σημασία του, ὅσο ὑποβάλλει ἡ περί «ἀναπτύξεως» ἰδεολογία. Δέν εἶναι δηλαδή προφανές ὅτι «εὐημερία» καί «εὐμάρεια» εἶναι ὄροι ταυτόσημοι, ἀλλά τοῦτο ἀπαιτεῖ ἡ ἰδεολογία τῆς «προόδου» πού πρός στιγμήν δέν θά μᾶς ἀπασχολήση). 

Κοινή γνώμη, ἰδεολογία καί ἱστοριογραφία-ΤΟ "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ(2)

… Ὅπως βλέπομε στίς παραπάνω συζητήσεις γιά τήν «Εὐρώπη» θεωρεῖται δεδομένο ὡς κοινή συνείδηση αὐτό πού ἡ «ἱστοριογραφία» πέτυχε γιά τίς ἰδεολογικές ἀνάγκες τῆς «Εὐρώπης»: τήν ἀπουσία σημασίας ὅλων τῶν ἄλλων πολιτισμῶν. Εἶναι ὁ «πολιτισμός» στήν Τουρκία πού καθοδηγεῖ τήν Ἀστυνομία καί ὄχι ἄλλα προβλήματα μέ τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν ἡ «Εὐρώπη» νά ἔχει σχέση. Ἡ ταύτιση «ἱστοριογραφίας» καί «κοινῆς γνώμης» εἶναι ἀπόλυτη. Δέν εἶναι βέβαια τυχαῖο ὅτι «ἱστοριογραφία» καί «κοινή γνώμη» ἐμφανίζονται ταυτόχρονα στό πολιτικό προσκήνιο ἱστορικά. Αὐτό πού βασικά προέχει εἶναι ἡ «κοινή γνώμη». Αὐτή ἀποτελεῖ τό ἐργαλεῖο τῆς πολιτικῆς, κυρίως τῆς ἐξωτερικῆς, μέ πρῶτο μεγάλο κύμα στήν νεώτερη ἱστορία τόν «φιλελληνισμό». «Φιλελληνισμός» εἶναι ἡ ἰδεολογία μιᾶς «κοινῆς γνώμης», ἡ ὁποία θά χρησιμοποιηθῆ γιά τήν νεώτερη εἰσδοχή τῆς δυτικῆς Εὐρώπης στόν χῶρο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καί τῶν Βαλκανίων. Μέ αὐτή τήν θεωρία περί «κινδύνων» ( ἐν προκειμένω τοῦ ρωσικοῦ «κινδύνου», ὅπως ἀναλυτικώτερα στό κείμενο θά δοῦμε), ὅπως ἀκριβῶς καί σήμερα αὐτοί χρησιμοποιοῦνται ἰδεολογικῶς γιά τήν τρέχουσα διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης. Ἡ κοινή γνώμη δέν εἶναι γνώμη, ἀλλά μία τεχνικῶς κατασκευαζομένη ἰδεολογία ἑκάστοτε. 

Γεράσιμος Κακλαμάνης ( 1940-2003) -"ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ" ΣΗΜΕΡΑ (1)

…..Τοῦτο τό βιβλίο εἶναι ἕνα βιβλίο γιά τήν Εὐρώπη καί εἶναι ἕνα βιβλίο αἱρετικό – δηλαδή ἕνα βιβλίο πού σκοπεῖ νά ἐγγίση συνειδήσεις. Ὅτι τόν σκοπό του ἐξ ἀρχῆς τόν πέτυχε, ἀποδεικνύεται ὄχι μόνον ἀπό τήν ἐπί δεκαετίαν σχεδόν ἀπαγόρευση ἐκδόσεώς του ( καί τῶν ἀπεριγράπτων τακτικῶν γιά νά ματαιωθῆ τελικῶς αὐτή –τοῦτο ὅμως εἶναι θέμα ἑνός ἄλλου βιβλίου ) ἀλλά καί ἀπό τό γεγονός ὅτι πολλά ἀπό τά θέματά του κατέστησαν ἐν τῷ μεταξύ ζητήματα διεθνῶν συζητήσεων. Περί τοῦ προβλήματος, ὅμως, πώς οἱ ἰδέες μεταβάλλονται σέ προβλήματα τῆς ἐποχῆς, διεκδικοῦντα ὡστόσο συγκεκριμένες ἐπωνυμίες, θά διαλάβωμε παρακάτω. Ὑπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια ἐπ’ αὐτοῦ, πολύ κοντά σέ ὡρισμένα νοήματα τῶν ἀκολουθουσῶν σελίδων. Πρόκειται λοιπόν γιά ἕνα βιβλίο γιά τήν Εὐρώπη, ἀλλά ὄχι γιά τήν « Εὐρώπη» ὡς ἰδεολόγημα, καθώς τήν ξέρουμε, ἀλλά γιά τήν Εὐρώπη ὡς ἀνερευνώμενη πραγματικότητα τοῦ μέλλοντος. Ἡ ὑλική ὑπόσταση τῆς Εὐρώπης εἶναι ταυτόσημη μέ τό μέλλον της ὡς ἐννοίας καί ὄχι ὡς ἐπιχείρησης. 

Δύο ποιήματα

Ἄρης Ἀλεξάνδρου


Μέ τίς λέξεις σου νά εἶσαι πολύ προσεκτικός, ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ' ἕναν βαριά τραυματισμένο πού κουβαλᾶς στόν ὦμο.
Ἐκεῖ πού προχωρᾶς μέσα στή νύχτα μπορεῖ νά τύχει νά γλιστρήσεις στούς κρατῆρες τῶν ὀβίδων μπορεῖ νά τύχει νά μπλεχτεῖς στά συρματοπλέγματα.
Νά ψαχουλεύεις στό σκοτάδι μέ τά γυμνά σου πόδια
κι ὅσο μπορεῖς μή σκύβεις γιά νά μή σούρνονται τά χέρια του στό χῶμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σάν νά πιστεύεις πώς θά φτάσεις πρίν σταματήσει ἡ καρδιά του.
Νά ἐκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη ἀπ' τίς ριπές τῶν πολυβόλων γιά νά κρατᾶς σωστόν τόν προσανατολισμό σου πάντοτε παράλληλα στίς γραμμές τῶν δύο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος ἔτσι νά βαδίζεις σάν νά πιστεύεις πώς θά φτάσεις ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ νεροῦ ἐκεῖ στήν πρωϊνή τήν πράσινη σκιά ἑνός μεγάλου δέντρου.
Πρός τό παρόν, νά 'σαι πολύ προσεκτικός ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ' ἕναν μελλοθάνατο πού κουβαλᾶς στόν ὦμο.