Ἀπό τό ἱστολόγιο http://old-boy.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html
Ἂς τὰ ξεχωρίσουμε γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε: ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα. Αὐτὸ καὶ ὑπαρκτὸ εἶναι καὶ σημαντικὸ εἶναι καὶ εὔκολες λύσεις δὲν ἔχει καὶ ἐπίσης τὸ νὰ τὸ συζητᾶς, τὸ νὰ τὸ ἀναδεικνύεις, τὸ νὰ σὲ φοβίζει, δὲν σὲ κάνουν ρατσιστή. Ἀντίθετα, τὸ νὰ ἀποκαλεῖς αὐτομάτως ὅσους τοὺς φοβίζει ρατσιστές, εἶναι καὶ στὴν οὐσία του λανθασμένο καὶ πολιτικὰ ἠλίθιο.
Πολιτικὰ πανηλίθια -ὡς ἀπόψε τουλάχιστον, αὔριο κανεὶς δὲν ξέρει τί ξημερώνει καὶ τί τροπὴ θὰ μποροῦσαν θεωρητικὰ νὰ πάρουν τὰ πράγματα- ἀποδεικνύεται πὼς ἦταν καὶ ἡ ὅλη κίνηση μὲ τοὺς μετανάστες στὴ Νομική. Πανηλίθια γιατί δὲν μπόρεσε νὰ διαβλέψει τί θὰ ξυπνοῦσε. Θὰ μοῦ πεῖς, γιατί, μποροῦσες ἐσύ; Ὄχι. Καὶ τρομάζω μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει ξυπνήσει.
Γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε λοιπόν, ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα καὶ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀντίδραση στὴν ἱστορία τῆς Νομικῆς. Ἕτερον ἑκάτερον. Πολὺ ἑκάτερον ὅμως. Εἶναι τόσο δυσανάλογη σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ ἡ ἀντίδραση αὐτή, τόσο ὑστερικὴ σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικά, τόσο λυσσαλέα σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ (δυσανάλογη, ὑστερικὴ καὶ λυσσαλέα -γιὰ νὰ σὲ προλάβω ἂν ἐξοργισμένος σπεύσεις νὰ πεῖς «Μὰ ἀκόμα ἁλωνίζουν οἱ βρωμιάρηδες»- σὲ ἐπίπεδο δημόσιου λόγου καὶ ἐκδήλωσης δημόσιας ἐνόχλησης ἀπὸ ΜΜΕ καὶ κόμματα), ποὺ νομίζω πὼς πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὡς κάτι πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει νὰ εἶναι.
Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ δείχνει πὼς εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ ἕνα ἀκόμη μανιπουλάρισμα τῆς κοινῆς γνώμης, ὡστόσο φοβᾶμαι πὼς ἀφενὸς πίσω ἀπὸ τὴν εὔκολη ἐξήγηση τοῦ role playing δημοσιογράφων καὶ πολιτικῶν κρύβεται ἡ αὐθεντική τους ἀπέχθεια γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ Νομικὴ καὶ πὼς ἀφετέρου ἡ κοινὴ γνώμη ἄλλο ποὺ δὲν θέλει παρὰ νὰ μπεῖ σὲ αὐτὸ τὸ τριπάκι, ἄλλο ποὺ δὲν θέλει παρὰ νὰ πλειοδοτήσει σὲ λύσσα.
Τὸ φαινόμενο εἶναι λιγότερο πολιτικὸ μὲ τὴ στενὴ ἔννοια καὶ περισσότερο κοινωνιολογικὸ καὶ πολιτιστικό: εἴχαμε συνηθίσει τὰ τελευταία χρόνια νὰ ζοῦμε μὲ τὴν ἰδέα τῶν ἀθλίων κάπου στὴ γειτονιά μας. Ἄρχισαν νὰ πυκνώνουν. Ἄρχισαν νὰ καταλαμβάνουν ὅλο καὶ περισσότερους χώρους. Ἄρχισαν νὰ πλησιάζουν πρὸς τὸ σπίτι μας. Κατέλαβαν τὶς ἐγκαταλελειμμένες ἀποθῆκες μας, τοὺς παλιοὺς ὑπαίθριους καμπινέδες μας, ἄρχισαν νὰ ζυγώνουν τὴν αὐλή μας. Τριγύριζαν ἔξω ἀπὸ τὰ παράθυρά μας σὰν ζόμπι. Ἀρχίσαμε νὰ φοβόμαστε πὼς θὰ μᾶς τὴ σπάσουν τὴν πόρτα καὶ θὰ μᾶς καταλάβουν τὸ σπίτι. Καὶ ξαφνικά τούς βλέπουμε νὰ ἔχουν στρογγυλοκαθήσει στὸ σαλόνι μας. Θέλουν νὰ πεθάνουν μέσα στὸ σαλόνι μας. Τὰ ὅρια ξεπεράστηκαν. Ὅσο ψωμολυσσοῦσαν στοὺς δρόμους, σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης ἢ εἴκοσι εἴκοσι σὲ διαμερίσματα, ἡ κατάσταση ἦταν ὁριακὰ ἀνεκτή. Πεθάνετε ὅσο θέλετε, ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας. Καὶ μπροστὰ μας στὸ δρόμο νὰ πεθαίνετε, ἐμεῖς θὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα ἀλλοῦ. Ὅπως τὸ στρέφουμε σὲ κάθε φανάρι, ὅταν μᾶς χτυπᾶτε τὸ παράθυρο τοῦ αὐτοκινήτου. Ἀλλὰ ὄχι καὶ στὸ σαλόνι μας. Δὲν θὰ χέσετε στὸ σαλόνι μας. Δὲν θὰ πεθάνετε στὸ σαλόνι μας. Νὰ πάτε νὰ ψοφήσετε ἀλλοῦ.
Δεχόμαστε νὰ μᾶς ἀπολύουν, δεχόμαστε νὰ μᾶς κόβουν τοὺς μισθούς, δεχόμαστε νὰ ἀλλάζει ἔντονα τὸ ἐπίπεδο ζωῆς μας, δεχόμαστε τὶς σφαλιάρες, γιατί τὸ κάνουν οἱ πιὸ πάνω ἀπό μᾶς, τὸ κάνουν ὅσοι φοροῦν γραβάτα, ὅσοι μᾶς ἐξηγοῦν πὼς ἔτσι γίνεται παντοῦ, τὸ κάνουν οἱ leaders, οἱ winners, οἱ ἰσχυροί, ὑποκύπτουμε στὸ ὄνομα ἑνὸς τρόπου ζωῆς, ὑποκύπτουμε γιὰ νὰ σώσουμε ὁτιδήποτε ἂν σώζεται ἀπὸ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς. Ἀλλὰ τώρα, σφαλιαρισμένοι ἀπὸ παντοῦ, ξεφτιλισμένοι ἀπὸ παντοῦ, φοβισμένοι ἀπὸ παντοῦ, δὲν θὰ ἀνεχτοῦμε νὰ καταλάβετε τὸ σαλόνι μας ἐσεῖς. Ἐσεῖς εἶστε πιὸ κάτω ἀπὸ ἐμᾶς στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς πιὸ κάτω στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα ἀπὸ ὅσους μᾶς ἐξηγοῦν πὼς τὸ πάρτι μας τελείωσε. Ἔχουμε μέσα μας συσσωρευμένη τέτοια ὀργὴ καὶ τέτοιο τρόμο ποὺ εἶναι φυσικό μας δικαίωμα νὰ τὸ ξεσπάσουμε ἐπάνω σας. Τί θέλετε ἐπιτέλους ἀπὸ ἐμᾶς; Νὰ γίνετε σὰν ἐμᾶς; Νὰ γίνουμε σὰν ἐσᾶς; Νὰ πάτε νὰ ψοφήσετε ἀλλοῦ. Μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας. Δὲν θέλουμε νὰ σᾶς βλέπουμε. Δὲν θέλουμε νὰ ὑπάρχετε. Νὰ συνεχίσετε νὰ ψοφᾶτε ἐκεῖ ποὺ ψοφάγατε. Ὄχι ἐδῶ, ὄχι μπροστά μας. Σᾶς μισοῦμε. Βαθιὰ κι ἀληθινά. Σᾶς μισοῦμε ὅσο μπορεῖ νὰ μισήσει ἄνθρωπος. Βρωμιάρηδες. Ἀράπηδες. Λεχρίτες. Ζῶα. Γαμιέστε κι ἐσεῖς καὶ ἡ δυστυχία σας. Δὲν σᾶς καλέσαμε ἐδῶ. Νὰ σᾶς σκοτώσουν ὅλους. Φύγετε ἀπὸ τὸ σαλόνι μας. Φύγετε ἀπὸ τὸ σαλόνι μας.
Ἂς τὰ ξεχωρίσουμε γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε: ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα. Αὐτὸ καὶ ὑπαρκτὸ εἶναι καὶ σημαντικὸ εἶναι καὶ εὔκολες λύσεις δὲν ἔχει καὶ ἐπίσης τὸ νὰ τὸ συζητᾶς, τὸ νὰ τὸ ἀναδεικνύεις, τὸ νὰ σὲ φοβίζει, δὲν σὲ κάνουν ρατσιστή. Ἀντίθετα, τὸ νὰ ἀποκαλεῖς αὐτομάτως ὅσους τοὺς φοβίζει ρατσιστές, εἶναι καὶ στὴν οὐσία του λανθασμένο καὶ πολιτικὰ ἠλίθιο.
Πολιτικὰ πανηλίθια -ὡς ἀπόψε τουλάχιστον, αὔριο κανεὶς δὲν ξέρει τί ξημερώνει καὶ τί τροπὴ θὰ μποροῦσαν θεωρητικὰ νὰ πάρουν τὰ πράγματα- ἀποδεικνύεται πὼς ἦταν καὶ ἡ ὅλη κίνηση μὲ τοὺς μετανάστες στὴ Νομική. Πανηλίθια γιατί δὲν μπόρεσε νὰ διαβλέψει τί θὰ ξυπνοῦσε. Θὰ μοῦ πεῖς, γιατί, μποροῦσες ἐσύ; Ὄχι. Καὶ τρομάζω μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει ξυπνήσει.
Γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε λοιπόν, ὑπάρχει τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα καὶ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀντίδραση στὴν ἱστορία τῆς Νομικῆς. Ἕτερον ἑκάτερον. Πολὺ ἑκάτερον ὅμως. Εἶναι τόσο δυσανάλογη σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ ἡ ἀντίδραση αὐτή, τόσο ὑστερικὴ σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικά, τόσο λυσσαλέα σὲ σχέση μὲ τὰ πραγματικὰ περιστατικὰ (δυσανάλογη, ὑστερικὴ καὶ λυσσαλέα -γιὰ νὰ σὲ προλάβω ἂν ἐξοργισμένος σπεύσεις νὰ πεῖς «Μὰ ἀκόμα ἁλωνίζουν οἱ βρωμιάρηδες»- σὲ ἐπίπεδο δημόσιου λόγου καὶ ἐκδήλωσης δημόσιας ἐνόχλησης ἀπὸ ΜΜΕ καὶ κόμματα), ποὺ νομίζω πὼς πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὡς κάτι πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει νὰ εἶναι.
Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ δείχνει πὼς εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ ἕνα ἀκόμη μανιπουλάρισμα τῆς κοινῆς γνώμης, ὡστόσο φοβᾶμαι πὼς ἀφενὸς πίσω ἀπὸ τὴν εὔκολη ἐξήγηση τοῦ role playing δημοσιογράφων καὶ πολιτικῶν κρύβεται ἡ αὐθεντική τους ἀπέχθεια γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ Νομικὴ καὶ πὼς ἀφετέρου ἡ κοινὴ γνώμη ἄλλο ποὺ δὲν θέλει παρὰ νὰ μπεῖ σὲ αὐτὸ τὸ τριπάκι, ἄλλο ποὺ δὲν θέλει παρὰ νὰ πλειοδοτήσει σὲ λύσσα.
Τὸ φαινόμενο εἶναι λιγότερο πολιτικὸ μὲ τὴ στενὴ ἔννοια καὶ περισσότερο κοινωνιολογικὸ καὶ πολιτιστικό: εἴχαμε συνηθίσει τὰ τελευταία χρόνια νὰ ζοῦμε μὲ τὴν ἰδέα τῶν ἀθλίων κάπου στὴ γειτονιά μας. Ἄρχισαν νὰ πυκνώνουν. Ἄρχισαν νὰ καταλαμβάνουν ὅλο καὶ περισσότερους χώρους. Ἄρχισαν νὰ πλησιάζουν πρὸς τὸ σπίτι μας. Κατέλαβαν τὶς ἐγκαταλελειμμένες ἀποθῆκες μας, τοὺς παλιοὺς ὑπαίθριους καμπινέδες μας, ἄρχισαν νὰ ζυγώνουν τὴν αὐλή μας. Τριγύριζαν ἔξω ἀπὸ τὰ παράθυρά μας σὰν ζόμπι. Ἀρχίσαμε νὰ φοβόμαστε πὼς θὰ μᾶς τὴ σπάσουν τὴν πόρτα καὶ θὰ μᾶς καταλάβουν τὸ σπίτι. Καὶ ξαφνικά τούς βλέπουμε νὰ ἔχουν στρογγυλοκαθήσει στὸ σαλόνι μας. Θέλουν νὰ πεθάνουν μέσα στὸ σαλόνι μας. Τὰ ὅρια ξεπεράστηκαν. Ὅσο ψωμολυσσοῦσαν στοὺς δρόμους, σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης ἢ εἴκοσι εἴκοσι σὲ διαμερίσματα, ἡ κατάσταση ἦταν ὁριακὰ ἀνεκτή. Πεθάνετε ὅσο θέλετε, ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας. Καὶ μπροστὰ μας στὸ δρόμο νὰ πεθαίνετε, ἐμεῖς θὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα ἀλλοῦ. Ὅπως τὸ στρέφουμε σὲ κάθε φανάρι, ὅταν μᾶς χτυπᾶτε τὸ παράθυρο τοῦ αὐτοκινήτου. Ἀλλὰ ὄχι καὶ στὸ σαλόνι μας. Δὲν θὰ χέσετε στὸ σαλόνι μας. Δὲν θὰ πεθάνετε στὸ σαλόνι μας. Νὰ πάτε νὰ ψοφήσετε ἀλλοῦ.
Δεχόμαστε νὰ μᾶς ἀπολύουν, δεχόμαστε νὰ μᾶς κόβουν τοὺς μισθούς, δεχόμαστε νὰ ἀλλάζει ἔντονα τὸ ἐπίπεδο ζωῆς μας, δεχόμαστε τὶς σφαλιάρες, γιατί τὸ κάνουν οἱ πιὸ πάνω ἀπό μᾶς, τὸ κάνουν ὅσοι φοροῦν γραβάτα, ὅσοι μᾶς ἐξηγοῦν πὼς ἔτσι γίνεται παντοῦ, τὸ κάνουν οἱ leaders, οἱ winners, οἱ ἰσχυροί, ὑποκύπτουμε στὸ ὄνομα ἑνὸς τρόπου ζωῆς, ὑποκύπτουμε γιὰ νὰ σώσουμε ὁτιδήποτε ἂν σώζεται ἀπὸ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς. Ἀλλὰ τώρα, σφαλιαρισμένοι ἀπὸ παντοῦ, ξεφτιλισμένοι ἀπὸ παντοῦ, φοβισμένοι ἀπὸ παντοῦ, δὲν θὰ ἀνεχτοῦμε νὰ καταλάβετε τὸ σαλόνι μας ἐσεῖς. Ἐσεῖς εἶστε πιὸ κάτω ἀπὸ ἐμᾶς στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς πιὸ κάτω στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα ἀπὸ ὅσους μᾶς ἐξηγοῦν πὼς τὸ πάρτι μας τελείωσε. Ἔχουμε μέσα μας συσσωρευμένη τέτοια ὀργὴ καὶ τέτοιο τρόμο ποὺ εἶναι φυσικό μας δικαίωμα νὰ τὸ ξεσπάσουμε ἐπάνω σας. Τί θέλετε ἐπιτέλους ἀπὸ ἐμᾶς; Νὰ γίνετε σὰν ἐμᾶς; Νὰ γίνουμε σὰν ἐσᾶς; Νὰ πάτε νὰ ψοφήσετε ἀλλοῦ. Μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας. Δὲν θέλουμε νὰ σᾶς βλέπουμε. Δὲν θέλουμε νὰ ὑπάρχετε. Νὰ συνεχίσετε νὰ ψοφᾶτε ἐκεῖ ποὺ ψοφάγατε. Ὄχι ἐδῶ, ὄχι μπροστά μας. Σᾶς μισοῦμε. Βαθιὰ κι ἀληθινά. Σᾶς μισοῦμε ὅσο μπορεῖ νὰ μισήσει ἄνθρωπος. Βρωμιάρηδες. Ἀράπηδες. Λεχρίτες. Ζῶα. Γαμιέστε κι ἐσεῖς καὶ ἡ δυστυχία σας. Δὲν σᾶς καλέσαμε ἐδῶ. Νὰ σᾶς σκοτώσουν ὅλους. Φύγετε ἀπὸ τὸ σαλόνι μας. Φύγετε ἀπὸ τὸ σαλόνι μας.
ὡραῖα τά γράφει καί στό βυτίο : http://www.tovytio.wordpress.com/
ΑπάντησηΔιαγραφή...Κάπου στὰ μέσα τοῦ 90 στὸ χωριό, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ σημεῖο ποὺ πέφτουν οἱ καινούριοι δρόμοι στὴν Ἀρκαδία, ἀποφάσισε ἕνας συχωριανὸς νὰ φτιάξει πιὰ τὸ πατρικό του. Ἦταν ἀπὸ καιρὸ σὲ ἄθλια κατάσταση τὸ σπίτι. Εἶχε συγκεντρώσει, φαίνεται, κάποια χρήματα (δὲν ἔβγαζε καὶ πολλά, δημόσιος ὑπάλληλος ἦταν) καὶ ξεκίνησε νὰ τὸ συμμαζέψει. Βρῆκε τέσσερις Ἀλβανούς, οἱ ὁποῖοι τὸ πρωὶ δούλευανκαι τὴ νύχτα κοιμόνταν μέσα καὶ τὸ σπίτι δὲν ἄργησε νὰ σουλουπωθεῖ. Τέλη Αὐγούστου, ἂν θυμᾶμαι καλά, πρὶν ἀκόμη ἐπιστρέψω στὴν Ἀθήνα, παρατήρησα ὅτι οἱ τέσσερις ἐργάτες δὲν κατέβαιναν πιὰ τὸ βράδυ στὸ καφενεῖο. Μετὰ ἀπὸ δύο τρεῖς μέρες ρώτησα τοὺς δικούς μου. Ὁ συχωριανός, λίγες μέρες πρὶν τελειώσουν ὁριστικὰ οἱ ἐργασίες, πῆρε τηλέφωνο τὴν ἀστυνομία καὶ κατήγγειλε ὅτι στὸ χωριὸ βρίσκονται παράνομα κάποιοι Ἀλβανοί.
Φέτος τὸ καλοκαίρι παρατηροῦσα τὸ σπίτι. Ὡραῖο καὶ τακτοποιημένο πιά, χτισμένο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν πληρώθηκαν ποτέ, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κοιμοῦνταν τὸν πρῶτο καιρὸ στὸ χάλασμα. Χτισμένο, ἀπὸ κάτι παράνομους. Φέτος τὸ καλοκαίρι, παρατηροῦσα τὸ σπίτι καὶ κατηγοροῦσα τὸν ἑαυτό μου γιὰ λαϊκισμό.«Ρὲ μαλάκα, ἡ περιπτωσιολογία δὲν ἀποδεικνύει τίποτα»...
Αντιλαμβάνομαι τις ρίζες του μεταναστευτικού “προβλήματος” ως πολιτικο-οικονομικές παρά ως κοινωνικές. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω σύντομα: Οι χώρες υποδοχής μεταναστών έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιέξοδο. Από τη μιά επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η οποία είναι βασικό προαπαιτούμενο για την ομαλή λειτουργία των αγορών, από την άλλη εφαρμόζουν επιλεκτικές μεθόδους όσον αφορά το “ανθρώπινο δικαίωμα” της ελεύθερης μετακίνησης προσώπων. Δεδομένου ότι οι δύο αξιώσεις αντιτάσσονται, η μόνη λύση που θα μπορούσε να σπάσει το αδιέξοδο είναι η γλώσσα του συμφέροντος. Έτσι η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών παρουσιάζεται από τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής με όρους κατανοητούς στα πλαίσια της φιλελεύθερης αγοράς, με άλλα λόγια “πουλάνε” στην κοινή γνώμη μια ανεκτική μεταναστευτική πολιτική δίνοντας έμφαση στα οφέλη της. Τη στιγμή που τα οφέλη αυτά δεν είναι ευδιάκριτα, όπως συμβαίνει την τρέχουσα περίοδο οικονομικής κρίσης, το φαινόμενο της μετανάστευσης προσλαμβάνει διαφορετικό χαρακτήρα και παρουσιάζεται ως συμπόνοια προς τους μετανάστες από την πλευρά εκείνων των υστερικών μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζουν τη μετανάστευση, ή ως ρατσισμός προς τους μετανάστες από την πλευρά εκείνων που την εναντιώνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απέχθεια ή η συμπόνοια της κοινής γνώμης έναντι των μεταναστών έχει όμως, κατά την άποψη μου, λανθασμένο αποδέκτη καθώς οι μετανάστες δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για το φαινόμενο της μετανάστευσης, αν το φαινόμενο αυτό προσεγγιστεί ως “μηχανικό πρότυπο”. Οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο “απωθούνται” από μιά χώρα προκειμένου να αποφύγουν πολιτικές διώξεις ή φτώχεια και “έλκονται” σε μια άλλη από την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Οι χώρες που επιθυμούν να αντιστρέψουν τη μεταναστευτική παλίρροια προσπαθούν να μειώσουν τις δυνάμεις “έλξης” και “απώθησης”. Τα μέτρα της μείωσης των δυνάμεων “έλξης” περιλαμβάνουν την φυλάκιση των αιτούντων άσυλο ενόσω η αίτησή τους εξετάζεται, τη μείωση των κοινωνικών παροχών των μεταναστών, την παρεμπόδιση της απασχόλησης κλπ. Από την άλλη πλευρά, τα μέτρα μείωσης των δυνάμεων “απώθησης” περιλαμβάνουν την προσπάθεια να συγκρατηθεί η μεταναστευτική ροή μακρυά από τη χώρα προορισμού, που επιτυγχάνεται είτε με τη δωροδοκία πλησιέστερων στη χώρα εκκίνησης κρατών να δεχθούν μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών, ή στρατιωτική, ή πολιτική επέμβαση για να “απαλυνθούν” οι καταστάσεις κρίσης και να αποτραπεί η ώθηση για φυγή. Με βάση το σκεπτικό αυτό η επιλογή του ενός εκ των δύο πόλων –της συμπόνοιας ή της απέχθειας έναντι των μεταναστών- παγιδεύει στην αποδοχή του τρόπου σκέψης και λειτουργίας των φιλελεύθερων αγορών. Αν είμασταν ειλικρινείς με τον εαυτό μας λοιπόν, θα έπρεπε να στρέψουμε την αγανάκτησή μας την απευθυνόμενη κατά των μεταναστών προς την κατεύθυνση των κυβερνήσεων που έχουν μεταβιβάσει την άσκηση πολιτικής στις φιλελεύθερες αγορές, καθώς αυτές είναι η πραγματική ρίζα της επιβεβλημένης δημογραφικής ανακατανομής και όχι οι μετανάστες. Πράττοντας διαφορετικά απλώς συζητούμε σε λανθασμένη βάση και πριμοδοτούμε συμπεριφορές όπως αυτή που περιγράφεται στο παραπάνω σχόλιο του βυτίου.
Βεβαίως καί εἷναι πολιτικές -ἱστορικές οἱ ρίζες. Καί οἰκονομικές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλοὶ μπερδεύονται , παρασύρονται καὶ θεωροῦν τὸ κείμενο τῆς ἀρχικῆς ἀνάρτησης σὰν κείμενο ἀγανάκτησης κατὰ τῶν μεταναστῶν. Τὸ συνάντησα καὶ στὰ σχόλια τοῦ ἰστολογίου ἀπὸ τὸ ὁποῖο πῆρα τὸ κείμενο, καὶ σὲ ἕνα ἄλλο φόρουμ.
Γιὰ μένα ἡ μόνη ἀγανάκτηση ποὺ διαπιστώνω εἶναι κατὰ τῆς μικροαστικῆς νοοτροπίας, ποὺ τόσο ὡραία ἀποτυπώνεται στὴν φράση : «…Ἀλλὰ τώρα, σφαλιαρισμένοι ἀπὸ παντοῦ, ξεφτιλισμένοι ἀπὸ παντοῦ, φοβισμένοι ἀπὸ παντοῦ, δὲν θὰ ἀνεχτοῦμε νὰ καταλάβετε τὸ σαλόνι μᾶς ἐσεῖς. Ἐσεῖς εἶστε πιὸ κάτω ἀπὸ ἐμᾶς στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς πιὸ κάτω στὴν τροφικὴ ἁλυσίδα ἀπὸ ὅσους μᾶς ἐξηγοῦν πῶς τὸ πάρτι μᾶς τελείωσε. Ἔχουμε μέσα μᾶς συσσωρευμένη τέτοια ὀργὴ καὶ τέτοιο τρόμο ποῦ εἶναι φυσικό μας δικαίωμα νὰ τὸ ξεσπάσουμε ἐπάνω σας….» Ὁ μαζάνθρωπος μικροαστός, πάντα πρέπει νὰ κριτικάρεται, διότι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ θεμελιακὰ συστατικά του καπιταλιστικοῦ συστήματος, μὲ μορφὴ δικτατορικὴ ἢ « κοινοβουλευτική».
Προφανῶς ὅμως καὶ δὲν θεωρῶ τὸ κείμενο τοῦ oldboy - εἴτε αὐτὸ ἐκληφθεῖ ὡς στάση φιλανθρωπίας, εἴτε σὰν καταδίκη της ἐπιεικῶς κοντόφθαλμης μικροαστικῆς συμπεριφορᾶς - σὰν πρόταση κατανόησης καὶ ἀντιμετώπισης τοῦ φαινομένου. Ἡ φιλανθρωπία , ἡ πρόσκαιρη λεκτικὴ ἢ καὶ ἔμπρακτη καταδίκη , ἂν καὶ σὲ πρώτη φάση ἀναγκαῖες , ἀπὸ μόνες τους μᾶλλον ἀναποτελεσματικὲς εἶναι γιὰ κάτι τέτοιο.
( τά ἔχει πεῖ ὅλα )
Συνοπτικὴ ἄποψη : Ἡ ἀποσπασματική ἐνασχόληση μέ τούς μετανάστες ὡς ἄτομα χωρίς νά ἀναλύεται ἱστορικά-πολιτικά ἡ γέννηση καί ἡ ἐξέλιξη τοῦ φαινομένου πάσχει. Ἀκόμα, δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποστηρίζει ἀπὸ τὴν μία τὰ μοντέλα τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς προόδου, ὅπως τὰ γνωρίσαμε μέχρι σήμερα καί ἀπό τήν ἄλλη νά λέει ὅτι ὑποστηρίζει τούς μετανάστες. Διότι αὐτὰ τὰ μοντέλα εἶναι συνταγὴ ὑπανάπτυξης γιὰ σχεδὸν ὅλον τὸν κόσμο, πλὴν τοῦ δυτικοῦ. Ἡ μετανάστευση τότε γίνεται ἀναπόφευκτη. Μὲ τὸ ποὺ σφίγγουνε τώρα τὰ πράγματα καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τῶν δυτικῶν χωρῶν καὶ μητροπόλεων, ἡ κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεῖ νὰ στρέψει τοὺς ἐντὸς τῶν συνόρων «νεόπτωχους» κατὰ τῶν μεταναστῶν, ἐπιτρέποντας μόνο τὴν ἐλεγχόμενη καὶ ὑπὸ ὅρους φιλανθρωπία.
Τὸ παραλλαγμένο, ἂν καὶ κατὰ βάθος ἀνάλογο ὡς πρὸς τοὺς παλιοὺς στόχους, εἶναι οἱ νέοι ἄξονες τῆς ἰδεολογίας ἀνάπτυξης, μποροῦμε νὰ τοὺς δοῦμε στὶς διάφορες προσπάθειες ποὺ διαδραματίζονται στὰ διάφορα εὐρωπαϊκὰ συμβούλια. Ἡ σωτηρία τοῦ «εὐρώ», ἡ τιθάσσευση τῶν ἐλλειμμάτων, ἡ ἀνταγωνιστικότητα, οἱ διάφοροι δεῖκτες, ὅλα αὐτὰ ἔχουν ἕνα ἐπὶ πλέον νόημα, πέραν τοῦ προφανοῦς πού προπαγανδίζεται. Ποιό; Μὰ νὰ ἐπικρατήσει ἡ νέα ἀκροδεξιὰ ἰδεολογία, ἡ ὁποία δὲν περιορίζεται σὲ γραφικὲς καὶ ἀντιαισθητικὲς ἀλλὰ πάντα χρήσιμες γιὰ τὸ σύστημα καρικατοῦρες τύπου ΛΑΟΣ, Χρυσῆς Αὐγῆς κ.λπ., ἀλλὰ κυρίως ἐκφράζεται –χωρὶς νὰ ὀνομάζεται - στὴν ὅλο καὶ πιὸ ἀγχωμένη προσπάθεια γιὰ τήν ὅσο το δυνατόν μεγαλύτερη κατοχύρωση τῆς ἀπό παλιὰ κεκτημένης καὶ εἰς βάρος τῶν ἄλλων καλοπέρασης.
Θὰ πεῖ κάποιος…Καὶ τί θὲς ρὲ φίλε, νὰ ἀφήσουμε τὸ «εὐρὼ» καὶ τὴν Εὐρώπη νὰ διαλυθοῦνε; Ἀπαντῶ: ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού ἡ Εὐρώπη προσπαθεῖ νὰ λύσει τὰ προβλήματά της μὲ τὶς παλιὲς ἀραχνιασμένες πολεμικὲς θεωρίες ἐχθρότητας ἐναντίον πάντων – τὸ «φιλειρηνικὸ» περιτύλιγμα εἶναι οἱ νέοι ἄξονες ποὺ προανέφερα, πασπαλισμένοι μέ συμφωνίες Δουβλίνου καί Frontex – τότε ἡ Εὐρώπη ἤδη εἶναι τελειωμένη ὑπόθεση. Δηλαδή αὐτή ἡ « εὐρωπαϊκή προσπάθεια» εἶναι πλέον τό ἀποτέλεσμα μιᾶς ἀδιέξοδης και ἐκφυλισμένης ἱστορικῆς διαδικασίας, καί ὄχι ἡ αἰτία της. Μιά στάση ἀντιπαράθεσης μόνο στά πάσης φύσεως «μέτρα», ὅπως εἶπα και στην ἀρχή γιά τήν ἁπλή φιλανθρωπία, δέν ἀρκεῖ.
Σένγκεν, Δουβλίνο , Frontex καὶ τὰ τοιαῦτα εἶναι ἀσκήσεις πανικοῦ μίας ἀποτυχημένης καὶ ἄνευ οὐσιαστικοῦ περιεχομένου πολιτικῆς ἀνάπτυξης τοῦ δυτικοῦ καὶ κυρίως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου. Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ πλαίσια στοχοποιοῦνται οἱ μετανάστες, ὅπως παλιότερα οἱ κομμουνιστές,οἱ γύφτοι κ.λπ, σήμερα ἡ τρομοκρατία εἶναι ἡ τρομοκρατία τῆς φτώχειας, πάντα χρειάζεται κάποιος στόχος νὰ τραβάει τὰ βέλη καί τήν προσοχή - νάναι καλά τά ΜΜΕ καί ἡ "ἀνύπαρκτη διανόηση", σήμερα δὲν ἐπιδιώκεται ὅπως παλιὰ ἡ παγκόσμια καταλήστευση καὶ οἰκονομικὴ ἐπικράτηση, ἀλλὰ ἡ διατήρηση τῆς κεκτημένης καλοπέρασης - ἡ λεγόμενη σωτηρία τοῦ εὐρὼ κατ' οὐσίαν αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ - εἰς βάρος τοῦ παλιοῦ τρίτου κόσμου, ποὺ μὲ γοργὸ βηματισμὸ βγαίνει στὸ προσκήνιο. Ἡ στοχοποίηση τῶν μεταναστῶν εἶναι ἔτσι ἐπιθυμητὴ καὶ ἐπιβεβλημένη, ὅπως ὅμως εἶναι ἐπιθυμητὴ καὶ μία ἐλεγχόμενη μορφὴ φιλανθρωπίας ποὺ προβάλλεται κυρίως ἀπὸ ΜΚΟ ἀφοῦ ὁ λόγος καὶ ἡ δράση τους στεροῦνται οὐσιαστικοῦ πολιτικοῦ προβληματισμοῦ καὶ περιεχομένου ( π.χ. παντελής «ἄγνοια» στο πῶς συνετέλεσε ἡ θεωρία τοῦ Διαφωτισμοῦ στην ὑπανάπτυξη και την τριτοκοσμικοποίηση λαῶν, «ἄγνοια» συνοδευόμενη από απουσία προτάσεων, ἡ ξερή διεκδίκηση ἐργασιακῶν δικαιωμάτων ἄνευ εὐρύτερης πολιτικῆς σκέψης ἀποτελεῖ μιά τρύπα στο νερό), τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ τὸ μέγα ζητούμενο γιὰ τὴν σὲ πανικὸ εὑρισκόμενη Εὐρώπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή